An American in Paris (1951)

Aardige musical maar inderaad met matige nummers. En personelijk vind ik o.a. beter: Cabaret, Hairspray, Grease, The Red Shoes, Mary Poppins, The Sound Of Music beter. En Across The Universe is nog steeds mijn favoriete musical.

Oersimpele maar prachtig doel treffend hersenloos massa vermaak. Een hoop geweldige nummers, Kelly en Canon in top vorm. Het sleurt soms wat maar nergens word het irritant.

Na de musicaljaren van Hollywood in de jaren '30 en '40 was het in de jaren '50 voor Amerika een uitdaging om het genre een nieuw elan te bezorgen. Veel van die films waren een combinatie van hetzelfde: mooie choreografieën, romantiek en de nodige humor. Maar met de jaren wou het publiek meer dan dat. Die insteek komt uit Engeland met The Red Shoes. De vernieuwing van de gekende musicals liep nogal wisselend. Mooie voorbeelden waren Singin' in the rain en The Band Wagon. Maar deze An American in Paris is wat minder geslaagd.

Niet dat het slecht is, je merkt duidelijk hoe er creatief gewerkt is aan deze film. Het begin is leuk met de presentatie van de figuren. Vooral het personage van Leslie Caron is goed gedaan. Daarna verloopt het wat chaotisch. Er wordt duidelijk gemikt op de dansstukken en minder op de rest. Begrijpelijk misschien bij een musical, maar het werkt pas echt als zowel dans als verhaal mooi in elkaar passen.

Gene Kelly is geen Fred Astaire, hij mist het charisma van Astaire maar heeft wel een gedrevenheid te bieden. Regisseur Vincente Minnelli zat in een scheiding met Judy Garland en had nog andere projecten lopen naast deze film. Een deel van de regie werd overgenomen door Gene Kelly. Het zou hem z'n enige Oscar opleveren. Jammer dat hij die niet kreeg voor Singin' in the rain, maar hij is hier ook weer niet zo slecht.

Het romantische verhaal had ik mooier in beeld willen zien. Nu is het niet meer dan een kapstok en werd het einde ervan er ook maar snel bij getrokken. De finale zelf is dan weer knap gedaan. Mijn kritiek is dan ook eerder naar de drukke muziek van Gershwin (zelfs ik als musicalliefhebber vond het met momenten er wat over) want de choreografie en decor zijn voor liefhebbers van het genre prachtig gedaan.

An American in Paris is een wat rommelige film, maar een leuke afwisseling in een tijdperk dat vooral in Amerika de film-noir voortbracht. Het is niet overal even sterk, maar wel genietbaar. En ondanks de minpunten zijn er voldoende creatieve scènes die de score toch wat omhoog trekken. Leuk om zien, maar je moet wel van musical of ballet houden.

Vrolijke musical met slechts één minpuntje: het verhaal is aan de magere kant. In het begin wordt dat nog een beetje opgeleukt met wat kwinkslagen, maar die verdwijnen nagenoeg vanaf het moment dat de film gaat leunen op romantiek. De mooie muziek van Gershwin, de cinematografie, de gave settings en de formidabele balletscènes zorgen al met al voor een supervrolijke film. Het kan niet anders of deze aanstekelijke film wint het te allen tijde van elke chagrijnige bui.

Sommigen beschouwen dit als de beste filmmusical ooit. Dat oordeel is allicht gebaseerd op de talrijke prijzen, die de film destijds in de wacht sleepte te midden van heftige concurrentie met films als A Streetcar Called Desire en A Place in the Sun. Hoewel ik opnieuw met volle teugen genoten heb, ben ik het daar toch niet mee eens. Wat Gene Kelly betreft spreekt in ieder geval diens Singin’ in the Rain mij nog meer aan. De film bezorgde de nog jonge Leslie Caron wel een vliegende start van een fraaie filmcarrière, waarvan ik nog menigmaal heb kunnen genieten (Lili, Gigi, The L-Shaped Room).

Het was een drama om uit te zitten. Nu ben ik al geen fan van 50's romantische musicals, maar langdradige, suffe liefdesperikelen met notabene een lelijke francaise als love interest houden me bijna niet wakker. De liedjes an sich gaan nog wel, mits deze niet te oubollig zijn of de vaart uit het toch al magere verhaal halen. En dat was af en toe wel het geval.

Het enige wat dan nog overblijft zijn de tapdanskunsten van Gene Kelly, de mooi gemaakte slotdans met getekende decors en af en toe grappige screwball-achtige dialogen, maar om daar nou 2 uur voor door te moeten worstelen, non merci.

Ik twijfelde al in hoeverre de film in Parijs zelf geschoten was, maar dan lees ik vervolgens dat maar liefst 99% van de film in een studio in Californië is gefilmd. Heel mooi nagemaakt, daar niet van, maar het interessante aan de film leek me juist authentieke Parijse scènes, dus dat was nogal een deceptie.

Hoewel de overige anderhalf uur van Vincente Minnelli's muzikale spektakel zeer onderhoudend zijn gaat het om het 17 minuten durende slotballet. Als je dan toch een filmstudio tot je beschikking hebt dan moet je er ook ten volle gebruik van maken. Extatische kleuren, dansende schaduwen en veel, heel veel figuranten. Dat de muziek van de Gershwin-brothers is betekent dat het ook op dat gebied de top is: van 'I Got Rhythm' via ' Concerto in F' naar het titelstuk.

Af en toe kijk ik wel eens zo'n musical graag.

Maar deze was me toch iets te saai, en té lang ook.

Singin' In The Rain is me veel beter bevallen dan deze film, dat zich over het algemeen afspeelt in een bordkartonnen Parijs.

Pas de eerste van Minnelli die ik zag, verrassend genoeg. Het was niet meteen een geweldige kennismaking. Waar een musical als Singin in the Rain mij heel positief verraste was deze minder aan mij besteed. Een wel erg geromantiseerd Parijs, minder leuke liedjes en ook een weinig sprankelende love interest- lenig was ze wel.

Leuk verhaaltje maar voor mij een beetje te veel blij gedoe.

Een speelse en zoetsappige musical die de kijker wil verplaatsen naar een plaats ver voorbij de grenzen van de realiteit. Dit is escapisme pur sang waarin geen rekening wordt gehouden met bestaande conventies of enige vorm van rationeel denken. Het verhaal is bijzonder simplistisch en weet nergens te verbazen. Centraal staat een soort liefdesvierhoek, geboren uit een onnozele mix-up en in stand gehouden door vreemde toevalligheden. Zoals verwacht beginnen de personages om de haverklap te zingen en te dansen, maar ook de liedjes en choreografie zijn doorgaans weinig memorabel. Enkele droomscènes zijn oké, voornamelijk het concerto van de vriend en het laatste kwartier. Het mag ondertussen wel eens gedaan zijn met al die vervelende tapdans. Ik begrijp hoegenaamd niet hoe een man die met zijn hielen op de vloer stampt als entertainment kan dienen. Moest het nu nog een aap zijn in plaats van een mens, dan zou ik een andere toon aanslaan, maar daar wordt natuurlijk geen budget voor vrijgemaakt. Wat valt er meer over te vertellen? De sets waren weinig overtuigend, het acteerwerk was zozo en ik ben nog steeds geen fan van musicals.

Maar eens gekeken, omdat het een Oscar winnaar betreft, deze An American in Paris. Nouja, dat 'in Paris' valt wel tegen. Er is nauwelijks in Parijs gefilmd en het overgrote deel van de film is duidelijk in een studio opgenomen. Dat neemt een groot deel van de charme die Parijs als locatie heeft weg. Een musical hoeft het niet per se te hebben van een heel sterk verhaal, maar dit stelt echt niets voor. Een heel dun verhaaltje, met oninteressante personages en een flauw einde. Het acteerwerk is ook niks bijzonders. De liedjes worden niet slecht gezongen, maar een echt leuk nummer zit er niet tussen en de liedjes blijven ook niet hangen. Eigenlijk heeft deze film niets om echt enthousiast over te worden. Langdradig en pover.

Pff, wat een verschrikking dit. Gister met Cimarron al een Oscarwinnaar uit de oude doos gekeken die niet zo heel hoog scoort, maar dat was nog honderd keer vermakelijker dan deze draak. Het is een flinterdun verhaaltje over een aantal Amerikanen in Parijs (duh), met een weinig interessante romance misschien nog als grootste plotpunt. De karakters zijn verder vrij vlak en oninteressant, en met een nietszeggend en zoetsappig plot gecombineerd levert dat weinig boeiends op. Ik had nog gehoopt op wat leuke historische beelden van Parijs, maar helaas, ook dat is niet aan de hand, alles is overduidelijk op een set geschoten. En die liedjes maken het er ook niet beter op, laat staan het tapdansen. Dan was Singin' in the Rain toch een stuk leuker. Het scheelt natuurlijk dat dit een type film is die me absoluut niet ligt (een musical én een soort van romcom, dat is dus dubbel pech), maar ook binnen allebei die genres heb ik veel leukere films gezien dan dit flauwe niemendalletje.

In het studiotijdperk hingen er weinig genres zo aan één grote studio als musical. Alle studio's maakten ze maar nergens hadden ze zo'n prominente plek als bij MGM. Minelli was er belangrijk in. Donen ook. Kelly en Astaire zijn waarschijnlijk de meest legendarische mannen. MGM was ook de studio die het meest een droomwereld verkocht. Het Parijs uit deze film is dat ook. Je gaat er wonen als je kunstenaar wil worden. Er spelen lieve kinderen in smalle straatjes en je redt het nog net zonder geld. Op iedere straathoek kun je schilderijen kopen van beginnende kunstenaars en anders staat er een bloemenstalletje. Elk café biedt live muziek en je wordt er verliefd. Op wat oude beelden in het begin na is Parijs natuurlijk een studiodecor op MGM's backlot

Dit is amusement zoals het nu niet meer gemaakt wordt en ook niet meer succesvol zou zijn. Het verhaal is dun en dient vooral als lijm tussen de musical en balletnummers en met name qua dans is het vaak wel smullen. Met name in de fantasievolle scenes zoals de dagdroom van de pianist of de laatste lange scene waarbij alles uit de kast getrokken wordt. Met het verhaal hebben die scenes niet zoveel te maken, maar ergens is dat abstracte wel aantrekkelijk. Musicals van nu voor zover ze nog gemaakt worden gaan daar vrijwel nooit meer zo ver in.

Grappig om hier de vergeten Nederlandse actrice Nina Foch te zien opduiken in een bijrol. Ik ken haar voornamelijk van een stel 'lowbudget noirs, maar deze film tekent een beetje haar transitie naar een bijrolactrice in grotere films. Foch kwam uit Leiden en ging als peuter naar de VS. Een superster werd ze nooit maar ze maakte vele films tussen 1943 en 2004.

Dit vond ik elk geval een veel betere film dan Minelli's latere Gigi (die ook oscar beste film won). Juist omdat het verhaal hier naar de achtergrond wordt verwezen.

De dvd heeft Nederlandse ondertitels maar de liedjes niet. Beeld/geluid is verder in orde.

Al sinds de jaren ? 80 een hekel gehad aan die MGM-musicalfilms veel meer dan bijvoorbeeld die van 20th Fox of Universal. Want het zijn drukke, schreeuwerige films. De jaren '40 films gaan dan nog, dit vooral omdat die een allegaartje zijn van allerlei talent die ze in zo'n film laten opdraven, maar in de '50's wordt de keuze wie ze nemen voor een rol al een heel stuk kleiner. Als zanger heb ik zowel Astaire en Kelly altijd wel fijn gevonden maar als filmster toch een heel stuk minder. Ik heb zelfs een hekel gekregen aan Kelly te lezen bij Singin'in the rain, dat hij zeer autoritair/ perfectionistisch bezig was. Debbie Reynolds danste haar voeten kapot bij de repetities, niet leuk dit soort berichten. Maar vooruit ook weer niet heel eerlijk om iemand daar als acteur op af te rekenen. Wat dat betreft doet Kelly het best goed in deze film. Oscar Levant was in het echt ook een concertpianist. Georges Guétary was een bekend zanger, vooral in operettes.

Echt een verhaal van niets om de zaak te rekken zodat je de bioscooplengte van in ieder geval een half uur weet te halen en opgevuld met muziek, show en dans. Want vooral met dat laatste is MGM een heel grote filmmaatschappij geworden.

Ik ben maar niks tevreden met de bezetting. Kelly en Foch dan nog wel maar verder niet. Met alle respect natuurlijk voor zij die een andere mening hebben maar met Leslie Caron had ik toch wel de grootste moeite. Zo'n onaantrekkelijke actrice. Het hele verhaal rijmt gewoon niet. De film begint met mooie plaatjes van Parijs en een uitgebreide voorstelling van de hoofdrollen. Nina Foch mag een ondankbare rol spelen al weet je zodra Kelly en Caron elkaar ontmoeten toch al hoe het afloopt.

Een heel wisselende film maar dit komt, wat mij betreft, vooral door niet goed gekozen cast. Singin' in the rain is ergerlijk maar deze film is grotendeels toch best goed te doen. Al hadden ze na anderhalf moet stoppen. Hierna volgt nog een heel lange balletscène waarin Kelly en Caron de gevoelens voor elkaar tonen. Dit is leuk voor fans van Kelly of van musicals maar niet voor mij.

In Parijs achtergebleven Amerikaanse ex-soldaat is schilder geworden maar niet succesvol. In hetzelfde pand woont ook een niet al te succesvolle pianist. Ze zijn beide bevriend met een zanger. Een Amerikaanse welgestelde vrouw toont interesse in het werk van de schilder, maar dit blijkt vooral om er financieel/relationeel een slaatje uit te slaan. Maar dit is niet wederzijds want de schilder heeft zijn oog laten vallen op een andere vrouw, wat ook al niet wederzijds is bovendien staat ze op het punt om met een ander te trouwen.

Hoogtepunten iets voor het half uur I got rhythm (Gene Kelly met kinderen), Tra la la (This time it's really love) Kelly met Levant, (Our love is here to stay, Kelly maar door Caron, eigenlijk te verwaarlozen), I'll build a stairway to paradise Georges Guétary (al zou Astaire of James Cagney dit veel beter hebben doen overkomen), 's Wonderful Kelly met Guétary.

Een half uur moet zijn anderhalf uur.

En nog een keer anderhalf uur. moeten stoppen.