Mean Streets (1973)

Ik kan een heel eind met de recensie van Onderheid meegaan. Mean Streets heeft een flinterdun verhaal vol met irritante karakters(met name het personage dat Robert De Niro speelt). De sfeerzetting van deze film vind ik daarentegen wel erg sterk. Ik ben dan ook wel een fan van jaren 70-grit. Taxi Driver vind ik echter een heel stuk beter.

Volledig je goed recht. Je zal mij ook nooit horen zeggen dat je dat absoluut wel moet doen.

De oudste film die ik tot nu toe zag van Scorsese en het is duidelijk dat hij door de jaren heen beter is geworden. Het enigzins vergelijkbare Casino is stukken sterker dan Mean Streets. Scorsese laat hier al zien dat hij fantastisch sfeervolle scenes kan produceren zoals de scenes in de bar, qua beelden en muziek is Mean streets absoluut een fantastische film. Het verschil zit hem in het plot en de personages, hier kan ik in Mean streets weinig mee. Ik leefde niet mee met de personages en het verhaal was verre van interessant en spannend. De fijne sfeer van New York en het flinke geweld zorgen voor een nipte drieënhalve ster.

Matige gangsterfilm met een goede de Niro, daar blijft t dan ook bij.

Om dan maar meteen met de Niro door te gaan. Wat een absurd en raar personage. Ja zoals ik al aangaf, hij speelt goed. Maar het is een eigenlijk ongeloofwaardig personage. Absoluut onbegrijpelijk wat hij allemaal doet om iedereen tegen zich in het harnas te jagen. Zijn beweegredenen zijn niet bekend. Dit maakt het des te lastiger de film serieus te nemen. Komt bij wat Keitel allemaal blijft doen om het die eikel goed te maken in de gangsterwereld. Tikkeltje ongeloofwaardig.

Zoals al vaker vermeld in de recensies voor mij is dit de eerste Scorsese. Er stond in het begin van de film vermeld dat het verhaal kwam van hem. Ik heb geen verhaal kunnen ontdekken. Het is een aaneenschakeling van gebeurtenissen. Het maakt de film rommelig, daarbij komt dat het daardoor lastig was constant mijn aandacht erbij te kunnen houden. Scorsese heeft dit wel ruimschoots verbeterd later natuurlijk bij een breed scala aan mooie films.

Opwarmertje van Scorsese. De opmars naar wat voor hem een zeer mooie regie-carrière zou worden begint een tikkeltje matig. Met hier en daar wel kleine lichtpuntjes.

Mean Streets heeft het niet voor mij. Het gaat maar richtingsloos door in dat nachtleven tussen alle die wannabee criminelen. Ik heb het idee continu naar hetzelfde te zitten kijken. De tijdsgeest van de jaren zeventig is zeker de moeite waard, New York wordt prachtig weergegeven en een duister nachtlveven kan ik best waarderen, maar waar gaat dit nu eigenlijk over ? Samengevat: een hoop irritant geruzie.

“You don't make up for your sins in church. You do it in the streets. You do it at home. The rest is bullshit and you know it.”

Eén van de eerste films van Scorsese en je ziet al duidelijk de hand van meester. Uiteraard door De Niro, maar ook door de maffia verhaallijn, het keiharde geweld, de dialogen en uiteraard Scorsese's favoriete stad New York. New York ziet er nog groezeliger uit dan in Taxi Driver.

Mean Streets drijft op de dialogen en het acteerspel en hier excelleert de film. De Niro, Keitel, Proval etc. Allemaal voortreffelijk. Maar het verhaal is niet al te bijzonder en visueel is het soms erg matig. Dat de film donker is snap ik, maar je kan het ook overdrijven. Het oogt rommelig en de personages (vooral De Niro’s Johnny Boy) zijn soms strontvervelend. Het eind heeft ook iets te veel losse eindjes. Geen slechte film, maar van Scorsese verwacht je wel wat meer.

Oef, flinke tegenvaller dit. Het begin is vermakelijk en Scorsese weet een leuk sfeertje neer te zetten van een rauw en broeierig New York van vervlogen tijden. Een goed half uur onderweg begint deze prent echter flink op mijn zenuwen te werken. De dialogen voelen geforceerd aan, de muziek stoort en de karakters zijn vervelend. De hoofdrolspelers heb ik ook wel eens overtuigender te werk zien gaan. Wat overblijft is een saai, chaotisch en te lang voortkabbelend geheel.

Scorsese is altijd relevant gebleven en staat nog steeds aan de top - Film - De Volkskrant (betaalartikel)

Heb net nog eens de laatste helft opnieuw gezien (dus zonder de sublieme 'mook' scène) omdat ik 'm ergens stoemelings (te laat) tegenkwam en alleen maar het laatste stuk kon tapen.

Ik kan het moeilijk beschrijven (maar probeer het toch): wat spat hier een dynamiek van het scherm. Keitel is waanzinnig en De Niro nog waanzinniger. Compleet wacko. De scène op het einde in de auto met een piepklein stukje Cream op de radio: schitterend. Sublieme acteurs, een stukje grauw New York, natuurlijk aanvoelend camerawerk, vlot gemonteerd op swingende muziek. Meer hoeft er voor mij dan al niet meer te gebeuren. Dit wérkt gewoon. Puur genieten.

Interessante film omdat het één van de eerste films van Martin Scorsese is voor hij zijn meesterwerken als Taxi Driver en Raging Bull zou gaan neerzetten. In die zin kan de onvermoede kijker wel ontgoocheld worden door de messy toestand van deze film. Keitel en De Niro acteren erg overtuigend, maar kunnen niet verdoezelen dat de plot nagenoeg onbestaande is. Ik heb begrepen dat de film erg veel autobiografische elementen uit het leven van Scorsese bevat maar men lijkt te zijn vergeten dat een uitgewerkte verhaallijn toch nog altijd een voorwaarde is om een film boeiend te houden. Het lijkt alsof er vooral geïnvesteerd is in tonnen sfeer, de New York locaties, de groezelige bar van Tony met rode verlichting waarbij men voorbij gegaan is aan een focus op het script.
Wie latere films van Scorsese gezien heeft, kent zijn voorliefde voor pop en rock op de soundtrack en dat is hier niet anders. Maar waar het in zijn latere films naadloos wordt geïntegreerd in het totaalconcept, staan de klassieke popnummers hier te veel op de voorgrond, nogmaals louter in functie van sfeerschepping. Naar het schijnt hebben de royalties voor al die songs ongeveer de helft van het filmbudget opgesoupeerd en dat is te begrijpen, want in mijn opinie is het een beetje een overdosis.
Wat cinematografie betreft, is het fijn om een zicht te krijgen op het New York van begin seventies. Verder is er nog innovatief gebruik gemaakt van de handcamera bij bepaalde scenes (de schokkende beelden) wat ook meer verband hield met financiële beperkingen, maar wel heeft bijgedragen aan het gritty realiteitsgehalte van de film.

Conclusie. Bij mijn eerste kijkbeurt is deze film overgekomen als een wat onevenwichtig geheel. Sterke acteerprestaties maar een zwak plot. Tonnen sfeer maar zonder echte ruggengraat.
Deze film lijkt me vooral aan te raden voor de echte Scorsese fans, omdat hij inzicht geeft in de ontwikkeling die hij nog zou doormaken.

Een film die ik sowieso wou zien omdat het één van de eerste producties was van Scorsese. Jammer genoeg viel hij wat tegen. Vooral de verhaallijn was erg mager tot rommelig en leidde echter nergens naar toe. De film gaat in se over Johnny Boy, vertolkt door Robert De Niro, die als een niets betekende crimineel over schulden maakt, maar nergens de intentie heeft om zijn beloftes na te komen. Hij heeft grote schulden bij diverse woekeraars, maar wordt een hand boven het hoofd gehouden door Charlie (Harvey Keitel). Doordat Charlie zijn relatie met Johnny Boy en diens nicht belangrijker vindt, bevindt hij zich steeds in een tweestrijd en zit zijn carrière als maffiakopstuk onder de vleugels van zijn oom in het slop.

Vooral de rest prima acteerprestaties van in de eerste plaats Keitel. Ook De Niro doet het prima, maar vertolkt een enigszins vervelend ettertje. Een wonder overigens dat hij zich overal weet uit te slaan, en dat kan je soms letterlijk nemen. Mean Streets zal ik me vooral verder herinneren als een erg sfeervolle film uit het groezelige New York uit de jaren 70. Prima openingsscène ook wanneer De Niro ten tonele verschijnt en Keitel hem aanstaart. Fijne soundtrack ook die bij momenten wat schwung brengt, maar al bij in zijn geheel net niet. Degelijk, maar een sterker plot had de film meer dan deugd gedaan.

Fijn wel om in films ander films te ontdekken. Veel filmposters passeren de revue, maar in de bioscoop was alvast The searchers uit 1956 duidelijk te herkennen. Ook The tomb of Ligeia (1964) kwam even in beeld.

Goede sfeer en de acteurs doen het goed, toch was het een hele lange zit met een irritante De Niro.

Na een half uur uit gezet. Niet door heen te komen. Aan de Niro is hier niet te zien dat hij later ""een grote" zou worden.(Taxidriver) Scorcese heeft van zijn fouten geleerd en heeft na deze flop, toppers gemaakt.. Zijn voorliefde van de muziek jaren 60-70 is hoorbaar, muziek boven verhaal..Verhaal??..Ooit maakte hij een mooie docu over zijn geliefde Stones.

Mean Streets beschikt over een aardig sfeertje, ondersteund door een nadrukkelijk aanwezige soundtrack, en het acteerwerk is degelijk. Toch maakt de film geen indruk, met name omdat er nauwelijks een fatsoenlijk plot uit te halen valt. Ook de onderlinge relaties tussen de personages zijn niet boeiend, waardoor je het na een tijdje wel gezien hebt.

Naar aanleiding van een discussie over het eerste gebruik van rock muziek in speelfilms deze vanavond herzien.

Onze conclusie was dat Easy Rider waarschijnlijk de eerste was, maar Scorsese heeft het wel helemaal eigen gemaakt. Want ook dit vroege gangsterdrama is er mee gelardeerd. Fijne vintage Scorsese waar eigenlijk al zijn Herkenbare stijlelementen al voor komen. Veel lange takes, bewegende camera, weliswaar handheld, want de steadycam moest nog uitgevonden worden.

Een erg fijn DeNiro in een ongewoon frivole rol voor zijn doen steelt de show. Maar ook Keitel zijn een sterk personage neer.

Verder heerlijke sfeer, visueel interessant en een mooi portret over een opportunist die maar niet wil luisteren... Waar hebben we dat nog meer gezien?

Sterk, verhoogd naar 4*.

Op naar The Irishman....

We spelen deze film bij de aanvang van onze Robert De Niro retrospectieve in Brussel op 6.12.2019 CINEMATEK - Programma - Mean Streets