Keoma (1976)

Ik zie het radicaal anders. Los van de muzikaal/zangtechnische kwaliteiten, die belabberd zijn, heb ik zelden zulke simplistisch, onbenullige liedjes gehoord. Nu ben ik in het algemeen al geen voorstander van dit soort dingen. De liedjes bieden totaal, maar dan ook echt totaal geen extra informatie. Voorbeeld: iemand vlucht en er wordt gezongen over vluchten. Zo zijn er nog een aantal voorbeelden. Bedroevend.

Trouwens een film met zowel een boel matige als bijzonder elementen. Nu ik het subgenre de laatste jaren steeds meer ben gaan waarderen, hoopte ik bij herziening op een hogere waardering.

Ik vind het bij westerns vaak wel wat hebben dat dubben. Best vet ingesproken ook vaak. Hoort er een beetje bij lijkt het wel.

Ik kon hier niet over gillen, in tegenstelling tot de muziek die wel om te gillen was en daarom af en toe niet te genieten was. Het deed veel van de film af. Het was natuurlijk een klassiek Spaghetti Western thema dus dat kon niet verrassen. ik heb wel wat met dit soort films maar deze had het niet. Het was allemaal net niet, en da's jammer. De aankleding was net niet af, de gevechten was net niet, de dialogen waren net niet interessant genoeg en zo kun je doorgaan. Wat opviel was de opvallende gelijkenis tussen Franco Nero en Terence Hill.

voor mij was het een net wel ik hou wel van een goeie spaghetti western en daar ligt nou ook net het euvel , na de films van sergio leone en nog een paar andere komt een hele tijd niks

de meeste films zet ik na 20 min maar af maar deze wou ik toch afkijken het gezang was niet om aan te horen maar werd wel op juiste moment toegepast waardoor toch een beetje diepgang werd gecreeërd

waar ik me wel aan stoorde was het slowmotion effect wat bij bijna ieder schot werd toegepast

Op een erg goedkope blu-ray: Amazon.com: Spaghetti Western Double Feature - Grand Duel & Keoma - Blu-ray: Lee Van Cleef, Franco Nero, Various: Movies & TV

Mill Creek als uitgever, dat kan alleen maar troep zijn.

Ik wil eerst weten of er een optie op de Blu-ray disc zit waarmee ik de stem van Eucalypta weg kan filteren voordat ik tot aankoop besluit..

Mijn God, deze film heeft echt de slechtste theme song aller tijden.. ik zou hem er bijna door afzetten

Ik heb hem net gezien en ik moet zeggen dat ik die muziek met name op het eind wel passend vond.

Onderhoudend.

Keoma is vrij compleet in al z'n drama, maar dat betekent helaas niet dat ook alles even overtuigend is. Eigenlijk de hele film lang worden sterke scènes afgewisseld met klungelige dingetjes. Daardoor blijf ik op mijn honger zitten: zoveel potentieel, helaas niet ten volle benut.

Franco Nero hoort eerder bij het negatieve dan het positieve. Naast het feit dat zijn voorkomen nogal karikaturaal is, ontbreekt het hem aan charisma. Als zwijgzame held had hij wellicht beter uit de film gekomen, nu legt zijn gebabbel zijn gebrek aan talent bloot.
Maar het overige acteerwerk is ook niet geweldig. Tussen de resem figurerende karakterkoppen zal enkel William Berger mij bijblijven.

Regisseur Enzo G. Castellari - mij onbekend - laat zien dat hij wel een en ander kan, maar teert te vaak op dezelfde truukjes, zoals slow-motions. Dat wordt tot in den teure toe opnieuw gedaan, waardoor de impact van bv de laatste shoot-out verloren gaat.
Over de titelsong blijkt al veel geschreven te zijn, vooral negatieve dingen dan. Wel, ik ben absoluut geen voorstander van gezongen liederen in westerns, maar tot mijn eigen verbazing past dat hier perfect én vind ik de vrouwelijke stem - hoewel niet geweldig zuiver gezongen - sfeervoller dan die Leonard Cohen-kloon.

3

Eén van de mindere spaghettiwesterns. We hebben het al eens gezien, de lone rider die het tegen een bende opneemt. Voor mij niet gelaten dat er nog meer van zo'n films komen, want daar hou ik wel van. Maar ondertussen ligt de lat wel hoog en dan komt zo'n Keoma er toch maar bekoeld van af. Jammer, want hij leek wel af te wijken van wat we gewoon waren. Langer haar, indianenbloed en naast schieten ook af en toe zin om eens goed te knokken. De film heeft z'n momenten, maar het gebrek aan kwaliteit, matige regie en acteerwerk en erbarmelijke muziek halen de film naar beneden. Gelukkig zijn er nog mooie landschappen, aangename schietpartijen en geef ik westerns graag het nodige krediet. Maar meer dan gemiddeld is het niet.

Heerlijke spaghettiwestern! Het is allemaal ontzettend cliché en overdreven, maar dat maakt de film juist zo fijn. Prachtig vals gezongen theme song, drie mannen inclusief paarden vallen om bij twee pistoolschoten, lekker foute one-liners; dit soort films doet me veel meer dan de meeste gortdroge Amerikaanse westerns. En volgens mij heeft Tarantino deze film ook wel vaker dan één keer gezien...

Ik vond dit niet zo’n hele sterke spaghettiwestern. Waar de beste in dit genre opvallen door de geweldige soundtrack, was het bij Keoma soms niet om aan te horen. Allemachtig wat een geschreeuw was het soms. Het paste mijns inziens ook totaal niet bij de film. Dat ging soms echt door merg en been.

Los daarvan is Keoma verder wel een onderhoudende western. Franco Nero heeft wel een fijne uitstraling hier met dat lange haar en de baard. Het maakt hem nogal woest en dat past goed bij de rol die hij speelt. De regie is aardig, maar het niveau is nogal wisselend. Soms zitten er hele aardige actiescènes tussen, die gevolg worden door iets zeer matigs. Dat wisselt regelmatig, al moet ik zeggen dat het laatste half uur wel uiterst vermakelijk is.

Toch is het te weinig om Keoma te redden. Dan vind ik bijvoorbeeld een Django toch wat sfeervoller en een stukje sterker. Ik had Keoma met een andere soundtrack misschien nog wel het voordeel van de twijfel gegeven, maar helaas blijft deze teveel hangen en was die gewoon enorm slecht. Een nipte onvoldoende resteert hier.

2,5*

Franco Nero weet te vermaken in zijn rol als de zwijgzame "fastest gunslinger" Keoma.
Castellari heeft inmiddels al flink wat werk op zijn naam staan, maar ik moet eerlijk toegeven dat dit mijn kennismaking is met zijn werk. Stylistisch best mooi geschoten. Alleen word er hier en daar wat overdreven met de slowmotion.
Verder heeft de cast naast Franco Nero in een degelijke rol weinig te bieden. Het acteerwerk is redelijk tot beroerd te noemen, met als dieptepunt toch wel de lokale dronkenlap/neger.
Verder kon ik ook maar niet wennen aan de muziek. Keoma's avonturen worden bezongen door een nou niet bepaald fantastisch zangduo. De man was hier en daar nog best redelijk te doen, maar de vrouw... ik kon de hele film lang maar niet aan haar stemgeluid wennen.
Afijn, het is zeker een film die hier en daar best potentie lijkt te hebben. Helaas komt hij niet helemaal tot zijn volle recht door de eerder genoemde negatieve factoren.

Ik vond dit toch wel een erg sterke spaghettiwestern. De unieke muziek past prima bij de sfeer van de film en ook de teksten die erbij gezongen worden vond ik zeker niet storend en mooi aansluiten op het verhaal. Ook de setting ziet er prima - en eigenlijk best 'Wild West' - uit en dat levert mooie plaatjes op.
Geweldige rol van Franco Nero als Keoma, een interessant hoofdpersonage dat toch wel een interessante achtergrond met zijn familie heeft. Een achtergrond die op een mooie manier steeds beter naar voren komt en er bovendien voor zorgt dat de film er tegen het eind een mooie shoot-out op nahoudt. Dat maakt Keoma al met al toch wel tot een van de betere Italiaanse westerns die ik tot dusver gezien heb.

Heb de Spaanse bluray getest. Enige bluray uitgave van Keoma samen met de inferieure Mill Creek.

Referentie van de beeldkwaliteit

nu een koopje

Deze laatst op een blu ray aangeschaft, waarop hij samen te vinden is met The Grand Duel.

Deze Keoma is toch wel een bekende titel in dit genre, maar die zijn faam totaal niet waar maakt.
Film met behoorlijk wat potentie, wat er helaas bij lange na niet wordt uitgehaald.
Sterker nog: het lijkt wel of de regisseur iedere keer de verkeerde beslissing neemt en er alles aan doet om de film niet te laten werken.

Om te beginnen is er de muziek: te pas en vooral te onpas krijgen we een dame te horen, wiens vals zingen slechts nog over troffen wordt door een zo mogelijk nog valser zingende man. Wat werkt dit op de zenuwen! Echt heel slecht!

Regelmatig krijgen we a la Sam Peckinpah slow motion te zien in actie scènes, die echter niet in de schaduw mogen staan van zijn beroemde voorbeeld, want het is knulligheid troef en lijken vaak nergens op en te veel in scene gezet.

Als klap op de vuurpijl wordt dan ook nog eens de finale volledig verknalt, door het geluid te vervangen voor dat van -zo blijkt later- een barende vrouw. Dat dit funest is voor de spanning mogen duidelijk zijn.

Enige positieve is Nero in de titelrol. Hij weet met zijn oneindige charisma het nog enigszins boeiend te houden en je toch de film te laten uitkijken.

Een vijfje, ofwel 2,5 ster.

Ik ga deze binnenkort herzien... in mijn geheugen was deze veel leuker en rouwer dan Peckinpahs the wild bunch waar ik nooit helemaal in heb kunnen komen, die slomo's vind ik bij hem ook niet altijd goed getimed waar ze dat in deze film wel zijn (slomo shoutout met die 3 paarden blijft een van de beste ooit in mijn ogen)... Enzo Castellari kon echt wel wat met beperkt budget...

Er was voor een aantal jaar terug nog sprake van dat hij een nieuwe western zou regiseren "The angel, the brute and the wise" benieuwd of het daar ooit nog van komt.

Zijn voorganger vond ik stukken beter en spannender, dit was het eigenlijk net niet. Hoef deze dan ook niet weer te zien.

goede western met goede roll van franco nero als de half indian keoma

Over de muziek is al veel gezegd, het lijkt me toch dat ook de aan deze film meewerkende acteurs, crew, de regisseur, de producer, de studio etc wel konden horen dat hier geen sprake is van talentvolle zangers- het is dus expres, misschien bedoeld als een soort vreemde parodie op Morricone's westernscores, óf de muzikanten hadden compromitterend materiaal in bezit van deze of gene. Hoe dan ook, ze zingen vals.

Gek genoeg vond ik het niet eens zo storend, en soms werkte het zelfs enigszins, omdat de hele film een beetje uit het lood staat. De dubbing, de vaak wat krakkemikkige shots door houten planken en karrewielen, sowieso de goedkope look die de film heeft, het bepaald niet feilloze acteerwerk, de film moet het niet hebben van al te veel cinematografische kwaliteiten (al vond ik de lange shootout met de bende dan wel best goed gedaan) maar van een vreemde setting en sfeer, die met de broedertwisten en de halve melaatsen soms eerder deed deken aan middeleeuws Europa dan een stadje in de Amerikaanse woestijn.

Wederom fantastische Django. Heb deze gezien naar aanleiding van de aanbeveling in de Keus van Koolhoven en ik moet zeggen dat het inderdaad een topper is. Vooral de art direction viel op met een volle en rommillige wild west, maar ook de score die mij geregeld aan die van Leinard Cohen in Mr & Mrs. McBride deed denken. Franco Nero zier er ook weer schitterend uit!

Aanrader, dikke 4 en mogelijk een stijging bij een volgende kijkbeurt.