Kirschblüten - Hanami (2008)

Toch was ook mooi gefilmd dat de kinderen wel het produkt waren van de opvoeding van hun ouders.

4,5* als de eerste helft niet zo traag zou zijn. Voor de rest vond ik het een erg inspirerende film, goeie acteurs en mooi gefilmd. En inderdaad, wat een draken van kinderen, ondankbare @#$%

Mooie, rustige film over de dood waarbij een oude man de reis maakt die zijn recent overleden vrouw eigenlijk wou maken. De cultuurverschillen tussen Duitsland en Tokyo worden goed in beeld gebracht. En het dagelijkse leven in Tokyo is mooi gefilmd, zonder enige opsmuk.
Verder is de film ontroerend, hartverwarmend,o nvoorspelbaar en voorzien van een mooie soundtrack.

20 november 2010

22:15 - 00:15

ARD

AANRADER!

Deze film sprak mij erg aan.

Ik begon deze film te kijken zonder enige verwachting. Sterker nog ik maakte er niet echt haast mee om hem te zien, want had hem al een tijd lang in de kast liggen. De reden dat ik deze film kocht toen der tijd was omdat de film zich (grotendeels) afspeelt in Japan. Maar natuurlijk sprak ook het verhaal, wat ik op de achterkant had gelezen, mij aan.

Tijdens het zien van deze film heb ik geen moment gedacht, wat een saaie film. Soms heb je van die films die je iets willen overbrengen, maar totaal mislukken. Dat is met deze film wel anders. Je leeft mee met Trudi, die voor een moeilijke keuze staat en later leef je nog meer mee met Rudi, die zijn vrouw en enigste steun in het leven verliest.

4.0
Aanrader!

Man man man. Ik ben natuurlijk geen fan van romantiek, maar als het om goede romantische films gaat. Cherry Blossems was ook veel meer dan romantiek en wist je toch van het begin tot het eind mee te slepen in de ontroerende situaties. Om te beginnen waren die Trudi en Rudi (Mindere naamkeuze omdat ik het een beetje op Theo en Thea vind lijken wat het eigenlijk minder serieus maakt) echt schitterend neergezet en straalde ook echt hun emoties uit. En dat was ook wel nodig voor deze film. Daarnaast is de montage en de vele mooie schitterende locaties echt een lust voor het oog. Van het sfeervolle Duitse Platteland tot Berlijn tot de Oostzee naar Tokyo en uiteindelijk ook Japan zelf. Maar daar komen we later nog wel even op terug. Alles begint bij het moment dat Trudi dus te horen dat haar man terminaal ziek is en niet lang meer te leven heeft. Ondanks ze verscheurd is van verdriet besluit ze het toch geheim te houden voor der man en in plaats daarvan wil ze nog subtieletjes mogenlijk nog van alles met haar man gaan doen. De nietsvermoedende optimistische Rudi sleept de verdrietige Trudi zo ook overal mee naar toe en Trudi straalt ook een boer met kiespijn uit. Zo komen we in Berlijn (waar ook aan het stadsleven uitgebreid aandacht is besteed) waar ze op zoek gaan naar hun kinderen en kleinkinderen, waar dus echt niks van over is gebleven en zo asociaal en egoistisch zijn geworden dat de echtpaar er maar niet vrolijker op word, en zeker niet met zo'n situatie. Vervolgens naar het Oost zee waar dus tot verbazing: niet Rudi sterft maar Trudi, en zo komt Rudi dus nooit te weten over zijn ziekte. Na der dood, zet Rudi toch de geplande reis van Trudi voort en komt dus aan in het land waar hij altijd nog zo graag naartoe wilde en een zoon van hem woont: Japan.

En vanaf dat moment begint de film helemaal op te bloeien tot een emotioneel mooie reis. Rudi ondekt het leven van Tokyo en verblijft daar dus bij zijn zoon, die ook niet altijd even vriendelijk is. Verder krijgen we ook het uitgebreide leven van Tokyo te zien en maken we kennis met dat Japanse meisje Yu, wat ik toch wel zon beetje het ontroerendste en een van de mooiste momenten uit de film vind. Om het feit dat Rudi door haar wel gesteund word maar ondertussen Yu nog niet weet over der overleden vrouw. Met haar komen we dan ook terecht in het prachtige Japanse landschap met zicht op de Fuji vulkaan. Waar Rudi dus uiteindelijk sterft. En toch heeft hij dus nog wel zijn wens kunnen vervullen in afwachting voor zijn dood waar hij al die tijd niks van wist. Erg mooi.

Verder moest ik bij die Japanse gedeelde ook vaak aan de ouvre en stijl van Kitano denken. Alles is sfeervol opgezet met Japanse muziek en de kleuren en beelden zijn ook mooi en soms vergeet je dan wel eens dat je naar een Duitse film zit te kijken.

Dit was echt uit de kunst! Niks geen slap drama, maar gewoon een meeslepende kunstfilm.

4,5*

Rudi sleep Trudi mee? Volgens mij was het juist precies andersom! Rudi houdt niet van verandering en was niet avontuurlijk, dus die vond het wel prima om gewoon thuis te blijven. Hij gaat met tegenzin mee, omdat Trudi het wil. Ik zou hem niet optimistisch noemen!

Waar hij altijd nog zo graag naartoe wilde? Nee, Trudi wilde er juist altijd graag heen, niet Rudi. Trudi had altijd een voorliefde voor Japan gehad, vandaar ook dat dansen. Rudi was juist degene die de reis naar hun zoon in Japan altijd uitstelde.

Zeker geen slechte film, toch had ik er meer van verwacht, het eerste gedeelte redelijk, het tweede gedeelte in Tokyo goed, daarom kom ik uit op 3,5

Mooie film... En ik wilde Yu zo erg knuffelen op het eind

Kersenbloesems en eendagsvliegen zijn volgens de regisseur een soort beeldspraak voor de vergankelijkheid. Het lijkt tegelijkertijd een ode aan het leven en aan Japan, deze, voor mij te lang durende film, met intens gevoelige momenten, met onvervulde wensen, waarvan de binding wordt verbroken, over plotseling verlies en over vervreemding, die te vaak moeite doet om ontroering te bewerkstelligen.

Het viel me toch wat tegen, zeker als je kijkt naar het hoge gemiddelde en de vele positieve recensies, die de film heeft. In het eerste gedeelte dacht ik even te maken te hebben met een remake van Tokyo Story, maar na de dood van de moeder, loopt het verhaal hier totaal anders.

Het probleem dat ik had met Cherry Blossoms, zit hem vooral in de subtiliteit van sommige zaken. Starbright boy verwoord al prima, waar ook mijn probleem hier lag. Dat mensen het drukken hebben is niet raar, maar dat je niet eens tijd hebt om bij de crematie van je moeder te zijn, gaat er bij mij ook niet in. Het wordt ook zo onsubtiel gebracht, dat ik af en toe echt het idee had dat de kinderen totaal niet van hun ouders hielden. Hierdoor werd ik ook nooit echt geraakt door alle gebeurtenissen.

De tweede helft duurt dan weer wat te lang, maar kent wel een aantal mooie momenten. Vooral het samenspel tussen de vader en het Japanse meisje, zijn niet onaardig. Dat park in Tokyo is mooi en ik heb het idee, dat Kitano dat in Dolls ook gebruikt heeft. Maar toch pakte me ook dit niet helemaal. Het einde was niet echt onverwachts en miste ook weer de subtiliteit enigszins.

Op zich jammer. Een iets andere aanpak van sommige personages had de film zeker goed gedaan. Het verhaal spreekt mij bijzonder aan, de locaties zijn mooi, maar de uitwerking laat hier en daar duidelijk te wensen over.

2,5*

Ik begrijp wel dat de zo genaamde filmkenners dit een goede film vinden, maar het gaat mij allemaal veel te traaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag!

Verhoogd naar de volle pond, van 4,5 naar 5,0*. Nu voor de vierde keer gezien en het blijft adembenemend, vooral de finale is kippenvel.

Prachtig.

5,0*

Toch wel een ontroerende film en zeker het japanse gedeelte was sterk , de verhaallijn vervreemd raken van je kinderen was redelijk gedaan maar had mischien iets meer uitgediept kunnen worden .

Deze film demonstreert dit citaat van 's werelds beste schrijver, Javier Marías:

"Het is vreemd dat je kinderen min of meer onbekenden worden, er zijn veel ouders die dat niet accepteren en die hen in elk opzicht toegewijd blijven, zelfs als die kinderen daar duidelijk niet van gediend zijn. Ik ken degene die je was, en ik geloof dat ik die persoon in je herken. Maar jou ken ik niet, niet echt, zoals ik hem kende, totaal niet; en dat is ook het geval met je zuster en je broers."

Hoe dan ook, een fijne film. Soms neigt het iets teveel naar het typische, maar vooral in de personage-portrettering blijft het overwegend naturel. Gegoten in een mooie, onnadrukkelijke filmstijl, met regelmatig goed gebruik van handheld-cameravoering. Het schokkerige beeld van de nachtelijke zee is een sterke vondst. En de soundtrack werkt ook goed.

Het leven is de som van al wat we ons beklagen, zullen beklagen of zouden moeten beklagen...

Een uiterst sterke film, met sterke waarheden en bovenal aangrijpend en ook hier komt het aspect van het pijnlijke "geen interesse van kinderen meer ervaren" om de hoek piepen. Zag het reeds in enkele Oosterse films en ook in "Medal of Honour" en onlangs nog in "Stanno Tutti Bene".

Mede hiermee en zeker door de ontroerende relatie tussen de twee hoofdpersonages is deze film meer dan ooit een liefdesdrama. Maar dan een heel mooie.

Aanbevolen.

Kirschblüten heeft veel weg van de Japanse klassieker Tôkyô Monogatari (Film, 1953). In die film gaat het over een volledig Japans gezin, hier in deze film is de inslag eerder Duits met Japanse tinten wanneer de film zich naar Azië verplaatst. Het plot is niet helemaal hetzelfde. De insteek en boodschap zijn echter wel dezelfde. Op zich wel schrijnend om vast te stellen dat ouders en kinderen van elkaar vervreemd geraken in deze rat race waarbij het eigen gezin en vooral de carrière voorop staan. Hoewel we ook hier kunnen emigreren naar het buitenland, zijn de banden met familie wellicht nauwer omdat we in eigen land in goed drie uur het land doorkruisen. Al is het niet alleen de afstand die een rol speelt natuurlijk ...

De ouders worden als een last gezien en niemand lijkt tijd te hebben of te willen vrijmaken om hen te ontvangen, hen welkom te heten of met hen bezig te zijn. Onmogelijke ouders leken het me niet, misschien wat overbezorgd of een beetje bemoeizuchtig, maar welke goedbedoelde ouder is dit niet?

Kirschblüten is een aangrijpende film met een boodschap om bij stil te staan. Maar er is meer dan dat. Ook visueel levert de film heel wat moois af. De traditionele Japanse kerselaars komt het meest prominent in beeld, maar ook die Japanse poëtische dans was adembenemend - vooral die rolmopsscène was top - en naar het einde toe wordt de symbolische Fuji eveneens knap verweven in het verhaal. Ontroerend einde waarbij de cirkel rond is en het eerbetoon is vervuld. Sterk kunstig einde. Fijn!

Er zijn meer onthutsende films over oude mensen, die niet welkom zijn en door hun omgeving als hinderlijk worden ervaren. Denk o.a. aan Make Way for Tomorrow (1937), Umberto D. (1952) of Tôkyô Monogatari (1953).

Het mooie (en tragische) aan deze film is de scherpe tegenstelling tussen de kille houding (druk, druk, druk) van de kinderen, die denkelijk in een gespreid bedje geland zijn, en de warme genegenheid die een eenzame oude man vindt bij een berooide straatartieste in een vreemd land.

Een uitermate charmante film met een ontroerend verhaal, prachtig vormgegeven met o.a. fraaie, gevarieerde beelden van de “mierenhoop” Tokio en top-acteerwerk (i.h.b. van Elmar Wepper). Een pareltje.

Verbazingwekkend hoge score voor deze Hanami. Ten eerste vond ik de film zeer matig gedraaid en geknipt. Het is duidelijk low budget, maar ik heb menig studentenfilm gezien die er beter uitzagen. Hoog tv-film gehalte. Het verhaal zit ook niet al te best in elkaar. Een van de uitgangspunten van de film is dat Rudi ziek is, maar waarom krijgt alleen zijn vrouw dat te horen? Waarom spreekt zowel een oude Duitser uit een klein dorpje Engels, zowel als een achttienjarige Japanse? Buiten dat soort kleine dingetjes om loopt het allemaal erg traag en voelde ik weinig voor de personages.

De documentaire-stijl suggereert dat dit wat meer slice-of-life, naturalistisch drama zou zijn, maar als je kijkt naar hoe de personages geschreven zijn dan sluit dit niet aan. De kinderen bv zijn zo uit een sprookje geplukt, daar mist echt alle nuance. De representatie van Japan voelt vreemd.

Het uitgangspunt van iemand die de wensen van zijn overleden partner najaagt vind ik mooi, maar deze film is wat mij betreft gewoon slecht geschreven en lelijk uitgevoerd. Een kleine 2*

Was wel aangenaam om een keer te kijken. Ergens had ik het gevoel dat Yu een puber was, maar blijkbaar was ze juist volwassen. Ze was blijkbaar 18 jaar. Ja, het einde wisten we natuurlijk.