Femme Fatale (2002)

" ladies and gentlemen, this has been Zorro and Mystique: striptease seduction "

Een reactie hierop : Rebecca Romijn, dance scene - YouTube

Toch wel een vreemde film. Het is een thriller maar ik vond hem niet bepaald spannend. Vond hem ook geen typische (neo-)noir. Technisch wel heel knap gemaakt. Hier en daar lees ik dat de film refereert aan David Lynch en daar kan ik nog wil inkomen. Als je de film bekijkt, krijg je eerder de indruk dat het verhaal een kapstok is om alle truken uit de cinemadoos te halen, stylish De Palma dus. Maar ik vind dat we dat deze man niet mogen verwijten. Hij ademt cinema, zijn passie druipt van het scherm, en dat is mooi om te zien. Ik zal hem zeker ooit nog 's herbekijken.

Femme Fatale is een film zoals ik ze graag zie, een thriller/mystery met een erotisch, zwoel sfeertje en een heerlijke twist waarin de femme fatale krijgt wat ze verdient. De film kent een beetje naakt en een heerlijke striptease. Typisch wat je van een De Palma film kan verwachten dus. Als je niet in de sfeer zit heb je bij De Palma meestal last van langdradigheid, maar in deze film zat ik wederom te genieten. Na de indrukwekkende openingsscène zakt het verhaal helaas een beetje in, maar slecht wordt het nergens. De muziek weet dan ook weer knap de aandacht vast te houden.

Femme Fatale eindigt een beetje atypisch tov een standaard neo-noir aangezien Rebecca Romijn hier droomde wat haar toekomst zou zijn als ze het leven overnam van haar dubbelgangster.. Het plot doet van ver wat denken aan Mulholland Drive maar ik zou de vergelijking verder toch niet echt gaan maken. De moraal en thematiek van het verhaal is daar toch anders. Voor mij is Femme Fatale duidelijke neo-noir denk ook maar aan de Venetiaanse blinden, de man die in de val lijkt te trappen van de femme fatale (of toch niet? ), vaak wat donker gefilmd en een aantal plottwists.
Heerlijk want zo zie je ze niet vaak meer.

Schandalig gemiddelde.

De films van Brian de Palma hebben naar mijn smaak in de loop van de jaren heel erg aan kwaliteit ingeboet. Dit onzinnige misdaadmysterie is daar een voorbeeld van, de blote borsten van Rie Rasmussen ten spijt. Het thrillerelement is ver te zoeken. En dat playmate Rebecca Romijn gespeend is van acteertalent, wist ik al langer. Niet alleen zij, ook De Palma toont in deze film zijn meest zuinige kant.

De synopsis hierboven slaat trouwens ook nergens op. Die is geschreven door iemand, die de film niet gezien heeft (een "de klok en de klepel"-verhaal).

Ik was de eerste keer niet enthousiast over deze DePalma. Maar omdat Black Dahlia bij herziening toch ijzersterk bleek, gaf ik ook deze een tweede kans.

De film begint met een ‘steamy’ juwelenroof, die het meer moet hebben van de geweldige cinematografie dan van de geloofwaardigheid. Dat geldt eigenlijk voor de hele film. Het is vooral stijlvol in beeld gebrachte onzin. Het zijn het vakmanschap van DePalma en de looks van Romijn die toch voor een fijne kijkervaring zorgen. Het script is toch een beetje een zooitje. Maar goed, heb me er wel beter mee vermaakt dan de eerste keer, maar het blijft een wat zwakkere DePalma.

3,5 (was 2*)

Werd in 2002 afgedaan als een matige film van een regisseur op zijn retour, maar won daarna aan reputatie. Zoals wel meer bij DePalma is hij ook hier driftig aan citeren. Vooral film noir ditmaal. In het begin van de film zie je zelfs letterlijk beelden van Romijn-Stamos die naar Double Idemnitiy zit te kijken. De titel is een van de beroemde veel voorkomende noir-archetypen en zelfs de grote plottwist verwijst weer naar een andere noir. Het begin is lekker spectaculair en fraai opgebouwd. Maar zoals vaker bij DePalma blijkt het meer een stijloefening dan een geloofwaardige film en het is eigenlijk bijna altijd een beetje sleazy. Maar zo stijlvol sleazy dat hij er makkelijk mee wegkomt. Met her en der duizelingwekkend camerawerk. Ook met de plottwist was bijna niemand weggekomen. Maar DePalma geeft de film een voor zijn doen haast filosofisch laagje mee. Ineens blijkt de film te gaan over verlossing. En dat komt nogal onverwacht en geeft meer stof tot nadenken dan gebruikelijk bij een film van DePalma. Niks mis mee.

De vergeten film van De Palma. Is zelfs een grote stijloefening in het neo-noir genre. De camera-uitvoering is speels en creatief met o.a. splitscreens, het versmelten van actualiteit en fictie, verwijzingen naar noir klassiekers, een POV-camerawerk, etc. Geen wonder dat de film hoger beoordeeld wordt door cinefielen dan bij het doorsnee-publiek.

Het eerste half uur met de lange intro-scène op het festival van Cannes is van een erg hoog niveau, dat helaas niet volgehouden wordt. Eén van de grote tekortkomingen is Romijn zelf die weliswaar een topmodel is maar het charisma mist voor het vormgeven van een femme-fatale personage in een dergelijke misdaadfilm. De twist op het einde waarin twee tijdslijnen onthuld worden en het lot van enkele details afhangt maakte me ook niet bepaald warm. Maakte de film plots te vergezocht. Wel wat op te merken maar een bijzondere film is het wel.