Inside Out (2015)

Erg vermakelijk, mijn dochter van 6 is er helemaal weg van. Vind het zeer mooi gemaakt en voor kinderen is dit gewoon een feest om te zien, al die kleurrijke personages. Of het écht voor jong en oud is.. Ik denk het niet. Miste zelf toch echt wat humor en diepgang maar voor de Kids zeker geslaagd en het is echt geen ramp dan gezellig mee te mogen kijken ruime voldoende verdiend hij wel

Wat dacht jij.

Nou gaan we het eens krijgen.

En uiteindelijk.

Niet dus.

Mooi niet om aan te gluren.

Of door te komen.

Nee.

Echt niet te harden.

Inmiddels een 3e keer gezien en ik wil het een plek geven in mijn Top 10, zodra ik de andere potentiële Top 10 films heb herbekeken, en een nieuwe recensie ervoor schrijven.

Een meesterwerk die mij herinnerde aan de wonderen van film. Het idee van figuren in het hoofd van een mens die de mens voortstuwt is niets nieuws, daarom deed de trailer van deze film mij weinig, maar waarom Inside Out zo effectief is zit in hoe ze dit concept gebruiken. De mensengeest word geschets als een fysieke plek binnen je hoofd, met figuren die je gedachtes representeren en met gebieden die zich vormen aan de hand van je karakter. De film laat zien hoe ervaringen, zowel positieve als negatieve, je geest kunnen beïnvloeden door een visuele weergave te maken van wat er met je van binnen gebeurd.
Op het eerste gezicht dacht ik: "als je letterlijk bestuurt word door emoties, zoals Inside Out dat laat zien, waarom laten ze blijheid niet aan het stuur en pleuren ze de negatieve emoties achterin?". Soortgelijk als het echte leven laat Inside Out zien dat blijheid forceren wanneer er spraken is van verdriet averechts kan werken. Hiermee kaart de film een belangrijk thema aan: het belang van iedere emotie. Niet alleen emoties, maar ook herinneringen, angsten, fantasieën en karaktereigenschappen zijn thema’s die Inside Out aankaart door ze een visuele representatie te geven. Deze thema’s zijn op zo’n originele, creatieve, hilarische en ontroerende wijze neergezet dat ik van het begin tot einde vastgenageld aan het scherm zat.

Pixar maakte de slimme keuze om dit onderwerp toe te passen op de kindertijd. Voor mij ligt de grootste kracht van Inside Out bij deze keuze: ik heb nog nooit een film gezien die de kindergeest zo accuraat kon omschrijven. De film zit vol met dingen die ik terug herken uit mijn kindertijd. Dingen die ik was vergeten of niet meer begreep. Dit is tegelijkertijd waarom Inside Out zo’n ontroerende film is: ik leefde mee met de kindergeest van Riley, vervolgens zie je de kindergeest afbrokkelen door de eerste kennismaking met het volwassen leven, met alle gevolgen die dit kan hebben op je emoties & karakter. Het laat zien hoe, op het eerste gezicht, veranderingen als een shock ervaren kunnen worden omdat dierbare dingen verloren gaan, hoe herinneringen die eens mooi waren plots verdrietig kunnen zijn wanneer je in een andere positie in het leven bent gekomen, maar dat je als persoon blijft ontwikkelen en je een nieuw bestaan kan maken van die veranderingen. Al deze elementen gecombineerd maken Inside Out een weergaloos krachtige film die ik tussen mijn favorieten films kan plaatsen.

Er was maar één minpunt waar ik mij aan stoorde en dat is hoe Joy en Sadness terugkomen. Vind deze sequentie wat haastig & plots in elkaar zitten, alsof de makers geen tijd meer hadden de film langer te maken dus moesten ze een oplossing uit de mouw schudden om hun 2 snel terug te krijgen.

Sterke thema’s die tot volle potentie benut worden, tot leven gewekt met prachtige beelden en levendige voice acting. Zonder twijfel één van Pixar’s sterkste werken die, als je liefhebber van Pixar bent, je niet mag overslaan.

5*

Voor de 2e maal gezien, halve ster erbij

Bijzonder leuke film. Misschien voor kinderen hier en daar wat moeilijk te begrijpen, maar het is weer eens wat anders voor een animatiefilm.

Deze kwam op TV en ik dacht waarom niet eens meekijken met de familie. Het was al even geleden dat ik nog eens een wat recentere animatie van Pixar had bekeken. Ik ben niet zo een fan van dit soort animaties al kunnen ze mij soms wel vermaken. Ratatouille vond ik eigenlijk wel leuk.

Deze heeft wel een leuk concept zo met die emoties die verpersoonlijkt worden door figuurtjes in je hoofd. Ja er was in de jaren '80 al een Franse animatieserie "Er was eens het leven" die ik hier op DVD heb liggen zoals Ted Kerkjes al aangaf. Alleen ging die serie dan meer over de werking van het lichaam, eerder het fysische en niet zozeer het geestelijke/mentale zoals bij deze film.

Het gaat dus vooral om het avontuur van de emoties van Riley, minder om wat Riley zelf beleeft. Qua drukte viel het nog best mee. Ik vond het een leuk concept en ook leuk uitgewerkt. Dat sommige kijkers Joy vervelend vonden, tja dat was de aard van haar karakter. Ik zou ook moe worden van mensen die constant droevig, boos, snob of angstig waren. Eigenlijk wel leuk voor een keer.

Hulde aan de makkers van pixar. Wat een heerlijke creatieve film. Gezien met mijn (puber) dochters, gaf veel stof tot nadenken en grappen aan de keukentafel.

Vermakelijke en leuk bedachte animatiefilm die prima in elkaar is gezet.

Eindelijk deze eens bekeken en was toch wel aangenaam verrast. Een mooie film, maar misschien niet voor hele kleine kinderen, omdat hij misschien wat moeilijk is qua verhaal.

Het verhaal zelf was wel erg origineel en goed gevonden.

Een meeslepende film die zeker de moeite was om te bekijken, toch wel één van de betere Pixars.

Eindelijk kan ik Inside out ook van mijn lange lijstje schrappen. De kinderen (5 en 7) keken ook mee, maar ik heb niet het gevoel dat deze film voor de allerkleinsten is weggelegd. Het thema en concept van Inside out is schitterend, maar tegelijk moeilijk(er) te bevatten voor de kleinsten onder ons. Er is heel goed nagedacht over de film en de creatieve kijk van Pixar heeft een kwalitatief hoogstaande animatiefilm met zich meegebracht.

Emoties staan centraal in de film en het zijn net deze emoties die jou, mij en iedereen sturen en iemands persoonlijkheid vormen. Veranderingen of onverwachte gebeurtenissen in het leven kunnen deze stabiele wisselwerking in het gedrang brengen waardoor de emoties verstoord geraken en je bvb depressief kan worden. Dit werd erg fijn geïllustreerd met de chaos in het coördinatiecentrum en de persoonlijkheidseilanden die één voor één wegvallen, net zoals de banden die in het echte leven worden doorgeknipt. Ook andere structuren in de hersenen - zoals dingen die vergeet worden (door het lange termijngeheugen) - werden mooi geïllustreerd met de grijze balletjes die werden weggezogen.

De creatieve visuele vondsten zijn een plezier om naar te kijken en bovendien voelt het allemaal zeer naturel of waarheidsgetrouw. Zelfs mijn kinderen zeiden na de film ze kleurrijke balletjes in hun hoofd hebben zitten, rood als ze boos zijn, een groen als ze bvb iets niet lusten. Heerlijk! Zelfs de manier waarop hoe de hersenen dromen produceerden was knap gevonden. Niet alles was even geslaagd (bvb die roze olifant of die veranderingen naar abstracte structuren), maar dat is muggeziften. Toppertje, dikke 4,0*!

What's in your head?

Het valt Pixar te prijzen dat ze met zo'n gaaf en uniek concept als dit op de proppen komen, maar juist omdat het om Pixar gaat had ik net wat meer verwacht. De kracht van Pixar is dat ze zowel kinderen als volwassenen weten te vermaken, maar wat mij betreft slaan ze de plan betreffende de tweede categorie volledig mis.

Het grootste probleem vind ik dat Inside Out veel te langdradig aanvoelt en best wat vlotter had gemogen. Nu wordt alleen de kindertijd onder de loep genomen, maar het was een stuk gaver geweest als ook de adolescentie en overige levensfasen werden belicht. De nadruk ligt nu te veel op een bepaalde leeftijd en de hoofdproblematiek waarmee het hoofdpersonage te kampen krijgt is simpelweg niet groot genoeg om anderhalf uur mee te vullen. De toon van de film vond ik daarnaast ook veel te serieus en ik had dan ook meer gelachen tijdens de aftiteling en de animated short van ''Riley's eerste date'' dan tijdens de gehele film.

Al met al deed Inside Out me enorm aan ''Brain Divided'' denken, en het zou me dan ook niet verbazen als de makers hun inspiratie hier vandaan hebben gehaald. Ik denk alleen zelf dat de hele film een stuk vermakelijker was geweest als alles zich in het control center af was blijven spelen en meerdere levensfasen had laten zien, i.p.v dat nu een flink gedeelte zich in het lange termijn geheugen afspeelde. Hoewel dit voor afwisseling/diepgang had moeten zorgen, begon ik vanaf dit moment alleen maar uit te kijken op de personages. Ook had er sowieso voor meer personages gekozen kunnen worden. Wat denk je bijvoorbeeld van de 7 zonden van de mens? Het betrekken van deze elementen had alles een stuk interessanter gemaakt.

Hoewel ik nu wel heel negatief klink had Inside Out ook een aantal sterke punten. De emoties die aan bod komen zijn erg sterk en leuk geschreven en je gaat hierdoor je eigen emoties ook bijna als zelfstandige personages zien. Hoe Riley zich gedraagt valt direct terug te vertalen naar de commandoruimte in haar hoofd en de invulling en uitvoering van deze emoties als personages is gewoon heel sterk gedaan. Des te jammer is het alleen dat Pixar vanuit deze solide basis niet wat steviger heeft doorgepakt.

3,0*

Heel knappe verrassing uit de eigenlijk nogal wisselvallige Pixar-doos, waarbij de studio voor het eerst een podium geeft aan de complexiteit van emoties. Opzet zijn dit keer geen tektonische ijsplaten of verloren gelopen speelgoed, maar simpelweg de dooreengeklutste gevoelswereld van een opgroeiend klein meisje. Origineel en fijnzinnig gebracht door de personificatie van basisemoties, maar zeker ook de kort en langetermijngeheugen-perikelen raken het doel. Best te zien in de originele taal, levert Pixar hiermee een weliswaar oprecht overkomende, ingetogen en rijke film af, en misschien wel de aandoenlijkste coming of age sinds jaren. Ingebeelde vriend Bing Bong verzorgt de meest aangrijpende bladzijde.

Topfilmpje weer van Pixar. Geniale insteek en zeer mooi uitgewerkt. Momenten waar emoties van meerdere personen getoond worden (i.e. aan tafel, vriend op einde) zijn hilarisch. Ook het imaginaire vriendje (kat/dolfijn) is een goede vondst, en zo kan ik er nog meer opnoemen. En de "moraal" dat je niet altijd gelukkig moet zijn maar een mix van emoties nodig hebt stemt je tot nadenken .
Een klein minpuntje is dat het middenstuk net iets te lang uitgerokken is. Maar langs de andere kant gebeurt er altijd wel iets waardoor het nooit écht stoort.

Opnieuw een originele, goed gemaakte animatiefilm van Disney Pixar over de emoties van Riley [[Kaitlyn Dias], een meisje dat moet verwerken dat ze na een verhuizing haar oude leventje achter zich moet laten. Haar gedachten en daden worden 'bestuurd' door vijf basis-emoties: Vreugde [Amy Poehler], verdriet [Phyllis Smith], angst [Bill Hader], woede [Lewis Black] en afschuw [Mindy Kaling]. Wanneer Vreugde en Verdriet per ongeluk uit de besturingscabine worden weggezogen, is het aan de overgebleven emoties om Rileys leven in goede banen te laten lopen. Maar al snel blijkt dat Riley zonder Vreugde en Verdriet opeens hele andere, impulsieve beslissingen neemt die haar niet ten goede komen. Vreugde en Verdriet proberen daarom, ondanks hun onderlinge tegenstrijdigheden, samen de weg terug te vinden zodat ze Rileys leven weer in juiste banen kunnen leiden.

Een grappige, vaak hartverwarmende film waarin aan het menselijk geheugen op fantasierijke manier gestalte is gegeven. De boodschap over hoe de combinatie van positieve en negatieve emoties ons leven bepalen én de moeite waard maken, is even waardevol als vermakelijk. De animatie is top, de stemvertolkingen zijn foutloos en daarmee is dit de beste Pixar-film sinds Up (2009).

"MEISJE! MEISJE! MEISJE!

Erg leuke film van Pixar die ook voor de kinderen (op hun eigen nieveau) goed te volgen is en ook veel humor heeft.

“All right! We did not die today, I call that an unqualified success.”

Dit blijft een weergaloze en knap gemaakte film. Het hele gegeven is al intrigerend, en gelukkig hebben de makers er een origineel en fantasierijk geheel van kunnen maken. We maken kennis met Plezier, Angst, Woede, Afkeer en Verdriet. Dit zijn de emoties die het leven van Riley sturen en dit gaat vrij goed. Maar als Riley met haar ouders gaat verhuizen naar San Francisco, gaat het al snel mis.

Het is erg knap hoe de basisemoties, het lange termijn geheugen en de kerngedachten worden gevisualiseerd, en hoe wij als kijkers worden meegesleept in het leven van Riley. Tussen de 5 basisemoties is er constante interactie en er valt (zeker in het begin) veel te lachen. Naar het einde toe komt er ook ruimte voor de emotionele momenten en ook hier maakt de film indruk. Het middenstuk had wat korter gekund, maar aan de andere kant laten de makers zich hier juist van hun meest creatieve kant zien. Dat je zoveel originele en herkenbare dingen tegenkomt uit je eigen leven is een enorm compliment aan iedereen die bij deze film betrokken is geweest.

Hoewel de animatie prachtig is, zeer kleurrijke beelden, vind ik dit niet een van Pixars beste films.

Het verhaal is nogal ingewikkeld, wat ook maakt dat de film zeker niet geschikt is voor de allerkleinsten.

Het idee is wel origineel, maar het kon me niet echt boeien.

Nogmaals, de animatie is super, het verhaal is dat voor mij niet.

Ik verwachtte er niets van en in het begin dacht ik: wat is dit voor maf gedoe. Zal wel weer goedkope domme Amerikaanse psychologie zijn. En dat is het ook regelmatig, en erge clichés soms, maar al kijkende was deze surrealistisch aanpak best boeiend, spannend en herkenbaar. Top gedaan

Nee, te druk met te veel karakters en te veel gepraat. Wel aardig vorm gegeven.

Een animatie van Pixar die probeert om emoties en depressie in kindertaal te verwoorden. We kruipen in hoofd van een jong meisje, wat doet denken aan de animatiereeks 'Er was eens... Het Leven' uit de jaren '80 waar animatieversies van menselijke onderdelen het leven van de mens vertolkten en we zo een inzicht kregen in het menselijk lichaam. Het idee van Pixar is zeker niet slecht. Gemikt op een jong publiek, dus clichés zijn wat onvermijdelijk. Maar dat stoort op zich niet.

Er is genoeg vaart in de film en het verhaal met de nodige drama werkt eigenlijk wel. Alleen gaat het niet diep genoeg en blijft het allemaal wat bij een ongelukkige Riley na een verhuis waar alles wat tegenslaat. Misschien wil de film ook niet meer zijn dan dat. Inside Out valt nog best goed mee, al is het nergens memorabel. Voor Pixar is het concept nog vrij origineel en springt dit er wat boven uit.

Inside Out is een erg kleurrijke animatiefilm die op het eerste gezicht op kinderen is gericht, maar een dubbele laag heeft en daarmee ook geschikt is voor volwassenen. De humor was regelmatig erg leuk. Vooral de opzet en het concept waren goed uitgedacht. Ik had wel het idee dat er qua tijdsverloop meer mogelijk was geweest. Nu ging het heel snel naar een bepaalde levensfase en daarin bleef het vervolgens (te) lang hangen. Inside Out is zeker de moeite waard voor een net wat andere luchtige animatiefilm.

Wat een leuke film... Een uitstekend concept dat wordt uitgewerkt met geestige figuurtjes die op slimme wijze toch ook aandoenlijk worden, zodat ik ondanks alles op het einde toch ontroerd word door getekende personages, en tegelijkertijd weet de film zinnige dingen te zeggen over de chaos die emoties soms kunnen zijn. Phyllis Smith als Sadness is hilarisch: "You'll get lost in there." Joy: "C'mon! Think positive!" Sadness: "Okay... I'm positive that you'll get lost in there."

Opnieuw gezien en mijn review van zeven jaar terug is nog steeds hoe ik er over denk. Bijzonder originele en vermakelijke film. Het had nog iets emotioneler gekund, maar het was best goed gedaan zo met het volgen van Riley die maar niet kan wennen aan haar verhuizing. Dit soort verrassend werk mis ik zo van Pixar, deze magie zijn ze buiten deze film al een jaartje of 10 grotendeels kwijt.

4* blijven staan

Deze Pixar-klassieker krijgt eindelijk een vervolg | FilmTotaal filmnieuws

Doe maar niet. Dit zal weer een ongeïnspireerd vervolg worden, zoals bij alle Pixar vervolgen buiten Toy Story.

Super leuk, ik vind dit echt de beste Pixar film die ze hebben gemaakt! Super vermakelijk en een echte leuke film, ik vind de verhaal lijn ook wel erg leuk. Echt een aanrader!

Heel fijne, hoogst originele Pixar-film, die voor mij misschien niet meteen tot de hoogste sferen van hun output behoort, maar wel gewoon weer onvervalst vermaak biedt met een mooie boodschap. Het is allemaal prachtig geanimeerd, met kleurrijke werelden vol ongebreidelde fantasie en leuke personages/figuren. Maar het is echt vooral het concept dat hier een pluim verdient. Zo origineel uitgewerkt allemaal, met een paar hele leuke scènes, zoals wanneer je ook bij de ouders de emotie-figuren ziet. Uiteraard is het allemaal gericht op kinderen enerzijds, maar ik heb wel het gevoel dat je hier als volwassene best wel wat kan uithalen. Er zitten hier toch lagen in die denk ik wel over het hoofd vliegen van de kleinsten onder ons. Maar goed, dat is altijd het mooie aan Pixar geweest. Voor jong en oud. Het enige 'probleem' vind ik dat Riley niet zo'n pakkend hoofdpersonage is. Haar inwendige wereld is fantastisch, maar ik leefde persoonlijk niet ontzettend hard mee met haar lotgevallen in de 'echte' wereld. De vergelijking met Toy Story gaat een beetje op; daar geef je ook niet zozeer om Andy. Met het enige verschil dat Riley wel een stukje centraler staat, en dus iets pakkender had mogen zijn. Maar goed, ik besef me wonderwel dat ik dan natuurlijk ook praat vanuit het perspectief van een volwassen man, wiens stem hier misschien niet zo luid in hoeft te zijn.

3.5*. Ik kijk zeker uit naar het vervolg.

Ik had al zoveel recensies gelezen over hoe goed deze film was dat ik zelf ook enthousiast werd om deze film te gaan kijken. Hoewel ik Inside Out uiteindelijk geen hoogstandje vind, is de film wel vermakelijk en denk ik dat kinderen op deze manier veel leren over emoties. Het concept vind ik erg sterk uitgewerkt en stiekem ben ik nu ook wel nieuwsgierig naar die poppetjes in mijn hoofd.