Dolls (2002)

Kitano zal wel mijn vriend worden. Uit de reacties blijkt wel weer door hoeveel verschillende brillen een film gezien kan worden. Het is bovendien maar de vraag of enkele, lichtzinnigen onder hen wel een bril toekomt.

Na gisteravond Kikujiro te hebben herzien was het vanavond de beurt aan Dolls. Wat zij gemeen hebben is dat ze beiden van Kitano zijn maar daarmee houdt eigenlijk elke vergelijking op. Dolls is een en al triestheid met als dieptepunt het treurige einde van de twee hoofdpersonen die door een rood koord met elkaar verbonden zijn. De road movie Kikujiro daarentegen is een en al opgewektheid. Hiermee laat Kitano wel zien dat hij voor mij wel tot de grootste en meest veelzijdige filmregisseurs behoort en dat niet alleen van Japan. Cinematografisch gezien is Dolls voor mij een absoluut meesterwerk. De beelden van hoe de seizoenen worden weergegeven zijn om in te lijsten. De sfeervolle maar weemoedige soundtrack van Joe Hisashi maken het plaatje compleet. Toch kan ik best begrijpen dat niet iedereen deze film trekt. Dolls is toch wel een stuk minder toegankelijk dan Kikujiro. Voor mij maakt het niet uit. Dolls, Kikujiro en niet te vergeten Hana-Bi behoren voor mij zonder meer tot de beste films van Kitano.

Waardering; onveranderd 5,0*

De prachtige score van Hisaishi niet vergeten

En beide films hebben een surrealistische nachtmerriescène.

De score van Hisaishi was op Dolls toch wel minder nadrukkelijk aanwezig dan in Kikujiro dacht ik. Dat van die surrealistische machtmerries - schitterende scènes - dat klopt.

Sakura vind ik misschien wel Hisaishi's allermooiste nummer. Misschien dat er een iets minder opvallend themamuziekje mist, maar in het geheel vind ik dit toch z'n sterkste score.

Dolls voor een koopje op de kop weten te tikken. Ik heb er zin in.

Hoho, bewaar even tot vrijdag!

Ken je deze al dan? Dan moeten we kiezen tussen Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring en deze film.

Nog niet gezien, maar wel zware interesse in. Ben sowieso wel een fan van Kitano als acteur, van zijn films tot nu toe alleen Zatoichi gezien.

Alleen jammer voor jou dat Kitano hier nu niet in acteert.

Drie verhalen, drie achtergronden. Het bleek niet de intigrerende Japanse dosis waar ik me voor schrap had gezet. Paar mooie vertolkingen en een afwijkende invulling van het tempo en de montage maar nergens echt uitzonderlijk. Vanzelfsprekend heeft iedereen zo zijn eigen beleving, kunnen er diepgaande gedachtes aan worden gekoppeld en brengt het poppenspel een extra dimensie. Maar een bijgelovige padvinder ben ik niet dus de verstandelijk gehandicapte Sawako, ontmoetingen in het park en de verongelukte popster hebben me niet kunnen wegblazen. Degelijk en genietbaar materiaal maar niet 'onder de huid kruipend' of grensverleggend.

Het zal wel aan mij liggen denk ik. Dolls, een hoog gewaardeerde film hier op MM had ik ooit een kans gegeven en na een half uur gewoon afgezet. Het leek me verre van de beste film die ik toen zag. Nu, anno 2012, de film opnieuw een kans gegeven dankzij het Top Tipper spel. Andere omstandigheden, wat filmjaren rijker en zo goed als mogelijk zonder vooroordelen. In de zelfde ronde van het Top Tipper spel zag ik ook Kikujiro van Kitano en die was wel meegevallen en eerder had ik ook al genoten van Zatôichi.

Dolls begint met een mooi poppenspel met een verschrikkelijk irriterende zang. Geen goed begin voor een film moet ik zeggen. Gaandeweg loopt het wat beter en ik genoot met momenten van mooie scènes. Visueel is dit inderdaad een prachtige film, al zijn er op dat vlak nu ook weer betere films te vinden. Kwestie van smaak natuurlijk. Dat visuele is dan ook de troef van de film want verder wordt het nergens boeiend en spelen de acteurs vrij emotieloos en kabbelt alles maar wat voort. Jammer, want de Oosterse cinema kan me met momenten anders toch wel boeien. Deze dus niet.

Blijft fenomenaal.

Weer herzien en de film boet amper in qua kracht. Visueel blijft het volop genieten. Honderden mooie scenes die geweldig puur en warm aanvoelen. Samen met de score van Hisaishi zorgt het voor een bijna perfecte stilering.

Maar ook de verhaaltjes blijven erg krachtig, de twee bedelaars voorop natuurlijk. Nishijima en Kanno doen het geweldig, de scene waar Kanno zich eindelijk alles weer herinnert is nog altijd één van m'n all-time favorites.

Een geweldig mooie, tragische en warme film. Kitano's mooiste en daarmee ook één van mijn favorieten.

5.0* en een uitgebreide review

Dolls mag bijna het ultieme bewijs zijn dat mijn smaak flink verandert is in de jaren dat ik op MovieMeter zit. Kon ik hier in het begin van 2006 nog helemaal niets mee, nu vind ik het een hele fijne film. Merk ik wel vaker als ik wat meer afwijkende films waar ik aanvankelijk niets mee kon terugzie. Kennelijk heb ik dit soort films een beetje moeten leren kijken, me er een beetje voor leren openstellen.

En je openstellen is toch wel belangrijk bij Dolls, want het is een film die vooral wil dat je met het gevoel mee gaat. De verhaallijnen zijn leuke, moderne fabeltjes, maar missen details en afwisseling. Kitano lijkt daar ook weinig interesse in te hebben en focust zich meer op het ritme van de scènes, waarin een uiterlijke sereniteit de diepere gevoelens verbergt. Het is op de eerste plaats en film over kleuren, over glijdende camera's, over montage en over de muziek van Joe Hisaishi. Dit zou ik gemakkelijk kunnen aanwenden om te zeggen dat de film inhoudelijk flut is en meer een leeg stijlexperiment, maar Kitano is hier één van de weinigen die er ook daadwerkelijk in slaagt stijl in pure liefde te veranderen. Er is een hoop inhoud, alleen niet van het intellectuele soort.

Puur gelet op gebeurtenissen gebeurt er niet veel, maar het voelt uiteindelijk aan alsof er een hoop dingen hebben plaatsgevonden. Het is vooral één grote melancholische bedoeling. Waarschijnlijk is het dan ook geen toeval dat het gaat over drie bijna mislukte liefdes die op het einde nog even kort opleven voordat de dood er voorgoed een einde aan maakt. Zoals het goede sprookjes betaamd is er ruimte voor mysterie (bijv. wat doen de gemaskerde mannen daar en hoeveel herinnert het meisje zich op het einde?) die het geheel verdiepen.

Meer dan fijne herziening dus. Dolls mist voor mij net die ene scène die het werkelijk tot een favoriet maakt, maar verder heb ik niets meer te klagen. Wel wil ik Joe Hisaishi nog even extra noemen, die levert hier echt prachtig werk.
Verhoging naar 4 sterren.

Wat een merkwaardig schouwspel, dat bunraku. Er werd en wordt natuurlijk overal ter wereld verwoed met poppen gespeeld, maar de Japanse poppenkast is wel erg druk bevolkt, met maar liefst drie personen die, in het volle zicht van de toeschouwer, met vereende krachten één pop tot leven brengen.

Je zou zeggen dat dat dodelijk is voor de suspension of disbelief, maar een mens is wat dat betreft misschien welwillender dan je denkt. Ik kan me nog herinneren dat ik altijd verstijfd van spanning op mijn stoeltje naar The Thunderbirds zat te kijken, tot vermaak van mijn iets oudere broertje en zusje, vanwege de overduidelijk door het beeld zwabberende touwtjes.

Maar Kitano zegt in het interview op de AE-dvd ook iets over de 'Puppet Master', die de poppen bestuurt; en dat je die misschien ook het Noodlot kan noemen, waaraan de mens onderhevig is. Wie weet is de Japanner zich daarvan meer bewust, en heeft bijvoorbeeld de westerling wat meer een notie (of de illusie, zo je wilt) van zoiets als een autonoom handelend individu. En wordt die notie verstoord door een zichtbaar aanwezige poppenspeler.

Ter relativering van dat misschien wat al te scherpe oost-west onderscheid: Kitano grijpt voor de vormgeving, de sfeer van de verhalen in Dolls terug op die verhalen uit de bunraki-traditie van meer dan een eeuw (of nog langer) geleden, en suggereert in genoemd interview dat het fatalisme, het extreme handelen en het tegelijkertijd schijnbare gebrek aan actieve, positieve handelingscapaciteit van de personages, en hun daaruit voortvloeiende tragiek, ook de hedendaagse Japanner vreemd zal zijn.

Niettemin zal dit in zekere zin een oer-japanse film zijn, met referenties en symboliek die mij grotendeels ontgaan, maar Dolls is gelukkig veel meer. Het zit vanaf het begin vol met filmisch ijzersterke scènes, ontroerende en schrijnende momenten, en gaandeweg brandt de dooltocht van de bound beggars (en dan toch zeker vanaf de herfst) zich in mijn ziel. En dat komt vermoedelijk dan toch omdat Kitano dat 'noodlot' zodanig verbeeldt, dat Dolls aan iets wezenlijks weet te raken. Zoiets als: het noodlot van de mens is, dat hij dat noodlot, door zijn handelen, of eigenlijk gewoon door zijn onontkoombaar zijn zoals hij is, over zichzelf afroept.

Kitano laat zich in het interview wat verleiden tot gepsychologiseer, maar de film zelf is daar wars van: geen karakterontwikkeling, geen kletspraatjes; alleen het langzaam maar onstuitbaar voortrollen van het noodlot, op het ritme van de seizoenen. De beelden 'vertellen' het verhaal, of de verhalen, die heel verschillend lijken, maar toch een gemeenschappelijkheid hebben. Prachtig bijvoorbeeld hoe Kitano de verhalen van de eenogige popster en de blinde fan enerzijds verbindt met die van de, met de (ook al niet veel ziende) blikken op oneindig, voortsjokkende beggars anderzijds. En natuurlijk de schitterende eindscène, die weer teruggrijpt naar het begin.

Een schoonheid van een film.

Viel me niks mee, zo'n tien jaar later. Was destijds ongeveer mijn Japanse cinema ontgroener en heeft altijd tot mijn favorieten behoort namelijk.

Vond het nu bij wijlen ontzettend pathetisch gedoe, met veel relatief dik aangezette scènes, te theatrale verhaallijnen en vaak helemaal niet zo interessante cinematografie. Natuurlijk zijn enkele losse scènes en settings wel weer erg mooi (ik noem een herkeningsmoment of een indian summer), maar ik blijf toch vooral met een wat wrange nasmaak achter..

Met een glas whisky (Famous Grouse, Schots dus zonder -e-) op de film gekeken. En lees NRC en behalve de Saab voldoe ik behoorlijk aan je beeld, maar ben het toch redelijk met je recensie eens.

De film laat me ook koud. Dat komt deels door de manier van het verbeelden van liefde, en deels door het kille (en zeg gerust: slechte) acteerwerk. Daarnaast sleept de film behoorlijk. Kudo's voor de mooie muziek en af en toe mooie shots en fraai camerawerk en soms mooie fotografie (vooral de schitterende kleuren, al is het ook al te vaak gewoontjes gefilmd en soms zelfs lelijk), Jammer, want ik kom deze film maar al te vaak tegen in de top-10 van velen, dus ben er echt voor gaan zitten, maar hier kan ik eigenlijk niks mee. 2,0* (en dan ben ik mild).

Ik wilde eigenlijk met de herziening wachten tot een BluRay uitgave.

Door deze film met Bunraku in aanraking gekomen, de eerste keer vond ik het maar niets, maar per herziening ben ik het eigenlijk alleen maar mooier gaan vinden. Vorig jaar zelf een Bunraku voorstelling bijgewoond in Japan. Of eigenlijk een introductie workshop, want normaal neemt een voorstelling Wagneriaanse proporties aan en duurt al snel zo'n 4 uur. In plaats daarvan gingen eerst zanger, shamisenspeler, en poppenspelers uitleggen wat ze nu precies doen, alles in Japans, maar gelukkig waren Japanse vrienden mee die veel ter plekke konden vertellen. Daarna een kort toneelstuk van een uur, wat redelijk te volgen was als je de Engelse samenvatting van te voren gelezen had, waarna we zelf even zo'n pop mochten vasthouden. Erg boeiend.

De film zelf heeft niet of nauwelijks aan kracht ingeboet. Weelderig kleurig, maar de montage gaat me ook steeds meer en meer bevallen. Bij de eerste kijkbeurt vond ik het weinig spectaculair; het is dan ook zeker geen hypermontage, maar zeker deze keer viel op hoe doeltreffend het allemaal werkt, waarbij kadering zeker ook een grote rol speelt. Het symbolisme moet je liggen, maar ook dat vind ik nog steeds prachtig.

Zowel visueel als verhalend is het poëtische gehalte groot. De waardering blijft dan ook onveranderd maximaal en ik kan niet wachten om een keer een HD-versie te zien.

Zo, na een uur trok ik het echt niet meer en heb ik de film afgezet. Niet dat ik het ongelooflijk slecht vindt, maar wel erg saai en traag. Ik heb verder nul komma nul verstand van bunraku's, en dus zie ik geen verband dat er blijkbaar is met de drie verhaallijnen die hier verteld worden. Een handvol mooie plaatjes maken hier het verschil niet. Het acteerwerk is zo minimalistisch en de muziek erg goedkoop en ouderwets, dat ik alle lofuitingen niet begrijp.

Mooie liefdestragedies verweeft in 1 geheel.

Al vond ik persoonlijk dat de beelden van Kikujirô beter geschoten zijn.

Ook zie je soms heel nadrukkelijk dat de dialogen nagesynchroniseerd waren...

4*

Aziatische films liggen me doorgaans niet, maar deze Japanse prent kon me bij zijn tweede visie toch meer bekoren. Stem verhoogd en wellicht zit er nog meer in als ik hem later nog eens herbekijk. Poëtisch en mooie soundtrack.

Net als 'Kikujiro' (1999) een film van Takeshi Kitano waarin excessief geweld en wrange ironie een minder prominente rol hebben. Hier neemt de regisseur klassiek Japans poppentheater als leidmotief rond drie eigentijdse verhalen over de liefde in al haar verschijningen: kastenverschillen en de boze blik van oordelende anderen; het onbeantwoorde smachten naar een liefde die misschien nooit komt; en de obsessieve/dwangmatige liefde naar een onbereikbaar ideaalbeeld. En dat allemaal met schitterende sfeershots van ruisend kersenbloesem, maagdelijk witte winterlandschappen, en een absurdistische droom-sequentie om de cinefiele vingers bij af te likken. 'Dolls' (2002) balanceert op het randje van kitscherigheid en sentimentaliteit, maar Kitano blijft snoeiharde plaagstootjes uitdelen waardoor de kijker uitgenodigd wordt om de karakters bijna uit te lachen. Meer nog dan dat hij de schoonheid van die romantische liefde bezingt - zoals in de verschillende cultuurverwijzingen die hij erin verwerkt - toont hij een ander soort schoonheid van de liefde. Die treurige maar meelijwekkende menselijke worsteling om te begeren en begeerd te worden, terwijl het zelden tot meer leidt dan hartensmart, melancholie en frustratie.

Visueel zeer sterk met tevens een knappe, originele opbouw en verweving van de verhaallijntjes.

Het is een film over liefde, trouw en ontrouw, spijt en besef en drama.

Veel innemende scènes, waarvan heel wat met de tocht van Matsumoto en Sawaka maar het levert een pak schitterende beelden op met veel kleurenpracht, waarbij de seizoenen enig mooi zijn weergegeven. Zeker niet zonder emotie en zo vind ik persoonlijk de passages op de bank met de oude yakuza en de hoopvolle vrouw, toch heel, heel mooi en teder.

Bijzonder knap, tenslotte de laatste scène met de poppentheaterfiguren waarbij hun gezichten betekenis krijgen.

De vertolkingen kon ik alleen maar bewonderen.

Eigenlijk stond "Dolls" van Stuart Gordon aangekondigd op Sundance TV, maar dan bleek dat het deze experimentele arthouse film van Kitano was. Had ik kunnen raden...

Dan toch maar gekeken nu hij toch op de digicorder stond maar vond het een tegenvaller. Zelfs her en der doorgespoeld, vooral in de laatste tien minuten met dit eindeloos doorwandelen van dat aan elkaar vastgebonden koppeltje. Visueel op een paar scènes na niet veel specialer dan andere drama's in dit genre; snap niet waarom dit als zo sterk wordt ervaren ... Narratief wel een aparte structuur met de kruising van de drie verhaallijnen, maar het probleem is dat de film geen echt doel heeft om naar uit te kijken en de personages door hun laconieke optreden weinig medeleven opwekken. Verbondenheid, grenzeloze liefde tussen man en vrouw lijken zo'n beetje de kern van dit relaas te zijn maar ik vond hier niet mijn ding in: te droog.

Dolls is een aangrijpende film over liefde, trouw en verdriet aan de hand van drie liefdesverhalen. Vooral het koppel Matsumoto en Sawako boeide me het meest waarbij Matsumoto zijn hart volgt en de gevolgen wenst te dragen voor zijn foute keuzes in het verleden.

Visueel is Dolls erg knap mede doordat Kitano gebruik maakt van de prachtige natuurpracht van bloeiende Japanse kerselaars en nog meer van dat fraais. De montage is sterk met de afwisseling tussen de drie verhalen, al betrapte ik me erop dat ik steeds wou terugkeren naar het duo Matsumoto en Sawako. Cinematografisch erg sterk en ook de soundtrack is erg sfeervol en innemend.