37°2 le Matin (1986)

Aangrijpend passioneel liefdesdrama dat mij erg heeft kunnen bekoren.
Dat was een aangename verrassing.

Na wat opzoekingswerk blijkt dat deze film in 1987 genomineerd was voor de Oscar voor beste niet-Engelstalige film.

Een schitterende maar ook zeer aangrijpende film die tevens met prachtige locaties en sfeershots het vakantie in Frankrijkgevoel weergeeft. Betty(Beatrice Dalle) en Zorg(Jean-Hugh Anglade) leiden een prachtig leven. Ze zijn niet rijk maar wel vrij en intens gelukkig. Zorg is een dromerige schrijver die om rond te komen fungeert als klusjesman op een bungalowpark. Hij is het type met weinig heel gelukkig, een Bohemien dus. Betty is een tempramentvolle en passionele tante wiens enige ambitie lijkt om samen te zijn met Zorg. Haar liefde voor Zorg is alleen zo hevig dat ze bij tijd en wijle in enorme moodswings terecht komt. Ik heb de bioscoopversie voor het eerst eind jaren 90 gezien in een achteraf Arthousezaaltje in Parijs dat provisorisch was ingericht met oude banken en fauteuils en een bar achterin en waar ook nog gerookt mocht worden, tijdens een romantisch weekend met mijn toenmalige vriendinnetje. Die huiskamerachtige setting en de jeugdige verliefdheid droegen enorm bij aan de beleving van de film. Onlangs heb ik de directors cut voor een prikkie gekocht maar helaas was die naar mijn smaak niet een verbetering maar hij deed juist een afbreuk op het romatische gevoel wat ik bij de originele versie had. Met zijn 3 uur is hij gewoon te lang want het tempo van de film is vrij loom. Dat is bij de korte versie niet hinderlijk, in tegendeel zelfs want het zorgt voor de juiste mood. Maar dik een uur langer was te veel van het goede wat mij betreft en de expliciete scenes doen afbreuk aan de romantiek die de bioscoopversie wel had in mijn optiek. 5* voor de bioscoopversie en 3,5 voor de Directors Cut dan kom ik op een gemiddelde van 4 * uit.

Tjonge jonge, dat kabbelt maar voort. Prachtige shots, mooie soundtrack ook.
Als de film een beetje korter en krachtiger was geweest had ik er met alle plezier 4 voor willem geven. Nu geef Ik 3 ☆ voor de moeite.

Dat van het Turks Fruit was dus ook mijn spontane bedenking. Zelfs nog voor die finale. 'Passionele, alles verterende relatie' maar ik voelde die ook niet echt. Dat kwam omdat om de een of andere manier voor een burleske toon gekozen werd: de karikaturale huisbaas… de feestjes met liters drank, ontploffende asbakken en dwaze danspassen… laten we maar eens lekker over the top gaan. Eeen restaurant dat stampvol zat, maar waar geen enkel weldenkende mens zou gaan eten…

Die toon leverde (aan het strand) wel mooie beelden op… later op locatie ook nog in een prachtig desolaat landschap… maar de relatie zelf voelde ik dus niet.
Ik vond de acteurs trouwens ronduit slecht acteren. Of lag het aan de regie? Alleen die Johnny ging er nog mee door: die had zo'n dwaze kop dat je het wel aanvaarde om hem niet te au sérieux te nemen.

Ik hield van eighties kleurtjes, wat het lekker retro nostalgisch maakte. En had ik 'm destijds gezien in de cinema, dan zou ik wellicht een iets warmer plekje hiervoor in mijn hart hebben. Nu vond ik 'm alleen maar bwah.

De film is me een beetje te traag, al is het verhaal lang niet slecht.
Maar het duurt té lang, een half uur korter had beter geweest.
Wel mooie beelden, en dan bedoel ik niet alleen het vele naakt !!

De originele bioscoopversie kijken. Die duurt 'slechts' 2 uur en is ook beter in mijn optiek.

Er zijn vooreerst de schitterende vertolkingen in deze zwoele film over twee eigenzinnige geliefden die niet altijd in een gunstig daglicht staan, maar moet gezegd dat de film toch onthutsend eerlijk blijft.
Stijlvolle regie, niet zonder humor en zeker boven de gewone middelmaat.

Franse cult over een jong fris koppel die hun gelukkigste momenten samen beleven. Beineix toont dat met idyllische beelden, sensualiteit en humor. Het is mooi om zien en inderdaad eerlijk gebracht. Je snapt al vlug dat er mentaal wat loos is met Betty; ze valt soms ten prooi aan woedeaanvallen en melancholische buien, waarover Zorg geen controle krijgt. Hij begrijpt het ook niet goed omdat ze samen toch een perfecte relatie hebben? Het was onvermijdelijk dat er iets tragisch zou volgen, iets waardoor het koppel grip verliest op hun geluk. Auteurs en cineasten buiten erg graag en vaak het idee uit dat geluk iets is van voorbijgaande aard, maar Beineix maakt er op zijn manier echt iets bijzonders van. Tegen mijn verwachtingen in viel dit me heel erg in de smaak. PS/ Ik zag de gewone bioscoopversie maar misschien is 3 uur wel te veel van het goede.

Blijkbaar legde ik niet als enige de link met Turks Fruit. Dit is de broeierige, Latijnse variant en dat is meteen de reden waarom ik deze hoger beoordeel. Heerlijk escapistische scènes van twee vrijbuiters in een romantisch Frankrijk.
Net als bij die Nederlandse tegenhanger is de dramatische component in het verhaal wat teveel van het goede: overdreven en weinig serieus behandeld.

Verrassend dat er blijkbaar een versie bestaat van een uur(!) langer. Daar ben ik nog wel benieuwd naar.

Dat is vrij eenvoudig te bewerkstelligen aangezien die tegenwoordig als enige nog wordt verkocht en aangeboden wordt op streamingdiensten.

Ok, bedankt! Die korte versie had ik opgenomen van tv medio vorig jaar. Apart dat dat zo uit elkaar loopt dan.

Het is gewoon een kwestie van overdaad schaad. Beineix had vermoedelijk zijn film in zijn hoofd maar onder druk van de studio erin moeten knippen en vervolgens te eigenwijs om te zien dat het zo juist beter was.