The Killing of a Sacred Deer (2017)

Vertel eens wat er in deze scene gebeurt.
Als die jonge tiener op bezoek komt bij Colin en Nicole. Dan is er een moment dat die twee elkaar op een vreemde manier aankijken. Alsof zij iets in hun schuld hebben.

Film over de onvermijdelijkheid van het brengen van een offer als boetedoening voor een zonde . Is een moderne hervertelling van de tragedie "Iphigenia in aulis" uit de Griekse mythologie. Dat had ik vooraf in een artikel over de film gelezen. Daar ligt ook de verklaring voor de titel. De film is absoluut "feel bad" met een onbehaaglijke en drukkende sfeer, met soms vreemde dialogen, en haalt van begin tot eind beelden uit tragedie en mystiek. De moeder die de voeten kust van Martin is daar één voorbeeld van (gebaar van aanbidding van de mens voor een superieur onwankelbaar wezen die over leven en dood kan beslissen) . Vond het ondanks dat dergelijke allegorieën niet echt mijn favoriete films zijn, wel sterk geacteerd en absorberend tot de laatste minuut. Het wordt alsmaar irreëler maar met net genoeg grip op de werkelijkheid om toch een relatief breed publiek te kunnen bereiken. Maar alle pogingen om deze film (te) letterlijk te bevatten zijn gedoemd tot falen.

Love or hate film , bij mij is het duidelijk het laatste!

Zelden zo'n slechte film gezien, komt moeilijk (of niet) op gang en van echte spanning is geen sprake. Neen, totale tijdverspilling.

Smaken verschillen .........gelukkig.

Als we Jackie even buiten beschouwing laten (2016, maar pas in 2017 in de Nederlandse bios), dan is dit van alle grote titels toch wel de meest gedurfde van vorig jaar. Vind de vormgeving van The killing of a sacred deer heel fijn, vooral de shots die vanuit de hoogte de personages op de rug volgen. Maar ook zijn er fraaie close-ups en veel ongewone cameraposities en -bewegingen. De soundtrack is eveneens heel sterk, waarbij alleen de slotscène wat uit de bocht vliegt met het openingskoor van de Johannes-passion (in een veel te ouderwetse, uitgesmeerde versie ook nog). De beginscène daarentegen is fantastisch.

En dan hebben we nog de ongewone personage-interactie. Essentie van de film is volgens mij dat er wel gesproken wordt maar geen werkelijke communicatie plaatsvindt. Iedereen vormt een eilandje op zichzelf. Zelfs tijdens de geslachtsdaad blijft de afstand gehandhaafd. In dat kader past ook het manieristisch-robotachtige spreken van de hele cast (het overige acteerwerk is wel serieus, vooral Kidman is ouderwets sterk).
Een en ander culmineert in een soort wedloop tussen broer, zus en moeder om maar niet geslachtofferd te worden. Niemand komt op het idee de ander werkelijk bij te staan, de vrouw haar man of de zus haar broer, en al helemaal niet om zichzelf op te offeren (dochterlief gebruikt dit duidelijk als wanhoopspoging om haar vader voor zich te winnen, nadat ze net het vege lijf heeft proberen te redden door op de knieën de straat op te gaan, net als de moeder die maar weer klaar gaat liggen).
Het klinkt allemaal wat serieus, maar het is ook duidelijk komisch en het ongemak dat vrijwel continu aanwezig is mag wel zo'n beetje het handelsmerk van Lanthimos worden genoemd. (Over ongemak gesproken; "we gonna let it burn burn burn"..., bijna niet om aan te zien.)

Wat mij betreft is The killing of a sacred deer de meest gebalanceerde en geslaagde film van Lanthimos, zonder dat er wordt ingeboet op zijn eigenheid. Gemaakt met visie en een eigen stijl. Daarmee twee heerlijke uren film (zeker in de bioscoop).

Weinig films waar ik me zo in heb geërgerd over de onnatuurlijke manier van doen van élk personage! Even een gevoel van opluchting, toen de inhoud van de keukenkasten er moesten aan geloven... Ik hou er vooral een slecht gevoel van over, al moet ik zeggen: geslaagde mystery!

Film met een mysterieus, grauw, grimmig en behoorlijk donker karakter. Personages blijven wat oppervlakkig en het is vooral het verhaal wat zich laat uitwerken. Dit gaat tot de eerste helft van de film zeer goed. Dan ben je als kijker vooral bezig wat zich allemaal gaat voordoen. Tweede helft wordt het allemaal wat langdradig en is de climax wat simpel van aard.

Rare film die de eerste helft weet te boeien door het mysterie en bizarre gedrag van de verschillende personages. Toch heb ik het moeilijk met wat erna komt want het houdt eigenlijk geen steek. Hoe kan die jongen voor dit dodelijk product zorgen en geen enkele dokter of wetenschap weet dit te verklaren. En dan het slot wanneer het gezin in het restaurant zit en die jongen gewoon even binnen komt. Heel bizar. Voor mij twee grote minpunten. 6/10

Heerlijke deadpan dialogen weer in deze Lanthimos. Het sterkste aan zijn films vind ik altijd hoe ze zich steevast in een soort alternatief universum lijken af te spelen dat sterk lijkt op de onze, maar toch zo alienated aanvoelt. Elke vorm van menselijke interactie oogt onnatuurlijk en de dialogen zijn zó gortdroog dat je eigenlijk niet kunt duiden of ze nou komisch bedoelt zijn of serieus. Voor zover ik weet toch redelijk uniek aan deze regisseur.

Toch vind ik zijn films nooit echt helemáál geweldig. Komt denk ik met name omdat het absurdisme net iets aan de lauwe kant blijft en het vooral ook altijd in functie van eventuele symboliek lijkt te staan die me verder niet bijzonder veel interesseert. Het draait een beetje het verwonderings element de nek om wanneer elke ogenschijnlijk absurde scene al gauw weer één of andere opzichtige Bijbelse verwijzing blijkt te zijn. Deze vorm van 'absurdisme' haalt voor mij toch een beetje de bevreemding weg waar ik juist zo dol op ben.

Qua stijl is Lanthimos er verder wel erg op vooruit gegaan. Ziet er allemaal best zwierig uit, hoewel naar mijn smaak nog iets te klassiek. Acteerwerk is verder wel erg goed en de film kent zijn indrukwekkende momenten. Vind Lanthimos ook absoluut een interessant regisseur om te volgen maar ik betwijfel of er ooit een echt meesterwerk in zit voor me. Alps staat nu dan nog op 4* maar ik betwijfel of dat cijfer stand houdt bij een herziening. 3,5* voor deze.

Ontdaan van elke mogelijke "sociabele" vernislaag? Cfr. mijn reactie van 21/02 jl.

Bizarre film, is het om die reden dat het zo'n hoge waardering krijgt ? Geen fan van deze sadistische tragedie; de grap en gruwel zetten mij niet op het puntje van de stoel...

Ik kwam 'm tegen in de bieb en ik had ook gezien dat hij binnenkort tijdens de Haagse Hoogtepunten (filmhuis Den Haag) wordt gedraaid, dus ik was benieuwd. Ik vind de dialogen fijn. De aparte manier waarop ze praten past denk ik wel bij de film en het verhaal. Het maakt het mystieker. Een heel sterke film vind ik het niet. Het acteerwerk is goed en het boeide mij wel, maar ik was niet enorm onder de indruk en ik vond het niet heel spannend. Het is oké en ik ben blij dat ik 'm gezien heb, maar voor mij is het geen hoogtepunt. 3,5*

Ik denk dat je de uitbeelding, vertaling en vormgeving van metaforen, symbolisme en analogieën iets te serieus neemt.

Een karikaturale metafoor of symbool karikaturiseert ook het gesymboliseerde, Glacius, en wat schiet er dan nog over? Een slapstick?

Een Lanthimos.

The Killing of a Sacred Deer, of hoe je schijnbaar doodgewone dialogen qua toon en inhoud volledig gênant kunt maken. Alles aan deze Lanthimos is raar - de conversaties, acties, gebeurtenissen - maar blijft nét in het 'magisch-realistische' hoekje. Daardoor heeft de film ook wat last van oppervlakkigheid: wanneer de symboliek volledig de overhand neemt, is het niet absurd genoeg om meeslepend te zijn. Een spelletje 'zoek de referentie' volstaat dan niet als kijkervaring. Desalniettemin wordt er sterk geacteerd en is met name de teloorgang van het gezin schrijnend om te zien. Vooral als er bloed uit je ogen stroomt. Overigens doet het openingsshot je echt wel zin krijgen in deze freaky flick...

Deze eens bekeken en het was wel een speciale film. Wel een intrigerend verhaal, maar wel wat bizar. De cast deed het wel goed en verder zag het er goed uit.
Tja, 'k weet niet echt wat er van te denken.

Kan iemand mij deze film uitleggen?
Snap hem nog steeds niet....

Zelfs zonder de kennis dat het gebeuren verwant is met een verhaal uit de oude Griekse Mythologie - een verhaal van doding, wraak, schuld en offerbrenging - is dit een film die je op alle vlakken overmeestert en meesleurt.
Menselijke fouten en onvolmaaktheden passeren de revue en het begint al met de afstandelijke kilte die van het vermeend "liefdevol en perfect" Murphy gezin uitgaat. Diezelfde kilte vindt ge trouwens terug in het camerawerk met scènes met lange, lege ziekenhuisgangen of enorme, metaalkoude ruimtes, vaak uit een bijzondere hoek opgenomen.
Colin Farrell en Nicole Kidman zetten uitstekende acts neer, maar wat dan gezegd van Barry Keoghan (schitterend gecast) met zijn gedecideerde, ondoorgrondelijke kop, niet zonder dreiging.
Meerdere scènes die je onbehaglijk naar de keel grijpen.
Stevige, dreigende, vaak overdonderende soundtrack.
Heel bijzondere film. Een buitenbeentje die ge niet kunt laten liggen.

Het duurt even voor je in de film zit met de vrij apathische karakters. Maar gaandeweg maken die wel mee de sfeer. Een mix van zwarte humor en een onderliggende spanning. Passende beelden en muziek zorgen voor een intrigerende film. Vooral Barry Keoghan is zeer goed. Zijn personage is een contrast met dat van Colin Farrell en Nicole Kidman wat net voor die spanning zorgt, zonder dat het er vingerdik op ligt. Een horror/thriller die je meesleept en soms met een gefrustreerd gevoel achter laat. Maar dan wel in de goeie zin van het woord.

zware kakfilm, ik wou dat ik 0 sterren kon stemmen.

Een film waar je langzamerhand in rolt en het verhaal steeds beter wordt. De jongen, Martin kwam op mij vanaf het begin al over als een irritant persoon, iemand die ik instinctief niet toe zou laten in mijn persoonlijke omgeving. Toch presteerde Barry Keoghan met deze film een "Irish Film and Television Award" binnen te slepen voor "Best Supporting Actor".
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat Keoghan ook behoorlijk talent heeft en het in deze film goed voor het daglicht brengt. dat de haren mij bij wijze van spreken, recht op het hoofd stonden!
En zo waren er meerdere scènes en misschien is dat de reden dat ik gevoelsmatig vanaf de kennismaking antipathie voor deze jongeman voelde. (puur in deze film als deze persoon spelend)
Het verhaal werd goed neergezet, na verloop van tijd wordt je de film 'ingezogen' en verflauwd de omgeving van jouzelf.
De film heeft ons geboeid van vrijwel het begin van het verhaal tot het einde. Overigens kan ik mij voorstellen dat sommigen een paar zaken niet begrepen. .
Onze waardering is een 8!

Goeie film waarin een chirurg met een gezin voor het blok wordt gezet door een zoon van een ex-patient. Genoeg bizarre scenes waardoor de film zeker interessant blijft. De afstandelijkheid die wordt gecreëerd door zowel qua camerawerk als acteerwerk gooit er nog een schepje bovenop. Zeker goed, maar net wat minder dan Kynodontas en The Lobster.

Miste hier de humor die ik in The Lobster wel goed kon waarderen. Qua dialogen en acteerwerk (wat uitstekend is) is het duidelijk dat je hier te maken hebt met dezelfde regisseur.
Uitermate vreemd drama, waarvan ik tijdens het kijken eerlijk gezegd niet helemaal door had dat het geïnspireerd was op een Griekse tragedie, maar dat na afloop wel logisch is. Logisch als in; die ontbreekt nogal eens in deze film.

Wat voelde ik mij ongemakkelijk tijdens het kijken van deze film. Colin Farell speelt in deze film een loser van een vader, wiens familie langzaam verder van hem af komt te staan, door het vreemde Martin personage. Ik kende de originele Griekse mythe niet, maar beschouwde de film als een revenge verhaal dat ingaat op hoe mensen zijn overgelaten aan de medische wereld en hoe dokters en chirurgen mensenlevens in hun handen hebben. Het Martin personage zoekt naar een vadervoorbeeld in zijn leven, nadat zijn vader is overleden tijdens een gefaalde operatie. Wanneer hij dat niet kan krijgen van Murphy, pakt hij dat gene van hem af wat Murphy van hem heeft afgepakt.
Ongelofelijk spannend ondanks dat de film qua beeld rustig blijft. De personages praten ook allemaal als een stel robots wat het alleen maar meer ongemakkelijk en hypnotiserender maakt. De wide angle beelden van het ziekenhuis en het interieur van het woonhuis zijn prachtig en de subtiele muziek bevestigt de ongemakkelijke vibe. Naar het einde toe wordt de situatie alleen maar bizarder, zeker de moeite waard als je van art house en thrillers houdt.

The Lobster toch maar eens herzien.

Onverwacht weet de sluimerende en bijtijds domweg vervreemdende afstandelijkheid (die ik me vaag herinnerde van The Lobster) je op een gegeven moment toch emotioneel betrokken te maken (wat ik me niet echt van diezelfde film kan herinneren). Aanvankelijk valt vooral Farrells neutrale delivery op maar als ook andere personages al even monotoon en objectief hun (inhoudelijk vaak toch redelijk beladen) tekst opdreunen, weet je soms gewoon niet waar je naar zit te kijken.

Het duurde bij mij even voordat ik de gebeurtenissen serieus kon nemen maar het keerpunt is dan toch het moment in de kantine als Keoghan versneld zijn snode plan uiteenzet. Het mooie aan deze film vind ik dat ik nog altijd niet helemaal kan bevatten hóe maar dat het toch werkt. En bovendien een uniek stempel in zich meedraagt. Tuurlijk, het verhaal zal in veel klassieke literatuur oorsprong of parallellen vinden en ja, de camera doet meermaals aan met name Kubrick denken, maar gepaard met de onontkoombare regie, vooral wat acteurs betreft, is dit niet iets wat ik snel met andere films kan vergelijken. Oh, en ook de soundtrack mag al even eigenzinnig genoemd worden.

Opzettelijk aangewende afstandelijkheid om de uiteindelijke dreun (en de daarmee opduikende streepjes, al even vervreemdende humor) beter te kunnen verkopen. Onverklaarbaar effectief. Een beetje toneel-achtig; met ogenschijnlijk amateuristisch spel maar geloofwaardig artistieke insteek, die de tijd neemt om je te overtuigen. 4*

Haha Nou daar ging ik de mist door in, door de trailer leek het me een boeiende film, maar wat een vreselijke film.

En niet te vergeten The Favourite (2018) en Kynodontas (2009) van dezelfde absurditeit / regisseur.

Staan sinds deze op het lijstje!

Vreemde film die heel afstandelijk gemaakt en gefilmd is maar dit komt de film juist ten goede. De gesprekken en de sfeer dragen bij aan het kijkplezier. Echter wel een paar minpunten en daardoor zakt mijn cijfer en beetje. Zoals wat gebeurd er nou eigenlijk en 1 van de laatste scènes is wat jammer.

Vermoeiende film vanwege de trage en irritante dialogen.
Vooral Barry Keoghan… het enige moment waar ik een glimlach op mijn gezicht van kreeg was toen hij in de kelder een flink pak slaag kreeg.

In een van de eerste scènes treffen Steven Murphy (Colin Farrell) en tienerjongen Martin (Barry Keoghan)elkaar in een lunchroom. Het gesprekje komt wat eigenaardig over, Martin maakt een of andere banale opmerking over hoe hij het liefst zijn frietjes eet en je vraagt je ogenblikkelijk af wat de relatie is tussen die twee. Zijn het vader en zoon? Twee geliefden? Het wordt er nog raadselachtiger op wanneer Murphy de jongen een duur horloge cadeau doet. Murphy is hartchirurg en vader van een zoon en dochter. Bedriegt hij zijn echtgenote, Nicole Kidman, die eveneens arts is? Op een gegeven moment wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit; de vagelijk intimiderende Martin wil genoegdoening voor de dood van zijn vader die op de operatietafel van Dr. Murphy is overleden en zint op wraak. Langzaam maar zeker verandert de film in iets occults. In iets griezeligs ook, de scène bijvoorbeeld waarin Kidman een telefoongesprekje afluistert van haar dochter, die op dat moment met onverklaarbare verlammingsverschijnselen in het ziekenhuis ligt, en beseft dat Martin erachter zit. De rillingen liepen over mijn rug. Het had wel iets weg van voodoo.
De typische Lanthimos-stijl (de klinische, afstandelijke manier van communiceren, de serieuze ondertoon, de onderhuidse spanning) past uitstekend in het decor: de perfect georganiseerde, antiseptische wereld van het ziekenhuis.

Mooie, karakteristieke kop heeft Barry Keoghan zeg. Heel goed gespeeld ook. De spaghettiscène, haha, onbetaalbaar! De 26-jarige acteur is van Ierse afkomst, maar heeft wonderlijk genoeg Aziatische ogen, zogeheten Epicanthal plooien, oftewel amandelogen. Een groot deel van de wereldbevolking bezit zogenaamde amandelogen. Bij volkeren van Aziatische afkomst komen ze het vaakst voor natuurlijk, maar ook bij indianen, Eskimo's en zelfs bij Europeanen: Polen, Finnen, Hongaren, maar in het bijzonder dus bij Ieren. Amandelogen zijn soms ook te zien tijdens de vroege ontwikkeling van baby's, ongeacht hun raciale achtergrond.
Keoghan, geboren in Dublin, verloor op jonge leeftijd zijn moeder die verslaafd was aan heroïne en overleed aan een overdosis. Over een vader is niets bekend. Hij is grootgebracht door zijn grootmoeder. Keoghan is amateurbokser.
Met zo'n apart hoofd kun je echt van alles spelen lijkt me: een Victoriaanse seriemoordenaar, een Samoerai-krijger, de Engelse bokslegende Jack Kid Berg (Judah Bergman) wellicht? Op social media zinspeelt Keoghan in ieder geval op de hoofdrol die hij zal vertolken in een nieuwe film over revolverheld Billy the Kid. Ben benieuwd.

In 406 v. Chr. schreef de Griekse tragediedichter Euridipes het toneelstuk 'Iphigeneia in Aulis'. Hierin wordt de Griekse koning Agamemnon door Artemis (godin van de jacht) bestraft voor het doden van een gewijde hinde in een heilig stukje bos. Als gevolg hiervan wordt het Agamemnon onmogelijk gemaakt om met zijn vloot naar Troje op te rukken. Een onnatuurlijke windstilte gooit roet in het eten. De vloek kan slechts worden opgeheven door het brengen van een tegenoffer. Agamemnon moet zijn dochter Iphigenia doden en offeren aan Artemis.
Ziehier het dilemma waarmee regisseur Yorgos Lanthomis zijn hoofdpersonage laat worstelen in een film die je meevoert in de lichtelijk surrealistische wereld van “The Killing of a Sacred Deer’. Een kille wereld waar een zinsnede als deze niet vreemd klinkt: "I believe the most logical thing, no matter how harsh this may sound, is to kill a child. Because we can have another child. I still can and you can. And if you can't, we can try IVF, but I'm sure we can". Het is een harde wereld met een gebrek aan moralistisch besef. Een maakbare wereld. Het is onze moderne wereld.
De tragedie van Euridipes is de basisgedachte voor het verhaal in de film. In een modern jasje gestoken maar met dezelfde zwaarwichtige dilemma’s. Net als Agamemnon in het toneelstuk staan het hoofdpersonage in de film meerdere opties ter beschikking die allemaal een ongelukkige richting inslaan. De achterliggende dreiging is er ook. Als er geen beslissing wordt genomen, dan treedt onherroepelijk het gruwelijkst denkbare scenario in werking. De kunst is dus om steeds de minst kwade weg te kiezen en te kijken of het meest verschrikkelijke scenario kan worden afgewend of tot in het oneindige kan worden ontlopen. Het levert een indringende en spannende film op die zich net als ‘Iphigeneia in Aulis’ laat inspireren door thema’s als schuld, boete, dood en wraak.
Het speelveld is klein. Het verhaal speelt zich af in een microkosmos met slechts enkele personages die er toe doen. Binnen die kosmos gedraagt men niet helemaal normaal. Gedrag en omgangsvormen wijken steeds ietsjes af van wat door de kijker als normaal gedrag wordt beschouwd. Neem bijvoorbeeld hoofdpersonage Steven. Gezinshoofd van een onvoorstelbaar perfect gezin. Zo onvoorstelbaar dat het wel illusionair moet zijn. Steven articuleert gekunsteld en monotoon. Hij praat en beweegt als een geprogrammeerde robot. Hij maakt een apathische en onnatuurlijke indruk. Hij is niet normaal.
Evenals Steven gedraagt elk ander personage zich op een bepaalde manier ook afwijkend van de norm. De personages vertonen merkwaardig gedrag en lijken soms wel niet-menselijk. Er is afstand tot de kijker. Inleving is er met mate. De kijker heeft vooral een beschouwelijke taak.
Het gebeurt met minimalistisch acteerwerk en dat acteerwerk is erg goed. Farrell en Kidman overtuigen. Echter, de absolute ster is Keoghan, die in het begin van de film een naïeve jongen gestalte geeft, maar zich in het verloop van de film meer en meer ontpopt als een psychopatisch genie. Hij doet dat grandioos en zeer geloofwaardig.
Lanthimos vertelt met 'the Killing of a Sacred Deer‘ een absurdistisch getint verhaal vol dramatische thematiek en levert met behulp van zwarte humor en bijtende situatieschetsen, scherpe kritiek op de dubbelhartige burgerlijke moraal. Arthouse horror pur sang.
Fijne film.