Julien Donkey-Boy (1999)

Van de reggiseur van Gummo. mmm... ben erg benieuwd.

Grappig en aangrijpend. Heftig einde man!!

Gefilmd volgens dogma 95.

Waar heb je deze film gezien Laurapalmer? Vond Gummo (dezelfde regisseur) erg goed namelijk dus ben erg benieuwd naar deze film.

Julien Donkey Boy heeft gewoon in de filmhuizen gedraaid (veel te kort...)Er zitten wel een aantal scenes in die variaties zijn op die in Gummo. Maar dat stoort me niet echt......

Ewen Bremner (Spud uit Trainspotting) acteert meesterlijk als de schizofrene Julien...

In 1999 was ik nog niet zo'n fanatiek filmkijker dus dat is wel jammer, maar ik kijk wel of ie niet ergens te huur is. Maar bedankt

Had enige moeite om een beetje in de film te komen (ik stoorde me zeker het eerste half uur mateloos aan het, zelfs voor dogme films, zeer rommelige camerawerk). Maar als het verhaal eenmaal een beetje loopt en de famillie is geintroduceert, kom je binnen in de wereld die Julien Donkey-Boy heet. Enkele ingrediënten zijn Schizofrenie, incest, een zwanger meisje; vader onbekend en een overdreven tiranieke vader. Indrukwekkende beelden volgen elkaar op, met als hoogtepunt het laatste kwartier. Kippenvel...

Vanwege het eerste half uur ga ik niet voor een

hele hoge score; toch 3,5* voor Julien Donkey-Boy.

Ik vond dit een zeer aparte en intrigerende film. In het begin werd ik een beetje 'zeeziek' van het camerawerk en de ogenschijnlijk onsamenhangende beeldfragmenten, maar op een gegeven moment went dit en rol je (zoals Gotti al opmerkte) de schizofrene wereld van Julien Donkey Boy binnen. Ik heb deze film (die overigens ondersteund werd door prachtige muziek) gefascineerd zitten kijken. Met name het laatste kwartier was inderdaad erg heftig. Ongelofelijk knap staaltje acteerwerk van Ewen Bremner als Julien. Ook Chloë Sevigny (de zwangere zus van Julien) en Werner Herzog (zijn tirannieke vader) waren perfect in hun rol.

Grappig detail: de grootmoeder in deze film is in het echt de grootmoeder van Harmony Korine (de regisseur & schrijver) en de film is gedeeltelijk in haar huis opgenomen.

4*

Deze film is niet aan mijn besteed, het ziet er allemaal zeer romelig uit en de personen in de film acteren zeer matig het enigste pluspunt aan de film is de uitstekende muziek.

Na.... ik zal jou nog 'ns een dvd lenen Henk...

Nee hoor, ik kan je reactie best begrijpen. Als deze filmstijl je niet ligt dan houdt het al snel op.

mislukte art film imo

Een erg aparte film, dat zeker. Met dat hele Dogme gebeuren heb ik eerlijk gezegd niet veel. Ik zie het dan ook niet als een ultieme uitkomst tussen al het "hollywood geweld". Soms heb ik het idee dat er doormiddel van de regels die opgesteld zijn te krampachtig naar de regels wordt geleefd, wat weer de vrijheid van de filmmaker ondermijnd. Maar soit, als ze er zelf veel lol in hebben, en ze zo af en toe een mooie film maken, hou ik ze niet tegen..

Julien Donkey-Boy is een, wat mij betreft, aardig geslaagd experiment. De kracht van Gummo voel ik hier nog niet in, maar de experimenten met beeld en geluid vond ik erg mooi. Maar als geheel weet het me nog niet te grijpen. Het maakt een iets te rommelige indruk, haast ongecontroleerd. Misschien moet ik hem nog eens zien, en raakt hij me dan wel. Misschien is het gewoon net niet mijn film.

Jammer genoeg miste de laatste 5 minuten bij mij... Hierdoor zal ik mijn stem op dit moment achterwege laten, maar zal nu op een 3,5* uitkomen.

cover iig in zelfde stijl als gummo

beloofd wat

Het is serieus een behoorlijk andere film dan Gummo. Stillistisch anders (gebaseerd op dogma) en vooral qua inhoud ook. Gummo registreert van buitenaf. Julien Donkey Boy zit in het personage en beziet de wereld door zijn ogen.

Letterlijk door de ogen van het hoofdpersonage.. Ze hebben namelijk in de scenes waar hij door de stad loopt een mini-camera in zijn haar geplant om zo de reacties van de mensen te kunnen waarnemen.

Ik ken de film niet, maar is Werner Herzog (hier als acteur) dezelfde als de regisseur?

De Werner Herzog die in deze film acteert is inderdaad de regisseur van onder andere Fitzcarraldo en Aguirre. Naast het maken van films speelt Herzog ook rolletjes in films, al zijn dit meestal kleine bijrolletjes.

En Harmony Korine is stevig beinvloed door Herzog, Herzog op zijn beurt vind Korine weer een hele interessante filmmaker. Dat Herzog hierin zit en in Mister Lonely is geen toeval.

Grappig, dat wist ik niet. Ik kende alleen Gummo.

Dit is gewoon filmische kunst, en net zoals bij gewone kunst daar moet je van houden of juist helemaal niet. Ik vind dit geweldig andere kunnen dit juist vreselijk vinden.

Na Gummo was is wel geinteresseerd geraakt in het andere werk van Korine, net als vele andere titels bleef hij echter lang, onterecht, op de to-see lijst staan. Moet toegeven dat ik me in het begin erg aan het camerawerk heb geergerd. Het leek ook allemaal nergens heen te gaan dus zag ik het somber in. Maar net als in Gummo, waar precies hetzelfde gebeurde, werd ik al snel meegesleurt door de fascinerende beeldenstroom. De wereld in deze film wordt grotendeels gezien door de ogen van een schizofrene jongen (geweldige rol van Bremner) en de Dogme 95 stijl kwam hiervoor goed van pas. Echt een verhaal is er verder niet, het is eignlijk meer een aaneenschakelijk van losstaande scenes. Mede daardoor lag het love it/hate it gehalte ook hier weer erg hoog. Kan me (zoals mijn voorganger al zegt) dus ook makkelijk voorstellen dat mensen dit een verschrikkelijke film zullen vinden. De stijl moet je immers liggen, anders houd het al snel op. Ik vond het bij momenten prachtig. Ontroerende en aandoenlijke momenten worden zowel hevig, als subtiel gebracht. In het laatste kwartier komt dit alles tot een prachtige climax. Het einde met die dode baby vond ik geweldig, heb er dan ook wel een traantje om moeten laten. Lang geleden ook dat ik zo ontroerd werd. Vind het bij dit soort films ook altijd moeilijk om het sterke gevoel wat je erbij krijgt in woorden om te zetten. Laat ik het hier dus maar bij houden...

4 sterren

Harmony Korine is misschien wel de meest eigenzinnige regisseur van deze tijd. Afgelopen week debuteerde zijn vierde film, Trash Humpers, op het International Film Festival Rotterdam. Aan de titel van deze film valt al af te leiden dat het onderwerp niet bepaald alledaagse kost is. Korine's drie andere films zijn al niet minder bizar te noemen. Zijn tweede film, Julien Donkey-Boy uit 1999, durft het aan om tussen gelikte blockbusters als The Matrix (1999), Star Wars: Episode I (1999) en Wild Wild West (1999) gewoonweg zijn eigen weg te kiezen.

Lees hier verder..

Ai, wat jammer. Blijkt Harmony Korine toch een one-trick pony. Na Gummo had ik hoge verwachtingen, maar JDB probeert weer exact hetzelfde: Het forceren van een ongemakkelijk gevoel door te choqueren, een obsessie voor verstoorde gezinnen en misvormde en/of gehandicapte mensen.

Gummo kon bovendien nog steunen op een mooi in beeld gebrachte neerslachtigheid en verveling van een klein dorpje in het arme Zuiden. In JDB zitten zeker mooie stukjes, maar overall weet de film mij niet te boeien.

Elke scene met Herzog is een feest (wat is die man geniaal). Verder veel van hetzelfde als Gummo, wat betekend dat als je die goed vind deze ook zeker weet te waarderen ...

Verder meer een portret over de onderkant van de samenleving zonder enig moraal of (vals)sentiment, maar heel puur aantoont hoe ver deze '' freaks '' (want dat vinden wij van dit rariteitenkabinet) van ons af staan en nooit geaccepteerd zullen worden (in onze ikea-samenleving) ! Kwa thematiek zeer vergelijkbaar met The Elephant Man.

Harmony goes dogme.

Ik ben er nooit fan van geweest met af en toe een goede uitschieter en ook Harmony kan er wel wat mee. Julien-Donkey-Boy werkte voor mij wel beter dan Gummo. Puur omdat je hier toch wat sterker het gevoel hebt dat het minder afstandelijk is. Niet gek want Gummo was dan ook meer een registratie van buitenaf.

Toch wel ee nenorm deprimerende thematiek. Ook weer confronterend en ondanks dat 'iets' me tegenhoudt een bovengemiddelde beoordeling te geven vind ik Korine op afstand één van de meest interessante en bewuste cinéasten die de independent scene kent. Daar heeft een bikini clad Vanessa Hudgens vrij weinig mee te maken verder .

Wel blijf ik het zonde vinden dat zijn films zo 'vuil' zijn, lijkt me echt een man die wonderschone films kan maken. Toch een verhoging.

Zo, vandaag ook mijn Korine-ontmaagding mogen ontvangen... en aangenaam verrast.

Eigenlijk een vreselijke mengelmoes van stijlen, gebeurtenissen en wat al niet meer. Niet altijd even boeiend en geslaagd helaas. Maar op het moment waar Julien een heuse traan laat biggelen in de gospelkerk voelde ik al dat er iets bijzonders moois aan de hand was en dat de film mooi zou gaan eindigen. En jawel: resulterende in een hartverscheurende maar toch bevrijdende (Julien lijkt wel genezen) finale.

Knap dat Korine uit het geharrewar toch iets puurs weet te maken.

Morgen te zien in Filmhuis Cavia (A'dam).

Wat een laag gemiddelde voor zo'n unieke film van een regisseur die probeert iets nieuws te doen met het filmmedium.

Er is geen logisch narratief en perspectief. De kijker valt van de ene in de andere alledaagse situatie (alledaags voor dit gezin dan) zonder dat het verhaal echt naar een eindpunt werkt. Dat komt er natuurlijk wel na de doodgeboren baby, maar dit is geen moment waar de hele film nadrukkelijk naartoe werkt. Het had net zo goed een ander moment kunnen zijn. Die onlogische, fragmentarische en verstoorde wisselingen tussen personen, situaties en monologen weerspiegelen de schizofrenie van Julien. Rommelig? Natuurlijk, in het hoofd van Julien is het ook niet bepaald helder.

Ook de wisselwerking tussen geest (en taal) en lichaam wordt vrij intensief geëxploreerd door Korine. Niet de meest prettige of gemakkelijke kijkervaring, maar wel een unieke en razend interessante!

Ergens diep in Harmony Korine zit een waarachtig en oorspronkelijk talent verborgen. Helaas is hij als een onvolwassen puber gepreoccupeerd met het neerzetten van één grote freakshow - bijna elk personage doet een serieuze gooi naar de Weirdo-van-de-week-bokaal en dat is jammer want zo laat Korine zien dat hij nergens serieus een studie naar schizofrenie wil doen - hetgeen hij wel beweert in div. interviews.

En zo blijft Korine uiteindelijk niet veel meer dan een hitsige tiener met een camera en hoort hij wat mij betreft echt niet thuis in het rijtje van Jarman, Cassavetes en Herzog - de echte vernieuwers in de cinema - hetgeen door sommige al te enthousiaste critici wel wordt gezegd...

Voor mij werkt de nietsontziende stijl van Harmony Korine het beste in combinatie met kindacteurs zoals in Spring Breakers of Gummo. Hier moet de volwassen cast hard zijn best doen om tragiek en mistroostigheid te spelen, en dan nog komt het vaak zo geforceerd over dat het mij nergens echt raakt. In die zin haalt het mij ook uit het verhaal dat een iconische figuur als Werner Herzog zo prominent een rol moest vertolken. Wel een aangrijpend slotstuk met de dode baby aan het einde.

Wat een geweldige film van Korine weer. Zo knap hoe hij met zijn nietsontziende aanpak de schoonheid in de lelijkheid weet te vangen. Indrukwekkend!