The Kid (1921)

Deze klassieker gisteren samen met mijn zoontje bekeken. Hij vond het geweldig. Ik ook overigens. Nogal sentimenteel met een erg hoog dramagehalte, maar de komische elementen die eigen zijn aan Chaplin komen mooi uit de verf. Mooie afwisseling tussen beide emoties.

Zowel de moeder als de zwerver zijn geen heilige boontjes, maar wekken door hun onbaatzuchtigheid sympathie op. Het blijft knap dat je met dialoogloze cinema een mooi samenhangend verhaal kan brengen. Gedachten en acteerprestaties komen goed uit de verf zodat het verhaal moeiteloos gevolgd kan worden.

Zeker niet zijn beste film, Modern times en The great dictator zijn toch nog wat anders, maar zeker van genoten!

Een film met een lach. En misschien een film met een traan.

Hartverwarmende film vol drama gecombineerd met wat typische komische elementen van Chaplin.

De film is een silent, maar dat is bij dit werkje helemaal geen obstakel om naar te kijken.

Het verhaal wordt heel duidelijk, vlot gebracht door titelkaarten en korte onderschriften. Ook weet je onmiddellijk in te leven hoe de personages zich voelen en waarover ze praten. 7/10

Leuke en vermakelijke Chaplin. Wat erg opviel is dat twee van mijn kinderen (5 en 3 jaar) ademloos naar de stille film zaten te kijken. Druk met elkaar aan het verklaren wat er gebeurde op het scherm. Leuk om te zien.

Maar heb de 1972 versie gekeken, iemand beide versies gezien en is de originele cut een (2e) kijksessie waard?

Aandoenlijk en briljant. De humor is na 100 jaar nog steeds geweldig. Knap ook dat Chaplin laat zien dat arm en steenrijk dezelfde menselijke problemen hebben. En ook, dat er hoop is voor de arme mens. Wat een troost.

Deze eerste ‘lange’ speelfilm van Charlie Chaplin is meteen een klassieker: ik vind ‘m een overweldigende klasse hebben. Allereerst is er natuurlijk het sociale realisme als het genre waarin Chaplin werkte: we zien de onderkant van de samenleving met arme mensen in vodden en een hard bestaan om te overleven met daarbij een flinke scheut maatschappijkritiek zoals in dit geval dat een jonge moeder gedwongen is haar kind als vondeling achter te laten in de hoop dat rijke mensen ervoor zullen willen zorgen. De muziek ondersteunt heel goed de verschillende situaties zodat het gebrek van gesproken tekst niet eens wordt gemist. En natuurlijk is er de humor die boven mijn verwachtingen hilarisch is en die volmaakt past in het sociaal drama, precies omdat het gedrag zo realistisch is en je jezelf erin herkent. Wat me verraste was de ruwheid en daarmee opnieuw het realisme waarmee er wordt geknokt e.d.: het kan bijna niet anders dan dat Chaplin veel blauwe plekken opliep tijdens de opnamen. Er zit zelfs een surrealistische ‘dreamland’-scene in met een sombere levensles, al loopt het toch nog goed af zodat de film ook in die zin een komedie (en geen tragedie) is en de boodschap hartverwarmend en hoopvol is.

Al met al een volmaakte film die alles heeft en die in veel opzichten een standaard neerzet die vrijwel niet te overtreffen is.

Chaplin begaf zich op glad ijs door een poging te doen ouderwetse slapstick te combineren met onvervalst melodrama, maar zijn eerste lange speelfilm bleek een triomf. Chaplin liet zijn grote ontdekking Jackie Coogan alle scènes precies naspelen zoals hij voor had gedaan en het gevolg is dat Coogan zijn mentor en regisseur bijna van het scherm speelt. Chaplins zwervertje stuit op een achtergelaten baby en door een briljant bedachte samenloop van omstandigheden rest hem geen andere keuze dan het kind onder zijn hoede te nemen. Vijf jaar later hebben de twee een slimme manier gevonden om in hun onderhoud te voorzien en gelukkig te zijn, ook al leven ze in armoede. Maar dan komen goedbedoelende instanties tussenbeide en dreigen het kind en zijn surrogaatvader voorgoed van elkaar te worden gescheiden. Goed voor” een lach en, misschien, een traan”, verklaart de openingstitel. Reken maar van yes!

Emotionele kraker uit 1921. Straf hoe deze melodrama destijds - dankzij het acteerwerk - in beeld werd gebracht. Simpele inhoud en de achtergrondmuziek begint op den duur te vervelen...

The Kid is een stomme film die werd geregisseerd en geschreven door Charles Chaplin die ook nog eens een hoofdrol vervult. De film draait om het lot van een te vondeling gelegd kind dat door Chaplin’s alter ego "the tramp" wordt gevonden en opgevoed. Een spannend en innemend klassiek verhaal volgt dat is gevuld met dynamisch acteerwerk. Behalve de expressieve Chaplin valt het grandioze talent van Jack Coogan als de titulaire kid op. De kleine Coogan blijkt over een geweldig potentieel aan lichamelijke uitdrukkingsvaardigheid te beschikken die niet onder doet voor de grote Chaplin.

Een fijngevoelig verhaal ontvouwt zich dat tragedie en komedie in zich verenigt, waarbij de komedie in mijn beleving een minder prominente plek inneemt. The Kid brengt een tragisch verhaal waarin de onderliggende maatschappijkritiek goed voelbaar is. De erbarmelijke sociale verhoudingen, de armoe, de sloppen. Soms zijn de maatschappijkritische tikken die worden uitgedeeld speels. Soms ook sarcastisch. Zo staat in het begeleidende stukje tekst in de scène waarin een eenzame jonge vrouw met wanhopige blik en een bundeltje mens in haar armen het ziekenhuis verlaat en het bundeltje te vondeling legt: „The woman – whose sin was motherhood“.

Het zijn de armen en de zwakken die zowel met een geslepen, een verslagen als een rechtgeaarde houding de sympathie van de kijker veroveren. Het is niet voor niets dat bij aanvang van de film de tekst “A Picture with a Smile – and perhaps, a Tear” prominent in beeld verschijnt. Een understatement. De film heeft absoluut heerlijke komedie in huis, maar niet veel daarvan beklijft. De traan overheerst. Ik zie het liever andersom.