Jim & Andy: The Great Beyond - Featuring a Very Special, Contractually Obligated Mention of Tony Clifton (2017)

Aangekocht door Netflix. Vanaf 17 november te zien.

Wel, dit ziet er op zijn minst opmerkelijk uit... Iedereen de wanhoop nabij wanneer een megaster ietsje te hard opgaat in zijn rol.

wat een titel...

Waar ligt de vader van Jim Carrey begraven?

Ik keek behoorlijk uit naar deze documentaire, en dus was ik er vandaag als de kippen bij om hem op Netflix te bekijken.

Ik heb een beetje gemengde gevoelens over het resultaat. De beelden achter de schermen waarin Jim Carrey full method Andy Kaufman wordt, zijn indrukwekkend en lieten me niet onberoerd, maar het interview met Carrey zelf dat als rode draad wordt gebruikt, vond ik wat te zweverig naar mijn smaak, en veel vragen rond Kaufman als persoon bleven onbeantwoord. Toch geef ik deze documentaire en mooie score van 3,5 ster, omdat de interessante blik achter de schermen voor mij het zwaarste doorwegen. Prachtig om te zien hoe de cast en Milos Forman zich geen raad weten met de getransformeerde Carrey.

Mooi. De wanhoop van de cast, de volharding van Carrey om tijdens de shooting en ver daarbuiten niet uit zijn rol te schieten. Heerlijk om te zien. Kende Kaufman niet (zo goed), maar hier krijg je wel goed te zien wat een mafkees (of toch briljant?) hij eigenlijk was. Briljant vertolkt door Carrey, die net als Kaufman in real life het bloed onder de nagels vandaan haalt van cast en crew. Kijk je toch met andere ogen naar Man on the Moon... Toch nog maar 's herzien.

Best interessant.

Maar dan niet zozeer om de beelden van Carrey als Kaufman. Wel het interview met Carrey, waar hij voor een zeldzame keer alle maskers lijkt af te zetten. Het is vooral daarom dat ik toch meer waardering voor de man gekregen heb.

Vooral de invloed van Kaufman's humor op Carrey komt in deze docu goed naar voren, daarom ook allicht zijn acte als Andy/Tony tijdens de opnames. Als prestatie vind ik het nog altijd zware aanstellerij, ik zou er denk ik zelf erg moeilijk mee omkunnen, maar binnen het concept van Carrey's humor valt het wel te plaatsen.

Wanneer Carrey in alle rust en overwogenheid vertelt over het hoe en waarom van zijn humor, dan zie je toch iemand die los van een hoop flauwigheid toch serieus met z'n vak bezig is. Dat Kaufman voor Carrey daarin een groot idool is geweest is na het zien van deze docu ook wel duidelijk.

Dat Man on the Moon daardoor geen meesterwerk is geworden, geeft wel aan dat alle moeite van Carrey toch een beetje voor niks is geweest.

3.0*

Zeker niet alleen een documentaire over hoe Jim Carrey de rol van Andy Kaufman aanpakte, maar ook een documentaire over Jim Carrey zelf en hoe hij tegen zijn leven aan kijkt (hij is dan ook als enige aan het woord hier). Het archiefmateriaal van de opnames van Man in the Moon zijn een mooi voorbeeld waarin life imitates art. Op een gegeven moment heb je het echter wel gezien.

Wonderlijke, overtuigende documentaire. Eigenlijk wel een must voor iedereen die 'Man on the moon' hoog aanslaat (zoals ikzelf). Carrey is af en toe wel héél zweverig, al is het (zoals Onderhond al aangeeft) prettig om eens rustig, ongegeneerd en ook open over zichzelf te horen. Die archiefbeelden zijn daartussen, of eigenlijk als hoofdlijn, erg de moeite waard, hoewel een tikkeltje eentonig - en ik vond het ook jammer dat er niet heel af en toe een andere stem tussendoor klonk, van Forman bijvoorbeeld, of van mensen die niet zo veel hadden met de performance van Carrey (die moeten er toch ook zijn geweest).

Geweldige film. Ook de nieuwe gesprekken met Jim is goed gedaan

The real Jim Carrey.

Meest interessante aan de film is dat Carrey zich best wel op de gevoelige plaat laat vast leggen. Een interview waar de emoties van Carrey alle kanten op vliegen. Mooi om te zien hoe hij in al die jaren zijn act heeft uitgewerkt en tot uitvoering heeft gebracht. En dat wordt nog eens extra interessant gemaakt door beelden te tonen waarin hij helemaal opgaat in zijn rol als Kaufman en Tony Clifton.

In de film speelt zich een scene af waarin Carrey instructies van de studio heeft gekregen om de beelden die hij tijdens het maken van Man on the Moon heeft opgenomen, nooit uit te brengen omdat men bang was dat men Carrey een lul zou vinden. Dat is het beste moment in de film. Carrey vraagt zich af of hij niet te ver is gegaan destijds. Mooiste aan die scene is dat hij zich heel bewust is van wat hij doet en erg serieus met zijn werk bezig is. Maar ook de gesprekken over zijn vader maken indruk.

Goede docu, vooral omdat we eindelijk een heel andere kant van Carrey krijgen te zien, waarin hij geen rol speelt en 100% zichzelf is. Ook voor mensen die niets of niet veel met Carrey hebben, en ik ben een van die mensen, is dit erg interessant.

Best een fijne documantaire. Als ik eerlijk ben, vond ik Jim Carey in bijna al zijn film onuitstaanbaar. Na het zien van deze film heb ik toch een andere (sympathieker) indruk van hem.

Een van de meest bizarre en verontrustende docu’s die ik ooit heb gezien. Totaal geflipt hoe Carrey de hele cast en crew, de regisseur incluis tot waanzin drijft met zijn totale persoonsverwisseling...

Geniaal!

Hahaha! Smakeloos, maar zo ben ik.

Aangezien Man on the Moon mijn favoriete film is, moest ik deze docu natuurlijk ook zien. En hij is me niet tegengevallen, sterker nog, ik vond 'm uitstekend! Een kijkje achter de schermen waarbij Carrey de crew, inclusief zichzelf, bijna tot waanzin drijft. Interessant om te zien hoe ver Carrey destijds ging voor zijn rol als Andy Kaufman. Zelfs zo ver dat het niet alleen de crew maar ook de rest van zijn leven sterk beïnvloedde. Enerzijds zien we tal van oude beelden van de man waar de film over gaat, met aan de andere kant oude beelden van een door Kaufman geïnspireerde Carrey. Maar het gaat niet alleen maar over de vergelijking tussen Jim en Andy. Ook zien we Carrey, zoals we hem nu kennen, filosoferend over het menselijk bestaan. En hoewel dat wat zweverig over komt zegt hij ook dingen die echt wel logisch klinken. Gestoord of geniaal? Het zet je in ieder geval aan het denken. Ik vond het een mooie documentaire.

Tony Clifton is een absolute held. Fijne docu krijg meteen weer zin om Man on the Moon (1999) te zien, wat ik binnenkort weer ga doen. Misschien wel Carrey's beste rol ooit.

Zojuist gezien. Waardering voor zowel Jim Carrey als Andy Kaufman weer toegenomen. Maar is er iemand op het idee gekomen dat dit een nieuwe variant van de ‘Truman Show’ zou kunnen zijn?

Waar dit keer niet Jim Carrey de onwetende is maar wij dat zijn...........

De eerste keer dat ik man on the moon zag was ik totaal flabbergasted .

Vooral omdat ik niks wist over andy, en het hele anarchistische gebeuren rond deze geniale komiek.

Ik had wel eens een afl. gezien van taxi,,,that's it.

Naar mijn mening is Man on the moon By FAR de beste film die jim carey heeft gemaakt.

En de meeste mensen weten wat method acting is,maar hier zie je het echt in praktijk .

En dat maakt deze docu zo echt en zo indrukwekkend .

Want ook buiten de camera's waren zowel jim hier als andy heel erg vaak in een rol .

De rol die Jim zich de laatste jaren laat aanmeten in nederige filosoof die de hele hollywood scene totaal niet serieus neemt.

En die is erg FRIS en anders

Toch wel erg zonde dat de man al jaren geen hit in de film industrie heeft,en ik vond de poging om dumb and dumber to wat wanhopig, het kon alleen als het deel een zou overtreffen .

maar goed ik drijf af, Dit is een prima docu,gewoon omdat het twee fantastische persoonlijkheden die dicht bij elkaar liggen

Laatst toevallig nog Man on the Moon gezien. Al sinds mijn (late) kindertijd ben ik groot fan van de komedies van Jim Carrey, maar voor zijn serieuzere werk kreeg ik op latere leeftijd pas meer waardering. Niet dat in Man on the Moon niks te lachen valt, maar de film heeft natuurlijk toch een heel andere toon dan bijvoorbeeld Ace Ventura of The Mask. De biopic over het veelbewogen leven van de opmerkelijke komiek Andy Kaufman vind ik een meeslepende ervaring, dus deze Netflix-documentaire had meteen mijn aandacht.

Het is een interessant kijkje achter de schermen. Jim onderging als het ware een metamorfose en nam non-stop de persoonlijkheden aan van Andy Kaufman en diens alter-ego Tony Clifton. De getoonde behind-the-scenes beelden zijn op zijn minst bizar te noemen. Het is meer dan logisch dat Carrey de rest van de cast en crew tot wanhoop wist te drijven. Zijn aanpak heeft er waarschijnlijk toe geleid dat hij alles gegeven heeft dat in zijn mars zat om een waardige vertolking van Kaufman neer te zetten, maar je vraagt je, net als Carrey zelf, soms wel af of het dat nou waard was. Het werd me overigens niet geheel duidelijk waarom hij zich zo extreem lullig bleef gedragen tegenover Jerry Lawler, omdat in Man on the Moon duidelijk wordt dat Lawler en Kaufman eigenlijk samenspanden. Misschien dat daar iets over gezegd werd dat ik net gemist heb.

In ieder geval best vermakelijke materie. Tegen het einde van de documentaire was het punt duidelijk en had ik er ook wel genoeg van, dus het is prima dat het speelduur niet langer is dan wat het is. Jim hoeft sowieso weinig moeite te doen om mij te boeien, maar het is in ieder geval wel een heel andere Jim dan die wat ik in het verleden wel eens bij Jonathan Ross, Graham Norton en Conan O'Brien heb zien zitten. Wellicht is het juist daardoor ook interessant voor mensen die normaal niet zo veel met deze acteur hebben; al is het natuurlijk wel handig als je Man on the Moon van tevoren gezien hebt.

3*

Jim & Andy: The Great Beyond - Featuring a Very Special, Contractually Obligated Mention of Tony Clifton

Prima documentaire waarin we twee kanten van Jim Carrey te zien krijgen. De komiek waarmee we bekend zijn geworden door films als The Mask, The Truman Show, Liar Liar en Ace Ventura. Maar ook de serieuze en wat spirituele Carrey nu hij wat ouder wordt. En dat allemaal tegen de achtergrond van beelden die zijn gemaakt tijdens het maken van Man on the Moon, een film over Andy Kaufman. Carrey bleef tijdens de gehele productie van de film in zijn rol en dreef alle betrokkenen tot waanzin. De wat bedachtzame Carrey zorgt voor de mooiste momenten, en de dualiteit van zijn karakter maakt het ook een interessante kijkervaring.

Allemaggies, wat is dit smullen geblazen.

Wat een onmogelijk figuur, die Andy. Die Jim. Die allebei.

Geeft de film met terugwerkende kracht een extra stoot magie en emotie.

Bij die omhelzing tussen Andy's zus en de in Jim versmolten Andy pinkte ik een traantje weg.

Bijna David Lynch, dit.

TONY CLIFTON FOR PRESIDENT!!!!

Nogmaals even herzien en ik blijf Jim Carrey op deze manier echt een held om naar te kijken. Qua stijl is de documentaire niet vernieuwend, maar het is ontzettend interessant om hem zowel op als naast de set als Andy Kaufman te zien en dat hij eigenlijk geen moment uit zijn rol treed. Hij zoekt hierbij de grens op en gaat er regelmatig (lichtjes) overheen. Dit zorgt uiteraard voor veel irritaties bij medeacteurs, maar ook weer voor bewondering omdat ze weten wie het doet en waarom ie het doet. Daarom is eigenlijk hetgeen achter de camera een film op zich.

Chris Smith hoeft als regisseur amper iets te laten doen en slechts de beelden te laten spreken en er een coherent geheel van te maken. Dat Jim Carrey zelf de film van commentaar voorziet en op een kalme manier behoorlijk wijs en zelfbewust voor de dag komt, maakt deze leuke documentaire echt af.

Het blijft echter wel een niche docu voor degene die een interesse voor Jim en/of Andy heeft.

3,5*

Ik heb weinig met de typische Andy Kaufman-humor, die ik vooral heb leren kennen dankzij Man on the Moon. Ik vind het idee achter het blurren van realiteit en fictie (komedie) wel interessant, maar ik beschouw Andy Kaufmans carrière meer als een sociaal experiment dan iets grappigs.

De method acting van Jim Carrey is fascinerend, maar vaak is het maar wat pretentieus, alsof een te maken film ineens het ultieme kunststukje is waar je je als acteur fysiek en mentaal voor moet uitputten. Door jezelf uit te mergelen (Christian Bale, The Machinist), dooie ratten naar collega's te sturen (Jared Leto, Suicide Squad), je eigen tand te trekken en je gezicht open te snijden (Shia Lebeouf, Fury) wordt de film echt niet meteen beter. Maar goed, ieder zijn methode.

In het geval van Jim was er wel echt een soort connectie tussen Jims eigen leven en het soort humor dat Andy bedreef en, eerlijk is eerlijk, Jims methode had resultaat; hij zette een goede rol neer en kreeg meerdere awards en erkenning voor zijn werk (al is de film zelf als geheel middelmatig te noemen).

Jim Carrey laat in zijn commentaar zien behoorlijk spiritueel en zelfreflecterend te zijn en heeft ook iets tragisch over zich. Misschien dat hij in een existentiële crisis zit, gedesillusioneerd en teleurgesteld door Hollywood; iets wat me al eerder opviel als hij weer eens "incoherente" interviews aan het geven was op de rode loper. In de documentaire begint hij ook af en toe wat zweverig te kletsen waardoor ik het idee heb dat hij vroeg of laat helemaal van het pad afglijdt.

Maar goed, toch wel fijn om zijn serieuze kant eens te zien. Ik moest daarbij ook denken aan Robin Williams, die een beetje diezelfde Jekyll en Hyde in zich had: in de schijnwerpers druk en aanwezig, privé teruggetrokken en serieuzer.

Jim Carrey speelt zichzelf. Of hoe de komische acteur in 'Jim & Andy: The Great Beyond - Featuring a Very Special, Contractually Obligated Mention of Tony Clifton' (2017) een bijna filosofische verhandeling houdt over method acting, rollenspellen en zijn eigen carrière. Waar houdt de acteur op en begint een personage, of liggen de twee altijd in elkaars verlengde? En wat dan te denken van de manier waarop Jim Carrey in 'Man on the Moon' (1999) helemaal opging in zijn rol als Andy Kaufman? in een poging om voorbij de grenzen van tijd en ruimte iets terug te vangen van de gestorven comedy-grootheid. De manier waarop niet alleen het onbehouwen typetje Tony Clifton weer onder de mensen is, maar ook die sensitieve en naar aandacht hunkerende Andy. Tot het punt dat familieleden van de jong gestorven kunstenaar tot tranen toe geroerd waren door de gelijkenissen met hun roemruchte vader.

Jim Carrey zit erbij zoals alle andere acteurs die een kijkje in de keuken bieden van eigen kunnen. Losjes en spontaan, een innemende verschijning. Maar zo toegankelijk en benaderbaar als hij zich presenteert als de memorerende acteur op leeftijd, zo onverbiddelijk is hij in het archiefmateriaal dat is geschoten tijdens 'Man on the Moon' (1999). Zoals hij collega-acteurs en regisseur Milos Forman het bloed onder de nagels vandaan haalde. Totaal opging in Andy Kaufman als het narcistische epicentrum waaromheen alles moest draaien. Geen ruimte voor gevoelens van anderen of rekening houdend met grenzen. Op een bepaald punt wist Carrey bijrolacteur Jerry “The King” Lawle op de kast te jagen. Van alle mensen om ruzie mee te krijgen, het was een oud-worstelaar. In een bizarre parallel met het leven van Andy Kaufman, zou Lawle ook daadwerkelijk Jim Carrey het ziekenhuis in slaan.

Ging Jim Carrey te ver in zijn toe-eigening van Andy Kaufman? Was het genie of manie? Of worden we weeral á la Kaufman in het ootje genomen met deze hele documentaire? Want ergens klopt er iets niet aan de zelfingenomenheid waarmee Jim Carrey die ene sleutelrol tot iets maakt wat zoveel groter is dan hemzelf. Steeds een schepje erbovenop met bonte kunstenaarspretenties en welhaast metafysische beschouwingen. Zou Jim Carrey werkelijk geloven dat ook hij het narcistische epicentrum der dingen is? Of speelt hij nu het archetype van een methodeacteur, die zelf zo fluïde is geworden dat de scheidslijnen tussen de mens en de rol zijn verdwenen? Het maakt 'Jim & Andy: The Great Beyond - Featuring a Very Special, Contractually Obligated Mention of Tony Clifton' (2017) een heerlijk ongrijpbare film in hoe het nieuwe lagen aanbrengt in het acteursoeuvre van de man met het plastieken gezicht. Misschien wel een onvoorspelbaarder acteur dan zijn publieksvriendelijke imago doet vermoeden.

Jim Carrey liet zich filmen op de set van Man On The Moon, een biopic over de anarchistische komiek Andy Kaufman. Universal verbood het gebruik van de beelden om Carreys imago te beschermen. Die beelden zijn vrijgegeven voor deze documentaire, waarin Carrey terugkijkt op een periode die even bizar als bevrijdend bleek te zijn. De archiefbeelden zijn in gelijke mate bizar, stuitend, ontwapenend en hilarisch. Het is een verademing om Carrey serieus en openhartig te horen spreken over deze periode uit zijn leven en over hoe hij die plaatst in de context van zijn leven en carrière voor en na Man On The Moon. Een van de beste documentaires over het acteervak.