Blue Velvet (1986)

Iets met het Geluid dus.

Na het zien van Mulholland Drive raakte ik al gauw geïnteresseerd in deze andere bejubelde film van David Lynch Toen ik er per toeval achter kwam dat de film vertoond werd in de Lumière Cinema in Maastricht zag ik mijn kans schoon. Ik had me expres van tevoren niet ingelezen over de film, dus ik had geen idee wat me te wachten stond.

Ik heb 120 minuten lang op het puntje van mijn stoel gezeten. Net als bij Twin Peaks bekroop me het gevoel dat alles mogelijk was. Je hebt geen idee welke kant de film opgaat of wat de personages nog te wachten staat, maar de duistere, onheilspellende sfeer voorspelt weinig goeds. Bij tijd en wijle is de film ongelofelijk intens. Met name bij de scènes tussen Kyle MacLachlan en Isabella Rossellini is dat het geval. Ik vond het spel van beiden erg geloofwaardig en sterk. Heftige scène bijvoorbeeld wanneer Jeffrey in zijn eigen bed emotioneel wordt de morgen nadat hij Dorothy geslagen heeft. Ook Laura Dern doet het verdienstelijk als het meest sympathieke personage uit de film. De show wordt echter meermaals gestolen door Dennis Hopper als gevaarlijke gangster. De rillingen liepen over mijn rug als hij in beeld was.

Door het sterke acteerwerk is het gemakkelijk om met een personage als Jeffrey Beaumont mee te leven en je in zijn situatie te verplaatsen. Ik begreep zijn nieuwsgierigheid en deelde deze, maar voelde tegelijkertijd aankomen dat hij vroeg of laat zelf ook een pion zou worden. Wanneer dat eenmaal gebeurt en hij in de auto wordt meegenomen naar Ben, wordt de sfeer behoorlijk ongemakkelijk en wil je dat Jeffrey daar zo gauw mogelijk wegkomt. Dat verlangen geeft aan dat Lynch en zijn acteurs erin geslaagd zijn je te laten identificeren met het goedaardige hoofdpersonage en dat je als de dood bent voor de slechterik.

Als ik kijk naar de sfeer zou ik zeggen dat de film typisch David Lynch is, maar toch onderscheidt Blue Velvet zich wel van het andere werk dat ik van hem gezien heb. De film is uniek omdat het zo goed in elkaar steekt, maar dit is geen film waarbij tig verschillende interpretaties mogelijk zijn. Het is allemaal wat meer rechttoe rechtaan (en daardoor gemakkelijker te volgen) dan ik misschien verwacht had, ondanks dat er wel de nodige symboliek in de film verwoven zit. Een heel andere film dan Mulholland Drive dus. Maar erg vind ik het niet: beide films zijn goed op hun eigen manier.

Zo'n film waarbij je alles om je heen vergeet; ook dat je naar een film zit te kijken. Ik zie hier bij een toekomstige herziening misschien nog wel een hogere score uitrollen. Na het verlaten van de zaal en tijdens de reis naar huis bleef de film door mijn hoofd spoken en dat is eigenlijk het gevoel dat je altijd zou moeten hebben als je een filmzaal verlaat. Blue Velvet is een uitermate spannende thriller; misschien wel één van de beste in zijn genre. Ik zou niets kunnen bedenken dat me stoorde of tegenviel. Deze zal ik niet gauw vergeten.

4,5*

Als je fan zou zijn van Dennis Hopper, Isabella Rossolini of Laura Dern enz.dan moet je deze zeker gezien hebben! Vooral voor Hopper. Dit is wel waarschijnlijk zijn beste rol ooit. De manier van praten, ze blikken, lichaamstaal, een echte psychopaat in actie. Het verhaal is mysterieus en boeit je van het begin tot het einde. Het is wel een film over waanzinnige mensen(de vrienden van Hopper vooral.) Iedere acteur, actrices doen hun werk goed en overtuigend. Een mysterie, thriller, psychologische. Kortom, een uitzonderlijke film. Een echte parel. Een film die men 1 maal om de 10 jaar maakt. Maar, dat is mijn mening natuurlijk. Ieder z'n smaak en mening.

Ergens tussen kinderachtig en karikaturaal...

Ik denk dat je het op de verkeerde film hebt want geen van beide adjectieven is op Blue Velvet van toepassing.

Blue Velvet is een heel interessante film met meerdere lagen, die je als kijker onderdompelt in een soms bijna hypnotiserende droomachtige wereld. Het is vooral een werk dat niet zozeer spreekt via een standaard plotverloop, maar veel weet te zeggen via kleurgebruik en bedwelmende muziek. Het creeërt een sfeer die moeilijk te beschrijven valt, maar in ieder geval erg prettig werkt. Alsof je een verhaal volgt, dat soms verandert in een droom van iemand anders die niet meteen te doorgronden valt: zulk een beschrijving komt nog wel in de buurt. De acties en beweegredenen van hoofdpersonage Jeffrey Beaumont zijn oppervlakkig gezien namelijk soms niet te begrijpen. Waarom hij doet wat hij doet, weet hij zelf ook niet echt, maar wanneer je eenmaal in de specifieke flow van de film zit, neem je het voor lief. En begin je het personage ook te begrijpen. Het is vooral een figuur die zich in het begin klein en onbeduidend voelt en graag wat meer spanning/mysterie in zijn leven wil. Eenmaal begonnen aan zijn vreemde eigen zoektocht is het te laat en wordt hij steeds verder gezogen in een duistere wereld van perversiteit, moord en ontaarding. Een wereld waarin hij niet past, of toch wel? Deze interessante dualiteit tussen het gezapige burgerlijke wereldje en de duistere criminele zijde van de maatschappij, die ogenschijnlijk ook in ieder mens huist, maar niet per se bovenkomt wordt van begin tot einde doorgetrokken, en vormt een mooie rode lijn. Het einde vond ik echter wel een beetje teleurstellend en braafjes. Er worden consistent hints gegeven dat Jeffrey zelf ook niet zo'n geweldige persoon is, zelfs eventueel kan wegzakken tot het niveau van de andere duistere personen in de film. Ik had niet verwacht dat het einde dan zo 'happy' over de gehele lijn ging zijn. Het roodborstje in de laatste scène legt dan wel weer een mooie symbolische link met de droom van Sandy.

De acteerprestaties waren zeer sterk. Lynch-vaste waarden Kyle MachLachlan en Laura Dern doen het goed, maar vooral Rossellini en Dennis Hopper deden het briljant. Die laatste twee hadden natuurlijk ook rollen waarin ze wat extremer konden gaan, in tegenstelling tot de redelijke 'vanilla' karakters die MachLachlan en Dern moesten spelen.
En ondanks dat vele scènes aandoen als een soort surreële of absurde droom/nachtmerrie, moet ik wel vermelden dat het allemaal nog wel redelijk binnen de conventionele lijntjes blijft. Het is nergens echt experimenteel of dergelijke en het bevat ook nog een rechtlijnig plot voor wie zoiets apprecieert. Ik denk dat het een goede instap-Lynch is? Het is in ieder geval ook mijn eerste kennismaking met het filmoeuvre van Lynch, al heb ik de afgelopen maanden wel het hele Twin Peaks universum doorlopen. Ik denk dat dat me wel een goede houvast heeft gegeven om de stijl en visie van Lynch te vatten en appreciëren.

4*