
Julien Donkey-Boy (1999)
Verenigde Staten
Drama
94 minuten
geregisseerd door Harmony Korine
met Ewen Bremner, Chloë Sevigny en Werner Herzog
Julien is een jongen met schizofrenie die samen met zijn ongewone familie in Long Island woont. Zijn jongste broer doet aan grieks-romeins worstelen. Vader is zijn coach. Grootmoeder speelt liefst de hele dag met haar witte poedel. Grote zus lijkt de meest normale uit het stel: ze verwacht een kind en ze vertegenwoordigt de sedert lang verdwenen moederfiguur, zeker (en misschien een beetje te veel) voor Julien... We volgen de omzwervingen van deze laatste.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=q3erNNfe6UQ
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Gefilmd volgens dogma 95.
Ewen Bremner (Spud uit Trainspotting) acteert meesterlijk als de schizofrene Julien...
Ewen Bremner (Spud uit Trainspotting) acteert meesterlijk als de schizofrene Julien...
In 1999 was ik nog niet zo'n fanatiek filmkijker dus dat is wel jammer, maar ik kijk wel of ie niet ergens te huur is. Maar bedankt

Vanwege het eerste half uur ga ik niet voor een
hele hoge score; toch 3,5* voor Julien Donkey-Boy.
Grappig detail: de grootmoeder in deze film is in het echt de grootmoeder van Harmony Korine (de regisseur & schrijver) en de film is gedeeltelijk in haar huis opgenomen.
4*
Deze film is niet aan mijn besteed, het ziet er allemaal zeer romelig uit en de personen in de film acteren zeer matig het enigste pluspunt aan de film is de uitstekende muziek.

Na.... ik zal jou nog 'ns een dvd lenen Henk...

Nee hoor, ik kan je reactie best begrijpen. Als deze filmstijl je niet ligt dan houdt het al snel op.
Julien Donkey-Boy is een, wat mij betreft, aardig geslaagd experiment. De kracht van Gummo voel ik hier nog niet in, maar de experimenten met beeld en geluid vond ik erg mooi. Maar als geheel weet het me nog niet te grijpen. Het maakt een iets te rommelige indruk, haast ongecontroleerd. Misschien moet ik hem nog eens zien, en raakt hij me dan wel. Misschien is het gewoon net niet mijn film.
Jammer genoeg miste de laatste 5 minuten bij mij... Hierdoor zal ik mijn stem op dit moment achterwege laten, maar zal nu op een 3,5* uitkomen.

De Werner Herzog die in deze film acteert is inderdaad de regisseur van onder andere Fitzcarraldo en Aguirre. Naast het maken van films speelt Herzog ook rolletjes in films, al zijn dit meestal kleine bijrolletjes.
4 sterren

Lees hier verder..
Gummo kon bovendien nog steunen op een mooi in beeld gebrachte neerslachtigheid en verveling van een klein dorpje in het arme Zuiden. In JDB zitten zeker mooie stukjes, maar overall weet de film mij niet te boeien.

Verder meer een portret over de onderkant van de samenleving zonder enig moraal of (vals)sentiment, maar heel puur aantoont hoe ver deze '' freaks '' (want dat vinden wij van dit rariteitenkabinet) van ons af staan en nooit geaccepteerd zullen worden (in onze ikea-samenleving) ! Kwa thematiek zeer vergelijkbaar met The Elephant Man.
Ik ben er nooit fan van geweest met af en toe een goede uitschieter en ook Harmony kan er wel wat mee. Julien-Donkey-Boy werkte voor mij wel beter dan Gummo. Puur omdat je hier toch wat sterker het gevoel hebt dat het minder afstandelijk is. Niet gek want Gummo was dan ook meer een registratie van buitenaf.
Toch wel ee nenorm deprimerende thematiek. Ook weer confronterend en ondanks dat 'iets' me tegenhoudt een bovengemiddelde beoordeling te geven vind ik Korine op afstand één van de meest interessante en bewuste cinéasten die de independent scene kent. Daar heeft een bikini clad Vanessa Hudgens vrij weinig mee te maken verder

Wel blijf ik het zonde vinden dat zijn films zo 'vuil' zijn, lijkt me echt een man die wonderschone films kan maken. Toch een verhoging.
Eigenlijk een vreselijke mengelmoes van stijlen, gebeurtenissen en wat al niet meer. Niet altijd even boeiend en geslaagd helaas. Maar op het moment waar Julien een heuse traan laat biggelen in de gospelkerk voelde ik al dat er iets bijzonders moois aan de hand was en dat de film mooi zou gaan eindigen. En jawel: resulterende in een hartverscheurende maar toch bevrijdende (Julien lijkt wel genezen) finale.
Knap dat Korine uit het geharrewar toch iets puurs weet te maken.
Er is geen logisch narratief en perspectief. De kijker valt van de ene in de andere alledaagse situatie (alledaags voor dit gezin dan) zonder dat het verhaal echt naar een eindpunt werkt. Dat komt er natuurlijk wel na de doodgeboren baby, maar dit is geen moment waar de hele film nadrukkelijk naartoe werkt. Het had net zo goed een ander moment kunnen zijn. Die onlogische, fragmentarische en verstoorde wisselingen tussen personen, situaties en monologen weerspiegelen de schizofrenie van Julien. Rommelig? Natuurlijk, in het hoofd van Julien is het ook niet bepaald helder.
Ook de wisselwerking tussen geest (en taal) en lichaam wordt vrij intensief geëxploreerd door Korine. Niet de meest prettige of gemakkelijke kijkervaring, maar wel een unieke en razend interessante!

En zo blijft Korine uiteindelijk niet veel meer dan een hitsige tiener met een camera en hoort hij wat mij betreft echt niet thuis in het rijtje van Jarman, Cassavetes en Herzog - de echte vernieuwers in de cinema - hetgeen door sommige al te enthousiaste critici wel wordt gezegd...