Marjorie Prime (2017)

Net in limited release uit in de US, krijgt daar zeer goede recensies. Eternal Sunshine of the Spotless mind meets Black Mirror als omschrijving maakt zeer nieuwsgierig.

Mooi subtiele film. Doet aan Afterlife denken van Hirokazu Koreeda en Spike Jonze films in het algemeen. Typische na-sudder film. Fijn dat er geen sci-fi in de omschrijving staat, het zou slechte recensie's regenen. De AI prime's zijn slechts een MacGuffin om dit verhaal over ouderdom en geheugen te kunnen vertellen.

Ondertussen in de werkelijkheid: Pushing the Boundaries of AI to Talk to the Dead - Bloomberg

Check ook Away from Her (2006) even.

En de Black Mirror afleveringen die ik hieronder noem, Biosguru.

Echt behoorlijk goed.

Ik dacht aanvankelijk dat het een makkelijke rehash was van de gelijkaardige Black Mirror afleveringen Be Right Back (S02E01) en San Junipero (S03E04), maar die angst bleek ongegrond: Marjorie Prime staat volledig op zichzelf, en tapt bovendien uit een heel andere vaatje. Dit is ook geen sci-fi voor het grote publiek, maar eerder een ingetogen chamber piece over herinnering, sterfelijkheid en hoe we omgaan met menselijke imperfecties.

Gebaseerd op een toneelstuk, speelt Marjorie Prime zich praktisch op één locatie af, en bestaat de film voornamelijk uit dialogen tussen de hoofdrolspelers, die een soort hologram met AI leren wie degene was die ze missen, om het verlies dragelijker te maken en de herinnering levend te houden. Almereyda's film is ontzettend warm, genuanceerd en teder, en staat vol van overpeinzingen omtrent het fenomeen van 'de herinnering', ons geheugen. Zouden we hem bijvoorbeeld aanpassen als het kon? En wat lieten we in ons leven ongezegd? De Primes, leergierig als ze zijn, laten zich alles welgevallen.

Er wordt fijn geacteerd door Tim Robbins en Geena Davis (die had ik lang niet gezien), maar de show wordt gestolen door Lois Smith, die je ongetwijfeld in een lading andere films hebt gezien. Ze herhaalt hier haar rol die ze ook in het toneelstuk als speelde.

Voeg daar de fijne cinematografie en sfeervolle score van Mica Levi aan toe, en je hebt een bijzonder filmpje, waarvan ik alleen maar hopen kan, dat hij zijn publiek gaat vinden.

Erg knap dat ze dit in minder dan 2 weken gefilmd hebben...

4*

“Niemand is wie hij was, noch zal hij zijn wie hij nu is”

Dit zijn de stemmende woorden van een ‘prime’ Een holografische intelligentie die de 86-jarige Marjorie gezelschap houdt. Een jongere versie van haar overleden man Walter. Twee van de hoofdkarakters in deze ingetogen verfilming van het gelijknamige toneelstuk. Hierin zien we de acteurs Lois Smith (ook in toneelversie) Jon Hamm, Geena Davis en Tim Robbins in een tijd leven waarin kunstmatige intelligentie heel gewoon is geworden. En die vertaling naar het witte doek werkt! Het is zeer fijne warmhartige geworden. Een vertelling die net als de film Her (2013) het vertrekpunt heeft over onze relatie met A.I. Maar waar die film meer handelde over liefde, gaat deze over sterfelijkheid en de verwerking ervan via de feiten en herinneringen over ons geliefden verteld aan een ‘prime.’ Wat zouden wij ons herinneren, en wat zouden wij vergeten, als we de kans kregen? Idealiseren we dat verleden of manipuleren we die herinneringen om het minder pijnlijk te maken. En creëren we zo niet voor ons een intellectuele gevangenis waaruit we niet kunnen ontsnappen? Of zoals Walter Prime opmerkt in de film tegen Julie de verpleegster: Een mens zijn is moeilijk, zelfs voor gesimuleerde creaties.

Een film die bestaat uit alleen maar dialogen moet je natuurlijk wel trekken maar wie weet door te zetten, krijgt een zeer bijzonder film! Met prachtige rollen van Lois Smith,Tim Robbins en Geena Davis. Goede cinematografie van Sean Price Williams ( waar ik onlangs ook het erg goede Good Time van gezien heb) Maar de beste prestatie van de film is dat hij juist zo goed is omdat de film meer vragen oproept, dan dat hij beantwoordt!

Film met een sterk verhaal wat voornamelijk gebaseerd is op de dialoog. Dit vereist goed acteerwerk en hierin is de film echt subliem. Het zet je behoorlijk aan het denken. In ic.m. A.I. werkelijk waar levensgetrouw in elkaar gezet.

Bizarre kijkervaring, waar ik een ambivalent gevoel aan heb overgehouden. Laatste keer had ik dit in deze mate bij Mr. Nobody, ook zo'n film die je uitdaagt maar tevens enigszins irriteert omdat je hem niet helemaal kunt duiden. Maar die laatste film van Van Dormael was, denk ik, toch wel een niveautje beter dan wat Almereyda hier aflevert. Marjorie Prime werkte bij mij voor een groot gedeelte toch net niet: koud, emotieloos, erg introvert en duidelijk verfilmd toneel waarbij te weinig moeite is gedaan om hier een sterke filmische bewerking van te maken. Echter, te gelijker tijd besef je dat dit een bedrieglijk uniek project is welk iets belangrijks te zeggen heeft over de vergankelijkheid van het leven en mogelijke toekomstige ontwikkelingen. In die zin is dit wel een pure, geslaagde science fiction film. Maar de slotsom moet toch zijn: je moet de boodschap die je wilt brengen wel goed kunnen verkopen en dit is de makers hier niet helemaal gelukt. Geen productie voor het grote publiek, maar eentje om met gelijkgestemden in het filmhuis achteraf een discussie over te voeren. Alleen zal het niet gemakkelijk zijn om, zelfs in het filmhuis, die gelijkgestemden te vinden. Dappere poging tot intelligente cinema. Als deze over een tijdje voorbij komt op film1 gun ik hem een herkansing, vooral om te kijken of ik hem nu heb onder- of overschat.

"Vanaf donderdag 10 mei in de bioscoop"

Voor 12,50 euro besteld op Amazon.co.uk en net op de mat gevallen.

Geavanceerde A.I.-technologie is het antwoord op de intredende dementie van de 86-jarige Marjorie Prime (Lois Smith). Een jongere versie van haar inmiddels overleden echtgenoot (Jon Hamm) biedt de perfecte holografische illusie van een geïdealiseerd verleden. Primes dochter Tess (Geena Davis) en haar echtgenoot (Tim Robbins) zijn belast met de programmering van de A.I.-creatie: kunnen ze het maken om Marjorie alleen de mooie herinneringen aan haar Walter mee te geven? En welke invloed heeft hun eigen geheugen op hun perceptie van het verleden?

In één van de rijke dialogen van de film wordt kort de filosofie van de Amerikaanse filosoof William James aangestipt. James stelde dat we ons nooit een gebeurtenis zelf herinneren: we denken – zonder dat door te hebben – altijd aan onze laatste herinnering van diezelfde gebeurtenis. Hoe verder het verleden zich van ons verwijdert, hoe waziger dat verleden wordt. De tijd slokt op, doet verdwijnen. Een schilderij in de woonruimte van de Primes geeft perfect uitdrukking aan dat idee. De stromende golven doen denken aan Heraclitus’ klassieke filosofie dat niemand ooit twee keer in dezelfde rivier kan stappen. Alles verandert.

De film (her)benadert James’ vraagstukken in een posthumanistische context. Wat als ons geheugen niet alleen onbetrouwbaar is, maar ook nog eens verworpen kan worden als de belangrijkste bron van onze herinneringen? Met hulp van de mens kan Hamms A.I.-hologram een wereld scheppen in detail, waarbij de kloof tussen de situaties van toen en de herinneringen van nu almaar groter wordt.

Marjorie Prime heeft qua thematiek dan misschien veel weg van een Black Mirror-aflevering, in tempo en toonzetting konden film en de serie haast niet verder van elkaar verschillen. Waar Black Mirror vaak imponeert door ingenieus schrijfwerk en uitgekiende wendingen, komt in Marjorie Prime alles met mate. De lome pacing en de eenheid van setting (de complete film speelt in de vertrekken van een villa aan zee) passen bij de herkomst van het scenario: regisseur Michael Almereyda (Experimenter) bewerkte voor deze futuristische kammerspiel-film een theaterstuk van Jordan Harrison (Orange is the New Black). Een saillant detail is dat Lois Smith ook op de planken schitterde als het titelpersonage.

web volledig

Een pretentieuze film die zijn pretenties qua film niet (helemaal) waar maakt. Het begint met een dementerende bejaarde vrouw die een soort hologram van haar overleden echtgenoot heeft gekregen om haar gezelschap te houden en te troosten (daarover gaat ook de documentaire Ik Ben Alice (2015) - MovieMeter.nl), maar het thema van deze film is bovenal herinneringen en allemachtig, wat wordt dat er dik bovenop gelegd: de film bestaat uit niets anders dan geklets over herinnering en geheugen (er is geen actie of zelfs noemenswaardige dramatische ontwikkeling). Bijna geen zin in het script bevat niet het woord ‘memory’ of ‘remember’: de film is één grote meditatie op dat thema waarbij het jammer is dat men er geen echt verhaal bij heeft kunnen verzinnen, zodat de film nergens boeiend wordt.

Wel is het knap op hoeveel manieren ze het thema geheugen erin hebben kunnen fietsen. De film begint met de bejaarde vrouw Marjorie die dement begint te worden: daar heb je al de eerste uitwerking van het thema. Sowieso is het natuurlijk wrang: naarmate je ouder wordt neemt je leven in de toekomst af en die van je verleden toe, reden waarom oude mensen steeds meer terugkijken en op hun herinneringen leven, maar herinneringen vervagen zodat de oudere persoon ook zelf als het ware vervaagt nu ook identiteit in wezen wordt gevormd door herinneringen (nu wordt het geheugen ook langzaam gewist zodat de oudere minder bagage mee draagt). Nu biedt de technologie van de toekomst redding in deze film: dode geliefden waarvan de herinneringen vervagen kunnen bij wijze van een soort hologram tot leven worden gewekt maar deze computerprogramma’s moeten eerst nog hun identiteit krijgen doordat men hen data over de overleden persoon invoert die dan als herinneringen worden opgeslagen waardoor ze menselijk worden (een thema dat we ook van bv. Blade Runner (1982) - MovieMeter.nl kennen) en steeds meer gaan lijken op de overleden persoon (en zijdelings zit er nog iets in van de dreiging dat deze computerprogramma’s à la Google ook alwetend worden). Omdat herinneringen vervagen ontstaat er in de interactie met deze computerprogramma’s ook een interactie tussen het computerprogramma en de echte maar vervaagde herinneringen aan de overleden persoon die aldus een eenheid worden of uiteindelijk zelfs geheel bepaald worden door het computerprogramma: zoals de overleden persoon bij wijze van computerprogramma wordt bepaald door herinneringen, wordt onze herinnering aan de overleden persoon uiteindelijk bepaald door het computerprogramma.

Daarnaast gaat de film ook over vergankelijkheid en relaties. Ook in de relaties met elkaar willen we dingen niet zien – die ‘vergeten’ we – en geliefden gaan dood: in de film heeft het bedrijf dat deze hologrammen verkoopt een grootafnemer bij de familie in kwestie want nogal wat gaan er dood en hun naaste hebben dan allemaal zo’n hologram nodig als rouwverwerking of zo (ergens vraagt zo’n hologram of hun band sterk was, maar als je dochter behoefte heeft aan zo’n computerprogramma om jou als gestorvene bij zich te kunnen houden dan denk ik dat het antwoord sowieso ‘ja’ is). De film laat volgens mij ook nog zien dat de biologie eigenlijk al voorziet in deze computertechnologie van de toekomst, nu overleden mensen voortleven in hun nageslacht, waarbij zo’n kind waarschijnlijk een betere ‘hologram’ is dan een computerprogramma omdat dat laatste toch vooral een klankbord/spiegel is (input=output) in plaats van een echt persoon dat echt gezelschap biedt.

Kortom, als meditatie over deze zware filosofische en psychologische kwesties is de film geslaagd maar als film – als verhaal met enige drama – heeft het weinig te bieden. Een magere 7.

Een intrigerende film wat mij betreft. Het begin is misschien wat stroef, maar naar mate de film vordert wint deze aan kracht en diepgang, wat voor mij grotendeels samenhangt met de fijne acteerprestaties van de hoofdpersonen. Enige minpunt voor mij waren de flashbacks tussendoor, die ik als overbodig heb ervaren en daarmee enige afbreuk deden aan de kracht van de film.

Gebaseerd op een toneelstuk en dat is aan alles te merken. De film speelt zich vrijwel volledig uit in dezelfde ruimte en bestaat volledig uit dialoog en daaruit blijkt dat Michael Almereyda's filmbewerking niet is geslaagd. Het verhaal bestaat uit vier episodes en begint met een gesprek tussen de bejaarde, dementerende Marjorie [Lois Smith] en Walter [Jon Hamm], een hologram van haar gestorven echtgenoot toen hij 40 jaar oud was, ook wel een Prime genoemd. De Prime is een exacte replica van iemand die gestorven is die beter gaat functioneren wanneer de nabestaanden het voorzien van informatie. Daardoor is er op den duur nauwelijks nog onderscheid te maken tussen de overledene en de Prime-versie daarvan.
Ondanks de uiterst statische setting werpt dit wel intrigerende vragen op over het gebruik van robots of hologrammen, vooral omdat de gesprekken in ieder geval deels een therapeutische werking lijken te hebben. De uitwerking is wellicht wat gekunsteld, maar de cast is sterk en het is bijzonder prettig om Geena Davis - een megaster midden jaren '90 - weer eens op het grote scherm te zien.

Die gevolgtrekking ontgaat me.

Het is gefilmd toneel.

Onsamenhangend, onbegrijpelijk en saai. Erg saai. Deze kun je links laten liggen.

Deze film ook eens bekeken, maar had hier toch meer van verwacht. De film begint nochtans mysterieus en 'k wist niet wat te verwachten. Hierdoor geraakte ik niet direct in het verhaal, dus besloot toch maar de achterkant van de doos te lezen, waardoor het toch wel wat duidelijker werd. Jammer is er wel niet zoveel spanning als verwacht.
De cast deed het nochtans prima en verder zag het er prima uit.
Uiteindelijk was het toch veel meer drama dan mysterie, jammer had er toch wat meer van verwacht.