Reign over Me (2007)

Big Dady, Mr Deeds, Anger Management en eigenlijk Chuck en Larry vond ik anders wel zeer vermakelijk en goede komedies

Ik heb alleen Anger Management gezien van die films, en die vond ik inderdaad zeker vermakelijk! Het is meer dat ik bij Sandler niet zozeer associeer met 'goede films', eerder met 'leuke films' (en laat ik eerlijk zijn: ook vaak met 'flauwe/slechte films'). Maar er zijn uitzonderingen. Punch/Drunk Love en deze komen zeker in aanmerking!

Na een lange tijd eens herzien en het blijft een goede film met een traan en een lach. Een goed verhaal met een leuke cast en een Sandler in één van zijn betere rollen, misschien zelfs wel zijn beste. Gewoon een prettige film met humor maar met ook ontroerende momenten, niet al te zwaar maar lekker luchtig. Top!

Tranentrekker zou een vreselijke draak van een film moeten zijn maar is 100% gered door rots in de branding Don Cheadle Die extreem grappig kan doen.

Reign over me is een indrukwekkende film over een man die zijn gezin heeft verloren en die een oude collegevriend tegenkomt die hem wil helpen.
Ik had hoge verwachtingen van de film, maar toch zijn deze niet helemaal waargemaakt. De film kruipt in een tergend langzaam tempo vooruit en uiteindelijk is er aan het eind van de film niet heel veel verandert in vergelijking met hoe het op het begin was. In het eerste driekwart van de film was er vrijwel geen verandering in het gedrag van Charlie, wat op een gegeven irritant begon te worden Positief hieraan is wel dat de introductie van Johnson niet direct een waanzinnig effect had op het gedrag van Charlie.
Hoe de relatie tussen Charlie en Donna precies in elkaar stak was voor mij ook een groot raadsel.
Acteerwerk, setting en soundtrack waren voor de rest uitmuntend, hoewel ik Adam Sandler toch liever in romantische komedies zie waar grappen worden gemaakt over zijn ei-hoofd.

3.5*

Eigenlijk is juist bijna alles waar de film om draait veranderd... Charlie laat tegen het einde, in die rechtszaal waar hij zijn schoonmoeder een knuffel geeft (ontzettend krachtig, hartbrekend moment) eindelijk aan de buitenwereld zien dat er wel degelijk iets in zijn hoofd omgaat. Dat hij niet alleen maar met die koptelefoon en game bezig is, maar zich nog steeds bewust is van het drama. Dat is cruciaal voor zijn eigen rouwverwerking, maar ook die van zijn schoonouders die het aanvallen van Charlies gedrag als afleiding gebruiken voor het onderdrukken van hun eigen emoties. Het einde laat weliswaar niet zien dat alles uiteindelijk weer goed komt, wat uiteraard onmogelijk is, maar hint wel heel sterk naar een eerste stap in de juiste richting.

Ik vind het overigens niet alleen Sandlers sterkste rol, maar overall een van de beste rollen die ik ooit heb gezien. Maakt het alleen maar nog frustrerender dat hij zijn talent verkwanselt aan die flauwe komedies.

Misschien heb ik het inderdaad een beetje ongelukkig geformuleerd. Ik bedoelde niet te zeggen dat er geen ontwikkeling in de film was, maar dat er geen geleidelijke personageontwikkeling was. Inderdaad was er tegen het einde een ontroerende ontwikkeling in het rouwverwerkingsproces, maar ik zou liever een ontwikkeling gedurende de film zien. In mijn optiek was dit ook de insteek, maar is dit uiteindelijk niet helemaal gelukt.

"I was stuck in Charlie world, I couldn't leave."

Het is jammer dat Adam Sandler niet vaker voor zulke rollen kiest i.p.v. zijn standaard komische rollen, want dit siert hem wel.

Vooropgesteld is het een opmerkelijke keus van Mike Binder om de film te linken aan de gebeurtenissen van 11 september; misschien is het de intentie geweest om hier een zwaardere lading aan mee te geven. Wat mij betreft zou er een andere dramatische gebeurtenis centraal kunnen staan die past bij de ingetogen sfeer van de film.

Desondanks is het mooi om te zien hoe de vriendschap tussen de twee lang verloren vrienden hervonden wordt en de manier waarop Alan Charlie probeert te helpen. Aan Don Cheadle heb je een solide acteur, maar ook Sandler komt prima uit de hoek. De chemie tussen deze twee is duidelijk aanwezig.

Qua verloop toont 'Reign over Me' de rouwverwerking van Charlie op een interessante wijze. Vooral de kleine details hebben wel wat, zoals de symboliek in het spelen van de game 'Shadow of the Colossus'. Helaas leiden een paar - geforceerde - subplotjes iets te veel af van de rode draad, waardoor je als kijker het gevoel hebt dat de fijne ontwikkeling min of meer teniet wordt gedaan.

Al met al best een onderhoudend drama waar toch net iets meer in had gezeten.

Kleine 3,0 sterren.

Wauw, dit is goed. Voor iemand die weinig heeft met drama heb ik behoorlijk genoten. Deze serieuze kant van Sandler bevalt me wel, hij speelt zijn rol met verve. Ontroerend met een komische noot, Binder krijgt het voor elkaar.

Reign Over Me


Een heel rustige, en mooie film die voor je het weet gedaan is. Elke keer als ik Reign Over Me heb bekeken zeg ik dat tegen me zelf.

Don Cheadle vond ik hier echt meesterlijk acteren, maar dat kunnen we allemaal gerust ook zeggen over Adam Sandler die we hier in een heel andere rol te zien krijgen waar ik wel de eerste keer toen ik de film zag echt versteld van stond!
Hier bewijst Sandler zeer zeker dat hij kan acteren, en eigenlijk wil ik Sandler in nog zo een films als deze te keer zien gaan. Dit sta hem beter dan die typische comedy's waar hij toch meestal het zelfde in bezig is dan al de andere happy madison comedy's.

Een echt mooi drama verhaal dat fantastisch is in beeld gebracht met hier en daar gezonde humor waar ik enkele keren goed mee kon lachen.

Dit is één van de beste drama films dat ik ooit al gezien heb.

4,0 sterren.

Een beetje langdradig, maar verder is Reign Over Me een prima film, met een goede Cheadle en nog betere Sandler. Geen tekortkomingen maar ook geen bijzondere sterktes, al was de scène waarin Charlie eindelijk vertelt over zijn familie behoorlijk emotioneel. Typische 3.5*.

Een tot nu toe voor mij onbekende film en een ongeziene rol van Adam Sandler, uiteraard vooral bekend voor zijn onbeduidende rollen in zeg maar gerust slechte C-comedyfilms zoals bvb The waterboy. Hier vertolkt hij de rol van Charlie Fineman die na de dood van zijn gezin door 9/11 lijdt een post traumatische stresstoornis. Hij functioneert amper in de veeleisende maatschappij en leidt zijn eigen teruggetrokken bestaan. Voor mij zijn beste rol tot op heden wat ik al van hem zag! Hier en daar er misschien een tikkeltje over, maar ik kan dat misschien te weinig inschatten.
Don Cheadle is met Alan Jonson een ideale tegenspeler. Hij zorgt voor de luchtige ontspannen noot (hoewel hij zeker niet grappig is). De scenes met Charlie zijn steeds erg beladen, Alan zorgt voor een perfect evenwicht van rust en beheersing. Liv Taylor vond ik minder geslaagd, iets aan haar houding of stem irriteert me voor haar personage.

Het duurt eventjes vooraleer de film echt op gang komt. Voor mij komt de film pas echt tot zijn recht vanaf het moment dat Charlie voor het eerst praat. Dan pas komt de film in een stroomversnelling terecht. Vanaf dan komen ook de écht ontroerende momenten. Naast de eerste 'outing' vond i ook de rechtbankscene erg pakkend. De contacten met de schoonfamilie tonen aan hoe eenieder zijn verdriet probeert te verwerken al dan niet op een foute manier. Het einde is vrij open, maar stuurt de film naar een bepaalde richting. Logisch, want zoiets los je niet op in 1-2-3.

De vriendschap tussen Charlie en Alan was boeiend. De grappige noot kwam voor mij vooral van de tandartsassistente met haar droge cynische commentaren. Beetje vreemd was 4-hoeksrelatie tussen Alan, Charlie, de beroepspsychologe en Donna. Jammer ook dat het personage van Janeane weinig was uitgediept. Ook hun relatie die met Charlie erbij onder druk kwam te staan, werd onderbelicht (behalve eventjes in het begin toen Alan het had dat hij in Charlie world zat, ook bij het overlijden van zijn vader werd aangetoond dat hij zijn eigen leven wat op de helling aan het zetten was). Voor de rest prima filmje. Twijfel tussen 3,5* of 4,0*. Al bij al een nipte 4,0*!

Surprising Sandler

Boeiende film met enkele goede acteerprestaties. Adam Sandler, die we kennen van slappe komedies en vervelende romantische filmpjes die normaliter niet meer krijgen dan een magere twee sterren, waagt zich in Reign over Me aan het genre drama. Ik durf te zeggen dat dat meer in zijn straatje past. Sandler is niet leuk en niet grappig, maar verbaasde mij met zijn rol als de gebroken Charlie Fineman.

Het is boeiend, zoals ik in bovengenoemde alinea al zei, maar het miste de absolute overtuiging om me echt te raken. Bepaalde aspecten waren totaal niet relevant en realistisch. Om maar een voorbeeld te noemen: de vervelende vrouw die in Johnson zijn tandartskamer een scene schopt. Je hoopt op een gegeven moment van dat mens af te zijn, maar aan het eind van de film papt ze met Charlie aan. Storend. Voor de rest gewoon een voldoende.

Een degelijke Don Cheadle en een uitstekende Sandler. De rest was niet denderend.

***

Juist zeer relevant, in mijn ogen. Het ietwat open einde en de aanloop daarnaartoe neigen ernaar dat hij mogelijk weer een relatie durft aan te gaan. Min of meer de hele clou van de film.

Dat kan ik ook wel waarderen, maar ik ergerde me er aan dat zij het was. Waarom is nou juist zij zo geïnteresseerd in Charlie? Het voelde niet juist, en dus niet dat hij mogelijk weer een relatie aan kon gaan, want dat vond ik inderdaad een uitstekende toevoeging, maar puur als individu gezien.

Een wat gezapig drama die opvalt door een sterke rol van Sandler en waarop PTSS voorgesteld wordt in de film, hoewel de meesten die daaronder leiden niet zo agressief zullen zijn met momenten. De film lijkt een paar keer uit de bocht te schieten maar doet dat dan gelukkig niet en het tempo zakt soms wat in, maar in het algemeen is het wel oké, en soms verschijnt er ook wel eens een lach op het gezicht, in wat anders een zwaar thema is om te verwerken in een film.