Ken Park (2002)

Filmmarathon: Alain Resnais, Mark Chapman, giallo, B-film horror, splatter galore, Jean Renoir en als afsluiter Ken Park...we zullen inmiddels wel wat ver heen zijn en geven iedereen onder de 20 de raad deze film te zien, want pas op als ze of het je te pakken krijgt ... volwassenheid.

Pak een skateboard, luister naar wat punk, hiphop, The Shaggs voor mijn part, het nihilisme zit hem niet in wat jullie doen, maar in wat de volwassenen van het leven gemaakt hebben.

Meesterwerkje!

Mooi gesproken.

Meh.

Over de ganse lijn is dit beter dan ik gedacht had maar af en toe verliest men zich in overbodige zaken. En dan heb ik het helaas over de expliciete zaken. In de kern heb ik daar geen enkel probleem mee, maar dan moet het wel wat functie hebben. Zo'n close-up van een spuitende piemel heb ik niet nodig. Zonder heb ik ook wel door wat er dreigt te gebeuren.

De cast doet het trouwens een pak beter dan ik had verwacht. Ik had amateuristisch spel verwacht van semi-pornosterretjes maar daar heb ik me gelukkig in vergist.

Verder is dit audiovisueel niet denderend, al lagen mijn verwachtingen ook hier best laag. Zeker de seksscènes hadden in een eleganter kleedje gestoken mogen worden. Afgaande op zijn seksuele activiteiten lijkt die Shawn een ervaren jonge knaap, dus had die wel beter verdiend dan op een lekkende hond te lijken tijdens een welbepaalde activiteit. Helaas zitten er zo wat meer dingen in.
De intro van de verschillende personages is oké en zorgt voor best wat ritme. Zeker Ken Park zelf had een totaal andere rol van betekenis dan ik gedacht had.

2,5

Jazeker, goede film hoor. 'Ken Park' confronteert de kijker erg vaak, zonder enige (overbodige) vorm van opbouw. Resulterend in een paar behoorlijke scenes. Zo'n beetje alles valt te zien, maar het kwam bij mij nergens als geforceerd over. Alle naakt, seks, geweld, noem het maar op - ik kon het als functioneel blijven zien. Netjes gedaan Clark en Lachman, want zo makkelijk is dat niet. 'Ken Park' schetst ''echte'' verhaaltjes, met sterke dialogen en goed acteerwerk. Sommige wendingen zijn behoorlijk (opa en oma), maar qua gevoel blijft de boodschap menselijk en duidelijk. Verwarrende relaties tussen ouders en hun kind, opgroeiende en perverse tieners die best nog wel nadenken over het leven. Sfeervol en meeslepend.

Ken Park, een heerlijk ziek filmpje, waar er te weinig van zijn. De zieke wereld van Ken Park die zichzelf bij aanvang gelijk een kogel door zijn kop schiet, je zit er gelijk goed in zeg maar.

Saai filmpje wat maar wat voortkabbelt met verschillende verhaallijnen en wat, als kerst op de taart, ook nog eens op de meest flauwe manier probeert te provoceren.

Ik was altijd wel benieuwd naar Ken Park; Gummo van Harmony Korine vond ik op een bepaalde perverse manier toch wel interessant, en ik was Ken Park al wel vaker tegengekomen op lijstjes. Vooral lijstjes over meest heftige, meest smerige films, dat soort dingen. Maar dat bleek wel mee te vallen. In Ken Park volgen we een groep opgroeiende pubers uit (over het algemeen) nogal dysfunctionele families, en de dingen die ze met name in hun privacy uithalen. En eigenlijk was dat best wel de moeite waard - het is niet allemaal fraai wat we zien, maar het komt wel heel echt over met een prima cast. Ik kon goed met ze meevoelen, al ben ik blij dat ik (en de meeste van mijn vrienden) niet in zo'n dysfunctionele bende ben opgegroeid. Het is niet zo bizar als Gummo, maar alsnog komt er een hoop narigheid voorbij: met name incest en pogingen tot, huiselijk geweld, en natuurlijk de zelfmoord van Ken Park, en op vrij onamerikaanse wijze wordt het naakt vrij expliciet getoond. Wat er schijnbaar toe heeft geleid dat de film nog steeds op heel veel plekken verboden is. De ophef over de film vind ik behoorlijk overtrokken, er zitten nogal verontrustende karakters in maar veel extremer dan een masturberende kerel, een expliciet trio, en wat niet al te expliciete seks- en geweldsscenes die in menig film veel explicieter worden getoond, wordt het niet. Voor de 90 minuten die het duurde was dit best interessant.

Eigenlijk tegen beter weten in toch maar weer een film van Larry Clark opgezet. Toen bij de openingscredits de naam van Harmony Korine voorbijkwam, hadden bij mij extra alarmbellen moeten afgaan. Want het is een verknipt verhaal met belabberd acteerwerk en dito camerawerk. Waardeloos.

Confronterende dramafilm over een groep puberende jongeren in Visalia, Californië. Begin van de film komt meteen rauw binnen met de zelfmoord van Ken Park. Cinematografie doet denken aan een oude 60/70-er jaren film met muziek passend bij die tijd. Deze jongeren groeiden op in de sociaal lagere klasse: rokende en bierdrinkende zwangere moeders en alcoholistische mishandelende vaders. Daarmee verwordend tot slachtoffer van de levensomstandigheden die daardoor ontstonden. De vader (Ronald Koeman look-a-like) van Hannah was vaak afwezig vanwege zijn werk en Shawn werd door de moeder van zijn vriendin gebruikt als likpuppy. Vader van Peaches met zijn bijbel vond ik onbegrijpelijk, hij spreekt over zonden, maar iemand verrot slaan als straf is wel toegestaan? De moord door Tate was onbegrijpelijk, want zijn opa en oma bedoelden het goed..... Verhaallijn was niet erg duidelijk of het moet een relaas zijn van de leegheid en nutteloosheid van ons bestaan. Dat shockerende viel nog wel mee, confronterend dat was de film wel! De film eindigt met een hartstochtelijke threesome met een bitter staartje......

Dat is maar één verhaallijn. Elke jongere heeft een eigen achtergrondverhaal en in de andere verhaallijnen is geen sprake van kettingrokers en/of alcoholisme.

Uiteraard mrklm is dit maar een deel van het verhaal. Ik wil ermee aangeven dat ze in ieder geval niet met een gouden lepel in de mond geboren waren! Daaronder schets ik ook iets over de verschillende achtergronden.......

Onorthodox filmpje met een aantal geflipte scènes. De situaties zijn nijpend en de sfeer vrij naargeestig. kleine 4*

Gemaakt om te shockeren, verder biedt de film weinig. Een jong suf skatertje wat zo met allemaal mooie vrouwen naar bed kan, ruk scene´s. Zoveel mogelijk rare dingen in de film gooien zodat mensen over deze film zouden gaan praten. Het is echter ophef om niks. Los van de ruk scene is dit naar mijn mening echt een ruk film.

Een coming of age verhaal van een seksueel opgehitste tiener die met zijn hormonen geen blijf weet. Het wordt hem ook niet echt moeilijk gemaakt natuurlijk. De film begint met een hele andere inslag die best vrij heftig is. Vervolgens worden de personages met een voice-over geïntroduceerd. Allen wat typetjes met elk hun eigenaardigheden.

Ik miste wel wat samenhang tussen het plot en de personages door. Film die tracht te provoceren met wát seksscènes en uit de hand gelopen geweld. De wereld van de jongeren is weinig bemoedigend te noemen waarbij marginaliteit en een moralistische ondertoon op de voorgrond treden. Skaten en blowen lijkt een vlucht te zijn van de realiteit, maar bestendigen ook net hun situatie. Wat vluchtige seks verandert daar niet veel aan.

Al bij al wel een OK film met best wel interessante personages, maar waarbij ik toch meer verwachtte qua ontwikkeling van het verhaal.

De eerste schooldag is alweer gepasseerd en nadat de politici gewillig hun obligate marketing praatje hebben komen opvoeren (proficiat aan alle jongens en meisjes !) was het tijd om Larry Clark aan het woord te laten. Maak dus plaats voor Ken Park en zie hier wat de kids interesseert. Seks en Skaten (drugs is hier opvallend minder aanwezig, ik herinner mij toch maar één scene met de bong). Bij de films van Clark is er geen plot, geen entertainment maar hij werkt meer met confrontaties en naturalisme om zijn boodschap te verkondigen nl de jeugd zit gevangen in het nihilisme. Voor de eerste keer wijst hij nadrukkelijk een vingertje naar de volwassenen. Het zijn hun frustraties, hun verloren idealen en hun onethisch gedrag dat leidde tot verval van de jeugd. Meer is het niet en dat mag je als een kritiek aanrekenen. Het is vrij standaard (ondanks expliciet seks) en eentonig in Clark’s analyse en de personages balanceren op randje karikaturaal (de introductie bv van de zwangere moeder met de sigaret in de hand gaat toch in die richting). Toch zijn er een paar sublieme Clark momenten (de moord op de grootouders, het einde waarin het trio symbool staat voor puur en zorgeloos cf soundtrack en natuurlijk de opening. Clark filmt nog steeds een verloren generatie, een mank lopende maatschappij. Maar is er verder nog iets boeiends te zien dan ‘jongeren zijn gestoord en het is de schuld van de opvoeding ?' Ja. Een detail, misschien wel het mooiste moment in de film : de droevige blik van Rhonda (cheerleader moeder gespeeld dor Maeve Quinlan) die kijkt naar de jeugdfoto’s toen alles nog rond football draaide en hoe opwindend en populair ze waren met de ster quarterback (haar man) en de overwinningen. En nu zit ze hier, is dit nu het leven van een huisvrouw ? De quarterback is niet meer mooi en jong en de was moet worden opgehangen. De oorzaak van die doelloze jongeren is misschien wel dat dat ze zien/voelen van hun ouders dat dromen en verlangens die worden opgebouwd, niet uit komen. Grote desillusie als gevolg. Meneer de minister, zou je dit eens kunnen uitleggen aan de schoolgaande jeugd ?