Manderlay (2005)

Beter even wachten dan een verplicht deel 3 zonder kwaliteit. Bij The Godfather was het ook even wachten he.

Brrr, kies je voorbeelden wat beter alsjeblieft.

Toy Story

Na Dogville werd ik overrompelt en moest en zal ik natuurlijk Manderlay zien. Hopen dat het niet zou tegenvallen, hopen dat ik nog steeds verbluft zou gaan staren naar de creativiteit van Lars, zijn less-is-more-decor en een weer donker verhaal. Ja. Manderlay weet me weer te pakken.
Het klopt dat Manderlay een andere manier van vertellen kent. Vooral hoofdstuk 1, wat ik memorabel vond in Dogville, de introducties, vond ik nu wat moeilijk te volgen. Dit kwam mede dankzij de manier van filmen. Ik had een gevoel dat Dogville veel rustiger werd gefilmd, maar dit kan natuurlijk komen omdat Dogville op het eerste gezicht schattig en lief eruit moest zien, terwijl Manderlay al een laag stof van slavernij over zich heeft liggen. Iets om aan te wennen. Echter went Bryce van de eerste minuut al, als de nieuwe Grace. Had totaal geen moeite met de wisseling van cast.
Manderlay is puur genieten van prachtige, ruwe dialogen en een mooi en gewoon een goed verhaal. Je kan veel zeggen over Lars, hij is ziek, hij is gestoord of arrogant: hij weet wel wat hij wilt duidelijk maken en weet het zo scherp en hard te verfilmen dat het moeilijk is om de boodschap niet binnen te krijgen. Ben stiekem ook een beetje geshockeerd. Ik vind het altijd al moeilijk om over deze dingen te praten. Ik, als blanken, beschouw donkere mensen natuurlijk ook gewoon als mensen, als mensen met gevoelens, mensen met kinderen, dromen, hoop enzovoort. Maar toch weet Lars een scherp sfeertje neer te zetten zodat je alsnog oordeelt over kleur. Het vraagt wat persoonlijkheid van de kijker, en dat verdient dikke respect.
Manderlay stelt alles behalve teleur. Samen met Dogville wel echt films die je moet gezien hebben. Vermakelijk voor filmliefhebbers dat ook wat persoonlijkheid en diepang bied. 4,5 ster

Zat trouwens te wachten op een aap-slachting. Dacht te horen dat Lars in deze film een aap mishandelt en echt vermoord. Maar dat heb ik niet voorbij zien komen.

Een soort van Dogville 2 en dat is aan de stijl goed te zien. Ik had bij Manderlay gelukkig veel minder tijd nodig om aan de decors en de rest van de film te wennen.

Hoewel ik het laatste half uur van Manderlay behoorlijk sterk vond, is de film in zijn geheel toch een stukje minder sterk dan Dogville. Bryce Dallas Howard is een goede vervangster van Kidman en doet het bijna net zo goed. Ook de fijne vertelstem van John Hurt is weer aanwezig en ook Manderlay barst weer van de sterke dialogen en prima acteerwerk van de hele cast. En ondanks dat het tempo laag is, vliegt de tijd weer voorbij. De film zelf heeft echter een iets minder grote impact op me als zijn voorganger. Dat komt vooral door het eerste gedeelte van de film, dat toch allemaal wat minder krachtig is. Het laatste gedeelte van de film is wel erg sterk en vooral het moment dat Grace de oude vrouw in haar slaap doodschiet, is behoorlijk indrukwekkend.

Iets minder dan deel 1 dus, maar Von Trier van van mij nog best een derde deel maken.

3,5*

Knappe fllm. Hoe dan ook blijft het een enorme prestatie om d.m.v strepen en halve decorstukken je 2 uur lang aan het scherm gekluisterd te laten.

Zeer sterk concept omdat hieroor de film in geen honderd jaar gedateerd aan zal voelen.

4 *

Het is lastig om een uniek meesterwerk als Dogville op te volgen, maar Von Trier slaagt erin om de kijker weer de hele tijd geboeid te houden. Stilistisch valt Manderlay net uit de boot, aangezien er wel meer gebruik wordt gemaakt van decorstukken waardoor het het idee van de pure essentie uit Dogville mist, maar blijft een toneelachtige setting behouden. Ook is het spijtig dat Grace hier niet vertolkt wordt door Nicole Kidman maar door Bryce Dallas Howard. Ik zou eigenlijk zeggen dat ik haar minder goed vond als Kidman, maar dat zou ook heel goed komen doordat in mijn hoofd Grace de gestalte al heeft aangenomen van de Kidman-versie, en dan is het moeilijk om een andere invulling van dat personage te accepteren. Toch vond ik Grace een minder kleurrijk personage in deze film - door Bryce vermoed ik, maar slecht was het allesbehalve. Waardoor de film staat als een dijk is de bijzonder sterke inhoud, waar allerlei kanten van slavernij op briljante wijze worden belicht. Met die charismatische vertelstem die ons door de acht hoofdstukken begeleid, een aantal sterke bijrollen waaronder Isaach De Bankolé (Timothy), Danny Glover en Willem Dafoe - die hier bewijst een waardige vervanger te zijn van James Caan, en plotwendingen die de allegorie steeds meer diepte geeft, is het weer een razendinteressant werk van Von Trier. Net zoals Dogville weer een hele intense beleving, waar je aan het eind echt met open mond zit te kijken totdat weer Young Americans uit de speakers klinkt. Waanzinnig goed vervolg, wat me nog nieuwschieriger maakt naar deel drie!

Sterk maar haalt het niveau van Dogville niet.

Lars von Trier probeert het kunstje van Dogville te herhalen met Manderlay maar is hier niet geheel in geslaagd vind ik. Als eerste mistte ik de Grace uit Dogville. Nicole Kidman als Grace was in Dogville zeer sterk en kwam zeer realistisch over. Zij kwam echt binnen, ik leefde met haar mee. Met Bryce Dallas Howard als Grace in Manderlay had ik dit veel minder. Zij bleef te afstandelijk voor me. Daarnaast vond ik het verhaal opzich in eerste instantie boeiender dan in Dogville maar is daar niet genoeg mee gedaan. De inwoners van het dorp en de gebeurtenissen waren allemaal net wat minder dan in Dogville waardoor het een tegenvallend geheel werd. Ook de constante aanwezigheid van die gangsters vond ik storend. Dit alles neemt niet weg dat het gewoon een erg sterke film is waar ik van genoten heb. Manderlay heeft de pech dat Dogville zo geweldig was waardoor het allemaal net even minder aanvoelt in deze film. Al met al blijft dit een sterke film en een aanrader. 4,0*!

Bij lange na niet zo overtuigend als Dogville.

Bryce overtuigt niet als opvolger van Nicole Kidman. De hoofdstukken zijn een stuk slordiger opgesteld dan in Dogville, zo wordt het verhaal erg onevenwichtig. Daarnaast vind ik het thema slavernij veel minder origineel en interessant, al is het met de frisse blik van von Trier bekeken en dat maakt wel veel goed.

De decors en de soundtrack waren als vanouds goed en de bijrollen waren allemaal ook prima uitgewerkt al had ik niet de identificatie met noch was ik emotioneel geraakt door de personages.

Buiten vergelijking met Dogville een bovengemiddelde film maar als sequel zeker een tegenvallertje. 3*

Dogville 2, oftwewel Manderlay. De film begint waar het vorige deel eindigde. Grace komt samen met haar vader en aanhang aan in het dorpje Manderlay, waar slavernij nog altijd aanwezig ondanks de afschaffing ervan 70 jaar eerder. Grace, idealistisch als ze ze is, grijpt in, en wat daar uit vloeit is het verhaal.

Manderlay behandelt een ander thema dan Dogville. Waar het in het eerste deel om moraal ging, gaat het hier voornamelijk om democratie en de problemen die daarbij gepaard gaan. Vragen als 'werkt democratie wel als je het opdringt?' en 'wat als een meerderheid democratie wilt opheffen?' komen sterk terug in Manderlay.

Qua opbouw en stilistisch gezien verschilt Manderlay maar weinig van zijn voorganger. De krijtlijnen zijn nog steeds aanwezig, maar worden mijn inziens minder prominent belicht en bijgevolg niet genoeg benadrukt. De opbouw is haast identiek aan zijn voorganger, waardoor je als kijker al min of meer voelt aankomen wat er komen gaat. Manderlay slaagt er dan ook niet in om zo overdonderend te zijn als Dogville, en dat is jammer. Inhoudelijk kan Manderlay dan nog zo interessant zijn, het voelt helaas aan als een uitgekouwd concept.

Heb deze al een tijd liggen, maar ben bang dat het trucje van Dogville (het decor) uitgewerkt is. Dat maakt die film juist zo uniek.

Zou hem toch maar proberen, ik was aangenaam verrast; het trucje blijft werken en wordt daardoor eigenlijk nog sterker.

Een redelijk drama film...

Redelijk verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Bekende acteur Danny Glover...

Mooi HD (grijze tinten kleur) kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid

(Dolby Digital)...

Te snel camerabeweging...

Eenvoudig, doch geniaal.
Een goed voorbeeld van het feit dat geen dure decors en bekende acteurs nodig zijn om een retegoede film te produceren. Het draait om visie en skills. Werkelijk geweldig hoe je met een kale vloer, hopen zand, stukken hout, lappen en stro, belichting en camerahoeken een geweldige sfeer en suggestie kunt creëren.
De vormgeving van het verhaal lijkt op het voorlezen van een boek met de bijbehorende plaatjes en geluiden.

Een onderwerp als honger wordt vormgegeven door een oudere vrouw in de groep, die het voedsel van een kind opeet en daarmee het sterven van het kind veroorzaakt. En zo worden begrippen als honger, lust, leiderschap, rituelen, geloof, geboorte en dood naar een verschijnsel binnen een kleine groep mensen gebracht, in schaal verkleind, zodat oorzaak en gevolg meteen zichtbaar en voelbaar zijn. En veel uitgebreider in detail kan het uitbeelden van een cultuur en de menselijke beschaving bijna niet.
Ik vind deze bijzondere film heel boeiend en geweldig met de gegeven middelen tot stand gebracht.

Door het lied Young Americans van David Bowie tijdens de aftiteling, in een stijl die door hemzelf plastic soul genoemd werd, kreeg ik het idee dat de hele film over het ontginnen van Amerika door de eerste immigranten ging.

Ik zie hierboven dat er veel refereert wordt naar de film "Dogville" maar ik moet van te voren wel even melden dat ik deze film nog nooit gezien heb en dus geen vergelijking kan maken. Wat betreft deze film heeft deze mij zeker wel aangesproken wat betreft originaliteit. Het lijkt een soort verfilming van een theaterstuk. Het verhaal speelt zich ook echt af tussen de decorstukken en ik vond dat erg apart en ook verfrissend. Een keer iets heel anders. Ik kon dat wel waarderen.

De verfilming van het verhaal is simplistisch en eenvoudig maar af en toe zat je toch bij sommige scènes met kippenvel op je armen. Vooral het gedeelte waarin het kleine meisje overlijdt en de oude vrouw die haar eten had gestolen moest sterven vond ik verschrikkelijk emotioneel. Het werd ook visueel zo confronterend gebracht met dat meisje in haar kist. Huiveringwekkend gewoon.

Het verhaal zelf was ook erg interessant. Je ziet hoe een groepsverband eigenlijk werkt en welke verhoudingen en rollen daarin kunnen ontstaan. Opvallend vond ik wel dat het acteerwerk soms houterig over kwam van de mensen uit de groep en dat is volgens mij ook expres zo gedaan maar ik werd toch echt wel meegesleept door hetgeen wat er gebeurde.

Alles bij elkaar vond ik het zeker een heel indrukwekkende film.

Gisteren Dogville, vandaag Manderlay. Is dat een goede beslissing geweest? Mwah, misschien had er beter wat meer tijd tussen kunnen zitten.

Nu valt vooral op dat het allemaal net was minder scherp, strak en noodzakelijk is dan deel 1. Ook nu was het fijn om weer het Nisi Dominus van Vivaldi te horen, en wat het decor betreft was vooral de verbeelde rivier top. Verder is het plaatje toneelachtiger door de vele halve decors. De voice-over John Hurt was ook gewoon weer lekker op dreef, maar de opbouw van de hoofdstukken en de dreigende spanning van de soundtrack was nèt een tandje minder indringend dan in Dogville.

Desalniettemin is ook dit een boeiend document. Hier worden de ethische dilemma's, in tegenstelling tot in Dogville, meteen vrij duidelijk geschetst aan het begin van de film, maar de uitwerking kent veel goede momenten, die ook je eigen moraal op de proef stellen.

Grace en haar vader zijn zeker waardig vervangen, al zag ik Grace toch als een ander karakter nu. Nicole Kidman test van ieder woord dat ze zegt de reactie in de ogen van haar tegenspelers, moet zich bewijzen, maar Grace is wat veranderd na Dogville. Bryce Dallas Howard neemt een andere positie in in de samenleving die ze aantreft. Ik vond het nèt wat interessanter toen Grace onderaan de ladder stond en ze voorzichtiger moest zijn.

De eerste film draait uiteindelijk om cultureel relativisme, deze meer om teleologie, ik kan alleen maar benieuwd zijn wat een deel 3 in petto heeft...

3,5* of toch 4? Laten we het voorlopig maar bij de eerste houden, maar tot nu toe zijn alle Von Trier-films achteraf nog zonder herziening bij mij in waardering gestegen...

Een bijzonder vileine film, meer nog dan Dogville.

De overeenkomsten tussen beide films zijn groot. Ook hier zijn de decors niet veel meer dan lijntjes, de soundtrack is volgens mij nagenoeg hetzelfde. De vertelstructuur is weer in hoofdstukken, en er is wederom een verteller. Verder ook hier een moraalles die in je gezicht (of in ieder geval dat van het hoofdpersonage) spat. En ook nu weer Young Americans van David Bowie tijdens de aftiteling waar je wederom een sequentie foto's te zien krijgt die behoorlijk cynisch aandoet.

Toch wat verschillen. Allereerst natuurlijk het hoofdpersonage. Niet alleen door een andere actrice ingevuld, maar voor mijn gevoel is het niet alleen daarom niet helemaal hetzelfde personage. In Dogville draaide het om de vergevingsgezindheid van Grace, die eerder in daad dan door woord tot uiting kwamen. In Manderlay draait het om haar ideeën over vrijheid en slavernij, maar die worden veel meer uitgesproken, waardoor ze wat minder mysterieuzer is, en daardoor ook wat minder verleidelijk.

Hoewel de wijze waarop een moraal overgebracht wordt overeenkomt met Dogville, is de impact anders. De methode die Von Trier hanteert is cynisch. De gedachten van de hoofdpersoon over goed en kwaad lijken behoorlijk overeen te komen met die van de gemiddelde toeschouwer van de films, maar als de hoofdpersoon volgens die gedachten probeert te leven gaat alles mis. Ik vind deze film behoorlijk vilein omdat de impact hier groter is. Waar het in Dogville ergens een abstractie lijkt, waardoor ik het langs me heen kan laten glijden, voelen de gebeurtenissen in deze film veel realistischer aan, en voelt het aan alsof ik ook stelling moet kiezen. Voor mijn gevoel dwingt deze film me veel meer een keuze te maken tussen idealisme en realisme. In veel gevallen lijkt me dat een vals dilemma, er zijn meerdere grijstinten tussen beide uitgangspunten, maar er zijn ook ongetwijfeld situaties waar een combinatie van idealisme en onwetendheid over de toestand desastreus zijn. Wellicht vergezocht, maar ik denk bijvoorbeeld aan de inval in Irak.

Hoewel ik de uitwerking van het morele dilemma in Manderlay interessanter vind, is Dogville voor mij wel de betere film, deels omdat de verrassing er hier al wat vanaf is, deels omdat Grace in Dogville een wat mysterieuzer persoon is, maar ook omdat de verlichting hier minder is. Sommige beelden in Manderlay zijn echt iets teveel aan de donkere kant voor mijn smaak.

Met zoveel overeenkomsten in structuur zou je Manderlay als een overbodige kopie van Dogville kunnen beschouwen. Zeker tot aan de helft had ik een beetje die gedachte, maar de afhandeling van de zaak Wilma en het einde maken dat ik deze film toch zeker niet had willen missen. 3,5*, een halfje minder dan Dogville.

Ik moest ergens ook wel denken aan Django Unchained

Slechtere belichting

Goed vervolg, maar sprak me minder aan dan Dogville.

Komt vooral omdat deze film nog meer dan Dogville een maatschappijkritische film is. Zeker interessant om te volgen, daar niet van, maar het mysterieuze en abstracte van Dogville, wat me zo aansprak, is er nu wel grotendeels uit. Manderlay neemt veel meer echt een standpunt in.

Visueel is het vaak wel mooi en gestileerd, maar ook op dat gebied iets minder dan zijn voorganger. Zoals hierboven al gezegd zijn de belichting wat minder, en is deze film qua look wat duisterder en eentoniger, wat wel wat jammer was.

Tot zover de negatieve punten, want voor de rest lijkt de film heel veel op Dogville, die ik 5* gaf, en daarme zitten veel dingen die Dogville voor mij zo goed maakte hier ook in, alleen al bij al gewoon wat minder. 3,5*.

Dogville heb ik jaren geleden gezien en vond ik door de unieke stijl eigenlijk wel okee. Manderlay zet diezelfde toneelachtige stijl precies voort en opnieuw vond ik het in het begin ietwat onwennig maar vond het ook wel weer wat hebben. Daarbij kaart Lars von Trier onderwerpen aan op een nogal radicale wijze en stellingname. Dat moet je wel trekken en er niet teveel aanstoot geven. Het geeft hoe dan ook wel wat te denken.

Anyway, Grace heeft in gedachten dat een gemeenschap maakbaar is en heeft het nobele streven om een plantage waar in de praktijk slavernij nog heerst, naar een hoger plan te brengen. Na een tijdje moeten de zwarte arbeiders die daar wonen en werken een vrij leven kunnen leiden in Amerika. Dat gaat niet zonder of slag of stoot en het is ook best ontluisterend voor haar, hoe dat allemaal loopt. Dat hele proces hoe Grace dat aanpakt en wat ze tegenkomt, wordt vrij goed uit de doeken gedaan gedurende de film. Solide ruime voldoende voor deze film .

Na de lofzang op Dogville gisteren had ik eigenlijk even een adempauze moeten nemen, achteraf gezien. Ik wilde echter dit vervolg ook erg graag zien, dus ik ben de dag erna toch doorgegaan met Manderlay.

En die viel, om uiteenlopende redenen, toch wat tegen. Waar von Trier in Dogville de tijd neemt om de setting te introduceren en zijn verhaal op te bouwen, vallen we hier vrij snel in de thematiek omtrent slavernij. Begrijpelijk ergens, want Manderlay gaat in theorie direct door op de gebeurtenissen uit Dogville; anderzijds geeft de raciale factor het verhaal wel een cruciale, geladen (historische) dimensie mee. En waar von Trier in Dogville alle urgentie in het sluitstuk stopte, smeert hij hier zijn visie meer uit over het geheel. Voor subtiele opbouw is dus minder ruimte. En dat brengt toch wat problemen met zich mee.

Mijn verdict: meer nodeloze dialogen, een wat saaier verloop en een voice-over die minder meerwaarde biedt dan in Dogville. Daarnaast is nu juist die visie van von Trier in Manderley écht te simplistisch en m.i. zwaar overtrokken. Beweer dat slaven niet om kunnen gaan met vrijheid en in feite zelfs slaaf wíllen zijn, en je plaatst een directe aanval op (bijv.) de Civil Rights Movement, en op alle andere bewegingen van slaven die juist opkwamen voor hun eigen vrijheid. Überhaupt nogal controversieel, als je slaven zo eenzijdig durft te representeren. In Dogville had ik met von Trier's visie minder moeite, omdat dat eerder betrekking had op een persoonlijk mensbeeld. Hier ga je echter een stuk verder, door, naar mijn mening, inbreuk te doen op de geschiedenis. Als von Trier nu Amerika wel eens bezocht had of gedegen research had gedaan, so be it. Daarvan is echter geen sprake. Vanwege z'n vliegangst heeft hij nog nooit een stap op Amerikaanse bodem gezet, en de even cynische als ironische ondertoon van de trilogie-titel (America: land of opportunities) getuigt vooral van een groots ontwikkelde aversie voor de VS.

Als film is Manderlay verder wel sterk. Het verhaal biedt stof tot nadenken en getuigt wel van durf, en de eigenzinnige setting doet wederom goed dienst. Het is wel erg jammer dat Nicole Kidman uit dit project heeft moeten stappen. Bryce Dallas Howard doet haar best, maar mist echt de emotionele overtuigingskracht die Kidman had. Ik druk me dan misschien nog mild uit, want Kidman was écht stukken beter in Dogville.

Een voldoende wel, want Manderlay is visionair, gelaagd en gedurfd. Toch had ik hier een flink bittere nasmaak, en die had ik bij Dogville niet.

3*

Een deukje gekregen.

Maar dat was wel enigszins te verwachten. 't Was m'n laatst gerankte 4.5* film, Dogville had ook al een halfje verloren bij herziening en ook bij de eerste keer had ik al opgemerkt dat het een redelijk strakke kopie was van Dogville.

En daar bij Dogville het magistrale er ook al een beetje af was had ik mijn verwachtingen al wat bijgeschroefd. En terecht, want hoewel Manderlay zeker niet slecht is, is het toch in alles wat minder dan z'n voorganger en had ik zelfs af en toe wat moeite om de aandacht er volledig bij te houden.

Howard is iets minder dan Kidman, de structuur is te doorzichtig na Dogville, het einde mist wat minder punch en het hele rassengebeuren was toen nog wel redelijk vernieuwend, maar dat liedje begin ik ondertussen ook wel beu te raken.

Toch ook nog veel goeds te melden. Acteerwerk blijft wel sterk, de visuele opzet redelijk uniek, voor een plot- en karaktergedreven film die de 120 minuten vlot overschrijdt is het zelden saai en het einde mag dan wat aan kracht ingeboet hebben, het blijft nog wel steeds een stevige kentering.

Maar broertje Dogville zit deze film jammer genoeg wat in de weg. Alles iets beter daar, volledig punt eraf voor deze dus. Als von Trier ooit nog z'n derde deel maakt zal het toch iets frisser moeten.

3.5*

Vrees dat dit er nooit meer zal komen, al jaren niks meer van gehoord. Hoewel ik de berichten dat Von Trier na z'n volgende gaat stoppen niet geloof, zitten zijn meest recente films toch wel ver af van deze beoogde trilogie om hier nog serieus aan te denken. Hoewel ik natuurlijk blijf hopen.

Volgens mij is ie daar echt al lang van af gestapt. In 2009 zei 'ie nog dat hij niet 'zomaar' een derde film wilde maken, er moest echt een nieuw idee zijn. Inmiddels acht ik de kans nihil.

Dogville vond ik een geweldige film die ik dan ook uitzonderlijk met de maximumscore hebt beloond. Ook Manderlay heeft het nodige potentieel, maar heeft toch om diverse redenen een beperktere impact op mij gehad. Wederom schetst von Trier een vrij pessimistisch beeld van de samenleving waarbij weinig hoop en troost aanwezig is.

Zoals zovele vervolgfilm lijdt ook Manderlay eronder dat het vleugje originaliteit weggeëbd is. Het opzet/decor van de film met zijn studio's en ingebeelde muren creëert niet langer een verrassend gevoel bij de kijker waardoor het te gewoon wordt. Ook de onderliggende moraal vond ik net minder aantrekkelijk. In Dogville staat hypocrisie centraal, in Manderlay iets als vrijheid. En vrijheid is een vrij abstract loos begrip. Het opzet is echter wel mooi gebracht en het doet je nadenken of "gedwongen" vrijheid impliceert of je wel vrij bent? De vader van Grace bracht de passende metafoor van het kanariepietje. Ondanks de goede intenties en het beoogde doel, bekom je soms het tegenovergestelde en berokken je soms meer schade dan wanneer je niets veranderd had. Mensen die niet beter weten gedragen zich volgens een bepaald patroon. Wanneer je die houvast wegneemt, kan nog meer hulpeloosheid ontstaan. Uiteraard wil ik hiermee niet zeggen dat slavernij in stand gehouden dient te worden, maar het is te simplistisch om te denken dat het met een vingerknip op lossen is zonder rekening te houden met de neveneffecten. Mensen "anders" laten denken, voor zichzelf laten opkomen is niet zo evident als het tegenovergestelde eeuwenlang als vanzelfsprekend werd beschouwd. Niet voor de blanken, maar ook al helemaal niet als zwarte (en dat wordt vaak onderschat).

Er is een mooie wisselwerking tussen haar vader (en diens trawanten), passieve ex-slaven en de blanke familie die opeens niet langer aangewezen is op hun slaven. Voor Grace is dit uiteindelijk onhoudbaar en zij zal opnieuw het slachtoffer worden van haar eigen naïviteit en goedheid. Hoewel ik Nicole Kidman in Dogville geweldig vond doet ook Bryce Dallas Howard het lang niet slecht. Beetje aanpassen in het begin, maar ze haalt het maximale uit haar personage. Manderlay is een sterke film die je verder doet denken dan je neus lang is. Controversieel en gewaagd, waarheid of niet laat ik in het midden, maar von Trier heeft zich opnieuw doen spreken!

En verder met Van Trier waar ik afgelopen week nog Dancer in the Dark van zag, niet echt een succes overigens, en eerder terug Dogville die naar het schijnt deel 1 van een soort van Amerikaanse trilogie waar Manderlay onderdeel van is. Ook Dogville vond ik niet super maar was op zijn minst een film die nog wel eens kans wilde geven. En met Antichrist ook al afgestreept als gezien heb ik tot nu toe weinig van deze regisseur gezien dat mij raakt, iets dat ik ook al vreesde met Manderlay en helaas uitkwam.

Het concept is bekend met het less is more principe, nu dus ook weer het weinige aan decor, halve wandjes en meubels en lijnen als afscheiding. Een simpele spotlight is de leidraad net als het geluid van een gebeurtenis waar de fantasie verder de rest doet. Het is apart, anders en ingenieus. Kidman is vervangen door de altijd mooie Bryce Dallas Howard en verder is er een voldoende sterke cast met Glover, Kier, Dafoe en blijkt Jeremy Davies ook iets anders te kunnen spelen dat klierige en onzekere ventjes.

Maar daar houdt het dan toch al snel op voor mij. Hoewel Van Trier met Manderlay het slavernijverleden onder de aandacht wil brengen en dit ook wel van alle mogelijke kanten weet te belichten en zelfs met de suggestie speelt dat deze mensen niet vrij willen of kunnen zijn, niet zelf kunnen denken en aan hun lot overgelaten worden, boeit het me allemaal geen moment en voltrekt de ene dialoog zich nog trager dan de andere. Wil ik een snelle film of spektakel? Nee totaal niet. Ik hou heus van een trage film met de nodige dialoog, maar Manderlay is wel een slag apart wat dat betreft en voltrekt eigenlijk spanningsloos of dat ik het idee heb dat het ergens naar toe opbouwt.

Het mag duidelijk zijn dat deze film niet bepaald mijn kopje thee is en ik überhaupt de film heb uitgezeten vanwege de sprookjesachtige Bryce Dallas Howard, maar dat was dan ook de enige reden om door te zetten. Of deel 3 er nu inmiddels is of niet, mijn interesse vervalt bij deze in alles wat van Trier heet de zijn.

Minder dan Dogville. Het eerste deel wist mij te verrassen met verschillende invalshoeken en setting, maar dit lijkt meer een herhaling van zetten, maar dan minder goed uitgewerkt. Er wordt weinig met de locatie gedaan en ook het onderwerp trekt mij niet zo. Ook de beweegreden van de slaven oftewel twist in de film wat deel 1 ook zo'n beetje had deed mij nu minder. Dat kwam vooral, omdat je het ziet aankomen.

Ook Kidman ontbreekt helaas, Grace wordt hier heel anders neergezet. Niet slecht, maar gewoon anders waardoor het eerder een ander personage lijkt. Het enige wat eruit sprong was de oudere dame die doodgeschoten werd en de prikkelingen eromheen die interessant waren. Voor de rest kabbelt de film voort, niet echt saai, maar nergens indrukwekkend.