Submarine (2010)

Daar sluit ik me bij aan.

Meh.

Lelijke depressieve film over een sociale outcast, die zijn bespiegelingen via de voiceover aan ons meedeelt. Laat ik nou een bloedhekel aan voiceovers hebben - een zwaktebod, dat vooral gebruikt wordt als je niet in staat of bereid bent je narratief in dialoog te vervatten. Leuk voor documentaires, of voor filmpjes bij het nieuws. En lekker makkelijk voor de acteurs - acteren hoeven ze nauwelijks.

De beelden zijn overwegend loodgrijs, alsof het elk moment kan gaan regenen. Wat er in de beelden rondloopt is in dezelfde stemmige kleuren, geen sprankje of vonkje te bekennen. De paar visuele vondsten die ik hier zie noemen verwijzen denk ik vooral naar wat ongeïnspireerd jatwerk van zoiets als La Science des Reves (2006) - maar zonder ook maar op enig vlak in de buurt te komen van de genialiteit van die film. Verder is het camerawerk slordig, ongeïnspireerd en vooral lelijk.

Dan het verhaal nog. De grappen werken voor mij absoluut niet, en dan wordt het wel een heel trieste lijdensweg door een nare pubertijd. Zonder ook maar een sprankje hoop - of je moet geloven in het motto 'over 30 jaar vind ik dit niet meer zo erg'.

Nee, laat maar. Ik hoop dat ik deze film over 30 seconden vergeten ben.

Alsjeblieft zeg.

Na The Perks of Being a Wallflower en The Way, Way Back voorlopig even de laatste moderne coming of age film op mijn lijstje. Dit was de minste van de drie.

Wederom een jaren '80 setting, net als bij The Perks, maar verder geen retro film. Integendeel; dit was juist een film die vol zat met moderne montage trucjes, inclusief grijsblauw filter. En werd het er beter door? Niet bepaald. De film focust zich teveel op de vorm en laat de inhoud voor wat het is.

Oliver Tate is een nogal saaie tiener die geconfronteerd wordt met de bekende puberprobleempjes typisch voor dit soort films. Ik gebruik bewust een verkleinwoord, want veel maakt hij niet mee. Ja, hij wordt verliefd en zijn ouders hebben wat huwelijksproblemen. Maar dat stond al in de plotomschrijving en is niet bepaald wereldschokkend.

Veel ontwikkeling maakt hij verder ook niet door. Hij blijft een nogal vlak karakter, ondanks zijn voice over die erg z'n best doet er meer van te maken. Olivers vriendin is zo mogelijk nog lamer. De rest van de cast krijgt eigenlijk te weinig screen time om er veel zinnigs over te zeggen. Enkel de vader wekt enige sympathie. De rest is niet meer dan typen.

Een zware onvoldoende is het niet, want de film is verder niet vervelend. Qua beloofde humor én drama schiet te film echter wat te kort. Geen rampzalig debuut kortom, al zal een betere scriptschrijver zeker helpen. 2,5*

Ik lees termen als Coming of Age en daar snap ik dan weer weinig van. Het suggereert dat het zou gaan om de ontwikkeling van een hoofdpersoon, maar mijns inziens gaat Submarine juist daar NIET om. Ik vind dat Ayoade zich gefocust heeft op het zien van de wereld vanuit de ogen van een puber met een zeer verfijnd gevoel voor zwarte humor.

Richard Ayoade is een bijzonder komisch persoon en Oliver horen praten, is alsof ik Ayoade zelf hoor praten. Lichtabsurdistisch, welbespraakt en bovenal zeer ad rem. Zonder pretentieus over te komen, weet Submarine zich te onderscheiden van platte, doorsnee coming of age-films. Juist, doordat de ontwikkeling van Oliver niet centraal staat.

De knullige, haast genante sfeer die neergezet wordt, is erg herkenbaar, maar is zo droog in beeld gebracht dat het niet pijnlijk, maar grappig wordt. En dat is Submarine in mijn ogen, een aaneenschakeling van uit het leven gegrepen scènes; opgeblazen tot ongemakkelijke, belachelijke scènes zonder dat het ook maar enig moment goedkoop aanvoelt.

Erg vernuftig debuut.

Half om half.

Ayoade heeft een beetje pech dat ik gemiddeld maar 1 hipster film per jaar trek. En Wes Anderson is al geweest. Ayoade doet niet extreem leentje buur. Maar het quirky gehalte is wel van eenzelfde hoogte. Hij maakt het alleen ietsjes depressiever. Maakt het voor mij niet echt leuker helaas. Kan me maar moeilijk vinden in dit soort outcast typetjes. Vond het ook net wat on the nose ook qua posters van allerlei toch wel onbekendere klassiekers. Snap dat het een wat oude ziel is dat jongetje. Toch kwam het wat krampachtig over om de high brow filmsmaak van Ayoade in het jongetje te stoppen.

Qua beeldtaal doet Ayoade het wel aardig. Wat ouderwets, maar gezien de posters zal hij wel zo iemand zijn die klassiekers helemaal te shit vind en van nieuwe films niks moet hebben, dus erg veel shinies zullen we niet vinden in zijn films vrees ik. Kon het soms wel waarderen. De rijders, en de nachtmerrie met het kolkende water onder zijn voeten hadden wel wat. Helaas was het ook een beetje saai en kennen we die kalverliefdes films nou wel.

2.5 sterren.

Ik lees hieronder dat iemand het een 'hipster' film vind, erg treffend. De film draait om vreemde typetjes met daarbij Tate voorop. Hij speelt een wannabe cool kid die zich met iedereen in zijn omgeving bemoeit. In het begin heb je sympathie voor 'm, maar gaandeweg de film wordt hij vrij irritant. Dit doet de film geen goed; het geneuzel rondom die meid begint dan ook wat te irriteren. Ayoade heeft een leuke vertelwijze en brengt het leuk, maar de film leunt te veel op typetjes.

Grappige film met een fraai feelgood einde.

Het is niet zo dat de tranen van plezier over de wangetjes rollen maar het is wel een geinige film, met als waardering van ons gekregen een 8!

Zo heerlijk absurd en zwart allemaal, terwijl voor de kijker er constant een lichte waas van positiviteit over het verhaal heen hangt. Je zou zeggen door de omstandigheden heeft onze hoofdrolspeler continue een verkeerde en negatieve kijk op het geheel maar wij als kijkers weten intussen wel beter!

Nee mensen, gewoon een verademing tussen alle andere films en de gebeurtenissen in onze eigen wereldje.

Wat te karikaturaal en geforceerd om echt aan te spreken...

Te robotachtige manier van doen, praten en laten, te weinig emotie en geen super interessant verhaal. Nee, dit is niet zo mijn ding, maar toch best leuk in elkaar gezet en een aantal mooie beelden. 2,5*

Fijn.

Met The Double liet Ayoade al een keertje zien dat hij een best goeie regisseur was, blijkbaar geldt dat ook wanneer hij zich aan wat zwartere comedy mag wagen. Al is dat "zwarte" ook wel beperkt, 't is eerder een geslaagde dramady, die kom je niet zo vaak tegen.

Een leuk coming of age drama (en ja, het is gewoon coming of age, een geheel genre hangt niet af van een finale vraag). Roberts en Paige doen het erg goed, de quirky personages errond zijn ook goed te pruimen en Ayoade zelf voegt genoeg leuke elementjes toe, waardoor het nergens saai wordt.

Een paar scenes die er visueel wel uitspringen, al is die oude look + de muziek van Turner nu niet geheel mijn ding. Fijn einde ook, waarin Ayoade laat zien dat hij een film als deze ook perfect kan afsluiten. Geniale cinema is het niet, daarvoor is het niet onderscheidend genoeg, maar lekkere filler zeker wel. Jammer dat hij niet wat vaker films maakt.

3.5*

Wat een heerlijke film om naar te kijken! Mooie nummers van Alex Turner.

Inderdaad. Mooie film.

Oliver Tate is een wat vreemde vogel. Het lezen van woordenboeken behoort tot zijn favoriete tijdverdrijven en hij is niet meteen mister popular op school. De openingsscène alleen al brengt me meteen in de stemming waarbij Oliver fantaseert hoe zijn omgeving zou reageren bij zijn overlijden. Erg mooie rol overigens van Craig Roberts.

Zijn zoektocht naar een vriendinnetje om ontmaagd te worden is leuk, des te meer omdat ook Yasmin Paige een eigenaardige maar goede rol neerzet.

Ook het subplot met Oliver's ouders is fijn. De bizarre karakters - maar ook die van sommige schoolgenoten - gaan nooit over the top van excentriciteit. Verder is de humor geslaagd, lekker droog Brits en is de setting en sfeer uitstekend. Saai wordt het nooit.

Submarine is een frisse onderhoudende coming-of-age gedept in een Brits eighties sausje die lekker wegkijkt. Fijn om eens gezien te hebben al wordt het nergens memorabel.

Vervlogen tijden

Hoe ouder je wordt, des te sneller de tijd aan je voorbij gaat. Dit is een bekend begrip, waar veel mensen zich in kunnen vinden. Wat Submarine zo prettig maakt is dat deze je mee terug kan nemen naar je eigen puberteit, waardoor je soms met weemoed op deze periode terug kan kijken, maar op andere momenten ook blij kan zijn dat deze achter je ligt. Hoofdpersoon Oliver Tate, geeft daarbij zijn eigenzinnige, kritische blik op de wereld om hem heen, waarbij het personage mij met regelmaat terug deed denken aan Sam uit de serie A-typical. Ook Oliver vertoont namelijk op zijn zachtst gezegd wel de nodige autistische trekjes.

Het zal van persoon tot persoon verschillen in welke hoedanigheid zij zichzelf terug kunnen vinden in de puberale strubbelingen die Oliver doormaakt. Toch zijn een aantal thema's, zoals een eerste liefde (of deze nu wel of niet beantwoord werd), en de status die je op de middelbare school had, voor ons allemaal universele zaken waar wij op onze eigen manieren doorheen gegaan zijn. Hier grijpt deze zwarte komedie, die qua stijl met momenten doet denken aan het werk van Wes Anderson, op zijn eigen manier naar terug. Ik denk in ieder geval dat veel mensen herkenbare situaties of gedachtegangen van zichzelf uit hun eigen puberteit zullen gaan herkennen. En juist die herkenbaarheid, die chevy93 in de laatste alinea van zijn recensie perfect omschrijft, maakt deze titel voor mij zo sterk:

Sympathieke film. Vond de combinatie van humor en drama best goed werken. De film is echt grappig en een tikkeltje zwartgallig. Leuke personages ook bovendien. Die Oliver is vooral een rare, maar de mafheid van de film en zijn personages maakt ze niet minder levensecht. Die romance is ook best schattig. Van de opvallende cinematografische trucjes wel wat minder een fan. 3.5*.

Het verhaal over een opgroeiende puber van 15 jaar oud die zijn eerste liefde ervaart en te maken krijgt met problemen op school en in het ouderlijk huis, is niet nieuw. Het Coming of Age genre kent veel jeugdige protagonisten met problemen en eerste keren.

Oliver heet het hoofdpersonage in deze film en hij weet zich te onderscheiden van de meeste soortgenoten uit het genre. Oliver begeleidt de film met zijn eigen voice over. Met een stem waarin in de intonatie het einde van de wereld is te horen, brengt hij de kijker op de hoogte van zijn hopeloze belevenissen en zijn smartelijke gedachtewereld.

Oliver is ernstig en welbespraakt, is stellig in zijn meningen en vermoeit met een pedant trekje dat op een zelfverzekerde (maar inhoudelijk naïeve) manier wordt uitgedragen. Oliver heeft een groot gevoel voor drama en zijn welbespraakte naïeve beschouwingen daaromtrent, werken komisch. Zijn begeleidend commentaar klinkt zo overdreven snobistisch en zo bestudeerd gevoelig, dat het leven en lijden van de jonge Oliver zich voornamelijk op een verheugende humoristische manier aan de kijker manifesteert.

De film is een prettige mengeling van komedie, drama en romantiek, waarbij de romantiek niet zwaar of melancholisch is, maar gewoon typerend voor het genre, evenals het drama. De komedie bestaat vooral tekstueel en is subtiel herkenbaar in pijnlijke situaties. Erg leuk.

Ook stilistisch is de film in orde. Heel opvallend zijn de kleurstellingen in de film. De verschillende personages ageren onder verschillende kleuren, die van elkaar zijn gescheiden of soms door elkaar lopen. Oliver representeert de kleur blauw. De blik op zijn omgeving is helder en koel. Als hij verliefd raakt en zijn wereld meer draait om zijn vriendinnetje, verandert zijn perceptie, is de blik op zijn omgeving minder helder en wordt rood zijn dominante kleur. Zo bivakkeert elk personage nabij een nadrukkelijke kleur die hem karakteriseert. Grappig wel.

De film gebruikt meer stijlmiddelen die je soms even van je apropos brengen, maar ook zorgen voor wat extra laag en een bevreemdende sfeer. Ik noem er een paar die mij zeer bevielen. Monologen voor een pikzwarte achtergrond. Film-in-film. Bevroren scènes. En uiteraard de stemmige door fabrieken gedomineerde lokatie in Wales.

De score is van Alex Turner. De muziek is prominent aanwezig. Sommige scènes staan dermate in dienst van de score dat ze als videoclip niet zouden misstaan. Misschien leuk als je fan bent van Turner. Ik ben dat absoluut niet. De betreffende muziek, die speciaal voor deze film werd gefabriceerd, was voor mij een sta-in-de-weg voor onbekommerd filmgenot. Het vergde enorme concentratie om de muziek te negeren. Een jammerlijke vergissing, die score.

Submarine is een fijne film. De visuele mix aan stijlen, de genremix en de markante aanwezigheid van de hoofdpersoon zorgen voor een prettige roes, waaruit je meermalen hardhandig ontwaakt als de soundtrack begint op te spelen.

Verder een hele aangename film.

Grappig op een bepaalde manier waar je van moet houden. Beetje bizar ook in de dialogen zeker met z'n ouders. Geen schaterlachen maar zeker humoristisch. Engelse humor misschien.

Een jongen krijgt verkering met een meisje uit zijn klas terwijl zijn ouders relatieproblemen hebben. Op zich niet zo'n bijzonder onderwerp voor een film en ook de film is op zich niet zo heel bijzonder, hoewel verder prima en degelijk geacteerd. Het meest bijzondere aan de film is de vormgeving en de manier waarop de film daarmee opgebouwd wordt. En die is dik in orde.