Femme Fatale (2002)

" ladies and gentlemen, this has been Zorro and Mystique: striptease seduction "

Een reactie hierop : Rebecca Romijn, dance scene - YouTube

Toch wel een vreemde film. Het is een thriller maar ik vond hem niet bepaald spannend. Vond hem ook geen typische (neo-)noir. Technisch wel heel knap gemaakt. Hier en daar lees ik dat de film refereert aan David Lynch en daar kan ik nog wil inkomen. Als je de film bekijkt, krijg je eerder de indruk dat het verhaal een kapstok is om alle truken uit de cinemadoos te halen, stylish De Palma dus. Maar ik vind dat we dat deze man niet mogen verwijten. Hij ademt cinema, zijn passie druipt van het scherm, en dat is mooi om te zien. Ik zal hem zeker ooit nog 's herbekijken.

Femme Fatale is een film zoals ik ze graag zie, een thriller/mystery met een erotisch, zwoel sfeertje en een heerlijke twist waarin de femme fatale krijgt wat ze verdient. De film kent een beetje naakt en een heerlijke striptease. Typisch wat je van een De Palma film kan verwachten dus. Als je niet in de sfeer zit heb je bij De Palma meestal last van langdradigheid, maar in deze film zat ik wederom te genieten. Na de indrukwekkende openingsscène zakt het verhaal helaas een beetje in, maar slecht wordt het nergens. De muziek weet dan ook weer knap de aandacht vast te houden.

Femme Fatale eindigt een beetje atypisch tov een standaard neo-noir aangezien Rebecca Romijn hier droomde wat haar toekomst zou zijn als ze het leven overnam van haar dubbelgangster.. Het plot doet van ver wat denken aan Mulholland Drive maar ik zou de vergelijking verder toch niet echt gaan maken. De moraal en thematiek van het verhaal is daar toch anders. Voor mij is Femme Fatale duidelijke neo-noir denk ook maar aan de Venetiaanse blinden, de man die in de val lijkt te trappen van de femme fatale (of toch niet? ), vaak wat donker gefilmd en een aantal plottwists.
Heerlijk want zo zie je ze niet vaak meer.

Schandalig gemiddelde.

De films van Brian de Palma hebben naar mijn smaak in de loop van de jaren heel erg aan kwaliteit ingeboet. Dit onzinnige misdaadmysterie is daar een voorbeeld van, de blote borsten van Rie Rasmussen ten spijt. Het thrillerelement is ver te zoeken. En dat playmate Rebecca Romijn gespeend is van acteertalent, wist ik al langer. Niet alleen zij, ook De Palma toont in deze film zijn meest zuinige kant.

De synopsis hierboven slaat trouwens ook nergens op. Die is geschreven door iemand, die de film niet gezien heeft (een "de klok en de klepel"-verhaal).

Ik was de eerste keer niet enthousiast over deze DePalma. Maar omdat Black Dahlia bij herziening toch ijzersterk bleek, gaf ik ook deze een tweede kans.

De film begint met een ‘steamy’ juwelenroof, die het meer moet hebben van de geweldige cinematografie dan van de geloofwaardigheid. Dat geldt eigenlijk voor de hele film. Het is vooral stijlvol in beeld gebrachte onzin. Het zijn het vakmanschap van DePalma en de looks van Romijn die toch voor een fijne kijkervaring zorgen. Het script is toch een beetje een zooitje. Maar goed, heb me er wel beter mee vermaakt dan de eerste keer, maar het blijft een wat zwakkere DePalma.

3,5 (was 2*)