Mystery Train (1989)

Bijna elke Jarmusch levert een gelijksoortige recensie op, dus daar gaan we weer..

Ontzettend sfeervolle swingende film is dit weer. Stuk voor stuk prachtige personages, typische humor, en een ontzettend fijne soundtrack en registratie. Een regisseur die tevens het beste uit de acteurs weet te halen.

Buiten dat toch ook gewoon weer een volstrekt unieke film, maar dus wel met alle herkenbare Jarmusch-trekjes. En hoe je het ook wendt of keert, als z'n stijl je bevalt zijn ze gewoon bijna allemaal goed. Mystery Train is een van zijn besten wat mij betreft, omdat het zo lekker de broeierige sfeer van het Zuiden van de VS weet neer te zetten. De geweldige scenes zijn bijna niet te tellen zo veel, van die magnifieke bedscene met het Japanse stel in het begin, tot het meest grappige moment waar die hotelbediende gewoon dat opgeveegde glas op straat flikkert

Het enige wat ietwat in gebreken blijft is dat het eerste verhaaltje een beetje een outlier is t.o.v. de andere twee, terwijl die juist duidelijk wel wat met elkaar te maken hebben.

4*

Mijn eerste Jarmusch is meteen een voltreffer.

Heerlijk subtiel gebracht, het heeft allemaal iets simpels, maar het werkt gewoon. De soundtrack is fantastisch, de cinematografie is geniaal in zijn eenvoud, het tempo ligt precies goed en de humor is meestal kurkdroog. Hoe die bellboy uit z'n ogen keek was al vermakelijk, maar die vliegenmepper vormde toch wel het hoogtepunt . Heel flauw eigenlijk maar zo droog gebracht.

Ik vond het juist een pluspunt dat het eerste segment meer lost stond van de volgende twee, hierdoor blijft de film na 2/3e deel nog steeds iets mysterieus houden. Je ziet dat het tweede segment zich in dezelfde ruimte afspeelt, maar je weet niet of de tijd ook hetzelfde is. Zo dacht ik eerst dat de kamer van die twee vrouwen dezelfde was als die van de Japanners en dat zij daar iets hadden laten liggen ofzo, vooral ook omdat dat Japanse meisje bij vertrek nog vroeg of ze niets vergeten waren. Daarna keren eerdere momenten terug en zal in het derde deel het schot verklaard worden. Ook zonder de vervlechting zouden de filmpjes op zichzelf goed werken, het zorgt er echter wel voor dat de film helemaal af is. Het voelt hier een stuk minder gezocht aan zoals bij veel andere (modernere) films die ook deze structuur hanteren.

Tenslotte zijn de achtergrondgeluiden echt heel goed gebruikt, zitten er fijne tracking shots tussen en toont Jarmusch aan een uitstekend oog voor detail te hebben. Als ik dan toch een minpuntje moet noemen is het de 'matches/Natchez' grap, die was gewoon té flauw. Vond het al vreemd dat die man op het station niet gewoon 'light' zei ofzo .

Grotendeels eens met de twee zeer gewaardeerde members hierboven. Heerlijk droge humor. Vooral de twee hotelbedienden ... en dan die vliegenmepper inderdaad . Ook weer zo'n heerlijk typische Steve Buscemi-rol. Vond de derde deel van de drie het best. Sowieso wel een fijn sfeertje overigens.

3.5*

Charmante film met een aardig sfeertje maar echt aan het beeld gekluisterd zat ik nu ook niet. Enorm interessante personages waren het wat mij betreft niet, maar wel slaagt Jarmusch er in om zo'n Amerikaanse stad op een authentieke manier te tonen, zoals danuz al zei. Verder ook een leuke locatie, dat vervallen hotel.

Fijn, maar de magie kreeg me niet helemaal te pakken.

prachtige film, zat zeer goed in elkaar,..

4**

Moet deze binnenkort nog eens een keer kijken..

Vond het ook érg leuk, vooral dat Japanse stel, de soundtrack en (het geloop door) de streets of Memphis (net zoals Yokohama maar dan met 60% minder gebouwen ). Jarmusch films hebben een fijne, low key vibe (of zoiets). En dan is dit pas no. 4 (DM en DbL al eens gezien, maar te lang geleden) voor mij!

Mooi verwoord (of iets dergelijks).

Cool... hip... relaxed.... chill... totally at ease...

Dit filmische struinen begon allemaal ooit met Permanent vacation en Stranger than paradise.

Jarmusch heeft dit knap volgehouden.

Night on earth werd een twijfelgeval. En met Ghost dog en The limits of control ging het helaas toch ineens heel erg mis...

Helaas, niet aan mij besteed, ik zie het niet. Het woord 'saai' voert wat mij betreft de boventoon, het leek wel een toneelstuk. Naar mijn mening ver van de realiteit, of hebben jullie vriendinnen/vrouwen die je 'gepassioneerd' kussen met een overvloed aan lippenstift (cover)? Zij probeert hem op te vrolijken, hij geeft niet thuis, en dat duurt en duurt...

Humor

Misdaad

Gelukkig zit er een knop op die TV , mijn excuses naar de liefhebbers van dit genre als ik daar te vroegtijdig van gebruik heb gemaakt.

En waarom moet iedereen in een film precies doen wat jij thuis ook zou doen of laten (om een film realistisch te laten zijn)?

Verwijder je stem en we praten nergens meer over.

Gelukkig hoeft dat niet, want dan hingen we allemaal in onze blote kont aan het wasrek.

Lang leve de democratie!

Ja, ik dacht nog: wel een smiley plaatsen, of niet...

Maar goed, als ik een film niet afkijk stem ik ook niet, doorgaans.

Ik wil de discussie niet op de spits drijven verder, vandaar dat ik de smiley weggehaald heb.

Mijn vizier staat overigens open, ik vond de film niks, so what?

Jij blijkbaar wel, prima wat mij betreft.

We gaan weer verder met ons leven lijkt me...

Ja hoor, de mystery train is alweer vertrokken!

Heerlijke Jarmushfilm weer. Zoals al eerder opgemerkt zijn de films van Jarmush bijna altijd om dezelfde redenen goed en de voornaamste daarvan is dat ze gewoon enorm relaxed zijn. Er gebeurt ogenschijnlijk weinig. Nee, sterker nog: er gebeurt simpelweg weinig, maar de films zitten zo vol met aansprekende detail, subtiele gebaren, geestige grappen en andere excentriciteiten dat het gewoon onweerstaanbaar wordt. In zekere zin zijn het films waarin je kunt baden.

Mystery Train is niet anders, maar die scoort bonuspunten door de relatie tussen de twee Japanners. Die raakte me niet diep, maar vond ik toch wel echt wat hebben. De enorm subtiele, bijna niet te merken liefde die de jongen voelt voor het meisje die zelf geen enkele emotie kan onderdrukken. Misschien wel de warmste scènes die Jarmush ooit gefilmd heeft, al is het wel warmte op zijn Jarmush. Het tweede verhaal voelt daarnaast meer aan als een komische short die gewoon werkt, maar verder niet veel meer doet. Het derde verhaal is dan weer wat beter, met natuurlijk wel Buscemi in goede vorm, maar ook een verrassend goede Joe Strummer en enkele van de beste dialogen van de film. Dat er ook nog een rode draad is in de vorm van de hotelbediendes maakt het helemaal af en hun scènes zijn de meest hilarische van de film. Lang niet meer zo gelachen als toen die vliegenmepper ineens gebruikt werd.

Simpelweg onweerstaanbaar weer. Doordat ze zo los zijn heb ik de neiging om vaak slechts een 3,5* uit te delen aan de films van Jarmush. Je kunt immers niet beweren dat ze een verpletterende indruk maken of diep graven. Maar dat is precies de charme, dus vier sterren zijn dik en dwars verdient.

Relaxte film, in veel opzichten heerlijk om te ondergaan: lekkere muziek, een makkelijke en toch (of juist daardoor) boeiende verhaallijn die op de achtergrond blijft, prima humor (die hotel-bedienden en vooral de manier waarop de clerk om zn eigen grapje lacht over zijn collega met zn hoedje ) , en niet te vergeten mooi uitgekiend kleurgebruik, met name in het straatbeeld em in de kamers

Alleen het eerste verhaal met de Japanners is wat moeizaam. Daarna ruimschoots goedgenmaakt door het laatste verhaal over die drie kerels. Jammer dat het was afgelopen, ideaal voer om te ontspannen

Is pas m'n twee Jarmusch geloof ik, maar na Down by Law zag ik opnieuw veel shots waarbij de camera langzaam meeglijdt met personages en je de straten aan je voorbij ziet trekken met passende muziek. Misschien dus een handelsmerk van hem, maakt verder niet uit, maar prettig is het zeker

4*

Wederom levert Jarmusch een uiterst genietbaar portie kijkvoer en hiermee is hij inmiddels één van mijn favoriete regisseurs geworden. Lichtelijk jammer vind ik dat er een opdeling is gemaakt in drie losse delen. Gelukkig hebben ze wel nog enige binding met als overeenkomst het hotel en de omgeving (de pick-up die langs het raam zoeft, de trein die het laatste shot weer terug komt). Erg relaxed en uitgekiend allemaal. Gewoonweg prachtig hoe een Japans meisje op het rand van het bed zit en een zippo aansteekt met haar tenen. Die Spaanse griet met haar vastberaden blik vond ik ook leuk om naar te kijken en Buscemi was weer geniaal. De verhalen hadden omstebeurt zo hun charme en het wordt allemaal met liefde behandelt. Fijn voor het oog, een test voor het geheugen en kalmerend voor de geest.

Ik kan 't het beste omschrijven als luchtige idioterie, deze minimalistische, tragikomische film met drie verschillende, toegankelijke verhaallijnen over eenzaamheid en hoe mensen verbindingen met zichzelf probeerden aan te gaan. De productie kon je tevens zien als een hommage aan Elvis Presley. Vreemdsoortige personages keken, ieder op de eigen wijze tegen de Amerikaanse popcultuur aan.

Erg fijne film van Jarmusch, die het toch iedere keer weer lijkt te flikken, want hij scoort continu goed bij mij.

De personages zijn leuk, in alle verhaaltjes. De japanners zijn wel mijn favoriet. Fijn ook dat Jarmusch ze gewoon Japans laat praten met elkaar. Zo’n 90% van de filmmakers zou zoiets niet doen, maar het is een groot pluspunt, waardoor het acteren veel beter en natuurlijker overkomt. Veel subtiele, grappige humor ook, waardoor ik eigenlijk constant met een glimlach op mijn gezicht naar alles zat te kijken. Die hotelbediendes waren echt geniaal. Leuk ook om Buscemi weer eens te zien.

Het tempo is rustig, maar uiterst aangenaam. Typisch Jarmusch ook, die op geheel eigen wijze een verhaal verteld, maar dat wel op een grappige en unieke manier doet. De bijpassende soundtrack is sterk en maakt het geheel af. Dit is trouwens ook een mooie tijd om de film te kijken, omdat je de warmte zo nog extra voelt. Snel maar weer eens een Jarmusch opzoeken, ze bevallen erg goed.

4,0*

Mooie uitdrukking die ik graag van je leen. Dat is het precies: struinen, doelloos ronddwalen, niet naar iets op zoek en daardoor juist met een open blik kijkend naar de wereld om je heen. De films van Jarmusch struinen op een dergelijke manier net zoals veel van hun personages, op zowel visueel als narratief vlak. Müllers struinende camera volgt de flanerende karakters en heeft een nederig oog voor de omgeving. Het licht, de kleuren en de locaties hebben zelf een zeggingskracht, zoals de excentrieke personages dat ook hebben. Evenzo lijken de verhalen maar wat rond te hangen, episodes in het leven van de film die niet noodzakelijkerwijs ergens 'naartoe' gaan, of bevolkt met karakters die een ontwikkeling doormaken.

De wandelaar is een belangrijke figuur in geworden in de hedendaagse 'slow cinema' (Tarr, van Sant, Diaz, Alonso). Wellicht (ten dele) in navolging van Jarmusch?

Denk eerder Tarkovsky. En anders Jancsó.

Ik snap wat je bedoelt, dat zijn natuurlijk voor de hand liggende namen. Voor met name Tarr zullen die referenties inderdaad heel belangrijk zijn. En inderdaad, stilistisch zijn de long takes van Tarkovsky en Jancsó natuurlijk een groot voorbeeld voor velen.

Maar naar mijn idee zijn de verhaalstructuren van beide Oostblokkers wel degelijk verschillend van de meer hedendaagse slow cinema, die voor mij gevoelsmatig dichter bij Jarmusch ligt dan de 'transcendentale cinema' van een Tarkovsky, Dreyer of Bresson.

En ik bedoel hier ook voornamelijk het type struinende personages, alsook de nadruk op het alledaagse en eigentijdse, en dat specifiek vind je bij die filmmakers toch niet echt terug? Ik kan me althans niet veel doelloze wandelaars in hun films herinneren, maar misschien moet ik ze eens herzien met dit idee in het achterhoofd. Toegegeven, Stalker lijkt er in narratieve vorm enigszins op, maar dat is toch heel duidelijk een veel symbolischer en meer spirituele film dan die van de regisseurs die ik noem. Dus in die zin zie ik toch eerder verwantschap met Jarmusch. Maar goed, het een hoeft het ander niet uit te sluiten.

En zelfs als je niet overtuigend van invloed of navolging kan spreken, dan nog zie ik in ieder geval sterke overeenkomsten (toevallig of niet). Zo zag ik eerder al Stranger than Paradise en Permanent Vacation, en ook bij die films had ik al het idee dat veel contemporaine slow cinema daar opvallend veel op lijkt: episodische vertelling, alledaagse verhalen, lange scenes die zich real time afspelen (vaak ook nog eens gefilmd in long takes), de nadruk op materialiteit, de aandacht voor het lichaam, thematisch gericht op vervreemding en zinloosheid, etc.

In het kader van Timeless Sunday in het Louis Hartlooper Complex te Utrecht heb ik na het zien van Stranger Than Paradise en Down By Law (in die volgorde) dit Mystery Train ook meegepakt, welke ik ook de beste van de drie vind. Wat ik erg gaaf vind, is de kruisbestuiving tussen de films van Jarmusch uit deze periode. Zo is hier de hotelbaas gespeeld door Screamin' Jay Hawkins die voor Stranger Than Paradise de geweldige soundtrack I Put A Spell On You brengt. Tom Waits speelt in Down By Law een voormalige radio DJ en in Mystery Train komt Tom Waits terug als, jawel, radio DJ en dient zijn avondbabbeltje waarin hij Blue Moon van Elvis Presley aankondigt als de lijm die de drie verhaallijnen aan elkaar plakt. Ook de Italiaanse weduwe had zomaar de nieuwgevonden vriendin van Roberto Benigni aan het einde van Down By Law kunnen zijn.

Mystery Train heeft, zoals door anderen genoemd voor mij, veel trekjes van een typische Jarmusch film, maar is wat dynamischer geschoten. De culturele clash tussen Japan en het zuiden van de Verenigde Staten, de mooie sfeerbeelden van Memphis, en het latente rassencommentaar doen deze film goed.

Uitstekende film met een goede tekening van enerzijds enkele bizarre figuren, anders de herkenbare uit het dagelijks leven gegrepen. Humor zit er passend doorheen geweven en de soundtrack mag er zijn

Een typische Jarmusch, met een fijn loom tempo, grappige dialogen en een nadrukkelijk aanwezige soundtrack, wel iets minder vuig dan anders door de vele Presley nummers. Leuk gedaan hoe de drie verhaallijnen samenkomen in het aftandse hotel en verder genoot ik vooral van de kleurrijke personages, met als uitschieters Screamin' Jay Hawkins en Steve Buscemi (niemand speelt een betere loser), maar ook het Japanse stelletje verdient credits. Heel klein puntje van kritiek: om Dee Dee nou speciaal naar het stadje Natchez te laten reizen om daar een "matches"-grap over te kunnen maken vond ik wat flauw.

Verhaaltechnisch is het verder misschien niet heel bijzonder maar een Jarmusch blijft toch altijd wel fijn kijkvoer.

Na drie zwartwitfilms vond Jim Jarnusch het tijd worden voor kleur. Heel naturalistisch is het resultaat niet. Het kleurgebruik is met zorg gekozen en valt niet nadrukkelijk op. De teneur is grauw. De setting geeft daar trouwens ook aanleiding toe. De verlaten straten en buitenwijken van Memphis waar de film zich grotendeels afspeelt, maken een wat kille en droefgeestige indruk. Juist in die somber aandoende kleurloosheid is het opvallend dat sommige kleuren echter prominent aanwezig zijn. Met name de kleur rood prijkt af en toe priemend door de grauwe sluier heen. De kleurstelling zorgt voor een wat bevreemdende basissfeer.

Mystery Train heeft de structuur van een episoden film. Er zijn drie verhalen die achtereenvolgens worden verteld en onderling losjes zijn verbonden, maar die vooral op zichzelf staan. De focus ligt in elke episode minder op de handeling dan op de karakters. Jarmusch laat zijn personages door de straten slenteren, in hotelkamers bivakkeren of in een treincoupe zitten. De acties van de personages zijn merendeels alledaags en juist daardoor leer je de personages goed kennen. Ze praten over relaties, muziek of teleurstellingen. Jarmusch laat onvolkomen personages zien. Melancholische personages. Personages met hun eigen eigenaardigheden. Hij doet dat met een vleugje droogheid en absurdisme, die goed bevalt en de authenticiteit van de personages niet aantast.

De alledaagse situaties en de weinig opwindende setting duiden misschien op een saaie film. Dat is onzin. De personages zijn allesbehalve saai. Ze gedragen zich interessant eigenaardig en zijn tegelijkertijd heel toegankelijk. Ze komen uit een ver land, hebben moeite met relaties of lopen rusteloos door de stad zonder een duidelijk doel voor ogen te hebben. In de film heerst een bepaalde gedeprimeerdheid die wordt belegd met een laagje droge en absurde humor. Het maakt van het kijken naar de film een intrigerende en een enerverende beleving.

Mystery Train is een geweldige film. Een film die zwenkt tussen komische interacties en bedachtzame wisselwerkingen tussen de personages. De film laveert van momenten die ter overpeinzing dienen naar momenten die je niet anders dan als onzinnig kunt interpreteren maar die je absurdistische trek heerlijk voeden. De film toont het banale, groteske en het lelijke maar ook het mooie in de mens, in zijn gedrag en zijn omgeving en is steeds op zoek naar de verbinding tussen al die elementen. Dat gebeurt door alledaagse situaties te schetsen met behulp van alledaagse personages die zich ietwat eigenaardig gedragen. Dat gebeurt door de muziek, de verhalen of de verbondenheid met een plek. Mystery Train is gewoonweg een geweldige film.

Ik ben geen Jarmusch-expert maar de film lijkt me typisch Jarmusch: we zien eigenlijk weinig bijzonders en naar de betekenis van de film is het gissen – de film is een drieluik over vreemdelingen die Memphis bezoeken/passeren/ontvluchten waarbij deze personen behalve met Memphis en die ene dag ook met elkaar en met Elvis Presley worden verbonden – maar de film is evengoed aldoor boeiend omdat de personages en hun complexe relaties met elkaar vol conflict, miscommunicatie en verwarring intrigeren en er een zekere droge humor is die samenhangt met de banaliteit – en daarmee menselijkheid – van wat de personen doen en zeggen. Er spelen een paar popsterren mee van wie ik Screamin’ Jay Hawkins bijzonder sterk vind acteren (maar z’n charisma en expressief vermogen kenden we natuurlijk al van z’n hit I Put a Spell on You uit 1956).

Knap geschoten drieluik in een verpauperde wijk van Memphis, Tennessee, waar alles Elvis ademt. Nouja, er is geen Elvissfeer, maar wel de hele buurt praat over hem. Het is ook daarom dat het Japanse koppel de locatie bezoekt waar hij enkele van zijn platen heeft opgenomen om nadien door te gaan naar Graceland. Erg toeristisch is de buurt niet, integendeel. Maar wat een geweldige sfeer en decor. Het is in dit 1e gedeelte dat dit het best naar voren komt.

Alle verhaaltjes hebben een alledaagse banaliteit in zich. De personages slenteren door de vervuilde verkommerde straten en eindigen uiteindelijk in een al even aftands en weinig appetijtelijk hotelletje. Een hotelletje uitgebaat door twee zwarte mannen waar het enthousiasme van afdruipt. Best een komisch duo.

Er zit een komische satirische ondertoon in de film, in de personages. Vaak eerder subtiel. Jarmusch slaagt erin om de personages - ondanks de kleine besognes en het feit dat er niet zo heel veel gebeurt - toch onderhoudend en boeiend te houden. Alle verhaaltjes sloegen bij mij wel aan. In het laatste zit met meeste schwung misschien met een Buscemi in een hoofdrol. Fijn!

Topfilm. Ben op reis geweest naar Memphis en deze wou ik dan toch absoluut zien. Het speelt zich namelijk volledig af in Memphis. Bekende locaties: Arcade restaurant, Beale Street, Sun Records, Stax in het voorbijgaan (het historische gebouw dat nadien helaas werd afgebroken en nog enkele jaren later is er een replica neergezet dat vandaag dienst doet als museum van het soul label). Lansky’s wordt vermeld in de dialoog: de klerenwinkel van Elvis, Cash, BB King en vele anderen. Deze was ook gevestigd in Beale Street.

De film zelf, want daarover moet het gaan natuurlijk, is prima. Een off beat gevalletje die geen seconde verveelt. Drie vignettes die mooi aan mekaar gebreid worden. Met een Steve Buscemi die een typerende rol speelt in een voor hem typerende film. Er is aan het begin van de film een klein rolletje voor Rufus Thomas (die naar lucifers vraagt). Hij was een echt Memphis icoon. De enige artiest die platen heeft opgenomen zowel voor Sun Records als voor Stax. En dan is er nog de aanwezigheid van R&B legend Screamin’ Jay Hawkins als flamboyante in rood kostuum gehesen hotelmanager: fantastisch dit! Wat een presence, wat een naturel en past perfect in de film.

Op de soundtrack horen we - uiteraard - enkel muziek die gemaakt is in Memphis. De titeltrack is afkomstig van het Sun label en dat geldt ook voor Domino van Roy Orbison. Verder komen er o.a. ook nog Stax nummers langs.

Terecht is dit een cultfilm.