The Killing of a Sacred Deer (2017)

In een van de eerste scènes treffen Steven Murphy (Colin Farrell) en tienerjongen Martin (Barry Keoghan)elkaar in een lunchroom. Het gesprekje komt wat eigenaardig over, Martin maakt een of andere banale opmerking over hoe hij het liefst zijn frietjes eet en je vraagt je ogenblikkelijk af wat de relatie is tussen die twee. Zijn het vader en zoon? Twee geliefden? Het wordt er nog raadselachtiger op wanneer Murphy de jongen een duur horloge cadeau doet. Murphy is hartchirurg en vader van een zoon en dochter. Bedriegt hij zijn echtgenote, Nicole Kidman, die eveneens arts is? Op een gegeven moment wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit; de vagelijk intimiderende Martin wil genoegdoening voor de dood van zijn vader die op de operatietafel van Dr. Murphy is overleden en zint op wraak. Langzaam maar zeker verandert de film in iets occults. In iets griezeligs ook, de scène bijvoorbeeld waarin Kidman een telefoongesprekje afluistert van haar dochter, die op dat moment met onverklaarbare verlammingsverschijnselen in het ziekenhuis ligt, en beseft dat Martin erachter zit. De rillingen liepen over mijn rug. Het had wel iets weg van voodoo.
De typische Lanthimos-stijl (de klinische, afstandelijke manier van communiceren, de serieuze ondertoon, de onderhuidse spanning) past uitstekend in het decor: de perfect georganiseerde, antiseptische wereld van het ziekenhuis.

Mooie, karakteristieke kop heeft Barry Keoghan zeg. Heel goed gespeeld ook. De spaghettiscène, haha, onbetaalbaar! De 26-jarige acteur is van Ierse afkomst, maar heeft wonderlijk genoeg Aziatische ogen, zogeheten Epicanthal plooien, oftewel amandelogen. Een groot deel van de wereldbevolking bezit zogenaamde amandelogen. Bij volkeren van Aziatische afkomst komen ze het vaakst voor natuurlijk, maar ook bij indianen, Eskimo's en zelfs bij Europeanen: Polen, Finnen, Hongaren, maar in het bijzonder dus bij Ieren. Amandelogen zijn soms ook te zien tijdens de vroege ontwikkeling van baby's, ongeacht hun raciale achtergrond.
Keoghan, geboren in Dublin, verloor op jonge leeftijd zijn moeder die verslaafd was aan heroïne en overleed aan een overdosis. Over een vader is niets bekend. Hij is grootgebracht door zijn grootmoeder. Keoghan is amateurbokser.
Met zo'n apart hoofd kun je echt van alles spelen lijkt me: een Victoriaanse seriemoordenaar, een Samoerai-krijger, de Engelse bokslegende Jack Kid Berg (Judah Bergman) wellicht? Op social media zinspeelt Keoghan in ieder geval op de hoofdrol die hij zal vertolken in een nieuwe film over revolverheld Billy the Kid. Ben benieuwd.

In 406 v. Chr. schreef de Griekse tragediedichter Euridipes het toneelstuk 'Iphigeneia in Aulis'. Hierin wordt de Griekse koning Agamemnon door Artemis (godin van de jacht) bestraft voor het doden van een gewijde hinde in een heilig stukje bos. Als gevolg hiervan wordt het Agamemnon onmogelijk gemaakt om met zijn vloot naar Troje op te rukken. Een onnatuurlijke windstilte gooit roet in het eten. De vloek kan slechts worden opgeheven door het brengen van een tegenoffer. Agamemnon moet zijn dochter Iphigenia doden en offeren aan Artemis.
Ziehier het dilemma waarmee regisseur Yorgos Lanthomis zijn hoofdpersonage laat worstelen in een film die je meevoert in de lichtelijk surrealistische wereld van “The Killing of a Sacred Deer’. Een kille wereld waar een zinsnede als deze niet vreemd klinkt: "I believe the most logical thing, no matter how harsh this may sound, is to kill a child. Because we can have another child. I still can and you can. And if you can't, we can try IVF, but I'm sure we can". Het is een harde wereld met een gebrek aan moralistisch besef. Een maakbare wereld. Het is onze moderne wereld.
De tragedie van Euridipes is de basisgedachte voor het verhaal in de film. In een modern jasje gestoken maar met dezelfde zwaarwichtige dilemma’s. Net als Agamemnon in het toneelstuk staan het hoofdpersonage in de film meerdere opties ter beschikking die allemaal een ongelukkige richting inslaan. De achterliggende dreiging is er ook. Als er geen beslissing wordt genomen, dan treedt onherroepelijk het gruwelijkst denkbare scenario in werking. De kunst is dus om steeds de minst kwade weg te kiezen en te kijken of het meest verschrikkelijke scenario kan worden afgewend of tot in het oneindige kan worden ontlopen. Het levert een indringende en spannende film op die zich net als ‘Iphigeneia in Aulis’ laat inspireren door thema’s als schuld, boete, dood en wraak.
Het speelveld is klein. Het verhaal speelt zich af in een microkosmos met slechts enkele personages die er toe doen. Binnen die kosmos gedraagt men niet helemaal normaal. Gedrag en omgangsvormen wijken steeds ietsjes af van wat door de kijker als normaal gedrag wordt beschouwd. Neem bijvoorbeeld hoofdpersonage Steven. Gezinshoofd van een onvoorstelbaar perfect gezin. Zo onvoorstelbaar dat het wel illusionair moet zijn. Steven articuleert gekunsteld en monotoon. Hij praat en beweegt als een geprogrammeerde robot. Hij maakt een apathische en onnatuurlijke indruk. Hij is niet normaal.
Evenals Steven gedraagt elk ander personage zich op een bepaalde manier ook afwijkend van de norm. De personages vertonen merkwaardig gedrag en lijken soms wel niet-menselijk. Er is afstand tot de kijker. Inleving is er met mate. De kijker heeft vooral een beschouwelijke taak.
Het gebeurt met minimalistisch acteerwerk en dat acteerwerk is erg goed. Farrell en Kidman overtuigen. Echter, de absolute ster is Keoghan, die in het begin van de film een naïeve jongen gestalte geeft, maar zich in het verloop van de film meer en meer ontpopt als een psychopatisch genie. Hij doet dat grandioos en zeer geloofwaardig.
Lanthimos vertelt met 'the Killing of a Sacred Deer‘ een absurdistisch getint verhaal vol dramatische thematiek en levert met behulp van zwarte humor en bijtende situatieschetsen, scherpe kritiek op de dubbelhartige burgerlijke moraal. Arthouse horror pur sang.
Fijne film.

De films van Lanthimos worden steeds beter, vind ik. Benieuwd naar the Favourite. Ergens snap ik wel dat sommigen hem een aansteller (of whatever) vinden. Maar hier vond ik de mythe / fabel die hij neerlegt goed werken. Hij creëert een soort eigen klinisch universum waarin mensen niet normaal kunnen communiceren met elkaar (moest aan Godard denken) en zelfs seks is een afstandelijke daad. Juist omdat alles met zwarte humor gebracht wordt werkt het wel voor mij. Vond de ruimte die hij laat voor een rationele of bovennatuurlijke verklaring wel werken.
Je voelt trouwens toch al heel snel dat je nooit antwoord gaat krijgen over het hoe? Ook volstrekt niet relevant. Hopelijk blijft hij zijn stijl voldoende ontwikkelen en/of variëren. Hier kan ik in elk geval eens een echt hoge beoordeling aan kwijt (na een 2,5 voor Dogtooth en een 3,5 voor Lobster).

Oh ja, ik zag echt pas bij de aftiteling dat Alicia Silverstone de moeder van Martin speelt, haha.

Dat vinden mensen van alle goede kunstenaars.

Zit wellicht wat in, maar van idiosyncratische kunstenaars meer dan van die met een minder uitgesproken stijl.

Derde film van Lanthimos voor mij, na Kynodontas en The Lobster. Kynodontas (Dogtooth) vond ik geweldige film, The Lobster, deels naar het einde toe minder. Deze kwam dan weer serieus binnen, direct met de openingsscène, zowel visueel als de sound, film neemt me eigenlijk redelijk snel in de tang en laat me niet meer los. Ik had met momenten redelijk beklemmend gevoel, alles was op zo'n wijze gebracht, dat het me uiterst fascineerde van begin tot eind. Ook top prestatie van gans de cast, ja ik noem meteen gans de cast, omdat elke sterk was op zijn/haar manier en hun rol vervulde in al z'n kracht. Martin (Barry Keoghan) die kwam innen van 'schuldenaar vh leven' Steven (Colin Farrell), op zo'n sublieme manier gebracht, Film met een zeer grote 'F'. Grote fan van dit werk!

prachtige doch verontrustende film van Yorgos Lanthimos , die mij na lobster weer volstrekt weet te verassen .
Knap in zijn niet voorspelbaarheid en de symboliek .

Kan mij niet vinden in de hoge beoordeling. Ontzettend trage film met verschrikkelijke muziek. Gedurende het eerste uur vroeg ik mij af of dit nog wel wat ging worden. Het tweede uur was nog enigszins spannend en vooral duister. Had de stille hoop dat het dan toch nog een 3* a 3,5* zou gaan worden, maar met een eind dat nergens antwoord op geeft kom ik uit op 1,5* en de conclusie dat ik twee uur van mijn leven verspild heb. Denk de volgende keer wel twee keer na bij een film van deze regisseur.