Da Hong Deng Long Gao Gao Gua (1991)

Ik moest er even in komen het eerste kwartier maar heb uiteindelijk genoten. Vertelling van een wrede geschiedenis, prachtig gefilmd.

In de categorie 'te gestileerd'. Mag van mij best wel wat minder esthetisch volmaakt zijn.

Je mist hierdoor de echt meelevendheid. Ook deze Chinese film is te afstandelijk.

Ik niet. Juist onder al die stijl en stijfheid gaan emoties des te sterker woeden. Meeleven vraagt misschien wel wat culturele inleving.

Jammer. Mooi gefilmd, dat zeker. Prachtige beelden en sfeervolle kleurzetting. Stilistisch niets op aan te merken, maar ik kreeg geen enkel gevoel bij de diverse personages waardoor de film erg langdradig dreigde te worden. De laatste 20, 30 minuten zorgden even voor een opleving, maar te weinig om het geheel voor mij te redden.

Mooie film zeg. Afgelopen zondag gezien en af en toe poppen er nog steeds scènes op in mijn hoofd. Er is al veel over gezegd, dus ik houd het kort. Wat nog niet echt naar voren is gebracht zijn de kostuums. Naast het vele andere schoon (zowel in de vorm als de mise en scene) merkte ik dat ik tijdens het kijken vaak zat te staren naar de prachtige kostuums. Prachtige stoffen, ontzettend mooi om te zien, en heel complimenteus hoe de kostuums zich aanpassen per scène.

Apart en intrigerend, maar ook nog niet helemaal overtuigd. Raise the red lantern is vanwege zijn hoge waarderingen bijna verplichte kost voor ieder die verstand denkt te hebben, en een mening ventileert, over films. Met enige twijfel zette ik me dan ook aan de film, twijfel die gaande weg nooit helemaal werd weggenomen, tot de ontknoping kwam waarbij mij het gevoel bekroop het overzicht niet helemaal te hebben gehad, maar wel te begrijpen iets aparts te hebben gezien.

Traditioneel 12de eeuws beeld rond een welgestelde heer en zijn 'dames' wordt stijlvol en vooral met veel gevoel voor de oude cultuur gebracht. Wat een hele poespas lijkt, met die dames qua omgang en dat gedoe met de lantaarns, omvat zeker een bepaalde charme en wekt de interesse. Net als de beginnende strijd tussen de dames die vooral lijkt te spelen tussen drie en vier.
Ondanks de bovengenoemde goede elementen is er dan toch een fase dat ik me afvraag of het hier bij blijft. Het heerschap vind ik maar een onnozelaar, een riante hofhouding heeft hij wel maar aansturen en de dames in het gareel houden doet ie of kan hij niet. Het verhaal lijkt wat te slepen rond het gekibbel van de dames, is het allemaal wat te afstandelijk om mee te leven, en doet de drukke terugkerende Aziatische muziek me bijna pijn aan de oren.

Met het lot van meesters drie krijgt Raise the red lantern toch wel een erg wrede wending die andermaal benadrukt wie de kwade genius van de vier is. Dat mevrouw twee een wolf in schaapskleren blijkt, sijpelde al eerder subtiel door maar krijgt in de definitieve afloop van de film wel een hele wrange lading en tevens einde die nog wel even in het hoofd blijft hangen. Vooral dat einde, wat heb ik net gezien? Was de hele film een aanloop naar dat einde waar uit blijkt; vrees degene die poeslief doet?

Afijn, het moge duidelijk zijn, deze film heb ik niet voor het laatst gezien nog mijn laatste woord gezegd.

Prachtig. Duurde lange tijd voordat ik hier in kwam, maar ik wil dit graag nog een keertje een kans geven om hopelijk me er nog wat meer in te verdiepen.

ik had aanvankelijk wat moeite met het gegeven dat we bijna geen context krijgen en letterlijk en figuurlijk samen met Songlian opgesloten zitten binnen de muren van het paleis en dat we ook heel weinig van hun dag-indeling te zien krijgen: wat doen die mensen in vredesnaam de hele dag? Maar mijn god wat was het tegelijk mooi... Die bedwelmende sfeer van die tempel, die rituelen, die idioot hoge drempel waar ze de hele tijd overheen moeten stappen, dat bijna dwangmatige ophangen en uitblazen van de rode lantaarn uit de titel - soms was het hypnotiserend, de ultieme slow cinema.

Waar ik wel benieuwd naar ben: is het een Aziatische / Chinese stijl van acteren dat de actrices zo enorm weinig gezichtsuitdrukkingen lieten zien? Ik begreep zelf goed wat er gebeurde, maar mijn vader - die met een half oog meekeek - had wat meer moeite om te begrijpen wat de dames concubines dachten, gezien hun constante neutrale gezichtsuitdrukking. Dit staat los van de kwaliteit van de film, maar ik vind het wel interessant om te bekijken.

En ja... Gewoon wel fijn om weer een keer een film te zien waarbij de klassiekerstatus volledig terecht is. Ontzettend mooi, en misschien na een tweede kijkbeurt dat dit een halve punt omhoog gaat. Nu nog even 4,0*

Polygamie werd in 1949 verboden in China, maar een kwarteeuw eerder was het nog normaal. Vrouwen moesten hun eigen verlangens opzij zetten voor het familiebelang en voor de willekeur van de patriarch. Om de zoveel tijd nam deze een nieuwe concubine, die als voornaamste taak had hem een mannelijke nazaat te schenken. Dit leidde tot rivaliteit tussen de vrouwen. Vrouw Twee is de enige die Songlian vriendelijk ontvangt, maar ironisch genoeg blijkt zij de giftigste van allemaal. De nieuwkomer reageert zich af door op haar beurt neerbuigend te doen tegen haar jaloerse dienstmeid Yan’er.

Zhang Yimou gebruikt stilstaande camerabeelden, die vaak symmetrisch zijn. Seizoenen en tijdstippen zijn zichtbaar via regen, sneeuw en een zonsondergang. Het grootste deel speelt zich echter af in de huizen en op de binnenplaats. De dominante kleuren zijn rood en wit. De kamer van Songlian krijgt een rode lichtgloed van de lantaarns, als een romantisch plekje waar ze haar knuffelcontact ontvangt. In de kamer van Vrouw Drie hangen maskers uit de Pekingopera. De lantaarns, de fluit en de maskers hebben een symbolische betekenis.

In het confucianisme wordt veel belang gehecht aan fatsoen, traditie, strakke familieverhoudingen en voorouderverering, In de eetkamer hangen portretten van de voorouders, die streng toekijken op het gedrag van de aardlingen. In de citang worden ze aanbeden. Bijgeloof komt dan weer uit de volkse overlevering.

Li Gong ziet er gracieus uit, maar kan ook venijnig zijn. Haar gelaatsuitdrukking lijkt soms emotieloos, maar dan breekt er plots een traan of een glimlach door. Mooie nevenpersonages zijn de andere vrouwen en de dienstmeid, maar ook de plichtsbewuste huishouder die telkens declameert welke lantaarn aan moet. Het gezicht van de echtgenoot komt nooit scherp in beeld.

Een leuk detail is het geluid van die hamertjes tijdens de voetmassage. De muziek met zang, fluit, cimbalen en houten zweepjes kan bevreemdend klinken voor westerse oren, maar past perfect bij de Chinese traditie.

Na enkele keren op tv gezien te hebben in de jaren negentig zag ik deze film ergens begin de 21ste eeuw in de bioscoop. Het verzadigde kleurgebruik deed me toen soms denken aan de fotografie van Steve McCurry. Het werkte betoverend en ik ervoer de film als pure poëzie. Nu staat hij al meerdere maanden op mijn digicorder maar ik stel het herbekijken steeds weer uit, wachtend op het perfecte moment of bang om iets af te doen aan de herinnering van die magistrale kijkervaring.

De derde Yimou uit de Imprint box. Het begint zowaar mijn favoriete release van dit jaar te worden.

Ook deze had ik in een grijs verleden wel eens vhs of dvd gezien. Maar zo mooi als deze editie heeft die er toen niet uitgezien. Wederom toont Yomou zich een meester in sfeerschepping en gebruik van kleur. De rode lampions steken vel af tegen de grijze stenen en de innerlijke grauwheid die als een haast onzichtbare deken over de film hangt. Het verhaal over vier dames die strijden om de aandacht van hun meester wordt in afstandelijke totaal shots verteld, afgewisseld met vileine close ups waarin we de dames elkaar de loef zien afsteken. Zo ontstaat er een spannend, mooi en gelaagd verhaal. Een soort schaakspel waar je als kijker wordt beloond als je je aandacht er bijhoud. Op mijn grote scherm was dat geen enkel probleem, want wat ziet het er toch allemaal prachtig uit.

Van 3,5 naar 4,5*

Schitterende film. Elk beeld is een klein schilderij. Het kleurengebruik van rood springt er natuurlijk uit maar de locatie van deze burcht als isolement heeft ook een identiteit. Vrouwen zijn afgeschermd, ook van elkaar, af en toe (functioneel ?) bezoek van de dokter of een zoon en het is de man (bijna onzichtbaar voor de camera van Zhang) die heerst en verdeelt. Het ritueel, het brengen van de lantaarns en dan aansteken … wat een beeld. Dat daar zoveel drama kan uitvloeien, zoveel emoties kan uitschreeuwen (jaloezie, manipulatie, nijd, arrogantie, opgelucht). Even belangrijk als de fotografie is de score die zowel de periode als de spanning en dreiging aangeeft. Wanneer de dames wachten bv om te kijken bij wie de lantaarns zullen worden aangestoken. Terloops worden we met de neus op de feiten gedrukt door die onwrikbare logica dat ouder worden ook betekent minder begeerlijk. De conflicten tussen de dames (inclusief dienstmeid) worden misschien te veel herhaald waardoor de film af en toe naar adem moet zoeken maar het einde blijf ik fantastisch vinden.