Narayama Bushiko (1958)

Goh, ik wist niet dat deze prachtige film een remake was...

Is deze originele versie ook te verkrijgen?

Ja:

http://www.nl.bol.com/is-bin/INTERSHOP.enfinity/eCS/Store/nl/-/EUR/BOL_AffiliateMap-Start?LinkType=Product&Section=VIDEO&referrer=bfaqIrKRTv0hHq4AnPMzyC741143503&PrdId=1002004000098209

Dat is dus de DVD van de remake.

Tartan heeft deze film van Kinoshita op dvd uitgebracht. Ben er erg benieuwd naar. En dan kan ik me daarna eens aan de Imamura versie wagen want die is in Nederland te verkrijgen. Cool.

Weer een DVD voor mijn veel te lange verlanglijstje. Er was even wat onduidelijkheid welke van de twee versies Tartan ging uitbrengen, ben blij dat het deze is.

Eindelijk een tweede film van Kinoshita kunnen zien (na het geweldige Twenty-four Eyes). Wederom een fantastische film. Gebaseerd op een boek van Shichiro Fukuzawa, is Narayama Bushiko een meesterlijke film over menselijkheid en dood als onderdeel van het leven gebleken. Een niet allerdaagse mix van film- en (Kabuki-)theater technieken, met prachtige toneelmatige scene-overgangen, een joruri-verteller, shamisen (typisch Japans instrument met 3 snaren) begeleiding en een mooi en uniek kleurenschema. Kinuyo Tanaka (oa Oharu in Mizoguchi's The Life of Oharu) is ijzersterk als het oude vrouwtje Orin. Ze speelt hier zo'n 20 jaar boven haar eigen leeftijd. Fantastisch!. Zo worden ze niet meer gemaakt! 4,5*

Ben nu ook zeer benieuwd naar de Imamura versie! Hulde aan Tartan voor het uitbrengen van deze fantastische Japanse klassieker.

Is (was?) inmiddels betaalbaar via Play (11,49 incl. verzending) verkrijgbaar.

Vooral het eerste half uur is heel fraai. De film is geheel in de studio opgenomen, dus met decorstukken en geschilderde achtergronden (waarin de naden soms te zien zijn). Dat geeft Kinoshita mogelijkheden om naar vrije hand te exmperimenteren met kleur en decor: hij gebruikt het effect ten maximale. Met name de kleuren zijn prachtig, met dan weer paars achtergrondlicht en dan weer herfstig oranjebruin. Het stoort totaal niet in het verhaal, omdat het een opzet kent van kabuki, met zingende (jengelende?) voice-over.

De vaart gaat er op een gegeven moment wel een beetje uit, mede omdat duidelijk is waar het naar toe gaat. Gegeven de studio setting en de tocht naar het gebergte en de sneeuw wordt dat ook een weer een fraaie enscenering. Hoewel suggestie is ook 'de tandenscnene' in deze versie weer eentje die door merg en been gaat. Zwakste vond ik het gedoe met de buurman Mata-yan, dat zelfs leidt tot in de film dissonerende toestanden.

Daarnaast vraagtekens over de duiding van de wat mij betreft mysterieuze eindscene met de trein. Iemand? Ramon K?

Niet alleen door de kabuki setting, maar ook door de oranjerode Japanse esdoorn blaadjes en de gedoemde (familie)liefde verhalen leek me dit ineens de inspiratiebron te zijn geweest voor Kitano's Dooruzu.

Oei! Schitterend. Hoewel je niet ècht goed hoeft te kijken om te zien dat de film in zijn geheel is opgenomen in de studio stoort dit totaal niet. Werkelijk prachtig vormgegeven, zelfs nog mooier als in het latere Kwaidan!

Dit werkt wonderbaarlijk goed.

Zelf vond ik de scène waar de familie aan het eten is erg sterk (waar de zwangere veelvraat kleindochter nog eens extra opschept!). De egoïstische domheid die kleinzoon en eega uitstralen! Goed acteerwerk!



Tja, vroeg ik me ook af, maar ik heb geen antwoord. Tenzij er niet meer achtersteekt dan dat Kinoshita wilde laten zien dat de film en het boek wellicht is gebaseerd op waargebeurde verhalen????



Ik ook!

Hoog tijd dat Rutte en Co deze film gaan kijken. De jeugd opofferen om de oudjes te redden is bezopen. We moeten anders naar de dood leren kijken. Deze film laat op schitterende wijze zien dat dat kan.

Schitterende decors en prachtige fotografie. Erg indrukwekkend deze versie.

4,5

Een film over zelfopoffering (de oude Orin) versus egoïsme (haar kleinzoon en zijn vriendin, de buurman die zijn oude vader de berg opsleurt), die ik vooral interpreteer als een aanklacht: oude mensen worden gezien als een last en maar niet willen aftakelen (verbeeld door het sterke gebit van Orin) is eerder een schande dan een zegen.

Een versie die niet verrassend een stuk minder rauw is dan de remake van 25 jaar later en ook meer in de Japanse traditie staat met de sets en vooral muziek. Nu vind ik de Japanse cultuur erg tof en in een aantal opzichten superieur aan de onze (denk alleen maar aan de wc's), de traditionele poppentheatermuziek is een aspect waar ik wat minder waardering voor kan opbrengen. En die is vrij dwingend aanwezig in deze film. Toch kom ik net als bij de remake uit op 3,5 ster vanwege het sterke acteren en de mooie sets- de remake vind ik als ik moet kiezen wel de betere film.

Goh, wat kan ik zeggen van deze film. Per ongeluk op deze uit 1958 gestoten in plaats van de remake uit 1983. Uiteindelijk toch verder gekeken. Op zich geen verkeerde film al is de tand des tijds sterk aanwezig. De prachtige decors en de filosofie van de film maken veel goed.

Aan de andere kant vaak erg theatraal geacteerd en die zingende voice-over wekte af en toe een beetje ergernis op. Orin daarentegen deed het wel prima als oude vrouwtje. Om nog maar te zwijgen van het vele gepingel tussendoor. Het zou ontspannend en sfeervol moeten zijn, maar dat was bij minder het geval.

Verder wel leuk om een inkijk te krijgen van de traditionele oude Japanse cultuur met zijn soms voor ons Westerlingen vreemde gebruiken. Maar intrigerend is het wel.

Haha, had exact hetzelfde. Was er wel meer onder de indruk van.

Hehe, de versie uit 1983 zag ik op het Japans online filmfestival van enkele dagen geleden. Maar ik was niet thuis en kon geen verbinding maken met de site. Ik moest de tijd doden op de smartphone en dacht via Youtube al een stukje in te kunnen pikken, want daar had ik wel verbinding. Pas na een tijdje had ik door dat ik de originele uit 1958 te pakken had

Je hebt m op je smartphone gezien?

Dan heb je wel heel wat gemist. De fotografie en de kleurrijke decors zijn echt adembenemend.

Klopt, iets wat ik dus zelden doe ...

Maar ik moest iets doen met mijn verveling. Ik begrijp dat sommige films dan minder tot hun recht komen. Ook deze versie uit 1958 dus. Ik pik hem misschien nog wel eens op een andere manier mee.

Eén van de meest existentiële vragen in onze westerse wereld is: wat doen we met de kerst met moeder? Een kwestie die geheel in het niet valt bij het volgens overlevering in bepaalde delen van Japan gebruikelijke ritueel “obasute”, waarbij improductieve ouden van dagen naar een berg werden gebracht om daar te sterven en zo het aantal monden dat gevoed moest worden te reduceren.

De Japanse schrijver Shichiro Fukazawa wijdde er een kortverhaal aan dat als “Narayama Bushi-ko” tweemaal werd verfilmd.

De eerste keer gebeurde dat in 1958 door Keisuku Kinoshita die er een kabuki-theater-achtige verfilming van maakte, overduidelijk in de studio opgenomen. Het is even wennen dat de theaterlichten de overgang van dag en nacht vormgeven, maar het verhaal en de acteerprestaties zijn zo sterk dat je dat binnen een paar minuten vergeten bent.