Boyhood (2014)

Ze heetten beide Nicole, maar het is niet hetzelfde meisje. Het hyper realistische aspect van de film zorgt er gewoon voor dat Linklater niet schuwt om twee personages dezelfde naam te geven, maar het is niet gespeeld door dezelfde actrice, dus ik betwijfel het ten zeerste dat Linklater hier impliceert dat het hetzelfde meisje is

Human time-lapse photography.

De afgelopen weken veel gehoord en gelezen over dit project van Richard Linklater dat jarenlang onder de naam The Untitled 12 Years Project door het leven ging. De meest kritische recensenten gaven deze film een volle waardering, van een 99%-score op Rotten Tomatoes tot een 100/100 op Metacritic. Ook op IMDB scoort de film momenteel een 9.0/10 en op de beste filmsite van het wereldwijde web, namelijk MovieMeter scoort de film momenteel beter dan Forrest Gump, The Dark Knight en Saving Private Ryan. Mijn nieuwsgierigheid was dan ook gewekt.

De film gaat dus over het opgroeien van een jongen genaamd Mason, van zijn 6de levensjaar tot de start van zijn universiteitsjaren en alle levensveranderende gebeurtenissen die zich ertussen afspeelde. Van een moeder die verschillende keren hertrouwd, het eerste vriendinnetje, alcoholverslaafde stiefvaders,... het zit er allemaal in. Thema's die op zich niet nieuw zijn. Waar de film echter in uitblinkt is de manier waarop ze dit allemaal behandeld. De gebeurtenissen worden bijna alledaags en natuurgetrouw weergegeven, conversaties voelen natuurlijk aan en het acteerwerk is eveneens vrij naturel. Maar wat deze film echt uniek maakt is de 'human time-lapse photography', zoals Ethan Hawke het zelf mooi verwoordde op het Sundance Film Festival. Doordat de fases in het leven van Mason elkaar vlot opvolgen zie je als kijker acteur Ellar Coltrane langzaam volwassen worden, iets wat nog nooit eerder gedaan is en wat opvallend goed werkt. Had men deze film willen maken door simpelweg meerdere acteurs te nemen voor de rol van Mason, dan had Linklater toch al minstens 3 of 4 acteurs moeten casten om het iets of wat geloofwaardig te houden. Dat heeft men gelukkig niet gedaan. Door één acteur/actrice te gebruiken voor de verschillende personages lijk je overigens ook meer mee te voelen met de personages, en dat is nu net de kracht van deze prent.

Verder heeft Linklater er ook goed aan gedaan geen jaartallen of dergelijke over het scherm te laten rollen. Af en toe zie je wel een verwijzing naar een periode in de tijd, zoal de première van een nieuw Harry Potter boek of de presidentscampagnes (Bush vs. Kerry en Obama vs. McCain), maar dit komt nergens geforceerd of wat dan ook over. Daarnaast ook nog een compliment voor de muziekkeuze die nauw aansluit met de periode waarop het verhaal zich afspeelt. Van Coldplay, Blink-182 en Arcade Fire tot Family of the Year, stuk voor stuk goede muziekkeuzes. Audiovisueel biedt de film niets nieuws, normaal zou ik dat als een teleurstelling ervaren maar hier is dat gewoonweg niet nodig. Filosofisch geneuzel met mooie natuurbeelden tussendoor hadden het tempo naar omlaag gehaald wat de film (gezien de vlotte tijdsprongen) geen goed gedaan zou hebben.

Mijn recentste 4.5 dateert van filmjaar 2011 (We Need To Talk About Kevin en Drive). Met Boyhood kan ik eindelijk nog eens een dikke 4.5 sterren uitdelen. Maar Boyhood is dan ook niets meer of niets minder dan een unieke film, een meesterwerkje.

4.5 sterren

Een kracht die ik eigenlijk niet als dusdanig ervaren heb. Misschien als Linklater vier keer per jaar opnamen had gemaakt. Maar kinderen veranderen zo hard op een jaar tijd, dat de sprong telkens toch zo groot is dat het ook als sprong ervaren wordt. En dat kan je dus ook door meerdere acteurs te gebruiken. Of dezelfde acteur aan het werk is maakt mij eigenlijk niks uit voor het verhaal. Zoals iemand hier eerder al schreef, naar de cinema gaan houdt de bereidheid in je te laten bedriegen. Ik heb over opgroeiende kinderen genoeg films gezien die minstens even geloofwaardig waren en me veel meer aangrepen.

Een ander minpunt is dat Linklater zo nadrukkelijk bezig is met het willen overbrengen van het 'gewone', dat het 'gewone' toch vaak geforceerd aanvoelt. Daar lijden soms zijn Before-films ook wel een beetje onder.

Waar weet je zo zeker dat het niet dezelfde actrice is? Zowel in de cast listing als de credits was er maar 1 Nicole. Het hyper realisme argument kan ik vatten, maar van een scenarieel standpunt zie ik niet in waarom Linklater hier zelfs niet iets mee wil impliceren. Al is het maar om het voor het publiek in het midden te laten of ze nu datzelfde meisje is of niet. Hoeft dan ook niet perse dezelfde actrice te zijn, maar als hij het kan volhouden met een hele cast, waarom ook niet met haar? Denk wel dat Linklater het idee er pas later aan toevoegde. En waarom zou hij het ook niet doen? Ging Before Sunrise daar ook net niet om? Het is alvast een stokpaard thema voor hem. Het idee dat als twee mensen bij elkaar horen ze elkaar wel zullen (terug) vinden. Niet toevallig was die jonge Nicole het eerste meisje dat interesse in hem toonde. Het eind shot/moment is trouwens ook een dikke knipoog naar Before Sunrise, die exact dezelfde soort scene bevat. Zelf ben ik er voorlopig positief van dat het dezelfde actrice is, want ik had al een vermoeden bij haar entree dat we haar al eerder hadden gezien. Toen ze haar naam zei, viel het natuurlijk voor mij op zijn plaats. Enfin, ze leken alvast erg op elkaar (moet ook wel heel toevallig lukken, dus bewust?) Maar misschien ben ik wel fout en beeld ik me dingen in, kan er helaas nog niets officieel over vinden op het internet, hoewel op imdb er ook enkelen zijn die er zeker van zijn dat het om dezelfde actrice/Nicole gaat, en het ook bevestigen na tweemaal te zien. Bon, moest het toch echt bewust blijken, vind ik het wel een erg mooie toevoeging. Ik kom er wel op terug en denk dat ze het van elkaar niet weten op dat moment dat ze al samen op school hebben gezeten, wat het natuurlijk nog mooier maakt. Echt het moment je laten grijpen, rest komt later...

Het feit dat dezelfde acteurs over 12 jaar 'gebruikt' zijn zorgt wel dat je meer meeleeft met de persoonlijkheden maar ik ben het er ook over eens dat de sprongen te abrupt worden genomen. Maar dit opvallende gegeven maakt de film verder nog niet bijzonder. Inhoudelijk vond ik er niets bijzonders aan; een nogal vlak coming of age gezinsdrama met verder niks unieks om indruk te maken maar voldoende om een behaaglijke feelgood movie te zijn. Dat '12 jaar zelfde acteurs gebruiken' is erg leuk maar dat trekt de film m.i. totaal niet naar een hoger niveau...nou ja, een half * hoger dan de 3 die ik het inhoudelijk en filmisch waard vond.

Het idee en de hype doen me wat aan La meglio gioventu denken. Daar is me eiogenlijk niet veel van bijgebleven en de trailer van Boyhood doet me zelfs geen zin krijgen om deze te gaan zien.

Het is leuk als een naturalistische film je anders naar dingen laat kijken of dat je er dingen in ziet waar je in het dagelijkse leven niet bij stilstaat, maar ik heb niet de indruk dat deze film dat doet. Of ben ik verkeerd ?

In het genre naturalisme en sociaal-realisme kan er mijn inziens niemand tippen aan de Dardennes (al ben ik daar ook niet per se een die hard fan van). Dit lijkt me niet echt in de buurt daarvan te komen.

Ik zie vooral nostalgie en dat doet veel mebnsen wel iets, dat snap ik, maar ik ben per ongeluk een uiterst on-nostalgisch mens. Sorry, Richard...

Nostalgisch is het zeker en het moet je echt liggen maar boyhood is een soort fotoboek coming of age movie die over sentimenteel is en soms zelfs onbedoeld komisch is. Ik typ er later een langer stukje over

Geweldig. Was er stil van. Komt uitgebreide review, maar deze laat ik eerst sudderen. Maar wat een bijzondere, uniek, mooie film.

Zijn daar ook foto's van of verzin je dit ter plekke?

Zinkende steen

Boyhood is als een zinkende steen die je in een heel diep meer gegooid hebt, en die er een tijdje over doet voordat deze de bodem bereikt heeft. Dit klinkt misschien als iets negatiefs, maar dat is het niet. Dit uniek stukje cinema heeft namelijk -net zoals de steen- even de tijd nodig om te bezinken en echt bij je aan te komen. Ik zelf had torenhoge verwachtingen van deze titel en toen ik hem dan eindelijk zag, wist ik niet altijd even goed wat ik er van moest denken. Er zit namelijk geen spectaculair verhaal in Boyhood en de belangrijkste gebeurtenissen spelen zich hoofdzakelijk buiten het beeld af wat weer in verband staat met mijn kritiekpunt dat ik vond dat er bij bepaalde levensgebeurtenissen langer stil had mogen worden blijven staan. Desondanks begon ik na afloop wel meer en meer te overdenken wat ik nu eigenlijk allemaal gezien had, en dat dit eigenlijk toch wel een bijzonder stukje cinema is. Het ontbreken van een spectaculair verhaal is namelijk juist gedaan om de alledaagsheid van het leven te tonen, de situatie realistischer te laten zijn, en er zo ook voor te zorgen dat de personages meer herkenbaar worden voor jou als kijker.

Dat er daarnaast 12 jaar over gedaan is om dit project te draaien, draagt zeker aan de geloofwaardigheid mee. Het is indrukwekkend om de acteurs voor je neus ouder te zien worden, en de verschillende levensfasen waar de verscheidene karakters in terecht komen -naast hoofdzakelijk Mason, zie je bijvoorbeeld ook zijn moeder en vader zichtbaar veranderingen doormaken en zie je dat ze anders in het leven gaan staan- aan je voorbij te zien gaan. Boyhood is niet in alle opzichten een topper geworden. De alledaagsheid van de film is tevens ook zijn zwakte omdat er soms simpelweg gewoon te weinig gebeurd. Sommige scene's voelen ook een beetje overbodig en langdradig aan waardoor ik me met momenten dan ook afvroeg of hier niet meer mee gedaan had kunnen worden. Dit was echter in het moment, want na afloop is duidelijk dat Boyhood mij wel degelijk aan het bijblijven is en dat mijn hoge verwachtingen deels afbreuk aan de ervaring hebben gedaan. Want net als een goede wijn die jarenland gerijpt is, duurt het misschien even voor je de smaak leert te waarderen, tot je er vervolgens achter komt dat deze eigenlijk geweldig is.

Voor nu 3,5 sterren, met kans op een verhoging in de toekomst.

3,5*

Hij lijkt er toch hetzelfde soort jeugdherinneringen op na te houden die ik zelf ook heb.

Slater says he had only a nodding acquaintance with Linklater, who was several years younger. "He never hung out. I never saw him at any of the beer busts. . . . Maybe he was hiding in the bushes taking notes."

De echte 'Slater' (uit Dazed & Confused) getuigt!

Bummer, Man (washingtonpost.com)

Aah zo zit het dus. Richard Linklater was gewoon een losertje die nooit uitging? Ja dan weet ie zeker niet wat het is om jong te zijn...

Leugenaar!

Ik sluit me volledig aan bij de commentaren van JJ_D (vanaf 21 juli).

Verder vind ik dat over het algemeen meer weinig onderscheid wordt gemaakt tussen "realisme" (als artistieke stijl en stroming) en "reality-tv".

En tenslotte was ik getroffen door de vergelijking die Henry Spencer maakte met La meglio gioventù. Ik heb namelijk dezelfde bedenking gemaakt, en wel in die zin dat de Amerikaanse film maar weer eens een pendant is (of probeert te zijn) van de Italiaanse. Ik denk ook aan een film als Bacciami ancora bijvoorbeeld. Maar dan zeggen deze Italiaanse films mij toch véél meer, zowel qua thematiek als visueel-filmisch. Misschien ook wel van een softe feel-good-stijl, maar voor mij toch een heel stuk sterker (en La meglio gioventù zal mij toch wel heel wat langer bijblijven, Henry)...

Even een vraag, ik zie op IMDB bij de acteur die Mason speelt niet staan "Mason (age 9)" en "Mason (age 12)" etc. Hoe hebben ze die ene acteur gebruikt om zowel iemand van 6 als iemand van 18 te spelen?

Dezelfde acteur Captain Pervert, aangezien ze 12 jaar hebben gefilmd.

Ik heb ook zeer aan de film moeten wennen. Het is geen documentair realisme en zeker niet zoals we dat vaak in Europa kunnen zien. Ik zag vooral cliché scenes wat mij aanvankelijk nogal stoorde, een wat saaie 'movie' en vroeg me zelfs af wordt dit nog wat. Naarmate de ontwikkelingen gedurende de jaren volgden werd het voor mij wel boeiender en geloofwaardiger in die zin, dat het iets deed en het herkenbaar en levensecht werd. Dat typisch Amerikaanse levensgevoel tegen de achtergrond van een vage crisis, een zeker moreel verval, maar een aantal mensen die zich hier staande in proberen te houden en maken wat er van te maken is tegen de stroom in van negativiteit.

Rick de Gier leidt Boyhood in voor VoorDeFilm.

Ik heb in het verleden veel films gezien waarin van acteur veranderd wordt, en bij mij deed het toch dikwijls een beetje afbreuk aan de emotionele band die je opbouwt met het personage. Ik probeer dikwijls ook wel om me te laten bedriegen door het feit dat meerdere acteurs één rol spelen maar als kijker ben je je toch vaak te bewust dat je weer naar een andere acteur zit te kijken. Al zal dat ook wel vaak gelegen hebben aan de miscasting van sommige acteurs/actrices. Ik vroeg me, voor ik deze film ging kijken, ook af of het wel een toevoeging aan een film kon zijn om gewoon dezelfde acteurs te nemen maar dan over een veel langere tijdspanne te filmen. Bij deze film is dat toch wel degelijk het geval. Had Linklater gekozen voor het eerste anderhalf uur met de ene (jongere) acteur te werken om dan in het laatste uur en een kwartier voor een oudere acteur te kiezen, dan had dat toch wel veel aan kracht ingeboet. Het hele punt van deze film is nu eenmaal om een jongen te zien opgroeien.

Linklater geeft ons gewoon een kijk op hoe het leven van een bepaalde jongen in de VS zou kunnen zijn. Niet op wat de doorsnee jongen in de VS meemaakt.

Dat maakt het niet minder geforceerd. Het gaat erom dat het ongekunstelde vaak zo nadrukkelijk in de verf gezet wordt dat het toch weer gekunsteld gaat aanvoelen. Linklater is een missionaris met de boodschap dat het gewone bijzonder genoeg is om te filmen. Maar een film die over het gewone gaat is daarom nog niet meteen bijzonder.

Dit is gewoon een prima film. Simpel maar oh zo doeltreffend. Verwacht geen spannende thriller vol met actie en ook geen emotionele achtbaan vol met dieptepunten. Nee deze film geeft het leven weer van veel 'verscheurde' Amerikaanse(Westerse) families vanaf het millenium tot nu.

Het gegeven is interessant, maar het leverde geen interessante film op. Mason begon me te irriteren met zijn kreunend gemompel. Visueel weinig te genieten. Het geheel wordt niet meeslepend geserveerd.

Het duurde te lang ook. Enige lichtpunt in de film is Ethan Hawke.

2,5*

Laten we duidelijk zijn, er is nog nooit een film gemaakt zoals 'Boyhood'. In twaalf jaar tijd filmen is een uniek project. Dat de film in zo'n lange periode is opgenomen maakt het geloofwaardiger, het gezicht van de peuter Mason en de jongvolwassen Mason is hetzelfde gebleven, alleen het haar is verandert. Hoewel er veel drama in het verhaal zit, zou ik het nog geloven als mij verteld werd dat het een documentaire was.

Het is moeilijk om een film te casten, het blijven acteurs die elk jaar samenkomen om te filmen. De acteur die de 5 jaar oude Mason speelt, moet dezelfde zijn als de 18 jarige, dat is namelijk het project. Alleen wat als die 18 jarige niet van acteren houd? Het is moeilijk om zo'n film te casten, zeker in de jongere jaren. Ik vind dat Linklater en zijn team een puike werk hebben geleverd qua casting. Ethan Hawke is mijn favoriet, hij speelt overweldigend.

Het is mooi gefilmd, met een uitstekende muziek keuze (Hero en het legendarische Band on the Run van McCartney), wat de film compleet maakt!

Het is geen ingewikkelde film, mijn buurjongens van zes, acht en tien zouden hem ook kunnen volgen, maar het is erg doeltreffend. Het is geen actiefilm, geen echte drama film, geen thriller, wat is het eigenlijk? Het is een topfilm. Een legendarische film die nog jaren mee zal gaan en een voorbeeld is voor originele films. Alles aan deze film klopt.

Naar mijn mening de beste film van de 00s. Gewoonweg geweldig. 'Boyhood' krijgt dan ook een dikke 5 van de 5 sterren.

Veel plezier voor iedereen die hem gaat bezoeken in de bioscoop, ik ga morgen voor de derde keer.

Een Amerikaanse film die 'gewone' momenten wil vangen. Voor mij is dat blijkbaar nog altijd verre van gewoon. Ergerde me enorm aan Ethan Hawke's rol. Hij komt met levenslessen die geformuleerd zijn zoals ze in Amerikaanse films horen...'life doesn't give you bumpers' etc. Daarnaast was natuurlijk de jongen op het einde in het restaurant een totale mispeer, de jongen die eerst als loodgieter aan het huis van Mason's moeder werkte. Ander kritiekpunt is de soundtrack, deze had VEEL beter geïntegreerd kunnen worden. Of ligt de fout bij het theater waar ik zat? De muziek stond bijzonder zacht, en leek niet echt een rol te (mogen) spelen.
Met name het prachtige "Hero" had toch als een soort leidmotief door de film kunnen gaan lopen? Daarnaast is muziek volgens mij bij uitstek geschikt om grote tijdsprongen te maken in een film.

Deze ergernissen daargelaten, heb ik een bijzonder prettige film-ervaring gehad. Hij mag van mij wel een uurtje langer, de tijd vloog voorbij. En dat is best een prestatie wanneer je bedenkt dat er niet echt sprake is van een plot of thematische focus. Het concept heeft voor mij absoluut gewerkt. Voelde alleen weinig herkenning doordat Linklater voor een drama-familie heeft gekozen (nouja, vooral de moeder dan), gelukkig kwam de empathie terug op het einde. Mason die de wereld denkt te begrijpen en met z'n cynische blik enigszins afstotelijk wordt, die fase zal menig post-puber zich wel weer voor de geest kunnen halen.

Bijzonder sympathieke film, zelfs met de kritiek erbij genomen kan hij in mijn ogen eigenlijk maar weinig fout doen.

PS: Vonden jullie die moeder en haar collega ook zo raar? Nodigen hun studenten thuis uit voor een feestje, wat ik toch enigszins opmerkelijk vindt, en aan het einde van de film zit die collega ook nog Mason te versieren.

Uitmuntend! Dit is geen film, maar een ervaring. Er is zichtbaar veel tijd gestoken in karakterontwikkeling en scenario. Ik las de metafoor van de 'zinkende steen' van El ralpho en kan me daar goed bij aansluiten. Ik vergelijk de film als een oneindig kabbelend beekje, dat geen échte hoogtepunten kent, maar kleine hobbeltjes, dammetjes en deltasprongetjes kent. Zo zijn de meeste coming-of-age films vaak, maar Linklater voert het nog veel beter uit dan zijn voorgangers.

De film weet te boeien van begin tot eind. De tijd krijg je mee door dan wel een liedje van Britney Spears (geweldig vertolkt door Sam) dan wel het Belgische Gotye wat te horen is tijdens een avondje poolen, of Mason speelt op een Game Boy Advance of de nieuwere Xbox. Het is ook zo lekker om continue films, muziek en mijlpalen te herkennen in Boyhood.

Veel momenten uit Mason's jeugd kwamen bekend voor bij mij, maar ook heel veel niet (de traumatische ervaringen met name). Dat nam niet weg dat het inderdaad net een docu was. Zo écht was Mason, zo echt was Sam en zo echt waren 'Mom' en 'Dad'.

Meer kan ik er eigenlijk niet over vertellen. Het is een heerlijke film, een unieke in zijn (toch al te zeldzame) soort. Dit genre moet een groter draagvlak krijgen en veel vaker het supplement voor een film zijn. Linklater bewijst dat.

PS: Paar kindacteurs zijn niet zo goed. Verwaarloosbare kritiek van mij

:: [zie: De Correspondent over deze prachtfilm]:

Gister de film gezien!

En mijn verwachtingen zijn wel waar geworden en zelfs nog beter. Dit is gewoon een uniek stukje film van een levensverhaal van een hele familie niet alleen de jongen. Het is vrij inspirerend voor andere filmmakers waaronder mijzelf!! En zo blijkt dat je jeugd heel snel voorbij gaat en dat je er iedere dag moet gaan genieten!!

Klasse film!!

5/5* 9,5/10*

Het ultieme criterium van tegenwoordig?

Mooi, gewoon mooi!

Meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen. Dit is een film die je gewoon over je heen moet laten komen. Niet te veel denken, gewoon je mee laten slepen door je gevoel. In dat laatste is Linklater in dit unieke coming- of- age project uitstekend geslaagd. Het levensverhaal van een familie over een tijdperk van 12 jaar en dat met dezelfde cast. Je moet maar durven want er zit natuurlijk wel een groot risico aan verbonden. Een van de hoofdrolspelers zou door onvoorziene omstandigheden zo maar weg kunnen vallen - bij voorbeeld door een ongeval of door ziekte - en dan zit je als regisseur natuurlijk wel met een groot probleem. Boyhood zal mede door deze zeer gedurfde aanpak in het rijtje plaats gaan nemen tussen de grote filmklassiekers. Dat durf ik nu al te zeggen.

Nog iets over de hoofdrolspelers; die deden het natuurlijk allemaal voortreffelijk. overbodig eigenlijk om dat te zeggen. Maar...mijn hart ging natuurlijk naar Samantha. Tja, hoe kan het ook anders. Een leuke vlotte dame die je ziet opgroeien van een kind naar een volwassen vrouw. Mooi, gewoon mooi!

5,0*