Dogville (2003)

Met redelijke verwachtingen aan begonnen, wel enigszins voorbereid en ingelezen, maar toch een vrij bizarre ervaring waarvan ik nog niet helemaal uit ben of dit een onbegrepen meesterwerk is of het juist wel mee valt.

Een film ontvouwt zich die vooral heel erg op valt vanwege zijn toneelstuk achtige setting. Hoewel er wel sprake is van montage lijkt door de open setting alles door elkaar te lopen en aan een stuk gefilmd. Zonder twijfel is er sprake van een apart stukje acteren en regie. Vanaf het begin is er ook al sprake van wrijving, zelfs zonder Grace. Tom wordt als een bemoeial gezien en probeert al voor haar verschijning de inwoners iets uit te leggen over verdraagzaamheid en acceptatie. Opmerkelijk dat dit al eerder speelt en uiteraard aan dovemansoren is...

Grace verschijnt, iets dat gemengd ontvangen wordt. Vreemde invloeden, buiten de comfort zone en gebaande padden, iedereen die wel iets te verbergen heeft en op de vlucht is voor iets zijn allemaal elementen die confronterend zijn, dingen overigens die zich tegen Grace keren. Vooral vanwege het zijn van een buitenstaander. Iemand van binnenuit zullen ze niet snel aanvallen, iemand van buitenaf wel.

Waar Dogville nu precies omdraait is niet helemaal duidelijk maar lijkt toch vooral te gaan om de splinter in andermans oog. Herkenbaar zijn veel verwijzingen naar het geloof. Praktisch niemand binnen Dogville is zonder zonde, of het nu hoogmoed, lust, trots of toorn is, ze zijn allemaal begaan. En net als God en Jezus wil Grace niet oordelen, slechts vergeven. Tom zelf komt heel erg dicht in de buurt van een Judas met zijn belletje, waar de wraakzuchtige Vera overigens zeven beeldjes kapot smijt als ik het goed geteld heb. Toch ondanks haar houding krijgt Grace constant het deksel op de neus, net als God die even vaak verketterd wordt als aangeroepen, of Jezus die een nog slechter lot te wachten stond onder mensen handen. Het is ook niet voor niets dat ik in het ketenen aan het wiel een kruis meen te zien, en in de zuivering uiteraard Sodom en Gomorra.

Meer dan genoeg stof tot nadenken in een bijzonder bitter en cynisch beeld betreffende de mensheid. Iets dat me naarmate het einde steeds meer raakt. Het grote debacle in eerste instantie is toch wel de erg lange speelduur en aanloop. Van mij had Dogville korter gemogen, maar nog steeds na denkende over de boodschap en met een herkijk op termijn, zal ik daar een tweede keer wellicht anders over denken. Zonder twijfel is Dogville een bijzondere film en ervaring.

Interessante religieuze benadering, Lovelyboy. Ik zag hem louter vanuit de moraalfilosofie waarbij genade, goed- en slechtheid centraal staan. Ik merk toch aan je recensie dat je de film apprecieert ondanks een grijze 3,0*.
Voor mij alvast hét meesterwerk van von Trier.

Ik denk dat ik de film op termijn beter ga waarderen, nu nog net even teveel zoekende om een echt beeld van de volle omvang te krijgen, vandaar ook een beetje het neutrale en veilige cijfer.

Me eens aan deze gewaagd en vond hem wel geslaagd. Een heel opmerkelijk film, omdat het visueel eens totaal iets anders is. Een soort verfilmd toneelstuk met bitter weinig decor.
Nog heel wat bekend volk in deze film, al was het toch vooral Nicole Kidman die er uitsprong.
De film duurde wel erg lang, maar vervelen deed het eigenlijk niet. Ik had eigenlijk geen verwachtingen, maar het was wel de moeite om gezien te hebben.