
Koroshiya 1 (2001)
Alternatieve titels: Ichi the Killer | 殺し屋1
Japan
Horror / Komedie
129 minuten
geregisseerd door Takashi Miike
met Tadanobu Asano, Nao Omori en Paulyn Sun
Wanneer een belangrijke gangsterbaas wordt vermoord, krijgt diens sadistische rechterhand Kakihara opdracht de dader op te sporen. Door getuigen aan vreselijke martelingen te onderwerpen, ontdekt Kakihara dat zijn baas werd vermoord door Ichi, een geheimzinnige jongeman die zijn tegenstanders met vlijmscherpe messen in zijn laarzen aan reepjes snijdt. Wie is Ichi? En waarom heeft hij het gemunt op gangsters? Maar voordat Kakihara deze vragen kan beantwoorden, heeft Ichi alweer een nieuwe prooi gevonden...
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=evxG4Hip5MI
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,0 / 52199)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)En toch blijf ik een beetje achter met een leeg gevoel. Ja, ik heb me best wel vermaakt, er zit rare humor in, het is ontzettend bruut en het is mooi gefilmd en prima geacteerd en zo, maar het was me toch te doelloos en gimmicky om er echt een topper van te maken. Stijlvolle zeeen van bloed (al zijn sommige special effects wel erg matig) en het meest groteske geweld, maar te over the top en cartoonesk naar mijn smaak. Dan vond ik Gokudô Kyôfu Dai-gekijô: Gozu (2003) van Miike toch leuker.
Erg serieus moet je het allemaal niet opnemen, en is het ook niet. Maar het is niet zo mijn ding. Goed om eens te zien, hoewel ik nadien gezien toch liever iets anders had opgelegd. Ichi, nu ook niet bepaald de superhero te noemen, die de strijd aanbindt met Kakihara, een sadomasochistisch en sadistisch figuur uit de onderwereld die zelf aan de prikkeldraad is blijven hangen. Het moet haast fout lopen, en dat doet het ook. Oja, ook een serie verkrachtingen passeren de revue (de geweldpleging tijdens de daad - alsof het nog niet erg genoeg was - kreeg je er gratis bij). Waar het allemaal toe leidde, is me een compleet raadsel. Maar het deed me niet veel. Men wil choqueren, maar bereikte naar mijn aanvoelen eigenlijk het tegenovergestelde. Ik zag er zelfs de humor niet van in.
De hele film draait om het conflict in spe tussen Kakihara en Ichi. Regisseur Takashi Miike gebruikt de opkomende climax als rode draad en grijpt de kans om subplotjes en bijpersonages te verkennen. Zo maken we kennis met een agent die worstelt met zijn verleden en tot overmaat van ramp zijn wapen heeft verloren, zijn er drie mannen die om onbekende reden wraak willen nemen op Anjo, en loopt er een prositituee rond met dezelfde seksuele voorkeuren als Kakihara. Hij leeft zich intussen uit met martelingen die zo nonchalant worden verbeeld dat ik het lastig vind een grinnik te onderdrukken. (...) De één zal er kotsneigingen van krijgen, de ander (zoals ik) zal er de gitzwarte humor van inzien.
Minder grappig zijn de acties van Ichi. Hij heeft een mes verborgen in zijn laars en is begiftigd met een soepel been. Zonder problemen hakt hij zijn slachtoffers in stukjes. Letterlijk. (...)
Het is zonder meer een smerige film met groteske bloedfonteinen, Miike brengt het allemaal wel met een vette knipoog. Het is horror, drama, komedie, wraak, vrijwel elk genre past er wel in. De montage en muziek geven de titel een onuitputtelijke energie mee, de plotwendingen volgen elkaar in hoog tempo op. Ichi the Killer is zeker een van de betere controversiële films uit de filmgeschiedenis."
Clash van extremen | Recensie | DVD | FilmBekeken
De film is in de basis een standaard Yakuza-verhaal waarin groepen tegen elkaar worden opgezet. Wat de film net wat specialer maakt is dat de moordenaar geen Yakuza is die de macht wilt grijpen, maar de instabiele Ichi die mensen weinig subtiel en met veel bombarie om het leven brengt. Wanneer de sado-masochistische Yakuza Kakihara hier lucht van krijgt zet hij met een grote glimlach de achtervolging in op zoek naar ultiem pijnlijk genot. Dit laatste is waar Ichi the Killer in uitblinkt; het in beeld brengen van ultieme martelpraktijken die het liefst met een knipoog bekeken moeten worden.
Ik ben inmiddels zelf al meerdere keren in Kabukicho geweest; de sfeer die er doorgaans hangt is nu ook goed voelbaar. De nauwe straatjes, de ongure types en de talloze kantoorpandjes die boven de illegale gokhuizen en seksclubs huisvesten. In het echt lopen er wel wat meer toeristen, maar dat het een buurt is waar je niet stoer moet gaan lopen doen moge duidelijk zijn. Dat de Yakuza vingers afhakken is ook bij het grote publiek wel een beetje bekend, maar Miike brengt het nog tien stappen verder. Deze film is één en al pijn met scenes waarin mensen doormidden worden gehakt, met kokende olie overgoten, met naalden worden gestoken of simpelweg in elkaar worden gebeukt. Ook wordt verkrachting en huiselijk geweld niet geschuwd waardoor deze film sinds zijn release in een aantal landen is geband. Dat dit gepaard gaat met een hele hoop ingewanden en enorme bloedsproeiers maakt het zo over de top dat het nauwelijks serieus te nemen is, gelukkig. Op een gegeven moment moest ik nog lachen om de zoveelste slachtpartij in Kakihara's kantoor, je zult het maar steeds moeten opruimen.
Grootste blikvanger van de film is ongetwijfeld Tadanobu Asano als Kakihara. Sinds zijn verschijning als Kakihara noem ik Asano vaak zonder twijfel als favoriete Japanse acteur. Hij doet het fenomenaal. De blonde lokken, de opvallende kledingstijl, de littekens in zijn gezicht die verraden dat hij al wat op zijn kerfstok heeft maar vooral de twee ringen in zijn vangen die zijn mond bij elkaar houdt is geniaal bedacht en verbeeld goed het angstaanjagend monster dat ie is. De subtiele lachjes wanneer hij iemand pijnigt of wanneer hij een nieuwtje over Ichi hoort, heerlijk. Elke scene met Kakihara is spannend omdat hij zo onvoorspelbaar is wat een aantal memorabele scenes oplevert. Dat kan ik van Ichi niet zeggen, een verschrikkelijk irritant en aanstellerig personage die gerust anders neergezet had mogen worden. Ik weet dat het van oorsprong een manga is, maar wat heb ik me zitten ergeren aan dat gejank van hem. Verder is de film doorspekt met grote namen als Terajima, Kunimura, Tsukamoto en SABU. Een clubje die elke film tot een hoger niveau brengt.
Qua beeld en geluid is het goed geschoten met hier en daar een uitspringer. Bij sommige shots had ik zelfs het idee dat Tsukamoto misschien wel iets in het hoor van Miike heeft gefluisterd. De CGI was toen, maar zeker ook nu, nooit echt mooi maar dat is de insteek ook niet. De film is compleet over de top, al snap ik dat mensen zoveel geweld sowieso niks vinden. Ik ben hier jaren geleden via mijn liefde voor horror op gestuit toen ik een trailer zag, toen Youtube er nog niet eens was. Achteraf kan ik zeggen dat die overstap naar de Japanse cinema me veel goed heeft gedaan.
En ik denk ook voorlopig weer de laatste die ik van hem hoef te zien. Vroeger vond ik wel meerdere films van hem interessant, maar vooral omdat ik toen afkwam op extreem geweld en veel bloed. Na het zien van Ichi the Killer denk ik dat ik enkel nog een film van hem hoef te zien als deze ooit eens gratis voorbijkomt ofzo.
Ichi the Killer begint wel heerlijk apart en direct als een soort ADHD-film waar ik even behoorlijk van schrok. Hier hou ik namelijk ontzettend van, maar na de opening daalt het tempo helaas al snel. De film wordt voor mij dan ook direct minder interessant ondanks de vele aardig gestoorde sequenties die best snel achter elkaar voorbij schieten.
Deze film kwam vroeger op mijn lijstje te staan vanwege de status, maar daar kijk ik tegenwoordig meer mee uit omdat de film dan vaak tegenvallend is, en zeker uit dit continent. Maar ook met neutrale verwachtingen vond ik Ichi toch een aardig taaie zit die behoorlijk lang duurt met een speelduur van 129 minuten.
Ook het genre blijft me niet erg liggen, vooral niet uit het Aziatische continent. Horror/komedie is ook redelijk misplaatst, ik zou er eerder misdaad/komedie van maken. De humor is in ieder geval niet aan mij besteed, al houdt Miike zich gelukkig nog een beetje in qua drukte. Ik vond Ichi als personage best leuk, en dat is zeldzaam voor een Japanse film.
Het geweld wordt redelijk cartoonish gebracht, de karakters zijn zeer gestoord en het verhaal heeft zowaar nog wat in z'n mars. Waarom vond ik het dan toch niks? Vooral omdat het me allemaal niet zo wil boeien. Ōmori vond ik een heerlijk personage spelen, en alle scenes met hem zijn raak, alle andere scenes veel minder.
Buiten Ichi zelf wil namelijk geen enkel personage me boeien, inclusief de gestoorde personages zoals die van Asano, die prominent op de posters staat. Actiescenes vond ik allemaal maar matig in beeld gebracht en het algemene acteerwerk slecht. De kale inrichting van de buitenscenes deed me ook niet bepaald springen.
Verhaaltje zelf heeft redelijk wat te vertellen maar ik geloofde het allemaal wel. Finale was wel weer lekker apart, maar daarbuiten is er weinig in deze film waar ik van kan genieten. Zat voor mij regelmatig tegen het saaie aan, maar Miike is dan ook gewoon niet mijn regisseur denk ik zo. Audition vond ik nog best te doen, maar de rest weet me niet echt meer te overtuigen tot zover.
Derde Miike.
En ik denk ook voorlopig weer de laatste die ik van hem hoef te zien. Vroeger vond ik wel meerdere films van hem interessant, maar vooral omdat ik toen afkwam op extreem geweld en veel bloed. Na het zien van Ichi the Killer denk ik dat ik enkel nog een film van hem hoef te zien als deze ooit eens gratis voorbijkomt ofzo.
.
Je kunt iemand met meer dan 100 titels op z’n naam natuurlijk niet beoordelen na 3 films. Naast extreme horror heeft hij ook prachtig drama gemaakt (Harakiri), geweldige fantasy (The great yokai war), superheldenfilms (Zebraman 1 & 2) en te gekke actie. (13 Assassins). Maar ook serieuzere gangsterfilms en high school drama.
Wat waren die andere 2 eigenlijk?
Je kunt iemand met meer dan 100 titels op z’n naam natuurlijk niet beoordelen na 3 films. Naast extreme horror heeft hij ook prachtig drama gemaakt (Harakiri), geweldige fantasy (The great yokai war), superheldenfilms (Zebraman 1 & 2) en te gekke actie. (13 Assassins). Maar ook serieuzere gangsterfilms en high school drama.
Wat waren die andere 2 eigenlijk?
Daar heb je een punt, dit geval is vooral een gevoel. Als ik nog veel meer Miike films bekijk denk ik dat ik te veel fans op de tenen ga trappen en daar ga ik dus niet voor.
Andere 2 waren Gozu en Audition. Gozu valt precies in het rijtje waar ik niks aan vind. Maar als jij denkt dat er toch nog wat voor mij bijzit dan hoor ik het graag.
Daar heb je een punt, dit geval is vooral een gevoel. Als ik nog veel meer Miike films bekijk denk ik dat ik te veel fans op de tenen ga trappen en daar ga ik dus niet voor.
Andere 2 waren Gozu en Audition. Gozu valt precies in het rijtje waar ik niks aan vind. Maar als jij denkt dat er toch nog wat voor mij bijzit dan hoor ik het graag.
Tja, is lastig. Zeker als je aangeeft geen fan van Japanse cinema te zijn. Ik had zelf ook een film of 10 nodig om erin te komen. Maar kan m nu enorm waarderen. Gozu en Audition behoren overigens niet tot mijn favorieten. For Love Sake of First love zou je kunnen proberen. Zijn in iedere geval iets heel anders.