Blue Velvet (1986)

Iets met het Geluid dus.

Na het zien van Mulholland Drive raakte ik al gauw geïnteresseerd in deze andere bejubelde film van David Lynch Toen ik er per toeval achter kwam dat de film vertoond werd in de Lumière Cinema in Maastricht zag ik mijn kans schoon. Ik had me expres van tevoren niet ingelezen over de film, dus ik had geen idee wat me te wachten stond.

Ik heb 120 minuten lang op het puntje van mijn stoel gezeten. Net als bij Twin Peaks bekroop me het gevoel dat alles mogelijk was. Je hebt geen idee welke kant de film opgaat of wat de personages nog te wachten staat, maar de duistere, onheilspellende sfeer voorspelt weinig goeds. Bij tijd en wijle is de film ongelofelijk intens. Met name bij de scènes tussen Kyle MacLachlan en Isabella Rossellini is dat het geval. Ik vond het spel van beiden erg geloofwaardig en sterk. Heftige scène bijvoorbeeld wanneer Jeffrey in zijn eigen bed emotioneel wordt de morgen nadat hij Dorothy geslagen heeft. Ook Laura Dern doet het verdienstelijk als het meest sympathieke personage uit de film. De show wordt echter meermaals gestolen door Dennis Hopper als gevaarlijke gangster. De rillingen liepen over mijn rug als hij in beeld was.

Door het sterke acteerwerk is het gemakkelijk om met een personage als Jeffrey Beaumont mee te leven en je in zijn situatie te verplaatsen. Ik begreep zijn nieuwsgierigheid en deelde deze, maar voelde tegelijkertijd aankomen dat hij vroeg of laat zelf ook een pion zou worden. Wanneer dat eenmaal gebeurt en hij in de auto wordt meegenomen naar Ben, wordt de sfeer behoorlijk ongemakkelijk en wil je dat Jeffrey daar zo gauw mogelijk wegkomt. Dat verlangen geeft aan dat Lynch en zijn acteurs erin geslaagd zijn je te laten identificeren met het goedaardige hoofdpersonage en dat je als de dood bent voor de slechterik.

Als ik kijk naar de sfeer zou ik zeggen dat de film typisch David Lynch is, maar toch onderscheidt Blue Velvet zich wel van het andere werk dat ik van hem gezien heb. De film is uniek omdat het zo goed in elkaar steekt, maar dit is geen film waarbij tig verschillende interpretaties mogelijk zijn. Het is allemaal wat meer rechttoe rechtaan (en daardoor gemakkelijker te volgen) dan ik misschien verwacht had, ondanks dat er wel de nodige symboliek in de film verwoven zit. Een heel andere film dan Mulholland Drive dus. Maar erg vind ik het niet: beide films zijn goed op hun eigen manier.

Zo'n film waarbij je alles om je heen vergeet; ook dat je naar een film zit te kijken. Ik zie hier bij een toekomstige herziening misschien nog wel een hogere score uitrollen. Na het verlaten van de zaal en tijdens de reis naar huis bleef de film door mijn hoofd spoken en dat is eigenlijk het gevoel dat je altijd zou moeten hebben als je een filmzaal verlaat. Blue Velvet is een uitermate spannende thriller; misschien wel één van de beste in zijn genre. Ik zou niets kunnen bedenken dat me stoorde of tegenviel. Deze zal ik niet gauw vergeten.

4,5*

A Clip from “Blue Velvet” revisited

Richard Linklater Presents: Blue Velvet - YouTube

Als je fan zou zijn van Dennis Hopper, Isabella Rossolini of Laura Dern enz.dan moet je deze zeker gezien hebben! Vooral voor Hopper. Dit is wel waarschijnlijk zijn beste rol ooit. De manier van praten, ze blikken, lichaamstaal, een echte psychopaat in actie. Het verhaal is mysterieus en boeit je van het begin tot het einde. Het is wel een film over waanzinnige mensen(de vrienden van Hopper vooral.) Iedere acteur, actrices doen hun werk goed en overtuigend. Een mysterie, thriller, psychologische. Kortom, een uitzonderlijke film. Een echte parel. Een film die men 1 maal om de 10 jaar maakt. Maar, dat is mijn mening natuurlijk. Ieder z'n smaak en mening.

Ergens tussen kinderachtig en karikaturaal...

Ik denk dat je het op de verkeerde film hebt want geen van beide adjectieven is op Blue Velvet van toepassing.

Blue Velvet is een heel interessante film met meerdere lagen, die je als kijker onderdompelt in een soms bijna hypnotiserende droomachtige wereld. Het is vooral een werk dat niet zozeer spreekt via een standaard plotverloop, maar veel weet te zeggen via kleurgebruik en bedwelmende muziek. Het creeërt een sfeer die moeilijk te beschrijven valt, maar in ieder geval erg prettig werkt. Alsof je een verhaal volgt, dat soms verandert in een droom van iemand anders die niet meteen te doorgronden valt: zulk een beschrijving komt nog wel in de buurt. De acties en beweegredenen van hoofdpersonage Jeffrey Beaumont zijn oppervlakkig gezien namelijk soms niet te begrijpen. Waarom hij doet wat hij doet, weet hij zelf ook niet echt, maar wanneer je eenmaal in de specifieke flow van de film zit, neem je het voor lief. En begin je het personage ook te begrijpen. Het is vooral een figuur die zich in het begin klein en onbeduidend voelt en graag wat meer spanning/mysterie in zijn leven wil. Eenmaal begonnen aan zijn vreemde eigen zoektocht is het te laat en wordt hij steeds verder gezogen in een duistere wereld van perversiteit, moord en ontaarding. Een wereld waarin hij niet past, of toch wel? Deze interessante dualiteit tussen het gezapige burgerlijke wereldje en de duistere criminele zijde van de maatschappij, die ogenschijnlijk ook in ieder mens huist, maar niet per se bovenkomt wordt van begin tot einde doorgetrokken, en vormt een mooie rode lijn. Het einde vond ik echter wel een beetje teleurstellend en braafjes. Er worden consistent hints gegeven dat Jeffrey zelf ook niet zo'n geweldige persoon is, zelfs eventueel kan wegzakken tot het niveau van de andere duistere personen in de film. Ik had niet verwacht dat het einde dan zo 'happy' over de gehele lijn ging zijn. Het roodborstje in de laatste scène legt dan wel weer een mooie symbolische link met de droom van Sandy.

De acteerprestaties waren zeer sterk. Lynch-vaste waarden Kyle MachLachlan en Laura Dern doen het goed, maar vooral Rossellini en Dennis Hopper deden het briljant. Die laatste twee hadden natuurlijk ook rollen waarin ze wat extremer konden gaan, in tegenstelling tot de redelijke 'vanilla' karakters die MachLachlan en Dern moesten spelen.
En ondanks dat vele scènes aandoen als een soort surreële of absurde droom/nachtmerrie, moet ik wel vermelden dat het allemaal nog wel redelijk binnen de conventionele lijntjes blijft. Het is nergens echt experimenteel of dergelijke en het bevat ook nog een rechtlijnig plot voor wie zoiets apprecieert. Ik denk dat het een goede instap-Lynch is? Het is in ieder geval ook mijn eerste kennismaking met het filmoeuvre van Lynch, al heb ik de afgelopen maanden wel het hele Twin Peaks universum doorlopen. Ik denk dat dat me wel een goede houvast heeft gegeven om de stijl en visie van Lynch te vatten en appreciëren.

4*

Ik begrijp de hoge gemiddeldes hier niet zo. In tegenstelling tot wat je (van Lynch) zou verwachten was het verhaaltje na drie kwartier wel verteld en gebeurt er verder niet veel bijzonders meer.Het plot is uiteindelijk heel simpel.

Hopper (fuck) als psychopaat acteerde samen met zijn clubje bad guys zwaar "over the top" en moest nog behoorlijk met armen en benen zwaaien om iets van dreiging uit te stralen, terwijl die arme Rossellini maar steeds in haar blote kont mocht opdraven...

Visueel is het zoals ik wel verwachtte allemaal prima verzorgd, maar het schokeffect dat er ooit geweest zal zijn is ondertussen wel verdwenen denk ik. Dan doe maar Twin Peaks.

Ik heb best even getwijfeld om deze te gaan kijken. Lynch is namelijk niet meteen mijn favoriete regisseur. Mulholland Drive vond ik een vreselijke film, hoewel het ondertussen een hele tijd geleden is dat ik die heb gezien. Daarentegen kon ik The Elephant Man en The Straight Story weer wel best waarderen. Uiteindelijk dus toch maar een poging gewaagd. Qua waardering komt deze Blue Velvet echter dicht bij Mulholland Drive in de buurt. In dit geval valt het plot wel goed te volgen. Hoewel nergens overtuigend is het plot onder de streep erg simpel. Het plot lijkt vooral bedoeld om extremiteiten en rariteiten te kunnen uitwerken, die nergens echt kunnen overtuigen. Het overmatige gebruik van het woord 'fuck' door het personage van Hopper doet bovendien ook meer afbreuk aan diens personage, dan dat het ook maar iets dreigends uitstraalt. Het acteerwerk is veelal beroerd (met name het acteerwerk van Rossellini) en enkele personages zijn zwaar over de top. Geen enkel personage komt echt goed uit de verf. Meerdere keren afgevraagd waar ik nou eigenlijk naar zat te kijken, terwijl ik toch niet de indruk kreeg dat het komisch of karikaturaal was bedoeld. Gewoon ronduit slecht en met pijn en moeite uitgekeken.

Hoe kun je in godsnaam niet doorhebben dat veel scenes komisch zijn of expres over the top. Hopper is hilarisch, een van de beste drie bad guys ooit als je het mij vraagt.

Maar goed, als de sfeer en de energie je niet grijpen, houdt waarschijnlijk snel op.

Hier nog een heldere analyse van iemand die de film wel begrijpt, maar toch niet kon waarderen. Wellicht geeft dat je meer inzicht.

Blue Velvet movie review & film summary (1986) | Roger Ebert - rogerebert.com

Ik zou geen enkele scène als komisch kunnen bestempelen. Hopper's personage is inderdaad veel te zwaar aangezet, maar hilarisch vind ik 'm nergens.

Dat klopt.

Bedankt voor de link, interessant om te lezen.

Frank Booth is niet hilarisch, maar angstaanjagend (en ook sneu, maar dat besef komt pas bij nader inzien).

Nochtans kan ik enorm om m lachen. Daarnaast is het idd ook angstaanjagend. Sneu is natuurlijk elke crimineel, maar dat is toch niet hoe ik m beleef.

Ik meen me te herinneren dat deze Roger Ebert de plank ook volslagen missloeg bij z'n eerste review over Mulholland Dr. Zijn zienswijze over Blue Velvet snijdt volgens mij maar ten dele hout. Onvoldoende belicht hij dat waan en werkelijkheid bij Lynch naadloos in elkaar over kunnen gaan, én onbelicht blijft de enorme schok die het hoofdpersonage ondergaat bij het verliezen van zijn onschuld; in het kader van nieuwsgierigheid (met name op gebied van de seksualiteit) maakt meer kapot dan men liefheeft. Bovendien is het naast elkaar zetten van contrasterende stijlen een handelsmerk van Lynch, waardoor zijn barokke avantgardistische filmtaal zo prominent afsteekt bij het gezapige middenveld in en voorbij Hollywood.

Ik ben het qua beoordeling ook totaal oneens net Ebert. Voor mij werken de grote contrasten juist zeer goed.

Snap niet wat mensen zien in deze film. Vond het maar een vaag gedoe en kon me totaal niet boeien.

Vreselijke onduidelijke film van een nog meer onduidelijke regisseur

Geschikt voor onduidelijke types

Na het tegenvallende tweede seizoen van Twin Peaks zowaar toch alweer erg snel aan de David Lynch met deze Blue Velvet omdat ik de betreffende film gisteren tegenkwam bij de kringloop. En dit was toch wel een titel die al langer op het lijstje stond om te vinden en te kijken. Gisteravond meteen de kans gegrepen en tja...wat moet je er van zeggen buiten dat het een film van Lynch is...

Zoals zo vaak gaat Lynch van start met de gebruikelijke ingrediënten, want Lynch maakt onder andere graag gebruik van dezelfde acteurs, gezichten die we al vaker zagen in de vorm van Kyle Mclachlan, Laura Dern en Jack Nance. Dan is er de gebruikelijke bij tijd en wijlen onheilspellende sfeer, is het vaag en mysterieus, en zijn er van die aparte momenten en shots in gemonteerd zoals in het begin met de krioelende en vechtende insecten onder de grond. Het is zonder twijfel David Lynch zoals we die kennen, en het beeld van de onderwereld met geweld, drugs, moord en seks, waar Jeffrey zich in mee laat sleuren, is best redelijk met een knappe finale tot gevolg.

Dat het toch niet altijd meteen prijs is met Lynch blijkt wel weer, bevreemdend? Ja. Mysterieus? Regelmatig. Onheilspellend? Ook nog. Super boeiend? Nee, niet bepaald. Spannend? Verre van zo nu en dan. Nee, ik heb er wel wat moeite mee, zeg maar gerust dat het een beetje tegenval. Isabella Rossellini voorop, negen van de tien keer ziet ze er niet uit, wat toevallig dit keer meevalt, maar waarom zo'n mens dan weer moet zingen wat ze overduidelijk niet kan is me dan weer een raadsel. Dan is er uiteraard nog de vraag wat Lynch nu precies met deze film wil tonen of wil duidelijk maken. Overduidelijk is er een soort van fascinatie voor geweld, misdaad, moord, drama en seks, en met het begin en het einde in de idyllische buurt, vermoed ik dat Lynch het contrast zoekt tussen de schijnwereld, de mooie wereld, de veilige wereld aan de ene kant, en de onderwereld met al zijn veiligheid vlak onder de oppervlakte als men daarna op zoek gaat. Dat er al achter al die prachtig praal en schijnveiligheid een hele duister laag schuil gaat. Duidelijk mag zijn dat Blue Velvet mij in eerste instantie nog niet bepaald gevangen heeft, maar wat niet is kan nog komen en herkijk zal op termijn vanzelf volgen en een goede Lynch moet meestal even rijpen. Voor nu een voldoende en niet meer dan dat.