37°2 le Matin (1986)

Aangrijpend passioneel liefdesdrama dat mij erg heeft kunnen bekoren.

Dat was een aangename verrassing.

Na wat opzoekingswerk blijkt dat deze film in 1987 genomineerd was voor de Oscar voor beste niet-Engelstalige film.

Een schitterende maar ook zeer aangrijpende film die tevens met prachtige locaties en sfeershots het vakantie in Frankrijkgevoel weergeeft. Betty(Beatrice Dalle) en Zorg(Jean-Hugh Anglade) leiden een prachtig leven. Ze zijn niet rijk maar wel vrij en intens gelukkig. Zorg is een dromerige schrijver die om rond te komen fungeert als klusjesman op een bungalowpark. Hij is het type met weinig heel gelukkig, een Bohemien dus. Betty is een tempramentvolle en passionele tante wiens enige ambitie lijkt om samen te zijn met Zorg. Haar liefde voor Zorg is alleen zo hevig dat ze bij tijd en wijle in enorme moodswings terecht komt. Ik heb de bioscoopversie voor het eerst eind jaren 90 gezien in een achteraf Arthousezaaltje in Parijs dat provisorisch was ingericht met oude banken en fauteuils en een bar achterin en waar ook nog gerookt mocht worden, tijdens een romantisch weekend met mijn toenmalige vriendinnetje. Die huiskamerachtige setting en de jeugdige verliefdheid droegen enorm bij aan de beleving van de film. Onlangs heb ik de directors cut voor een prikkie gekocht maar helaas was die naar mijn smaak niet een verbetering maar hij deed juist een afbreuk op het romatische gevoel wat ik bij de originele versie had. Met zijn 3 uur is hij gewoon te lang want het tempo van de film is vrij loom. Dat is bij de korte versie niet hinderlijk, in tegendeel zelfs want het zorgt voor de juiste mood. Maar dik een uur langer was te veel van het goede wat mij betreft en de expliciete scenes doen afbreuk aan de romantiek die de bioscoopversie wel had in mijn optiek. 5* voor de bioscoopversie en 3,5 voor de Directors Cut dan kom ik op een gemiddelde van 4 * uit.

Tjonge jonge, dat kabbelt maar voort. Prachtige shots, mooie soundtrack ook.

Als de film een beetje korter en krachtiger was geweest had ik er met alle plezier 4 voor willem geven. Nu geef Ik 3 ☆ voor de moeite.

Dat van het Turks Fruit was dus ook mijn spontane bedenking. Zelfs nog voor die finale. 'Passionele, alles verterende relatie' maar ik voelde die ook niet echt. Dat kwam omdat om de een of andere manier voor een burleske toon gekozen werd: de karikaturale huisbaas… de feestjes met liters drank, ontploffende asbakken en dwaze danspassen… laten we maar eens lekker over the top gaan. Eeen restaurant dat stampvol zat, maar waar geen enkel weldenkende mens zou gaan eten…

Die toon leverde (aan het strand) wel mooie beelden op… later op locatie ook nog in een prachtig desolaat landschap… maar de relatie zelf voelde ik dus niet.
Ik vond de acteurs trouwens ronduit slecht acteren. Of lag het aan de regie? Alleen die Johnny ging er nog mee door: die had zo'n dwaze kop dat je het wel aanvaarde om hem niet te au sérieux te nemen.

Ik hield van eighties kleurtjes, wat het lekker retro nostalgisch maakte. En had ik 'm destijds gezien in de cinema, dan zou ik wellicht een iets warmer plekje hiervoor in mijn hart hebben. Nu vond ik 'm alleen maar bwah.

De film is me een beetje te traag, al is het verhaal lang niet slecht.

Maar het duurt té lang, een half uur korter had beter geweest.

Wel mooie beelden, en dan bedoel ik niet alleen het vele naakt !!

De originele bioscoopversie kijken. Die duurt 'slechts' 2 uur en is ook beter in mijn optiek.

Er zijn vooreerst de schitterende vertolkingen in deze zwoele film over twee eigenzinnige geliefden die niet altijd in een gunstig daglicht staan, maar moet gezegd dat de film toch onthutsend eerlijk blijft.

Stijlvolle regie, niet zonder humor en zeker boven de gewone middelmaat.

Franse cult over een jong fris koppel die hun gelukkigste momenten samen beleven. Beineix toont dat met idyllische beelden, sensualiteit en humor. Het is mooi om zien en inderdaad eerlijk gebracht. Je snapt al vlug dat er mentaal wat loos is met Betty; ze valt soms ten prooi aan woedeaanvallen en melancholische buien, waarover Zorg geen controle krijgt. Hij begrijpt het ook niet goed omdat ze samen toch een perfecte relatie hebben? Het was onvermijdelijk dat er iets tragisch zou volgen, iets waardoor het koppel grip verliest op hun geluk. Auteurs en cineasten buiten erg graag en vaak het idee uit dat geluk iets is van voorbijgaande aard, maar Beineix maakt er op zijn manier echt iets bijzonders van. Tegen mijn verwachtingen in viel dit me heel erg in de smaak. PS/ Ik zag de gewone bioscoopversie maar misschien is 3 uur wel te veel van het goede.

Blijkbaar legde ik niet als enige de link met Turks Fruit. Dit is de broeierige, Latijnse variant en dat is meteen de reden waarom ik deze hoger beoordeel. Heerlijk escapistische scènes van twee vrijbuiters in een romantisch Frankrijk.

Net als bij die Nederlandse tegenhanger is de dramatische component in het verhaal wat teveel van het goede: overdreven en weinig serieus behandeld.

Verrassend dat er blijkbaar een versie bestaat van een uur(!) langer. Daar ben ik nog wel benieuwd naar.

Dat is vrij eenvoudig te bewerkstelligen aangezien die tegenwoordig als enige nog wordt verkocht en aangeboden wordt op streamingdiensten.

Ok, bedankt! Die korte versie had ik opgenomen van tv medio vorig jaar. Apart dat dat zo uit elkaar loopt dan.

Het is gewoon een kwestie van overdaad schaad. Beineix had vermoedelijk zijn film in zijn hoofd maar onder druk van de studio erin moeten knippen en vervolgens te eigenwijs om te zien dat het zo juist beter was.

Een machtige film. De eenvoud, de sfeerschepping, Betty's zinderende, verslavende uitstraling...dit is het soort films dat me echt iets doet en waarvan er te weinig worden gemaakt. Misschien zijn er wat minpunten maar dat doet niets af aan mijn beleving. Ik ben het boek aan het lezen en ook dat bevalt me zeer.

zag de bioscoop versie van 2 uur.

Elle est folle. We horen het een kaar keer. Wanneer ze de bungalow in brand steekt, de auto van de huurbaas met roze verf besmeurt, een vork in de arm van een klant plant, de uitgever aanvalt door een kam in zijn gezicht te striemen. Ze, dat is Betty. Betty is een vrouw van uitersten. Woede uitbarstingen die vlug in vertedering omslaan en vica versa. Plotgewijs is dit zeker mager. Passionele liefde is niet het meest originele uitganspunt. Maar de aanpak van regisseur Beineix is creatief en diepgaand. Mensen vol levenslust gesymboliseerd door de kleuren geel, blauw, rood of roze. Hun leven is kleurrijk in beleving. De erotiek, het rebelleren tegen de normen van de maatschappij, hun uitbundigheid, het rusteloze ... vrijheid in expressie en geloof dat de wereld ondergeschikt is aan hun liefde. Dat is wat de reacties van Betty nog enigszins rechtvaardigt. Zich niet neerleggen bij de normen. Maar toch zal ze moeten buigen. Een tegenslag te veel. Niemand die nu nog schreeuwt (tu est folle !) maar het lot is onomkeerbaar. De liefde wordt getest. Kun je je geliefde zien wegkwijnen ? Humaan of ethisch ? Het einde laat vragen na, misschien iets te sporadisch gebracht maar toch. Bloedmooi moment : het piano stukje in het midden van de film. Allereerst : halleluja voor films die gewoon midden in het verhaal een muzikaal moment brengen. Ik heb dit in recente films weinig of niet meer gezien. De symboliek natuurlijk van 2 mensen die elkaar aanvullen, het piano stukje zelf vol melancholie en tristesse. Een voorbode van de fataliteit tussen die 2 geliefden. Daarom op het einde na terugkeer van het ziekenhuis sluit hij alle kleppen van de piano’s. Speelt hij een paar noten op de laatste piano en sluit dan ook die. Weg is liefde, weg is band. Stijl van de film is gewaagd met in de eerste helft vrij veel comedy die zelfs neigt naar karikaturale, stripachtige, cartooneske humor. Personages zoeken een plaats in het leven, gaan van Zuiden (Zee) naar Parijs (stad) naar de bergen. Idylle wordt gevonden in de zin van huis en gezin. Het duurt slechts een minuut. Daarna wordt de idylle verbroken, ze moeten het onderspit delven. Geluk is niet voor hen weggelegd. Het geloof in elkaar is aanwezig vanaf de eerste ontmoeting. Betty is overtuigd dat Zorg een schrijver is. Ze zal gelijk hebben doch het antwoord komt te laat. Betty is reeds verzwolgen door de normen van de maatschappij. Het is een film die meer vertelt dan over een liefde. Het gaat over een levenshouding, een attitude tgo het leven waarin alles moet wijken voor het vasthouden van je zielsverwant (waardoor ik persoonlijk vind dat het vele naakt niet alleen een erotisch element maar ook een maatschappelijke kritiek inhoudt nl niks aantrekken van conventies maar intuïtief reageren). Gesterkt door een expressieve beeldtaal die de emoties accentueert. Toch heb Ik net als sommige users een ietwat mindere indruk dan toen ik de film terug zag zo’n 25 jaar geleden (misschien omdat het deze zomer bijlange geen 37.2 graden was) maar ik blijf trouw aan Betty. Want een beetje gek zijn in deze wereld kan je door de dagelijkse sleur helpen en wanneer je dan toch de grens zou willen verleggen, kijk dan maar eens (opnieuw) naar 37.2 ° le matin en applaudisseert plechtig voor Zorg en Betty. En morgen gewoon weer opstaan.

Er zijn twee versies van deze film.

De ene is een korte versie (125 minuten) en de andere is een lange onbewerkte versie (177 minuten).

Korte versie is gewoon een andere romantische dramafilm. Niets speciaals. Maar de langere director's cut is een echt meesterwerk en die hebben wij vandaag bekeken.

De ervaring van het kijken naar deze film is niet hetzelfde als ernaar kijken als toeschouwer; maar als deelnemer.

Als de acteurs zich gelukkig voelden, voelden wij dat. Als zij huilen, huilden wij ook. Als ze de liefde bedreven, voelden we het plezier ervan. Wat een sterk acteerwerk.

Het is een prachtige ervaring van het kijken naar het leven van twee passionele mensen door een onbespied geheim raam.

Een 8+!

Een verhaal dat een beetje doelloos en traag, en vooral véél te lang, verder huppelt; met daarbij een aantal onwaarschijnlijke gebeurtenissen... Nee, deze Betty Blue kon me niet bekoren.

Bij het lezen van de commentaren hier kan ik achteraf het personage van Betty, met het Borderline Syndrome, nog een plaats geven. Maar twee losbandige mensen die een pianowinkel overnemen, het gemak en de koelbloedigheid waarmee Zorg een overval pleegt: voor mij een combinatie van ergernis en ontgoocheling.

Lof voor de acteurs, en alles sfeervol in beeld gezet, maar gewoon niet m'n ding.

"37°2 le Matin"...oftewel de lichaamstemperatuur van een vrouw, zodra zij ovuleert. In het buitenland staat hij beter bekend onder de alternatieve titel "Betty Blue." In principe niet zo verassend, omdat de kleur blauw in bijna elk shot is te zien. Tijdens de begindagen van Netflix was dit de meest aangevraagde film. In Nederland toont hij veel overeenkomsten met Turks Fruit. Met name de expliciete naaktscènes waren voor actrice Béatrice Dalle lang niet altijd even makkelijk. De erotische scène in het begin vond ze vreselijk, omdat ze niet op de hoogte was dat het hele team op de set zou zijn. Inclusief haar bloedeigen moeder stond op de achtergrond mee te kijken. Hoewel Dalle uit een religieus en katholiek gezin komt, was haar moeder trots op het behaalde resultaat. Dalle maakte met deze film haar debuut als actrice. Ondanks het feit dat ze Jean-Hugues Anglade niet veel ziet, sturen ze elkaar jaarlijks rond oudjaarsavond een bericht. Deze worden verzonden onder hun personages Zorg en Betty. Op bepaalde momenten was de chemie tussen beide personages dermate sterk, dat hun relatie verder leek te gaan dan een professionele samenwerking. Zowel Anglade als Dalle stonden aan het begin van hun carrière, en waren nog heel jong. Fictie en realiteit waren lastig te onderscheiden. Dalle was tijdens de opnames getrouwd met de schilder Jean-François Dalle. Zij was slechts 19 jaar en hij 25 jaar. Nadat de carrière van Dalle werd gelanceerd, moest ze van de ene locatie naar de andere vliegen. Het huwelijk hield geen stand, en het koppel ging in 1988 uit elkaar. Jean-François Dalle ondernam een zelfmoordpoging, maar wist deze gelukkig te overleven. Schrijver Jean-Jacques Beineix had in eerste instantie Gérard Lanvin en Valérie Kaprisky in gedachten voor de hoofdrollen. Tijdens de castingfase maakte hij kennis met Isabelle Adjani, maar besloot om uiteindelijk voor minder bekendere namen te gaan. De Franse acteur en regisseur Frédéric Andréi zien we in een korte cameo verschijnen.

Met name de cinematografie en het landschap wordt mooi in beeld gebracht. Ik heb de volledige director's cut bekeken, die aanzienlijk meer scènes bevat. Hoewel ik al bekend was met Turks Fruit, had hij op het gebied van romantiek en drama niet veel toe te voegen. Het grote verschil zit hem met name in de humor. Mocht je van "Turks Fruit" hebben genoten, dan zal "Betty Blue" ook een aanrader zijn.

3,0 *

zag de director's cut van drie uur

Twee van mijn favoriete personages uit de jaren ’80 zijn Zorg en Betty. Zij omarmen de ‘free spirit’, zij volgen een queeste naar vrijheid en normloosheid (via Zee, stad en bergen – het is ook een mini road trip) maar uiteindelijk door tegenslag worden genekt.

Het was gisteren dan ook het ideaal moment om de film te herzien. "s Ochtens was het reeds 37,2 graden, tijd om te schilderen met roze verf en op het einde was reeds het gerommel van het onweer te horen. Waarschijnlijk de vloek van Betty die ons hierboven wil duidelijk maken dat de werkende klasse steeds het onderspit zal delven. Nee, laat de artistieke kant in U maar los, schrijf een boek. Betty weet waar het om draait.

Maar de lange versie vond ik persoonlijk minder. De scenes die er bij kwamen (zoals bv de aanval op de boek recensent met daaropvolgend het vrij bizar verhoor van een politieman die ook schrijver wou worden) zijn niet echt geslaagd en eentje (de overval in het ziekenhuis met Zorg verkleed als vrouw) is zelfs mislukt.

Toch blijf ik 37°2 le matin schitterend vinden. De felle kleuren als symboliek voor de vrije expressie, de licht karikaturale toon, de prachtige score, de opgeheven middelvinger tegen het establishment en conformisme ... het maakt van 37°2 le matin een krachtig pamflet dat de samenleving geen outsiders duldt.