An American in Paris (1951)

Aardige musical maar inderaad met matige nummers. En personelijk vind ik o.a. beter: Cabaret, Hairspray, Grease, The Red Shoes, Mary Poppins, The Sound Of Music beter. En Across The Universe is nog steeds mijn favoriete musical.

Oersimpele maar prachtig doel treffend hersenloos massa vermaak. Een hoop geweldige nummers, Kelly en Canon in top vorm. Het sleurt soms wat maar nergens word het irritant.

Na de musicaljaren van Hollywood in de jaren '30 en '40 was het in de jaren '50 voor Amerika een uitdaging om het genre een nieuw elan te bezorgen. Veel van die films waren een combinatie van hetzelfde: mooie choreografieën, romantiek en de nodige humor. Maar met de jaren wou het publiek meer dan dat. Die insteek komt uit Engeland met The Red Shoes. De vernieuwing van de gekende musicals liep nogal wisselend. Mooie voorbeelden waren Singin' in the rain en The Band Wagon. Maar deze An American in Paris is wat minder geslaagd.

Niet dat het slecht is, je merkt duidelijk hoe er creatief gewerkt is aan deze film. Het begin is leuk met de presentatie van de figuren. Vooral het personage van Leslie Caron is goed gedaan. Daarna verloopt het wat chaotisch. Er wordt duidelijk gemikt op de dansstukken en minder op de rest. Begrijpelijk misschien bij een musical, maar het werkt pas echt als zowel dans als verhaal mooi in elkaar passen.

Gene Kelly is geen Fred Astaire, hij mist het charisma van Astaire maar heeft wel een gedrevenheid te bieden. Regisseur Vincente Minnelli zat in een scheiding met Judy Garland en had nog andere projecten lopen naast deze film. Een deel van de regie werd overgenomen door Gene Kelly. Het zou hem z'n enige Oscar opleveren. Jammer dat hij die niet kreeg voor Singin' in the rain, maar hij is hier ook weer niet zo slecht.

Het romantische verhaal had ik mooier in beeld willen zien. Nu is het niet meer dan een kapstok en werd het einde ervan er ook maar snel bij getrokken. De finale zelf is dan weer knap gedaan. Mijn kritiek is dan ook eerder naar de drukke muziek van Gershwin (zelfs ik als musicalliefhebber vond het met momenten er wat over) want de choreografie en decor zijn voor liefhebbers van het genre prachtig gedaan.

An American in Paris is een wat rommelige film, maar een leuke afwisseling in een tijdperk dat vooral in Amerika de film-noir voortbracht. Het is niet overal even sterk, maar wel genietbaar. En ondanks de minpunten zijn er voldoende creatieve scènes die de score toch wat omhoog trekken. Leuk om zien, maar je moet wel van musical of ballet houden.

Vrolijke musical met slechts één minpuntje: het verhaal is aan de magere kant. In het begin wordt dat nog een beetje opgeleukt met wat kwinkslagen, maar die verdwijnen nagenoeg vanaf het moment dat de film gaat leunen op romantiek. De mooie muziek van Gershwin, de cinematografie, de gave settings en de formidabele balletscènes zorgen al met al voor een supervrolijke film. Het kan niet anders of deze aanstekelijke film wint het te allen tijde van elke chagrijnige bui.

Sommigen beschouwen dit als de beste filmmusical ooit. Dat oordeel is allicht gebaseerd op de talrijke prijzen, die de film destijds in de wacht sleepte te midden van heftige concurrentie met films als A Streetcar Called Desire en A Place in the Sun. Hoewel ik opnieuw met volle teugen genoten heb, ben ik het daar toch niet mee eens. Wat Gene Kelly betreft spreekt in ieder geval diens Singin’ in the Rain mij nog meer aan. De film bezorgde de nog jonge Leslie Caron wel een vliegende start van een fraaie filmcarrière, waarvan ik nog menigmaal heb kunnen genieten (Lili, Gigi, The L-Shaped Room).

Het was een drama om uit te zitten. Nu ben ik al geen fan van 50's romantische musicals, maar langdradige, suffe liefdesperikelen met notabene een lelijke francaise als love interest houden me bijna niet wakker. De liedjes an sich gaan nog wel, mits deze niet te oubollig zijn of de vaart uit het toch al magere verhaal halen. En dat was af en toe wel het geval.

Het enige wat dan nog overblijft zijn de tapdanskunsten van Gene Kelly, de mooi gemaakte slotdans met getekende decors en af en toe grappige screwball-achtige dialogen, maar om daar nou 2 uur voor door te moeten worstelen, non merci.

Ik twijfelde al in hoeverre de film in Parijs zelf geschoten was, maar dan lees ik vervolgens dat maar liefst 99% van de film in een studio in Californië is gefilmd. Heel mooi nagemaakt, daar niet van, maar het interessante aan de film leek me juist authentieke Parijse scènes, dus dat was nogal een deceptie.

Hoewel de overige anderhalf uur van Vincente Minnelli's muzikale spektakel zeer onderhoudend zijn gaat het om het 17 minuten durende slotballet. Als je dan toch een filmstudio tot je beschikking hebt dan moet je er ook ten volle gebruik van maken. Extatische kleuren, dansende schaduwen en veel, heel veel figuranten. Dat de muziek van de Gershwin-brothers is betekent dat het ook op dat gebied de top is: van 'I Got Rhythm' via ' Concerto in F' naar het titelstuk.

Af en toe kijk ik wel eens zo'n musical graag.
Maar deze was me toch iets te saai, en té lang ook.
Singin' In The Rain is me veel beter bevallen dan deze film, dat zich over het algemeen afspeelt in een bordkartonnen Parijs.

Pas de eerste van Minnelli die ik zag, verrassend genoeg. Het was niet meteen een geweldige kennismaking. Waar een musical als Singin in the Rain mij heel positief verraste was deze minder aan mij besteed. Een wel erg geromantiseerd Parijs, minder leuke liedjes en ook een weinig sprankelende love interest- lenig was ze wel.

Leuk verhaaltje maar voor mij een beetje te veel blij gedoe.

Een speelse en zoetsappige musical die de kijker wil verplaatsen naar een plaats ver voorbij de grenzen van de realiteit. Dit is escapisme pur sang waarin geen rekening wordt gehouden met bestaande conventies of enige vorm van rationeel denken. Het verhaal is bijzonder simplistisch en weet nergens te verbazen. Centraal staat een soort liefdesvierhoek, geboren uit een onnozele mix-up en in stand gehouden door vreemde toevalligheden. Zoals verwacht beginnen de personages om de haverklap te zingen en te dansen, maar ook de liedjes en choreografie zijn doorgaans weinig memorabel. Enkele droomscènes zijn oké, voornamelijk het concerto van de vriend en het laatste kwartier. Het mag ondertussen wel eens gedaan zijn met al die vervelende tapdans. Ik begrijp hoegenaamd niet hoe een man die met zijn hielen op de vloer stampt als entertainment kan dienen. Moest het nu nog een aap zijn in plaats van een mens, dan zou ik een andere toon aanslaan, maar daar wordt natuurlijk geen budget voor vrijgemaakt. Wat valt er meer over te vertellen? De sets waren weinig overtuigend, het acteerwerk was zozo en ik ben nog steeds geen fan van musicals.