Wild at Heart (1990)

En vergeet deze niet.

Sterke film. Er zitten veel geniale scènes in, maar sommige scènes halen net de interesse wat weg, waardoor het te wisselvallig is. Lynch heeft lekker z'n inspiratie er op los gegooid.

Doordat het net wat te wisselvallig is 3,5* i.p.v. 4*, maar sluit niet uit dat er verhoging inzit bij eventuele herziening.

Goed gezongen van Nicolas Cage

Ik ben geen fan van Wild at heart, Zo, het hoge woord is eruit. Maar het doet pijn. Net zoals op die avond toen de vrouw van mijn dromen stond te zwaaien met 2 tickets van 'Runaway bride' en je moest zeggen : hier scheidden onze wegen. Maar ja, de meester heeft mij niet kunnen bekoren. Wat mis ik toch ? Want het moet aan mij liggen, zeker niet aan Lynch. Dit is op en top Lynch met heerlijke bizarre personages en surreële situaties, rockende soundtrack, jaren '50 invloeden en vooral in deze film uitstekende dialogen. Maar waar over gaat de film ? Ik vind geen samenhang, geen doel. Wat wil Lynch zeggen met die film. Blue velvet (goed vs kwaad), Mulholland drive (droom vs realiteit) ... die films staan in dienst van het thema maar hier tast ik in het duister. Het zorgt voor apathie. Alsof ik op een feestje ben maar ik ben de enige geheelonthouder. Rondom mij euforie maar ik tors een zware last op mijn schouders. Ik ben namelijk geen fan van Wild at heart.

cinemanukerke het ligt inderdaad aan jou. Je mist gevoel voor romantiek en de offers die je daarvoor moet maken. En als jij de vrouw van je dromen al laat schieten over twee filmkaartjes, begrijp ik ook dat je afhaakt bij Wild at Heart. Die film gaat immers over het opofferen van alles voor je grote liefde. Wild at Heart is voor mij de ultieme vertelling over het najagen van je dromen.

The Story of Sailor & Lula

Dit was destijds een wat misbegrepen werk van Lynch, maar mij viel het wel in de smaak. Het is een modern sprookje over een "madly in love" koppeltje dat overschaduwd wordt door de gemene streken van de boze moeder van Lula. Wild at Heart bulkt van de amerikaanse cultuursymbolen: Elvis Presley, een zonovergoten road 66 sfeer, dromerige scènes, zwoele sex en bijna surrëele personages die in een eigen wereld lijken te leven, en niet te vergeten een portie geweld. Het levert een broeierige koortsige film op die gedragen wordt door Cage en Dern in mooie rollen waar ik van genoten heb. Ik miste in die periode geen enkele film met Cage. Jammer dat hij nu nog alleen maar te zien is in flauwe originele actiefilms want talent heeft hij nochtans wel. Dafoe ook top! Hij ziet eruit alsof er een granaat in zijn bek is ontploft.

Ik had ook het gevoel dat Lynch niet veel te vertellen had maar het leek me ook niet het doel van deze film; je moet het wat beschouwen als Lynch zijn droomvisie van Amerika.

Ik vind dit, samen met Con Air en Face/Off de beste film met Nicolas Cage. Laura Dern als de wulpse Lula is ook erg leuk, en Willem Dafoe steelt de show als Bobby Peru (haha, wat een naam!). Dit is een van mijn lievelingsfilms uit 1990.

DAVID LYNCH TO FILM WILD AT HEART TV SERIES FOR NETFLIX · - thestudioexec.com

De drie sterren komen volledig op het conto van de naam Lynch. Ik vond er verder niet zo heel veel aan: een hysterische moeder, een paar pijnlijke scenes rondom een jasje van slangenleer en een overtuigende Dafoe.

Heerlijk bevreemdende roadtrip van Lynch. Wild At Heart heeft vaak een bijna mythische sfeer over zich heen hangen; onder andere door de bijna archetypische personages (de moeder als de boze heks bijvoorbeeld, Dafoe's personage als een soort representatie van het chaotische kwaad), maar ook door het vele felle kleurgebruik. De kitscherige dansscènes, de seksscènes, de momenten waarop ze met hun auto op een verlaten autosnelweg rijden; de manier waarop het allemaal in beeld wordt gebracht (met vaak contrasterende kleuren) geeft het iets transcendents. Dat ene moment waarop Laura Derns personage het slechte nieuws op de radio niet meer kan aanhoren, en vervolgens samen met Sailor langs de weg uitbundig danst op muziek is overigens veruit m'n favoriete moment uit de film; wat een gevoel van absolute vrijheid en dissimilatie roept dit op. Gecombineerd met de prachtige beelden is die scène een surreëel sprookje op zichzelf.

Wat deze film nog zo geweldig maakt is de resem aan enorm bevreemdende figuren, de ene nog raarder dan de andere. Dafoe's personage spant hier de kroon (zijn dood ook!), maar ieders prestatie is wel echt genieten. Ook leuk om vele Twin Peaks-gezichten in kleine rolletjes terug te zien (de scène met Sherilyn Fenn is bijvoorbeeld echt zo'n random scène die enkel een regisseur als Lynch kan laten werken). Persoonlijk zag ik de meerwaarde van de Wizard of Oz-referenties niet echt, maar dat maakt verder weinig uit. Vooral de bevreemdende personages, de sfeer, en de hele visuele look maken van deze film weer een hele fijne Lynch (thematisch wel een beetje afwijkend van de rest van zijn oeuvre). 4*.

En eindelijk weer eens een Lynch kunnen doen. En het kan niet anders gezegd dat Wild At Heart weer een typerende Lynch film is, maar wel minder dan het geweldige Mulholland Drive, The Elephant Man en Lost Highway. Zelfs Twin Peaks de film vind ik net even een tikje beter. Maar dingen kunnen veranderen en zoals de meeste Lynch films moet je het meerdere keren zien voordat de boodschap valt.

De ingrediënten zijn zoals gewoonlijk; bizarre karakters, een bevreemdende sfeer, expliciet naakt en geweld, muziek die qua breedte met metal en jazz alle kanten opvliegt maar zijn uitwerking niet mist, een verhaal dat dubbelgelaagd is of schijnt te zijn, hallucinante momenten en scènes, en het nodige mysterie. Opvallend ditmaal voor mij zijn het verschil in tempo tussen bijvoorbeeld de rustige praat scènes rond Mariette Fortune en de snoeiharde opening of het metal optreden.

Opmerkingen zijn toch snel al de vette boerse accenten waar verschillende karakters mee praten. Een verschrikking is op dat vlak Cage die verder prima acteert, maar dat accent is vreselijk. Dan is er de voor mij ontbrekende spanning, mysterie is er, hallucinant ook, maar spannend? Nee, niet een moment. Dan het stel, dat naast een soort van chemie ook zelfdestructieve trekjes heeft. Het zegt mij eigenlijk niets. Een verklaring van liefde en de drang daar alles voor te laten schijnt het alles dragende skelet te zijn, hetgeen waar alles om draait. Ik zie toch vooral twee ernstig gestoorde mensen waar uiteraard misbruik weer de negatieve basis is voor de wartaal die Lula regelmatig uitslaat. In plaats van de schrijnende afhankelijkheid die Lula aan de dag legt voor recidivist met een kort lontje Sailor, zou je toch bijna wensen dat het kind bij een psycholoog terecht komt. Romantiek zie ik hier niet in, eerder twee mensen die uitblinken in verkeerde keuzes, die op de vlucht zijn en hopeloos met zichzelf in de knoei zitten.

Is Wild At Heart dan een slechte film? Nee, zeker niet. Lynch weet een draai aan het geheel te geven waardoor je toch blijft kijken. Vooral de mysterieuze en mystieke momenten geven wel iets extra's maar ook daar is het nog even de vraag wat het nu precies toevoegt en heen wil. Wild At Heart is dan op termijn ook zeker aan een herkijkje toe voor definitieve beoordeling. Voor nu is drie sterren wel even voldoende voor dit aparte drama.

Ondanks dat ik nog niet alles van hem heb gezien, zou ik David Lynch toch wel aanwijzen als één van mijn favoriete regisseurs. The Elephant Man, Blue Velvet, Mulholland Drive en niet te vergeten het fantastische Twin Peaks: wat heeft de man een imposant cv. Nadat Dune mij een tijdje geleden nogal tegenviel, kon ik niet wachten om een andere film van hem te pogen en mijn oog viel op Wild at Heart.

De nare nasmaak van Dune is weggespoeld, maar het mag wel gezegd worden dat Wild at Heart toch voor mijn gevoel wat magertjes afsteekt tegenover de andere titels die ik hierboven al genoemd heb. Het heeft wel degelijk soms dat surreële Lynch-sfeertje dat we van hem gewend zijn. Er komen een hoop maffe personages voorbij, zowel de hoofdfiguren als enkele cameo's reken ik daartoe. Toch bekroop me wel soms het gevoel dat de film een beetje voortkabbelde. Lange tijd zit je te kijken hoe Sailor en Lula van het ene naar het andere motel reizen en hoe Lula's moeder zich daar - op dramatische wijze - aan irriteert. Overigens vond ik moeder ook niet zo'n geslaagd personage. Werkte behoorlijk op de zenuwen. Waarschijnlijk was dat de bedoeling, maar dat neemt niet weg dat ik er vrij weinig mee kon.

Maar goed, daar staat wel tegenover dat de film ook op een aantal momenten uitpakt. Het duurt even voordat Willem Dafoe ten tonele verschijnt, maar als hij er dan eenmaal is stookt hij de boel wel lekker op. De scène met de bankoverval is er eentje om te onthouden. Tevens vond ik dat er sprake was van chemie tussen Nicolas Cage en Laura Dern. Ook hun personages komen geregeld vreemd uit de hoek, maar wel op een leuke manier. Gek genoeg werkt het totaalplaatje wel. Ik had het droge happy end niet gelijk verwacht, maar het voelde niet misplaatst. Hetzelfde geldt voor die Wizard of Oz-referenties. Het paste wel allemaal voor mijn gevoel. Zoals wel vaker bij Lynch wist de film een aantal keren op mijn lachspieren te werken, maar ook een aantal keren te verbazen.

Al met al toch zeer aardig en uniek weer. Niet van begin tot eind constant even boeiend, maar Wild at Heart heeft genoeg van die typische eigenaardigheden in huis waardoor het de moeite waard wordt. Ik denk dat ik Blue Velvet nog wat toegankelijker zou noemen, maar de rode draad in Wild at Heart is ook vrij goed te volgen. Zeker als je bekend bent met het andere (bekendere) werk van de regisseur en daar van kan genieten, dan lijkt me dit een film waar je genoeg voldoening uit zal halen.

3,5*

De eerste in het nieuwe jaar. Blijft mijn favoriete Lynch.

En dan te bedenken dat ik dit de minste Lynch vind ...

Deze film is inderdaad een mooie gelegenheid om het nieuwe filmjaar mee te starten.
Blijft ook één van m'n favoriete Lynch en was het al weer jaren geleden dat ik 'm voor het laatst zag..
Maar toch miste ik een scène, dat Cage voor de spiegel staat Elvis te imiteren, met Elvis (Val Kilmer) achter hem.. Of was dit een scène uit een andere film, Raising Arizona bijv?

Aha, True Romance ja, dan was het met Slater... Ook tijd voor een herziening dus.

Thx Zandadder!

Maar die scène had eigenlijk ook net zo makkelijk in deze film gepast..

Redelijk recht-toe recht-aan voor Lynch’s doen, maar gelukkig genoeg gekte en mysterie. Ik ben een fervente Cage-hater, dus liet ik deze film lang op de plank liggen. Maar zijn Elvis is hier nog redelijk te pruimen.

En nu ga ik opzoeken welke metalband dit was, want catchy was het wel.