Singin' in the Rain (1952)

Gene Kelly die in de striemende regen al zingend door de straten danst, is een iconisch beeld in de filmgeschiedenis. Het zit zo in het collectieve geheugen, net als de douchemoord in Psycho of Darth Vader die een bekentenis doet.
Maar waarover de film zou gaan waar die legendarische scène uit komt, wist ik niet. En waarom Singin' in the Rain steevast hoog eindigt in (critici)lijstjes van beste films aller tijden, wist ik ook niet. Een kijkbeurt in mijn rondje klassiekers drong zich dus op.

En oh, wat een héérlijke film is dit. In tegenstelling tot veel musicals vertelt deze een verháál: dat van Hollywoods overgang van stomme film naar geluidscinema. Het scenario zit geweldig in elkaar en brengt dat brokje geschiedenis op een weergaloze manier. Singin' in the Rain is echt grappig: Lockwoods carrièreoverzicht, Lamonts vreselijke stemgeluid, de ontmoeting met Kathy, de hilarische testscreening van The Duelling Cavalier: alles druipt van de humor, zowel verbaal als visueel, en dat allemaal in een satirisch jasje. De wereld van de stomme film wordt hier schitterend geparodieerd, net als de pure kitsch en de melige liedjes van de musicals uit de prille geluidsperiode. De acteurs, en dan vooral Kelly en O'Connor, lijken zich rot te amuseren. Dikwijls duren de musicalnummers te lang, maar ze zijn wel stuk voor stuk voortreffelijk gechoreografeerd en gefilmd, vlot, fris en vol dynamiek. Een prachtverhaal dat prachtig gebracht wordt: de wereld is een mooiere plaats met Singin' in the Rain erop.

Geweldig.

Het verhaal tegen de achtergrond van de filmindustrie en alles wat daarbij hoort is erg leuk. Het thema van de opkomst van de geluidsfilm eind jaren '20, en dat in een film uit 1952. Liefhebbers van (oude) films komen dus eigenlijk op 2 niveau's aan hun trekken.

De soms satirische en slimme humor die ermee gepaard ging viel me ook alles mee. Ik heb pas An American in Paris gezien, en daarin vond ik de grappen eigenlijk ook best geslaagd. Had verwacht dat ik dat allemaal een stuk minder zou vinden, gezien het feit dat het brave films zijn uit begin jaren 50.

De Make 'em Laugh scene is echt magistraal. Ik ken het nummer en verschillende uitvoeringen al langer, maar om hem dan ineens (onverwachts, wist niet eens dat hij uit deze film kwam, erg hè) in het origineel tegen te komen was wel heel erg bijzonder.

De liedjes komen op het juiste moment, net als je er aan toe bent (hoewel ik me voor kan stellen dat het voor de niet-liefhebbers allemaal teveel wordt, zoals het Good Mornin' nummer wat nogal random is).
Alles is geweldig gechoreografeerd, verzorgd, luchtig, met liefde gemaakt. Alleen de speelduur had wat korter gekund. Dat laatste Broadway-nummer is jammer.

Verder zie ik dit wel een nieuwe favoriet van me worden. Sowieso heel dit genre. Ik hou van Gene Kelly.

4,5*

Gene's beste is Singin in the rain maar On the town en Anchors Aweigh zijn ook heel leuk en de moeite waard!

Die had ik al op mijn to see-lijst gezet

Wat een geweldige film zeg. De beste musical film die ik gezien heb. De charismatische hoofdpersonen spatten van het scherm af en hebben echt plezier in wat ze doen. De decors, het camerawerk, de dansjes...allemaal prachtig om te zien. Wat een geweldige choreografie ook, ik kan daar echt uren naar blijven kijken. De mooiste is wel Gene Kelly dansend en zingend in de regen, een memorabele scène. De film kijkt in een zucht weg en is bovendien erg grappig. Ik kan bijna niet geloven dat ik naar een film uit 1952 zit te kijken. Ik wordt er gewoon vrolijk van. Een 9,5

Leuk zulke vrienden

Goed, uiteindelijk viel het nog enigszins mee. Vooral in het begin van de film is er wat leuk dialoog en best scherp ook. Zoet is het al wel, maar de setting is best leuk dus storen doet het nog niet,

Dat wordt later wel anders als het plot steeds minder belangrijk wordt, men een paar koppen sterke espresso achterover heeft geslagen en opeens vreselijk veel zin krijgt om te dansen, in de regen nog wel. Wie verzint zoiets belachelijks!

Al dat getapdans, gedraai en geforceerde gegrijns, ik werd er een beetje draaierig van. Misselijk ook. Draaierig van al de chaos, drukte en positieve energie, misselijk van de positieve attitude, die iedereen zo nodig moest hebben. Plastic is een groot woord, maar ja, toch wel een beetje.

Had hier hoe dan ook veel minder van verwacht. Een aardig uitgangspunt, scherpe dialogen en de snelheid waarmee het geheel voorbij trekt zorgden ervoor dat ik me niet heb verveeld en er heel soms iets op mijn gezicht verscheen dat leek op een grijns, maar niet zo'n geforceerde hoor.

Om met Bret Easton Ellis te spreken: Makes most of the new movies look like dogshit.

De lichtvoetigheid van Gene Kelly, de liedjes, de humor, Donald O'Connor die Make 'em laugh zingt, de Hollywoodgeschiedenis met een knipoog, de prachtige felle kleuren zonder dat het zuurstokken worden, en last but not least de lange, lange, zéér lange benen van Cyd Charisse – het is maar goed dat zij alleen maar in de door Don Lockwood gefantaseerde Broadway melody-scène bestaat, want in het echt zou de sexloze Debbie Reynolds toch zeker absoluut geen partij voor deze ultieme vamp zijn? Mocht nog iemand over deze film twijfelen, momenteel voor 5 euro in de schappen van Blokker in een werkelijk perfecte transfer.
 

Degelijke klassieker. Naarmate de film vordert nemen de dansjes en liedjes de overhand en wordt het wat mij betreft iets minder. Goed acteerwerk, vooral van Debbie Reynolds en Jean Hagen, en daarbij een zeer behoorlijk plot zorgen echter ervoor dat de film (ook voor de niet-musicalliefhebber) de moeite waard is. Daarnaast ziet het visueel gezien ook prima uit.

Voor de 'tigste keer herzien. Blijft een prachtige film, die ook na zoveel jaren nog altijd goed is voor ruim anderhalf uur puur amusement. Was destijds de favoriete film van François Truffaut, die hem inspireerde om La Nuit Américaine te maken.

Na twee en halve keer nog steeds geen verbetering. Nou ben toch niet zo'n liefhebbers van die MGM-musicals, maar er zitten tussen die toch wel vermakelijker zijn dan deze.
Erg drukke, vermoeiende musical, waar geen eind aan lijkt te komen. Hier is duidelijk het verschil te zien, met of je een cd-tje opzet met die nummers of dat je ze in de film ziet. Het kan ook aan het thema liggen, the roaring twenties en de overgang van stomme naar geluidsfilm. En het kan aan de manier van dansen liggen.
Erg mooie liedjes wel en veel. Bijna allemaal van oorsprong uit de jaren '30. En een film vol glamour gemaakt, maar niet opvallend anders. Reynolds ging wel, hoewel ik haar in andere films nu leuker heb gezien. Hetzelfde geldt voor O'Connor, die al een tijd bezig was. Reynolds heeft leren dansen door Astaire lees ik. Eén van de succesvolste musicals van MGM, geloof ik wel. Staat zelfs in de toplijst van IMDb. Hoop informatie over deze film geschreven. Dat kan ook een rol spelen. Lees zelf even na. Ben ook niet (meer) zo fan van Kelly. Ik hou het maar op. 2.0.

Ik vind het zeker niet de beste musical ooit. Ik denk dan bijvoorbeeld eerder aan: The Sound Of Music, Across The Universe, Grease, The Wizard Of Oz, Marry Poppins of Hairspray.

Uiterst vermakelijke film; die mij al ben ik geen dansliefhebber van begin tot einde wist te boeien. Zeker de klassieke scene singin in the rain is fenomenaal. Ook de act van de vriend in de studio was fantastisch. Het plot kwam mij wat bout/clichématig over.

Hier werd ik erg vrolijk van. Weinig op aan te merken.

Dit is de derde film die ik zie in mijn filmmarathon van 1950-2015.

Wat een mooie vrouwen in die tijd ook. Ik begin langzamerhand te wennen aan het oude cultuurtje, de entourage, de decors en de knappe manier van entertainen.

Veel lof ook voor de acteur die Cosmo vertolkt, wat een alleskunner.

Tegen de rand van perfectie aan.

Make 'Em Laugh, Make 'Em Laugh, Make 'Em Laugh

Een film die zoveel positiefs uitstraalt. En het werk zeer aanstekelijk.

Een tijd waarin veel acteurs alleskunners waren. Zingen, dansen, acteren. Gene Kelly is echt zo'n boegbeeld voor dat tijdperk. Maar ook O'Connor en Reynolds zijn zeer goed op dreef. Ze laten alles er zo makkelijk uitzien. In veel films waarin choreografie een grote rol speelt, zie je de acteurs erg vaak nadenken over de pasjes. Hier komt het zo naturel over dat je haast zou denken dat ze het op het moment bedenken. Erg fijn om te zien.

Visueel is het erg druk. Veel kleuren die vaak ook wat enhanced overkomen om een wat vreemde en gemaakte sfeer over te brengen. Past helemaal in het punt dat de film wil maken waarin nogal vaak een sneer naar Hollywood wordt gemaakt. De satire werkt erg goed. Daarnaast staat de film bol van de leuke momenten. Ik heb werkelijk de gehele film met een big smile zitten kijken. Gewoon genieten.

De film draait verder natuurlijk om de liedjes/muziek en de dans. De liedjes, waarvan iedereen er wel 1 of 2 kent, zijn allen erg leuk en mooi gedaan. Een hoogtepunt was toch wel de surrealistische scene richting het einde, waarin Kelly al zijn kunnen in stopt. Gek genoeg is een ander toppunt voor mij niet een van de bekendere scenes/liedjes. Vond toch wel dat er in die bepaalde scene de kracht van de film schuilgaat. En dat is de fijne relatie tussen Don en Kathy. En dat is de "You Were Ment for Me" scene. Erg mooi gedaan. Ook de dans is erg fijn om te zien. Zeker ook hoe de interactie met props en de sets/omgevingen verloopt.

Singin in the Rain was eigenlijk alles wat ik niet had verwacht. Een saaie, oubollige musical. Wat ik kreeg was zoveel meer dan dat. Ik denk dat deze bij nog wel wat kan groeien en sluit een hoogste waardering in de toekomst zeker niet uit als deze mij zo kan blijven vermaken.

Wat voor mij de film 'maakt' zijn de decors, de knap opgewekte sfeer en de 'dream sequence'.
Verder moet het je echt liggen, want ik werd het al snel zat. Ondanks dat de film niet echt langzaam is, voelde het toch als een lange zit.

Met frisse tegenzin gaan kijken (ik had zo mijn vooroordelen), maar erg positief verrast. Singin' in the Rain weet me in te pakken met een aanstekelijke energie en leuke grappen, en de film heeft zelfs wat onverwachte scherpe kantjes. Gene Kelly is goed, maar qua dans was Donald O'Connor indrukwekkender- zijn Make 'em Laugh scene is een hoogtepunt (hoewel ik het liedje zelf niet zo geweldig vind). En natuurlijk het titelnummer, dat ik eerder altijd associeerde met A Clockwork Orange.

De ster van de film is echter Jean Hagen, die terecht genomineerd werd voor een Oscar. Zij heeft de beste scenes, en het uitgangspunt (ster van de stomme film heeft een afgrijselijke stem) is uitstekend uitgewerkt.

Eigenlijk weinig op de film aan te merken, hooguit dat er een vreemde cut zit in de dansscene met Cyd Charisse- terwijl de rest van de film zo vloeiend is ge-edit. En sommige liedjes duren net even te lang. Maar het zijn details, dikke 4 sterren.

Dik 100 minuten ouderwets Hollywood-vermaak met geweldige zang- en dansnummers (een soort best of van eerdere succesnummers) en lekker burgerlijke humor. Stanley Donen en Gene Kelly zwaaiden gezamenlijk de scepter over regie en choreografie. Bedankt, mannen.

Ik heb afgelopen maanden diverse muziekfilms bekeken, het niveau varieerde van best goed tot tenenkrommend slecht, maar de leukste heb ik schijnbaar voor het laatst bewaard. Singin' in the rain is absoluut erg sterk, veel een hoop aanstekelijke liedjes, dansjes en momenten. Vooral de liedjes blijven bij, die zijn erg vrolijk en knap gedanst. De befaamde scene in de regen is een filmklassieker en is ook inderdaad zeer goed uitgevoerd.

Als ik puur naar het verhaal kijk, dan is de film ook heel behoorlijk, met een prima plot over de opkomst van films met geluid in de jaren 20. Wel apart dat de liedjes op zich niet echt in dienst van het verhaal staan, maar het als geheel wel goed passend maken. Het is overigens toeval dat ik de film zo enkele dagen na de dood van hoofdrolspeelster Debbie Reynolds bekijk, want ik was sowieso van plan de film eind het jaar te bekijken. Dat is me wel een tragisch verhaal, eerst haar dochter Carrie Fisher dood en uit verdriet sterft ze zelf ook. Tragisch, anderzijds wel weer mooi dat je zoveel liefde voor je kind hebt. Ze heeft in Singin' in the rail ieder geval een hele sterke rol neergezet.

3,5*

Een oude film en dan ook nog een musical: dat klinkt saai en belegen, maar wat kan een mens er naast zitten! De film zit tjokvol passie, plezier en energie (wat zat er godsnaam in het eten vroeger dat de mensen toen zo veel energie hadden?), is elke minuut zinderend, sprankelend en creatief en elke danspasje maakt Michael Jackson tot een amateur zodat de choreografie zelfs voor mij als notoire dans/ballethater een lust voor het oog is. De film is zelfs gewoon hartstikke sexy!

Het verhaal is lekker meta (een film over een film die ook nog eens over film gaat en laat zien dat in de film zelfs de acteur nep kan zijn c.q. gespeeld kan worden door een ander), de dialogen en de humor leuk en gevat en zelfs de liedjes zijn leuk.

Kortom, 103 minuten non stop top-entertainment!

Mooie klassieker is en blijft dit.
Prachtig verhaal, uitstekend scenario en voortreffelijke vertolkingen, o.a. van de onlangs overleden Debbie Reynolds.
De film verveeld geen seconde, mede door de prachtige muziek, zelfs wie de film niet heeft gezien, wie kent de scène in de regen van Gene Kelly niet ?
Warm aanbevolen !!.

Tja, het kon niet uitblijven. Na het alom bejubelde La La Land gisteren voor de 2e keer te hebben bekeken kon een herziening van deze Hollywood klassieker niet uitblijven. Werd La La Land volledig gedragen door Emma Stone, voor Singin' in the Rain komt die eer volledig toe aan Gene Kelly. Het titelnummer door Kelly vertolkt in de regen is tijdloos. Het beste musical nummer ooit gemaakt. Daar kan geen enkel nummer in La La Land tegenop. De producent van La La land moet volgens mij toch wel duidelijk gekeken hebben naar deze klassieker uit 1952. Ook La La land eindigde met een surrealistische dansscène, uitstekend uitgevoerd door Emma Stone en Ryan Gosling dat wel maar kan toch echt niet kan tippen aan de surrealistische Broadway Melody dat we tegen het einde van deze fantastische musical te zien kregen. De nummers van deze musical van het duo Kelly/Donen zijn trouwens zo wie zo beter dan van La La land. Singin' in the Rain heb ik al genoemd maar wat dacht je van dat slapstick nummer Make 'm Laugh van Donald O' Connor? Geweldig toch. Lina Lamont was natuurlijk vreselijk om aan te horen maar past uiteraard wel volledig in het verhaal.
Blijft voor mij uiteindelijk de vraag over wat nu de beste musical is? La La Land of dit Singin' in the Rain. Ik ga toch voor de laatste hoewel beide films van mij de hoogste waardering hebben gekregen.

Waardering: 5,0* na herziening.

“Gotta dance! Gotta Dance!”

Schitterende musical klassieker. De energie, plezier en positiviteit straalt van Singin' in the Rain af. Vooral de energie van de acteurs valt op. Dat zie je tegenwoordig niet meer. Kelly, O'Connor (held) en Reynolds dansen, rennen en vliegen over het scherm alsof het niets is.

De film staat bekend om een aantal iconische scènes en muzieknummers, maar eigenlijk is de gehele film een unieke filmervaring en een feest voor je zintuigen. Spitsvondige en humoristische dialogen waarbij de lach nooit ver weg is, originele danschoreografie, prachtige kleuren en een sterk verhaal over de overgang van de stille film naar het tijdperk van de films met geluid. Kelly en Reynolds vormen het hart van de film, maar ook O'Connor heeft een aantal gedenkwaardige scènes en steelt de show. En vergeet Jean Hagen niet als de slechte en hilarische Lina Lamont. Lachen gegarandeerd. Dit soort films worden er inderdaad weinig meer gemaakt. Met Singin’ in the Rain ligt de lat dan ook erg hoog.

Iconisch als een paar scènes uit Singin' in the Rain zijn, stond een deel van de film al vóór deze eerste kijkbeurt in mijn geheugen gegrift. Eigenlijk bijzonder in dat verband dat ik nooit eerder de hele film gezien had.

Nu was het dan zover, en ik moet zeggen dat de film prima aansluit op de positieve verwachtingen die zich voor het kijken opdrongen. Singin' in the Rain is meer dan een verzameling aanstekelijke zang-en dansnummers. Was dat alles geweest, dan hadden instant classics als het titelnummer en Make 'em Laugh in combinatie met de sterke choreografieën al een ruime voldoende opgeleverd. Donen en Kelly trakteren echter ook op een prettig tijdsbeeld, waarbinnen met de nodige humor aandacht wordt besteed aan de overgang naar het geluidssysteem (1927). Die context sterkt het scenario, en geeft deze klassieker net even iets extra's in verhouding tot een doorsnee musical.

Toch vond ik het laatste halfuur aanmerkelijk minder, met een soort droomsequentie die wat mij betreft achterwege had mogen blijven en een weinig memorabel Hollywood-einde. Gelukkig hebben Kelly en Reynolds zich tegen die tijd al lang bewezen met hun ongebreidelde enthousiasme.

Misschien wel hét bewijs dat overacting soms ook leuk en functioneel kan zijn.

Ruim 3.5*

Met weinig andere voorkennis dan het wereldberoemde liedje begon ik aan deze film. Werd wel positief verrast toen bleek dat het naast een beroemde musical ook wel een ode aan de begindagen van film als medium is. De film gaat over acteurs en speelt zich af in een studio die silents maakt op het moment dat de talkies hun intrede doen. Uiteindelijk moeten ze zich wel aan de nieuwe mode aanpassen en besluiten ze om een musical te maken. Parallel ontwikkelt zich een fraaie en vrolijk gebrachte liefdesverhaal tussen de personages van Gene Kelly en Debbie Reynolds. Hun acteerwerk is net als van de derde hoofdrolspeler Donald O'Connor uitmuntend. Alles straalt vrolijkheid en plezier af, felle kleuren, fraaie liedjes, prachtige decors, veel detail en een enorme hoeveelheid bijrollen. Je kunt wel merken dat het budget behoorlijk was. Een terechte klassieker. Ruim 4*.

Na jaren weer herzien. En hoewel de film niet perfect is (dat Broadway-gedeelte duurt echt veel te lang en is nauwelijks interessant) is dit wel zo'n vrolijke film waar zo veel plezier van afstraalt dat je gewoon constant zit te genieten. Fijne danspasjes, een aantal heerlijke nummers, een simpel verhaal maar wel rond een zeer interessante periode en een aantal acteurs dat de hele tijd loopt te shinen. O'Connor met zijn knappe moves, Kelly met een constante Prodent-lach en Reynolds als stralend middelpunt. En dan is het eigenlijk Hagen die de show steelt. Verder vrij simpel gefilmd, vooral ter ondersteuning om de danspassen goed te tonen, maar op dat soort punten waar ik meestal een film mede op beoordeel doe ik dat nu niet. Hier word ik gewoon zo warm en blij van binnen dat ik puur daar op oordeel. 4,5*.

Grappig dat het Broadway gedeelte door meerderen als het minste gedeelte wordt gezien. Voor mij is het de absolute climax van de film. De adrenaline en chemie spatten gewoon van het doek af. Hypnotiserend goed. Van mij had de hele film zo mogen zijn. Dan had ik makkelijker door de oubollige toon heen gekeken.

Dit is de beste musical aller tijden, daar is eigenlijk nauwelijks discussie over. Om die reden is dit ook de maatstaf voor iedere musical die sindsdien is gemaakt en het verklaart waarom ik me stierlijk heb verveeld bij het zien van het met prijzen overladen La La Land. Waarom zou ik luisteren naar matige liedjes gezongen door acteurs die redelijk [Stone] of nauwelijks [Gosling] kunnen zingen en slechts een beetje kunnen dansen? La La Land is op muzikaal gebied een prutswerkje vergeleken met Singin’ In The Rain, waarin hoofdrolspelers Gene Kelly, Donald O’Connor en de pas 19-jarige Debbie Reynolds laten zien dat ze het allemaal kunnen! Dus én acteren én zingen én dansen. In Hollywood sprak de pers graag over de rivaliteit tussen Gene Kelly en Fred Astaire, maar ik vind dat je onmogelijk kunt zeggen wie van die twee nou de beste was. Ze zijn allebei fantastisch om naar te kijken, maar hun stijl is in mijn beleving totaal verschillend. Je kunt het zelf beoordelen in de sketch ‘The Bobbitt & The Bromide’, geschreven door de gebroeders Gerschwin, uit de film ‘Ziegfeld Follies’ [1946]. Fred Astaire laat het er zo gemakkelijk uit zien en Gene Kelly laat het er zo moeilijk uit zien.

Wie denkt aan Singin’ In The Rain ziet waarschijnlijk het beeld voor zich van Gene Kelly die, dol van geluk omdat hij de liefde van zijn leven heeft gevonden, in de stromende regen de titelsong zingt en danst. Mogelijk denk je ook nog aan ‘Good Morning’ , gezongen door Kelly, O’Connor en Reynolds die een spectaculaire dans vol afwisseling, actie en humor afsluiten met een knap staaltje acrobatiek. De meest spectaculaire sequentie is echter ‘The Broadway Melody’, waarin Kelly zich het verhaal inbeeldt van een nieuwe film die hij wil gaan maken. Hij speelt in deze fantasie een jonge, ambitieuze danser die na een flink aantal audities in sneltreinvaart via burlesque, vaudeville en theater een grote ster wordt, maar wiens liefde voor een gangstermeisje [een sensuele Cyd Charisse] hem uiteindelijk noodlottig wordt. Uiteraard is er een happy end in deze briljant geconstrueerde, prachtig ontworpen [qua sets én qua kleding] en perfect uitgevoerde mini-speelfilm, ook al valt de ballet-scène een beetje uit de toon. O’Connor doet absoluut niet onder voor Kelly in de hilarische ‘Fit As A Fiddle’-skit aan het begin van de film en hun gezamenlijke dans bij de spraakcoach die training geeft in de vorm van tongbrekers als ‘Sinful Caesar sipped his snifter, seized his knees and sneezed’. Indrukwekkend is ook een flitsende montage van enkele van de beroemdste musicalliedjes uit de pioniersdagen van deze kunstvorm, waaronder ‘The Wedding Of The Painted Doll’ en ‘Beautiful Girl’. Hoe vaker je dit ziet, hoe meer het je opvalt dat elk detail tot in de puntjes is uitgewerkt. Maar Singin’ In The Rain heeft zijn legendarische status evenzo te danken aan de onvergetelijke Jean Hagen, die een sleutelrol speelt in het prachtige scenario dat op liefdevolle wijze terugkijkt naar de tijden van de zwijgende film en een milde satire is op Hollywood ten tijde van de overgang naar geluidsfilms.

Don Lockwood [Gene Kelly] en Lina Lamont [Jean Hagen] zijn filmsterren die zoveel succes hebben met hun romantische zwijgende films, dat de publiciteitsmagazine graag het beeld in stand houdt dat ze elkaars geliefden zijn. Maar er ontstaan problemen wanneer Don verliefd wordt op Kathy Selden [Debbie Reynolds] en de filmstudio’s na het succes van The Jazz Singer hals-over-kop overstappen op geluidsfilms... want Lina heeft op zijn zachtst gezegd geen geweldige stem. Na een rampzalige preview lijkt het erop dat het gedaan is met Lockwood en Lamont, maar een briljant idee van Cosmo Brown [Donald O’Connor] geeft hoop dat de film toch nog valt te redden! Hagen steelt de show wanneer ze in beeld is, maar ook de kleinere rolletjes, zoals die van Kathleen Freeman als Lina’s spraakcoach en Robert Fortier als de op George Raft gebaseerde gangster in de ‘Broadway Melody’-sequentie, komen helemaal tot hun recht.

Ik ben helemaal weg van Technicolor en de sfeertjes in die films. Singin' in the Rain was geen uitzondering. Ik vond het Broadway gedeelte inderdaad ook minder, lees net in de comments dat ik dus niet de enige ben dus dat lucht wel op.

Ik was wel minder weg van Kathy dan ik waarschijnlijk zou moeten zijn. Ik vond dat ze Lina een beetje hadden genaaid. Zij kon er ook niks aan doen dat d'r stem zo lelijk is en dat ze dan achter haar rug om haar stem gaan lopen inspreken, ik zou ook boos worden. Terecht. Dus eigenlijk vond ik ze maar pestkoppen. Ja, ze had er uiteindelijk anders mee kunnen omgaan maar ze moest ook d'r eigen carrière redden en Kathy had het ook wel kunnen zien aankomen dat iedereen haar stem voortaan met Lina zou associëren.

Voor mij waren Jean Hagen & Gene Kelly de sterren van de show. Debbie Reynolds was leuk aan het begin, maar daarna weer wat minder.

Alles ziet er nep uit in deze musical der musicals. De straten zijn de MGM-backlot, autorijden doen ze voor een scherm. Gene Kelly heeft een decor en schijnwerpers nodig om z'n liefde te kunnen uiten. Broadwaymusicals werden populair tijdens de Grote Depressie, toen mensen behoefte hadden aan escapisme en de fictie mooier vonden dan de realiteit.

Het is een eerbetoon aan het genre, met liedjes die bijna allemaal gerecycleerd zijn uit een oudere MGM-musical. Aangezien het een musical is over het maken van een musical, viel zowat elk liedje erin te passen. Het is vooral de uitvoering die ze bijzonder maakt: de virtuoze danspasjes en de choreografie. Gene Kelly is acrobatischer dan z'n voorgangers en combineert tapdansen met allerlei sprongen en buitelingen. In de musical-in-de-musical Broadway Melody zien we een snelle opeenvolging van overdadige decors en kostuums, met de wulpse en technisch zeer goed dansende Cyd Charisse.

Twee onmisbare ingrediënten zijn humor en romantiek. Donald O'Connor zorgt voor de humor, door z'n viool tussen z'n knieën te bespelen en met z'n halsbrekende toeren in het knotsgekke Make 'Em Laugh, waarin hij een straat op loopt die als trompe-l'oeuil op de muur geschilderd is. Debbie Reynolds zorgt voor de romantiek.

De draak wordt gestoken met de Hollywoodcultuur met z'n roddelblaadjes en met de tegenstelling highbrow-lowbrow. Het speelt zich af ten tijde van de overgang naar talkies, met alle bijkomende moeilijkheden. Jean Hagen heeft een ondankbare rol als het domme blondje met de enerverende stem, maar wanneer ze zogenaamd staat te playbacken voor dat gordijn, horen we eigenlijk haar eigen, goede zangstem. Het verhaaltje is goed uitgewerkt, maar is vooral de rode draad waarin een opeenvolging van memorable tussendoortjes opgehangen wordt, met als boodschap: blijven lachen, ook wanneer het regent.

Zeer, zeer vermakelijk. Ben normaliter geen musicalfan (verre van dat..), maar hier kon ik toch wel erg van genieten. 4*

Eveneens behoudens het overbekende liedje vrij blind deze musical ingestapt. Singin’ in the rain is een geweldige uitbundige film die terecht bekend staat als één van de beste musicals ooit. De frivoliteit en het enthousiasme spat van het scherm met zijn aanstekelijke melodietjes en dansjes. Vrolijkheid en romantiek staan centraal dus het is ook niet verwonderlijk dat de film mierzoet is. De heldere kleuren zorgen er ook voor dat je alleen maar opgewekt kan kijken naar deze film. Ideaal dus om je op te beuren. Maar de film biedt nog veel meer.

Ik was aangenaam verrast dat de film zelf een stukje filmevolutie met zich meebracht. Glitter en glamour ten tijde van de stomme film is het begindecor van deze musical. Don Lockwood [Gene Kelly] en Lina Lamont [Jean Hagen] zijn wereldsterren en de (roddel)pers lust wel pap van een vermeende amoureuze relatie. Knap om net als in The artist (2011) de introductie van de geluidsfilm verwerkt te zien.

De film kent ook een aantal erg grappige momenten. Lina Lamont met haar overdraaglijke stem is amusant. De scènes met de spraakcoach zijn hilarisch en ook de scène met het moeizame gebruik van de verborgen micro is erg komisch. Qua acteerwerk doen de drie hoofdrolspelers het uitstekend. Me daarom goed vermaakt en de songs verveelden niet. De dansjes die mij een knoop in de benen zouden doen krijgen versterkten dit alleen maar. Mooi, dikke 4,0*!

Bestaat er een meer achterlijke vorm van entertainment dan tapdans? Ik vermoed van niet, en persoonlijk kijk ik nog liever naar een live optreden van Yoko Ono dan naar Gene Kelly die met zijn domme tandpastasmile de vloeren kapot stampt. Dit is escapisme in het kwadraat. Alles aan deze film is nep en dat wordt geenszins verborgen of afgezwakt, integendeel. Net zoals in Pre-Code Busby Berkeley producties ligt de nadruk op het creëren van een fantasiewereld die de aandacht moet afleiden van de grauwe realiteit. De Technicolor katapulteert de glans en glorie naar niveau elf met zijn typerende felle rode en gele kleuren. Hoewel ik doorgaans liever van een brug spring dan naar een musical te kijken, dwingt het vakmanschap en het setdesign hier af en toe respect af. Sommige dansnummers neigen meer naar wat Woody uit Toy Story omschrijft als 'vallen met stijl', maar het valt bij momenten echt in de smaak. Ook de throwback naar 1927 is amusant. De gags met de microfoon op de set waren gewoon grappig en er wordt op een ludieke wijze gespot met de transitie van silent naar talkie. De cast laat geen blijvende indruk achter. Gene Kelly is een charismatisch figuur, maar hij verknoeit het door om de twee minuten zijn tong, dan wel voeten in beweging te brengen. Plaats hem tot zijn schouders in een bak cement met een prop in zijn mond en ik ben bereid hem te herevalueren.