Green Book (2018)

Geweldige film heerlijke jaren 60/70 setting en een geweldige cast maar Viggo Mortensen stijgt boven alles uit.

Het leek me een saaie film, eentje om over te slaan.
Ik wou dan ook eigenlijk naar Us om lekker te kunnen griezelen, maar zoals ik dat geloof, was het gewoon niet de bedoeling dat ik die zag vandaag.
Dan maar wel naar een vervelend staaltje werk kijken, zo redeneerde ik. Gratis popcorn en een flesje cola (dank aan een vader die meedoet met de (postcode)loterij en aan Pathé) dus dat was sowieso een plus..

Nee, er was niet echt iets irritants te bedenken. Viggo speelde heeel overtuigend een broer van Al Corleone. En wat was ik danig onder de indruk van Mahersala. Hij straalde een rust uit die de hele film droeg.
Af en toe had ik zin om dingen te gaan gooien, precies zoals Tony dat verwoordde met zijn vuisten.. Dan de gelaten, kalme manier waarop Don Shirley dat verdroeg. De toiletscene. De agenten die hem arresteerden omdat ze dat nu eenmaal konden en kunnen. Wat vond ik zijn breekmoment aangrijpend, tijdens de restaurant scene. Klasse hoe die vorm gegeven kreeg, miii gosh.

Ja, dit was, nee ís, Uitmuntend. Wat er ook waar en niet waar is, qua verhaal maakte dit zoveel in me los. Applaus, Don Shirley, je spel betoverde me zo dat ik in stilte naar het prachtigste piano spel luisterde.

Nooit gedacht van een grappen makende regisseur, overigens.

Echt leuke en mooie film. Hoofdrolspelers spelen gewoon erg leuk en overtuigend. In de bios gekeken met een lach en en een traan.
Komt de top 10 binnen bij mij.
Aanrader !

“So if I'm not black enough and if I'm not white enough and if I'm not man enough,
then tell me, Tony, what am I?”

De film heeft een aanloopje nodig, maar eenmaal onderweg word je al snel ondergedompeld in de mensonterende, hypocriete toestanden in het zuiden van Amerika in de heftige jaren 60. Niettemin is de film ondanks de vele pijnlijke momenten zeker niet zwaar op de hand. Je moet ‘m volgens mij dan ook niet somberder maken dan ie is. In z’n kern is het naar mijn mening een goedgevoel film.

2018 was een uitstekend filmjaar met veel toppers. Hoewel niet mijn eerste keuze kan ik wel leven met het feit dat “Green Book” uiteindelijk de Oscar voor beste film in de wacht sleepte, want het is doodgewoon een erg goede film met een beklijvend verhaal —geïnspireerd door ware gebeurtenissen— en uitstekende vertolkingen van Viggo Mortensen en Mahershala Ali.

Allicht dringt zich de vergelijking op met de Oscar-winnaar van 1990: Driving Miss Daisy. Ik heb die film een maand geleden voor de zoveelste keer herzien en eerlijk gezegd vind ik die toch nog een tikkeltje beter dan “Green Book”.

BBarbie, je maakt me reuzebenieuwd met je verwijzing naar Driving Miss Daisy. Zo te zien aanwezig in mijn plaatselijke bib, dus misschien moet ik er eerstdaags maar eens heen gaan!

Goeie film, niet super verrassend script maar gezien het op ware feiten lijkt gebaseerd niet verbazend. Heb wel een paar keer hard moeten lachen om vigors personage wat goed was neergezet. Goed avond vertier geweest.

Aardige en onderhoudende film. Wel bleef de film wat oppervlakkig, jammer genoeg, personages bleven wat plat.

wat is Viggo Mortensen sterk als Tony Lip, die man kan echt alles spelen!
jammer dat hij de oscar niet gewonnen heeft.
ik had het hem gegund.

Mijn eerste (cynische) ingeving was: "vast weer zo'n typische roadmovie met twee personages die qua karakter en achtergrond verschillen en gedurende de film naar elkaar toe groeien. Natúúrlijk valt de Academy voor zulke feelgood-films. Zeker met een achtergrond van racistisch Amerika in de 60's is ook nog eens heel actueel om een dergelijke thema extra in het zonnetje te zetten, zeker door een Academy die ervan beticht wordt #sowhite te zijn."

Qua verwachtingen zat ik er niet heel erg naast. Ja, het ís een roadmovie, er ontstaat inderdaad een amicale band tussen Tony Lip en Dr. Shirley en de racistische toon ligt er af en toe behoorlijk dik bovenop. De film heeft een duidelijke boodschap en steekt die niet onder stoelen of banken. Ook wordt er niet geschuwd om flink te spelen met de emoties en verwachtingen van de kijker.
De films probeert hier en daar opvallend op de emoties in te spelen en een duidelijke boodschap mee te geven. Het voelt een beetje als goedkoop scoren.

Toch deerde dat me niet. In al haar eenvoud wist de film me toch te ontroeren. Het is sympathiek gebracht (hoe Tony Lip opkomt voor Dr. Shirley en hoe ze elkaar tot inzicht laten komen) en bij vlagen zielig of juist grappig. Nou én dat sommige zaken wat rooskleuriger zijn weergegeven en emoties er zo dik bovenop liggen. Het is een feel-goodfilm pur sang en het wérkt, net zoals Forrest Gump of Shawshank Redemption destijds werkten (die beide ook zeer goed werden ontvangen door de Academy).

Of het daadwerkelijk Oscarwaardig was, daar valt over te discussiëren. Persoonlijk hou ik meer van ambivalente films met een diepere boodschap, maar een goed gemaakte feel-goodfilm kan ik op zijn tijd heus waarderen. Niet in de laatste plaats door het prima acteerwerk van Viggo Mortensen en Mahershala Ali.

Poeh, sterk staaltje acteerwerk. Viggo Mortensen is werkelijk waar fantastisch. Maar dat geldt ook voor Ali. Prachtig hoe de chemie zo overtuigend kan worden verbeeld. Verder natuurlijk overdreven feel good, maar dat mag de pret niet drukken.

Zeer vermakelijke prent met een zeer boeiende historische achtergrond. Ik had hier vooraf toch veel meer een drama in gezien dan een komedie. Ondanks een aantal dreigende scenes (scène in de gevangenis en de kroeg) blijft het opvallend luchtig. Dat is mijns inziens ook de kracht van de film. Dergelijke onderwerpen hoeven niet altijd als zwaarmoedig drama gebracht te worden.

De chemie tussen de hoofdrolspelers is opvallend en spat van het scherm af en zorgt voor hartverwarmende scenes. Het zijn toch echt 2 uitzonderlijke acteurs en de casting verdient een groot compliment.

Fijn dat er nog films zijn die, in positieve zin, iets heel anders brengen dan je had verwacht.

“You never win with violence. You only win when you maintain your dignity.”

Peter Farrelly weet met Green Book een feel good film te maken over een serieus onderwerp. Mensen die een diepgaande en realistische film hadden verwacht over racisme in het Zuiden van Amerika in de jaren 60 komen van een koude kermis thuis, en wat dat betreft snap ik wel waar de kritieken vandaan komen.

Het karakter van Tony Vallelonga wordt ook een stuk beter uitgewerkt dan dr. Shirley, en dat is een discutabele keus als je een film wil maken over racisme. Voor een film met de naam Green Book wordt er ook weinig gedaan met de betekenis van de naam, en wat het betekende voor een zwart persoon in de jaren 60. Ik denk dat Farrelly ook geen realistische en serieuze film voor ogen had, en meer een feel good film wilde maken over de vriendschap tussen Vallelonga en Shirley. En wat dat betreft is de film geslaagd. Dat komt ook door het fantastische acteerwerk van Mortensen en Ali, en vooral de humor is sterk gedaan.

Te zwart voor de witten.
Te wit voor de zwarten.
Te homo voor een heteroseksuele meerderheid.
Dus blijft Don Shirley alleen achter, als koppige, eenzame, eerbare Don Quichot in gevecht met de grootste windmolens van zijn tijd: racisme, vooroordelen, bekrompenheid.

Peter Farrelly komt met zijn ‘Green book’ precies op het goede moment, nu raciale thema’s de Amerikaanse actualiteit wederom beheersen. De film toont dat het beste instrument tegen angst en haat eruit bestaat het grote onbekende gewoon te leren kennen. Ontvankelijkheid en onbevangenheid als sleutelwoorden voor een betere wereld. En geweldloosheid, als noodzakelijke voorwaarde om dialoog en begrip te faciliteren, en het eigen gelijk te onttronen als een gemakzuchtig construct dat morele luiheid legitimeert.

Nog gehoord, zegt u? Niets nieuws onder de kwakkelzon van deze halfbakken zondagmiddag? Dat kan best zijn, maar zoals het vaak gaat met waarheden: we kennen ze al, maar moeten ze nog kunnen internaliseren ook. Via ontroering lukt dat, en aan ontroerbaarheid in ‘Green book’ geen gebrek. Don Shirley's muziek mag dan halfslachtig uit de film naar voor komen, Farrelly had vooral een portret van een tijdperk op het oog, en van een man die groter was dan zijn muziek. Viggo Mortensen en Mahershala Ali spelen trouwens de pannen van het dak, kortom muzikaal hoeft de honger heus niet gestild. En ah, wat is die ‘Intouchables’-achtige insteek hartverwarmend.

Een lach, een traan, in een saus van Hollywoodiaans hoopgevend positivisme. Eerst breekt Farrelly harten, om de stukjes nadien keurig te lijmen. Dank u, dank u.
Aan de kwakkelzon, aan deze halfbakken zondagmiddag, aan u, aan allen: fijne witzwarte kerst!

3,75*

nogal belegen filmpje dat thema's keurig binnen de lijntjes aankaart en niet al te hard en net weinig genoeg tegen schenen aan schopt om echt te beklijven. Het voelt ook allemaal een beetje cru aan nu nog met zo'n film te komen terwijl de actualiteit genoeg aanleiding geeft rassenproblematiek aan te kaarten.

Ondertussen zijn de rollen best goed vertolkt en kijkt het aardig weg. Het ligt er maar een beetje aan in welke stemming en verwachtingspatroon je dit kijkt. Tijdens het kijken vond ik het nog best oke allemaal, maar ik merk dat daar alweer niet zoveel van over is.

Wat meteen opvalt in deze film is de verbluffende weergave van de sfeer uit de early sixties met het racisme in volle bloei in de States.
Het fenomeen om als zwarte artiest afstandelijk en om hypecriete redenen aanvaard en zelfs om de kunst bewonderd te worden door de blanke elite, maar daarnaast de harde vernederende wetten moet ondergaan, werd onlangs nog in de documentaire die ik zag over Sammey Davis Jr dik uitgesmeerd.
En wat ook daarbij kwam was dat rasgenoten het sukses absoluut niet op prijs stelden.
Dit alles wordt prachtig weergegeven in deze "Green Book" dat bovendien de verdienste heeft alles zeer aanschouwelijk en genietbaar voor te stellen, met spontane, gevatte en heel vaak zeer grappige dialogen en toestandjes.
Evolueert de film wel naar een feel-goodie, de term "hartverwarmend" is er wel aan verdiend en bovendien is het naar elkaar toegroeien van twee totaal verschillende mensen heel vlot en aanvaardbaar uitgewerkt.
Viggo Mortensen zet in deze topfilm een topprastatie neer.

Hou van een goede roadmovie en deze is er zo eentje.
Is een echte feelgoodmovie. Enige humor, enkele racistische vooroordelen (die niet al te zwaar doorwegen, maar wel typerend en realistisch voor de tijd waarin de film zich afspeelt) en vooral hoe een vriendschap tot stand komt tussen twee totaal verschillende karakters. Deze film vertelt echt een verhaal en dat zie je niet veel meer. Het feit dat het een waargebeurd verhaal is geeft het verhaal nog een extra meerwaarde. Kan me vinden in het feit dat deze de Oscar 2019 kreeg voor beste film...

Viggo Mortensen al lang niet meer gezien op het grote scherm, wat mij verbaasd gezien deze prestatie. Topprestatie.

Ik zie Green Book als een variant op Intouchables. We zien een duo met verschillende huidskleuren en sociale achtergronden, dat onverwachts gaat samenwerken en ondanks alle vooroordelen toch naar elkaar toe groeit. De muziek en het element racisme in die tijd dragen er ook aan bij, dat is een meer dan geslaagde film is geworden.

Sinds lange tijd niet zo genoten van een film .
De Oscars zitten er soms behoorlijk naast , en dit geeft alle ingrediënten van vals en gemakkelijk sentiment .
Maar dit was werkelijk waar een heerlijke rit ,letterlijk en figuurlijk .
Bijna de hele tijd met een enorme smile zitten kijken .
Enige minpuntje was het makkelijke einde , maar goed dan waren we al ruim twee uur onderweg , je moet het toch afronden .
Maar zo kan het nooit gegaan zijn lijkt me .?

Prachtig , grappig , onderhoudend ,
Steekt met kop en schouders boven de rest uit .

Misschien is Intouchables wel een variant op het al bekende verhaal van Green Book.

Green Book Movie vs. the True Story of Tony Lip and Don Shirley - google.com

Kleurloze kerst.

Dat Spike Lee zijn irritaties niet onder stoelen of banken stak toen Green Book de belangrijkste Oscar won, moge duidelijk zijn. De vraag is echter of hij geëmotioneerd raakte vanwege het passeren van zijn eigen inzending of vanwege het erbarmelijke niveau van de mierzoete film, die overigens door vrijwel iedereen - publiek én pers - omarmd werd. De regisseur was zichtbaar boos en probeerde zelfs het theater te verlaten, maar werd tegengehouden bij de deur. Nu zijn er slechtere films vandoor gegaan met het felbegeerde beeldje, maar Green Book doet aardig mee in die rij.

Het valt natuurlijk ook niet mee om zo’n beladen verhaal in een filmjasje te steken. En dat het brein achter Dumb and Dumber dat juist moet doen, want er moet kennelijk ook gelachen worden, maakt het welhaast nog lastiger. Het eindresultaat is bijna beschamend en vrijwel elke scène is dusdanig flauw en voorspelbaar dat het woord cliché een understatement is. Lachen? Je kunt je evengoed afvragen waarom het publiek dit wél lekker vindt smaken. Misschien vanwege het 'waargebeurd-gehalte' en zware thema in luchtige uitvoering.

De familie van hoofdpersoon Don Shirley was net als Lee minder te spreken over de film. Volgens hen stak het verhaal nogal anders in elkaar en was er bijvoorbeeld geen sprake van een tour door het racistische zuiden van de VS maar moest Villalonga de muzikant juist rijden langs zwarte universiteiten en dergelijke. Maar goed, zoiets levert natuurlijk een film van niets op moet men gedacht hebben. En wat men bedacht leverde goed geld op, want het succes was ongekend en ’t betrof niet eens een echte Walt Disney. Ook geen Hallmark of iets dergelijks. Oscargoud bleek geen grap.

Toch blijft het vreemd dat een film waarin een van de hoofdrolspelers zo verschrikkelijk schmiert dat het echt lastig is om hem te geloven, zoveel goede recensies krijgt. Het acteerspel van de doorgaans betere Viggo Mortensen is namelijk op z’n zachtst gezegd overdreven. En de softe en uiterst voorspelbare benadering van dit onderwerp verdient ook niet echt een hoofdprijs. Veiliger kun je een film bijna niet maken. Elke verrassing blijft uit. Tenenkrommend is het moment dat de witte hoofdrolspeler de zwarte man voor het eerst in zijn leven gefrituurde kip laat eten. Er mag gemorst...

Alle goede bedoelingen ten spijt – racisme is uiteraard verschrikkelijk – is Green Book nogal slappe hap. Niet zozeer omdat er vanuit het perspectief wordt verteld van ‘n stereotype racist, maar omdat het resultaat zó ontzettend kleurloos is. De Italiaanse uitsmijter leert de zwarte kunstenaar luisteren naar popmuziek (geen Nat King Cole vreemd genoeg) en deze leert de simpele arbeider niet te stelen. Ondertussen krijgen ze een band met elkaar. Voor het leven, zo benadrukken de eindtitels met echte foto’s voor het authenticiteitsgevoel. Uiteindelijk blijkt het dan tóch een kerstfilm te zijn. Gelukkig maar...

**

Met dank aan Entertainment One voor het recensie-exemplaar.

Heb zojuist deze fijne roadmovie met heel veel plezier gezien. Hij is komisch met soms hier en daar een dramatische ondertoon. Viggo Mortensen en Mahershala Ali spelen hun rol voortreffelijk en ik had dan ook graag gezien dat Mortensen de oscar had gewonnen. Een 3.5

Aangenaam!

Beter dan verwacht, de film wordt vooral gemaakt door het prachtige loslippige karakter van Tony Lip, die natuurlijk botst met zijn werkgever op stand. Film weet gemakkelijk te ontroeren en een paar pijnlijke zaken aan te stippen. De scene waar ze stoppen op het platteland en alle ''zwarte'' landwerkers aanschouwen had niet gehoeven natuurlijk. Rest zeker een fijne feelgoodfilm hoe vreemd dat ook mag klinken gezien de gewichtige materie die hij probeert te belichten gedurende de jaren `50/60 in het Zuiden van de VS. Lef zou je de film dus zeker kunnen ontzeggen, maar een luchtige film rondom een zwaar thema smaakt ook best goed zo af en toe. 4*

Heerlijke film, van begin tot eind had het mijn aandacht terwijl dat normaal gesproken met dit soort films niet zo is. Ook altijd fijn als een film je ogen opent en iets met je doet. Top film!

Mooie film, met 2 acteurs die elkaar echt goed aanvullen. Viggo zet voor mij persoonlijk nog eens mooie rol neer, heb niet alles gezien na LTR, maar dit was weer pracht werk van hem. Verder over de film, mooi weer gebracht, verveeld verre van. 4 sterren waard

Top film.

Van te voren sceptisch maar eigenlijk heeft de film alles. Humor , emotie, goede muziek en sfeer.

Jaren 60 setting goed neergezet en beide hoofdpersonages zijn superieur gespeeld.

Chapeau

(Gezien op 18/03/19)
Wat moet ik over zo'n heerlijke film nog zeggen?
De regisseur doet je lachen om Tony's botte reacties en Shirleys smetvrees. Tegelijk wordt herinnerd aan de schandalige situaties in het Zuiden van de US in de beginjaren zestig. Een film met een boodschap, die nooit verveelt.
De interactie tussen beide hoofacteurs is zonder meer sprankelend. Een film die je overstag doet gaan.
'Het verhaal gaat over liefde, over een 'onmogelijke' vriendschap, over onze verschillen en dat we ondanks die verschillen toch eigenlijk ongeveer dezelfde zijn.'
De soundtrack geeft de film bovendien nog een extra surplus.

Tony Lip is helemaal geen racist, tuurlijk heeft hij door op te groeien in zijn omgeving (hij heeft zo goed als nooit een stap buiten de Bronx gezet in zijn leven) de typische racistische instellingen opgevat, maar hij toont vanaf het leren kennen van zijn opdrachtgever geen blijk van racisme. Dat wordt in de film uitgelegd, Dr. Shirley kent Nat King Cole namelijk al, en is zelfs een soort inspiratie voor zijn concert-tour door het Amerikaanse zuiden.

Veilige brave film over racisme, speciaal voor de massa. Driving Miss Daisy meets Intouchables. Precies wat je van een Oscarfilm kunt verwachten: een lach en een traan, maar vooral heel veel lachen want het mag allemaal niet te zwaarbeladen en diepzinnig worden. Wat een Amerikaans gedrocht weer, dacht ik nog aan het begin. Zo hoogdravend en dik aangezet soms dat het bijna om te lachen is; de autopech-scène spant daarin wel de spreekwoordelijke kroon. Heel toevallig ook dat ze nou net op die plek panne krijgen.
De pianist is zo'n deugdzaam Bill Cosby figuur die zijn boerse chauffeur steeds terechtwijst: wanneer hij iets steelt (nou ja, stelen, het leek mij eerder op 'iets van de grond rapen'), schuttingtaal gebruikt of een kartonnen beker uit het raam mikt, maar zelf wel een paar olifantenslagtanden in huis hebben staan. Gek genoeg weet de brave pianist zich wel voortdurend in de nesten te werken, stomdronken en alleen een vreemd café binnenstappen bijvoorbeeld. Daar wordt hij bijna in elkaar geslagen, zoals te verwachten viel, maar nog net op tijd gered door zijn chauffeur.
Sommige scènes zijn zo voorspelbaar en al zo vaak eerder gezien dat het gewoon niets meer met je doet. De pianist wordt natuurlijk ergens geweigerd en dit wordt steeds weer herhaald: hij mag het restaurant niet in, wordt een kledingzaak uitgezet, mag in het theater geen gebruik maken van het toilet.. Dan worden ze ook nog aangehouden door de politie, twee keer: in het Zuiden loop dat natuurlijk helemaal uit de hand, de tweede keer, eenmaal terug in New York, is het een en al vriendelijkheid. Good cop vs bad cop, mijn hemel zeg.. Schaamteloos wordt er reclame gemaakt voor KFC: 'Finger lickin' good (vreselijke scène ook met die kip) en later nog een Coca-Cola automaat vol in beeld met daarbovenop een kat voor nog meer aandacht. Het was vandaag trouwens Internationale Kattendag, maar dit terzijde.
Niet dat ik de film heel slecht vond. Viggo Mortensen als de onbehouwen Tony Lip vond ik soms echt grappig (Joe Pan ipv Chopin) en de scène in de zwarte nachtclub aan het einde erg goed en 'uplifting', deed me denken aan een soortgelijke scène uit Hairspray van John Waters.

Zeker niet slecht dus, maar nou ook weer niet iets om je vingers bij af te likken.

Dr. Huxtable bedoelde ik natuurlijk.