Baraka (1992)

Wat een adembenemende trip !! en wat een soundtrack.

Hierdoor krijg ik nog meer zin om te wereldreizen

Uniek stukje cinema dit !

Schitterende beelden, maar eigenlijk laat de film mij achter in diepe droefenis.

Geestverruimende film, als je de context begrijpt.

Prachtige beeldende cinema, niveau 2001: ASO. 4,5*

Heerlijke beelden om bij weg te filosoferen, ik mag hier graag naar kijken. Maar naast een aantal hoofdthema's was er niet echt een duidelijk verband of verloop in Baraka te ontdekken en daardoor voelde het geheel toch vooral een beetje als los zand. Voegt thematisch ook vrij weinig toe aan grote broer Koyaanisqatsi ook al ligt de nadruk hier veel meer op religie, blijven er vooral heel veel mooie plaatjes over.

Op 70mm te zien in EYE op 15, 29 en 30 december

Indrukwekkende documentaire, bestaande uit een reeks thematisch verwante beelden ondersteund door muziek. Geen voiceover, geen hapklare opbouw; de kijker moet zelf betekenis zien te geven aan de voortdurende beeldenstroom. Imposant in elkaar gezet, met schitterend camerawerk en veel ingenieus gebruik van timelapse -fotografie. Het is wel even slikken wanneer je de straten van Bhaktapur langs ziet komen, gezien de recente aardbeving in Nepal.

Na vele herzieningen nog steeds fantastisch.

Zoals de film zelf, heb ook ik geen woorden om deze visuele ervaring te beschrijven.

Sterk begin, middelmatig einde, maar een zwak middengedeelte.

De eerste 30min vond ik uiterst genietbaar. Vooraf was ik een beetje bang dat het iets te veel beelden van mooie dingen gingen zijn ipv mooie beelden op zichzelf. Dit was in het begin zeker niet het geval. Hoewel het geen overdonderende shots bevat, is de cinematografie goed genoeg en voert het zijn job met verve uit. De 'Kecak'-scène verdient een speciale vermelding, erg mooi.

Na ruwweg een halfuurtje verandert de toon en verdwijnen de shots die de natuurlijke en culturele pracht van onze aarde vastleggen. Eerst krijgen we versnelde beelden van menselijke activiteit en industrie (lopende banden, fabrieken, (mensen)verkeer, enz), erg gelijkend op de shots in koyaanisqatsi. Persoonlijk spraken deze shots me helemaal niet aan en vele waren ook gewoon lelijk. Ik denk dat de maker hier eerder een politiek punt wou maken en dit gaat (voor mij) ten koste van de beleving. Hierna volgt een sequentie (met al even lelijke en saaie shots) waarin armoede en menselijk lijden centraal staan. Natuurlijk vindt ik dit allemaal erg betreurenswaardige zaken, maar het kwam mij allemaal iets te pedant over, alsof men wou dat ik me slecht zou voelen. Dit had een beetje een averechts effect en gecombineerd met de zwakke esthetiek van de beelden maakte dit deel een erg slechte beurt (zelfs de prachtige muziek van Dead Can Dance bij dit segment kon het helaas niet redden)

De film krikt naar het einde toe zijn niveau terug wat op, maar weet nooit terug de glorie van de eerste 30min te bereiken. We gaan hier ook een beetje full circle door een link te maken met een vervolg van bepaalde beelden uit het begin, maar erg veel voegt dit niet toe.

Algemeen gezien had ik op zich geen problemen met het gebrek aan eenheid tussen de beelden. Soms kan je heel even een thema ontwaren of zit er een kleine rode draad tussen enkele shots, maar vaak reis je de wereld rond in 1min zonder echt door te hebben wat deze beelden aan elkaar linkt. Dit is ook een beetje het geval bij Koyaanisqatsi, maar daar heb je de muziek die er één geheel van weet te maken. Bij deze film verandert de muziek erg vaak en daardoor mist het zijn kracht. Op deze manier wordt de film ook meer een collage van beelden zonder een narratief.

Een interessant kijkje in verschillende landen. Mooi in beeld gebracht, de muziek erbij vind ik goed gekozen en ik vind het een wonderlijke reis over de wereld. Wat zou ik graag willen reizen. Een film als deze stilt dat verlangen een heel klein beetje, of het maakt het verlangen juist groter, omdat ik het zo indrukwekkend vind om andere plaatsen en culturen te zien. Ik vind het een krachtige film, maar wel vond ik het toen het over de helft was, een beetje inzakken. 4*

Baraka. Een documentaire zonder voice-over. Nog niet direct eerder zoiets gezien, maar ik vond het nogal veel plaatjes kijken om plaatjes te kijken. Het voelt na een tijd ook erg fragmentarisch aan. De vergelijking met 2001: ASO snap ik dan ook wel. Maar ik vond 2001 ook een verschrikkelijk saaie ervaring.

De relatie tussen mens en natuur wordt op allerlei manieren in beeld gebracht. De vraag is wat ben ik daar nu wijzer uit geworden. Niets eigenlijk. Iedereen die niet onder een steen leeft, weet dat het Amazonewoud ontbost wordt. Iedereen weet dat er een gigantische steen in Australië ligt namelijk Ayers Rock. Iedereen weet dat er veel dierenleed ontstaat om te voorzien in onze menselijke behoeften. Iedereen weet dat sweatshops verschrikkelijk zijn om te werken. Het is een collectie beelden die ons tonen wat eigenlijk ieder van ons al zou moeten weten.

Ik vond de muziek ook niet hypnotiserend genoeg, soms zelfs beduidend slecht gekozen. Als je hier niet door de film wordt meegenomen wordt het al snel een heel saaie zit en dat is het dan ook geworden.
En dan mogen beelden nog meer zeggen dan woorden. Hier zegt het veel te weinig omdat het niets nieuws brengt onder de zon.