Frances Ha (2012)

De hele tijd deed de film me denken aan Woody Allen. Beschouwingen over het leven die grappig maar ook tragisch kunnen zijn. De liefde, de seks, de levensomstandigheden in deze multiculturele samenleving. Het leven dat het personage lijdt is zowat flegmatisch, pragmatisch en onvoorbereid. Ze heeft weinig artistiek talent en kabbelt maar verder, maar is toch kritisch over relaties in het algemeen. Meestal nogal luchtig negatief of hoopgevend. Vrouwen onder elkaar lijken het beter te kunnen stellen. Het is een klein en ongekend pareltje waarvan we van de cineast nog zullen horen en zien.

Voor mij een stuk beter te pruimen dan The squid and the whale, maar kan me voorstellen dat Frances ook over de irritatiegrens van sommigen gaat en dan blijft er weinig over. Verder een niet al te bijzonder filmpje dat wel moeite doet om uit te stralen dat het een bijzonder filmpje is. Heb me echter niet verveeld, zelfs wel vermaakt, dus drie sterren zijn op z'n plaats. Een écht eigenzinnige zwart-wit drama/komedie over een jonge vrouw is Tu dors Nicole, als je de kans heb kies dan voor die.

Greta Gerwig is fantastisch in de titelrol (volledige naam: Frances Halliday). Frances is een 27-jarige danseres die simpelweg probeert te overleven in New York. De vier episodes in de film vallen samen met verhuizingen naar een andere wijk in New York, steeds het gevolg van een persoonlijke gebeurtenis of van financiële problemen. Frances probeert stabiliteit te vinden in een vorm van een eigen, vaste woning en daarbij ook nog haar vriendschappen levend te houden, in het bijzonder haar die met haar beste vriendin Sophie.

Gerwig is ontwapenend in een levendige, authentieke rol en ze is omringt door een keur aan acteertalent dat die authenticiteit vasthoudt. De film is afwisselend hilarisch en ontroerend, zonder ooit geforceerd aan te voelen. De ietwat pretentieuze zwartwit-fotografie is een minpuntje, maar dit is een film waar iedere jong-volwassene die ooit in dat vagevuur tussen studententijd en volwassenheid heeft gezeten zal herkennen en omarmen.

Speelse en bitterzoete in Zwart / Wit weergegeven Drama / Komedie film over modderende "millennials". Het verhaal is geschreven door hoofdrolspeelster Greta Gerwig, die samen met Noah Baumbach de film ook regisseerde.

De 27-jarige Frances (Greta Gerwig) is een moderne New Yorkse danseres met de speelsheid van een vlinder en de elegantie van een ladder. Met haar hartsvriendin Sophie (Mickey Sumner) deelt ze een appartement, als een lesbisch koppel dat geen seks meer heeft. Maar dan verhuist Sophie om haar eigen weg te vinden, waarna Frances dankzij vele verhuizingen alle hoeken van New York ziet.

Een heerlijke een sfeervolle Drama / Komedie film, met goed spel (o.a. van Greta Gerwig, die iets stoers en vrolijks heeft, maar tegelijkertijd zie je dat ze zich ook continu een bepaalde houding probeert te geven) en subtiele humor. Dat de film in Zwart / Wit is gemaakt in de huidige 3D-tijd, is eventjes wennen.

"Frances Ha" is gewoon een fijn intiem portret (feelgoodfilm) van een mid-twintiger die haar leven op de rails wil krijgen.

Mooie zwart-wit beelden.

Maar het verhaal sprak me totaal niet aan.

Deed me denken aan een mengeling tussen Sedmikrásky (kan me niet voorstellen dat Baumbach deze film niet heeft gezien!) en een willekeurige Woody Allenfilm. Op zich wel uit te houden, ware het niet dat ik Frances al snel een irritante domme wijf begon te vinden en het me geen ene reet zou uitmaken wat er met haar in de film zou gebeuren. En dan wordt het dus de minuten aftellen....

“It's after three, I can drink!”

Heerlijk. Frances Ha is een originele en frisse coming of age film met vlijmscherpe dialogen, heerlijke humor, een uitstekende combinatie tussen komedie en drama en een fijne chemie tussen de acteurs. Vooral het samenspel tussen Gerwig en Mickey Sumner is geweldig om naar te kijken, en Gerwig heeft ook genoeg talent en charisma om dit soort films te dragen.

Gerwig gaat echt met de dialogen van Noah Baumbach (en door haarzelf geschreven) aan de haal. Frances is iemand die niet precies weet wat ze wil en ziet hoe iedereen om haar heen wel verder gaat met hun leven en plannen maakt. Ze is niet altijd even sympathiek, maar haar problemen zijn voor iedereen wel herkenbaar en Gerwig zorgt ervoor dat je toch gaat meeleven met deze eerlijke, onzekere, neurotische, humoristische en slimme jonge vrouw.

Een film die de vraag oproept: in hoeverre moet je je sympathiseren met de protagonist om een film goed te vinden?

Goeie performances, mooie fotografie, fijne sfeer, erg goed geschreven: Frances Ha heeft het allemaal. Lekker korte speelduur ook, en enkele prachtige passages (Parijs). Een verhaal over vrouwelijke vriendschap, over hoe we sommige mensen nodig hebben in ons leven zonder dat we per se verliefd op ze zijn. Mooi, prachtig, bis, bravo, meer..

Echter, die Frances, man o man. Noem d'r speels, noem d'r neurotisch, noem d'r puur, ik heb me gewoon een potje lopen ergeren. Het type egocentrische indie quirky figuur dat denkt dat de hele wereld om haar draait. Wanneer ze ontdekt dat, schandalig!, de mensen om haar heen doorgaan met hun leven terwijl zij stil staat, raakt ze dan ook enigszins van slag.

Maar anderszijds, dat is wellicht ook het punt van de film. Om een twintiger te tonen die nu eens niet sympathiek is, maar wel levensecht. "Je waardeert gangsterfilms toch ook niet af vanwege onsympathieke figuren?" spreekt een duivels stemmetje in mijn hoofd.

Nee nee, oké, maar toch draait deze film wel om Frances, en ik mag Frances niet. Maar de film is wel goed.

Anyway, ik blijf nog even tobben. Ondertussen plant ik er een 3* neer.

In Blue Jasmine speelt Cate Blanchett ook een behoorlijk neurotisch wijf… maar wel een heerlijke film.

Heb Blue Jasmine niet gezien, maar inderdaad heb ik hetzelfde punt met veel van die latere Allens (A Rainy Day in New York bijv.).

Een film over een hoogst zonderling figuur – een zekere Frances Ha. Of, in zekere zin, misschien ook een film over ons allemaal? Over hoe we proberen, mislukken, rechtopstaan, wederom vallen, onszelf trachten heruitvinden om uiteindelijk toch steeds ons goeie ouwe zelf te blijven…

Hoezo? Wel, kijk eens: Sophie klampt zich vast aan haar Patch (ondanks alles!), Lev blijft allicht een onverbeterlijke playboy, Benji zoekt geborgenheid bij vreemde types, Frances wil met één blik de liefde kunnen bezweren en blijft zich ondertussen bewegen in het absurde universum van wat 'contemporary dance’ heet…is dit een happy end, een pleidooi om onze dromen en verlangens na te jagen en tegelijk tevreden te zijn met de middelmatigheid waarin we ons dagdagelijks gevangen weten?

Bij vlagen is het script grappig, elders tragisch. Tot ware hilariteit komt het zelden, daarvoor houdt Noah Baumbach zijn tragikomedie te zeer in evenwicht. Wat goed is – als een koorddanser, zo balanceert ‘Frances Ha’ tussen lach en traan.

Groots, grandioos, perfect? Nee, hoor. Erg gewoon – en net daardoor: buitengewoon?

3,25*

Frances Ha is een ongedwongen film over de normale gang van zaken in het dagdagelijkse leven, zonder spectaculaire wendingen. Het is ook dat wat Frances Ha doormaakt. Ze is een doodgewone twintiger met haar ideeën, dromen en twijfels. Het leven lacht haar toe en toch heeft ze het moeilijk haar draai te vinden.

Frances Ha is een authentieke naturelle film, uit het echte leven gegrepen lijkt het wel. Zeer herkenbaar ook. Je hoort steeds dat ieder persoon talenten heeft blabla, maar niet iedereen kán op basis daarvan steeds de top beogen of behalen. De meesten onder ons zelfs niet. Frances Ha worstelt met zichzelf wanneer ze ontdekt dat haar omgeving zich settelt en zij het gevoel heeft dat ze nog nergens staat. Het is een dame met een duidelijke mening. Ze lijkt sterk, maar tegelijk erg onzeker en kwetsbaar.

Frances Ha is een kleine intieme eerlijke en realistische film zonder veel poeha. Zeker geslaagd van Baumbach! Ik net te weinig meegezogen door de film, maar dat ligt aan mezelf denk ik. Desalniettemin toch geapprecieerd.

Verre van de ondragelijke hipsterfilm die ik vreesde dat het zou zijn. Heb hier echt van genoten. Vond het vooral erg verfrissend dat heel de film om vriendschap draait, zonder enige romantiek of grote dramatische gebeurtenissen. Ik kan me niet eens een moment herinneren dat een personage ergens ook maar een traan heeft gelaten. De film is ook erg grappig en bitterzoet, met sterke dialogen en een bepaalde authenticiteit waar ik maar moeilijk helemaal mijn vinger op kan leggen.

Ergens deed de film me ook wel wat denken aan Woody Allen zijn oude werk, alleen dan met een veel sympathieker personage in de hoofdrol. Gerwig roept een sterk gevoel van sympathie bij mij op in deze film. Vond de soundtrack en vluchtige montagestijl ook erg goed werken. Het kabbelt allemaal maar een beetje zonder een duidelijk zichtbare spanningsboog, en soms is dat genoeg. 4.0*.

Regisseur en schrijver Noah Baumbach volgt in Frances Ha de 27-jarige Frances die aan het begin van haar danscarrière staat. Eigenlijk bevindt Frances zich gezien haar leeftijd al in een overgangsperiode. De film zou je als een coming of age kunnen zien, want die houdt zich bezig met de groei van Frances op weg naar morele volwassenheid. Een enigszins tragische coming of age, omdat Frances een duidelijk beeld heeft van haar toekomst, maar het probleem heeft dat haar gedroomde toekomst niet haalbaar lijkt. Frances denkt een film lang aan het begin van haar carrière te staan en gelooft onvoorwaardelijk in haar doorbraak.

Ruim anderhalf uur jaagt Frances haar droom na. Op haar pad slingert ze van de ene naar de andere vervelende ervaring en komt ze de ene na de andere vernedering tegen. Als kijker heb je de moed al snel opgegeven. Dat wordt nooit wat met die carrière. Frances heeft dat inzicht niet. Zij danst gewoon door op het tweede plan en lijkt zich niet bewust van de ontmoedigende signalen die subtiel en minder subtiel op haar worden afgevuurd..

Toch is de film niet een tragische film. Ondanks de melancholische tendensen, die immer gloren, is de film voornamelijk gevuld met optimisme. Frances laat geen treurnis toe. Ze bezit een onwankelbare stuwkracht die haar steeds weer aandrijft om met enorm optimisme door te gaan. Ze is een vrolijk en ongeleid projectiel dat met veel onschuldig aandoende charme door de film wervelt. Greta Gerwig (die het script samen met haar partner Baumbach schreef) speelt Frances en doet dat heerlijk.

De film past zich aan bij het chaotische wezen van het personage en biedt een fragmentarische blik in het leven van Frances. Frances springt van de ene situatie naar de andere situatie. Ze wervelt van het ene moment naar het andere moment. Leuk en dynamisch maar ook wat doelloos. De film is chronologisch maar het verhaal mist verder enig fundament en samenhangend perspectief. Samen met Frances springen we van de ene scène naar de andere zonder dat we grip krijgen op het personage en haar wereld. Frances is ongrijpbaar en soms moeilijk met empathie te bekleden en dat zal niet iedere kijker bevallen.

Frances Ha is een leuke tragikomedie met een goede bezetting. Leuke bijrollen zijn er voor Adam Driver en Michael Zegen. De film is overigens geschoten in zwart-wit. De meerwaarde ontging mij.