Blue Velvet (1986)

Ik vond de analyse van Hoffman erg sterk (evenals de vorige 2). Van mij mag hij alle filmitems bij dwdd voor zijn rekening gaan nemen. Hoeven we ook niet meer verlegen te zitten om de mening van Barry Atsma.

Van mij mag Hoffman alle films van Lynch in DWDD bespreken. Dat ie Blue Velvet Lynch's derde noemt is zo gek nog niet, want onder Dune zet Lynch sowieso liever Alan Smithee.

Het begint als een traditioneel mysterie, badend in een dromerige atmosfeer. David Lynch heeft verschillende beelden in het verhaal verwerkt met een surrealistisch of symbolistisch karakter. Het afgesneden oor zou ontleend kunnen zijn aan het Sherlock Holmes-verhaal The Adventure of the Cardboard Box. De insecten staan symbool voor het verborgen kwaad in een onschuldig ogend stadje als Lumberton, North Carolina. De roodborstjes staan voor liefde die overwint.

Het blauwe fluweel van de titel zit in de opening credits, in het liedje van Bobby Vinton en in de kamerjas van Dorothy Vallens (Isabella Rosselini). Wanneer zij optreedt in de nachtclub, heeft Frank Booth (Dennis Hopper) een lapje blauw fluweel in z'n handen.

Jeffrey Beaumont (Kyle McLachlan) is een soort ideale schoonzoon, die jaloezie opwekt bij het vriendje van Sandy Williams (Laura Dern) maar bespot wordt door de schurken. Jeffrey en Sandy zijn toevallige helden die op eigen houtje het mysterie op proberen te lossen, gedreven door nieuwsgierigheid en zin voor avontuur en gerechtigheid. Jeffreys nieuwsgierigheid krijgt een voyeuritisch kantje.

Halverwege is het mysterie al grotendeels opgelost. Daarna rest nog de vraag of de Gele Man (Fred Pickler) bij de slechteriken hoort of een infiltrant is. Het stijlcontrast tussen de dromerige scènes in de eerste helft en de agressie in de tweede helft is groot. Frank is een sadist die geen enkele sympathie opwekt. Dorothy is een masochiste. Zij wil lichamelijk gepijnigd worden om haar psychische pijn te vergeten. De scène waarin ze uit het niks naakt op straat verschijnt, zou Lynch ontleend hebben als een jeugdherinnering.

Er wordt een noirsfeertje opgewekt met behulp van schaduwen en rook. Korte flashbacks laten zien wat zich in het hoofd van Jeffrey afspeelt. Symmetrie wordt gecreëerd door in het begin in te zoomen op het afgesneden oor en op het einde uit te zoomen uit Jeffreys oor.

Met haar fluwelen stem kan Isabella Rosselini perfect voor nachtclubzangeres doorgaan. De oude popliedjes wekken een nostalgische stemming op. De originele muziek met de stem van Julee Cruise werkt bedwelmend. Componist Angelo Badalamenti is als pianist in de nachtclub te zien.

Blue Velvet is mijn eerste Lynch. Ik zag weliswaar 4 jaar geleden Dune, maar ik was toen niet echt met films bezig en daarnaast vond ik die film behoorlijk vaag. Ik dacht toen een leuke scifi film te zien krijgen, maar de uitkomst bleek anders. Ook deze film weet je goed om de tuin te leiden.

Blue Velvet opent al heel sterk. De eerste scène is verontrustend en vreemd. In vergelijking met de rest van de film is deze scène echter eigenlijk heel normaal. De film wordt vreemder en raarder en dat zonder te ontsporen en dat is reuze knap.

Lynch weet een film te creëren die aan de ene heel vreemd is, maar aan de andere kant heel logisch is voor de wereld waarin het zich afspeelt. Op internet kwam ik een mooie quote tegen die de films van Lynch goed beschrijft: "een film van David Lynch is als het stappen in een droom van iemand anders". Zo voelt het ook, in eerste instantie is het behoorlijk vreemd, maar gaandeweg accepteer je dat je in een vreemde droom ben binnengestapt.

Het plot is een soort van detectiveverhaal, maar door de rare gebeurtenissen, de cinematografie en de mate van vertellen is het zoveel meer dan dat. Heel veel symboliek ook. Veel van wat in de film gebeurt begrijp ik (nog) niet, maar intrigerend is die zeker.

De opening van Blue Velvet verwelkomt je meteen door de uitstekende sfeer en de muziek die je hoort en het kleurencontrast die Lynch als geen ander zo kan brengen, het is gewoon bijna een levend kunstwerk als je bepaalde scènes van zijn films eens goed bekijkt. Grappig dat je soms wat kleine hints te zien krijgt die Lynch op een idee bracht voor de serie 'Twin Peaks'. De trucks die enorme boomstammen vervoert, de locatie en restaurants.. Na het bekijken van de serie zul je dit ook merken. Over de film zelf kun je denk ik wel zeggen dat Blue Velvet van begin tot eind je hypnotiseert en tegelijkertijd zal vermaken. Goede cast met een toen nog best jonge Kyle en Dern die dat erg goed spelen, en ik had dus totaal geen idee hoe deze film ging verlopen de eerste keer (al denk je wel dat dit wel een Lynch film is in het achterhoofd) want het begint vrij rustig en interessant, en je denkt wel van oh.. dit zal wel lekker achteruit zitten en kijken maar daar zal dus snel een wending in komen dat je echt wel zal doen verbazen en overmeesteren, het is snel een beklemmende en duistere sfeer die echt sterk door acteur Hopper samen met Rossellini is gespeelt, de lampen in de hoek die iets gedimd zijn en de muren een donker effect geven en de camerahoeken kun je hier niet over het hoofd zien, en je zult hier zeker nog meer van gaan zien, helemaal als Frank Jeffrey laat kennismaken met een stelletje rare vrienden van Frank. Ja, dit verhaal zal je grijpen door zijn sterke script en de regie van Lynch en zal denk ik nog wel lang door je hoofd spoken.

Gisteren Blue Velvet voor de tweede keer gezien. Het is een bizarre film die bipolair is opgebouwd: het idyllische perfecte leventje volgens het American dreamprincipe versus de onderwereld die schuilgaat achter deze heilige huisjes.
Nadat Jeffreys vader een hartaanval krijgt, vindt Jeffrey een afgesneden oor in het gras. Symbolisch doordat je letterlijk moet grasduinen in de zoden van het gazon om te beseffen dat de harmonieuze samenleving niet meer dan een likje vernis is dat ongedierte (letterlijk) ophoudt in een wereld vol verderf, kwaad, geweld en andere rottigheid. Deze realiteit of illusie wordt zeer knap weergegeven door het liedje van Roy Orbison ‘In dreams’. In de eerste plaats een schitterend nummer van een fantastische zanger, maar hoe Lynch dit schijnbaar luchtig nummer introduceert in zijn film is ronduit fascinerend.

Jeffrey wordt vervolgens meegezogen in deze wereld door zelf op onderzoek te gaan. Hij wordt hierbij gesteund door het naïeve onschuldige blondje Sandy, eveneens de antipool van Dorothy (eveneens letterlijk én figuurlijk). Er wordt een wereld betreden van voyeurisme, SM, seks en macht. De onderdanige wordt slachtoffer en omgekeerd. Aankijken en niet aangekeken/aangeraakt mogen worden. Jeffrey ervaart tegenstrijdige emoties (opnieuw die polariteit): liefde versus geweld wordt liefde door geweld. Hoewel hij gruwelt van Frank Booth ontdekt hij in zichzelf ook een stukje Frank Booth. Hij schaamt zich hiervoor (zie zijn huilbui in combinatie met de knappe flash backs).

Blue Velvet is een intrigerende film. Knap geacteerd, mooi verfilmd, bizarre scenes, perversiteit ten alle (al valt dit anno 2017 wel mee), maar vooral vol verborgen boodschappen en plots. Niets is wat het lijkt. Het einde met het roodborstje is wederom symbolisch gelaagd waar de droom van Sandy de werkelijkheid een onderdeel van de droom kan worden als je er maar in gelooft. Zo zie ik het althans, hier en daar vind ik wat manco’s of onduidelijkheden terug. Maar een 4,0* verdient dit wel.

Misschien laat, maar die DWDD film reviews... bah. Te kort, te geforceerd en te gehaast en rap er doorheen allemaal. Ik geloof graag dat die Thom Hoffman in zijn vrije tijd filmfanaat/criticus is, maar in DWDD komt dat helaas niet tot zijn recht. Complexe films even haasje-repje erdoor heen jagen.

Ik zou ook graag willen dat deze films meer onder de aandacht worden genomen, maar in een kort momentje in DWDD lijkt me niet de oplossing. Komt totaal niet tot zijn recht.

Zo'n beetje elk project van Lynch begint veelbelovend maar van een vervolg en een eind eraan breien heeft hij geen kaas van gegeten omdat hij in wezen niks te melden heeft.

Waarom en wat zou-ie te melden moeten hebben dan?

Wat is er mis met het eind? Daarbij lijkt hetgeen hij 'te melden' heeft ook klip en klaar, maar hij is wel veel meer iemand die zich toelegt op het scheppen van sfeer dan op het verkondigen van een booddchap. Hoe dan ook, hij is een unieke artiest in het filmlandschap.

Waarom? Om mij een goede kijkervaring te geven
Wat ? Geen idee maar een uit de hand lopende chaos maakt de indruk dat hij zelf ook de draad kwijt geraakt is. Waarvan je zou kunnen zeggen dat dat ook wel weer iets heeft natuurlijk. Alleen vind ik dus dat zo een veelbelovend begin als en kaartenhuis in elkaar valt en er slechts een onbevredigend gevoel van anticlimax blijft hangen .

Anticlimax? Het roodborstje is gekomen, wat wil je nog meer? Krijg eerder de indruk dat jij de rode draad bent kwijt geraakt.

Ja leuk dat roodborstje maar verder vind ik het tweede gedeelte van deze film nietszeggende flauwekul.

Dat kan natuurlijk. Het is in wezen ook niet meer dan een thriller waarbij de onschuldige Jeffrey steeds verder in het misdaadweb terecht komt. Wat zou het moeten zeggen? Thrillers hebben toch zelden een ‘boodschap’. Het is gewoon een spannende en kunstig vormgegeven thriller.

De veelvoudige gelaagdheid in al de films van Lynch mag niet ontkend worden, vind ik. Wie begint met in detail uitpluizen van al die lagen, komt uiteindelijk bijna bij een soort zelfonderzoek uit: die schijnbaar verborgen onderwereld, het gebied tussen de oren, zit die ook in mij?

Voor de fans, Mad Duck Posters heeft een aantal limited edition Blue Velvet posters te koop staan:

Limited Edition Fine Art Prints, Screen Print Movie Posters, & More! – Mad Duck Posters - madduckposters.com

Ze gaan rap.
Was net een minuut te laat voor de "velvet edition", dus ben maar voor de "silver foil" editie gegaan.

Blue Velvet is inmiddels de vierde film van regisseur David Lynch die ik zag, en de eerste in kleur. De film begint met beelden van een idyllisch, rustig Amerikaans stadje onder de klanken van een mierzoet liefdesliedje, dus ik dacht in eerste instantie dat we een luchtige film kregen over een gelukkig gezinnetje of iets dergelijks. Maar David Lynch zou David Lynch niet zijn als hij zijn publiek niet op het verkeerde been zou zetten. Het gaat al snel een verontruste, unheimische kant op.

De scholier Jeffrey (Kyle MacLachlan) vindt een menselijk oor op het grasveld voor zijn huis, en gaat daarmee naar de politie. Die onderzoeken het oor, maar willen niets kwijt over de herkomst. Vervolgens gaat Jeffrey zelf op onderzoek uit, met behulp van zijn vriendin Sandy. Het spoor komt uit bij een louche nachtclubzangeres (Isabella Rossellini) en haar vreselijk foute minnaar Frank (Dennis Hopper). Het vervolg laat zich raden: Jeffrey komt enorm in de problemen en belandt uiteindelijk in een soort nachtmerrie.

De film bevat veel gewelddadige scenes en zelfs een verkrachtingsscène, en ik vraag me af of het grote publiek daar in de jaren '80 al aan toe was. Ik vond het in ieder geval een fascinerende film met bizarre personages; niet altijd prettig om te kijken maar wel erg de moeite waard om uit te zitten. Een surrealistische film met een duidelijke film noir-sfeer. En dat zijn juist de films waar ik heel erg van hou. 4,5*

Na jaren weer eens herzien, nu voor het eerst in de bioscoop (Uitkijk, Amsterdam) en het viel mij toch een beetje tegen. Prima thriller met een sfeertje dat ik, als dit geen Lynch was geweest, Lynch light zou hebben genoemd. Op basis van Twin Peaks (eerste seizoen), Mulholland Drive en Inland Empire (of op basis van mijn herinneringen daaraan) had ik gedacht dat Blue Velvet veel magischer, duisterder en weirder was. Nu zag ik een ordinaire thriller met wat vleugjes magie, duisternis en vervreemding. Goed te doen, maar geen favoriet.

Over anderhalve maand zie ik Inland Empire weer, een jaar of tien na de eerste keer. Die vond ik destijds geweldig. Ben benieuwd hoe ik daar tegenwoordig over denk.

Een lekker slaapmutsje....

Mindere Lynch.

De beste man is wel een regisseur die ik vanwege zijn sfeer wel kan waarderen, maar van de 2 was dit overduidelijk de minste. De mooie sfeer en sets mogen er zeker zijn en vallen dan ook zeker op, maar echt goed was dit niet.

Ik vind hem ook wel een beetje overgewaardeerd, die Rossellini speelt een zeldzaam irritante rol en gedraagt zich buiten haar rol gewoon in het algemeen als een halvegare. Zeldzaam theatraal, vervelend en totaal geen karakter waar ik enige sympathie voor kan hebben.

Voor de rest viel het wel mee, Hopper maakt een hoop goed in de cast evenals de wel lieve verschijning van Dern. De sfeer mag er zeker zijn, de locatie is ook mooi. Helaas vond ik dat de film niet helemaal redden, maar het was genoeg voor een voldoende.