Rabbits (2002)

3 sterren voor de ijzersterk sfeer en de ontknoping en opbouw die nog wel wat te wensen over lieten.

Ik heb zelf weinig zin om deze film te analyseren, maar is de vergelijking met Inland Empire al gemaakt? Is deze film niet een soort sleutel op Inland Empire te 'begrijpen'?

Gewoon zielig. Wel fan van lynch hoor maar dit slaat nergens op. Wilt gewoon een dikke middelvinger naar het publiek gooien. En dan ook nog dat sommige mensen deze film ' onthullen' seriously..

Wat een wisselende reacties hier

Zelf ben ik van mening dat je deze film niet al te veel moet analyseren, gewoon over je heen laten komen en genieten . Heerlijk claustrofobisch, creepy sfeertje, vooral dankzij de soundtrack

Bijzonder. Voor mij is deze film vooral bedoeld als kritiek op de Amerikaanse sitcom (of publiek bij Jerry Springer). Lachbanden of lachsalvo's op momenten die je niet verwacht, het enthousiast joelen als iemand binnen komt stappen (en altijd even blijft stilstaan tot iedereen is uitgeklapt, Al Bundy is hier koning in) en de vele herhaling die ook in die serie's zit. Met verder vervreemdende gesprekken, een creepy sfeer met mooie muziek en fijne belichting en een bewust traag tempo is dit alles wat een sitcom nooit zal - en wil- zijn. Ja, dit is best een sterke film.

Alleen alleen alleen: het duurt allemaal te lang. Simpel. Na een kwartier geloof je het wel en dan heb je er nog ruim twee te gaan. 3,0*.

Surrealistische spielerei van Lynch, bedoeld voor diehard fans.

Lynch is nogal wisselvallig als regisseur. Dune en The Straight Story waren goed, Mulholland Dr. en Lost Highway een stuk minder. Maar met Rabbits zakt hij echt door een absolute ondergrens. Want eerlijk is eerlijk: dit ging helemaal nergens over.

Waar je bij eerdere surrealistische Lynch-onzin nog kon genieten van de technische aspecten of in ieder geval kon proberen een verhaal te volgen, kon hier helemaal niks. 50 minuten lang zie je 3 als konijnen verklede acteurs onsamenhangende teksten opdreunen. Alles is opgenomen vanuit één camerastandpunt, met constant dezelfde ambient soundtrack op de achtergrond. Slechts twee keer zie je een ander shot en verder wordt de kijker getrakteerd op een aantal "effecten". Maar een reusachtige brandende lucifer en een zwevend konijnenhoofd verdienen ook geen schoonheidsprijs voor creativiteit.

Geen verhaal, audiovisueel brak, op geen enkele manier interessant. Dan past maar één cijfer: 0,5*

Mijn antwoord op deze film is simpel: vaag en eerlijk gezegd begrijp ik ook niet waarom dit op moviemeter staat. Experimentele beelden van deze cultregisseur die je tegen zou kunnen komen in een museum voor de moderne kunst. Want verder is het ook niet. Lynch probeert hiermee zijn kijker de aandacht vast te houden en het heeft de sfeer van zo'n ''schrik filmpje'' waar out of a sudden een hoofd van een spook of een zombie voorbij schiet met een hard geluid. Dat maakte deze film wel creepy en spannend. Er lijkt iets onheilspellends te gebeuren, maar het eindigt in een anticlimax. Je hebt de volle 43 minuten afgekeken in de hoop een plottwist te krijgen. Paranormal Activity is hier een aantal jaar later levensgroot mee geworden, alleen speelden zij juist in op het macabere gedeelte van zo'n sfeer. Het is dan ook nutteloos om dit te beoordelen als een film op zich. Complimenten aan meneer Lynch, maar wat mjk87 terecht zegt: de film duurde een halfuur te lang.

Ja, best geinig.

Al doet het me uiteindelijk ook niet al te veel, en is de film inderdaad te lang en te eentonig om echt meeslepend te zijn. Met het bevreemdende, creepy sfeertje, zoals we de die van Lynch gewend zijn zit het wel goed, maar iets meer variatie had zeker gemogen. Had dan wellicht nog iets échts indrukwekkends kunnen worden, potentie genoeg namelijk.

Soundtrack van Badalamenti is wel enorm sfeervol, en af en toe kent de film zelfs enkele momenten die komisch zijn. Die totaal random dialogen af en toe.. en dan dat sitcom gejuich .

Verre van Lynch's beste film dus, maar toch leuk om eens gezien te hebben. 3,0*.

Zéér, zéér frappant. En natuurlijk best grappig, met die volledig onsamenhangende dialogen. En ja, ook hier zet Lynch een ijzersterke claustrofobische sfeer neer, maar dit experiment maakt verder maar amper indruk.

Interessante expirimentele film van Lynch, oorspronkelijk uitgebracht als serie van 8 x 6 minuten.
De setting is die van 'n sitcom uit de jaren 50, zoals bijvoorbeeld de Lucy show inclusief instant applaus en lachsalvo's. De dialogen, die oorspronkelijk 'n logisch verband hadden, zijn verknipt en lijken willekeurig door elkaar gehusseld. (wat natuurlijk niet het geval is).
Ricky Gervais maakte 'n aantal jaren terug wat korte schetches waarin de melige humor van de engelse sitcom tot in het absurde werd doorgevoerd, 'n persiflage dus.
hier is echter geen sprake van 'n persiflage, hier wordt enkel het concept gebruikt, om er vervolgens een surrealistisch universum mee te scheppen, wat zeer vervreemdend werkt.
Het lijkt in eerste instantie een onschuldig tafereeltje, maar de soundtrack en de belichting zorgen voor éen sinistere en onheilspellende sfeer en geven het geheel een verontrustend,nachtmerrie-achtig karakter.

Of je vindt dit totale bullshit, of je vindt het geniaal. Ikzelf heb meer de neiging om het geniale bullshit te noemen. Heb al meer dan 20 verschillende interpretaties gelezen van de betekenis. Erg inspirerend allemaal en het mooie is: wat iemand hier van vindt en hierin ziet zegt, net als bij alle kunst minstens net zoveel over de persoon zelf als over de film.

Adam's Peculiar World: David Lynch: 'Rabbits' - A Quick Analysis - whohonestlygivesashit.blogspot.nl

Bij herziening toch veel beter bevallen. Vooral het creepy sfeertje drong dit keer meer door. De rare, totaal onsamenhangende dialogen, het vreemde sitcom gejuich op de meest misplaatste momenten, en dan natuurlijk nog de continue loopende ambient soundtrack van Badalamenti. Alles draagt bij aan een unheimlich en bevreemdend sfeertje zoals je die in maar weinig andere films aantreft. Diepere lagen of symboliek laat ik lekker voor wat het is, doen er wat mij betreft ook totaal niet terzake. Gewoon genieten van een uitermate sfeervolle 50 minuten aan, inderdaad, geniale bullshit. Kleine 4*.

It is still raining.
It is the rain.
It must be the rain.
I do not think it is the rain.
I was near the harbor after it happened. It was raining.
It is still raining.
I said it looks like it is still raining.

1 hour of Matthew McConaughey watching rain and drinking coffee


O ja, hier nog wat serieus leesvoer.

Ik kan hier helemaal niets mee lol. Dialogen die zo random zijn als maar kan en random applaus wanneer een konijn binnenkomt. Absurd maar ik denk dat je al serieus high moet zijn om dit grappig te vinden. Heel de tijd diezelfde soundtrack en je probeert er iets van te ontcijferen maar het slaat helemaal op niets. Het intrigeerde me in het begin een beetje maar het blijft maar voortkabbelen dat je het na een kwartier al helemaal beu bent.

Inland Empire ook nog maar een tijdje overslaan, zal wel de laatste film zijn die ik uiteindelijk van Lynch nog zal moeten zien.

IE kan je hiermee niet vergelijken hoor. (Logisch, dit kan je eigenlijk met niks vergelijken.)

Oh ok, ik dacht dat die ook vol met konijnen zat

Ik vraag me weleens af hoe netjes geordend de gedachtengang van de gemiddelde mens is. Die van mezelf vliegt van de hak op de tak, en nee, ik ben niet in de war. De mens is instaat om uit deze wirwar een consistent verhaal op te dissen om zichzelf bij elkaar te rapen. Wie diep in zijn eigen hersenkronkels verzonken is, kan verstrikt raken tussen verleden, heden en toekomst, maar vooral wanneer het verleden een traumatische gebeurtenis omvat, zullen gedachten er om heen blijven cirkelen. Een nachtmerrie spat uiteen bij het ontwaken en de alledaagse werkelijkheid zal als een weldadige spelbreker omarmd worden: gelukkig het was maar een nare droom.

Maar wat als het trauma zo diep in het bestaan snijdt, dat dromen niet anders kunnen dan de afschuwelijkste momenten uit het verleden te laten herbeleven.

Is dan de nachtmerrie werkelijkheid geworden: een echt konijn dat door de muur breekt?