À Perdre la Raison (2012)

Sterke film, in de eerste plaats misschien wel omdat Lafosse zich concentreert op de opbouw van het drama, en niet op de ontknoping ervan. Hij stapt niet in de valkuil van het sensationele, en haalt wat dat betreft meteen al met de openingsscène de ‘angel’ er uit.

Hij toont beheersing in het naar voren brengen van de verschillende elementen (omstandigheden, karakters en hun drijfveren, hun relatie tot elkaar) van dit verhaal, en vervalt niet in larmoyante en met de vinger wijzende tranentrekkerij. Dat maakt deze reconstructie psychologisch geloofwaardig, en des te schrijnender.

Zo ontstaat het beeld van een noodlotstragedie, die niemand wilde, maar die niet te voorzien leek toen die zich begon af te tekenen. Juist vanwege die fatale combinatie van karakters en omstandigheden. Al ontkom je er eigenlijk niet aan om allerlei vragen en bedenkingen te hebben bij de merkwaardige figuur van Pinget.

Bij dit soort drama’s is de invulling van de hoofdrol natuurlijk wel erg belangrijk. Maar daarover is in dit geval niks te klagen: Emilie Dequenne is hier zeer indrukwekkend als de steeds meer sociaal en mentaal geïsoleerd rakende Murielle, op weg naar het breekpunt.

Je hebt van dei films die je wegens het terneerdrukkende thema eigenlijk niet wil zien, maar wanneer je ze dan toch ziet ben je blij dat je gekeken hebt (4 months, 3 weeks and 2 days ; Elephant). Die vlieger ging voor mij helaas niet op hier.

Ik vind dit dus NIET interessant. Ik wil dit NIET begrijpen. Dat zowel Mounir als Pinget geen volbloed onmensen waren, maar eerder subtiele tirannen zonder expliciet tirannieke bedoelingen (vooral PInget dan) was wel goed gedaan. Dat maakte de uitzichtloosheid waarschijnlijk alleen maar groter.

Ik zat mezelf toch vooral af te vragen waarom ik hier in godsnaam op een vrije vrijdagavond naar zat te kijken. Het tranaerige gezicht van Dequenne kende na het eerste uur nog maar één stand en dat riep bij mij helaas alleen maar weerzin en geen medeleven op.

Loodzware film.

Het verhaal begint met het einde en dat neemt in zekere zin de verrassing weg. Wat volgt is een deprimerende neerwaartse spiraal waarin Murielle terechtkomt. Een allesoverheersende patriarch in de vorm van een huisdokter en een echtgenoot die haar aan haar lot overlaat leiden Murielle tot waanzin.

Het duurde even voordat ik in de film zat: in het begin gaat het snel: verliefd, getrouwd, het ene kind na het andere... Niet bijster interessant maar gaandeweg komen er subtiele barsten in de driehoeksverhouding, uitmondend in een verschrikkelijke tragedie. Mooiste en tevens pijnlijkste scène: wanneer Murielle volledig breekt in de auto, op de tonen van Julien Clerc. Emilie Dequenne speelt echt geweldig!

Moeilijk te beoordelen dit,vooral omdat het erg deprimerend is en je er geen leuk gevoel aan overhoudt, wat bij mij toch wel drukt op de punten (anderzijds ben ik dan snel geneigd om hoge cijfers aan feelgood films te geven). Misschien niet helemaal eerlijk maar het gevoel dat een film bij mij nalaat speelt een rol.

De mentale aftakeling van een huismoeder wordt stap per stap gevolgd tot de dramatische ontknoping. En het begon allemaal heel goed : een superverliefd koppeltje trouwt, krijgt vier kinderen en maken toekomstplannen. Waar liep het dan allemaal mis vraag je je af? En dan worden de doorslaggevende elementen in de schaal gegooid : de dominante, en laat ons eerlijk zijn, manipulerende dokter die bij hen woont, een echtgenoot die de zijde kiest van zijn adoptieve vader, een gezinsleven die maar niet "normaal" wordt, een verstikkend bestaan waar ze geen uitweg meer uit ziet. Wel een interessant gegeven waar de regisseur het antwoord wil geven wat een doodnormale vrouw tot zo'n waanzinnige daad beweegt. Geen kritiek op de film, gebaseerd op een echt gebeurd verhaal, maar voor mij lag het iets te zwaar op de maag, al kan je zoiets ook moeilijk anders brengen. Zeker Dequenne is indrukwekkend, met haar transformatie van een verliefd meisje naar een bijna levenloze fysieke huls op het einde.

Een goede drama film...

Een waargebeurd verhaal...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende acteurs Tahar Rahim en Niels Arestrup...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Goed geluid (geen Dolby Digital aanwezig)...

Ik ga Émilie Dequenne nog associëren met depressieve rollen. Ik kende de actrice van haar debuutfilm Rosetta, niet meteen de meest rooskleurige film. 13 jaar later zie ik ze opnieuw in deze À perdre la raison. Ik begrijp wel waar deze film naar toe wil gaan, maar het komt eerder over als een postnatale depressie. Murielle heeft duidelijk moeite met de kinderen en het wordt haar allemaal te veel. Ze vervreemd van haar omgeving.

Het einde kan ik wel volgen, dat is zeer goed gedaan en toch ook de essentie van deze film. Het is de aanloop die voor veel vragen zorgt. Op zich niets mis mee, maar in deze film zorgt het enkel voor te veel vaagheid. Dat ligt aan het script, Dequenne doet het zeker goed.

Een vrij heftige film van Joachim Lafosse.

De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Dit vond plaats op 28 februari 2007 in Nivelles, waarbij een moeder (Geneviève Lhermitte) haar 5 kinderen om het leven bracht. Niet alle feitelijke gebeurtenissen werden overgenomen, maar het verhaal is hier grotendeels wel op gebaseerd. De film werd binnen 11 weken tijd opgenomen.

Regisseur Joachim Lafosse verdiepte zich in het verhaal om een beter beeld te krijgen. Wat drijft een moeder zover om tot een afgrijselijke daad over te gaan?

De film won 8 prijzen, en werd 11 keer genomineerd.

3,0 *

Hoed af voor een verbluffende Emilie Dequenne in een film die aantoont dat een gezin zelfstandig moet leven en zich onafhankelijk moet kunnen ontplooien.

Het is een sterke film met een paar echt indringende scènes met sterke contrasten, inzonderheid het stralend, onvoorwaardelijk geluk in de beginne tegenover de dramatische fataliteit in het slot.

Joachim Lafosse bewijst net als in "Nue Propriété" zijn groot talent en om terug te komen op Emilie Dequenne, zij is één van de vele Brussels-Waalse acteurs die het in de Franse filmwereld hebben gemaakt : Cécille de France, Olivier Gourmet, Yolande Moreau, Jérémie Reignier, Benoït Poelvoorde....

Film over een gezin dat bij een dokter woont en de vrouw die daar langzaam aan ten onder gaat. Als je de situatie ziet, kan je je wel voorstellen dat het niet prettig is om zo te moeten leven. Echter als je de film ziet, komt dat zo niet over. Dan lijkt het allemaal wel mee te vallen. De dokter komt als een heel redelijke man over, waar goed mee samen te leven valt. En ook binnen het gezin zijn er op het eerste gezicht geen noemenswaardige problemen. En als je dat dan zo bekijkt komt het verloop van de film en vooral het einde behoorlijk uit het niets. En is de film toch ongeloofwaardig al kan je een dergelijk verloop in de situatie dus wel voorstellen. Maar dat is in de film niet goed uitgewerkt, en daarmee is het een duidelijke onvoldoende. Al wordt er prima geacteerd en zijn ook de camerastandpunten opvallend. Bijna altijd een camera die ergens achter verstopt lijkt, alsof het gezin stiekem gefilmd wordt. En dat heeft best wel wat. Een aantal details zijn echter niet goed uitgewerkt. De film speelt over een flink aantal jaren. Er worden vier kinderen geboren, die je ook ziet opgroeien. De moeder zie je dan nog wel enigszins van haardracht veranderen en die gaat er wel een beetje slechter uitzien gedurende de film. Maar goed zij is dan ook de hoofdpersoon. De vader en ook de dokter zie je helemaal niet veranderen na al die jaren. En ook rijdt de dokter aan het einde nog steeds in dezelfde auto, die ook nog steeds na al die jaren in nieuwstaat verkeert.

Het is weer een tijd geleden dat ik nog een vijf sterren heb uitgedeeld maar deze film verdient ze alle vijf.

Wat een ongelooflijke tour de force van zowel Arestrup als Dequenne, die laatste bewijst na Rosetta, een film die ze bijna eigenhandig naar een hoger niveau tilt, opnieuw wat voor een ongelooflijke actrice ze is. Camera zit dicht op de personages maar waar mij dat bijvoorbeeld recent bij Le Fils nog behoorlijk ergerde leek dit hier perfect te passen. De locaties van de film zijn relatief beperkt wat ook erg bijdraagt aan het beklemmend gevoel dat Delfosse probeert te creëren en wat er ook voor zorgt dat je bijna de vrijheid die Murielle in Marokko voelt zelf voelt, eindelijk eens weg uit dat verdorven huis waar ze zo enorm wordt verstikt door haar man en inwonende huisdokter (of die laatste goede bedoelingen heeft of niet wil ik nog in het midden laten).

Ook muzikaal klopt het plaatje volledig, passende klassieke stukken hier en daar zonder te overdrijven. Maar vooral het perfect gekozen: Femmes je vous aime van Julien Clerc, kippenvel, opspelend nekhaar en koude rillingen, ze waren allemaal aanwezig in de scène waarin dit nummer passeert.

Uitzonderlijk sta ik ook achter het begin van de film dat toch behoorlijk wat info weggeeft.

Hulde voor Lafosse, Arestrup en Dequenne.

Absoluut iets van het allerbeste dat in België ooit is gemaakt.

helemaal mee eens met bovenstaand bericht,,,,,,,

de film, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal,,,,

Direct de eerste beelden zijn al huiveringwekkend, vier lijkkisten die een vliegtuig ingaan. Vervolgens zie je in zo'n 90 minuten hoe een mooie vrouw steeds meer in een depressie raakt omdat ze controle over haar leven en gezin niet heeft. Uiteindelijk tot welk een drama dit heeft geleid.

Gebaseerd op een ware gebeurtenis in 2007.

Het komt wat mij betreft in deze film niet goed uit de verf hoe groot de invloed was van de inwonenende huisarts. Vandaar dat ik blijf steken op 3 ☆

Het is bijzonder om dingen terug te lezen die ik enige jaren geleden al bleek geschreven te hebben. De titel kwam me weliswaar bekend voor, maar ik wist toch niet meer dat ik deze film al eens gezien had. Maar wat ik nog bijzonderder vind, is dat ik toen dingen in de film zag die me nu helemaal niet waren opgevallen. Over een auto die hetzelfde bleef en mensen die niet ouder werden. En ook het bijzondere camerawerk was me nu helemaal niet opgevallen. Bij deze kijkbeurt vond ik het vooral jammer dat in de allereerste scene al verraden wordt hoe de film gaat aflopen. En nu vond ik het jammer dat ik daar al de hele tijd naar aan het toekijken was. In tegenstelling tot mijn vorige kijkbeurt kwam het einde voor mij dus deze keer niet uit de lucht vallen. Wel vond ik het jammer dat het verhaal maar heel weinig ontwikkelde en dat het toch ook allemaal wat afstandelijker was dan je bij een droevige film als deze mag verwachten. Ik miste toch teveel echt emotionele scenes. Maar ik vond het nu wel een betere film dus als de vorige keer. Drie sterren en vorige keer twee.