Powaqqatsi (1988)

Deze film is toch van een ander gehalte dan Koyaanisqatsi. Ik vond deze minder interessant.

Dit is dus echt een sof na het meesterlijke Koyaanisqatsi. Koyaanisqatsi is energierijk met zijn snelle beeldenstroom en opzwepende muziek. Powaqqatsi is het tegenovergestelde; slowmotionbeelden van mensen in klederdrachten begeleid door redelijke maar slome muziek. De ervaring is dus heel anders dan de ervaring van Koyaanisqatsi. Deze film kun je dus rustig skippen.....DiscoveryChannel is leuker. 2 sterren

Alshetdonkerisendelampiskapotdanishetheelnormaaldatikgeenqatsi

lol

Eigenlijk moet je deze film helemaal apart zien van Koyaanisqatsi. Okee, het betreft ook hier een film zonder verhaal en auteurs, maar daarmee houdt de vergelijking ook wel een beetje op.
Als je een mooie film wilt zien met goede (maar vreemde) muziek en prachtige, bijna hallucinerende beelden uit tweede- en derdewereldlanden dan zit je goed met deze film.
Is waarschijnlijk ook heel goed te pruimen als je stoned bent. Maar ja, dat geldt ook voor Koyaanisqatsi. Kan ik trouwens niet over meepraten... Ik heb nooit zwaardere drugs gebruikt dan koffie of alcohol.

Het slechtste moment om deze film te kijken is wanneer je recent Dolls hebt gezien. Al die mooie frisse kleurtjes in Dolls en wat krijg je dan op je Powabordsi geschoteld? Bruine, modderige, vieze, grauwige schimmelige beelden. Het was me allemaal iets te veel slow-motion waar het helemaal niet nodig was. Zo fascinerend als Koyaanisqatsi was, zo suf is Powaqqatsi. Toch zaten er wel een aantal mooie shots in de film, ik denk aan het watertje bij een laagstaand zonnetje en vooral de mooie shots bij de 'terassen'.

Aan het eind van de film wordt dan nog even vermeld dat Powaq, Tovenaar betekend... tja, dan had ik liever gehad dat Koyaanis Tovenaar betekende!

Bijna dezelfde eenzame hoogte als Koyaanisqatsi (die ik, zo'n tien jaar nadat ik 'm voor het eerst zag, nu uiteindelijk toch de maximale score heb toegekend).

Ach Yak, Wijsheid komt met de jaren, en met de herziening

Na het verbluffend mooie eerste deel (Koyaanisqatsi) was ik toch erg benieuwd naar deze film. Ook hier zit je weer vol verbazing te kijken naar schitterende beelden (helaas had ik af en toe het 'nou heb ik het wel gezien' moment) en te luisteren naar mooie muziek van Glass (ook helaas niet zo 'magisch' als de muziek van Koyaanisqatsi). 3*

Helaas heb ik Koyaanisqatsi niet gezien, maar ik was bijzonder onder de indruk van Powaqqatsi.
Het leegslurpen van de derde wereld om onszelf te verrijken wordt op onnavolgbare wijze in beeld gebracht, en de muziek van Philip Glass vloeit moeiteloos samen met de beelden.
Hypnotiserende film!! (ok, ik heb 'm gezien onder invloed van een jointje

En flinke tegenvaller invergelijking met Koyaanisqatsi.
2*.

Er stond op de DVD hoes dat het een trilogie was,maar wat is deel 3 dan?

Bedankt Starbright boy.

In vele opzichten beter dan Koyaanisqatsi, de muziek was in ieder geval beter en vrolijker. Ik hoop dat de derde deel ook net zo goed is maar ik heb gelezen van niet.

Een keer zelf zoeken kan ook geen kwaad he.

LOL
Oke, post is anderhalf jaar oud, maar ik las de reacties door en moest hier erg om lachen.
De film vond ik een teleurstelling na Koyaanisqatsi. Deze is toch wel een stuk minder, zowel de beelden als de muziek.

beter dan koyaanisqatsi

Een meesterwerkje, dankzij de prachtige beelden van Reggio en de meditatieve muziek van Glass. Qua beelden en muziek lijkt deze film meer op Reggio's Anima mundi uit 1992 dan op Koyaanisqatsi. Als liefhebber van de muziek van Glass hoor je van mij uiteraard niets dan goeds over de samenwerkingsprojecten van deze 2 mannen. 5*

Ellendige titel. Ik dacht gisteren Koyaanisqatsi te hebben gezien, blijkt het deze te zijn.

Maar wat geeft het als je hebt kunnen genieten van een prachtige film. Waanzinnige mooie en hypnotiserende beelden: de slow-motions, de kadrering, de effecten. Vooral het eerste gedeelte is van een onwaarschijnlijke schoonheid. Cinematografie in z'n meest pure vorm. Dat zwakt iets af als het moderne leven het beeld begint te domineren. Langzamerhand wordt het dan wat meer van hetzelfde, zonder overigens ooit saai te worden. Toch valt er genoeg te genieten, met onder meer prachtige close-ups van gezichten die je hart doen overstromen van sympathie.

Vele gedeelten zijn zeker goed voor 4,5*, maar over de gehele linie kom ik een halfje lager uit. Nu ben ik wel razend benieuwd naar Koyaanisqatsi.

Die zal je verwachtingen zeker ovetreffen.

Toch niet. Ik vind deze veel mooier (weet ik inmiddels).

Ook alweer enige tijd geleden gezien. Het vervolg op Koyaanisqatsi. Die viel me destijds wat tegen omdat ik te hoge verwachtingen had na het zien van die eerste film. Toch is dit ook een hele mooie. Weliswaar heeft ie niet de kracht en het overdonderende van Koyaanisqatsi maar er zitten hele mooie en bijzondere beelden tussen. Beelden ook die voor altijd op je netvlies gebrand blijven.
De mierenhoop van mensen op de berg aan het begin van de film bijvoorbeeld, die allemaal bemodderd een zware zak op hun hoofd naar boven sjouwen over een glad en gevaarlijk bergpad. Of het jongetje (of meisje?) dat keihard met een houten stok op de ezel voor zijn ezelkar slaat terwijl vader ineengezakt naast hem zit.
Allemaal schitterende bewegende foto's en dan ook nog ondersteund door de eveneens schitterende muziek van Philip Glass. En er zit wel eenheid in de beelden. Ook al zit er niet zo'n hele duidelijke verhaallijn in als Koyaanisqatsi.

Op alle gebied inferieur aan 'Koyaanisqatsi': de thematische verwantschap tussen de beelden is nu helemaal zoek, het aantal ontroerende plaatjes is exponentieel afgenomen en wat Philip Glass doet is ontzettend déjà-vu (/entendu).
De beroemde fotoreeks van Salgado (ter verduidelijking: op dezelfde locatie als het begin van 'Powaqqatsi' geschoten) weet de kijker bijvoorbeeld veel meer te raken dan de droge registraties die Godfrey Reggio ons voorschotelt van het mechanische gebeuren.
En naargelang de film vordert wordt het er allemaal - helaas - alleen maar makker op, het facinerende slot daar gelaten: Glass overstijgt zichzelf met een ijle, Arabische melodie en Reggio houdt het gelukkig eens suggestief... Dat neemt echter niet weg dat 'Powaqqatsi' geen ander half uur kan intrigeren, en juist dat moeten dit soort films wel doen.
2,25*

Erg mooie beelden. Vooral de scène waar de camera langs de kinderen heen gaat is prachtig, elk met een bepaalde soort emotie en karakter op hun gezicht.
Maar de muziek deed me lang niet zoveel als in 't eerste deel, en het was voor mijn gevoel wel een beetje té traag allemaal. Na 'n tijdje was 't uitzien naar 't einde...

2,5*

Op alle fronten inferieur aan Koyaanisquatsi.

Het oogt als een grote reclamespot van National geographic en de slowmotion beelden hielden maar niet op. Het leek wel Brucheimer.

De beelden konden mij niet boeien, de montages vond ik nergens echt interessant en de boodschap is onduidelijk en nietszeggend.

Als fan van Philip Glass blijft ik de myziek er mooi vinden, maar geef toe, zeker niet het beste werk van onze held.

Waar bij Koyaanisquatsi de beelden een meer dan toegevoegde waarde hebben op de prachtige muziek, zal ik hier toch echt alleen de cd uit de kast trekken.

Teleurstellend na recentelijk het bijzonder mooie Koyaanisqatsi te hebben gezien. Zoals hier al gezegd wordt, had ik het gevoel naar een National Geographic-reportage te kijken. De unieke manier waarop Koyaanisqatsi beeld en klank met elkaar mengt, de beelden tegen elkaar uitspeelt en er betekenis in legt, zorgde ervoor dat de film een audiovisuele parel werd die zich onderscheidde van de doorsnee documentaire. Helaas voelde Powaqqatsi al te vaak aan als een doorsnee documentaire: het begon al met een behoorlijk saaie eerste twintig minuten, en nadien werd het er niet veel beter op (op enkele mooie beelden na, zoals bv. de vogel die voorbij de helrode zon vliegt of de boom met roze bloesems op het groene Aziatische "terras").

Ofwel merkte ik het niet op, maar ik vond dat er te weinig met de beelden gedaan werd: niet zo sterk op de maat van de muziek gevormd als bij zijn voorganger en vooral bijzonder veel saaie focussen op allerlei verschillende types mensen, zonder daar voorts veel mee aan te vangen. Wat mij betreft slaat Powaqqatsi de bal mis en komt het geheel dichter in de buurt van een doorsnee tv-documentaire (met zorg gemaakt natuurlijk) dan een unieke audiovisuele beleving. En saai is het bovendien ook nog eens.


2*

Inderdaad minder dan Koyaanisqatsi. Vooral omdat de regisseur het af laat weten. Dat klinkt flauw, maar het was de visie van Reggio waarin hij het werk van de componist, cinematograaf en regisseur gelijk stelt en evenwaardig aan elkaar. De muziek is sterk, de beelden zijn vooral bij vlagen erg mooi en dat werkt ook prima samen. De keuze voor de beelden en de montage (het smeden van een mooi geheel) en aan de hand daarvan het vertellen van een 'verhaal' of zelfs duidelijk maken van een punt, lijkt mij de belangrijkste taak overgebleven voor Reggio. Daar schiet de film voor mij te kort in.

Af en toe werd ik erg moe van het zoveelste minutenlang vasthouden van het beeld van een kindergezicht dat staat voor onschuld. Gelukkig staan daar ook best veel mooie beelden tegenover. Het probleem is dat vanaf minuut 1 de boodschap door je strot geramd wordt. Hierdoor is het 96 minuten lang een herhaling van zetten om 1 enkel punt duidelijk te maken; de mens verziekt de aarde voor elkaar en voor anderen (dieren, planten etc.). Hoewel ik sommige beelden sterk vond in hun eenvoud, was het te pontificaal. Natuurlijk was de destructieve kant van de mens het hele punt, maar je moet dat zo brengen zodat de kijker langzaam dit gevoel ook krijgt. Zorg ervoor dat de beelden een verhaal vertellen, om vervolgens langzaam het punt duidelijk te maken. Nu is het inderdaad te veel een registratie, waarbij elk shot direct moet slaan op hoe wij de aarde aan het vernielen zijn. Ik ben best gevoelig voor bijvoorbeeld nieuws of beelden waaruit blijkt dat 'wij' alles naar de klote helpen, maar ik had nu te weinig een gevoel waarbij ik me zorgen maakte over onze wereld. Ik neem aan dat dit het voornaamste doel was.

Gelukkig is die registratie best de moeite waard. Ik vind het idee van de trilogie nog steeds boeiend genoeg en al met al kom ik toch nog op 3 sterren uit.

Wat is de beste volgorde, eerst deze (omdat na 'deel 1' het tweede zal tegenvallen) of toch chronologisch met Koyaanisqatsi beginnen?

Aanvankelijk lijkt deze beter dan Koyaanisqatsi, maar dat blijkt al snel niet zo te zijn. De film is inderdaad wel heel erg slow-motion, terwijl Koyaanisqatsi ook veel meer de hectiek toont. Vooral de shots van de natuur zijn schitterend. Shots met mensen duren echter al snel te lang en zijn esthetisch veel minder interessant. Helaas zitten er te veel van die shots tussen.

De muziek van Glass is erg herkenbaar, al vind ik het niet zijn beste werk. Het klinkt wat uitbundiger en af en toe draaft hij een beetje door met dezelfde thema's. Alsof zijn moeder zei: 'en nu kappen met die blazers', maar dan staat Philip daar weer stiekem om het hoekje.

Saaie samenhang.

Veel meer dan een herhalingsoefening van het beroemde Koyaanisqatsi blijkt dit niet te zijn. Dat geeft niet, maar een en ander voelt derhalve wat overbodig aan. Ondanks dat de beeldenverzameling ditmaal iets toegankelijker lijkt te zijn. Ook de muziek van Glass is net wat minder sterk dan toen die ene keer. De samenhang tussen de audio en video is een stuk minder spannend en doet soms ronduit saai aan.

Redelijk.

De muziek van Glass is hier gemakkelijker, maar minder exclusief dan in Koyaanisqatsi. Ik zou durven zeggen: goedkoper. De beelden zijn anders: even mooi (zeker het eerste deel), maar minder overdonderend, minder intensief (maar soms wel minstens even intens!), minder druk... Ik vond het tweede deel wel een stuk minder sterk, daarom uiteindelijk een lagere score dan Koyaanis.
Intussen heb ik wel wat moeite met het etiket 'documentaire', zowel voor Koyaanis als voor Powaq. Een documentaire, hoe subjectief ook, is volgens mij in de eerste plaats informatief. De Qatsi's zijn dat volgens mij niet. Toch niet in de eerste plaats.