Da Uomo a Uomo (1967)

Juist gekocht voor 4euro,95 cent in de fnac in Leuven.

Nu bekijken, hoge verwachtingen...!

Volgens mij is dit toch één van de beste spaghettiwesterns en leunt ie mooi aan bij de Sergio Leone films al is het tempo in deze film wel een stuk hoger en dat ligt me ook wel!

De film begint al zeer sterk, net zoals Ramon K al zei vond ik deze scene erg goed, vooral kwa personages, sfeer, spanning en muziek wat eigenlijk de elementen zijn die doorheen gans de film terug komen.

Alles is werkelijk zeer mooi gefilmd, de muziek is super (en voormij toch nieuw) en Van Cleef en Law vond ik geweldig presteren! Je kijkt er zo doorheen, het tempo zit goed en de spanning is op momenten erg spannend te noemen. De bad guys zijn ook elk op hun manier erg bad te noemen. De elementen vanuit kill bill vb de flits van zijn jeugdtrauma dat telkens als hij één van de daders tegen het lijf komt tevoorschijn komt zijn geweldig en realistisch. Een leuke wraakfilm met "coole" one-liners, een tof verhaal met een erg sterk begin, midden en einde, zoals het hoort dus! Als spaghettiwestern/western fan die er toch nog een heleboel moet bekijken zet ik deze nu voorlopig toch al terecht in mijn top 10.

De trailer ziet er vet uit .

Een paar jaar geleden bekeken, in een periode waarin ik tientallen Italiaanse westerns verslond. Deze herziening was nauwkeurig gepland, want aan Da Uomo a Uomo heb ik niets dan goede herinneringen.

De film gaat evenwel wat moeilijk van start en ook het gedoe om die 'Four Aces' is niet bijster interessant. Maar jongens, wat is dat laatste uur buitengewoon magistraal. Ik heb gesmuld dat het geen naam meer had. Zo'n lekker stoffig en winderig Mexicaans stadje, heerlijke Morricone muziek (trouwens aanwezig doorheen de hele film), en de twee hoofdacteurs die hun hoogtepunt bereiken.

De schietscènes zijn minstens even briljant. Mooi overzichtelijk, spannend, realistisch. Petroni doet zijn werk voortreffelijk.

Law zet hier een soort Eastwood neer (hij lijkt er bij momenten zelfs wat op, met z'n geitenwollen vestje) en slaagt er tegen alle verwachtingen in een treffend personage neer te zetten. Het is niet zo dat je erg gaat meeleven met zijn persoonlijk verleden, maar als revolverheld is hij wel overtuigend. En over Van Cleef moeten we het niet hebben zeker? Wat speelt hij hier wederom fantastisch, met een juiste dosis humor.

Enfin, spijtig dat dit pareltje relatief ongekend is gebleven. Met Vincenzoni als scriptschrijver, Morricone als toonzetter en Van Cleef als ster heeft deze film eigenlijk alles in huis om een heleboel roem te vergaren.

4,00 (4,25)

Walcott Henchman: You! Who are you?
Bill: Someone who takes his anger out on men.

IJzersterke western met dito cast. Bill (Law) en Ryan (van Cleef) zorgen voor een fraaie spanningsopbouw richting de uiteindelijke climax. Een climax die wat mij betreft de film perfect afsloot.

Het geluid is kwalitatief niet altijd even geweldig, maar niettemin zet Petroni toch een film meer met de nodige leuke effecten. Zo vond ik het macabere begin erg sterk, en ook de uiteindelijke 'oorlog' met de laatste van de bandieten (naast Ryan)] vond ik in een erg fraaie setting afspelen.

Al met al geen tijdverspilling, integendeel zelfs. 'Death Rides a Horse' kan ik eenieder aanraden.

Geen moralisme of vredelievende Amerikanen die zich tegen een agressor moeten verweren: 't is een spaghetti-western en dus is er maar één motief dat de hoofdpersonen drijft: bloederige wraak!

Onvergetelijke schurken in stoffig dorpje waar de schedels en uitgedroogde hoofden in rijen over de grond liggen.

Morricone-soundtrack.

Top-spaghetti!

Onbegrijpelijk dat deze magistrale western niet veel bekender is, dat verdient de film sowieso. Ik heb in ieder geval genoten! Het was alweer een tijdje geleden dat ik een hoog cijfer als een vier uitdeelde aan een film. En laat de laatste keer nou ook net een spaghetti western zijn (Il Grande Silenzio), maar de vier sterren aan deze film zijn absoluut dik verdient. Niet dat ik nu in een keer een megagrote fan ben van het sub-genre, maar ik kan er toch altijd wel met veel plezier naar kijken, en in dit geval, met heel veel plezier.

Death Rides a Horse is gewoon ge-wel-dig! Jammer van wat kleine minder interessante momentjes, die het tempo er een beetje uithalen, anders had hier zeker nog een hogere score ingezeten. Het mooie van deze film is vooral het giga hoge tempo. Nog nooit een spaghetti western gezien waarin de tijd echt vloog. Regelmatig ook met open mond zitten kijken. De sfeer is hier ook heerlijk. Lekker stoffige stadjes waarin de doodshoofden op straat liggen. De sountrack van Morricone was in het begin even wennen, maar bleek vervolgens toch ook erg goed te zijn.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over het fantastische acteerwerk van Lee van Cleef en John Phillip Law, maar vooral van Cleef deed het geweldig. Het personage van van Cleef had wel wat overeenkomsten met zijn personages uit The Good the Bad and the Ugly, maar dat maakte met geen flikker uit, want zijn acteerwerk was zwaar bovengemiddeld. Datzelfde goldt ook voor Law. Verder was alles gewoon geweldig gedaan. De flashback scenes die af en toe langskwamen waren top, de speelduur was perfect, alleen waren er dus wat kleine mindere momentjes...

...die deze film van een hogere score afhouden. Maar bij een herziening zou die verhoging er zomaar kunnen komen. Ik blijf absoluut de klassieke Amerikaanse western het leukst vinden, maar ook in dit sub-genre zijn een hoop geweldige films gemaakt. Zoals dit bijvoorbeeld. Fan-tas-ti-sche film gewoon! Dikke, maar dan ook een hele dikke 4*

Man,man, wat een hoge stemmen, net geprobeerd hem nog eens af te kijken.

baby face Law, en de oude rot Lee van Cleef, fantasie film met de nodige normale flachbacks.

Dan nog allerhand toevallig heden ,ik wil wel, maar ik zie het niet, en dit is het laalste bericht

over een spaghetti, de rest van wat ik er nog van heb waardeer ik niet meer..

Sterke spaghetti-western, maar geen topper.

Waarom niet?

Law vond ik net iets te geforceerd staan acteren. Hij wou extreem cool overkomen, als de good guy met het wraakmotief. Daar gaat hij wat de mist in. Komt misschien ook omdat Lee Van Cleef wél ijzersterk staat te acteren. Een perfecte rol voor hem, met die typische karakterkop. Ook de bad guy, Luigi Pistilli (speelt ook mee in For A Few Dollars More en The Good, The Bad & The Ugly), vond ik goed acteren.

Het verhaal is simpel, zoals het een western betaamt. Na de openingsscène weet je al hoe het verhaal gaat verlopen., wie wat gedaan heeft, etc.

Na een sterk openingskwartier valt het wel een beetje terug, ondanks het - voor een western- hoge tempo. Maar naarmate de climax nadert, voel je de spanning. Die climax was trouwens zeer de moeite.

Een film met muziek van Morricone, tsja, da's altijd genieten. Ook hier weer is de score top. Dat in combinatie met enkele fraaie shots van de landschappen en een heerlijke westernsfeer is om duimen van af te likken.

Klein puntje van kritiek, is ook de kostumering van Law. Deed me wel erg hard denken aan The Man With No Name.

Kortom, de betere (spaghetti)-western. Mooi camerawerk, goeie acteerprestaties, briljante muziek, maar de film mist de grandeur van een Leone. Maar laat dat het genot niet in de weg staan.

Een 4*.

Hoezo normale flashbacks? kan me nou niet bijster veel spaghetti's herinneren met flashbacks laat staan normale. En waarom zou je een genre niet meer kunnen waarderen omdat je één film niet beviel. Gelul in de ruimte wat je hier boven schrijft,

Vermakelijke spaghetti-western. Eén van de betere. De bekende Mexicaanse grens landschappen, juiste muziek, veel vuurgevechten en natuurlijk Van Cleef. Wat wil je nog meer en dat voor slechts 5 euri aangeschaft.

Deze film verdient het om wat bekender te zijn. Echt een aanrader.

Prima spaghettiwestern, die van begin tot einde toe vermaakt.

Het mooie aan spaghettiwesterns is dat er vaak een hoop actie in voorkomt, en hier is dat niet anders. Veel geschiet en een hoop geweld, het zit er allemaal in.

Mooi ook om Lee van Cleef weer een keer in een western te zien. De man heeft een fantastische kop en acteert de pannen van het dak. Tegenspeler John Phillip Law doet het ook niet onaardig, maar verbleekt lichtjes in de momenten met van Cleef.

Het verhaal is simpel, maar desondanks best interessant. De muzikale score is erg goed, dat kun je wel aan iemand als Ennio Morricone overlaten. Verder zijn vooral de actiescènes erg goed. Een paar erg mooie shootouts, met die in de bar voorop.

Fijne film dus, met prima acteerwerk, een leuk verhaal en erg goede actie. En zo hoort het!

4,0*

Geweldige Western.

Morricone zijn muziek weet altijd een geweldige meerwaarde mee te geven aan een film, zo ook hier weer. Als kijker merk je gewoon dat er over nagedacht is, elk deuntje klopt gewoon perfect met de situatie. Scènes krijgen hierdoor zo veel meer diepgang, ze krijgen net dat ene zetje mee dat het echt goed weet te maken. Je mag dan wel stellen dat Morricone de film gemaakt heeft.

De film zelf is bij vlagen ook behoorlijk sterk. De openingsscène deed erg veel denken aan die van Once Upon a Time in the West. De focus lag vaak erg sterk op de ogen, iets me meestal wel bevalt. Toch waren al de dingen waardoor hij de mensen herkende net wat te makkelijk. Iedereen had iets erg herkenbaars, een andere oplossing was er niet echt geweest alleen iets subtielere kenmerken hadden de film geen kwaad gedaan, ook de terugblikken waren erg lelijk bewerkt en werd na een tijdje zelfs storend. Het verhaal had net wat intelligenter in elkaar mogen zitten. Je kunt eigenlijk na tien minuten het grootste gedeelte van het verhaal al invullen en dat is zonde, al helemaal met zo'n mooi onderwerp.

Acteerwerk is niks minder dan uitmuntend. Lee Van Cleef mag dan al wel een van mijn favoriete Western acteurs zijn, hij bewijst toch weer dat het zijn perfecte genre is. Law zet ook een erg mooi personage neer, beide ondersteunen elkaar goed en brengen zelfs de nodige humor in de film.

Einde was ook erg sterk. Het komt niet vaak voor dat ik een plottwist niet zie aankomen, hier kwam het voor mij zelfs compleet uit de lucht vallen. Iets wat erg knap is voor een film uit ''67, alles is namelijk al veel te vaak nagemaakt. Mooi is ook hoe er door de hoofdrolspelers mee om gegaan wordt. '' goodbye my son '' is een cliché zinnetje dat zo puur wordt uitgesproken dat het je weet te raken.

Visueel was de film zoals de meeste Westerns erg sterk. Beelden van grootste landschappen helpen je om in de juiste sfeer te komen.

Al met al dus een erg sterke Western die een volledig punt hoger wordt getild door de muziek van Morricone.

4*

Schitterend slot (locatie, weersomstandigheden, tegenstand) zorgt ervoor dat de film toch wel boven de gemiddelde western uitkomt. Weinig nieuws onder de zon, voor een Spaghetti ook nog eens opvallend mild, ook omdat de "vader-zoon" magie tussen Van Cleef en Law behoorlijk goed uitpakt.

Me overigens niet gestoord aan de hoeden (maar ben ook een nitwit op dat vlak).

Aardige western, maar niet super.

Tarantino haalde voor Kill BIll duidelijk de nodige inspiratie uit deze prent. Zo komen de moord op de familie en de wraaktocht terug. Ik vond Law niet zo sterk acteren, in tegenstelling tot Van Cleef, die cool is als altijd. De plot is redelijk, maar niet super. Hetzelfde kan gezegd worden over het visuele aspect. In orde, maar niet bijzonder. Dat ook voor de film als geheel.

Vandaag te zien op TV > MGM > 22:35 uur

Muziek Ennio Morricone.

Jammer dat de muziekgegevens zo vaak niet genoemd worden. Bij deze was het duidelijk maar vaak is het gissen.

Een nadeel van "wraakfilms" is het risico op een voorspelbaar slot.

Belangrijk is dan de film niet vol te stouwen met clichés en af en toe te zorgen voor een verrassende weinig.

Gelukkig voldoet deze "Death rides a Horse" aan deze voorwaarden zodat we in zijn geheel toch een genietbare western te zien krijgen.

De muziek van de beroemde Ennio Morricone vond ik deze keer weinig overtuigend.

Nadat ik vier slechte tot redelijke westerns had gezien

begon ik me toch af te vragen waarom ik een voorliefde voor westerns heb .

Door de meningen hier te lezen , toch maar besloten deze film te gaan kijken,

wat achteraf een goede keus bleek te zijn.

Met plezier naar deze degelijke western gekeken.

Dat is dan ook zeker de verdiensten van een sterk spelende Lee van Cleef en de mooie muziek van Ennio Morricone .

Zoals de zandstorm door het dorpje raasde zo raast deze film ook voorbij.

Dit ervaar ik als positief.

Ook al hoort deze voor mij niet bij de beste westerns. Hij is zeker goed genoeg me weer te doen beseffen dat dit wel mijn genre is.

Opzicht best een aardige spaghettiwestern die stamt uit het jaren 60 hoogtij spaghettiwestern tijdperk. Het eenvoudige verhaal (met als thema wraak) is best aardig en weet ook te boeien maar is niet bepaald hoogstaand. Visueel ziet het er allemaal fraai uit en ook de cast in de vorm van Lee Van Cleef (met o.a. zijn typisch handelskenmerk de pijp) en John Phillip Law (wel een rare stem) doen het goed. De film begint best aardig (daar draait de rest van het verhaal ook om) en eindigt ook goed, maar het middenstuk is hier en daar wat langdradig en soms ook saai. Er zijn zeker veel betere spaghettiwesternfilms gemaakt dan deze, maar deze was zeker verdienstelijk en ook het aankijken waard.

Wraakwestern.

Enigszins aardige spaghettiwestern met Lee van Cleef, die de aan Terence Hill doen denkende John Phillip Law helpt wraak te nemen. Veel heeft het allemaal niet om het lijf, maar voor de liefhebbers van het genre valt er wel wat te halen. Toch kan men moeilijk ontkennen dat ondanks de aanwezigheid van 'Sentenza' en de verplicht aanvoelende score van Ennio Morricone er zoveel beters is voortgebracht uit de laarsvormige republiek. Juist met 'The Bad' en eerder genoemde componist in de gelederen.

Redelijk.

Vrijdag 20 februari te zien in EYE in het kader van Cinema Egzotik.

Wederom weer een best sfeervolle spaghetti western met een soundtrack van Morricone waardoor je zelf al bijna op een galopperend paard lijkt te zitten.
Deze keer gaan de hoofdrollen naar Lee Van Cleef en John Phillip Law. In het begin moest ik even wennen aan deze twee tegenpolen. De weinig gezaghebbende houding van Law beviel me niet en het sentimentele gepraat van Cleef in het midden van de film ook niet. Dit laatste vooral omdat Van Cleef altijd zo'n serieuze, stoere uitstraling heeft. Het voelt dan niet natuurlijk als hij ineens gepraat gaat doen als "I wish I had a son like you, blablabla". Verder weet Luigi Pistilli nog wel te overtuigen als boef en ook Anthony Dawson draagt zijn steentje bij.
Tegen het einde word de film weer wat gered wanneer de relatie tussen de personages van Van Cleef en Law wat bekoeld.
Al met al is dit een best sfeervolle "stoere mannen" western. Jammer van de eerder genoemde sentimentele stukken, maar verder is dit een prima film.

surprising! veel beter dan ik verwacht had. goede spaghetti western. top muziek ook.

Prima spaghetti western met voorop een uitstekende Lee van Cleef.Daarnaast duiken er allerlei bekende koppen uit het genre op die Death rides a horse een feest der herkenning maken.Ook John Phillip Law is goed in zijn rol,vooral zijn stem want zijn uiterlijk vond ik wat soft in vergelijking met wat er allemaal voorbij komt.

Verhaal is simpel maar degelijk.Meer is er ook niet nodig want de film kent vele sterke scenes die dat moeiteloos opvangen,met als hoogtepunt de fantastische shoot-out (met vervolg) op het einde.

Met het camerawerk,sfeer,locaties en score (uiteraard Morricone) zit het ook allemaal goed zodat ik niets anders kan dan concluderen dat we hier met een klassieker in het western genre te maken hebben.

Wel vreemd dat verder zo weinig gehoord/gezien hebben van regisseur Giulio Petroni.Tenminste als ik er vanuit mag gaan dat dit zijn debuut is.

Goeie film waarin twee mannen om verschillende redenen wraak willen nemen op dezelfde mannen. Een typische spaghetti western met fijne en sfeerbepalende muziek van Ennio Morricone. Het is duidelijk waar regisseur Giulio Petroni zijn inspiratie vandaan heeft gehaald, maar in vergelijking met de Dollar-trilogie van Sergio Leone zijn de scenes minder memorabel hier. Een kleine 3.5 sterren.

Vandaag was deze weer eens op TV (AMC Channel)

Ook al staat de DVD in mijn kast, toch nog eens bekeken via deze weg.

Mijn 3,5 * waardering blijft gehandhaafd.

Deze keer heb ik eens speciaal op de muziek gelet, en die viel me niet echt mee moet ik zeggen.

Het zou fijn zijn geweest als Morricone hier werk van dezelfde kwaliteit als die voor de Leone westerns zou hebben geleverd.

Of beter nog, de score die hij voor Fistful of Dollars schreef voor deze geschreven zou hebben.

Dan waren film en score gelijkwaardig geweest, want Death Rides a Horse is véél beter dan die matige western.

Jammer dat men de outfit van Clint Eastwood (inclusief revolverholster) bijna exact gekopieerd heeft voor John Philip Law.

Het commentaar betreffende de stem van Law dat ik hier een aantal keren heb gelezen begrijp ik helemaal niet.

Daar is niks mis mee, integendeel.

Comedy ligt wel altijd op de loer in de spaghettiwesterns (op die regel zijn er maar heel weinig uitzonderingen)

De Mexicanen zijn doorgaans karikaturen, die lachen alsof er een schroefje los zit bij hen.

Zo ook hier weer, maar het bleef nog een beetje binnen de perken.

Maar al met al behoort deze film m.i. wel tot de toppers van het spaghettiwestern-genre.

Moest ik ook aan denken toen ik het zag. Misschien hadden ze zijn kloffie nog liggen.

scorsese

Dat is best mogelijk, want met heeft bij de kostuumafdeling altijd meerdere exemplaren van kleding en toebehoren , voor geval er iets kapot gaat.

Eastwood droeg overigens later wel dezelfde holster weer in enkele US westerns,.

Hij had die ook al ten tijde van de TV serie "Rawhide".

(Dat was nog voor de Leone westerns dus)

Een film die zwaar leunt op de Leone trilogie maar dat niveau niet haalt. Dus af en toe wel close-ups van gezichten en ogen - maar dan slecht uitgevoerd. Dus wel een jonge held - maar Law is geen Eastwood. Law maakte er sowieso een zwakke vertoning van met zijn dik aangezette John Wayne bariton stem en zijn te strakke pokerface. Je blijft je toch de hele tijd afvragen hoe de film zou zijn geweest met Eastwood. Van Cleef was als vanouds, en het verhaaltje ging ook nog wel, net als de muziek van Morricone.

Maar ach, vermakelijk is ‘ie wel, zeker voor de spaghetti western liefhebber.

Melkmuil J.P. Law was inderdaad een slechte keuze en de stem zal wel gedubd zijn. Voor de rest is dit een matige western die met het succes van de Dollars trilogy wil meeliften. De muziek van Ennio Morricone is dan weer puur goud.

Voor zijn tijd vrij harde western met Van Cleef in vertrouwde outfit met bekende oogopslag. Philip Law speelt wat vlak en Pistelli als de slechterik vertolkt zijn rol redelijk. Dawson als Cavanaugh past goed in het geheel. Simpele plot doch goed uitgewerkt qua sfeer en landschap. Minpunt...na de shootout waarin menig Mexicaan het leven laat is er de volgende dag geen lichaam meer te zien.