Koyaanisqatsi (1982)

Toch een van mijn favoriete films. In 2010 mocht ik de film eindelijk een keer met live muziek van Philip Glass erbij zien. Dat was de 25ste keer dat ik Koyaanisqatsi zag en dat zo'n 25 jaar na de eerste keer. Door deze film ben ik naar de muziek van Glass gaan luisteren en voor mij is dat al tig jaar het summum op muziekgebied. Maar ook de beelden van Reggio en alle films die ik van zijn hand heb gezien, hebben indruk op mij gemaakt. Koyaanisqatsi is zo'n film waar je van houdt of die je haat. Vreemd genoeg vinden de organisatoren van concerten het elke keer weer nodig om bij live uitvoeringen te vermelden dat het de Nederlandse premiere is. Sinds 1987 (Vredenburg , Utrecht) zijn er de nodige Nederlandse premieres van deze film (met muziek van philip Glass live) geweest. Mooi dat Mojo PG en zijn ensemble in 2016 ook wist te strikken voor wederom 2 'premieres' .n.l. op lowlands en in de HMH. Tijdloos - dat is het woord ......

Doet mij wat denken aan 2001: a space odyssey. Mooie beelden met muziek en een wat filosofische boodschap achter. Bij beide films zie ik wel de originaliteit en het vakmanschap, maar kan ik er zelf totaal niets mee. Ik word eerder zenuwachtig van zo'n films. Koyaanisqatsi is voor mij dan ook eerder een verdienstelijk experiment dan een goeie film. Zo iets dat je op school maakt en waar de leraar van verschiet dat er een groot talent in z'n klas ziet dat met de geleerder technieken iets maakt waar anderen van kunnen dromen.

Qua beelden zijn er ondertussen al mooiere dingen gemaakt. Anno 1982 zal dit best indrukwekkend geweest zijn. Als je toch kijkt naar oudere beelden die in combinatie met muziek meer zeggen dan dialogen, hou ik eerder van Jacques Tati of van deze Bert Haanstra - Glas (1958)

Goeie documentaire over de wereld en haar bewoners. Een toch wel uniek (tijds)-document waarbij de beelden veelal versneld of vertraagd zijn. De prachtige muziek van Philip Glass geven die beelden een bepaalde spanning en mystiek mee. Alhoewel je je er vrij gemakkelijk door mee kan laten slepen, had het ook zeker niet veel langer moeten duren.

Ik zie dit als de voorloper van Baraka (1992) en Samsara (2011).

Buiten de vervolgen van Reggio zelf natuurlijk.

Ik zeg het nog maar eens (er is beeld weggehaald in de dvd):

De IRE-versie (is ergens te downloaden) geeft het volledige beeld weer en is ook scherper,

vergelijk hier:

http://www.dvdbeaver.com/film/DVDCompare2/koyaanisqatsi.htm

Zo is de film gewoon full-screen te bekijken, zoals je ziet een behoorlijk verschil...

Dat gebeurd(e) helaas heel vaak op het medium dvd. Ik was idd niet weg van de beeldkwaliteit.

Toch ben ik blij met het origineel, een dvd uitgave waar ook deel 2 Powaqqatsi (1988) in zit.

Hoop wel ooit deze film in HD te kunnen zien met het hele beeld.

Na al die hoge cijfers nog even terug gekeken, maar nee: mijn oordeel blijft. Het is een vreselijk pretentieuze, politieke correct film die vooral oersaai is en waarbij de muziek bij vlagen volkomen bombastisch is. Bij mij roept dit vooral irritatie op.

Wat is er politiek correct aan dan?

En wat is er mis met correctheid?

Neem alleen al de subtitel: life out of balance. Deze film heeft een boodschap en die moet vooral heel hard in je snuit worden gedrukt. Namelijk: wat maken we er als mensheid toch een zootje van.

Ik hou zelf meer van de subtiele aanpak.

Dat heeft nochtans niks met de term 'politieke correctheid' te maken, juist integendeel: de term politieke correctheid slaat op het op verzachtende toon praten over zaken om een bepaalde groep mensen niet te kwetsen (maar wordt tegenwoordig vrijwel alleen nog te onpas gebruikt, waarvan dit een fraai voorbeeld is).

In die tijd was het ook een beetje een algemene gedachte, terwijl m.i. nu blijkt dat het allemaal zo'n vaart niet gelopen is (in de westerse wereld, want die wordt hier aangesproken). Is toch iets heel anders dan de verstikkende politieke correctheid van nu.

Ik zie de combinatie beeld/muziek als een geslaagd "totaalkunstwerk", de boodschap raakt me eigenlijk niet meer zo; naar mijn mening een beetje verouderd, net als de talloze "koude oorlog-thrillers", die als film op zichzelf gewoon prima kunnen zijn, terwijl we nu (nog) geheel buiten die dreiging leven.

klik

en

klik

Ik vind de boodschap juist niet om die reden verouderd, het is zelfs verergerd in mijn perseptie.

In deze film wordt duidelijk gemaakt dat het op de aarde gewoon veel te druk is met mensen.

En dat is nu nog veel erger geworden.

Toen deze film gemaakt werd waren we met 4, 7 miljard menselijke zielen op deze aardkloot.

Inmiddels zijn we met 7,4 miljard mensen, en dit loopt in rap tempo op.

En waar de mens is gaat flora en fauna hard achteruit, er sterven bijvoorbeeld op dit moment meer diersoorten uit dan in de afgelopen paar miljoen jaar.

De hele wereld is vergiftigd met onze plastic, roetdeeltjes etc...

Ik vind deze film daarom niet actueel, maar een oude boodschap die nu al achterhaald is omdat de wereld sinds die tijd nog alleen maar meer kapotgemaakt is en wordt.

Voor een iets optimistischer blik kan je bij Hans Rosling terecht, deze bijvoorbeeld over de groei van de wereldpopulatie. Maar qua impact op de leefwereld deel ik je mening, zeker.

Er is geen klimaatprobleem, elk tegengeluid wordt door de msm geblokkeerd. En aangezien de meerderheid niet verder komt dan de NPO blijft men dit maar beweren.

Maar goed, dit is een andere discussie.

Ik ben het niet met je eens maar ga hier maar niet verder met je over in discussie, komen we toch niet uit.

Koyaanisqatsi is een experimentele film van Godfrey Reggio. De titel betekend 'Leven uit balans' in de taal van de Hopi Indianen en de film handelt dan ook over de manier waarop het moderne menselijke leven invloed heeft op de wereld om ons heen.

Audiovisueel was het een hele ervaring. Erg indrukwekkende beelden en goed gebruik van slow-motion en timelapse. Sommige momenten waren zo perfect vastgelegd dat je haast niet kan geloven dat het niet tot in de puntjes is geënsceneerd. De scène op de snelweg was ook een leuke knipoog naar Andrei Tarkovsky die in Solaris een soort gelijk iets had gedaan. Verder zat er ook veel stock-footage in de film, bijvoorbeeld van tanks en raketten uit de Sovjet Unie. Philip Glass maakte een schitterende en zeer toepasselijke soundtrack bij de film, waarin hij orkestrale instrumenten en analoge synthesizers combineert. Hoewel zowel film als soundtrack in herhaling kunnen vallen en niet voor iedereen toegankelijk zullen zijn, bleef mijn blik aan het scherm gekluisterd. Ik vond de film ook wel een eye-opener wat betreft het ontbreken van 'verhaal' of dialoog waardoor de beelden voor zichzelf gaan spreken en meer nadruk krijgen.

Hoewel het nergens in de film wordt toegelicht (behalve dan in obscure indianen-talen) is de boodschap van de film vrij duidelijk. De mens leeft niet in balans en vervuild het milieu, wat tot de ondergang zal lijden. De film is een interessant portret van de jaren '80, toen dit onderwerp nog meer beladen was als nu. Vond het ook mooi gedaan hoe Reggio het individualisme in Amerikaanse megasteden vergeleek met worstjes in een fabriek en straten vergeleek met printplaten.

Toch vond ik het beeld dat in de film werd geschetst wel eenzijdig. Ondanks het buitengewone van de film, blijft het wel door en door Amerikaans. Er is enkel de uitgestrekte en pure natuur en de grote metropolen, er is niets tussenin. Waar zijn boerderijen, kleine dorpsgemeenschappen, primitieve volken die kleinschalig leven of Europese steden met historische achtergrond? Op den duur ging de trip in de stad ook enigszins vervelen. Al snap ik wel dat Reggio hiervoor gekozen heeft en vond ik de nachtelijke straten en de lucht gereflecteerd in moderne kantoren wel een interessant beeld opleveren. Iets dat me ook bijbleef waren de beelden van gebouwen (waar op het oog helemaal niets mis mee was) die werden opgeblazen, ook zoiets vreemds en typisch Amerikaans. Waarom iets nieuws bouwen als er al iets staat waar in gewoond kan worden?

Al met al geen perfecte film, maar wel een heel erg bijzondere. Een audiovisuele ervaring die je ook aan het denken zet, of je je nu kan vinden in Reggio's boodschap (zoals jij die interpreteert) of niet. Daarnaast ook waardevol portret van de jaren '80 en een zeer geslaagd experiment.

Bijzondere cinema! Heb kennis gemaakt met deze regisseur op het film fest Gent enkele jaren geleden waar ze toen "Visitors" vertoonden. We gaan direct het tweede deel ook eens checken.

Erg sterk, meermaals geïmiteerd, maar nooit geëvenaard...

Nogmaals: de IRE-versie moet je hebben, de gewone DVD heeft veel beeld weggelaten.

Een paar jaar geleden was ik op Lowlands, en daar deed Philip Glass een show waarin hij met een live-orkest de door hemzelf gecomponeerde muziek van de film Koyaanisqatsi (1982) ten gehore bracht. Op de achtergrond werd de film geprojecteerd. Ik vond het een prachtige live-ervaring, al was het in de tent wel erg warm en deden mijn voeten veel pijn na drie dagen feesten. Na een kleine drie kwartier vond ik het dan ook welletjes.

Gisteren kreeg ik de kans om de film in zijn geheel te zien, en wederom heb ik me uitstekend vermaakt. De film, eigenlijk een soort documentaire, bestaat uit sfeerbeelden van de prachtige natuur en de hectische wereld waarin we leven, uiteraard begeleid door de hypnotiserende klanken van Philip Glass. Een bijzondere ervaring. 4*

Ontzettend interessante docu, heeft veel weg van gedeeltes uit films als 2001 A space Odeyssey, The Tree of Life & Requiem for a Dream. Het verschil tussen Koyaanisqatsi en die werken is dat in die werken dosering kracht en urgentie geeft. De overkill aan beelden in Koyaanisqatsi zorgt ervoor dat het onsamenhangend en fragmentarisch aanvoelt voor mij.

Prachtige..mag ik zeggen..indrukwekkende beelden en dan die fantastische muziek van Glass.

Zo blij dat ik dit live heb gezien olv. Philip Glass, nog meer waardering gekregen voor deze film.

In een moment van reflectie op de pandemie en de wereld waarin we leven, dacht ik vandaag spontaan terug aan deze film. Ik zag hem pakweg 15 jaar geleden, en ontdek nu ter plekke dat ik er nooit op had gestemd.

Wellicht lijkt het allemaal minder relevant als ik morgen 'terug op aarde' ben, maar mij bekroop opnieuw de indringende boodschap van de 'wereld uit balans', vergezeld van prachtige muziek. Wellicht een herziening waard in deze tijden!

Koyaanisqatsi is een audiovisuele ervaring om u tegen te zeggen. Het visuele aspect was bij momenten oogverblindend mooi en gaf een mooi relaas weer van enerzijds prachtige natuurbeelden en -fenomenen, maar ook de impact van de mens op die natuur met zijn industriële ontwikkeling en consumptiedenken anderzijds. De beelden werden knap gemonteerd en waren erg flitsend, zeker die mensenstromen of het autoverkeer vond ik fascinerend. Flitsend en soms versneld waardoor sommige kijkers misselijk kunnen worden bij het bekijken ervan.

Daarbovenop krijgen je oren ook de nodige stimulansen met de opzwepende beats van Glass. Eigenlijk wel een docu/film die ik graag had ervaren op groot scherm in de bioscoop waar wellicht dit alles nog extra sterk naar binnen komt. De film geeft een mooie insteek en heeft een mooie achterliggende boodschap. Fijn!

‘Koyaanisqatsi’ was de debuutfilm van de Amerikaanse regisseur Godfrey Reggio, die de titel ontleende aan de Indiaanse Hopi-taal, waar het woord zoveel betekent als “een leven uit evenwicht”. Het is dan ook een pamflet-achtige film, waar de schoonheid van ongerepte natuur wordt afgezet tegen door de mens gecultiveerd en geïndustrialiseerd gebied. En ja, het is druk in de steden, maar de oneindige slierten voetgangers en autolichten leveren ook weer hun eigen schoonheid op. De beelden zijn strak gemonteerd op de voor de film gechreven minimal music van het door componist Philip Glass geleide ensemble. De soundtrack betekende (tot afschuw van veel van zijn collegae) de definitieve doorbraak van Glass naar een mainstream publiek.

Ik heb een tijdje geleden Samsara gekeken en die film laat zich makkelijk met deze film vergelijken. Beide films zijn niks voor mij. Enige boodschap kun je hier wel uithalen, maar het is toch vooral anderhalf uur lang kijken naar een enigszins willekeurige aaneenschakeling van beelden. Soms fraaie beelden, maar veelal ook niets bijzonders. De nogal monotone en bombastische soundtrack is niet echt fijn om naar te luisteren. Ik laat zoiets als dit in het vervolg maar aan mij voorbij gaan.

Toch duren beide versies precies even lang.. Hoe kan dat dan??

Twijfel dus of ik de ire versie zal kopen

Leuke kliks, maar er is veel onenigheid over (al komt de andere kant niet in de media, behalve twitter) en er zit veel geld en business achter...... Modellen hebben weinig nut gebleken meestal, zeker die over het klimaat. Wat was er mis met de tijd dat we te voet naar Ierland konden lopen ......

de IRE versie laat het origineel zien, om "breedbeeld" te verkrijgen hebben ze boven en onder beeld weggesneden.

Naar mijn weten niet te koop, maar eenvoudig te downloaden na wat gegoogle.

Uiteraard is de speelduur gelijk, er is niet in geknipt.

Ik lees nu dat hij toch is uitgebracht op DVD. Ken prijskaartje niet... maar eenvoudig te vinden en te downloaden.

Ik schrijf wel vaker bij zulke films dat het museumvideokunst is. Leuk om eens te zien, om voor zo'n groot scherm te staan, maar ook fijn dat je in eigen tempo door kan lopen als dit soort kunst in een museum te zien is.

En dan is dit ding dus zo'n film die 90 minuten duurt. Dat is echt veel te lang. Niet dat de film slecht is per se, maar wel langdradig, vrij eentonig en ook niet heel bijzonder (zeker niet 40 jaar na dato). Veel in versneld tempo, waardoor de film te veel van hetzelfde is. Af en toe wel aardige beelden van de grootstad en het drukke leven maar dat is te weinig krachtig om lang te boeien. Eigenlijk al geen kwartier, laat staan anderhalf uur. Ondanks dat het niveau nergens daalt, vaak mooi genoeg is en met fijne muziek. 2,0*.

Omdat er "breedbeeld" van gemaakt is door boven en onder beeld weg te snijden. Dat verandert dus niets aan de duur.