Koroshiya 1 (2001)

Ichi the Killer had ik een jaar of tien geleden ook al gezien, en ik kan me herinneren dat ik zowel onder de indruk was maar ook niet helemaal wist wat ik er mee moest. En ik moet zeggen, dat gevoel heb ik nog steeds een beetje. Ichi the Killer is een mangaverfilming, waar een extreem brute strijd in de Yakuza-wereld woedt en waar de hoofdrollen toch wel liggen bij de extreme psychopaat Kakihara, een sadistische (maar ook masochistische) enforcer die in veel van de meest brute martelingen een hoofdrol speelt, en bij Ichi zelf. Ichi is meer een soort van contactgestoorde Kick-ass figuur wiens rol vaak een beetje mysterieus is, maar waar de sukkeligheid vanaf straalt. Hoewel hij dan ook weer een levensgevaarlijke vechtmachine is. Maar het verhaal is niet zo heel belangrijk, er worden om allerlei duidelijke en onduidelijke redenen mensen gemarteld, vermoord en verkracht, maar waar dat allemaal toe leidde vond ik niet zo boeiend. En uiteindelijk is Ichi (voor mij in ieder geval) een aardig gefilmde explosie van geweld, sadisme, marteling, verkrachting en moord - maar dan wel op zo'n overdreven, cartooneske manier dat het wel weer grappig is en nauwelijks choquerend. Om daarna toch even aan je hoofd te krabben aangezien je net toch wel hebt gegrinnikt om de meest nare gruwelijkheden.

En toch blijf ik een beetje achter met een leeg gevoel. Ja, ik heb me best wel vermaakt, er zit rare humor in, het is ontzettend bruut en het is mooi gefilmd en prima geacteerd en zo, maar het was me toch te doelloos en gimmicky om er echt een topper van te maken. Stijlvolle zeeen van bloed (al zijn sommige special effects wel erg matig) en het meest groteske geweld, maar te over the top en cartoonesk naar mijn smaak. Dan vond ik Gokudô Kyôfu Dai-gekijô: Gozu (2003) van Miike toch leuker.

Bon, samen met Ôdishon bekeek ik met Ichi the killer de twee meest bekeken films van Miike hier op MM. Ik denk ook dat ik het hierbij zal houden. Ik wist niet helemaal wat ik precies mocht verwachten, al laat de titel in principe weinig tot de verbeelding over. folterscènes en overdadig geweld vormen de rode (letterlijk zelfs) draad in de gehele film. Er wordt niet gekeken op een dode meer of minder en het bloed spoot fonteinend in het rond. Hier en daar een afgesneden of afgerukte ledemaat, het was ook Ôdishon niet vreemd.

Erg serieus moet je het allemaal niet opnemen, en is het ook niet. Maar het is niet zo mijn ding. Goed om eens te zien, hoewel ik nadien gezien toch liever iets anders had opgelegd. Ichi, nu ook niet bepaald de superhero te noemen, die de strijd aanbindt met Kakihara, een sadomasochistisch en sadistisch figuur uit de onderwereld die zelf aan de prikkeldraad is blijven hangen. Het moet haast fout lopen, en dat doet het ook. Oja, ook een serie verkrachtingen passeren de revue (de geweldpleging tijdens de daad - alsof het nog niet erg genoeg was - kreeg je er gratis bij). Waar het allemaal toe leidde, is me een compleet raadsel. Maar het deed me niet veel. Men wil choqueren, maar bereikte naar mijn aanvoelen eigenlijk het tegenovergestelde. Ik zag er zelfs de humor niet van in.

Voor het verhaal dat op zich niet zo boeiend en daarbij ook nog erg chaotische bedoening was hoef je deze film niet te bekijken. Er is een Yakuza-baas vermoord en zoek. Echter doet regisseur Takashi Miike alles goed om een heerlijke exploitatiefilm ervan te maken. Hij weet als geen ander te choqueren met extreem geweld, seks (verkrachting), sensatie en (lichamelijke) vernielingen. Deze wreedheden zijn zo bizar, waardoor je ze domweg niet serieus kan nemen. Menigmaal zat ik met een dikke grijns op mijn gezicht de over-de-top gekheid te bekijken. Het is een twee uur durende wervelwind van geweld die vermoedelijk vooral weggelegd is voor de liefhebbers van een staaltje slechte smaak. Een prima filmpje dus!

Matige film waarin een verdwenen baas van een criminele bende voor veel ophef zorgt. Het simpele verhaal weet voornamelijk niet te boeien vanwege de wat rommelige montage (een meer gestructureerde opbouw was niet verkeerd geweest). Bovendien duurt de film ook te lang. Een aantal brute scenes (grotendeels martelingen) met goeie make-up effecten. Een kleine 2.5 sterren.

"Mijn inziens zijn er twee manieren om naar Ichi the Killer te kijken. Ofwel je neemt het allemaal bloedserieus, ofwel je beschouwt het als een cartooneske geweldskomedie. Ik zie Ichi the Killer als een titel uit de tweede categorie, een knetterenergieke achtbaanrit met veel bloed en krankzinnige bochten, om je op het eind ademloos achter te laten. Kakihara, de sadomasochistische rechterhand van maffiabaas Anjo, moet in actie komen als de gangster in kwestie is verdwenen. Hij komt op het spoor van ene Ichi, een verlegen jongeman met onverzadigbare bloeddorst.

De hele film draait om het conflict in spe tussen Kakihara en Ichi. Regisseur Takashi Miike gebruikt de opkomende climax als rode draad en grijpt de kans om subplotjes en bijpersonages te verkennen. Zo maken we kennis met een agent die worstelt met zijn verleden en tot overmaat van ramp zijn wapen heeft verloren, zijn er drie mannen die om onbekende reden wraak willen nemen op Anjo, en loopt er een prositituee rond met dezelfde seksuele voorkeuren als Kakihara. Hij leeft zich intussen uit met martelingen die zo nonchalant worden verbeeld dat ik het lastig vind een grinnik te onderdrukken. (...) De één zal er kotsneigingen van krijgen, de ander (zoals ik) zal er de gitzwarte humor van inzien.

Minder grappig zijn de acties van Ichi. Hij heeft een mes verborgen in zijn laars en is begiftigd met een soepel been. Zonder problemen hakt hij zijn slachtoffers in stukjes. Letterlijk. (...)

Het is zonder meer een smerige film met groteske bloedfonteinen, Miike brengt het allemaal wel met een vette knipoog. Het is horror, drama, komedie, wraak, vrijwel elk genre past er wel in. De montage en muziek geven de titel een onuitputtelijke energie mee, de plotwendingen volgen elkaar in hoog tempo op. Ichi the Killer is zeker een van de betere controversiële films uit de filmgeschiedenis."

Clash van extremen | Recensie | DVD | FilmBekeken