The Room (2003)

Onwaarschijnlijke film, zelden zoiets gezien. The Room was oorspronkelijk een toneelstuk, en dat zie je aan de ongemakkelijke, onrealistische manier waarop personages plots op de scène verschijnen en opnieuw verdwijnen.

Heel deze film zit boordevol onbedoelde genialiteit. De borstkanker en drugsdeal die nadien nooit meer vermeld worden, hoe er in de derde akte plots een nieuwe goede vriend opduikt omdat een andere zijn draaidagen er al op zaten (Peter), de compleet ridicule seksscènes, het onverklaarbare potje football-in-smoking, de volwassene van 26 die een 14-jarige creep moet spelen, hoe de vier vrienden elkaar toevallig één voor één tegenkomen in een verlaten steegje,...

Maar eigenlijk moet je het Tommy Wiseau nageven: een man met geen spatje talent die erin slaagt om een behoorlijk onvergetelijke film te maken. Er zijn duizenden filmmakers die veel getalenteerder zijn dan hij, maar die niemand zich ooit nog zal herinneren. Wiseau is eigenlijk de perfecte verpersoonlijking van the American Dream: als je het maar hard genoeg wil, kan het! Alleen heb je best geen last van schaamtegevoel...

Qua verhaal, acteren, muziek, montage... kortom: alles wat een film goed kan maken, scoort deze film slecht. Waardeloos zelfs.

Maar als het aankomt op (onbedoelde) humor en memorabele oneliners scoort deze film de hoofdprijs. Erg vermakelijk allemaal, mits je in staat bent te accepteren dat onbedoelde bagger soms ook gewoon heel genietbaar kan zijn.

“Anyway... how’s your sexlife?”

Oh yes, wat een pareltje dit. Je gaat de film in met het idee dat de status van The Room vast redelijk willekeurig is en dat de film niet veel opvallender en slechter is dan andere echt heel slechte films, maar op dat vooroordeel moest ik al heel snel terugkomen. Het camerawerk ziet er op zich professioneel uit, maar verder heeft de film in iedere scène altijd zeker 1 momentje waarop iets helemaal niet klopt. Het gebeurt zoveel dat je je serieus gaat afvragen of het niet allemaal bewust is gedaan als een grote grap van Wiseau. Fouten in het mixen van het geluid, continuïteitsfouten, lelijke overgangen van scènes, twee seksscènes die wel verschillende takes van dezelfde scène lijken, een personage dat opeens opduikt op het einde. De film blijft maar geven wat dit betreft.

Ook opvallend is de bizarre seksistische toon met veel softporno-achtige scènes waarin de standaard muziek is vervangen door tweederangs R&B. Hoofdpersoon Johnny is een raar passief figuur, zijn verloofde Lisa vals en onnavolgbaar. Personages maken hilarische clichéromantische gebaren met rode rozen en bonbons. Je krijgt het idee dat Wiseau zelf slechte ervaringen met vrouwen heeft gehad en ze niet begrijpt, menselijk gedrag in zijn algemeen niet begrijpt. Grappig dat er hierboven over aliens wordt gesproken. Daar moest ik tijdens het kijken ook aan denken. Het is alsof Wiseau films en mensen heeft bestudeerd maar er totaal de verkeerde conclusies uit heeft getrokken.

Het is overigens wel iets speciaals om hem te zien spelen. Hij kan duidelijk totaal niet acteren en op basis van de film weet je niet eens zeker of hij überhaupt wel Engels spreekt, maar hij vertolkt zijn rol met een spectaculair ongeremd enthousiasme. En je loopt al te lachen tijdens de openingscredits, als Wiseaus naam al nogal nadrukkelijk in beeld komt, waaronder bij de ongeïnspireerde naam van zijn productiemaatschappij, Wiseau Films. En dan heb ik nog niet eens wat gezegd over het opvallende voorkomen van Wiseau. Alles aan deze film is pure cult. Moeilijk om aan zo'n film een cijfer te geven. Voor mij is het altijd een afweging van kwaliteit en het plezier dat ik aan de film heb beleefd. 2.5* dan maar als compromis. Lang niet zo gelachen.

Wie heeft zowel deze als The Disaster Artist gezien? En wat is dan de beste volgorde?

Eerst deze. Heb ze achter elkaar gezien in Kino. Was topavond!

Slechte film over een man wiens verloofde vreemd gaat met zijn beste vriend. Niet zo slecht dat het goed is, maar zo slecht dat het slecht blijft. Belachelijke dialogen in combinatie met belabberd acteerwerk. Een aantal licht erotische liefdes-scenes met verschrikkelijke muziek eronder. Ook technisch gezien valt er genoeg op aan te merken. Na het zien van deze film kan ik concluderen dat film maken zeker een vak is.

Deze film alleen gekeken vanwege The Disaster Artist die hierna op het programma staat.

Ja, haha. Er werd in ieder geval vaak aangebeld. In 1 scene zat er letterlijk 1 seconde tussen het aanbellen.

Ik kijk er ook naar uit om hem te zien.

Dankzij The Disaster Artist wordt deze film nu verplichte kost. Geniaal bedacht Zou kunnen dat ik hem misschien met een maat ga zien, als hij er zin in heeft. Weet sowieso dat die The Disaster Artist goed ga vinden, denk ik.

Het niet helemaal goed begrijpen van vrouwen kan de gemiddelde man nog wel vergeven worden denk ik? Moet je misschien ook niet altijd willen, alles rationeel benaderen. Een seksist is hij volgens mij niet. Niet alle vrouwen in de film zijn slecht en al zou dat zo zijn, dan nog...ik bedoel, is The Last Seduction seksistisch? Maar waarschijnlijk is Wiseau autistisch. Hij kan duidelijk niet goed aanvoelen (of het iets schelen) wanneer iets sociaal niet geaccepteerd wordt. Hult zich in mysterie en vrienden lijkt hij niet te hebben (lijkt me ook moeilijk wanneer je zo vaag blijft doen). Ook is hij op een bepaalde manier erg slim want anders wordt je geen multimiljonair. Nu zit ik zelf niet (of amper) in het spectrum maar kan ik evengoed begrijpen dat zo iemand moeite heeft met het doorgronden van "neurotypische" (niet-autistische) mensen omdat die op hun manier ook raar en dom kunnen zijn, maar ze vormen de grote meerderheid en bepalen dus wat normaal is. Zelf verwonder ik me altijd om wat als "goed" en "slecht" acteerwerk wordt gezien. De meningen zijn er vaak over verdeeld en het lijkt vooral om een gunfactor te gaan. Natuurlijk zijn er ook houterige (Kristen Stewart) of overdreven performances (Nicolas Cage) te vinden waar het heel duidelijk wordt. Wiseau vind ik hooguit geschikt in een rol als misdadiger vanwege die enge boeventronie van hem. Maar hij snapte dus niet zelf dat hij geen bankierstype is. Wiseau wilde ook teveel zelf doen maar die valkuil herken ik ook wel. Je moet ook nagaan dat bij zo'n film iedereen zijn eigen ideeen wil pushen en naar zich toe wil trekken. Daar zijn wel meer films over gemaakt maar ik kan de titel van de leukste niet vinden. George Lucas heeft ook autistische trekken maar wist precies de juiste mensen te vinden voor Star Wars en had natuurlijk ook zelf veel meer talent voor film.

Uiteraard, maar ik denk dat Wiseau het niet begrijpen van de andere sekse wel naar een ander niveau tilt in deze film. Van wat ik me herinner heeft de film niet echt een sympathiek vrouwelijk personage. Je theorie dat Wiseau in het autistisch spectrum zit lijkt me niet ondenkbaar. Het zou zeker een verklaring zijn voor hoe hij bepaalde zaken totaal niet aanvoelt. Maar goed, dat is lastig te zeggen op basis van een film die je van hem hebt gezien.