White Oleander (2002)

Goede film, maar geen topper. Er miste iets waardoor het drama mij niet raakte. Waarschijnlijk door de 'vreemde' rol van Michelle Pfeiffer. Vond het einde niet geloofwaardig.

Sterke rol van Lohman

Geloof er geen fluit van dat je deze film hebt bekeken.....

Beetje flauw, moeder komt vast te zitten en kind komt er alleen voor te zijn. Moeder is een beetje obsessief en kind heeft heel erg de behoefte om hiervan los te komen. Het kon mij niet interesseren, allemaal te braaf.

Prachtige wisselwerking tussen Alison Lohman en Michelle Pfeiffer.

Michelle schittert als een krachtige, dominante vrouw van de wereld die zo wordt aanbeden door haar omgeving en zo opgaat in zichzelf en haar eigen gedachten wereld dat ze niet ziet hoe zeer dit ten koste gaat van haar kwetsbare en gevoelige dochter die minder op haar lijkt dan zij van haar verlangt.

De pijn die Lohman met zich meedraagt van het altijd in de schaduw staan van de briljante moeder waarvan maar niemand begrijpt hoe monsterlijk ze kan zijn maakt dat zij volledig de weg kwijt raakt.

Pfeiffer windt alle personen die Lohman proberen op haar eigen benen te laten staan moeiteloos om haar vinger waardoor Lohman blijft worstelen om los te komen van de vrouw waar ze enerzijds zo tegenop kijkt en van houdt maar tegelijkertijd zoveel boosheid, verdriet en teleurstelling voor voelt.

Is haar moeder bereid zich op te offeren zodat haar kind eindelijk vrij kan zijn?

4,5*

Het verhaal op zich is geloofwaardig en word vlot verteld.

Maar de mooie vrouwen leken zo onwezelijk tegen de achtergrond van dit verhaal.

Het was voor mij of ze bovenop de beelden werden geplakt en zelfs na jaren in de gevangenis ziet men geen enkel veroudering.

Dit maakte het acteren een soort van Irieel overacting.

ik had de film al gezien en keek vanavond weer op tv.. na half uur mee gestopt. om een of andere reden boeit de film niet. een bezitterig jaloerse vrouw haalt geen aantrekkelijke teenermeid in huis als ze haar man niet vertrouwt...van die dingen dus. weg ermee.

Aangezien ik wel van gekke vrouwen houd, vond ik deze film wel een prettige kijkervaring. Met goed acteerwerk van alle actrices (de mannen zijn hier minder interessant) en een aardig verhaal. Hoewel hij niet heel uniek was, hebben we toch de hele film vol aandacht bekeken.

Beetje jammer wel van de nep achtergrond in het begin.

3,5* Zeker waard.

De giftige witte oleander werd als een prachtige metafoor gebruikt voor de moeder in deze toch wel pakkende film over een akelige moeder-dochterrelatie, waarvan ik de eerste helft verreweg het sterkst vond. Het conventionele, ongecompliceerde, maar mooi gemaakt coming-of-age verhaal had niet veel verrassingen in petto, maar wel een paar hoogtepunten en interessante, sterk neergezette personages.

Leuk om Michelle Pfeiffer eens als door en door rotte bitch te zien.

Het contrast met haar filmdochter Alison Lohman kon haast niet groter zijn - primaire zelfzucht tegenover onschuld. Of is dat het wel, zit er misschien meer onder water.

Een mooi, maar ook hard en schrijnend portret van wat er verscholen zit onder de berichten onder het kopje gemengd nieuws in de krant. De ontvangende kant van de jeugdzorg, de good, de bad, en de ugly daarvan.

Erg sterk gespeeld over de hele linie, personages neergezet zonder enige twijfel over de echtheid of geloofwaardigheid - echte mensen. En hoewel het in Amerika speelt, is het een vergissing om het daarop te projecteren - hetzelfde zou met groot gemak bij ons gebeuren. Daardoor des te aangrijpender eigenlijk.

Mooie film, zij het wat sentimenteel hier en daar.

Off-topic bericht verwijderd.

helaas wel

White Oleander vertelt het verhaal van Astrid Magnussen (Alison Lohman) en de getroubleerde relatie die ze met haar moeder Ingrid(Michelle Pfeiffer) heeft. Ingrid heeft levenslang wegens de moord op haar ex-vriend. Astrid gaat ondertussen van pleegoudergezin naar pleegoudergezin maar haar moeder blijft als een kwade geest in haar leven.

De film is geen prettige om te kijken. Hij is vooral deprimerend en grauw maar er is wel her en der een silver lining. Het is misschien inderdaad meer een vrouwenfilm maar toch vond ik hem als man zeer interessant om te zien. Het was fascinerend om te zien hoe geslepen en vilein sommige vrouwen kunnen zijn om te domineren waar mannen dat vaak met bruut geweld doen zoals bijvoorbeeld Jake The Muss in Once Were Warriors. Pfeiffer speelt met verve een vals sekreet. Alison Lohman speelt verrassend goed in de scènes met haar, helaas weet ze de rest van de film niet te dragen waardoor hij mij niet echt kon pakken buiten de scènes met Pfeiffer.

White Oleander is niet een film die je zomaar opzet. Je moet er echt voor gaan zitten en rekening houden dat hij je niet met een fijn gevoel achterlaat. Desondanks is hij zeker de moeite waard voor een keertje.

Ze was volgens mij niet in huis gehaald maar door DCFS geplaatst. In Amerika krijg je geld als je fosterparent bent. Voor sommigen is dat een manier om de eindjes aan elkaar te knopen. Weiger je een kind dan kan DCFS je licence intrekken.

Goed dat je na twee decennia hierop terug kwam.

Ja sorry ik was druk. Inmiddels ben ik geen man meer en heb ik de film opnieuw gekeken. Deze film verdient 5 sterren.