Blue Velvet is een heel interessante film met meerdere lagen, die je als kijker onderdompelt in een soms bijna hypnotiserende droomachtige wereld. Het is vooral een werk dat niet zozeer spreekt via een standaard plotverloop, maar veel weet te zeggen via kleurgebruik en bedwelmende muziek. Het creeërt een sfeer die moeilijk te beschrijven valt, maar in ieder geval erg prettig werkt. Alsof je een verhaal volgt, dat soms verandert in een droom van iemand anders die niet meteen te doorgronden valt: zulk een beschrijving komt nog wel in de buurt. De acties en beweegredenen van hoofdpersonage Jeffrey Beaumont zijn oppervlakkig gezien namelijk soms niet te begrijpen. Waarom hij doet wat hij doet, weet hij zelf ook niet echt, maar wanneer je eenmaal in de specifieke flow van de film zit, neem je het voor lief. En begin je het personage ook te begrijpen. Het is vooral een figuur die zich in het begin klein en onbeduidend voelt en graag wat meer spanning/mysterie in zijn leven wil. Eenmaal begonnen aan zijn vreemde eigen zoektocht is het te laat en wordt hij steeds verder gezogen in een duistere wereld van perversiteit, moord en ontaarding. Een wereld waarin hij niet past, of toch wel? Deze interessante dualiteit tussen het gezapige burgerlijke wereldje en de duistere criminele zijde van de maatschappij, die ogenschijnlijk ook in ieder mens huist, maar niet per se bovenkomt wordt van begin tot einde doorgetrokken, en vormt een mooie rode lijn. Het einde vond ik echter wel een beetje teleurstellend en braafjes. Er worden consistent hints gegeven dat Jeffrey zelf ook niet zo'n geweldige persoon is, zelfs eventueel kan wegzakken tot het niveau van de andere duistere personen in de film. Ik had niet verwacht dat het einde dan zo 'happy' over de gehele lijn ging zijn. Het roodborstje in de laatste scène legt dan wel weer een mooie symbolische link met de droom van Sandy.
De acteerprestaties waren zeer sterk. Lynch-vaste waarden Kyle MachLachlan en Laura Dern doen het goed, maar vooral Rossellini en Dennis Hopper deden het briljant. Die laatste twee hadden natuurlijk ook rollen waarin ze wat extremer konden gaan, in tegenstelling tot de redelijke 'vanilla' karakters die MachLachlan en Dern moesten spelen.
En ondanks dat vele scènes aandoen als een soort surreële of absurde droom/nachtmerrie, moet ik wel vermelden dat het allemaal nog wel redelijk binnen de conventionele lijntjes blijft. Het is nergens echt experimenteel of dergelijke en het bevat ook nog een rechtlijnig plot voor wie zoiets apprecieert. Ik denk dat het een goede instap-Lynch is? Het is in ieder geval ook mijn eerste kennismaking met het filmoeuvre van Lynch, al heb ik de afgelopen maanden wel het hele Twin Peaks universum doorlopen. Ik denk dat dat me wel een goede houvast heeft gegeven om de stijl en visie van Lynch te vatten en appreciëren.
4*