Het origineel pas een jaar geleden voor het eerst gezien en ik vond 'm erg leuk. Ik keek vanaf dat moment ook wel uit naar dit vervolg, maar door de annulering van de bioscooprelease heb ik hem nu pas gezien.
Deze film doet eigenlijk de eerste film nog eens dunnetjes over, alleen dan net wat anders. Op zich is dat misschien ook wel het beste. Bij een compleet andere aanpak bestaat er immers het risico dat de film niet aanslaat bij de fans van het origineel. De herkenbaarheid is sowieso altijd iets dat me wel bevalt bij dit soort sequels.
Will Ferrell heeft geen enkele moeite om zijn bekende typetje weer precies zo neer te zetten als dat hij in 2004 deed. Maar dat compliment geldt eigenlijk voor het complete nieuwsteam. Zodra de groep weer bij elkaar is, duurt het niet lang voor ik de eerste lach niet kan onderdrukken. Steve Carrell is, net zoals in de voorganger, weer de absolute held van Anchorman 2. Brick hoeft alleen maar zelf te lachen en ik lig al plat. Zijn conversaties met zijn love interest zijn ook stuk voor stuk geweldig, met zijn 'date' als hoogtepunt. Christina Applegate is wederom een aangename verschijning en de schat aan cameo’s is opnieuw geweldig. Het massagevecht is nog niet eens zozeer grappig, als wel erg vet om naar te kijken. Naast onder meer Liam Neeson, Jim Carrey en Will Smith komen er nog een hele hoop andere bekende gezichten opdraven.
Wat me dit keer wel opviel, was dat ik de film toch als iets te lang ervaarde. Dit soort komedies kunnen zich beter beperken tussen de 90 en 100 minuten. Ook opmerkelijk hoe redelijk abrupt er opeens een einde aan de film gebreid werd (in de 113 minuten versie). De eerste keer dat de film begon te rekken was bij het hele gebeuren waar Ron blind wordt. De grapdichtheid komt hier lager te liggen en de grappen die gemaakt worden, slaan niet zozeer aan. De ronduit krankzinnige finale maakt een hoop goed, maar dat neemt niet weg dat de film ergens wel wat ingekort had gemogen.
Verder is Anchorman 2 weer volop genieten. Het vervolg sluit gemakkelijk aan bij het eerste deel en er valt genoeg te lachen, mits je met de flauwe, overdreven humor overweg kunt. De personages zijn bijzonder kleurrijk en goed uitgewerkt. Ik heb me niet verveeld, maar blijf er wel bij dat er hier en daar wat meer geselecteerd had kunnen worden. Wat dat betreft kan ik me niet zo goed voorstellen dat de 140 minuten versie beter kan zijn. Al ben ik er eigenlijk ook wel weer benieuwd naar. Met Burgundy weet je het immers nooit.
You stay classy, San Diego.
3*