Away from Her (2006)

Aardige omroep Max film.

Emotioneel? Ja zeker. Ik had daarvoor voor de 230 miljardste keer Untamed Heart gekeken, en zoals altijd moest ik echt huilen/kwamen de tranen weer opzetten. Ik was wel een beetje verdrietig in elk geval, en ik besloot om nog een film te gaan kijken na Bollywood Hero, dus ging ik deze kijken.

Emotioneel gezien doet het me echt wel wat. Mijn ouders hadden gewoon oud moeten worden met z'n tweetjes, en de pijn die het verlies meebrengt, blijft nog steeds steken. Het doet nog steeds zeer. Maar terugkijken naar het verleden helpt niet. Je moet toch vooruit, natuurlijk.

Ziektes, pijn, van elkaar houden. Natuurlijk is het zwaar als je van iemand houdt, die afglijd. Maar zou je in staat zijn om weg te wandelen? Echt zomaar weg gaan, terwijl je partner ziek is? Het is een vraag die mij best bezig houdt.

Julie Christie en Gordon Pinsent spelen fenomenaal. Echt op een bepaald niveau. Klasse. In alle eenvoud maken ze een wereld voor Fiona en Grant. Ik wou dat dit het geval was geweest voor papa en mama. Het zou gewoon net iets gemakkelijker zijn geweest, egoistisch gezegd, als ze Alzheimer gehad had, inplaats van s'morgens in alle vroegte gebeld worden dat we naar het ziekenhuis moesten komen. Geen afscheid kunnen nemen, dat is het belabberdste. Ik denk aan mama.. 4.5*.

Deze toch eens bekeken en 'k vond het niet mis, maar zeker ook geen waw film. In het begin dacht 'k ook eerst dat het The Notebook 2 ging zijn, maar de film ging toch eerder een andere weg op.

De acteerprestaties waren overtuigend en de film zal waarschijnlijk eerder een vrouwenpubliek aanspreken.

Tja, vond het eens het bekijken waard, maar je moet er een beetje voor in de mood zijn.

Ook ik maak deze ziekte bij een grote hoeveelheid mensen al jaren mee. De film geeft momentopnames weer van een aan Alzheimer lijdende persoon. Binnen die scenes zijn signalen te ontdekken; de gedesoriënteerde indruk van het karakter, die blikken, bepaalde dingen die ze zegt, bepaalde manieren van reageren en handelen....

Een Alzheimer patiënt, in beginnende fase, kan het ene moment verward/boos etc. zijn en het andere moment daar minder van laten blijken. Zo kan men vlakker overkomen, wat niet duidt op berusting. Dat zijn dus momentopname. Mensen kunnen echt per moment verschillen. De gebruikelijke symptomen zijn daarom dus ook niet altijd zo sterk aanwezig. Sarah Polley koos er duidelijk niet voor om het allemaal te makkelijk voor te schotelen,maar weet wel degelijk een treffend beeld te schetsen.

Het kortetermijngeheugen is pas in een gevorderde fase erg matig, maar mensen hebben er in de beginfase uiteraard last van. Die gaten in het geheugen worden, naarmate de ziekte vordert, steeds groter. Het is niet zo dat het vanaf het begin al niet meer functioneert. Ik ken mensen die mijn naam en die van andere kunnen onthouden, weten in welke ruimte ze kunnen eten en zelfs contacten onderhouden met andere. Alleen per moment kunnen ze een naam vergeten, gedesoriënteerd zijn en ineens de eetkamer niet meer kunnen vinden...

Meest dierbare moment van de film vind ik dit: YouTube - Letters from Iceland poem Helaas valt haar reactie op het journaal hierbij net weg.

Zeer mooi in de kleurstellingen, belichtingen en camerahoeken en -technieken. Echt een prachtige film om te zien.De score bestaat uit rustige muziekstukken, die de beelden op zachte, onopvallende wijze ondersteunen. Een mooi geheel.

Het verhaal is een studie over het ouder worden en veranderingen accepteren, mentaal en fysiek.

Liefde, relatie en eenzaamheid komen aan bod. Het heeft iets fascinerends, hoe de gesprekken voortkabbelen en er heel wat dagelijkse details uit het leven worden besproken. Het is dus vooral een film over het gewone leven en dan wat specifieke facetten van het ouder worden uitgelicht.

Qua filmkwaliteit en acteren 4*, qua onderwerp 3*.

Mooie, heel mooie film. Veel liefde, veel verdriet, veel onderdrukte emotie en veel berusting.

Voor de 2de keer gekeken omdat hij toevallig voorbij flitste op tv. Toch weer af zitten kijken omdat je in het verhaal wordt gezogen.

Zeker een aanrader voor mensen die van emofilms houden.

Mooie film. Ik werk met dementerende ouderen en dit verhaal is zeker herkenbaar. De pijn en onmacht die de ziekte veroorzaakt bij zowel patiënt als partner.

Soms was de film ietwat langdradig, maar over het algemeen bleef het boeiend en ben je benieuwd naar de ontwikkelingen. Prachtig spel van de hoofdrolspelers!

Vooral Julie Christie is ijzersterk in deze zachtjes aangrijpende film.

Mooie film. Een moeilijk onderwerp, maar heel goed gebracht. Geen oversentimenteel gedoe, geen gekunstelde emoties, gewoon heel rustig en puur wordt er een verhaal verteld en voel je de pijn en onmacht bij Grant over het "verlies"van zijn vrouw. Het blijft verder wel allemaal aan de buitenkant, ik bedoel, erg veel van het innerlijk van Grant zie je niet, hijlaat niets van zijn emoties zijn (bijv. in gesprekken met vrienden, familie) je zou verwachten dat iemand dat toch zou doen juist met zo'n ingrijpende ziekte.

Ik sta er dan toch weer bij stil wat een bizarre ziekte dit eigenlijk is. Zo onmenselijk, duivels eigenlijk. Dit zou een mens (zowel de patient als de ongeving) bespaard moeten blijven. Maar ja....

Helemaal mee eens met deze mooie woorden...

Mooie film! En wat een mooie vrouw die Christie! Ben nog ff aan het bijkomen. Lijkt me zeer intens dit. Niet alleen dat ze verliefd wordt op een andere patient, maar de alzheimer zelf. Dat hij zelfs Aubrey bij Fiona wil hebben om haar gelukkig te zien - knap. Perfect einde...is het eindelijk zo ver dat Aubrey weer terug kan naar Fiona...herkent ze Grant toch als laatste. Ik dacht nu moeten de film stoppen...it did!. Laat Aubrey maar mooi op de gang wachten - voor altijd. Alles is mooi in beeld gebracht, zonder dat fony wordt.

Zeer verdiende Oscar-nominatie voor Christie. De andere 4 nominees van dat jaar waren ook goed. Heb de film meteen aangeraden.

Als trainingsacteur speel ik geregeld iemand met alzheimer...kan zeker iets meenemen van ´Fiona´.

Prachtige film. Heel fijn gemaakt zonder opsmuk.

Aanvankelijk vond ik de film al te melodramatisch maar met enkele zeer sterke passages wordt het drama dat zich afspeelt erg goed verduidelijkt. Het geheugenverlies en de nasleep er van bij betrokkene en verwanten (tot zelfbeschuldiging toe) wordt hier rustig maar vlijmscherp gebracht in een film die je toch een tijdje niet zal loslaten. Acteurs zijn uitstekend, de twee hoofdrolspelers, maar ook verpleegster Kristen Thomson en Olympia Dukakis.

Het kortverhaal van Alice Munro waarop het plot van deze film is gebaseerd is hier te lezen (ongeveer 30 bladzijden).

Away From Her is een mooie film met goede acteerprestaties over alzheimer. Eigenlijk heeft het de centrale vraag: Wat doet alzheimer met een relatie van meer dan veertig jaar? Het antwoord is tragisch en dat is ook wat deze film is: tragisch. Door middel van flashbacks krijgen we te zien hoe mooi het vroeger was. Desalniettemin een pracht van een film, met mooie beelden in de sneeuw.

De reacties hier zijn gemiddeld erg positief, maar op mij maakte hij een ongeloofwaardige en oversentimentele indruk.

Fijne acteerprestaties van de hoofdrolspelers, met een paar hele mooie scènes. Maar over de gehele linie was ik niet heel erg onder de indruk. Het klinkt nogal cynisch, maar een onderwerp als Alzheimer biedt per definitie veel drama. Deze film blijft steken in een vrij eendimensionale vertelling, zonder echt iets aan het bekende toe te voegen. Hierdoor, gecombineerd met een tv-film achtige setting, ontstijgt Away from Her de middelmaat helaas niet.

Een redelijke film. Ik raakte niet erg onder de indruk van het verhaal en de uitwerking. Het kostte mij moeite om mijn aandacht erbij te houden. Het heeft mij niet echt geraakt, ondanks het gevoelige onderwerp. Het acteerwerk is goed. Een 6. 3*

Onwillekeurig moest ik aan Haneke’s Amour (2012) denken, maar dat is een heel ander verhaal is en deze film haalt niet dat hoge niveau.

Hoewel de jaren beginnen te tellen is Julie Christie nog steeds indrukwekkend als (vrijwel) altijd. Het is vooral haar vertolking die deze film overeind houdt. À propos, Gordon Pinsent heeft een prachtige, rustgevende stem.

Bij Sarah Polley moet ik altijd eerst denken aan dat lieve meisje uit die EO-serie Road to Avonlea. Inmiddels is ze een gevestigd regisseur en ik moet zegen dat haar films me wel liggen.

Er zijn natuurlijk veel films over omgaan met de ziekte van Alzheimer (A Moment to Remember; Still Alice), maar geen heeft een unieke insteek als deze film. Daarom kon deze me toch bekoren en staat hij mooi op zichzelf. Mijn beide oma's hadden deze ziekte en toch weer erg andere symptomen en gedrag dan fiona in deze film. Toch weet Polley treffend de progressie van de ziekte te kenschetsen. Mooi acteerspel van alle acteurs.

Herzien, en het blijft een schitterende film over Alzheimer. Wat een genot om Julie Christie weer eens te zien schitteren. Groot actrice en dat bewijst ze ook hier. Het verhaal is aangrijpend realistisch en maakte op mij opnieuw veel indruk. Je kent het vernietigende proces, maar vergeet soms hoe aangrijpend het is.

Al eens eerder geprobeerd en toen na een half uur blijven hangen en het kijken gestaakt. Waarom precies weet ik niet meer, toch bleef de film tot op zekere hoogte trekken dus gisteravond voor de herkansing met dit lastige maar wel interessante drama.

Been there, don that geld eigenlijk wel voor mij aangezien ik dit met mijn moeder meegemaakt heb. Het afglijden, de onbegrip, de onmacht, de spoedopname en het wegkwijnen van een fase dat je niet meer herkent wordt tot kasplant. Ik ben alles geweest in haar beleving, van zoon tot collega, van broer tot ze me zelfs met vader aansprak. Misschien was het de herkenbaarheid van de situatie waar ik een aantal jaar terug nog niet klaar voor was en gisteren, een jaar en twee weken na haar overlijden, misschien wel.

Schrijnend is toch het afglijden te moeten zien van iemand waar je zielsveel van houdt. Als echtgenoot zal het nog veel en veel moeilijker zijn. Desalniettemin is er de herkenbaarheid van de dingen. Voorwerpen op vreemde plekken terug vinden, dingen op het fornuis, plotseling het huis verlaten, verdwalen, en nog een hele rits dingen waar men hier men niet eens aan toe komt. Een hele tegenstelling daarentegen is de tegenwoordigheid van geest in het geval van Fiona om niet thuis af te willen takelen. Mijn moeder daarentegen was in geen enkel stadium voor rede vatbaar. Wel weer herkenbaar het onderzoek bij de psycholoog en het beginnen over een ander onderwerp als Fiona geen antwoord paraat heeft op de vraag. Ontkenning en verdoezelen zijn hele belangrijke symptomen, ze weten dat er iets niet klopt, maar uit een soort schaamte of onmacht durven ze daar niet voor uit te komen.

Interessant is toch zeker wat Grant doormaakt na de plaatsing in het tehuis. De chemie van de liefde was er vooraf duidelijk, mooi en ingetogen gespeeld trouwens, maar dan toch de ziekte die verder vreet. Het ondankbare gevoel dat bezoek geeft, het idee dat hij vergeten is en de aandacht naar een ander gaat. Star is de reactie, loslaten de enige oplossing en dat is wat op een gegeven moment speelt met alle gedoe rond Aubrey en Marian. Loslaten lijkt het sleutelwoord en...tja...het leven kan en gaat altijd verder blijkt maar weer.

Away From Her heeft duidelijk interessante momenten, er wordt goed gespeeld door de acteurs, maar ondanks dat voelt Away From Her toch als een behoorlijke taaie noot aan en waar dat nu precies aan ligt kan ik niet helemaal duiden.

Middelmatig regiedebuut van (voormalig) actrice Sarah Polley. Dit drama over een vrouw op leeftijd (Julie Christie) die langzaam maar zeker begint te lijden aan dementie is degelijk gespeeld en subtiel van aanpak, maar de personages bleven voor mij een beetje afstandelijk en de visuele aanpak stijgt niet uit boven de gemiddelde televisiefilm. Inclusief bijpassende vlakke soundtrack.