The Royal Tenenbaums (2001)

Niet zo heel geslaagde film.

Wes Anderson maakt aparte films, dat is zeker met een eigen soort van humor. Humor die niet altijd aan mij besteed is moet ik zeggen. Rushmore was nog redelijk tot goed, maar The Royal Tenenbaums is toch een stukje minder geslaagd, ondanks de behoorlijke cast.

Het is een gekke familie vol aparte typetjes, die niet allemaal even leuk zijn. Vooral Ben Stiller, die ik normaal gesproken altijd wel grappig vind, is hier meer irritant dan leuk. Ook Murray en Wilson zijn lang niet altijd even goed. De beste rollen zijn weggelegd voor Hackman en Paltrow, die beiden goed spelen. De film is een mix van diverse genre’s maar op de een of andere manier komt het er bij mij niet helemaal uit. Ik kreeg niet echt een feeling met de personages.

Als drama uiteindelijk redelijk, als komedie absoluut onvoldoende.

2,5*

Herzien, blijft een mooi schilderachtig speels filmpje. Binnenkort maar eens de extra's bekijken. 0,5* er bij.

Vorige donderdag zag ik "Moonrise Kingdom", de nieuwste film van Wes Anderson. Nu was het - geheel toevallig - de beurt aan zijn (geloof ik) meest bekende film. "Moonrise Kingdom" haalt het nipt van deze film.

Eerst beginnen met de positieve zaken: de film oogt bijzonder fris en kleurrijk (met een intro die spontaan aan de heerlijke droomwereld van Amélie Poulain doet denken) en bevat enkele excentrieke personages met elk hun eigen problemen. Ook de soundtrack, met o.a. het zeer mooie "Needle in the Hay" van Elliott Smith, vond ik meer dan prima.
Echter bevatte de film te weinig geslaagde humor (wel gelachen met de beste grap, nl. Pagoda die Royal met zijn zakmes neersteekt nadat beiden uit het huis gezet worden) en mist het verhaal gewoon een mooie opbouw of uitwerking. Dat laatste manco trof ik ook aan bij "Moonrise Kingdom", ik weet niet of het een oud zeer van Anderson is. In elk geval zorgt het ervoor dat de overige gekheid en visuele sier wat "gratuit" aanvoelen, en dat de filmervaring allesbehalve compleet geslaagd is.

Een nipte 3,5* zou eventueel nog kunnen, maar voorlopig hou ik het op een sterke 3*. Hier had ik net dat ietsje meer van verwacht.


3*

Na herziening toch geen verhoging, al dacht ik op het begin dat dat wel zou gebeuren. Maar toen kwam het langdradige einde, met hier en daar nog wel een anderson-glimlach-moment, maar toch voelt het richting het einde allemaal wat rommelig en minder fijn aan. Ik blijf bij 3.5*.

3e Wes Anderson.

Eigenlijk is dit de eerste Wes Anderson die ik zag. Dat is echter al heel lang geleden en ik wist er weinig meer van, behalve dan dat deze film erg apart was. Ik kon dat toen niet echt bevatten en daarom heeft deze film lang op 0,5* gestaan bij mij. Belachelijk natuurlijk, want het is een erg leuke film.

Wat kan ik erover vertellen? Het is een Wes Anderson film, aparte humor, aparte personages en een geweldige visuele stijl. Statische, symmetrische shots met af en toe het gebruik van dolly's brengen ons nader bij de familie Tenenbaum. De kinderen waren vroeger stuk voor stuk geniaal, maar nu gaat het allemaal wat minder met ze. Tot overmaat van ramp komt hun hufterige vader (geweldige rol van Gene Hackman) ook weer terug. Dat is het eigenlijk.

The Royal Tenenbaums vond ik niet zo magisch als Moonrise Kingdom, maar is nog steeds erg de moeite waard. Ik heb veel kunnen grinniken, maar verwacht niet te schaterlachen want daar is de humor veel te subtiel voor. Wat mij het meeste bijblijft is de scène waarin Richie zelfmoord pleegt. Zeer emotioneel, met prachtige muziek van Elliott Smith eronder. Een van de mooiste scènes die ik ooit heb gezien in mijn hele leven. 5* voor die scène.

Voor de hele film 3,5*, zit dicht tegen de 4* aan.

Echt een van de meest waardeloze films die ik zag. De cast zag er indrukwekkend uit....en daar bleef het bij. Zelden heb ik me zo geirriteerd aan een film. Melodrama/comedy...tja...dramatisch vond ik de film dan wel, als in dramatisch verschrikkelijk om te zien en de comedy ben ik niet tegengekomen, de pogingen daartoe vielen me wel op, maar dan kreeg ik er nog geen flauwe glimlach van. Niet mijn film dus.

Mooi kleurgebruik en Hackman steelt de show, als grappige, veelvloekende vader. Wel prima maar komt niet goed uit de verf. De drama is niet dramatisch genoeg en de komische noot is niet grappig genoeg. Het kabbelt wat voort en wordt hierdoor nooit echt interessant.

Not your average family comedy

Toffe mix tussen drama en komedie, in een 'volwassen sprookje'-achtige sluier. Hoewel het in structuur wel een drama is (Een berouwvolle man wil z'n vrouw terugwinnen en met de vereenzaamde kinderen weer een hechte familie smeden) zorgen de vertelstem en de opdeling tussen de hoofdstukken voor een apart, bijna magisch sfeertje, wat de film veel goeds doet.

De humor is zeker aanwezig, maar niet op het voorplan. Het is niet het soort humor dat de grap rechtstreeks in je gezicht smijt, maar die eerder verschuilt in de marge, vaak in de details. Scènes die er echt uitspringen zijn er niet, maar doorheen de film valt er absoluut genoeg te lachen. Ik heb ook sterk het gevoel dat ik bij een herkijk nog wat grijnsopwekkende zaken ga vinden die ik nu gemist heb.

Tempo in de film zit erg goed, film keek lekker weg en zakt nergens in. Acteerwerk is over de hele lijn goed, met Hackman en Paltrow als mijn persoonlijke uitschieters. Soundtrack is zeker ook het vermelden waard. Zat door 'Hey Jude' vanaf het begin meteen in de film, en de soundtrack blijft op hetzelfde hoge niveau.

Zijn echter wel een paar zaken die de film van een echt hoge score houden. Een aflevering van Extras uitgezonderd moet ik de eerste rol van Stiller nog tegenkomen waarin hij me niet irriteert. Paste ook helemaal niet in een film als deze, die niet echt veel is met luide, allesbehalve subtiele humor van Stiller. Rol van Murray vond ik ook nogal onduidelijk wat nu echt de toegevoegde waarde was, en ook visueel had het wat beter gekund. De 'Amélie'-achtige intro was tof en er zitten twee geweldige stukjes editing in, maar die lijn werd niet overal doorgetrokken.

Maar al bij al toch genoten van m'n eerste Anderson. Dikke 3.5*.

Komedie?

Ik ben de strijd aangegaan en heb deze film de tijd willen geven om voor mij nog tot enige bloei te komen. Na 45min heb ik dit opgegeven, toch wel tegen mijn tradities in. Echt, normaal ben ik een grote fan van absurdistische personages en zwarte humor, denk aan Little Miss Sunshine en de films van PT Anderson, Altman en de Coen's. Deze prent was echter niet aan mij besteed en bezorgde mij geen 1 glimlachmoment of verrassings 'wow'. Rushmore van deze regisseur was in mijn opinie wel heel aangenaam..


2* voor Hackman

Niet echt leuk.

Die Anderson weet altijd van die leuke personages te verzinnen, hè? Nou die hingen me hier al snel de strot uit. Ik vond er niet één leuk "mens" tussen zitten. En als ik zeg mens dan bedoel ik karikatuur, want dat waren dit wel. En nee Anderson en Owen Wilson, lekker veel koddige karaktertrekjes en een vreemde geschiedenis meegeven in het begin doet niks voor de personen in kwestie als ze in de rest van de film zo onaardig en vlak zijn.

Tja, en als je dan ook nog "acteurs" als Owen Wilson en Ben Stiller in je film hebt om een paar rollen te vertolken verlies je al snel mijn aandacht. En ze stellen niet teleur, want wat was dat slappe hap die twee. Wilson is zo aanwezig als een fletse vaatdoek en Stiller zit constant in Stiller-modus, dus dat betekent over de top en kinderachtig rond rennend met zijn handen zwaaiend in de lucht alsof te zeggen van kijk mij eens leuk zijn.

Het verhaal vond ik ook zwak en de teksten en grappen waren niet leuk. En dan zit je al een uur te kijken en moet je er nog één. De ontwikkelingen komen bijna nooit als een verrassing en hebben nooit de gewenste emotionele impact (Luke Wilson's zelfmoordpoging als grootste boosdoener) en Gene Hackman's Royal maakt braaf alle karakterontwikkelingen door totdat hij op het einde met een leeg gebaar zijn hele familie voor zich terug wint.

Heel erg jammer maar hé ik heb de film wel uitgezeten en Gwyneth Paltrow was wel leuk.

Een goeie cast die goed speelde, maar toch wist de film me niet helemaal te pakken...
De humor was een beetje te zwak, het verhaal was niet meeslepend genoeg en er gebeurd gewoon net iets te weinig...
Het was het allemaal net niet
2*

Meesterlijke film, perfecte balans tussen humor en drama.

Moonrise Kingdom was mijn érg positieve kennismaking met Wes Anderson. Vol verwachting heb ik drie van zijn eerdere films gekocht, maar deze valt me helaas érg tegen. Niets van wat ik zo goed vind aan MR kom ik hier tegen. Ik vind hem zelfs ronduit saai. Jammer. Hopelijk kunnen de andere twee (The Darjeeling Limited en The Life...) me beter bekoren...

De kogel is door de kerk. Ik ben geen Wes Anderson maagd meer. Anderson heeft een heerlijke stijl. Zelfs in een hedendaagse setting voelt het zeer fantasierijk aan dus dat beloofd veel voor de rest van zijn oeuvre maar het wil voorlopig nog niet werken. Het zijn allemaal kleurrijke personages maar wil nog niet beklijven, ook de humor is iets te veel een hit or miss het geval en wat castleden werken ook niet mee. Stiller, de Wilson's, Palthrow, echt komisch talent hebben die niet.


Maar ook wat betreft drama is het een hit or miss geval en wil het tot op het slotakkoord na totaal niet werken. Neem bvb de tragikomische feel rond Luke Wilson of eigenlijk beide Wilson's die afschuwelijk geschreven aanvoelen. Ik verwacht wel dat Anderson zijn draai hierin nog wel vindt. De fundering is zeer sterk maar Anderson weet het op tragikomisch vlak niet goed in te vullen voorlopig. Niet goed bevallen al zie ik nog wel genoeg houvast dat wat Anderson's mij enorm gaan bekoren.

Wat speelt die Gwyneth Paltrow toch heerlijk in deze film.

Een eigenzinnige, aparte en grillige tragikomedie over een excentrieke, dysfunctionele familie die bestond uit beschadigde genieën: onzinnig, waanzinnig, abnormaal. Een lachwekkend verhaal vol met cynisme en sarcasme: de humor was tegelijk bijtend en intelligent en de dialogen waren messcherp. De cast speelde uiterst bekwaam en de soundtrack klonk vlekkeloos.

Een slimme komedie. Qua grapdichtheid kun je de film wel een beetje vergelijken met van die films waarin de grappen op vrij hoog tempo op je worden afgevuurd, maar het grote verschil met films als Hot Shots is dat de grappen veel subtieler en minder voorgekauwd zijn. En door de droge manier waarop het wordt gebracht worden op zich flauwe grappen vaak ook leuk. Je weet ook nooit helemaal wat je kunt verwachten. Daar is deze film soms zo uitgekiend in.

Wat ik dan wel weer wat mis en vaker heb bij een film van Anderson is dat je vaak zo'n afstand tot de personages voelt, ook al haalt Anderson veel uit zijn acteurs. Langzaamaan toont de film toch wel wat van zijn warmte, zonder zijn eigen stijl te verloochenen, maar het is niet zo dat me nou allemaal echt wist te ontroeren. Misschien hoort dat ook wel niet in zo'n film, maar ik hou wel van een geslaagde mix van komedie en drama.

Erg leuk trouwens om Stephen Lea Sheppard nog langs te zien komen. Misschien wel een van de grappigste bijrollen. Hij was in Freaks and Geeks al zo leuk. Zonde dat hij verder niets meer heeft gedaan als acteur. Gene Hackman heeft ook een leuke rol, en eentje die we niet zo van hem gewend zijn. Zelfs Ben Stiller vond ik best te pruimen. 3.5*.

Laatste Wes A. die ik nog niet gezien had. Fijne film met de atypische zelfmoordpoging-scène als hoogtepunt. Zijn werk uit de eerste helft van zijn carrière geniet duidelijk mijn voorkeur. Het heeft de precieze, naïeve en fantasierijke stijl, maar ook echt menselijk drama. Terwijl Mr Fox, Moonrise & Grand Budapest puur formalistisch te genieten zijn.

Na The Grand Budapest Hotel was het onvermijdelijk dat er meer films van Anderson op de kijklijst kwamen. Zoals verwacht niet hetzelfde niveau, maar toch is deze film ook best aardig. Een paar leuke typetjes waar weliswaar wat mis mee is, maar op een vermakelijke wijze. Leuke rollen voor met name Hackman en Paltrow. Erg sterk hoe laatstgenoemde verveling en neerslachtigheid weet uit te stralen, zonder dat het echt depressief aanvoelt. De rest van de cast was ook aardig, maar wat minder memorabel.

Visueel degelijk, de soundtrack is opvallender met liedjes van Lennon, Nico (van de Velvet Underground) en de VU zelf. Ik wist dat er een VU-protoversie bestond van Lou Reeds "Caroline Says II", met als titel "Stephanie says", maar ik had het nog nooit gehoord. Leuk om het dan in deze film aan te treffen. Ook aardig om het pizzicato deel uit het strijkkwartet van Ravel te horen, blijft fantastische muziek.

Al met al vermakelijk, maar zoals verwacht wel duidelijk een niveau lager dan The Grand Budapest Hotel, zowel qua personages als qua beeldtaal. 3,5*.

Zo, nu 'Bottle Rocket' nog en dan zijn alle Wes Andersontjes aan de beurt geweest. Eerst heb ik me weer prima vermaakt met 'The Royal Tenenbaums'. Wederom creëert Anderson een sprookjesachtig wereldje, met z'n totaal eigen stempel. Prachtig. Qua personages, verhaal, etc.. droog, leuk en vermakelijk. Nergens echt fantastisch, op een enkele scene na, maar eigenlijk constant met een glimlach zitten kijken. Vond Ben Stiller de minste van het stel, Hackman en Paltrow stelen de show. Anderson stelt weer niet teleur.

Wederom voert Wes Anderson ook hier weer kleurrijke personages op en was de aankleding weer zeer mooi. Echter vond ik deze wel iets minder. Dit kwam voornamelijk doordat er steeds een voice-over deed alsof er uit een boek werd vertelt. Hierdoor mistte ik het magische wat in de andere twee films die ik gezien heb, wel zat. Niet dat het een slechte film was, oh nee, ik heb zeer genoten en meegeleefd met de excentrieke personages. Ook de gortdroge humor die gelukkig ook hier niet de boventoon voert, was weer lekker aanwezig plus het zeer goede acteerwerk van de vele bekende acteurs kan ik niet anders dan aan dit volwassen-sprookje een dikke voldoende geven.

Voor een komedie viel er niet echt veel te lachen in deze film , ook het nogal emotieloze acteren van een aantal spelers is iets wat mij totaal niet trekt .
Ik denk dat de sfeer die wes anderson in zijn films stopt niet echt mijn ding is want moonrise kingdom was ook al zo'n film die me totaal niet lag .

Herzien maar het was als een eerste viewing, want ik kon me er niks meer van herinneren. Ik weet wel dat ik het de eerste keer een onsamenhangend geheel vond, wat nu toch heel erg meeviel. Het komt wellicht door de introductie, waarin Anderson strooit met wonderlijke details en eigenaardigheden, dat het in eerste instantie wat stuurloos overkomt. Eenmaal op gang is de film vrij toegankelijk. Hackman blinkt uit in een leuke rol als de amorele, tactloze en aan lager wal geraakte patriarch. Maar de hele cast deed het wel goed, op de broertjes Wilson na misschien, vooral Owen die in elke film weer dezelfde cowboy speelt- dat moet bijna wel een running gag zijn in Hollywood.

Goede soundtrack ook, al was de liedjesdichtheid wel erg hoog- het viel me op dat er zoveel muziek voorbij kwam, en als het opvalt is dat volgens mij geen goed teken. Verder ook weer de karakteristieke, uiterst droge Anderson humor ("I do have high blood pressure!") en vreemde typetjes, ook in kleine bijrollen en bit parts.

Hmm, ik vond het nog wel een uiterst aardige film. Ik heb me geen moment verveeld. Paar keer moeten glimlachen maar meer ook niet. Grappige typetjes bv. Ben Stiller en zonen in hun Adidas-training. Leuk verhaal. Inderdaad een vrij opvallende soundtrack. Erg knap gefilmd ook. Ondanks dat ik The Grand Budapest Hotel echt niks vond, is het misschien wel is fijn om de rest van Wes Anderson's oeuvre te gaan bekijken. Wie weet zit er nog wel iets leuks tussen.

Ondanks de zeer behoorlijke cast is het toch een behoorlijke matige film. Echt grappig of boeiend wordt het namelijk nergens en de personages overtuigen ook niet. De stijl die Anderson in deze film hanteert is wel best aardig evenals het kleurgebruik, maar helaas laat de inhoud te wensen over.

“All memory of the brilliance of the young Tenenbaums had been erased by two decades of betrayal, failure and disaster.”

Ik begin een fan van Wes Anderson te worden. De man heeft een interessante en eigenzinnige visie en regiestijl, en ook The Royal Tenenbaums is weer een kleurrijke, absurde en energieke film geworden met vreemde personages, gortdroge humor en heerlijke dialogen. Luchtig vertier en dramatische ontwikkelingen vechten om voorrang en dat is een balanceeract die moeilijk vol te houden is.

Toch lukt het Anderson voor het grootste gedeelte wel (alleen op het einde gaat het een beetje mis). Dit is wel mijn soort humor en ook de acteurs zijn perfect gecast. Ik wil Paltrow speciaal noemen, want het is geweldig hoe zij helemaal opgaat in haar rol. Audiovisueel heb ik ook genoten en Anderson heeft weer een schitterende wereld weten te creëren. De man heeft een waanzinnige fantasie en weet dat goed te vertalen naar het witte doek.