Le Huitième Jour (1996)

Merkwaardig maar aandoenlijk geheel.

Goedwillig.

Mooi Frans drama over de levensmoeie Harry die zijn relaties met zijn dochters verpest en de geestige ''down''-George die elkaar ontmoeten op een kruispunt. De film is een heerlijke mengeling tussen realisme en cinema, waar verhalen elkaar soms te goed aanvullen of bepaalde situaties te goed en te voorspoedig uit de verf komen. Aan de andere zijde is er ook een soort dubbele laag die de film siert. Het gaat hier toch om de instelling van mens tot mens op het leven. We kunnen treuren, kreunen en zeuren over bepaalde dingen, maar we kunnen ook erom lachen.

Hoewel Harry's personage vrijwel duidelijk is en misschien een klein beetje de hedendaagse man voorspiegelt is George heel interessant om te volgen. Zijn zoektocht naar vrouwen, zijn moeder en/of zijn vriendin was erg mooi verfilmd en ontroerd ook op sommige momenten.

Film bevat een leuke stijl die soms wat sarcastisch of cynisch overkomt, met als hoogtepunt het einde natuurlijk. Lekker fris kleurgebruik die erg afstemt op de natuur waardoor het daarom ook zo fris voelt. Lekkere duidelijke kleuren en mooie plaatjes: goed.

Ook een mooie titel.

4 sterren

Eindelijk hebben ze deze nog eens uitgezonden. 'k had eigenlijk geen idee waarover deze film ging gaan, maar hij kon me wel bekoren. Qua sfeer deed de film me soms een beetje aan Amelie denken.
De cast deed het ook erg goed en ook de muziek was wel opvallend, maar het paste perfect.
'k heb er wel van genoten.

Tedere en ontroerende film en al lijkt mij de doorgedreven echtelijke ruzie niet echt in het plaatje passend en al gaat het er naar het einde toe al te dolkomisch aan toe, uiteindelijk zijn het verwaarloosbare minpuntjes in dit schitterend, gevarieerd werk met originele en fantasievolle scènes en een magistrale act van het duo Auteuil-Duquenne.

Niet zo leuk als de debuutfilm van Van Dormael, maar deze mag er ook wel wezen. Een aantal zeer sfeervolle shots van het Belgische platteland en een paar fijne acteurs doen veel goed. Alleen vond ik die Georges echt vervelend op een gegeven moment. Ik weet dat dit zo hoort, maar echt origineel vond ik zijn karakter ook weer niet. Gewoon een gehandicapt iemand erbij doen voor wat extra ontroering, lijkt het wel.

Het leek een grote blok ergernis te worden toen die Franse voice-over werd ingeschakeld maar ik ben positief verrast en de verstandhouding tussen een verkoper en een verstandelijk gehandicapte is mooi weergegeven. Je ziet maar weer dat zo'n figuur als George eigenlijk de gelukkigste mens op aarde is omdat hij gewoon zijn eigen weg volgt en zich niets aantrekt van andere mensen. Hij is erg emotioneel en dat zorgt voor diep-tragische momenten maar aan de andere kant ook zevende hemel-ervaringen. Zwartkomisch wanneer hij bijvoorbeeld een boom omhelst en zijn moeder roept. Harry wil zich in eerste instantie zo snel mogelijk ontdoen van George maar geleidelijk aan wordt hij meegesleurd in een nieuwe wereld. Het hele scheppingsverhaal vond ik een beetje onnodig maar het idee van een achtste dag waarin de mongolen werden geschapen is wel aardig want ze leven nu eenmaal in hun eigen wereld.
Niet alles is even geloofwaardig zoals het jatten van een busje zonder rij-vaardigheden maar Jaco heeft ons absoluut iets moois voorgeschoteld.

Een aardige komedie met serieuze ondertoon die wel heel erg leunt op makkelijk scoren. De veel te extreem getrokken situaties waar Georges in terechtkomt en die zijn verstandhouding met Harry kracht bij moeten zetten begonnen mij na verloop van tijd wel uit het verhaal te kegelen. Het veel te happy end kost wij mij betreft ook bijna een punt, want talloze apotheosen hadden de verbeelding van de kijker kunnen prikkelen. maar deze duidelijk niet. Een aantal geslaagde scènes houdt de boel nog een beetje op de been, maar erg warm werd ik niet van deze vriendschap.

Aan de ene kant lijkt het makkelijk scoren, om een gehandicapte man, zoals Georges, te laten meespelen. Aan de andere kant werkt het uiteindelijk grotendeels wel.

Van Dormael is in ieder geval een interessant regisseur. Hij heeft een mooi gebruik van kleuren en die shots, die hij een aantal keren hier uitzoomt, zijn ook erg mooi. Het acteerwerk van Auteuil is prima, al vond ik zijn transformatie wat aan de snelle kant. Pascal Duquenne is door zijn uiterlijk en lach al erg aandoenlijk en dat zorgt vaak ook voor leuke en luchtige momenten.

Lang werkte het niet helemaal voor mij en zat de film op een stabiele 3 sterren. De laatste tien minuten zijn echter erg sterk met prachtige beelden, fijne aanstekelijke muziek en een einde dat precies de juiste snaar weet te raken. Hierdoor komt er uiteindelijk toch nog vrij gemakkelijk een halfje bij de score bij.

3,5*

... En op de achtste dag schiep Hij Georges. Dat had Hij beter niet gedaan. Ik heb me voorgenomen me niet schuldig te voelen over wat ik ga zeggen. Ik heb eigenlijk ook helemaal geen moeite om met mensen om te gaan die het syndroom van Down hebben. Ik houd er wel van hoe ze spontaan in vreugde kunnen uitbarsten. Georges daarentegen vond ik flink irritant vanwege zijn gedrag, terwijl hij weigert de consequenties te aanvaarden (middelvinger naar de vrachtwagenchauffeur) of gewoon ronduit egocentrisch is.

Verder is de film een keurige kopie van Rain Man met een alternatief einde. Natuurlijk smelt het zakenmannetje voor onze Georges. Je kan het natuurlijk ook niet maken om zo’n persoon uit je auto te zetten. Het lukte me ook niet echt om te lachen om alle fratsen die ze uitvreten. Die scene in de schoenenzaak vond ik vrij genant bijvoorbeeld. Voor een ontroerende film voelde ik weinig ontroering. Na het einde was ik eerlijk gezegd zelfs lichtelijk opgelucht.

Mooi camerawerk maar aan het verhaal zitten toch wel haken en ogen. Onrealistische scenes volgen mekaar op, het gedrag van George is vaak overtrokken gedrag wat de gemiddelde patient met het downsyndroom niet vertoond. Ook de scene met de trucker is erg onrealistisch slecht. Uiteraard is het wel aan te moedigen het (emotionele) leven van verstandelijk gehandicapten binnen met hun beperkingen en hun inrichting zichtbaar te maken.
Voor mij dan toch een 3.0.

Nogal irritante film. Snap niet helemaal waarom hij overal zo hoog scoort.

nog een keer kijken dan maar?

Vreemde film, af en toe een beetje veel overdreven en onrealistisch, maar toch ook met ontroerende momenten. De reacties van George vond ik meermalen overtrokken en dat gaf soms een onterecht negatief beeld over mensen met het Down-syndroom. Proef er wel een moralistische ondertoon in en dat maakt de film voor mij aanvaardbaar.
Daniel Auteuil vind ik altijd wel sterke rollen spelen, maar voor Pascal Duquenne is dit toch wel een hele bijzondere prestatie, ook voor al zijn vrienden en vriendinnen die ook op de achtste dag geboren zijn.....Het blijven bijzondere mensen.... (en ik kan het weten, want ik heb zelf een geestelijk gehandicapte zwager die mij ontzettend na aan het hart ligt)

Het duurde even voor ik er een beetje in kwam, want die George werkte me aardig op de zenuwen en Harry is ook niet iemand die je meteen een warm hart toedraagt.
De surrealistische momenten, zoals met de dansende kleding/muis, het lopen op het zwembad en de mooie vuurwerkscene leuken het verhaal wel op. Het is de creatieve aanpak die de film genietbaar maakt want ontroeren deed het me eerlijk gezegd niet, daarvoor deden de personages me toch te weinig.
Het einde vind ik nu ik er nog eens over nadenk opmerkelijk, de dood van George leek me meer een ongeluk –hij fantaseerde dat hij kon vliegen- dan een bewuste keuze? Desondanks ademt de laatste scene feel-good tot en met uit, toch wat merkwaardig.

Is een hele poos geleden dat ik deze heb gezien. Ik wil deze nog wel eens opnieuw zien, maar dit is typisch zo een film waar ik enkel van kan genieten in gezelschap. Voor een film als Forrest Gump geldt trouwens hetzelfde. Ik ga geen score geven, daarvoor is een herziening nodig. Ik vond het best wel vermakelijk, niet groots, toch wel een herkijkbeurt waard.

De herkijkbeurt is op niets uitgedraaid, dit is typisch zo eentje die een heel pak flauwer is dan bij een eerste kijkervaring.

Deze conventionele, lieflijke, poëtische en tragikomische roadfilm, met bijbelse ingrediënten, was vooral een echte acteursfilm. Een verhaal, waarin de werkelijkheid regelmatig werd omgezet naar eigenzinnige (fantasie)dromen, ging over mensen, de wind en het water en had als wel heel gemakkelijke boodschap dat je jezelf de ruimte moet geven om te ademen. Pascal Duquenne, die zelf het syndroom van down heeft, was geloofwaardig en gaf zijn personage de mix van rauwe en komische emoties.

Inmiddels enkele malen gezien. En het blijft mooi. De film is zeker ook een inspiratiebron voor Amelie geweest. Beetje sentimenteel misschien maar toch wel binnen de grenzen.

Te voorspelbaar en duurde veel te lang.

Duurt te lang, en de drama is te zwaar aangedikt. Verhouding met positieve, aandoenlijke scenes is scheef. Moest hem echt uitzitten

heerlijk film.,
feel good,,met respect gemaakt,,maar niet soms net iets te sentimenteel.
Gezien het verhaal op zich valt dat niet te vermijden.niet altijd dan.
zit ook behoorlijk wat vaart in

Had deze nog nooit gezien. Er zijn weinig films met een mongooltje in een centrale rol. Dit kon niks worden in de hand van een minder competente regisseur. Gelukkig hebben we Jaco Van Dormael, die er een mooi modern sprookje van maakt, vol poëzie en fantasie (die surrealistische stukjes met Luis Mariano en de moeder van Georges zijn goed gevonden). Twee mensen met een verschillende mentale leefwereld maken dan toch een connectie en vinden iets dat hen verbindt en verenigt. Inderdaad vind ik het ook iets te sentimenteel maar er zijn evenzeer grappige momenten (de losgeslagen mongolen die een van kapen in een garage) die de balans goed in het midden houden. De film maakt van mensen met het syndroom van Down wezens met een hunkering naar affectie en liefde die hen tot onze gelijken maakt. Misschien is Van Dormael misschien net teveel moraalridder op dat vlak maar ik kan het hem vergeven. Zeer goed.

Gekocht omdat de tekst op de achterkant van de doos me over de streep trok. En ervan genoten, mooi verhaal! En ook mooi verfilmd.

Matig.

Tweede kijkbeurt, begrijp nog altijd niet dat men het ooit een goed idee vond om dit met een heel leerjaar te gaan kijken in de bioscoop. Niet meteen een typische film voor middelbare studenten, al is het uiteindelijk wel een stuk beter dan ik me herinnerde. Toch is het de minste van van Dormael.

Het is vooral een wat rechtlijnigere film. In z'n ander werk is hij veel speelser, zowel in beeldtaal als in structuur. Die beeldtaal zie je hier af en toe ook wel een beetje terug, maar veel beperkter. De structuur van de film is eerder rechtlijnig. Verhaal deed me zelfs wat denken aan Kikujiro, al vond ik die film wel een pak leuker.

Twee uur is wat te lang en tussen enkele geslaagde scenes zitten er ook een hele hoop momenten die niet al te best werken. Daarbij is het soms ook net wat te melig, al is dat vooral omdat de film elders niet 100% overtuigt vermoed ik. Moest de stilering beter geweest zijn had dat mij ongetwijfeld minder gestoord.

Niet meer het jeugdtrauma dat ik ooit had, maar nog steeds geen geweldige film.

2.5*

Le huitième jour is een film die wat doet denken aan Rain man, maar dan flink overgoten door een Jaco Van Dormaelsausje. Je moet er van houden, van de soms absurde komische gebruiken van Van Dormael. Het jammere van de hele film is het uitgesproken zwart-wit denken. De film creëert twee kunstmatige gepolariseerde figuren en laat hen naar elkaar toegroeien. Een zakenman Harry wiens privéleven een puinhoop is en een persoon met het syndroom van Down die wegkwijnt in een tehuis na de dood van zijn moeder.

Het hele plot voelt wat vreemd aan. Het is vrij ongeloofwaardig dat beiden aan elkaar vastzitten en niet meer van elkaar verlost raken. Het komt te geforceerd over. Ongeacht waarschijnlijk de goede bedoelingen van Van Dormael kan ik me niet van de idee ontdoen dat de personen met Down nogal bruut of dom worden voorgesteld. Zeker bij de vriendengroep van George die meer wegheeft van een groep hooligans dan van personen met een beperking. Het viel me ook op hoe afkerig de samenleving reageert op dergelijke personen. Het kon het tijdsbeeld zijn, maar dan nog, vrij angstig en egocentrisch allemaal.

Mooie prestatie wel van Duquenne als amateur zonder ervaring in de filmwereld. Zeer mooie en fijne momenten, jammer genoeg afgewisseld met wat clichés. Afwisselend komisch en ontroerend, maar evenzeer irritant of vervelend. Al bij al zeker geslaagd.