The Killing of a Sacred Deer (2017)

In een van de eerste scènes treffen Steven Murphy (Colin Farrell) en tienerjongen Martin (Barry Keoghan)elkaar in een lunchroom. Het gesprekje komt wat eigenaardig over, Martin maakt een of andere banale opmerking over hoe hij het liefst zijn frietjes eet en je vraagt je ogenblikkelijk af wat de relatie is tussen die twee. Zijn het vader en zoon? Twee geliefden? Het wordt er nog raadselachtiger op wanneer Murphy de jongen een duur horloge cadeau doet. Murphy is hartchirurg en vader van een zoon en dochter. Bedriegt hij zijn echtgenote, Nicole Kidman, die eveneens arts is? Op een gegeven moment wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit; de vagelijk intimiderende Martin wil genoegdoening voor de dood van zijn vader die op de operatietafel van Dr. Murphy is overleden en zint op wraak. Langzaam maar zeker verandert de film in iets occults. In iets griezeligs ook, de scène bijvoorbeeld waarin Kidman een telefoongesprekje afluistert van haar dochter, die op dat moment met onverklaarbare verlammingsverschijnselen in het ziekenhuis ligt, en beseft dat Martin erachter zit. De rillingen liepen over mijn rug. Het had wel iets weg van voodoo.
De typische Lanthimos-stijl (de klinische, afstandelijke manier van communiceren, de serieuze ondertoon, de onderhuidse spanning) past uitstekend in het decor: de perfect georganiseerde, antiseptische wereld van het ziekenhuis.

Mooie, karakteristieke kop heeft Barry Keoghan zeg. Heel goed gespeeld ook. De spaghettiscène, haha, onbetaalbaar! De 26-jarige acteur is van Ierse afkomst, maar heeft wonderlijk genoeg Aziatische ogen, zogeheten Epicanthal plooien, oftewel amandelogen. Een groot deel van de wereldbevolking bezit zogenaamde amandelogen. Bij volkeren van Aziatische afkomst komen ze het vaakst voor natuurlijk, maar ook bij indianen, Eskimo's en zelfs bij Europeanen: Polen, Finnen, Hongaren, maar in het bijzonder dus bij Ieren. Amandelogen zijn soms ook te zien tijdens de vroege ontwikkeling van baby's, ongeacht hun raciale achtergrond.
Keoghan, geboren in Dublin, verloor op jonge leeftijd zijn moeder die verslaafd was aan heroïne en overleed aan een overdosis. Over een vader is niets bekend. Hij is grootgebracht door zijn grootmoeder. Keoghan is amateurbokser.
Met zo'n apart hoofd kun je echt van alles spelen lijkt me: een Victoriaanse seriemoordenaar, een Samoerai-krijger, de Engelse bokslegende Jack Kid Berg (Judah Bergman) wellicht? Op social media zinspeelt Keoghan in ieder geval op de hoofdrol die hij zal vertolken in een nieuwe film over revolverheld Billy the Kid. Ben benieuwd.

In 406 v. Chr. schreef de Griekse tragediedichter Euridipes het toneelstuk 'Iphigeneia in Aulis'. Hierin wordt de Griekse koning Agamemnon door Artemis (godin van de jacht) bestraft voor het doden van een gewijde hinde in een heilig stukje bos. Als gevolg hiervan wordt het Agamemnon onmogelijk gemaakt om met zijn vloot naar Troje op te rukken. Een onnatuurlijke windstilte gooit roet in het eten. De vloek kan slechts worden opgeheven door het brengen van een tegenoffer. Agamemnon moet zijn dochter Iphigenia doden en offeren aan Artemis.
Ziehier het dilemma waarmee regisseur Yorgos Lanthomis zijn hoofdpersonage laat worstelen in een film die je meevoert in de lichtelijk surrealistische wereld van “The Killing of a Sacred Deer’. Een kille wereld waar een zinsnede als deze niet vreemd klinkt: "I believe the most logical thing, no matter how harsh this may sound, is to kill a child. Because we can have another child. I still can and you can. And if you can't, we can try IVF, but I'm sure we can". Het is een harde wereld met een gebrek aan moralistisch besef. Een maakbare wereld. Het is onze moderne wereld.
De tragedie van Euridipes is de basisgedachte voor het verhaal in de film. In een modern jasje gestoken maar met dezelfde zwaarwichtige dilemma’s. Net als Agamemnon in het toneelstuk staan het hoofdpersonage in de film meerdere opties ter beschikking die allemaal een ongelukkige richting inslaan. De achterliggende dreiging is er ook. Als er geen beslissing wordt genomen, dan treedt onherroepelijk het gruwelijkst denkbare scenario in werking. De kunst is dus om steeds de minst kwade weg te kiezen en te kijken of het meest verschrikkelijke scenario kan worden afgewend of tot in het oneindige kan worden ontlopen. Het levert een indringende en spannende film op die zich net als ‘Iphigeneia in Aulis’ laat inspireren door thema’s als schuld, boete, dood en wraak.
Het speelveld is klein. Het verhaal speelt zich af in een microkosmos met slechts enkele personages die er toe doen. Binnen die kosmos gedraagt men niet helemaal normaal. Gedrag en omgangsvormen wijken steeds ietsjes af van wat door de kijker als normaal gedrag wordt beschouwd. Neem bijvoorbeeld hoofdpersonage Steven. Gezinshoofd van een onvoorstelbaar perfect gezin. Zo onvoorstelbaar dat het wel illusionair moet zijn. Steven articuleert gekunsteld en monotoon. Hij praat en beweegt als een geprogrammeerde robot. Hij maakt een apathische en onnatuurlijke indruk. Hij is niet normaal.
Evenals Steven gedraagt elk ander personage zich op een bepaalde manier ook afwijkend van de norm. De personages vertonen merkwaardig gedrag en lijken soms wel niet-menselijk. Er is afstand tot de kijker. Inleving is er met mate. De kijker heeft vooral een beschouwelijke taak.
Het gebeurt met minimalistisch acteerwerk en dat acteerwerk is erg goed. Farrell en Kidman overtuigen. Echter, de absolute ster is Keoghan, die in het begin van de film een naïeve jongen gestalte geeft, maar zich in het verloop van de film meer en meer ontpopt als een psychopatisch genie. Hij doet dat grandioos en zeer geloofwaardig.
Lanthimos vertelt met 'the Killing of a Sacred Deer‘ een absurdistisch getint verhaal vol dramatische thematiek en levert met behulp van zwarte humor en bijtende situatieschetsen, scherpe kritiek op de dubbelhartige burgerlijke moraal. Arthouse horror pur sang.
Fijne film.

De films van Lanthimos worden steeds beter, vind ik. Benieuwd naar the Favourite. Ergens snap ik wel dat sommigen hem een aansteller (of whatever) vinden. Maar hier vond ik de mythe / fabel die hij neerlegt goed werken. Hij creëert een soort eigen klinisch universum waarin mensen niet normaal kunnen communiceren met elkaar (moest aan Godard denken) en zelfs seks is een afstandelijke daad. Juist omdat alles met zwarte humor gebracht wordt werkt het wel voor mij. Vond de ruimte die hij laat voor een rationele of bovennatuurlijke verklaring wel werken.
Je voelt trouwens toch al heel snel dat je nooit antwoord gaat krijgen over het hoe? Ook volstrekt niet relevant. Hopelijk blijft hij zijn stijl voldoende ontwikkelen en/of variëren. Hier kan ik in elk geval eens een echt hoge beoordeling aan kwijt (na een 2,5 voor Dogtooth en een 3,5 voor Lobster).

Oh ja, ik zag echt pas bij de aftiteling dat Alicia Silverstone de moeder van Martin speelt, haha.

Dat vinden mensen van alle goede kunstenaars.

Zit wellicht wat in, maar van idiosyncratische kunstenaars meer dan van die met een minder uitgesproken stijl.

Derde film van Lanthimos voor mij, na Kynodontas en The Lobster. Kynodontas (Dogtooth) vond ik geweldige film, The Lobster, deels naar het einde toe minder. Deze kwam dan weer serieus binnen, direct met de openingsscène, zowel visueel als de sound, film neemt me eigenlijk redelijk snel in de tang en laat me niet meer los. Ik had met momenten redelijk beklemmend gevoel, alles was op zo'n wijze gebracht, dat het me uiterst fascineerde van begin tot eind. Ook top prestatie van gans de cast, ja ik noem meteen gans de cast, omdat elke sterk was op zijn/haar manier en hun rol vervulde in al z'n kracht. Martin (Barry Keoghan) die kwam innen van 'schuldenaar vh leven' Steven (Colin Farrell), op zo'n sublieme manier gebracht, Film met een zeer grote 'F'. Grote fan van dit werk!

prachtige doch verontrustende film van Yorgos Lanthimos , die mij na lobster weer volstrekt weet te verassen .

Knap in zijn niet voorspelbaarheid en de symboliek .

Kan mij niet vinden in de hoge beoordeling. Ontzettend trage film met verschrikkelijke muziek. Gedurende het eerste uur vroeg ik mij af of dit nog wel wat ging worden. Het tweede uur was nog enigszins spannend en vooral duister. Had de stille hoop dat het dan toch nog een 3* a 3,5* zou gaan worden, maar met een eind dat nergens antwoord op geeft kom ik uit op 1,5* en de conclusie dat ik twee uur van mijn leven verspild heb. Denk de volgende keer wel twee keer na bij een film van deze regisseur.

Ik ging deze film volkomen blind in. Wist niks van het verhaal. Had natuurlijk wel andere films van maar Lanthimos gezien. Dus verwachte wel zijn abstracte stijl.

Maar waar zijn eerdere welk zich vooral tot drama beperkte kregen we hier toch de nodige (psychologische) horror voorgeschoteld. Een genre dat me goed ligt.

Heb er dan ook van genoten!

4*

Zaterdag 4 september 2021 om 22u40 op CANVAS.

Omdat er zo hoog over werd opgegeven gingen mijn huisgenoot en ik voor deze film eens goed zitten. Het eerste uur krijg je vooral gaapneigingen. Het laatste uur komt er wel wat spanning in, maar wat bij ons allebei overheerste was vooral ergernis. Er wordt onnatuurlijk toonloos in gesproken, de karakters (inclusief de kinderen) vertonen geen enkele vorm van emotie. Bij sommige scenes klinkt er opeens een soort scherpe aanzwellende toon a la Psycho, die totaal misplaatst is omdat er niets gebeurt.

Kortom: een slechte film, die onder het mom van ‘artistiek’ en ‘kunst’ wordt geprezen (en het napraten daarvan roept toch heel erg associaties op met het sprookje ‘De kleren van de keizer’) maar die wat ons betreft zo de prullenbak in kan.

Heavy! Ik kreeg een hekel aan dat vreselijk mannetje met z'n 'spaghetti uitleg'; geeft aan hoe goed die in z'n rol zat. Volgens mij speelde hij ook in Dunkirk van Chris Nolan. Tweede keer dat ik Kidman een 'hand job' zag doen (ook in een andere film). Ontluisterend. Zij kan als weinig andere actrices een geestelijk geteisterd karakter neerzetten. Ik blijf Farrell in de meeste films als een miscast zien (behalve dan in het geweldige Bruges). Met z'n Ierse accent en uitstraling zie ik hier simpel geen medicus die moreel-ethisch aan het strugglen is. Mensen suggesties wie deze rol beter op zich had kunnen nemen? Vanwege het persoonlijke is dit Griekse drama instant recognizable. Maar 'verkeerd opereren' en daar een enorme prijs voor betalen is op systeem- of macroniveau opeens heel wat beter te behappen en zelfs te verkopen. OP enig andere manier hoef je de War On Terror niet te zien. 800.000 doden en 8000 miljard dollar verder, dit n.a.v. de 9/11 aanval (met 3000 doden)... Overigens, in de cameravoering en de wijze waarop muziek is gebruikt, is m.i. een duidelijke Kubrick invloed merkbaar. Waardering: tussen 3 en 3,5 * in.

De makers doen net iets te hard hun best om “speciaal” uit de hoek te komen. Qua horror hou ik zelf toch meer van het rechttoe-rechtaan-spul zoals Halloween of Friday the 13th.

Desalniettemin vond ik het een sfeervolle en bij momenten spannende film. Het tempo ligt wat aan de lage kant, maar echt saai wordt het nooit. Dat komt vooral door Barry Keoghan die een geweldig duivelskind speelt. Voor de rest is de film niet te uitleggerig, waardoor het tot het eind lekker mysterieus blijft.

3*

Het offer van Iphigeneia

The Killing of a Sacred Deer is gebaseerd op de klassieke mythologie over het offer van Iphigenia. Deze wordt door regisseur Yorgos Lanthimos vertaald naar ons hedendaagse bestaan. Net als voorgangers Dogtooth en The Lobster heeft Lanthimos weer een thema te pakken die mij aansprak, en de trailer maakte mij definitief enthousiast. Mijn verwachtingen hield ik echter laag, na het voor mij sterk tegenvallende The Lobster. Deze film voelde voor mij als een kunstvorm om een verhaal te kunnen vertellen. Het resultaat was veel te gestileerd en hierdoor te afstandelijk om een impact op mij te kunnen maken. Het emotieloze acteren stond daar nog in dienst van het verhaal, maar ook hier keert het weer terug. Het onderliggend doel was deze keer om geen binding met de personages te krijgen en een objectief oordeel te kunnen vormen als kijker.

En laat nu net dit element mij het meest tegenstaan. Het emotieloze acteren schijnt een handelsmerk van Lanthimos te zijn en waar het mij in Dogtooth nog niet direct opviel, begint het mij nu inmiddels te irriteren. Sterker nog: hierdoor wordt lang niet alles uit dit sterke verhaal gehaald, wat erin zou zitten. Mijn mening komt overeen met wat ik van The Lobster vind, al vond ik The Killing of a Sacred Deer wel een tandje spannender vanwege de sterker aanwezige onderhuidse spanning en een aantal horror elementen die goed werkte. Ondanks het afstandelijke acteerwerk kon ik hierdoor bij de les blijven al moest ik hier met regelmaat moeite voor doen. Ik mistte namelijk echt meer menselijke emotie in dit verhaal.

Ik blijf de regisseur volgen omdat buiten kijf staat dat hij steeds iets bijzonders neerzet. Bijzonder staat alleen lang niet altijd gelijk aan goed, waardoor ik hoop dat zijn volgende project pakkender wordt. Ik moet hierbij wel zeggen dat ik The Favourite nog niet gezien heb, maar kijkende naar de setting die mij totaal niet aanspreekt en een trailer die al mijn energie wegneemt om hier überhaupt aan te beginnen, staat deze erg laag op mijn prioriteitenlijstje.

3,0*

Via VRT NU dan toch eens gezien. Wel best een leuke film om te kijken - ondanks dat hij ongemakkelijk is met momenten toch. Weirdly satisfying is een goede beschrijving voor deze film. Het is een genre dat me ligt, al had ik niet echt verwacht dat het deze richting zou uitgaan, hoewel ik wel wist dat het een absurde film zou zijn, omdat ik al een andere film van deze regisseur had gezien. Toch verrast hij me soms wel nog. Volgens mij is het ook wel een regisseur die onderschat wordt (hoewel gekend in de kringen van cinemaliefhebbers). Hij heeft een heel duidelijke maar ook unieke signaturestyle. Met momenten een kruising tussen Kubrick en Von Trier denk ik, al heeft hij ook zijn eigen touches. Muziek is zeer goed, enorm bedwelmend. Camerawerk vond ik ook heel opvallend sterk. Misschien qua setting niet altijd even interessant, maar wat eruitgehaald wordt, vind ik best heel knap. Het afstandelijke en de "erg gemaakte dialogen" zijn ook zichtbaar, maar nergens ook storend. Voor mij wordt zo een element storend, als dat ook het verhaal minder maakt, maar dat is hier niet het geval. Ik heb geen problemen met metaforen zolang het verhaal zelf niet onder het metafoor lijdt, en wanneer een film op meerdere manieren te bekijken valt, vanuit meerdere invalshoeken. Dat is hier ook het geval, en dat zijn vaak ook de films die langer bijblijven of door een breder publiek gewaardeerd wordt. Filmtechnisch gewoon een zeer sterke film, en een Lanthimos die zijn visitekaartje afgeeft.

Deze vroeger al eens gezien, maar kon me er niet veel meer van herinneren. Nu was hij toch op tv en nog eens herbekeken. De film kon ik nu wel meer smaken. Prima geacteerd, al komt het wel allemaal afstandelijk over. Het verhaal intrigeert wel en weet ook wel te boeien tot het einde. De film duurde redelijk lang, maar dit stoorde eigenlijk niet.

De moeite om gezien te hebben.

Wel mooi, soms een beetje moeilijk om te begrijpen.

Er zaten veel scènes in, bv. waarin kim iets vertelt en we een ander beeld zien dat ze in de zetel bij haar vader zat.

Maar wat betekende dat dan???

En zo waren er nog veel scènes.

Maarja, verder stak het me niet tegen om te kijken.

Alleen het einde begreep ik niet goed. En had toch een ander einde verwacht

Gaap.....

Een vreemde en aparte film waar je niet echt op de hoogte word gehouden van hoe het nou precies zit Ik zit nog met veel vragen... Maar het unieke en originele van deze film heb ik nog niet eerder gezien en dat zegt wel wat.

Enorm houterig acteerwerk, met opzet gedaan? hierna kan een Kubrick film over komen als een warme familiefilm... De beelden zijn mooi op zich, maar zucht, nog maar es een keer geïnspireerd bij de kunst van Hopper. Ondanks de schokkende scenes werd ik er maar melig van, zelfs zo erg dat ik in lachen uitbarstte tijdens de laatste scene: ketchup over de friet schudden met Martin die aan de bar zit, uiteraard met enorme theatrale muziek . Of was het satirisch bedoeld allemaal? Nee vast niet, maar wel Arty farty....

Ik denk dat je je even moet verdiepen in de rest van het oeuvre van Lanthimos, dan kom je wellicht tot een andere conclusie.

Het bizarre The Lobster heb ik gezien, vond ik sterker als deze. Ik zal meer bekijken van deze man

intrigerend verhaal en intrigerend opgebouwd. Mondjesmaat kom je te weten hoe de vork aan de steel zit. Die droge, afstandelijke visie en fotografie (samen met een snerpende score) kadert in een afstandelijke, ongevoelige respons van de personages.

Dit waren de beginzinnen van mijn commentaar bij The lobster, de vorige film van Yorgos Lanthimos. Opmerkelijk dat dit ook perfect past bij deze; The killing of a sacred deer. Opnieuw een schitterende film. Twee verschillende verhalen, eenzelfde stijl en opbouw. De verhalen van Lanthimos zijn zeer ingehouden die zelden uitbarsten in geweld en conflict. Alles wordt verteld met stiltes, blikken en onschuldige liedjes gezongen door tienermeisjes. Er is enkel dat gevoel van 'hier klopt iets niet' maar je weet niet wat. De lange aanloop en net als ik dacht, dit gaat niet meer keren dan toch de figuurlijke ontploffing en het verhaal start. Schuld ontkennen, gezin en verantwoordelijkheid (ook de kinderen die moeten hond uitmaten of de planten water geven), vervanging van de vaderfiguur ... het is niet een vrijblijvende origineel wraakverhaal. Ook de titel komt mondjesmaat, in het laatste deel op de voorgrond maar ik las op IMDB dat er al diverse verwijzingen waren te zien oa een foto van een hert wanneer Bob ziek wordt. Nog een ander knipoogje. Dochter Kim krijgt een A+ voor een essay van de 'Tragedy of Ipheginia'. Dat is een stuk waar de film zijn inspiratie uit haalde, waar de titel The killing of a sacred deer wordt vermeld, enz. Ook dat is verrassend, die speelse details, die verborgen aanwijzingen die een tweede en derde visie beslist nog boeiender zullen maken.

Jammer.

Interessante film, in vormgeving en zelfs thematisch. De ietwat onheilspellende, lugubere, klinische sfeer is een voorbode voor wat komt. Het duo Colin Farrell - Nicole Kidman is ideaal gecast als onsympathieke echtgenoten. Een uur lang heb ik best kunnen genieten. In de tweede helft kan de film het voor mij helaas niet waarmaken. Het blijft op een gegeven moment wat hangen in goede voornemens. De over het paard getilde Barry Keoghan ziet er absoluut genoeg uit als een creep, maar kan mij niet overtuigen. De finale is flets en de tragiek van het "ondenkbare" nagenoeg volledig afwezig. Spijtig.

2

De ultieme wraakfilm!!

Dit was echt een film waarvan ik ongelofelijk benieuwd was naar het einde. En deze was super heftig!!

Ik hou wel van dit soort vreemdsoortig gedoe. Onderkoeld absurdisme in een heerlijk ongemakkelijke sfeer. Deze film kwam naar boven drijven toen ik zocht naar awkward movies en dat stelde zeker niet teleur.

Het is wel echt een gevalletje, je moet er tegen kunnen. Zeker niet mainstream en toegankelijk. Moeten we het van het verhaal hebben? Misschien, je kan er een sloot symboliek tegenaan gooien. Ik zie het liever als een kapstok voor het neerzetten van de sfeer en setting. Tenslotte krijgen we nooit een goede verklaring voor de meeste gebeurtenissen en dat maakt me in dit geval ook helemaal niks uit. Ik heb zo gelachen toen de kinderen zich al kruipend door het huis heen begaven. Onderkoeld is het toverwoord en dat doen zonder uitzondering alle acteurs geweldig.
De film behoud over zijn hele lengte een ijzigheid, een gekke spanningsboog. Het is een mysterythriller die nergens uit de bocht vliegt in twists en acties, maar binnen lijntjes kleurt, maar dan wel met lijntjes die zich op gekke plekken bevinden. Er zitten prachtige shots in. Alleen al het effect van zo'n hoge camera door de gangen van het ziekenhuis. Er komen fijne, scherpe mono- en dialogen langs.
Wel nieuwsgierig geworden naar deze regisseur, ik zie dat ik Dogtooth al heb. Aanrader voor mensen die van ongemakkelijk houden, 'een beetje vreemd maar wel lekker'.

Nare sfeer.

Waar de speelstijl en absurditeit van Kynodontas en The Lobster me nog wel konden boeien lijkt Lanthimos het bij deze enkel op onmenselijk gedrag te houden.

Persoonlijk brengt het me te weinig qua boodschap en sfeer.

Geen stem gezien ik ergens iets kan hebben gemist.

Yorgos Lanthimos maakt onzinfilms. En dat mag.

De eerste drie kwartier weten de cinematografie en het acteerwerk me er prima doorheen te werken, maar dan gaat de regisseur spelen met een onheilspellende soundtrack en dat pakt geweldig uit. Het fantasieverhaal kan me uiteindelijk maar weinig boeien (slechts af en toe weten details dat te doen, zoals de dochter die zich aanbiedt als zondebok aan de vader), maar gelukkig kan ik soms (vaak?) vorm goed los van inhoud waarderen.
Bij 'The Lobster' was dat minder het geval, maar misschien moet ik die nog eens opnieuw een kans geven. 'Kynodontas' bleek uiteindelijk ook onzin, maar daar zaten zoveel boeiende zaken en details in (los van het feit dat het op alle andere vlakken ook uitstekend beviel) dat ik op het einde toch een zinvolle film gezien had.

Met deze ben ik er niet zo goed uit, maar lager dan een 7 wil ik niet gaan. Zeker één om vaker te zien.

film die apart is verfilmd met lange stiltes, en bijzondere muziek / geluiden, maar wel blijft boeien.
Ik begreep niet alle metaforen en keuzes. Maar vanwege de goeie acteerprestaties en het globale verhaal bleef het toch aangenaam.
vooral de eindscone, ook al komen er dan weer veel vragen op m.b.t. tot hoe men dit geheim kan houden voor de buitenwereld.
of waarom er geen actie word genomen als blijkt dan men vergiftigd is, dat moet toch wel uit een bloedonderzoek naar voren komen... maar dat zal wel de metafoor van het Griekse verhaal zijn waar de titel op slaat.

Sorry, vond deze film, voor mijn part, ook geen zeer hoge score verdienen. Het verhaal op zich vond ik niet slecht, maar het werd te langdradig gebracht. Deze mensen leken allemaal meer robot dan mensen, en ze spraken ook de hele film door monotoon. Had hier meer van verwacht.

Hoe het moet aflopen? Day wordt een nachtmerrie op klaarlichte dag. Martin ontregeld het hele gezin. De kinderen worden ziek. Anna (een zoals steeds schitterende Nicole Kidman) gaat twijfelen aan haar man (een sterk spelende Colin Forrell, die tenslotte toch kraakt) zo bekwame chirurg. Ze vraagt het dossier op (komt een en ander te weten 'tegen betaling') van de operatie van de vader van Martin. Die vader overleefde de operatie niet. Steven maakte een fout. Daarom nam hij Martin onder zijn vleugels, maar dat draaide verkeerd uit bij de 16-jarige Martin. Dochter Kim raakt zelfs verliefd op Martin. Martin houdt de boot af, manipuleert. Het einde brengt vier van de vijf hoofdspelers in beeld. Het zijn twee werelden die niet bij elkaar horen. Niet bij elkaar kunnen komen ...

Een film vol absurde situaties en veel zwarte humor. Met humor vertel je de waarheid. Martin zinde op een soort wraak ... Hierdoor worden dingen duidelijker en wordt het horror. Barry Keoghan als Martin is de geknipte man voor de rol van wraakengel.

Heel knappe film. Geweldig goed in beeld gebracht. Maar absoluut niet grappig, zoals iemand beweerde in een recensie ...