Rosemary's Baby (1968)

Eindelijk eens deze klassieker gezien, maar ik vond hem eigenlijk best tegenvallen. Het begint op zich aardig met dat onheilspellende deuntje tijdens de credits, en ook het gehorige New Yorkse appartement geeft het een beklemmende sfeer, maar de film wordt nergens echt eng of spannend. Al vrij snel wordt duidelijk dat er iets met dat oudere echtpaar is, en wanneer het blijkt dat Rosemary in haar slaap is verkracht door haar man, terwijl zij iets droomde over een sektarisch ritueel
waarbij Satan haar verkracht laat de rest van het plot zich wel raden.

Af en toe weet de film wel een onheilspellende sfeer op te roepen (de muziek draagt daar een steentje aan bij), met name aan het eind wanneer Rosemary angstig op zoek gaat naar Dr. Hill maar daarna ontvouwt zich een vrij tam en anticlimactisch slot zonder verdere verrassingen.

Mwa.

Ondanks de reputatie wist deze film me niet bepaald te overtuigen. Sowieso keek ik een beetje tegen de 136 minuten speelduur op, maar gelukkig gingen ze dan ook weer niet zo langzaam voorbij. Gek genoeg is dit pas mijn eerste Polanski ervaring.

De film duurt echt veel te lang, waarbij de eerste 75 minuten eigenlijk niet veel bijdragen en wel 1 grote en lange inleiding lijken. Echt spannend is het nergens en meer een soort familiedrama. Er zitten wel een paar opmerkelijke scenes in zoals Rosemary die op haar bed drijft in de zee maar dat zijn de beste stukken.

Daarna is de toon wat donkerder en krijgt het verhaal wat meer vaart, waarbij de laatste 30 minuten opeens erg sterk zijn en de score dus ook behoorlijk omhoog ging. Farrow speelt 1 van de meest wisselvallige rollen die ik heb gezien, soms is ze wel overtuigend maar soms lijkt ze wel een soort Disneyprinses.

De laatste minuten zijn sterk en vrij beklemmend waardoor ze je een stuk makkelijker meenemen. Alleen hierdoor kwamen er eigenlijk 2 hele punten bij, maar dat was nog niet genoeg voor het uiteindelijke eindresultaat. Polanski mag dan wel een meester zijn, overtuigt doet hij nog niet hier. Maar goed, de Polanski wereld staat nog voor me open.

Speciaal is Rosemary’s Baby zeker. Polanski slaagt erin om een behoorlijk boeiende horrorfilm te maken zónder goedkope schrikeffecten. Menig Hollywoodscenarist krijgt het benauwd bij die gedachte.

Maar is deze film ook echt beter dan de fastfood-horror van vandaag? Nah, niet bepaald eigenlijk. Er heerst constant een nare en mysterieuze sfeer waardoor het spannend blijft tot het eind*, maar ik werd nu ook weer niet van mijn sokken geblazen. Echt eng zou ik het niet noemen, laat staan angstaanjagend.

Rosemary’s Baby heeft de tand des tijds redelijk doorstaan. Visueel ziet het er nog OK uit, al hoef je ook geen beeldenpracht te verwachten. Voor de rest blijft de fragiele, licht-gestoorde Rosemary tot op vandaag een intrigerend personage, met dank aan de charismatische Mia Farrow. De rest van de cast verbleekt overigens bij Farrow. John Cassavetes staat te acteren als een houten klaas en de bombastische Ruth Gordon hoort eerder thuis in een revueshow.

*Dan nog even een kort woordje over het einde. Jezus, wat was dat een potsierlijk schouwspel. Gelukkig hield Polanski de “climax” kort, maar het blijft wel een smet op deze cultklassieker. 2.5*

Tegenvaller. Het wil maar niet spannend worden en die buren zijn vreselijk irritant.

Pas de laatste 15 minuten maakt de film wat mij betreft z’n belofte enigzins waar. Mogelijk leidt de film eronder dat het concept inmiddels al vaak gekloond is. Al is een opvouw van bijna 2 uur altijd te veel van het goede gewerst, lijkt mij.

Een krappe 3.

Eindelijk kan ik deze cultklassieker van mijn lijstje schrappen. Nog nooit gezien, al veel over gehoord, maar steeds met de gedachte gezeten dat dit in de lijn lag van andere horrorklassiekers als The Exorcist (1973) van Friedkin of The Omen (1976) van Richard Donner met paranormale en occulte dingen. Niet dus, want op dit vlak kan deze Rosemary’s baby nauwelijks de verwachtingen inlossen.

Een echte horrorfilm kan je dit nauwelijks noemen. Eerder wat suggestieve horror waarbij het wel erg knap is hoe Polanski de psyche van Rosemary combineert met de werkelijkheid en de kijker in het ongewisse laat wat nou werkelijk reëel is. Het is onduidelijk voor de kijker of Rosemary gek geworden en lijdt aan paranoïde hallucinaties of dat er werkelijk iets vreemd aan de hand is met de oude buren en de dokter.

Op dat vlak begrijp ik de status van de film volkomen en hou ik wel van dergelijke minder hapbare prenten. Verder ook redelijk goed de tand des tijds doorstaan. Farrow doet het goed, de buren zijn wel wat irriterend, maar kom. De muziek onderstreept verder de dreigende toon van de film. Het plot is prima, maar loopt vrij gezapig waarbij de verwachtingen toch flink bijgesteld moesten worden van wat ik voorgeschoteld ging krijgen. Degelijke film, maar geen hoogvlieger. Een stabiele 3,5*

Roman Polanski on "Rosemary's Baby" - Conversations Inside The Criterion Collection - YouTube

“He chose you, honey! From all the women in the world to be the mother of his only living son!”

Uitstekende filmklassieker. Rosemary's Baby is sfeervol, met sterk regiewerk van Polanski en uitstekend acteerwerk. Ook de muziek (dat deuntje blijft je wel bij) en de locatie dragen bij aan een ongemakkelijke en ijzingwekkende filmervaring. Niet alles is even interessant, en vooral in het middengedeelte wordt het een repeterend verhaal, met de Castevet’s die steeds langskomen en de man van Rosemary die zich steeds vreemder gaat gedragen. De regie van Polanski zorgt er wel voor dat het interessant blijft om naar te kijken, en het einde is natuurlijk fantastisch.

Begint wat traag maar naar mate de film vordert wordt hij steeds spannender. Psychologisch erg sterk, de soundtrack speelt hier perfect op in. Prachtig hoe je hetzelfde deuntje aan het begin en eind hoort.

Maar goed, laten we alsjeblieft nog even Mia Farrow vermelden. Haar acteerprestatie - en allicht voor een percentje ook haar adembenemende uiterlijk - wekken vanaf minuut één maximale sympathie en medeleven voor Rosemary op en elke zin die ze zegt, is volledig oprecht. Wat een authentieke vertolking is dit.

De tijd ging snel voorbij. Het boeide mij blijkbaar genoeg, al kreeg ik naar het eind toe steeds meer moeite om mijn aandacht erbij te houden. Het werd mij allemaal best ingewikkeld, ik kon het niet helemaal volgen en ik vond het steeds minder interessant worden. Ik zal het verhaal erop nalezen. Ik houd van de sfeer in deze film, het acteerwerk vind ik goed, al vind ik de buurvrouw wel wat overdreven overkomen en vind ik de film wel echt ‘gespeeld’. Ik houd meer van films die realistischer aanvoelen. Ik had verwacht dat het een enge film zou zijn, maar dat vind ik het niet. Wel vond ik het soms best spannend en was ik de hele tijd benieuwd naar de ontwikkelingen. Mia Farrow vind ik erg knap, invoelbaar en geloofwaardig. Fijne hoofdrolspeler. Kleine voldoende. 3*

Het is de kunst om deze film te bekijken door een bril van 1968, of in elk geval een poging daartoe te doen. Destijds moet hij een verpletterende en baanbrekende indruk hebben gemaakt.

Nee hoor, niet nodig: jaar waarin iets gemaakt is doet er niet toe als het een sterk product is, voorbeelden te over. Dit is een tijdloze klassieker.

Heerlijke film, die spanningsopbouw, die jaren 60 sfeer,....

Wie horror verwacht is uiteraard ontgoocheld.

Genoten!

Is eigenlijk meer een psychologische thriller.

tijdloos goeie horrorfilm ,goeie muziek ,en acteurs en actrices

prachtig tijdbeeld

niks mis mee

staat echt nog rechtop !!

Ik had het gevoel naar een film van Kubrick te kijken. En voor de duidelijkheid, dat is een groot compliment.

Film die uiteraard ver van horror verwijderd blijft, vroeger mij ontzettend tegenviel, maar nu toch wel indruk maakt qua dubbelzinnigheid en opbouw.

Idyllisch beeld rond de ietwat truttige Rosemary en een aantal opdringerige buren komt naar voren. Vooral de bemoeizucht van de vele mensen om haar heen kent geen grenzen en eigenlijk is die fase niet bijzonder interessant, iets dat aansluit bij hoe ik vroeger over de film dacht. Echter, leeftijd maakt wijzer, en tevens verschillende dingen in de privé situatie, zoals een paranoïde en door postnatale depressies geplaagde moeder. Iets waar ik vroeger geen parallel inzag maar nu wel.

Uitermate boeiend vind ik dan ook de grens die, bewust of onbewust wordt opgezocht, tussen paranoia en echte snode plannen. Namelijk alles dat we te zien krijgen is vanuit de perspectief van Rosemary. Vage dromen, 'raar' gedrag van een echtgenoot, opdringerige buren, de drankjes en de dokter, het is allemaal indirect bewijs en is ter interpretatie. Zelfs als ze zeggen dat het kind dood geboren is, en je bereid bent als kijker helemaal mee te gaan Rosemary's ongeloof, zegt dit nog allemaal niets en zou het net zo goed allemaal haar eigen fantasie kunnen zijn. Deze dunne lijn tussen feit en fantasie wordt op boeiende wijze bewandelt en krijgt pas op het einde duidelijkheid.

Van horror is hier met alle respect geen sprake, van een psychologische thriller wel. Een die ook best wel met een 'pinch' wordt afgesloten. Rosemary's Baby is daarmee een uitermate degelijke en interessante film die ondanks het extra aan inzicht toch net wat te traag en te lang is.

Ik heb Rosemary's Baby zo'n 30 jaar geleden voor het eerst gezien op tv gezien en vanavond herzien. Rosemary's Baby was toen geen horror en nu ook niet, zelfs geen griezelfilm maar in mijn opinie een aardige psychologische mysterie thriller die sowieso te lang qua speelduur is. 90 minuten was meer dan zat geweest en was de film waarschijnlijk spannender geweest. Te veel dialoog, weinig actie, maar wel een Mia Farrow die uitstekend haar rol vertolkt als Rosemary. Voor mij is deze film geen hoogvlieger en hoef hem na deze eerste herziening ook niet weer te zien. Mijn waardering veranderd niet.

Ik had ergens verwacht dat deze film minder krachtig zou zijn als je ‘m herbekijkt. Immers moet een film als Rosemary’s Baby het veel hebben van het mysterie, de vraagtekens en een bepaald verrassingselement, die bij een tweede kijkbeurt natuurlijk veelal weg zijn. Maar dan blijkt dat Rosemary’s Baby misschien zelfs wel nóg sterker is als je ‘m kijkt terwijl je weet hoe de vork in de steel zit. Een stukje mysterie is misschien weg, maar de spanning is er nog steeds. Want spannend, dát is Rosemary’s Baby.

Het is met de hedendaagse blik wellicht een wat langzame film, maar daarin zit wel een zeer efficiënte opbouw; het gaat van kwaad naar erger. Dat is het beste te zien aan ons hoofdpersonage, gespeeld door een fenomenale Mia Farrow. Ze begint als zo’n heerlijk naïeve en vrolijke meid en we zien haar steeds meer aftakelen. Wat een rol. Verder zit de film vol momenten waarop je naar het scherm zou willen schreeuwen. Dat zit al in kleine dingen. Zo’n moment wanneer Hutch, de enige man die Rosemary kan helpen, zijn handschoen kwijt raakt, denk je als kijker alleen maar ‘O nee toch!’ En een film die je met zulke ogenschijnlijk kleine momenten zo op scherp zet, dat is niet minder dan meesterlijk.

4 flinke sterren.

Mee eens, heb hem geloof ik al zes keer gezien, en gisteravond wilde ik hem eventjes wéér opzetten...

Als je niet meer op de uitkomst zit te wachten vallen je allerlei subtiliteiten pas goed op, natuurlijk niet alleen bij deze film.

Bah.

Enkele schaarse momentjes daargelaten is Rosemary's Baby een ontzettend saaie horrorklassieker. Met een speelduur van dik 2 uur is het een kwestie van geduldig te zijn tot het gedaan is. Ondanks de sfeer waarmee Roman Polanski meteen de toon zet tijdens de credits (en waarmee hij ook afsluit), slaagt hij er nauwelijks in z'n film enige gelaagdheid of spanning mee te geven.

Eén van de hoofdredenen daarvoor is natuurlijk de karikaturale vertoning van 90% van de cast, aangevoerd door een twijfelachtige Mia Farrow als braaf schaap en John Cassavetes als houten klaas. Die oudjes zijn iets kleurrijker, maar m.i. ook totaal misplaatst. Uiteindelijk is dat dan toch de grootste ergernis.

1,5

tegenvaller persoonlijk

Blijft een klassieker. Film zeker al 10 x gezien. De rollen van Rosemary en Minnie Castevet blijven me fascineren. Als ik het voor het kiezen had, kregen ze beiden een oscar. Drama, thriller en horror in 1 film. Film is al 50 jaar oud, maar nog steeds één van mijn favorieten aller tijden!

Ik vergelijk het bekijken van Rosemary's baby wel eens met het leggen van een puzzel. In het begin heb je totaal geen weet wat er gaat komen maar door de schets op de doos je weet wel wel waar je naar toe wil. Beetje bij beetje leg je de stukjes op het blanco blad, elk stukje geeft je informatie over het geheel, elk stukje is een hint wat er gaat komen en het is best spannend om al die stukjes te leggen maar de laatste stukjes zijn evident, er is geen ontbrekend stukje, het gaat te gemakkelijk. Eens de puzzel gemaakt is, krijg je dat gevoel van ‘is dit het maar?'. Niks speciaals dus. Vreemd want de puzzel kwam uit die befaamde kunstwinkel van Montmartre. Maar de ontwerper van de puzzel had een ander publiek voor ogen. Op de puzzeldoos staat echter : voor mensen tussen 9 en 99 jaar.

Polanski's slowburner doet veel goed, maar niet alles. Er wordt flink wat tijd genomen om de paranoide sfeer op te bouwen, en verschillende zaken hinten dat er iets vreemds aan de hand is. Niet alleen die halsketting met "Tannis root", ook details zoals de man op het nieuwjaarsfeestje die plots zegt : "1966 : Year One". Nog enger vond ik de vreemde voorvallen met de kennissen : één die blind wordt en één die overlijdt. Polanski laat de kijker in het ongewisse en hoopt dat die in de paranoia meegaat. Een bijzonder geslaagd moment was toen Rosemary in de telefooncabine staat en er een rijzige figuur achter haar komt staan. Ik dacht dat het Dr. Saperstein was maar nee ... . Maar het sleept ook veel te lang aan en Mia Farrow wordt wat vervelend met haar gejank. De climax kwam ook te laat voor mij. Een film die ik nooit echt slecht, maar ook nooit echt goed heb gevonden.

Intrigerende zit, die wel iets te lang duurt af en toe. In het eerste uur gebeurt er niet zo erg veel; en hoewel ik snap dat dit functioneel is voor de opbouw van het mysterie en de spanning, vergt Polanski toch wat geduld en doorzettingsvermogen van zijn kijker. Dat wordt grotendeels beloond, want het verhaal en de ontwikkelingen zijn leuk en interessant, maar niettemin had hier perfect een twintigtal minuutjes afgekund. Ik noem het verhaal nu leuk en interessant (en dat is het ook), maar het is ook wel érg voorspelbaar. Ik had vanaf het eerste kwartier door hoe de vork in de steel zat, en elke 'verrassing' die later volgde was geen verrassing. Maar het ligt er zo dik bovenop dat dit me een doelbewuste keuze leek? Het bouwt in ieder geval op naar een einde dat je al twee uur lang verwacht, en dat dan een beetje pover aanvoelt.

De acteurs zijn wat theatraal (maar bon, de film is intussen ook al 53 jaar oud natuurlijk, andere tijden) en Rosemary's aftakeling is wat onsubtiel. Wat wél heel erg positief is, is de visuele aankleding van de film. Het grote appartement ziet er mooi authentiek uit, en levert een ideaal decor voor het slow burn plot. Goed en dynamisch camerawerk ook. Over het algemeen is Rosemary's Baby dus een hele degelijke film, die door z'n iets te lange speelduur af en toe wat momentum verliest en daardoor niet helemaal tot de grote toppers behoort. 3.5*.

Gisteren herzien op dvd ik meen mij te herinneren dat op het laatst de baby te zien was?

Jaren geleden al gezien en toen beviel het me niet zo goed eigenlijk, maar bij de herkijk pakte deze klassieker van Polanski me toch wat meer. Horror is het nauwelijks, maar het is veel meer een psychologisch drama (en vooruit, een beetje mystery). Rosemary en haar (ontzettende eikel van een) man Guy komen in een nieuw appartementencomplex te wonen, met niet alleen nogal aanwezige buren, maar waar ook de relatie tussen Rosemary en Guy onder spanning komt. Het is soms nogal theatraal, met name die buurvrouw, maar de psychologische situatie van Rosemary die steeds meer alleen komt te staan in haar overtuiging dat er een satanische sekte aanwezig is en haar wanhoop wist me deze keer een stuk beter te pakken. Wel wat dubbele gevoelens over het einde, waarbij elke twijfel over wat er aan de hand is weg wordt genomen (jammer) maar waar de rol van Rosemary wel weer een leuke twist krijgt. Nog steeds geen topfilm, maar wel een ruime verhoging van mij.

Deze uitstekende en spannende gemaakte (opgenomen in het New Yorkse Dakota-gebouw) Horror / Mystery film was vorige week zaterdag te zien op de televisie op "België Eén" (dus zonder reclame) en trok meteen mijn aandacht, ondanks dat ik deze film al eens in een ver verleden had gezien. De film is een bewerking van het gelijknamige boek van de Amerikaans schrijver Ira Levin en is sterk af te raden tijdens zwangerschap. Het is tevens de eerste film van de Pools-Franse regisseur Polanski in Amerika en werd een horrorklassieker van jewelste en dat is het nog steeds, ondanks dat de film inmiddels meer dan 50 jaar oud is.

In dit verhaal neemt het pas getrouwd en gelukkig stel Rosemary (Mia Farrow) en acteur Guy Woodhouse (John Cassavetes) intrek in een oud appartementencomplex in New York waar vroeger geheimzinnige dingen zouden zijn gebeurd. Tegenwoordig is het er nog steeds niet pluis, want vlak na hun intrek vindt er al een zelfmoord plaats van een jonge vrouw, te weten Terry Gionoffrio (Victoria Vetri), dat onderdak heeft gevonden bij hun buren. Deze buren, het oudere echtpaar Minnie (Ruth Gordon en Roman Castevet (Sidney Blackmer), zijn zo gedienstig dat ze haast opdringerig lijken.

Op een nacht heeft Rosemary een angstaanjagende droom vol erotische en satanische taferelen, waarin ze gemeenschap heeft met de duivel. Ze denkt dat de hele droom geïnspireerd is op de Castevets. Niet lang daarna blijkt ze zwanger en vanaf dan begint de ellende. Rosemary ontdekt dat er met hun buren iets eigenaardigs is en ze maakt zich ook ernstig zorgen over het welzijn van haar baby. Maar niemand, zelfs Guy niet, gelooft haar. Is Rosemary gewoon een overbezorgde, kersverse moeder, of is er werkelijk iets aan de hand?

Toen deze film in 1968 uitkwam, sloeg hij gelijk in als een bom en lanceerde maar gelijk een nieuw genre, namelijk die van "occulte thriller". Vanaf de eerste seconde van de film, die begint met het door Mia Farrow ingezongen wiegeliedje (zet gelijk de toon, namelijk onheilspellend en donker) tot aan de bizarre ontknoping van dit verhaal, blijf je gekluisterd en met klamme handen in je stoel / bank kijken. Ondanks dat de film al "bejaard" is, weet deze vertelling nog menig nekhaar overeind te doen staan en dat zonder rondspattend bloed, afgehakte ledematen en schreeuwende slachtoffers. Toch is het, ondanks afwezigheid van deze elementen, een beklemmende en spannende film, die terecht tot de horrorklassiekers behoort.

Dat hij tot de horrorklassiekers behoort is mede te danken aan Mia Farrow, die in het begin van de film nog rondloopt met een kapsel met de haren tot de schouders en na circa 60 minuten verschijnt ze opeens met een heel kort geknipt kapsel en wordt er gezegd:

Rosemary: Ik ben bij Vidal Sassoon geweest.
Guy: Heb je daarvoor betaald?

Het viel me deze keer ook op dat er van Mia Farrow soms wat naaktheid te zien valt, zoals de scène (na circa 10 minuten) waarbij ze net in het appartement zijn ingetrokken en op de vloer aan het eten zijn en ze dan opeens zegt tegen haar man "Hey, laten we vrijen", waarna ze haar jurkje en slipje uittrekt en we dan haar borstjes eventjes zien. En na circa 42e minuten zien we haar borstjes en billetjes als ze 's avonds verkracht wordt door de duivel en waarbij ze gedrogeerd (door het eten van een chocolade toetje van Minnie waar ze iets heeft in gedaan) is en waandenkbeelden (o.a. op een boot) heeft. En als ze daarna de ochtend erna wakker wordt (waarbij ze striemen heeft op haar bovenlichaam) na circa 47 minuten, zien we voor het laatst haar borstjes. Omdat Guy dan zegt dat ze gemeenschap hebben gehad, terwijl Rosemary sliep, omdat hij graag een kindje wil hebben, gelooft ze dat in eerste instantie, maar ze heeft dus gemeenschap gehad met de duivel.

Mia Farrow overtuigt als jonge en verliefde echtgenote van Guy, een acteur die op het punt staat door te breken, en verderop in het verhaal als gelukkige aanstaande moeder. Naarmate de speelduur vordert, wordt haar geloofwaardigheid sterker. Zeker in de dramatische, paranoïde scènes weet zij je als kijker voor zich te winnen, op een manier dat je naarmate je verder in het verhaal komt, twijfelt of zij nu echt het slachtoffer is van een duivels pact tegen haar en haar baby of dat het allemaal waandenkbeelden zijn.

Ook de rest van de cast acteert uitstekend zoals Guy Woodhouse (een zorgelijke en aardige man, die het beste lijkt voor te hebben met Rosemary, maar al snel kom je erachter dat Guy helemaal niet zo lief is), Ruth Gordon, Sidney Blackmer, Maurice Evans (als Hutch, die een goede vriend is van Rosemary en hij waarschuwt Rosemary en Guy al vanaf het begin voor hekserij) en Ralph Bellamy (als dokter Sapirstein, die dokter is waar Rosemary op aanraden van Minnie en Roman naartoe gaat als ze zwanger is en hij schijnt één van de beste artsen op dat gebied te zijn).

De laatste, oftewel dokter Sapirstein, raadt Rosemary aan elke dag een kruidendrankje (zou beter zijn dan pillen) te drinken en dit drankje moet dan door Minnie gemaakt worden. Omdat Minnie dit leuk vindt om te doen, staat ze elke dag met een vies drankje aan de deur. Aan het begin drinkt Rosemary het op zonder te klagen, maar op een gegeven moment begint ze twijfels over het drankje te krijgen. Als vrienden van Rosemary ook nog eens hun twijfels over het drankje uitspreken is Rosemary het zat. Ze krijgt van iedereen te horen dat ze er zo slecht uit ziet. Ze vindt dat er iets moet gebeuren, omdat ze zich erg slecht voelt.

Mia Farrow is natuurlijk de ster in deze film, maar Ruth Gordon als Minnie Castevet doet niet veel voor haar onder. Ruth Gordon won zelfs de Oscar voor "beste actrice in een bijrol". Ze is in deze film op een zeer overtuigende wijze sluw, akelig, opdringerig, nieuwsgierig en flamboyant. De tweede Oscar voor deze film ging naar regisseur Roman Polanski zelf voor "beste bewerkte scenario", hij heeft het boek van Ira Levin nauwgezet gevolgd, elk detail klopt. Kleuren, kleding en dialogen zijn rechtstreeks uit het boek overgenomen.

"Rosemary's Baby" is een film die je niet meer loslaat en je blijft ook gekluisterd kijken van de eerste minuut tot de bizarre ontknoping op het einde. Want na de bevalling krijgt Rosemary te horen dat haar zoontje dood is en dat ze hem niet kan zien. Rosemary gelooft dit verhaal niet. Ze besluit zelf op onderzoek uit te gaan en via een geheime gang in hun appartement, komt Rosemary in een woning waar alle mensen (of beter gezegd heksen) aanwezig zijn zoals Minnie, Roman en Guy en er staat ook een zwarte wieg met haar zoontje, waarvan ze schrikt als ze er naar kijkt. Rosemary weet niet zo goed wat ze moet doen. De mensen vertellen Rosemary dat haar zoontje de zoon van Satan is en dat hij Adrian heet. Even twijfelt Rosemary wat ze zal doen, maar als ze gehuil hoort uit de wieg, loopt ze erheen en wiegt ze haar zoon en horen we weer het wiegeliedje van het begin. De film is daarna na circa 130 minuten afgelopen.

"Rosemary's Baby" is een Horror / Mystery film die het moet hebben van het geweldige acteren, de sfeer (inclusief de muziek) van de film, het goede verhaal en van de suggestie, want je bent banger voor wat je niet ziet dan wat je wel ziet. Al met al is het eindproduct een "baby" waar de makers trots op mogen zijn, maar niet echt een aanrader voor vrouwen die net in blijde verwachting zijn

Een intrigerende horrorfilm die toch mee het genre groot maakte. Je had wel de thrillers van Hitchcock, maar verder waren horrorfilms misschien wel leuk, maar werd het in Hollywood niet echt au serieus genomen. Er zouden snel nog meer grote films met demonen volgen zoals The Exorcist of The Omen.

Veel elementen uit de film zijn ondertussen al veel gebruikt in latere horrorfilms, zodat het soms clichés lijken in Rosemary's Baby. Dat heb je helaas wel meer met oudere films. Ik las hier al eerder dat de film weinig schrikeffecten gebruikt, en dat is wel sterk voor een horror. Pas nog de nieuwe Scream gezien, waarin meermaals de deur (of die van kast of ijskast) wordt opengedaan met de muziek die opzweept zodat je verwacht dat er iemand achter verschijnt als de deur terug dicht gaat. Rosemary's Baby moet het minder van die momenten hebben en weet net de sfeer door het verhaal en acteerwerk zo te laten groeien. Interessante figuren en een onderschatte Mia Farrow die zelfs nog geen Oscarnominatie kreeg voor haar hoofdrol in deze film.

Wat Is Er Toch aan de Hand met Rosemary's Baby?

Zit er een reden achter deze copy-paste van de titel?