
The Royal Tenenbaums (2001)
Verenigde Staten
Komedie / Drama
110 minuten
geregisseerd door Wes Anderson
met Gene Hackman, Anjelica Huston en Ben Stiller
Drie, inmiddels volwassen, wonderkinderen verblijven door samenloop van omstandigheden een tijdje bij hun moeder. Hun vader, Royal Tenenbaum, heeft hen jaren geleden verlaten. Wanneer hij hoort dat zijn vrouw, van wie hij nooit officieel gescheiden is, wil hertrouwen, doet hij er alles aan om het weer goed te maken met zijn familie.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=pLFr1psL4C4
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,6 / 268291)trailer (YouTube)various artists cd (MusicMeter)iTunes: € 3,99 / huur € 3,99Google Play: € 7,99 / huur € 2,99Wes Anderson maakt aparte films, dat is zeker met een eigen soort van humor. Humor die niet altijd aan mij besteed is moet ik zeggen. Rushmore was nog redelijk tot goed, maar The Royal Tenenbaums is toch een stukje minder geslaagd, ondanks de behoorlijke cast.
Het is een gekke familie vol aparte typetjes, die niet allemaal even leuk zijn. Vooral Ben Stiller, die ik normaal gesproken altijd wel grappig vind, is hier meer irritant dan leuk. Ook Murray en Wilson zijn lang niet altijd even goed. De beste rollen zijn weggelegd voor Hackman en Paltrow, die beiden goed spelen. De film is een mix van diverse genre’s maar op de een of andere manier komt het er bij mij niet helemaal uit. Ik kreeg niet echt een feeling met de personages.
Als drama uiteindelijk redelijk, als komedie absoluut onvoldoende.
2,5*
Eerst beginnen met de positieve zaken: de film oogt bijzonder fris en kleurrijk (met een intro die spontaan aan de heerlijke droomwereld van Amélie Poulain doet denken) en bevat enkele excentrieke personages met elk hun eigen problemen. Ook de soundtrack, met o.a. het zeer mooie "Needle in the Hay" van Elliott Smith, vond ik meer dan prima.
Echter bevatte de film te weinig geslaagde humor (wel gelachen met de beste grap, nl. Pagoda die Royal met zijn zakmes neersteekt nadat beiden uit het huis gezet worden) en mist het verhaal gewoon een mooie opbouw of uitwerking. Dat laatste manco trof ik ook aan bij "Moonrise Kingdom", ik weet niet of het een oud zeer van Anderson is. In elk geval zorgt het ervoor dat de overige gekheid en visuele sier wat "gratuit" aanvoelen, en dat de filmervaring allesbehalve compleet geslaagd is.
Een nipte 3,5* zou eventueel nog kunnen, maar voorlopig hou ik het op een sterke 3*. Hier had ik net dat ietsje meer van verwacht.
3*
Eigenlijk is dit de eerste Wes Anderson die ik zag. Dat is echter al heel lang geleden en ik wist er weinig meer van, behalve dan dat deze film erg apart was. Ik kon dat toen niet echt bevatten en daarom heeft deze film lang op 0,5* gestaan bij mij. Belachelijk natuurlijk, want het is een erg leuke film.
Wat kan ik erover vertellen? Het is een Wes Anderson film, aparte humor, aparte personages en een geweldige visuele stijl. Statische, symmetrische shots met af en toe het gebruik van dolly's brengen ons nader bij de familie Tenenbaum. De kinderen waren vroeger stuk voor stuk geniaal, maar nu gaat het allemaal wat minder met ze. Tot overmaat van ramp komt hun hufterige vader (geweldige rol van Gene Hackman) ook weer terug. Dat is het eigenlijk.
The Royal Tenenbaums vond ik niet zo magisch als Moonrise Kingdom, maar is nog steeds erg de moeite waard. Ik heb veel kunnen grinniken, maar verwacht niet te schaterlachen want daar is de humor veel te subtiel voor. Wat mij het meeste bijblijft is de scène waarin Richie zelfmoord pleegt. Zeer emotioneel, met prachtige muziek van Elliott Smith eronder. Een van de mooiste scènes die ik ooit heb gezien in mijn hele leven. 5* voor die scène.
Voor de hele film 3,5*, zit dicht tegen de 4* aan.
Toffe mix tussen drama en komedie, in een 'volwassen sprookje'-achtige sluier. Hoewel het in structuur wel een drama is (Een berouwvolle man wil z'n vrouw terugwinnen en met de vereenzaamde kinderen weer een hechte familie smeden) zorgen de vertelstem en de opdeling tussen de hoofdstukken voor een apart, bijna magisch sfeertje, wat de film veel goeds doet.
De humor is zeker aanwezig, maar niet op het voorplan. Het is niet het soort humor dat de grap rechtstreeks in je gezicht smijt, maar die eerder verschuilt in de marge, vaak in de details. Scènes die er echt uitspringen zijn er niet, maar doorheen de film valt er absoluut genoeg te lachen. Ik heb ook sterk het gevoel dat ik bij een herkijk nog wat grijnsopwekkende zaken ga vinden die ik nu gemist heb.
Tempo in de film zit erg goed, film keek lekker weg en zakt nergens in. Acteerwerk is over de hele lijn goed, met Hackman en Paltrow als mijn persoonlijke uitschieters. Soundtrack is zeker ook het vermelden waard. Zat door 'Hey Jude' vanaf het begin meteen in de film, en de soundtrack blijft op hetzelfde hoge niveau.
Zijn echter wel een paar zaken die de film van een echt hoge score houden. Een aflevering van Extras uitgezonderd moet ik de eerste rol van Stiller nog tegenkomen waarin hij me niet irriteert. Paste ook helemaal niet in een film als deze, die niet echt veel is met luide, allesbehalve subtiele humor van Stiller. Rol van Murray vond ik ook nogal onduidelijk wat nu echt de toegevoegde waarde was, en ook visueel had het wat beter gekund. De 'Amélie'-achtige intro was tof en er zitten twee geweldige stukjes editing in, maar die lijn werd niet overal doorgetrokken.
Maar al bij al toch genoten van m'n eerste Anderson. Dikke 3.5*.

Ik ben de strijd aangegaan en heb deze film de tijd willen geven om voor mij nog tot enige bloei te komen. Na 45min heb ik dit opgegeven, toch wel tegen mijn tradities in. Echt, normaal ben ik een grote fan van absurdistische personages en zwarte humor, denk aan Little Miss Sunshine en de films van PT Anderson, Altman en de Coen's. Deze prent was echter niet aan mij besteed en bezorgde mij geen 1 glimlachmoment of verrassings 'wow'. Rushmore van deze regisseur was in mijn opinie wel heel aangenaam..
2* voor Hackman
Die Anderson weet altijd van die leuke personages te verzinnen, hè? Nou die hingen me hier al snel de strot uit. Ik vond er niet één leuk "mens" tussen zitten. En als ik zeg mens dan bedoel ik karikatuur, want dat waren dit wel. En nee Anderson en Owen Wilson, lekker veel koddige karaktertrekjes en een vreemde geschiedenis meegeven in het begin doet niks voor de personen in kwestie als ze in de rest van de film zo onaardig en vlak zijn.
Tja, en als je dan ook nog "acteurs" als Owen Wilson en Ben Stiller in je film hebt om een paar rollen te vertolken verlies je al snel mijn aandacht. En ze stellen niet teleur, want wat was dat slappe hap die twee. Wilson is zo aanwezig als een fletse vaatdoek en Stiller zit constant in Stiller-modus, dus dat betekent over de top en kinderachtig rond rennend met zijn handen zwaaiend in de lucht alsof te zeggen van kijk mij eens leuk zijn.
Het verhaal vond ik ook zwak en de teksten en grappen waren niet leuk. En dan zit je al een uur te kijken en moet je er nog één. De ontwikkelingen komen bijna nooit als een verrassing en hebben nooit de gewenste emotionele impact (Luke Wilson's zelfmoordpoging als grootste boosdoener) en Gene Hackman's Royal maakt braaf alle karakterontwikkelingen door totdat hij op het einde met een leeg gebaar zijn hele familie voor zich terug wint.
Heel erg jammer maar hé ik heb de film wel uitgezeten en Gwyneth Paltrow was wel leuk.
De humor was een beetje te zwak, het verhaal was niet meeslepend genoeg en er gebeurd gewoon net iets te weinig...
Het was het allemaal net niet
2*

Maar ook wat betreft drama is het een hit or miss geval en wil het tot op het slotakkoord na totaal niet werken. Neem bvb de tragikomische feel rond Luke Wilson of eigenlijk beide Wilson's die afschuwelijk geschreven aanvoelen. Ik verwacht wel dat Anderson zijn draai hierin nog wel vindt. De fundering is zeer sterk maar Anderson weet het op tragikomisch vlak niet goed in te vullen voorlopig. Niet goed bevallen al zie ik nog wel genoeg houvast dat wat Anderson's mij enorm gaan bekoren.
Wat ik dan wel weer wat mis en vaker heb bij een film van Anderson is dat je vaak zo'n afstand tot de personages voelt, ook al haalt Anderson veel uit zijn acteurs. Langzaamaan toont de film toch wel wat van zijn warmte, zonder zijn eigen stijl te verloochenen, maar het is niet zo dat me nou allemaal echt wist te ontroeren. Misschien hoort dat ook wel niet in zo'n film, maar ik hou wel van een geslaagde mix van komedie en drama.
Erg leuk trouwens om Stephen Lea Sheppard nog langs te zien komen. Misschien wel een van de grappigste bijrollen. Hij was in Freaks and Geeks al zo leuk. Zonde dat hij verder niets meer heeft gedaan als acteur. Gene Hackman heeft ook een leuke rol, en eentje die we niet zo van hem gewend zijn. Zelfs Ben Stiller vond ik best te pruimen. 3.5*.
Visueel degelijk, de soundtrack is opvallender met liedjes van Lennon, Nico (van de Velvet Underground) en de VU zelf. Ik wist dat er een VU-protoversie bestond van Lou Reeds "Caroline Says II", met als titel "Stephanie says", maar ik had het nog nooit gehoord. Leuk om het dan in deze film aan te treffen. Ook aardig om het pizzicato deel uit het strijkkwartet van Ravel te horen, blijft fantastische muziek.
Al met al vermakelijk, maar zoals verwacht wel duidelijk een niveau lager dan The Grand Budapest Hotel, zowel qua personages als qua beeldtaal. 3,5*.
Ik denk dat de sfeer die wes anderson in zijn films stopt niet echt mijn ding is want moonrise kingdom was ook al zo'n film die me totaal niet lag .
Goede soundtrack ook, al was de liedjesdichtheid wel erg hoog- het viel me op dat er zoveel muziek voorbij kwam, en als het opvalt is dat volgens mij geen goed teken. Verder ook weer de karakteristieke, uiterst droge Anderson humor ("I do have high blood pressure!") en vreemde typetjes, ook in kleine bijrollen en bit parts.
Ik begin een fan van Wes Anderson te worden. De man heeft een interessante en eigenzinnige visie en regiestijl, en ook The Royal Tenenbaums is weer een kleurrijke, absurde en energieke film geworden met vreemde personages, gortdroge humor en heerlijke dialogen. Luchtig vertier en dramatische ontwikkelingen vechten om voorrang en dat is een balanceeract die moeilijk vol te houden is.
Toch lukt het Anderson voor het grootste gedeelte wel (alleen op het einde gaat het een beetje mis). Dit is wel mijn soort humor en ook de acteurs zijn perfect gecast. Ik wil Paltrow speciaal noemen, want het is geweldig hoe zij helemaal opgaat in haar rol. Audiovisueel heb ik ook genoten en Anderson heeft weer een schitterende wereld weten te creëren. De man heeft een waanzinnige fantasie en weet dat goed te vertalen naar het witte doek.
Als je echter weet waartoe Anderson in staat is (Grand Budapest Hotel), is het een kleine tegenvaller. Hij is hier duidelijk nog zoekende, al zijn de ingrediënten al wel aanwezig. Vreemde personages, felle kleurtjes en droge humor. Het kijkt allemaal prima weg, maar het geniale ontbreekt. Sommige scènes zijn niet altijd even boeiend, en het Owen Wilson personage is eerder vervelend.

En ja trailer kan al veel zeggen.
Toch wel mijn favoriete Anderson, Wes om verwarring met zijn nog talentvollere naamgenoot (PT) te voorkomen.
4,5 blijft staan