Singin' in the Rain (1952)

Zeer, zeer vermakelijk. Ben normaliter geen musicalfan (verre van dat..), maar hier kon ik toch wel erg van genieten. 4*

Eveneens behoudens het overbekende liedje vrij blind deze musical ingestapt. Singin’ in the rain is een geweldige uitbundige film die terecht bekend staat als één van de beste musicals ooit. De frivoliteit en het enthousiasme spat van het scherm met zijn aanstekelijke melodietjes en dansjes. Vrolijkheid en romantiek staan centraal dus het is ook niet verwonderlijk dat de film mierzoet is. De heldere kleuren zorgen er ook voor dat je alleen maar opgewekt kan kijken naar deze film. Ideaal dus om je op te beuren. Maar de film biedt nog veel meer.

Ik was aangenaam verrast dat de film zelf een stukje filmevolutie met zich meebracht. Glitter en glamour ten tijde van de stomme film is het begindecor van deze musical. Don Lockwood [Gene Kelly] en Lina Lamont [Jean Hagen] zijn wereldsterren en de (roddel)pers lust wel pap van een vermeende amoureuze relatie. Knap om net als in The artist (2011) de introductie van de geluidsfilm verwerkt te zien.

De film kent ook een aantal erg grappige momenten. Lina Lamont met haar overdraaglijke stem is amusant. De scènes met de spraakcoach zijn hilarisch en ook de scène met het moeizame gebruik van de verborgen micro is erg komisch. Qua acteerwerk doen de drie hoofdrolspelers het uitstekend. Me daarom goed vermaakt en de songs verveelden niet. De dansjes die mij een knoop in de benen zouden doen krijgen versterkten dit alleen maar. Mooi, dikke 4,0*!

Bestaat er een meer achterlijke vorm van entertainment dan tapdans? Ik vermoed van niet, en persoonlijk kijk ik nog liever naar een live optreden van Yoko Ono dan naar Gene Kelly die met zijn domme tandpastasmile de vloeren kapot stampt. Dit is escapisme in het kwadraat. Alles aan deze film is nep en dat wordt geenszins verborgen of afgezwakt, integendeel. Net zoals in Pre-Code Busby Berkeley producties ligt de nadruk op het creëren van een fantasiewereld die de aandacht moet afleiden van de grauwe realiteit. De Technicolor katapulteert de glans en glorie naar niveau elf met zijn typerende felle rode en gele kleuren. Hoewel ik doorgaans liever van een brug spring dan naar een musical te kijken, dwingt het vakmanschap en het setdesign hier af en toe respect af. Sommige dansnummers neigen meer naar wat Woody uit Toy Story omschrijft als 'vallen met stijl', maar het valt bij momenten echt in de smaak. Ook de throwback naar 1927 is amusant. De gags met de microfoon op de set waren gewoon grappig en er wordt op een ludieke wijze gespot met de transitie van silent naar talkie. De cast laat geen blijvende indruk achter. Gene Kelly is een charismatisch figuur, maar hij verknoeit het door om de twee minuten zijn tong, dan wel voeten in beweging te brengen. Plaats hem tot zijn schouders in een bak cement met een prop in zijn mond en ik ben bereid hem te herevalueren.

ben doorgaans niet echt een musicalfan maar deze was best te pruimen en qua verhaal wel onderhoudend
maar verder toch wel gedateerd .
persoonlijk kan ik een film als grease of west side story beter waarderen dan deze

Alweer een stormachtig weekend maar in de plaats van onder een tafel bang af te wachten zoals de vorige keer ga ik nu onverschrokken naar buiten. Alhoewel het plenst van jewelste ben ik niet te vermurwen en ik moet denken aan die musical 'Singin' in the rain'. Dus ja, ik maak een paar danspasjes, zing luidkeels 'I"m singin' in the rain (niemand die dit toch hoort door die vermetele razende wind), what a glorious feelin' I'm ... nee wacht, toch niet. Rillend van de kou, doordrenkt, hoestend en kuchend, duik ik terug binnen en leg de DVD in mijn speler. Sofa, biertje in de hand. Ach dat is nu genieten (het carrière overzicht, Make 'em laugh, Singin' in the rain natuurlijk en die virtuoze stijloefening Broadway dat begint met de benen van Charisse en eindigt met een gebroken hart) van een onvervalste feelgood film en nu weet ik terug waarom ik film zo kan appreciëren. Realiteit is a bitch.