Koroshiya 1 (2001)

Ichi the Killer had ik een jaar of tien geleden ook al gezien, en ik kan me herinneren dat ik zowel onder de indruk was maar ook niet helemaal wist wat ik er mee moest. En ik moet zeggen, dat gevoel heb ik nog steeds een beetje. Ichi the Killer is een mangaverfilming, waar een extreem brute strijd in de Yakuza-wereld woedt en waar de hoofdrollen toch wel liggen bij de extreme psychopaat Kakihara, een sadistische (maar ook masochistische) enforcer die in veel van de meest brute martelingen een hoofdrol speelt, en bij Ichi zelf. Ichi is meer een soort van contactgestoorde Kick-ass figuur wiens rol vaak een beetje mysterieus is, maar waar de sukkeligheid vanaf straalt. Hoewel hij dan ook weer een levensgevaarlijke vechtmachine is. Maar het verhaal is niet zo heel belangrijk, er worden om allerlei duidelijke en onduidelijke redenen mensen gemarteld, vermoord en verkracht, maar waar dat allemaal toe leidde vond ik niet zo boeiend. En uiteindelijk is Ichi (voor mij in ieder geval) een aardig gefilmde explosie van geweld, sadisme, marteling, verkrachting en moord - maar dan wel op zo'n overdreven, cartooneske manier dat het wel weer grappig is en nauwelijks choquerend. Om daarna toch even aan je hoofd te krabben aangezien je net toch wel hebt gegrinnikt om de meest nare gruwelijkheden.

En toch blijf ik een beetje achter met een leeg gevoel. Ja, ik heb me best wel vermaakt, er zit rare humor in, het is ontzettend bruut en het is mooi gefilmd en prima geacteerd en zo, maar het was me toch te doelloos en gimmicky om er echt een topper van te maken. Stijlvolle zeeen van bloed (al zijn sommige special effects wel erg matig) en het meest groteske geweld, maar te over the top en cartoonesk naar mijn smaak. Dan vond ik Gokudô Kyôfu Dai-gekijô: Gozu (2003) van Miike toch leuker.

Bon, samen met Ôdishon bekeek ik met Ichi the killer de twee meest bekeken films van Miike hier op MM. Ik denk ook dat ik het hierbij zal houden. Ik wist niet helemaal wat ik precies mocht verwachten, al laat de titel in principe weinig tot de verbeelding over. folterscènes en overdadig geweld vormen de rode (letterlijk zelfs) draad in de gehele film. Er wordt niet gekeken op een dode meer of minder en het bloed spoot fonteinend in het rond. Hier en daar een afgesneden of afgerukte ledemaat, het was ook Ôdishon niet vreemd.

Erg serieus moet je het allemaal niet opnemen, en is het ook niet. Maar het is niet zo mijn ding. Goed om eens te zien, hoewel ik nadien gezien toch liever iets anders had opgelegd. Ichi, nu ook niet bepaald de superhero te noemen, die de strijd aanbindt met Kakihara, een sadomasochistisch en sadistisch figuur uit de onderwereld die zelf aan de prikkeldraad is blijven hangen. Het moet haast fout lopen, en dat doet het ook. Oja, ook een serie verkrachtingen passeren de revue (de geweldpleging tijdens de daad - alsof het nog niet erg genoeg was - kreeg je er gratis bij). Waar het allemaal toe leidde, is me een compleet raadsel. Maar het deed me niet veel. Men wil choqueren, maar bereikte naar mijn aanvoelen eigenlijk het tegenovergestelde. Ik zag er zelfs de humor niet van in.

Voor het verhaal dat op zich niet zo boeiend en daarbij ook nog erg chaotische bedoening was hoef je deze film niet te bekijken. Er is een Yakuza-baas vermoord en zoek. Echter doet regisseur Takashi Miike alles goed om een heerlijke exploitatiefilm ervan te maken. Hij weet als geen ander te choqueren met extreem geweld, seks (verkrachting), sensatie en (lichamelijke) vernielingen. Deze wreedheden zijn zo bizar, waardoor je ze domweg niet serieus kan nemen. Menigmaal zat ik met een dikke grijns op mijn gezicht de over-de-top gekheid te bekijken. Het is een twee uur durende wervelwind van geweld die vermoedelijk vooral weggelegd is voor de liefhebbers van een staaltje slechte smaak. Een prima filmpje dus!

Matige film waarin een verdwenen baas van een criminele bende voor veel ophef zorgt. Het simpele verhaal weet voornamelijk niet te boeien vanwege de wat rommelige montage (een meer gestructureerde opbouw was niet verkeerd geweest). Bovendien duurt de film ook te lang. Een aantal brute scenes (grotendeels martelingen) met goeie make-up effecten. Een kleine 2.5 sterren.

"Mijn inziens zijn er twee manieren om naar Ichi the Killer te kijken. Ofwel je neemt het allemaal bloedserieus, ofwel je beschouwt het als een cartooneske geweldskomedie. Ik zie Ichi the Killer als een titel uit de tweede categorie, een knetterenergieke achtbaanrit met veel bloed en krankzinnige bochten, om je op het eind ademloos achter te laten. Kakihara, de sadomasochistische rechterhand van maffiabaas Anjo, moet in actie komen als de gangster in kwestie is verdwenen. Hij komt op het spoor van ene Ichi, een verlegen jongeman met onverzadigbare bloeddorst.

De hele film draait om het conflict in spe tussen Kakihara en Ichi. Regisseur Takashi Miike gebruikt de opkomende climax als rode draad en grijpt de kans om subplotjes en bijpersonages te verkennen. Zo maken we kennis met een agent die worstelt met zijn verleden en tot overmaat van ramp zijn wapen heeft verloren, zijn er drie mannen die om onbekende reden wraak willen nemen op Anjo, en loopt er een prositituee rond met dezelfde seksuele voorkeuren als Kakihara. Hij leeft zich intussen uit met martelingen die zo nonchalant worden verbeeld dat ik het lastig vind een grinnik te onderdrukken. (...) De één zal er kotsneigingen van krijgen, de ander (zoals ik) zal er de gitzwarte humor van inzien.

Minder grappig zijn de acties van Ichi. Hij heeft een mes verborgen in zijn laars en is begiftigd met een soepel been. Zonder problemen hakt hij zijn slachtoffers in stukjes. Letterlijk. (...)

Het is zonder meer een smerige film met groteske bloedfonteinen, Miike brengt het allemaal wel met een vette knipoog. Het is horror, drama, komedie, wraak, vrijwel elk genre past er wel in. De montage en muziek geven de titel een onuitputtelijke energie mee, de plotwendingen volgen elkaar in hoog tempo op. Ichi the Killer is zeker een van de betere controversiële films uit de filmgeschiedenis."

Clash van extremen | Recensie | DVD | FilmBekeken

Mijn ontdekkingsreis doorheen de Japanse cinema gaat verder en na een paar stappen botste ik al op Takeshi Miike. Deze veelfilmer (104 credits op zijn naam) had in het jaar van deze film 2001 zeven (7 !) films gemaakt. Is het niet beter om ideeën te elimineren en de goede te bundelen in één film ipv alle ideeën uit te werken volgens het principe 'hitt or miss' ? In elk geval is deze vraag veel boeiender dan de film. Nu ja, ik ben dan ook een beetje bevooroordeeld. Films met geweld om geweld, doelloos gruwel om te entertainen (zelfs in een stripachtige manier van filmen), blijf ik oninteressant vinden. Dus we naderen het einde, na de zoveelste bloedfontein is iedereen eraan en dan komt het laatste shot. Een kraai vliegt weg, een jongetje wandelt met de rug naar ons, draait zich om en een flits van een gezicht. Wie is dit ? En waarom dit shot ? Alsof er een band is tussen al die personages. Misschien dan toch een dieper verhaal over identiteit en persoonsverandering ? Toch vreemd dat zowel op de poster als op mijn DVD cover het gezicht van de assistent gangsterbaas Kakihara is geprint met daarop de titel 'Ichi the killer'. Verwarring natuurlijk want dit is helemaal Ichi niet. Misschien een idee van Miike dat te haastig is uitgewerkt. Is dit een constante bij Miike ? Nog 103 te gaan ...

Succes met je ontdekkingsreis door het rijke universum van. Miike. Zitten echt pareltjes tussen, maar geweld is wel een constant terugkerende factor. Toch is het echt bizar hoe veelzijdig zijn films zijn.

Hahaha, die malle Chineze....

Aan mijn slecht geschreven berichten uit 2005 zie ik dat het alweer vijftien jaar geleden is dat ik deze had gezien, wat vliegt de tijd. Dit was toch één van mijn eerste Japanse films waarmee het allemaal is begonnen. Waar veel mensen in mijn omgeving toen, en nu nog steeds helaas, met een grote boog om alles wat 'Chinees' (en dus Japans, Koreaans etc.) is heenlopen was ik enorm geïnteresseerd in dit land en zijn films. Hoe ik met mijn stomme kop toen nog diverse videotheken ben binnengelopen om naar deze titel te vragen; uiteraard wisten die commerciële en inmiddels opgedoekte toko's in mijn buurt niet van het bestaan van deze film. Aangezien ik niet van een release wist had ik de stoute schoenen maar aangetrokken en de film via de illegale weg binnengehaald wat ook meteen mijn eerste illegale download ooit was *pinkt traantje weg*. Goed, niet iets om echt trots op te zijn, maar het mag duidelijk zijn dat Ichi veel voor me betekent op filmvlak. Het zorgde dat mijn liefde voor torture horror hartstochtelijker werd en het opende mijn deur voor het o zo fijne Yakuza-genre.

De film is in de basis een standaard Yakuza-verhaal waarin groepen tegen elkaar worden opgezet. Wat de film net wat specialer maakt is dat de moordenaar geen Yakuza is die de macht wilt grijpen, maar de instabiele Ichi die mensen weinig subtiel en met veel bombarie om het leven brengt. Wanneer de sado-masochistische Yakuza Kakihara hier lucht van krijgt zet hij met een grote glimlach de achtervolging in op zoek naar ultiem pijnlijk genot. Dit laatste is waar Ichi the Killer in uitblinkt; het in beeld brengen van ultieme martelpraktijken die het liefst met een knipoog bekeken moeten worden.

Ik ben inmiddels zelf al meerdere keren in Kabukicho geweest; de sfeer die er doorgaans hangt is nu ook goed voelbaar. De nauwe straatjes, de ongure types en de talloze kantoorpandjes die boven de illegale gokhuizen en seksclubs huisvesten. In het echt lopen er wel wat meer toeristen, maar dat het een buurt is waar je niet stoer moet gaan lopen doen moge duidelijk zijn. Dat de Yakuza vingers afhakken is ook bij het grote publiek wel een beetje bekend, maar Miike brengt het nog tien stappen verder. Deze film is één en al pijn met scenes waarin mensen doormidden worden gehakt, met kokende olie overgoten, met naalden worden gestoken of simpelweg in elkaar worden gebeukt. Ook wordt verkrachting en huiselijk geweld niet geschuwd waardoor deze film sinds zijn release in een aantal landen is geband. Dat dit gepaard gaat met een hele hoop ingewanden en enorme bloedsproeiers maakt het zo over de top dat het nauwelijks serieus te nemen is, gelukkig. Op een gegeven moment moest ik nog lachen om de zoveelste slachtpartij in Kakihara's kantoor, je zult het maar steeds moeten opruimen.

Grootste blikvanger van de film is ongetwijfeld Tadanobu Asano als Kakihara. Sinds zijn verschijning als Kakihara noem ik Asano vaak zonder twijfel als favoriete Japanse acteur. Hij doet het fenomenaal. De blonde lokken, de opvallende kledingstijl, de littekens in zijn gezicht die verraden dat hij al wat op zijn kerfstok heeft maar vooral de twee ringen in zijn vangen die zijn mond bij elkaar houdt is geniaal bedacht en verbeeld goed het angstaanjagend monster dat ie is. De subtiele lachjes wanneer hij iemand pijnigt of wanneer hij een nieuwtje over Ichi hoort, heerlijk. Elke scene met Kakihara is spannend omdat hij zo onvoorspelbaar is wat een aantal memorabele scenes oplevert. Dat kan ik van Ichi niet zeggen, een verschrikkelijk irritant en aanstellerig personage die gerust anders neergezet had mogen worden. Ik weet dat het van oorsprong een manga is, maar wat heb ik me zitten ergeren aan dat gejank van hem. Verder is de film doorspekt met grote namen als Terajima, Kunimura, Tsukamoto en SABU. Een clubje die elke film tot een hoger niveau brengt.

Qua beeld en geluid is het goed geschoten met hier en daar een uitspringer. Bij sommige shots had ik zelfs het idee dat Tsukamoto misschien wel iets in het hoor van Miike heeft gefluisterd. De CGI was toen, maar zeker ook nu, nooit echt mooi maar dat is de insteek ook niet. De film is compleet over de top, al snap ik dat mensen zoveel geweld sowieso niks vinden. Ik ben hier jaren geleden via mijn liefde voor horror op gestuit toen ik een trailer zag, toen Youtube er nog niet eens was. Achteraf kan ik zeggen dat die overstap naar de Japanse cinema me veel goed heeft gedaan.

Derde Miike.

En ik denk ook voorlopig weer de laatste die ik van hem hoef te zien. Vroeger vond ik wel meerdere films van hem interessant, maar vooral omdat ik toen afkwam op extreem geweld en veel bloed. Na het zien van Ichi the Killer denk ik dat ik enkel nog een film van hem hoef te zien als deze ooit eens gratis voorbijkomt ofzo.

Ichi the Killer begint wel heerlijk apart en direct als een soort ADHD-film waar ik even behoorlijk van schrok. Hier hou ik namelijk ontzettend van, maar na de opening daalt het tempo helaas al snel. De film wordt voor mij dan ook direct minder interessant ondanks de vele aardig gestoorde sequenties die best snel achter elkaar voorbij schieten.

Deze film kwam vroeger op mijn lijstje te staan vanwege de status, maar daar kijk ik tegenwoordig meer mee uit omdat de film dan vaak tegenvallend is, en zeker uit dit continent. Maar ook met neutrale verwachtingen vond ik Ichi toch een aardig taaie zit die behoorlijk lang duurt met een speelduur van 129 minuten.

Ook het genre blijft me niet erg liggen, vooral niet uit het Aziatische continent. Horror/komedie is ook redelijk misplaatst, ik zou er eerder misdaad/komedie van maken. De humor is in ieder geval niet aan mij besteed, al houdt Miike zich gelukkig nog een beetje in qua drukte. Ik vond Ichi als personage best leuk, en dat is zeldzaam voor een Japanse film.

Het geweld wordt redelijk cartoonish gebracht, de karakters zijn zeer gestoord en het verhaal heeft zowaar nog wat in z'n mars. Waarom vond ik het dan toch niks? Vooral omdat het me allemaal niet zo wil boeien. Ōmori vond ik een heerlijk personage spelen, en alle scenes met hem zijn raak, alle andere scenes veel minder.

Buiten Ichi zelf wil namelijk geen enkel personage me boeien, inclusief de gestoorde personages zoals die van Asano, die prominent op de posters staat. Actiescenes vond ik allemaal maar matig in beeld gebracht en het algemene acteerwerk slecht. De kale inrichting van de buitenscenes deed me ook niet bepaald springen.

Verhaaltje zelf heeft redelijk wat te vertellen maar ik geloofde het allemaal wel. Finale was wel weer lekker apart, maar daarbuiten is er weinig in deze film waar ik van kan genieten. Zat voor mij regelmatig tegen het saaie aan, maar Miike is dan ook gewoon niet mijn regisseur denk ik zo. Audition vond ik nog best te doen, maar de rest weet me niet echt meer te overtuigen tot zover.

Je kunt iemand met meer dan 100 titels op z’n naam natuurlijk niet beoordelen na 3 films. Naast extreme horror heeft hij ook prachtig drama gemaakt (Harakiri), geweldige fantasy (The great yokai war), superheldenfilms (Zebraman 1 & 2) en te gekke actie. (13 Assassins). Maar ook serieuzere gangsterfilms en high school drama.

Wat waren die andere 2 eigenlijk?

Daar heb je een punt, dit geval is vooral een gevoel. Als ik nog veel meer Miike films bekijk denk ik dat ik te veel fans op de tenen ga trappen en daar ga ik dus niet voor.

Andere 2 waren Gozu en Audition. Gozu valt precies in het rijtje waar ik niks aan vind. Maar als jij denkt dat er toch nog wat voor mij bijzit dan hoor ik het graag.

Tja, is lastig. Zeker als je aangeeft geen fan van Japanse cinema te zijn. Ik had zelf ook een film of 10 nodig om erin te komen. Maar kan m nu enorm waarderen. Gozu en Audition behoren overigens niet tot mijn favorieten. For Love Sake of First love zou je kunnen proberen. Zijn in iedere geval iets heel anders.

Kakihara is zeker wel 1 van mijn favoriete film karakters! Brute guy! Otis Driftwood (Devil's Reject) blijft de beste!

How Ichi the Killer brought ultra-violence to the mainstream - BBC Culture

Langzaamaan de Aziatische cinema aan het ontdekken en dit met films die de ene keer meteen goed vallen, maar soms ook ronduit bevreemdend zijn en waar ik helemaal niets mee heb of kan. En het zal vast niet verbazen dat Itchy The Killer onder de laatste valt.

Het moge bekend zijn, een vermiste/ vermoordde maffiabaas, een ronduit doorgedraaide enforcer opzoek naar antwoorden en Itchy de mysterieuze hitman. Nou, laat maar komen dacht ik met deze film waar de kernwoorden marteling, sadisme en manga zijn. En ik moet zeggen dat de film me het eerste uur redelijk tot aardig bevalt met al zijn smerigheid, kolder, kleurrijkheid en hysterische muziek. Op dat moment stevent de film met de dwaze Kakihara, de mysterieuze killer en de gebeurtenissen die ik eerder zie als een horror komedie toch aan op een voldoende. Komisch is dan op zijn minst de slachting waarbij de drek soms van het plafond druipt en de onrust binnen de yakuza zelf die ook niet precies weten hoe om te gaan met Kakihara.

Het is toch op de helft wanneer de klad erin komt en de film steeds verder afzakt en mijn interesse begin te verliezen. Op een bepaald moment is de leuk af van alle smerigheid en sadistische martelingen en zit ik tevergeefs op een mooie showdown te wachten tussen tegenpolen Kakihara en Ichy. Over Ichy gesproken, de tegenstellingen tussen zij karakter en daden zullen ongetwijfeld als grap bedoel zijn maar ik kan hier helemaal niets mee. De nerdy hitman wekt al even weinig sympathie als de sadistische enforcer. Vooral wanneer Ichy het padje helemaal kwijt raakt tegenover Karen en de confrontatie met Kakihara helemaal niets wordt. Een andere gebruiker rept over de martial arts kunsten van Ichy, ik heb vooralsnog weinig actie gezien van deze huilebalk. Vooral het laatste half uur is een rare en totaal niet meer boeiende opeenstapeling van rare, absurde, sadistische en onnozele dingen waarin de film zich zelf verliest. Alsof de maker zich ieder scene weer wil overtreffen met iets raars of baars.

En zo eindigt het bevreemdende, absurde en soms hysterische Ichy the killer erg onbevredigend. Met alsof men zelf het pad volledig kwijt raakte in alle martelingen en onzin om na het film zich nog te realiseren dat er misschien nog iets anders in de film gemoeten had. Iets meer verhaal, logica, een boodschap of een aansprekend personage. Nog wel te benoemen is het camerawerk en bepaalde sfeer aspecten, vooral de korrelige scene waar Ichy na een slachtpartij door de gangen dwaalt met verschillende overpeinzingen is erg fraai.

Afijn, het moge duidelijk zijn, niet echt mijn ding.