Buena Vista Social Club (1999)

Prachtige muziek, alleen de teksten zijn soms niet al te diepgaand;

"Er ligt wat hooi op de weg, haal het weg anders kom ik er niet langs" Zoiets is me nog bijgebleven.

Kwalitatief begon de documentaire niet echt sterk. Meer een standaard documentaire rond deze heerlijke muziekband. Toch kwam stilaan het geheel toch in gang en kreeg je een warme en kleurrijk beeld van Cuba en de onterecht in de vergetelheid geraakte stermuzikanten. Artiesten die uitblinken op muzikaal vlak en die na al die jaren nog steeds met evenveel passie op het podium staan. De documentaire gaat stelselmatig alle artiesten uit de groep af om ze op een gezellige manier voor te stellen. Ry Cooder wordt gelukkig op het einde pas weergegeven. Ook al is hij evengoed een sterk muzikant, toch mogen de Cubaanse muzikanten op de voorgrond staan en wordt Cooder niet op een schavotje gezet als redder van de Cubaanse muziek. De echte artiesten zijn de Cubanen en dat komt gelukkig wel naar voren in deze film. De muziek is natuurlijk ook heel aangenaam om te beluisteren en de teksten worden mee vertaald zodat je ook inhoudelijk mee kan volgen waarover de liedjes gaan. Een ijzersterke band met een mooie documentaire. Had misschien beter gekund, al is het nu al een pareltje geworden die je zeker moet zien. 4*

Gewoon in een woord PRACHTIG! Het leven, de muziek, het non- materialisme, de droevenissen en blijdschappen. Alles is zo tastbaar in deze docu. Ik wilde meteen weer terug!

Bijzonder leuk om eens te zien, de hele muzikale sfeer en heropleving (met als toppunt het optreden in Carnegie Hall) worden schitterend in beeld gebracht. De autobiografieën worden ook kort en bondig gehouden waardoor het niet te snel in verveling geraakt en de muziek verder kan aangehaald worden, enige minpunten aan deze documentaire? Misschien Ryd Cooper, om de een of andere reden vond ik hem ietwat saai overkomen. Al bij al meer dan geslaagd, met erg fijne en grappige muziek - vooral het spelplezier van de "Super-Abuelos" is erg mooi om te zien.

Aardige docu, met geweldige muziek. De interviews gaan misschien wat te weinig de diepte in, terwijl de optredens wat langer hadden mogen duren. Wel mooi gefilmd en Wenders maakt mooi inzichtelijk dat je ook als je de 80 of zelfs 90 gepasseerd bent nog in staat kan zijn fantastische dingen te doen. 3,5 sterren.

Ode aan Cuba en het leven. Unieke en bijzondere samenwerking tussen Ry Cooder en de Cubaanse oudmuzikanten, die nog verrassend goed spelen. De muziek (oude Cubaanse volksliederen) is prachtig en tijdloos, al is de dieperliggende betekenis voor Westerlingen misschien niet altijd even goed te begrijpen.

Hier kan ik eigenlijk kort over zijn; een prachtige, indrukwekkende documentaire.

In die periode was alle Cubaanse muziek ineens een enorme hype. Lijkt nu weinig van over. De meeste artiesten (super abuelos) uit de docu. zijn inmidels ook overleden en hebben onverwacht een mooie en verdiende oude-dag gehad.

Ruben Gonzalez is voor mij de muzikale uitschieter, wat een (bescheiden) vakman.

Als reactie op de uiterst succesvolle CD met dezelde titel is deze docu. erg geslaagd.

Bijna een IMDB 10/10, ware het niet, dat ik het jammer vind, in muzikaal opzicht gezien dan, dat vader en zoon Cooder mee-jammen op de sessies in deze doc. Had graag alle instrumenten door Cubanen uitgevoerd gezien. Kan me niet voorstellen, dat Cuba geen uitstekende gitaristen en percussionisten had. Verder zijn de Cooders te veel in beeld. Vind die Joachim Cooder totaal geen uitstraling hebben trouwens, ondanks zijn generaal Custer-look. Hij heeft ook niets zinnigs in te brengen, valt buiten de toon, geen chemie met de rest van de artiesten. Hij geeft ook al ergens aan, dat ze hem niet erg serieus namen ("de man met die rare klanken").

Daarom een IMDb *9/10.

PS

Zie zojuist, dat ik de 7.000ste stem ben voor deze doc. op de IMDb.

De DVD is in video en audio opzicht een gigantische verbetering tov de VHS. Deze DVD is sedert 2004 niet meer in produktie; kijk uit naar een Blu-ray release!

Er wordt in sommige van de vorige posts nogal laatdunkend en negatief over de bijdragen van de Coodersgedaan en dat vind ikmoeilijk te begrijpen. Het is toch aan deze heren te danken dat de Cubaanse muziek uit de vergetelheid is getrokken. Hierdoor kunnen we nu degenen die ervan houden genieten van deze muziek. (Hetzelfde heeft hij met de Maliaanse blues-legende Ali Farka Toure gedaan, maar dat had in het westen helaas minder impact).

Helaas betekende het succes dat de CD in elke winkel, elke tearoom en elk cafe werd en wordt opgezet. Iets wat ook de cd bij de Amelie-film overkwam.

Jammer, want dan slaat de verveling toe. En dat doet weer geen recht aan de fantastische muziek. Het is deze muziek die de boven toon voert in de film. Niet door deze uit den treure af te spelen, maar door de achtergrond te tonen: 'waar komt deze muziek vandaan, wie zijn die mannekes toch?'

Dan die mooie manier van fimen en de prachtige kleuren en beelden daarmee in combinatie: heerlijk.

Kos had het over een sigaar en dan de cd op. Ik raad een Cohiba aan, een luie stoel en dan lekker genieten op balkon of terras.

Eens een ander geluid over Cuba dan de deprimerende verhalen over onderdrukking; mensen die lang en gezond leven en al zuipend, liefhebbend en muziek makend door het leven gaan en blij zijn vrij te zijn van materialistische verleiding. Wim Wenders verfilmd dit op de meest rustieke manier mogelijk en dwarrelt met zijn steady-cam net zo vogel vrij door de straten als de personages in de film. Bueno Vista Social Club is werkelijk een prachtige film en een waanzinnig document.

Prachtige documentaire die het voor mij vooral moet hebben van de schitterende Cubaanse muziek en de mooie beelden uit Havana van de in verval geraakte oude huizen uit het Spaanse koloniale tijdperk en de oude verroeste vehikels uit het Amerika van de jaren vijftig die het nog steeds goed bleken te doen in de straten van Havana. Hoe mooi kan verval zijn. Toch maar goed dat het kapitalisme sinds de revolutie in Cuba daar geen poot meer aan de grond heeft gekregen anders zouden project-ontwikkelaars die mooie oude schilderachtige wijken met de grond gelijk gemaakt hebben en er betonnen kolossen hebben neergezet zoals in de grote Amerikaanse steden. Ook mag natuurlijk niet onvermeld blijven de zeer sympathiek ogende bejaarde muzikanten die nog echt een hart voor muziek hadden.

Waardering; verhoogd naar 4,5*

Sinds 19 juli 2012 op Blu-ray.

Prachtige film. Geeft goed het karakter van Cuba en de Cubanen weer. Een wereld van herkenning wanneer je zelf net op het Caribisch eiland geweest bent. Uiteraard begint en eindigt de film met 'Chan Chan'. Want dat heurt zo.

Ik heb helemaal niets met latijnsamerikaanse muziek, waardoor mijn waardering voor deze sympathieke documentaire nogal laag uitvalt. De ontstaansgeschiedenis van het project en de interviews met de veelal bejaarde betrokkenen zijn de moeite waard, maar worden afgewisseld door langdradige en saai gefilmde muziekfragmenten. Logisch natuurlijk, daar draait het tenslotte om, maar ik werd er al snel een beetje kriegel van. Ik had liever meer archiefmateriaal en interviews willen zien, en heel wat minder muziek willen horen.

Deze documentaire eens bekeken en het was eens interessant om eens gezien te hebben. Je krijgt een korte bio van alle leden, met ondertussen stukken van hun optredens. Verder zijn er nog aanvullende beelden uit Cuba en New York. De muziek is wel mooi en lekker zomers. De liedjes worden ook telkens vertaald, was ook wel eens tof was om te weten waarover ze zongen.

Deze documentaire ooit al gezien en ik ben nog steeds zwaar onder de indruk. Het project van Ry Cooder had tot doel om nog eens de zwaargewichten van de salsa te herenigen voor een laatste wapenfeit... een optreden in Carnegie Hall. De musicoloog had gelijk : de meeste "founding fathers" van de Cubaanse salsa waren nog in leven, en tien jaar laten waren Compay Segundo, Ibrahim Ferrer en Ruben Gonzales overleden. Hij trok naar Cuba samen met zijn zoon voor een reünie en studio-opname. Je ziet ook dat deze oudjes hier veel plezier in vonden.

Het gaat niet om alleen maar muziek maar om muzikaal erfgoed.. het opnemen van een stuk essentiële Cubaanse cultuur. In die zin voel je hoe belangrijk dit werk is. Maar wat een talent hadden die mannen : Gonzales moet één van de beste pianisten zijn die ik aan het werk heb gezien. En zonder partituur dankjewel ! En dan die mariachi stem van Ochoa... Subliem! Tussen de muzikale stukken door hoor je ook autobiografische vertellingen en anecdotes over wie die mensen waren, waar ze vandaan kwamen en hoe ze in de lokale muziekwereld geraakt zijn.

De documentaire voelt heel relevant aan naar volgende generaties toe, hoewel ik misschien wat meer achtergrond miste over de roots van hun muziek : de Afrikaanse invloed, de muzikale inspiratiebronnen, de zogenaamde Buena Vista Club in de jaren 40 e.d. Ook de verwondering van de muzikanten in de Big Apple was leuk om te zien... en te bedenken dat ik zelf anderhalf jaar eerder in 1996 op dezelfde plaats op de Empire State Building stond om het vrijheidsbeeld te zien.

Als documentaire maar matig interessant. Maar gelukkig tilt de muziek het niveau omhoog. Het verhaal is ongetwijfeld welbekend, ook voor mij - het album heb ik ook al vaak genoeg geluisterd, maar de docu was er nog niet van gekomen. Hoe dan ook, Ry Cooder zoekt een aantal salsa-legendes uit Cuba op, die inmiddels goed op leeftijd zijn maar nog steeds een aardig deuntje kunnen spelen. En zorgt ervoor dat ze samen nog wat fraaie muziek spelen.

Er komt veel live-muziek voorbij, met name van een optreden in Carré. De muziek is prima en dat de muzikanten ervan genieten is ook duidelijk. Met ondertiteling wordt de muziek er niet veel beter van, trouwens . Maar goed, naast de muziek is dit weinig boeiend. Het wisselt oppervlakkige gesprekjes met een paar Cubaanse oudjes, die weinig interessants te melden hebben, af met heel veel toeristische shots vanuit Cuba. Alsof ik het vakantiealbum van m'n ouders aan het bekijken ben. Niet dat dat heel vervelend is om naar te kijken hoor, bij gebrek aan erzelf heen reizen vind ik het altijd wel fijn om wat exotische beelden te zien, maar hier blijft het een beetje bij 'Cubanen die over straat slenteren', 'overvolle ouderwetse bus' en 'bananen die in een vrachtwagen geladen worden'. Het kijkt lekker weg, maar het ontroerde of intrigeerde me nou niet echt.