Le Mépris (1963)

Maar dat heb je niet bij andere Godards? Mij lijkt dat je veel van zijn andere films dan wellicht ook niets vindt?

Au Bout is ok, Pierrot is ok. Alphaville tof. Bande Aparte kom ik niet doorheen. Film Socialisme wens ik mijn ergste vijand nog niet toe..Wisselend dus. Ik kan er weinig aan doen, deze kan ik echt niet uitstaan. Ik had het zelf ook graag anders gezien. Le weekend moet ik nog steeds eens zien. Misschien vindt ik die dan wel weer heel mooi.

Dit schreef ik o.a. over Week-end;
Wat de film zo verschrikkelijk ontsiert is het eindeloos politieke geouwehoer over revolutie en klassenstrijd met als absoluut dieptement de revolutionaire 3e wereld speech van een Congolees. Ook de Internationale moest natuurlijk af en toe ten hore gebracht worden.
Toppunt van hilariteit;
De liftende hoofdpersonen moeten een vraag beantwoorden willen ze een lift krijgen. De vraagt luid;
"Wil je liever geneukt worden door Johnson of door Mao?"
Dus, je bent gewaarschuwd.

Oh ja, nogmaals, Le Mépris is gewoon een uitstekende Godard met o.a. een schitterende score van George Delerue. Zie o.a. mijn recensie van 14 aug 2008.

Haha,

Dank je Wibro! Patrice Lumumba is de Congolees die je bedoelt

Ik val verder niemand aan of doe alsof mensen stom zijn, dat ze dit wel een mooie film vinden. Ik vindt niets aan Mempris, mijn gemis, zeer waarschijnlijk.

No worries!

Bedankt voor de toelichting juist, daar was ik benieuwd naar

Werd die Fritz Lang later niet zelf regisseur???

weet je dat smaak ook beinvloed wordt door opleiding, vrienden , familie , kennissen????? Bijv...als je alleen lbo hebt kom je nergens met Woody Allen......of Godard. Voor sommige films is historisch besef nodig, intellectuele bagage soms...Hhhahhahahahah ik ben goed opgeleid en vind de meeste films een misser...lol. Dat is de andere kant...ja ik heb daardoor een moeilijk leven......smiley. Kijk hier af en toe met verbazing naar 4-5 sterren voor een film (van Neesom bijvoorbeeld) Maar ieder zijn smaak, ......van loodgieter tot professor...weer smiley....

Wil ik zeker gaan herzien!

Prachtig tijdsbeeld, mooie locatie: gefilmd op het eiland Capri.

Misschien nu een beetje gedateerd, maar in alles natuurlijk een typische franse film.

ik snap wel als mensen er niks aan vinden.

Nogmaals, ik val niemand aan. Ik vindt mezelf geen beter of slechter mens omdat ik deze film niet kan uitstaan. Sneu om te suggereren dat ik de "intellectuele bagage" mis om deze Godard te waarderen.

Weer een gelaagde en complexe film van Godard. De film gaat over een film (de film is dus meta) over de reis van Odysseus zoals beschreven in de Odyssee. De hoofdpersonages in de film, het echtpaar Paul en Camille, blijken de hedendaagse versie van Odysseus en Penelope en worden zelf slachtoffer van een heuse Griekse tragedie door middel van een misverstand waardoor zij elkaar gaan wantrouwen (en het feit dat verschillende personages een verschillende taal spreken draagt bij aan de sfeer van (spraak)verwarring). Ze houden van elkaar maar het lot – de omstandigheden – drijft hen uit elkaar, wat zij ook nog proberen om het lot af te wenden. Eenzaam keert Paul terug van zijn Odyssee.

Qua verhaal neigt de film naar een saai romantisch drama – je zit het grootste deel naar een kibbelend stel te kijken – maar de film zit zo bomvol thema’s dat de film toch boeiend is en waarschijnlijk minimaal twee kijkbeurten nodig heeft om alles te kunnen bevatten. Een thema dat sterk naar voren komt is die van authenticiteit: kan een film op authentieke wijze een verhaal verfilmen? Wordt film of kunst gecorrumpeerd door de commercie? Is een hedendaagse versie van de Odyssee met een modern-neurotische Odysseus – zoals Paul die op metaniveau ook is – authentiek? Is de oorspronkelijke Odyssee authentiek? Is de liefde die Paul en Camille voor elkaar voelen authentiek (of doen ze alsof en zit er egoïsme achter)? Tegelijk geldt de Odyssee als het voorbeeld van Kunst, precies omdat het ‘echt’ is en Godard brengt de huwelijkscrisis van Paul en Camille ook als bijna genant realistisch in beeld. En op metaniveau is de film realistisch in bv. het feit dat de film tot stand kwam door een Amerikaanse geldschieter, die een naakte Bardot wilde, en die z’n evenbeeld heeft in de film als de Amerikaanse producent die zowel de film als de relatie tussen Paul en Camille corrumpeert (en de kijker krijgt een naakte Bardot – twee maal zelfs). En zoals we van Godard gewend zijn zitten er ook allerlei bijzondere filmkunstjes in zoals bv. het mondeling voordragen van wat normaliter de geschreven openingscredits zijn.

Al met al levert Godard met Le Mépris weer een filmisch huzarenstukje en echte Kunst.

Ik lees in sommige berichten hier dat de film onbegrijpelijk is omdat niet duidelijk wordt waarom Camille (Brigitte Bardot) Paul is gaan minachten. Omdat dit uiteraard de kern van de film raakt zal ik mijn visie daarop geven.

De reden van die minachting c.q. het begin van de hele tragedie is mijns inziens het moment vroeg in de film waarop Prokosch Camille meevraagt, duidelijk omdat hij haar wil veroveren, en Paul niet protesteert. Je ziet Camille dan heel geschokt reageren omdat zij zo het gevoel heeft dat Paul haar letterlijk weg geeft en dus niet van haar houdt (en later in de film zien we haar opzettelijk Prokosch zoenen in het gezichtsveld van Paul om hem te laten zien wat hij doet c.q. hem nog een laatste kans te geven haar terug te winnen). En dat valt samen met Pauls samenwerking met Prokosch überhaupt waarin hij zijn artistieke doeleinden c.q. zichzelf ‘uitverkoopt’ ten gunste van het geld in meerdere opzichten: hij wordt ingehuurd om het verhaal van de Odyssee te vulgariseren ten behoeve van de commercie en hij geeft toe aan beide wensen van Prokosch (het vulgariseren van de Odyssee en het uitlenen van zijn vrouw) omdat hij het geld van Prokosch nodig heeft. De tragedie hierbij is dat hij dat geld juist nodig heeft om de flat te kunnen kopen en zo zijn liefde voor Camille te kunnen bestendigen: hij ‘verkoopt’ zichzelf om Camille te kunnen behouden maar hij verliest Camille er juist door omdat die walgt van de uitverkoop van Paul, met name natuurlijk dat hij haar weg geeft aan Prokosch voor het geld.

Analoog aan de Odyssee zelf is deze huwelijkscrisis uitdrukkelijk door Godard opgezet als een Griekse tragedie waarvan het kenmerkend is dat het onheil wordt opgewekt door iets kleins zoals een misverstand (het misverstand hier is dat Paul haar niet weg geeft omdat hij niet meer van haar houdt maar omdat hij in Prokosch (nog) geen concurrent ziet) – daarom is bovenstaande misschien niet zo duidelijk en uiteindelijk doet de oorspronkelijke aanleiding er ook niet veel toe - maar dat dan als een sneeuwbal groeit en groeit waarbij de slachtoffers steeds meer in een kluwen geraken waar niet meer uit te komen is (al het gepraat tussen Paul en Camille om er uit te komen leidt alleen maar tot gekibbel en verdere vervreemding van elkaar) en waarbij die steeds harder gaan vechten tegen hun lot dat daardoor uiteindelijk alleen maar in nodeloos bloedvergieten resulteert. Zo wordt in de film meerdere malen de suggestie gewekt dat Paul, die zijn fout in ziet en steeds wanhopiger wordt om zijn fout te herstellen en daarmee zijn relatie met Camille te redden, Camille en/of Prokosch gaat vermoorden (vandaar dat pistool dat hij aan het eind meedraagt) met daarbij ook weer de wetenschap dat geweld zijn liefde niet zal redden maar de walging voor hem alleen maar zal doen toenemen. Maar het lot kan niet worden ontlopen zodat zijn slachtoffers niet kunnen worden gered. Gelijk Odysseus keert Paul zo eenzaam en gehavend terug waar hij was begonnen, een spoor van vernietiging achter hem latend.

PS. Ik heb de indruk dat bij oude films er niet zo met spoilers wordt gewerkt maar zekerheidshalve heb ik de hele verhandeling toch maar in spoilertags gezet.

Nog even een opmerking. Als ik de behoefte heb om een recensie van een professionele criticus te lezen dan probeer ik altijd die van Roger Ebert te lezen. Ebert blijkt niet erg enthousiast over deze film, omdat de film Godards mislukte knieval voor de commercie (met o.a. Brigitte Bardot erin) zou zijn. En Godard zou Godard niet zijn als hij met de film niet precies dat laat zien: zijn mislukte uitstapje naar de commerciële film want dat is precies waar de film over gaat (PS. De film zou niet alleen artistiek zijn mislukt maar ook commercieel was het weinig succesvol zodat Godard en commercie gewoonweg een slecht huwelijk is). Nu is dat dan weer tamelijk briljant van Godard (zijn eigen mislukking filmen) als dat zo zou zijn, maar ik vind de film sowieso nog genoeg diepgang hebben om het een artistiek succes te noemen. Of het inderdaad Godards slechtste film is kan ik niet beoordelen want ik heb alleen nog Vivre Sa Vie en Le Mépris gezien. Maar als dat zo is dan belooft dat wat voor al die andere films van Godard die dan allemaal geniaal moeten zijn...

Ik heb een korte column over/analyse van het slot van Le Mépris mogen schrijven. Wie geïnteresseerd is kan het stuk hier terugvinden.

Fritz Lang +1

Soundtrack +1

Magistrale cameravoering van Raoul Cottard +1

Mooiste film over de groeiende afstand in een relatie +1

Gesproken credits +1

Wellicht een van zijn meest commercieelste films, maar naar mijn idee ook een van zijn beste. Werkelijk perfect.

Interessante film. Het begint al met de ongewone intro waarbij de kijker vanuit meta-positie getuige is van de filmploeg die het personage van Giorgia Moll in beeld brengt middels een tracking shot. Vervolgens wordt die meta-positie verlaten en gaat de film van start, en blijkt dat het onderwerp van de film het maken van een film is. Voor niet wakkere kijkers kan dit mogelijk een moment van verwarring opleveren.

Le Mépris betreft de verfilming van de existentialistische novelle Il Disprezzo en het is misschien geen verrassing dat Godard hierin zijn ei kwijt raakt, gezien dit boek handelt over de filmbusiness waarin een seksueel hongerige, machts- en geldbeluste producer het voor het zeggen heeft, en andere actoren (regisseurs, scriptschrijvers) creatief en financieel moeten zien te overleven in een niet zo vriendelijke omgeving. Jack Palance is prima als de arrogante producer Prokosch. Iedereen moet voortdurend naar zijn pijpen dansen, of dat wil hij toch, en het is ook symbolisch dat hij niet de taal van de omgeving (Frans) spreekt en voortdurend beroep doet op zijn vrouwelijke slaafje/tolk om te communiceren. Voor de andere hoofdrollen heeft de casting wat voeten in de aarde gehad maar het kon niet beter uitdraaien met Brigitte Bardot - godin van het witte doek, Fritz Lang als zichzelf - één van grondleggers van de cinema, en Michel Piccoli die hier prima zijn weg vindt. Mooi eerbetoon ook dat Godard de rol van assistent van Lang op zich neemt.

De filmproductie waaraan Fritz Lang als zichzelf werkt, betreft de Odyssee, en dat levert mooie plaatjes op aangezien men filmt in en rond Capri. Gaandeweg viel bij mij ook mijn frank wat betreft de parallel tussen de in de film geschetste situatie en de finale van de Odyssee. Daarbij kreeg ik wel het gevoel dat de symboliek en de mythe de psychologie van de personages wel héél erg aansturen, alsof men het per se wil laten kloppen. Zo was het mij een raadsel waarom B.B. haar grieven niet gewoon openlijk communiceert aan Piccoli. Er is heel de film lang een voortdurend gebrek aan communicatie tussen beiden, met enkel een sfeer van suggestie en veronderstellingen. Persoonlijk - en zonder aanmatigend te willen zijn haha - leek het mij een onvolwassen en vrij oppervlakkige relatie, die enkel nog gered zou kunnen worden via een aantal sessies relatietherapie met als onderwerp ‘leren praten’. Bij gebrek aan relatietherapie levert het echter wel een fascinerende film op.

Het einde van de film is een ruw ontwaken. Ik kreeg er het gevoel bij dat Jack Palance en B.B. gestraft werden door de ‘goden’ omdat het ‘uitgestippelde’ stramien van de Odyssee niet gevolgd werd. In de Odyssee worden de minnaars gedood en wordt de relatie tussen Penelope (parallelle personage van B.B.) en Odysseus (personage van Piccoli) hersteld. In Le Mépris maakt B.B. een andere keuze, en moet dit met de dood bekopen, is mijn interpretatie.

Ik kwam, heel plat, op de instagram feed van een vriendin, toevallig een foto tegen van de Casa Malaparte, en een verwijzing naar Le Mépris - en het bleek dat ik de film tot mijn verrassing nog niet gezien had. En ja, dat is dan toch wel een fijne avond, die leegte opvullen en me vergapen aan de magistrale beelden. Het geeft toch wel wat te denken, het contrast met het beeldvoer van dit jaar kon haast niet groter zijn - van de gemakzuchtige Netflix-producties tot en met wat tegenwoordig voor een blockbuster van een gevierde regisseur doorgaat, het kan toch niet in de schaduw staan. En als je dan meerekent hoeveel groter de mogelijkheden en budgetten tegenwoordig zijn. Eenvoudig gedeclasseerd door een film die ouder is dan ik ben - en ook ouder dan de meesten die tegenwoordig in de filmindustrie rondlopen, ongetwijfeld. De vooruitgang lijkt toch op weinig te trekken, en het intellectuele niveau al helemaal niet.

Niet dat deze film dan zo overdreven intellectueel is - met, moet ik zeggen, wel wat dankplicht aan mijn voorgangers voor de keurig gespoilerde aangevers, maar toch - het narratief ligt er behoorlijk dik op. Toch, de parallellen tussen de oude tragedie van Odysseus, de beschouwing van de filmindustrie, en de relatieproblematiek van Camille en Paul is bijzonder mooi getroffen. Een kunst die welhaast volledig vergeten lijkt te zijn: een goed verhaal uitkiezen, en dat met voldoende diepgang en thematiek om te zetten in beeld. Voor mij is dat het toch echt waar film over gaat, over móet gaan.

Het begin van de film is al geniaal, met de gesproken credits en de film in de film. Een gimmick misschien, maar wel een erg knap uitgevoerde, en beter dan elke variant die ik tot dusver tegengekomen ben - al komt Star Wars misschien in de buurt, langs een heel andere weg. Het geeft ook meteen een signaal - de cinematografie wordt hier serieus genomen.

En dat komt dan ook uit ook. Het ene magistrale shot na het andere, de ene slimme truc na de andere. Piccoli die halverwege het opendoen van de deur toch door het ontbrekende raam stapt, dat soort dingen - erg knap. Wellicht het mooiste daarbij wel de scenes in en rond de Casa Malaparte, treffend aan het eind als het verhaal naar de onvermijdelijke apotheose. Niet precies de mnesterophonie van Homerus, maar voor dit verhaal, deze klassieke tragedie een wellicht meer passend einde.

Dan de cast - en vooral natuurlijk Bardot, hier zo ongeveer op de top van haar carriere. Geheel in pas met de normen van die tijd in de eerste paar minuten al moedernaakt vol in beeld, en dat gebeurt later nog wel een keer of wat - je 'ziet dan wel niets', toch is het beeld er vol van. Kom daar nog eens om - de nogal hypocriete preutsheid van tegenwoordig voelt toch wel wat bekrompen aan, als je deze film even naast een van nu legt. Maar als je aan de andere kant ziet hoe er met de vrouw omgegaan wordt - en niet alleen wat ik volgens de normen van nu toch gauw een aanranding zou noemen, als Paul eventjes terloops Francesca aan het betasten is. Nogal objectiverend, op z'n minst.

Bardot speelt haar rol welhaast perfect - van de perfect kloppende mimiek, oogopslag, houding, tot de 'gewone' onderdelen van haar rol. Knap werk, en wellicht dat ze wat weinig lof voor haar werk als actrice gekregen heeft over het geheel van haar carriere. Neem even het contrast met haar tegenspeler Piccoli, die dan wel een langere carriere heeft gehad, maar ook een waslijst aan awards. En dat komt er hier maar mondjesmaat uit ook nog, want Piccoli en Palance hebben hier eigenlijk relatief maar weinig te doen - en, daarbij, Palance zet zijn cliche-type dan perfect en met gemak neer, maar Piccoli valt me eigenlijk niet erg mee. Niet in vergelijking met de sterke rollen die hij later zou gaan spelen. Toch, slecht is het nergens, en wellicht meer in functie van zijn karakter dan iets waar hijzelf invloed op had.

De locaties, natuurlijk. De vervallen boel in Cinecittà, en het geniaal mooie huis. Alleen dat al maakt het een genot om naar de film te kijken, nodigt het uit naar een nieuw ontdekken van de moderne Italiaanse architectuur. Haast jammer dat het gerestaureerd is, de vervallen staat waarin het in de film verkeert voegt nog eens een heleboel toe aan de kracht van de beelden.

Eigenlijk maar een ding wat me wat irriteerde - de erg opdringerig aanwezige en overdreven theatraal dramatische muziek. Even een tijdje laten liggen, en over een paar maanden kijken hoe dat dan valt. Dan komt ook de definitieve score - want die kan zomaar eens zo hoog uitvallen dat ik die niet zomaar zonder wat afstand durf uit te spreken. Want, dat is me nu al wel duidelijk, Godard heeft hier een meesterwerk geleverd.

Ik begin meer te genieten van de Nouvelle Vague met regisseurs die duidelijk hun stempel drukken op hun film en er de nodige gelaagdheid in brengen. Le Mépris is verfilmd naar een boek, maar toch maakt Godard er zijn ding mee. Zijn kleurgebruik, de dialogen, de personages maar ook de link naar zijn eigen realiteit. Met de aanwezigheid van Fritz Lang en het feit dat een Amerikaanse producer een film wil maken met het personage van Brigitte Bardot. In het echt kreeg de film vooral geld met de voorwaarde dat Brigitte Bardot mee speelde.

Het was niet Godards favoriete film, denkelijk door de voorwaarden die hem werden opgelegd bij het maken ervan. Maar dat wil niet zeggen dat hij er geen 'Godard-film' van gemaakt heeft. Creatief (denk aan het voorlezen van de cast & crew of de tolk die voor de vertalingen tussen Engels, Frans en Duits zorgt). Mooie film!

Best oké.

Stukken beter dan À Bout de Souffle, dat mijn eerste kennismaking met Jean-Luc Godard was. Le Mépris is vooral filmisch veel beter. Het studentikoze is eraf, de film oogt veel volwassener - maar nog wel altijd met een leuke vondst hier en daar.

De leukste van die vondsten zijn eigenlijk direct de eerste 10 minuten - met de credits die voorgelezen worden. Geweldig gevonden, en past ook in het verhaal, dat voor een stukje gaat over het maken van een film. Nadien volgt dan nog zo'n geweldige, kleurrijke scène met de ravissante Brigitte Bardot in dat bed. Het zijn simpele dingetjes, maar ik raakte er alleszins direct door in de film gezogen.

Na die scènes is het beste er wel af. De film kan dat niet meer overtreffen, al is het audiovisueel wel de ganse speelduur lang écht de moeite. Hele mooie soundtrack en visueel uitermate sfeervol geschoten. Godard maakt daarbij ook handig gebruik van de setting.

Maar waar de film mij een beetje verliest, is dat het onderweg een praatbarak wordt. Die lange scènes zijn niet eens slecht gemaakt - Bardot en Michel Piccoli staan goed te acteren -, maar ze zijn gewoon niet interessant. Uiteindelijk is het maar relationeel gewauwel, of nog erger: vergezocht relationeel gewauwel.

Niettemin nodigt Le Mépris uit om het oeuvre van Godard verder te verkennen. Ik ben benieuwd of er nog rek (in de goede richting) inzit. Het potentieel is er alleszins.

3

Wat een eigenaardige film van aanpak. Steeds wel interessant zo'n film over een film. Maar wie hier het meest in het oog springt is toch wel de oogverblindende Brigitte Bardot. Prachtige scènes met haar in bed, stilistisch en stijlvol. Vanuit het tijdsperspectief van toen in maximale naaktheid te bewonderen. Verder een film die er vooral technisch bovenuit springt. Prima camerawerk en cinematografie. Interessante dialogen ook tussen de twee hoofdprotagonisten als ruziënd koppel. Maar om het als geheel gezien me te fascineren, dat nu ook weer niet.

De achterliggende clue en inhoud heb ik wat gemist. Daarvoor zou ik de film nogmaals moeten zien. De parallellen met het Odyssee verhaal zeiden me iets te weinig. Later misschien nog eens een poging wagen.

Deze vond ik nie zo sterk. Scenarisch is de connectie met de Odyssee wel mooi, maar als die link je nog ff recht in je gezicht verteld wordt ipv middels de film getoond...meh. De dialogen zijn hier muf, lang niet zo flitsend of boeiend als in eerdere Godards, tot vervelens aan toe zelfs. Bardot is een lauwe verschijning ivm Anna Karina maar speelt wel goed. Erg leuk om Fritz Lang in een rol te zien! Maar verder, zonder veel bijzonder spel met stijl of cameravoering kom ik zelfs niet tot 3.5*

Mijn mening blijft grotendeels overeind. Bij herziening vind ik hem nog beter geworden en zijn me nieuwe details opgevallen. Het gaat nog steeds om een parallel van de gebeurtenissen met de Odyssee. Maar ik zag nu in dat de werkelijke liefde van Michel Piccoli (als Odysseus figuur) de liefde voor het schrijven van theaterstukken is. Dat komt verschillende malen aan bod. BB benoemt het en Piccoli benoemt het verschillende keren. Tot en met de speech waarin hij aan Jack Palance zijn ontslag geeft om zich terug te wijden aan zijn liefde. In die zin is Penelope als metafoor te vereenzelvigen met het schrijven van de theaterstukken. BB, Jack Palance en het schrijven van filmscripts leiden Piccoli als 'foute minnaars' af van zijn ware liefde. Niet voor niets eindigt de film met een dialoog tussen Fritz Lang en Piccoli waarin Piccoli aangeeft dat hij opnieuw voor het theater gaat schrijven. Parallel begint Lang op dat moment ‘toevallig’ aan een shot van Itaca. Itaca is het thuisland van Odysseus. Het moment dat Piccoli zich overgeeft aan zijn liefde voor theater, is ook zijn moment van thuiskomst. Dat Palance en BB als 'foute minnaars' (t.a.v. Piccoli) eerst moesten sterven, ligt dan ook in de lijn van Homerus’ Odyssee.

Halfje omhoog.

Aardig

Mijn eerste Godard en het was niet slecht maar ook niet perfect. De film heeft mooi kleurgebruik en sommige scenes waren heel mooi om naar te kijken zoals in Capri bijvoorbeeld. Ik vond de plekken waar ze de film hadden geschoten goed uitgekozen. Acteerwerk was sterk en Piccoli zet een goed werkje neer. Vooral de scenes thuis met Camille en Paul vond ik geweldig geacteerd. Dat was ook tevens een van de sterkere momenten in de film. Het was innemend, het dialoog was pakkend en ik kon me er gewoon goed in bevinden. Met uitzondering van de openingscene die mij een beetje om had gedraaid vond ik de scene daarna wat minder. Hier komt mijn volgende kritiekpunt, deze film valt te vaak in herhaling op meerdere vlakken. Voornamelijk het dialoog, de muziek en de stand van de relatie tussen de twee. Ik vond dat wel minder als ik eerlijk ga zijn. De muziek was prachtig maar speelt te vaak af waardoor het dus storend wordt. Werckmeister harmonies deed dit vele malen beter door de muziek schaars te gebruiken waardoor de impact vele malen sterker is. Die film heb ik ook laatst gezien namelijk dus vandaar de aparte vergelijking. Wat de thema's betreft, vond ik ze wel interessant maar een beetje apart uitgewerkt. Soms wordt het gewoon uitgespeld voor je wat jammer is. Er is dus ook een thema van artistieke en commerciële cinema maar ook die is een beetje oppervlakkig en 'bland' uitgewerkt. Slecht is de film zeker niet want ik was wel ingezogen middenin en visueel is hij niet verkeerd. Helaas is het niet volledig goed.

Le Mépris was teleurstellend maar zeker niet slecht. Zal het zeker is een keer opnieuw zien en kijken wat ik er dan van vindt.

De film van Godard zorgt zestig jaar later nog steeds voor opwinding. Een heerlijk gevoel.

Nadat FIN op het doek was verschenen en de zaallichten aangingen, verzuchtten de twee vrouwen achter mij - we waren de enige bezoekers: "Dit is toch niet te begrijpen als je niet weet wat De Odyssee is?" Na wat uitleg vroeg ik hoe ze in deze film verzeild waren geraakt. "Birgit Bardot."

Klassieke Oudheid versus BB, ziehier de film in een notendop.

Regisseur Fritz Lang verfilmt De Odyssee als Artfilm, Amerikaanse producent huurt Paul in om het scenario te herschrijven tot een Hollywoodfilm, waarna de relatie van Paul met Camille op instorten staat. Prachtig tragisch gegeven dat erom vraagt een parallel te trekken tussen Paul en en Camille aan de ene kant, en Odysseus, wiens relatie op springen staat, omdat hij vermoedt dat zijn vrouw Penelope hem in zijn tienjarige afwezigheid ontrouw is geweest, aan de andere kant.

Neem Fritz Lang als Fritz Lang als regisseur in de film - hij stond aan de wieg van de Europese Artfilm en vluchtte in de jaren dertig naar Amerika - en de tegenstelling tussen de Amerikaanse Hollywoodfilm en de Europese Artfilm krijg je er gratis bij.

De mannen in Le Mépris waren bloedirritant, en vooral Jack Palance als de over het paard getilde Amerikaan en walgelijke seksist "Jeremy", maar ook "Paul", de man van Camille (Brigitte Bardot) was een enorme eikel. Vooral Jack Palance zat mij teveel in een slechte acteermodus die teveel afleidde en mij ergerde. Letterlijk elke uitgesproken zin leek alsof het werd voorgelezen, en werd vervolgens ook nog eens in het Frans vertaald. De soundtrack is prachtig maar wel erg bombastisch en ik hoef hem niet elke 5 minuten te horen. Wel heel leuk om icoon Bardot eens op het grote doek te zien. En Fritz Lang!