Wild at Heart (1990)

Ook het arthouse-cirquit kent zijn 'blockbusters' (Amélie, La Haine, Intouchables, Breaking the waves - ik noem maar wat. Het zou me niet verbazen als enkele Lynchfilms als Mulholland Dr., of Blue velvet daar ook toebehoren...)

Bazenfilm.

Op easy listening filmpje intouchables en het romantische Amelie na, waren dat geen van allen grote financiele successen.

Wel in het art-house circuit ... wat natuurlijk peanuts is vergeleken met de mass market.

Deze film na jaren weer eens herzien maar oh wat viel hij mij dit keer tegen en dat ligt maar aan een ding; de vreselijk ordinaire personages waar ik mij niet in het minst kon inleven. Vooral die moeder van die vriendin van Sailer was "zum kotzen" en wat een afschuwelijk dialekt werd er door die dellen - Lula en haar moeder - gesproken. Om van die schuttingtaal "fuck" en "shit" nog maar te zwijgen. Op een gegeven moment kreeg ik er schoon genoeg van. Dat deze film alsnog van mij een voldoende krijgt is vanwege die hilarische bankoverval scène. De bankovervaller die nadat hij door de sheriff was beschoten op een gegeven moment zijn eigen kop er afschoot en dan nog die hond die er met een hand vandoor ging. Maar dat was dan ook het enigste wat echt goed was. De rest was gewoon middelmatig.

Waardering; verlaagd van 4,0* naar nog maar net een 3,0*.

Ik was alweer vergeten dat Powermad voor een groot deel de muziek leverde aan deze prent van David Lynch. Vreemde keuze. Niet alleen omdat thrash metal in 1990 al niet meer zo populair was als een paar jaar ervoor en omdat Powermad, ondanks een prima album, verder nauwelijks bekend was. Het is in ieder geval wel een leuke bijdrage, al is het alleen maar om te zien hoe Nicholas Cage op die riffs karatetrappen in het luchtledige uitdeelt. Ik heb de meeste bekende thrash metalbands wel eens zien optreden, maar dat soort retards worden vriendelijk of onvriendelijk de deur gewezen.

Ik vraag me toch echt af waar David Lynch in godsnaam mee bezig was. Het is alsof hij al bezig was Tarentino te kopiëren, zonder dat Tarentino al een volwaardige film had uitgebracht. Lynch slaat er alleen in door constant rare situaties te creëren die vooral niet grappig, interessant of sexy zijn. Cage speelt een debiel, Laura Dern heeft volgens mij een dubbele beroerte gehad en kan alleen maar oninteressant over seks neuzelen en heeft een pokkewijf als moeder in een oninteressant plot. Het zijn de types die je binnen tien minuten al flinke jeuk bezorgen. Alles komt vrij geforceerd over en de links naar The Wizard Of Ozz zijn vergezocht. Ook voor een liefhebber van roadmovies, valt dit nogal tegen. De muziek zorgt nog voor een ster. Om een zingende Nicholas Cage heb ik overigens nog wel kunnen lachen, maar een onbeduidend bandje als Powermad in een productie als deze, dat is wel onbetaalbaar. Deze Lynch echter, ga ik snel vergeten.

Na jaren weer eens Wild at Heart gezien. Ik moet bekennen, dat ik 'm minder vond dan ik in mijn gedachten had, maar toch...het heeft me wel weer geboeid.

Dit is een road movie Lynch style. Het is zijn meest toegankelijke film, maar toch is het ook hier weer oppassen geblazen: de plot is secundair aan de sfeer en symboliek. De film is uitermate gestileerd en hier en daar surrealistisch. Des te verwonderlijker wellicht dat ik hierin de meest romantische en humoristische film van Lynch zie.

De referenties naar de Wizzard of Oz zijn (volgens de making of) later toegevoegd, maar het past goed bij het sprookjesachtig gehalte van de film. Net zoals in een sprookje zijn hier de personages karikaturaal en komen er gewelddadige scenes in voor. Er zit zelfs een steevaste moraal in: liefde overwint alles. Ja, je kunt het zien als een moderne versie van Romeo en Julia, waarbij twee geliefden worden tegengewerkt door familie, eigen onkunde en het lot. De verwijzingen naar de Wizzard of Oz werken bijzonder goed, naar mijn idee. Net als Dorothy zijn de twee geliefden op zoek naar een way out. Ze willen niet terug naar huis (want daar is de wicked witch), maar willen in ieder geval weg van alle haat en geweld. De fantastische scene met de autoradio illustreert dit perfect.

Bijna ieder personage in deze film is karikaturaal en gewoon bijzonder vreemd. Het is dan ook heel toepasselijk dat het enige "normale" personage, Harry Dean Stanton, wordt vermoord, welke is "verraden" door de moeder (witch), welke op haar beurt is verleidt door een nog slechter personage. De witch had dus een zwakke plek en dat was haar liefde voor Stanton. Dus de liefde van de witch wordt weggenomen (dat is haar straf), terwijl de hoofdpersonen elkaar juist vinden op het eind van de film.

Ik moet toegeven dat ik soms een beetje moe werd van de vreemde personages. Maar ach, heeft The Wizzard of Oz dan wel normale personages? De moeder, Diane Ladd, vond ik soms wel irritant. Ik begrijp de toepasselijkheid van quirkyness, maar ze legt het er te dik bovenop. Ook Willem Dafoe vind ik niet geheel overtuigen. Hij speelt goed, maar zijn personage voegt weinig toe. Ik begrijp dat hij nodig is om de onkunde van Cage te demonstreren, maar dat had ook op een andere manier gekund, denk ik. De scene die hij speelt met Dern vind ik irritant en nietszeggend. Daarentegen vond ik de relatie tussen Cage en Dern zeer overtuigend en eigenlijk heel ontroerend. Hun relatie is in beginsel vooral seksueel van aard, maar later ontstaat er toch een diepere band. Dit wordt enkel visueel uitgebeeld; je leert de karakters kennen d.m.v. hun reacties op de dingen om hen heen met enkel elkaar als houvast.

Een complete ervaring met een geweldige soundtrack. Het heeft niet de diepgang van andere films van Lynch, maar het blijft toch een bijzondere road movie / sprookje.

Hmmm, bij nader inzien maak ik er toch een drietje van. In vergelijking met mijn andere beoordelingen, moet ik wel een beetje maat houden, natuurlijk. Deze film van Lynch vind ik gewoon de minste die ik van hem heb gezien, maar zeker niet slecht.

Ik heb hem niet afgekeken.
Beetje strooien met rare typetjes om het geheel een "diepere laag" te geven... sorry, werkte niet voor mij. Kon sowieso korter allemaal, beetje meer tempo dus. Zijn stijl bevalt me, maar dit was minder.

Een geweldige film, die ik binnenkort maar weer 'ns opzet.
In deze en Raising Arizona vind ik Cage nog het best.

Dan kan ik je Adaptation en zeker ook Leaving Las Vegas aanbevelen.

Wild at Heart heb ik opnieuw bekeken na ruim 20 jaar. Destijds was ik behoorlijk onder de indruk van deze film. Nu eerlijk gezegd niet zo. In de jaren 90 was de stijl van David Lynch vernieuwend, nu komt het wat gek over.

Het spel tussen Cage en Dern is nog steeds goed te noemen, de overige karakters (op moeder na dan) komen weinig uit de verf. Het verhaal is aardig maar niet meer dan dat. Al met al nog steeds een aardige film om naar te kijken, geen topper.

en matchstick men en Bad Lieutenant: Port of Call-new orleans

In de herziening!
En die vorige keer was begin jaren negentig in de bioscoop.
Lynch-film die wat te lijden heeft onder de hoofdrol van Nicolas Cage wiens carriere sindsdien een diepe val heeft gemaakt en inmiddels bij het rijtje te-mijden-acteurs hoort.
De film zelf is vrij typisch Lynch, al ontbreekt de onderhuidse eerieness een beetje.
Zit verder naturlijk prachtig in elkaar met al die moordenaars die op Cage worden afgestuurd, via de geheimzinnige Reindeer, maar ze komen nog geen kilometers in de buurt van hun doel.
Cage teamt op met de Willem Dafoe hier maar weer eens als enge gluiperd.
Niet de allerbeste Lynch, ook niet de minste, soms beetje los zand, soms ook met van die geweldige scenes die alleen Lynch kan bedenken.
In ieder geval nergens vervelend en de enige Nicolas Cage-film die we hier in huis dulden.

Mmm, geef Birdy eens een kans zou ik zeggen.

Geef wild at heart weer eens een kans.
Heerlijk over the top en kitch!

Een tegenvaler van David Lynch. Nogal plastic. Het zal wel zo bedoeld zijn, maar het is niet zo mijn ding. Elvis P. evenmin.

Ongelooflijk dat hier dezelfde regisseur achterzit als dat onding 'Eraserhead'. Heerlijke chemie tussen Cage en Dern, al lijkt mij dat Cage toen nog een groentje was in de filmwereld. Hij mist nog de presence die hij heeft in zijn latere topfilms. Mooie camerabeelden. Goede cast met sterke bijrollen ook en een leuk verhaal. 4 sterren

Geschifte Lynch, maar toch op een ander soort manier.

Want waar Lynch's films normaal gesproken vaak nogal surrealistisch en creepy zijn, zit de weirdness hem hier vooral in de personages. Ik weet niet wat de acteurs zoal gesnoven hebben alvorens ze de set op kwamen, maar 't moet stevig spul geweest zijn. Cage en Dern schmieren er al aardig op los, maar vooral Dafoe lijkt wel rechtstreeks ontsnapt uit het Pieter Baan Centrum. Niet per se negatief bedoelt allemaal, aangezien het best komische scenes oplevert gelukkig.

Voor de rest is Wild at Heart een aardige Lynch, maar zeker niet de beste. Enkele gestoorde, grappige scenes, zoals de moordscene op de vader, alleen weet het nergens de intrigerende sfeer van de meeste Lynch-films te evenaren. De rock soundtrack is wat misplaatst telkens, en de traditionele, dreigende klankband is helaas amper aanwezig. Ander minpunt was het einde; nogal stompzinnig, en dan niet op een leuke of komische manier dit keer.

Zeker niet slecht dus, alleen toch ietwat tegenvallend. Wel vermakelijk, enkele sterke losse scenes, maar mag slechts in de schaduw staan van films als Inland Empire en Mulholland Drive. Kleine 3,0*.

Zoals ik al aangaf in mijn recensie van Mulholland Drive kon ik niet wachten een nieuwe Lynch film te gaan kijken, deze is het dus geworden.

David Lynch zet opnieuw een goede film neer, maar geen bijzonder meesterwerk. De roadtrip en de relatie tussen Sailor en Lula was nog het leukste van alles, met bij vlagen fantastische quotes en humor: "You look like a clown in that stupid jacket. "This is a snakeskin jacket! And for me it's a symbol of my individuality, and my belief... in personal freedom.

Het achtergrond verhaal rond Lula's familie vond ik helaas saai en niet goed aansluiten, waardoor de film wat losjes als geheel aanvoelt, zoals leatherhead eigenlijk ook al aangeeft.

Ik vond Cage weer erg goed na wat drama prestaties van hem gezien te hebben. Hoe hij zijn karakter neerzet is precies wat Lynch gewild heeft denk ik. Dern speelde ook prima. Dan heb je nog Willem Dafoe, hij was niet veel minuten op het scherm, maar de minuten dat hij er op was waren weer geweldig. Wat een briljant acteur is het toch. De close-up van zijn smerige (neppe) gebit was weer een opmerkelijke keuze van Lynch.

Ik vond de muziek in tegenstelling tot anderen juist wel weer geslaagd. De rock kun je inderdaad aanvoelen als misplaatst, omdat het dat vaak ook wel is, maar wel weer leuk misplaatst op de één of andere manier (hoe leg je dit goed uit? ). Het overdreven tranentrekker-geluid bij Sailor zijn sprint over onder andere de auto's heen in de allerlaatste scène liet de film magisch fout eindigen zoals het zou moeten.

Zoals ik de recensie begon eindig ik hem dan ook maar: geniale scènes, maar geen topper als geheel.

3,5*

Het eerste half uur is nog vrij conventioneel, maar daarna wordt Lynch zijn rariteitenkabinet weer geopend. De grote lijn in het verhaal blijft duidelijk en al die vervreemdende bende erom maakt de film aardig om te zien. De roadtrip-sfeer en al die weirde karakters doen toch wel veel goeds. Briljant vond ik het alleen nooit worden en ik zat ook nooit op het spreekwoordelijke puntje van mijn stoel van de spanning. Dat verwacht je toch altijd wel min of meer van Lynch. Hoe dan ook, okeeje film dus maar nergens uitzonderlijk.

Diane Ladd op haar best! Whoopi Goldberg (Ghost) ging er destijds vandoor met Ladd's Oscar.

'This whole world's wild at heart and weird on top'

Qua pure fun is Wild At Heart de ultieme Lynch en gelijk ook een van de leukste films ooit gemaakt. Het is goed te merken dat dit uit het Twin Peaks-tijdperk stamt, met al die krankzinnige personages en het constante overacteren van de heerlijke cast.

Zeg je 'overacteren', dan zeg je al snel 'Laura Dern'. De nog wat onwennige Tante Sidonia uit Blue Velvet kan zich vier jaar later helemaal uitleven in het personage Lula, dat breed gebarend en krijsend in elke scène een brede lach op je gezicht tovert.

Het enige wat ze niet overacteert, is haar chemistry met Nicolas Cage, die als 'manslaughterer' Sailor zijn ultieme rol neerzet. Samen zetten ze direct in de allereerste minuten al de toon wanneer hij iemands gezicht compleet tot moes trapt terwijl zij als een waanzinnige loopt te krijsen, enkel overstemd door de lompe tonen van Pooooowerrrrrmaaaaaaddddd!!!

Dat krankzinnige wordt de volle twee uur vastgehouden. Vage types als (Jingle) Dell, de kwakende mafkees aan de bar, Lula's extravagante moeder en bovenal de fantastische Bobby Peru ('Just like the country') geven je weinig gelegenheid om de voorgaande gebeurtenissen te verwerken. Op z'n Lynch' vraag je je bij die gebeurtenissen vaak af wat voor verband ze houden met het verhaal, maar dat is eigenlijk een totaal irrelevante vraag; het gaat hier vooral om de sfeer die wordt neergezet.

Leun dus vooral achterover en geniet van de rijke locaties, de mooie soundtrack en de vreemde, constant cynische dialogen zoals 'Gone fishing with a friend. And maybe buffalo hunting, too'. Of van de veelbesproken Powermad-scène in de woestijn. Of van de korte maar erg sterke rol van Sherilyn Fenn. Of... Zo kun je nog wel een tijdje doorgaan.

Wild At Heart is niet de állerbeste Lynch (al scheelt het niet eens zo gek veel), maar qua energie en vooral plezier is het wel de ultieme. Hij doet me wat dat betreft zelfs aan Death Proof denken, ook al is dat stilistisch en inhoudelijk een totaal ander soort film; de ongeremdheid spat er bij beide vanaf.

De 9 blijft ook na de zoveelste herhaling eenvoudig staan, net als de hoge positie in m'n top 100.

Ik vreesde er al enigszins voor, maar dit is absoluut niet mijn Lynch geworden. Ik had het aan het begin al door, en dan wordt uitzitten een pittige trip. Dat doe je dan wel, want het is één van je favoriete regisseurs, en je wilt je mening kunnen vormen, maar leuk is het daarmee niet. Wat Death Proof voor mij was bij Tarantino, is Wild at Heart bij Lynch. Een lading narratieve onzin zonder rem erop, vormgegeven door een cast die, met name in deze film dan, het woord overacting lijkt te hebben uitgevonden. Houd je daarvan, dan is het genieten geblazen. Ik behoor echter tot de categorie die daar finaal op afknapt.

Cage en Dern (en dat is waar die vrees vandaan kwam) behoren niet tot mijn favoriete acteurs. Daarbij richt mijn kritiek zich er bij die eerste op dat 'ie, in wat ik van 'em gezien heb, vrijwel altijd een niet serieus te nemen karikatuur speelt (en zo ook hier). Dern vind ik vooral een erg zeurderige actrice, die in deze film ook nog eens volstrekt inhoudsloze dialogen op haar rekest krijgt. In Wild at Heart dienen zij de kar te trekken (samen met Lula's moeder, een tenenkrommend personage), en dan is Lynch me toch al snel kwijt. Te veel nodeloos geneuzel over seks, een oninteressant, weinigzeggend plot en een trage pacing.

Positieve punten laten zich vinden in de muziek van Badalamenti en de twee guest appearences van Lee en Fenn (ja, zo'n beetje de twee belangrijkste actrices van Twin Peaks). Die serie heeft wat dit werk niet heeft: geweldige characters én een ijzersterk plot. Lynch zie ik zoveel liever in het mysterygenre actief. Zowel als thriller als als roadmovie schiet Wild at Heart flink tekort.

1*

Ik ben het helemaal met je eens eigenlijk.
Laura Dern vond ik ook in Blue Velvet al erg vervelend en dat is er niet bepaald op verbeterd in deze film. De film wordt nooit echt interessant, er zijn wel enkele leuke scènes maar voor de rest is het soms enorm saai door het vele gechitchat. Cage was nog wel vrij degelijk, hij deed zijn best. De muziek kon ik ook nog wel smaken, maar qua verhaal had ik toch wel andere verwachtingen. Ik had het vele rauwer verwacht om eerlijk te zijn.

Jup, geef mij maar een vage mysterieuze Lynchfilm in plaats van deze niet spannende roadmovie.