
Mean Streets (1973)
Verenigde Staten
Misdaad / Drama
112 minuten
geregisseerd door Martin Scorsese
met Robert De Niro, Harvey Keitel en David Proval
Een wreed portret van de bezeten relatie tussen twee oplichters die zich een bestaan bijeenscharrelen in de buurt Little Italy in New York, waar de boodschap luidt: als je in misdaad handelt betaal je met geweld. Liefde en trouw hebben geen waarden, terwijl ze juist zo goed van pas zouden kunnen komen.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=rCwjzn0CncA
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Ik heb een hekel aan de LOTR-films, maar ik heb geen zin om er nog eens eentje te gaan bekijken om 'm naderhand 'gefundeerd' af te kunnen kraken.
Volledig je goed recht. Je zal mij ook nooit horen zeggen dat je dat absoluut wel moet doen.
Om dan maar meteen met de Niro door te gaan. Wat een absurd en raar personage. Ja zoals ik al aangaf, hij speelt goed. Maar het is een eigenlijk ongeloofwaardig personage. Absoluut onbegrijpelijk wat hij allemaal doet om iedereen tegen zich in het harnas te jagen. Zijn beweegredenen zijn niet bekend. Dit maakt het des te lastiger de film serieus te nemen. Komt bij wat Keitel allemaal blijft doen om het die eikel goed te maken in de gangsterwereld. Tikkeltje ongeloofwaardig.
Zoals al vaker vermeld in de recensies voor mij is dit de eerste Scorsese. Er stond in het begin van de film vermeld dat het verhaal kwam van hem. Ik heb geen verhaal kunnen ontdekken. Het is een aaneenschakeling van gebeurtenissen. Het maakt de film rommelig, daarbij komt dat het daardoor lastig was constant mijn aandacht erbij te kunnen houden. Scorsese heeft dit wel ruimschoots verbeterd later natuurlijk bij een breed scala aan mooie films.
Opwarmertje van Scorsese. De opmars naar wat voor hem een zeer mooie regie-carrière zou worden begint een tikkeltje matig. Met hier en daar wel kleine lichtpuntjes.
Eén van de eerste films van Scorsese en je ziet al duidelijk de hand van meester. Uiteraard door De Niro, maar ook door de maffia verhaallijn, het keiharde geweld, de dialogen en uiteraard Scorsese's favoriete stad New York. New York ziet er nog groezeliger uit dan in Taxi Driver.
Mean Streets drijft op de dialogen en het acteerspel en hier excelleert de film. De Niro, Keitel, Proval etc. Allemaal voortreffelijk. Maar het verhaal is niet al te bijzonder en visueel is het soms erg matig. Dat de film donker is snap ik, maar je kan het ook overdrijven. Het oogt rommelig en de personages (vooral De Niro’s Johnny Boy) zijn soms strontvervelend. Het eind heeft ook iets te veel losse eindjes. Geen slechte film, maar van Scorsese verwacht je wel wat meer.
Ik kan het moeilijk beschrijven (maar probeer het toch): wat spat hier een dynamiek van het scherm. Keitel is waanzinnig en De Niro nog waanzinniger. Compleet wacko. De scène op het einde in de auto met een piepklein stukje Cream op de radio: schitterend. Sublieme acteurs, een stukje grauw New York, natuurlijk aanvoelend camerawerk, vlot gemonteerd op swingende muziek. Meer hoeft er voor mij dan al niet meer te gebeuren. Dit wérkt gewoon. Puur genieten.
Wie latere films van Scorsese gezien heeft, kent zijn voorliefde voor pop en rock op de soundtrack en dat is hier niet anders. Maar waar het in zijn latere films naadloos wordt geïntegreerd in het totaalconcept, staan de klassieke popnummers hier te veel op de voorgrond, nogmaals louter in functie van sfeerschepping. Naar het schijnt hebben de royalties voor al die songs ongeveer de helft van het filmbudget opgesoupeerd en dat is te begrijpen, want in mijn opinie is het een beetje een overdosis.
Wat cinematografie betreft, is het fijn om een zicht te krijgen op het New York van begin seventies. Verder is er nog innovatief gebruik gemaakt van de handcamera bij bepaalde scenes (de schokkende beelden) wat ook meer verband hield met financiële beperkingen, maar wel heeft bijgedragen aan het gritty realiteitsgehalte van de film.
Conclusie. Bij mijn eerste kijkbeurt is deze film overgekomen als een wat onevenwichtig geheel. Sterke acteerprestaties maar een zwak plot. Tonnen sfeer maar zonder echte ruggengraat.
Deze film lijkt me vooral aan te raden voor de echte Scorsese fans, omdat hij inzicht geeft in de ontwikkeling die hij nog zou doormaken.