
Powaqqatsi (1988)
Verenigde Staten
Documentaire / Experimenteel
90 minuten
geregisseerd door Godfrey Reggio
In het vervolg op 'Koyaanisqatsi' uit 1983, grijpt Reggio dezelfde filmische stijl aan om ons de ontwikkeling van verschillende naties en de effecten die de geleidelijke overgang naar het moderne, huidige leven op ze hadden, te tonen.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=sNVTmWRcUbY
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,3 / 7801)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)

Als je een mooie film wilt zien met goede (maar vreemde) muziek en prachtige, bijna hallucinerende beelden uit tweede- en derdewereldlanden dan zit je goed met deze film.
Is waarschijnlijk ook heel goed te pruimen als je stoned bent. Maar ja, dat geldt ook voor Koyaanisqatsi. Kan ik trouwens niet over meepraten... Ik heb nooit zwaardere drugs gebruikt dan koffie of alcohol.


Aan het eind van de film wordt dan nog even vermeld dat Powaq, Tovenaar betekend... tja, dan had ik liever gehad dat Koyaanis Tovenaar betekende!

Bijna dezelfde eenzame hoogte als Koyaanisqatsi (die ik, zo'n tien jaar nadat ik 'm voor het eerst zag, nu uiteindelijk toch de maximale score heb toegekend).

Het leegslurpen van de derde wereld om onszelf te verrijken wordt op onnavolgbare wijze in beeld gebracht, en de muziek van Philip Glass vloeit moeiteloos samen met de beelden.
Hypnotiserende film!! (ok, ik heb 'm gezien onder invloed van een jointje

2*.
Er stond op de DVD hoes dat het een trilogie was,maar wat is deel 3 dan?
LOL

Oke, post is anderhalf jaar oud, maar ik las de reacties door en moest hier erg om lachen.

De film vond ik een teleurstelling na Koyaanisqatsi. Deze is toch wel een stuk minder, zowel de beelden als de muziek.

Maar wat geeft het als je hebt kunnen genieten van een prachtige film. Waanzinnige mooie en hypnotiserende beelden: de slow-motions, de kadrering, de effecten. Vooral het eerste gedeelte is van een onwaarschijnlijke schoonheid. Cinematografie in z'n meest pure vorm. Dat zwakt iets af als het moderne leven het beeld begint te domineren. Langzamerhand wordt het dan wat meer van hetzelfde, zonder overigens ooit saai te worden. Toch valt er genoeg te genieten, met onder meer prachtige close-ups van gezichten die je hart doen overstromen van sympathie.
Vele gedeelten zijn zeker goed voor 4,5*, maar over de gehele linie kom ik een halfje lager uit. Nu ben ik wel razend benieuwd naar Koyaanisqatsi.

Die zal je verwachtingen zeker ovetreffen.
Toch niet. Ik vind deze veel mooier (weet ik inmiddels).
De mierenhoop van mensen op de berg aan het begin van de film bijvoorbeeld, die allemaal bemodderd een zware zak op hun hoofd naar boven sjouwen over een glad en gevaarlijk bergpad. Of het jongetje (of meisje?) dat keihard met een houten stok op de ezel voor zijn ezelkar slaat terwijl vader ineengezakt naast hem zit.
Allemaal schitterende bewegende foto's en dan ook nog ondersteund door de eveneens schitterende muziek van Philip Glass. En er zit wel eenheid in de beelden. Ook al zit er niet zo'n hele duidelijke verhaallijn in als Koyaanisqatsi.
De beroemde fotoreeks van Salgado (ter verduidelijking: op dezelfde locatie als het begin van 'Powaqqatsi' geschoten) weet de kijker bijvoorbeeld veel meer te raken dan de droge registraties die Godfrey Reggio ons voorschotelt van het mechanische gebeuren.
En naargelang de film vordert wordt het er allemaal - helaas - alleen maar makker op, het facinerende slot daar gelaten: Glass overstijgt zichzelf met een ijle, Arabische melodie en Reggio houdt het gelukkig eens suggestief... Dat neemt echter niet weg dat 'Powaqqatsi' geen ander half uur kan intrigeren, en juist dat moeten dit soort films wel doen.
2,25*
Maar de muziek deed me lang niet zoveel als in 't eerste deel, en het was voor mijn gevoel wel een beetje té traag allemaal. Na 'n tijdje was 't uitzien naar 't einde...
2,5*
Het oogt als een grote reclamespot van National geographic en de slowmotion beelden hielden maar niet op. Het leek wel Brucheimer.
De beelden konden mij niet boeien, de montages vond ik nergens echt interessant en de boodschap is onduidelijk en nietszeggend.
Als fan van Philip Glass blijft ik de myziek er mooi vinden, maar geef toe, zeker niet het beste werk van onze held.
Waar bij Koyaanisquatsi de beelden een meer dan toegevoegde waarde hebben op de prachtige muziek, zal ik hier toch echt alleen de cd uit de kast trekken.
Ofwel merkte ik het niet op, maar ik vond dat er te weinig met de beelden gedaan werd: niet zo sterk op de maat van de muziek gevormd als bij zijn voorganger en vooral bijzonder veel saaie focussen op allerlei verschillende types mensen, zonder daar voorts veel mee aan te vangen. Wat mij betreft slaat Powaqqatsi de bal mis en komt het geheel dichter in de buurt van een doorsnee tv-documentaire (met zorg gemaakt natuurlijk) dan een unieke audiovisuele beleving. En saai is het bovendien ook nog eens.
2*
Af en toe werd ik erg moe van het zoveelste minutenlang vasthouden van het beeld van een kindergezicht dat staat voor onschuld. Gelukkig staan daar ook best veel mooie beelden tegenover. Het probleem is dat vanaf minuut 1 de boodschap door je strot geramd wordt. Hierdoor is het 96 minuten lang een herhaling van zetten om 1 enkel punt duidelijk te maken; de mens verziekt de aarde voor elkaar en voor anderen (dieren, planten etc.). Hoewel ik sommige beelden sterk vond in hun eenvoud, was het te pontificaal. Natuurlijk was de destructieve kant van de mens het hele punt, maar je moet dat zo brengen zodat de kijker langzaam dit gevoel ook krijgt. Zorg ervoor dat de beelden een verhaal vertellen, om vervolgens langzaam het punt duidelijk te maken. Nu is het inderdaad te veel een registratie, waarbij elk shot direct moet slaan op hoe wij de aarde aan het vernielen zijn. Ik ben best gevoelig voor bijvoorbeeld nieuws of beelden waaruit blijkt dat 'wij' alles naar de klote helpen, maar ik had nu te weinig een gevoel waarbij ik me zorgen maakte over onze wereld. Ik neem aan dat dit het voornaamste doel was.
Gelukkig is die registratie best de moeite waard. Ik vind het idee van de trilogie nog steeds boeiend genoeg en al met al kom ik toch nog op 3 sterren uit.
De muziek van Glass is erg herkenbaar, al vind ik het niet zijn beste werk. Het klinkt wat uitbundiger en af en toe draaft hij een beetje door met dezelfde thema's. Alsof zijn moeder zei: 'en nu kappen met die blazers', maar dan staat Philip daar weer stiekem om het hoekje.
Veel meer dan een herhalingsoefening van het beroemde Koyaanisqatsi blijkt dit niet te zijn. Dat geeft niet, maar een en ander voelt derhalve wat overbodig aan. Ondanks dat de beeldenverzameling ditmaal iets toegankelijker lijkt te zijn. Ook de muziek van Glass is net wat minder sterk dan toen die ene keer. De samenhang tussen de audio en video is een stuk minder spannend en doet soms ronduit saai aan.
Redelijk.
Intussen heb ik wel wat moeite met het etiket 'documentaire', zowel voor Koyaanis als voor Powaq. Een documentaire, hoe subjectief ook, is volgens mij in de eerste plaats informatief. De Qatsi's zijn dat volgens mij niet. Toch niet in de eerste plaats.