Gekijôban Poketto Monsutâ: Myûtsû no Gyakushû (1998)

Wat een nostalgie, deze film! Ik heb als klein kind gehuild bij het stuk dat Ash versteend raakt en Pikachu begint te huilen. Wat zullen mijn ouders wel niet gedacht hebben? Dit was één van de eerste films die ik in de bioscoop zag, en hij is me nog goed bijgebleven. Het eerste stuk dat alleen over Mewtwo gaat, vind ik nog steeds interessant.

Voor de nostalgie en de pret die het me destijds (en stiekem soms nog steeds) opleverde een *3.5

I didn't know Vikings still existed

Pokémon heeft vroeger toch wel een groot deel van mijn jeugd beheerst. Het was niet dat ik er zo'n enorme die-hard was maar ik heb hier toch nog altijd een resem kaarten liggen en ook de reeks heb ik redelijk veel gezien. Deze eerste film ben ik dan, net zoals velen van mijn leeftijdsgenoten, nog in de cinema gaan zien en over het algemeen stond de film bij mij ten boek als een heerlijk stukje nostalgie. Gisteren vond ik deel 1 en 2 voor nog geen euro op good old VHS dus gisteravond maar eens opgezet.

Maar als ik eerlijk moet zijn, het is me toch een tikkeltje tegengevallen. Het begin bracht me wel meteen zoveel jaar terug naar de cinema want net zoals toen is mijn VHS uitgebreid met het kortfilmpje Pikachu's Vacation. Een herinnering die me altijd is bijgebleven doordat mijn moeder met mij de film ging zien maar na een lange dag werken zonder gegeten te hebben in de warme zaal in het slaap was gevallen. Ik neem het ze vast en zeker niet kwalijk want hoewel ik het filmpje vroeger geweldig vond, had ik nu ook zoiets van wat ben ik nu weer aan het kijken. Ik ben nog altijd aan het twijfelen of ik dit filmpje mee in mijn rating zou nemen maar vermits het zo'n 12 jaar geleden op dezelfde manier in de cinema draaide beschouw ik het als een volledig deel in de film. Hierna begint de uiteindelijke film die voornamelijk nogal gekenmerkt wordt door de filosofische nonsens die vooraf gaan. Het is me vroeger schijnbaar nooit opgevallen maar deze eerste film in een reeks van vele probeert wel erg hard een bepaalde moraal in je strot te steken. Het belachelijkste is dan ook het einde waarin duidelijk wordt gemaakt dat Pokémon helemaal niet horen te vechten, althans toch niet op deze manier. Ik kan me geen betere manier bedenken om als maker je eigen film/serie onderuit te schoppen... Net zoals de meesten heb ik trouwens wel de Amerikaanse versie gezien maar het schijnt dat de Japanse versie de verplichte moraal over vechtende Pokémon helemaal niet zou gebruiken? Lijkt me in ieder geval wel een stuk interessanter. Het korte introfilmpje over Mewtwo dat in de cinema niet gezien werd is trouwens ook wel interessant te noemen doordat het de openingsscène een stuk duidelijker maakt.

Qua animatie is dit zowat hetzelfde niveau als de gewone reeks, althans toch in hoeverre dat ik me dat kan herinneren want ook dat is alweer jaren geleden. Via het korte filmpje van Pikachu krijgen we een aantal nieuwe Pokémon te zien maar over het algemeen is dit toch niet zo bijzonder speciaal. Wel altijd leuk natuurlijk om een aantal bekende gezichten terug te zien zoals de cameo van Gary maar ook de aanwezigheid van Ash, Misty en Brock maken erg veel goed. Ik ben opgegroeid met de eerste generatie Pokémon en dit heeft toch nog altijd heel wat meer nostalgie dan de 3e of 4e generatie. Erg tof ook dat ze Jesse en James (het is me pas gisteravond opgevallen dat het een verwijzing is naar de legendarische bandiet Jesse James is) er nog even in hebben gestoken. Voor de rest verschijnen in deze eerste film voornamelijk Pokémon uit de bekendste generatie en dat is wel erg leuk natuurlijk. Vooral Psyduck blijft toch nog altijd geniaal leuk. Ik heb vroeger altijd de serie in het Nederlands gezien maar deze film (en zijn opvolger) heb ik met Nederlandse ondertiteling gekocht maar de stemmen zijn degelijk verzorgd.

Binnenkort deel 2 nog maar eens opzetten. Van deze film kon ik me nog redelijk veel herinneren (dat moment dat Ash versteend werd stond nog altijd in mijn geheugen gegrift) maar het is toch niet zo'n succes geworden als ik had gehoopt. Over het algemeen kan ik wel genieten van dit soort nostalgie (Scooby-Doo, X-Men of Dragon Ball Z bijvoorbeeld) maar dit viel een tikkeltje tegen. Het wordt allemaal iets te serieus opgevat en de leuke sfeer van de serie is niet altijd terug te vinden. Toch blijft dit erg leuk vanwege de aanwezigheid van de eerste 151 Pokémon.

3*

Metalfist: mooie en herkenbare recensie. Ikzelf ben nu 23 en ook een 'kind van de 1e generatie 151 pokémon'. Na deze generatie ging ik immers naar de middelbare school en was mijn liefde voor de pokémon uitgedoofd; de pokémon die daarna kwamen vond en vind ik dan ook behoorlijk nep en begreep ik echt niet wat de nieuwe generatie kinderen er toch in zag; maar dat is waarschijnlijk de eeuwige afwisseling van generaties- ouwe lullenpraat. Toch, nu 12 jaar later ben ik me er weer een beetje in gaan verdiepen. Heb inmiddels de universiteit gedaan, veel gereisd en meegemaakt, maar toch heb ik nooit in die 12 jaar het geluksgevoel gevonden dat ik me kan heugen uit die tijd. Nostalgie is dan ook voor mij een te vage term om mijn ervaring te beschrijven, ik zou het liever weemoed willen noemen.

Maar goed... Voorlopig vermaak ik me prima. Ben langzaam een aantal pokémonkaarten via marktplaats opnieuw aan het kopen (de pokémon uit de 1e generatie zijn daar zeldzaam en prijzig en dan te weten dat ik ze 12 jaar allemaal heb weggedaan:)), ook ben ik weer bezig met Pokémon Yellow op de gameboy en kijk ik de serie online.

Ik merk dat ik dat geluksgevoel maar niet in zijn totaliteit kan vatten van toen, maar af en toe vang ik er wel wat glimpjes van op.

In de serie komt af en toe een ander Team Rocket duo naar voren, te weten Butch & Cassidy. Maakt het nog leuker die verwijzing.

Aah, nostalgie. De grootste vriend van iemand van mijn leeftijd (16) die in een wereld is beland die vooruit moet kijken maar eigenlijk niets liever doet dan achteruit kijken. Wanneer ik al de naam FoxKids hoor krijg ik weer die gevoelens van toen nog niks moest en alles mocht. Fox Kids mochten wij niet kijken want volgens mijn moeder werden wij daar te druk van. En dan toch stiekem doen. Er zaten geweldige series bij, maar naast Yu-Gi-Oh en Digimon, heeft deze serie mijn leven bepaald. Geweldige effects die de tijd hebben getrotseerd. Bedankt Disney, voor het uit te weg ruimen van mijn beste herinneringen.

Ik ben momenteel 16 en ben dus een kind van de al wat latere generaties. Ik had tot gisteren nooit het idee geleefd met ''wat zien die pokémons van nu er verlept uit zeg.'' Op Disney XD schiet de nieuwste film voorbij en hoorde een paar namen en kreeg bijna tranen in mijn ogen. Ik heb de tv uitgezet en teleurgesteld de weg naar mijn kamer vervolgt. Weer een illusie armer.

Vroeger vond ik deze film helemaal te gek. maar eigenlijk is het pulp zooi. vreselijk. het verhaal is redelijk en door het jeugdsentiment. maar toch is Pokémon echt zooi. veel andere Animé's zijn veel beter. zoals Yu-Ki-O! die zijn al 10x beter. en dan heb ik het nog niet over de films van Topcraft en andere Toei's.

"Pokémon are not meant to fight..."

Ha, was dat niet het hele opzet van de serie?

Als je ff had opgelet wat er daarna werd gezegd...

Gotta catch em all! Digimon!

Als kind natuurlijk geweldig om te zien...

Helaas is die magie er vanaf als ik hem nu ga kijken...

Breng die magie terug *huil huil* Ik mis de oude tijden...

Vandaag na 11 jaar nog eens opgezet, in die tijd was ik 11 jaar en toen dus verzot van pokémon. De film vond ik zelfs toen al dik tegenvallen, nu heb ik hem als volwassene herbekeken en moest toch wel lachen van het erg lage niveau van de film... Het is wel een kinderfilm maar toch...

Nog een dikke 2,5 omdat ik vroeger zoveel weg was van de serie!!

Deze heb ik maar eens in het Japans gekeken. Want dan kon ik langer van Pikachu en Team Rocket genieten.

2,5*

Ik was anderhalf jaar geleden begonnen met het schrijven van recensies voor dit soort films. Door gebrek aan tijd en zin heb ik het resoluut afgekapt, maar nu ik weer het stof van een oude Pokemon dvd heb verwijderd, begint het weer bij mij te bloeien om wat over de films te schrijven. De oude dvd was deze film en deze film staat natuurlijk voor enorm veel emotionele waarde voor de gemiddelde MM user. Misschien wel de eerste echte aanraking met de Japanse animatiewereld, waarna sommigen zijn betoverd door de wonderen van Miyazaki en Mamoru Oshii.

Maar wij blijven in dit geval nog even bij onze Pokemon führer Kunihiko Yuyama en zijn eerste echte film. Dat de film vooral leunde op de populariteit van de serie, het kaartspel en natuurlijk de game zelf is geen geheim. Heeft dat tot een leuk verhaal geleid? De eerste minuten begonnen verrassend. Een commerciële kinderfilm begint doorgaans niet met een vernietiging van een heel laboratorium. Het idee van een wezen dat op een gegeven moment zo krachtig wordt dat hij niet meer onder te controleren is, is al een eeuwenoud concept, maar nog steeds worden daar nog prachtige en zeer originele films mee gemaakt. Als ik als opdracht zou krijgen om een Pokemonfilm te maken met Mewtwo in de hoofdrol, zou ik zo'n thema zeker overwegen. Het idee dat zo'n wezen een eigen staat of wereld creëert waarin hij de grote leider is, doet bijna denken aan een sterke kunstzinnige jaren 70 film die graag verwijst naar het werk van Plato en dus met een filosofisch insteek iets mee wil geven. Riskant voor een kinderfilm.

Een goed concept, kan zelfs werken voor gerenommeerde filmmakers als Kubrick of Hitchcock. In een kinderfilm zou zo'n onderwerp misschien te zwaar zijn, maar goed ik heb respect voor het risico om er toch iets van te maken. Dan is de vraag, wat doen de makers er mee? He-le-maal niets. Toegegeven, het is dan ook een grote taak om rondom zo'n thema een commercieel ingestelde kinderfilm moet maken, maar dit was wel erg droevig. Dat dat risico enorm groot was (en misschien wel te groot) bleek al vlak nadat het wezen het laboratorium heeft vernietigd. Alles wat uit zijn mond kwam was ''Wie ben ik?'', ''Wat is mijn doel?'' etc. etc. Niet echt bevorderend voor de snelheid van de film. De film brokkelde pas echt af vanaf het moment dat Ash op het eiland kwam. Langs wind en regen moest hij reizen om op de plaats van bestemming aan te komen. Dit zou dan een eerste taak zijn voor het grote toernooi. Wat er daarna volgt is een wirwar van rode draden die door elkaar heen lijken te lopen en moeilijk te volgen zijn. Mewtwo maakte kopietjes van Pokemon en vocht daar weer mee, hij hield ze gevangen en aan het einde kwam daar opeens: Mew. Je zag de makers al denken: ''Oh kut, die moeten wij er ook nog bij halen. Anders is die hele gouden kaart voor niets uitgereikt vlak voor de film.'' Een zeer abstract en onlogisch gevecht volgde tussen die twee werd vervolgens afgesloten met de tussenkomst van Ash. De hoofdpersoon leek te sterven, dat kon toch niet? Nee, dat kon je commercieel en verhaaltechnisch gezien (er moesten namelijk nog gevolgen komen voor deze film) niet maken. Dus, wat is een oplossing? Pure emotie, Pikachu en alle andere Pokemon beginnen te huilen en Ash is niet meer van steen. Goed opgelost, maar er moet nog een verhaal komen. Ash sprak daarom aan het eind: ''Pokemon horen niet zo te vechten!'' Nu begrijp ik niet wat er bij dat gevecht tussen Mew en Mewtwo anders gebeurde dan dat er al duizenden jaren gebeurde in die wereld: een gevecht houden tussen leven en dood. Het principe van een Pokemon zo verwonden dat deze niet meer in staat is om te vechten is juist door de mensen ingevoerd.

Het moraal is dus juist dat de natuur de dominante positie van de mens moet volgen, of het hele idee achter het spel wordt in een film in de prullenbak gepleurd. Het is in beide gevallen uiterst onlogisch, net zoals deze hele film. Een te moeilijk thema wordt gecombineerd met een te rommelig verhaal. Een 1,5*

Overigens ben ik bijna vergeten te vertellen dat ik de rol van Team Rocket wel erg geestig vind in deze film. Lekker een luchtig momentje tussen die zware filosofische troep.

is deze film ja en nee

Stukje nostalgie, heerlijke film om je weer even kind te voelen.

Een van de weinige films waarbij ik ooit gehuild heb. Die tragische gebeurtenis speelde zich weliswaar een jaar of 18 terug af, maar desalniettemin blijft deze film me raken. Een keer of 10 deze film in de bioscoop gezien, omdat iedereen hier met kinderfeestjes heen ging en thuis op videoband ook erg vaak gekeken. De laatste keer dat ik hem gezien had zal een jaar of 10 geleden zijn geweest. Nu, na al die jaren, nog eens gekeken, uiteraard met Nederlandse dub, en nog steeds heeft de film me geraakt.

Het verhaal an sich is niet zo bijzonder veel waard, maar het gevoel dat deze film je geeft, is onbetaalbaar.

4*

Is dit daadwerkelijk een review die je geschreven hebt op je 14e? Voor zover ik forumleden ken klopt de leeftijd op je profiel toch? Hoe dan ook, wat een onzin bericht. Pokémon's enige taak is de jeugd te vermaken, wat bij jou zo te zien is gelukt destijds. Snap dan niet dat je een 2.0* geeft omdat je je kennis van goede films wilt tentoonstellen of iets dergelijks. Gelukkig snapt Malse filmpies het hierboven dan weer wel. Dit zeg ik niet omdat Pokémon mijn #1 jeugdsentiment is, had het ook zo bij Dragon Ball Z er neergepleurd terwijl ik dat nooit gekeken heb.

Jammer dat deze film niet op Netflix staat, krijg hier spontaan heel veel zin in door de nieuwe reboot film.

Wat je al zegt, ik was 14 toen ik dat schreef. Toen kraamde ik de raarste onzin uit, negeer dat bericht dus maar. Echter blijf ik wel bij dit cijfer, want ik vind dit geen fantastische film die ik nu weer zou willen zien, ook al kon ik me er toen ik 7 was uitstekend mee vermaken. Dat heeft er niets mee te maken met dat het een kinderfilm is want de betere Disney's en Ghibli's kijk ik nog steeds met plezier. (Een andere pokemon-film heb ik een 3 gegeven overigens.)

baspls Voor je 14e vind ik het alleen maar knap hoor, maar snap zulke beredeneringen nooit bij typische kinderfilms/jeugdsentimenten. Vind wel dat je de doelgroep mee moet nemen, begrijp je. Als je een lied van Johnny Cash laat beoordelen door een groep 6 op de basisschool krijg je ook de grootste onzin natuurlijk.

Was je niet bij deze film: Gekijo-ban Poketto Monsuta Kimi ni Kimeta (2017)

Je post nou wat bij een film van bijna 20 jaar oud.

Ja was fout xd

Een tijdje terug in een nostalgische bui alle Nederlandse seizoenen van de OG Pokemon binnengehengeld, maar verder dan een paar afleveringen kwam ik niet. Niets ten nadelen van de serie, maar op jongere leeftijd doet het er niet zo toe dat alle afleveringen (more or less) op hetzelfde neerkomen. Zo kon ik ook gerust kijken naar een gevecht in Dragon Ball Z die over 2480 afleveringen werd uitgetrokken. Nu trek ik dat iets minder en is de tijd er ook niet naar, maar warmere herinneringen aan kijkvoer uit mijn jeugd zijn bijna niet mogelijk. Pokemon stond helemaal centraal en zo zal dat voor de meeste mensen van mijn generatie wel gelden. Nog steeds kan ik genieten van die te flauwe humor, de verschrikkelijke Nederlandse dub en uiteraard het wereldje waarin het zich afspeelt. Maar dit bleek uiteindelijk niet dé film te zijn die ik vroeger ontelbaar vaak heb bekeken, volgens mij is dat dan: Mewtwo vs Mew, maar dat is dus geen officiele film(?) .

Mewtwo Strikes Back heeft er verder vooralsnog niet echt voor gezorgd dat ik de laatste 20 jaar aan Pokemon-films wil inhalen.

3 voor de nostalgie.