Singin' in the Rain (1952)

Zeer, zeer vermakelijk. Ben normaliter geen musicalfan (verre van dat..), maar hier kon ik toch wel erg van genieten. 4*

Eveneens behoudens het overbekende liedje vrij blind deze musical ingestapt. Singin’ in the rain is een geweldige uitbundige film die terecht bekend staat als één van de beste musicals ooit. De frivoliteit en het enthousiasme spat van het scherm met zijn aanstekelijke melodietjes en dansjes. Vrolijkheid en romantiek staan centraal dus het is ook niet verwonderlijk dat de film mierzoet is. De heldere kleuren zorgen er ook voor dat je alleen maar opgewekt kan kijken naar deze film. Ideaal dus om je op te beuren. Maar de film biedt nog veel meer.

Ik was aangenaam verrast dat de film zelf een stukje filmevolutie met zich meebracht. Glitter en glamour ten tijde van de stomme film is het begindecor van deze musical. Don Lockwood [Gene Kelly] en Lina Lamont [Jean Hagen] zijn wereldsterren en de (roddel)pers lust wel pap van een vermeende amoureuze relatie. Knap om net als in The artist (2011) de introductie van de geluidsfilm verwerkt te zien.

De film kent ook een aantal erg grappige momenten. Lina Lamont met haar overdraaglijke stem is amusant. De scènes met de spraakcoach zijn hilarisch en ook de scène met het moeizame gebruik van de verborgen micro is erg komisch. Qua acteerwerk doen de drie hoofdrolspelers het uitstekend. Me daarom goed vermaakt en de songs verveelden niet. De dansjes die mij een knoop in de benen zouden doen krijgen versterkten dit alleen maar. Mooi, dikke 4,0*!

Bestaat er een meer achterlijke vorm van entertainment dan tapdans? Ik vermoed van niet, en persoonlijk kijk ik nog liever naar een live optreden van Yoko Ono dan naar Gene Kelly die met zijn domme tandpastasmile de vloeren kapot stampt. Dit is escapisme in het kwadraat. Alles aan deze film is nep en dat wordt geenszins verborgen of afgezwakt, integendeel. Net zoals in Pre-Code Busby Berkeley producties ligt de nadruk op het creëren van een fantasiewereld die de aandacht moet afleiden van de grauwe realiteit. De Technicolor katapulteert de glans en glorie naar niveau elf met zijn typerende felle rode en gele kleuren. Hoewel ik doorgaans liever van een brug spring dan naar een musical te kijken, dwingt het vakmanschap en het setdesign hier af en toe respect af. Sommige dansnummers neigen meer naar wat Woody uit Toy Story omschrijft als 'vallen met stijl', maar het valt bij momenten echt in de smaak. Ook de throwback naar 1927 is amusant. De gags met de microfoon op de set waren gewoon grappig en er wordt op een ludieke wijze gespot met de transitie van silent naar talkie. De cast laat geen blijvende indruk achter. Gene Kelly is een charismatisch figuur, maar hij verknoeit het door om de twee minuten zijn tong, dan wel voeten in beweging te brengen. Plaats hem tot zijn schouders in een bak cement met een prop in zijn mond en ik ben bereid hem te herevalueren.

ben doorgaans niet echt een musicalfan maar deze was best te pruimen en qua verhaal wel onderhoudend
maar verder toch wel gedateerd .
persoonlijk kan ik een film als grease of west side story beter waarderen dan deze

Alweer een stormachtig weekend maar in de plaats van onder een tafel bang af te wachten zoals de vorige keer ga ik nu onverschrokken naar buiten. Alhoewel het plenst van jewelste ben ik niet te vermurwen en ik moet denken aan die musical 'Singin' in the rain'. Dus ja, ik maak een paar danspasjes, zing luidkeels 'I"m singin' in the rain (niemand die dit toch hoort door die vermetele razende wind), what a glorious feelin' I'm ... nee wacht, toch niet. Rillend van de kou, doordrenkt, hoestend en kuchend, duik ik terug binnen en leg de DVD in mijn speler. Sofa, biertje in de hand. Ach dat is nu genieten (het carrière overzicht, Make 'em laugh, Singin' in the rain natuurlijk en die virtuoze stijloefening Broadway dat begint met de benen van Charisse en eindigt met een gebroken hart) van een onvervalste feelgood film en nu weet ik terug waarom ik film zo kan appreciëren. Realiteit is a bitch.

Tijd voor herziening van Singin' in the rain, toch één van de beste musicals ooit. En dat is bij die nieuwe kijkbeurt toch maar weer gebleken. Een zeer gelaagde film die ook visueel enorm indruk maakt. Zoals het loont dat een specialist bij actiefilms zich bezig houdt met de vechtscènes, was het hier een meerwaarde om choreograaf en ervaren danser Gene Kelly naast Stanley Donen te zetten. Donen heeft trouwens ook ervaring in musicals. Dat hij niet alleen maar wat dans in beeld brengt, maar ook visueel een sterk filmoog heeft zie je in Royal Wedding (Fred Astaire die danst op de muren en het plafond) en de cinematografische parel An American in Paris, een jaar voor Singin' in the Rain.

Het verhaal is een zelfreflectie van Hollywood. Op een mooie manier toont het de vele facetten er van met als hoogtepunt de revolutionaire overstap van de stille film naar de geluidsfilm. En ook al is het niet altijd even duidelijk (wat ook niet moet) zijn er veel verwijzingen naar oude films en acteurs. Je herkent veel van hen in de personages die je te zien krijgt.

Qua scènes zullen veel mensen vooral de dans van Gene Kelly in de regen herinneren natuurlijk. Maar ook andere scènes zijn best indrukwekkend. Donald O'Connor (qua humor geweldig in deze film) met Make 'em laug als ode aan de vaudeville. Gene Kelly in een theatraal nummer hoe hij in Hollywood terecht komt, meesterlijk gewoon. Kelly in de pub als die aanpapt met het liefje van de gangster. En de dromerige scènes tussen Gene Kelly en Debbie Reynolds. Mijlen ver van de jaren '20 en '30 musicals waarbij Fred Astaire en Ginger Rogers (ook goed natuurlijk) samen dansen in een gewone zaal vol figuranten met pluimen. De musical is er op vooruit gegaan.

Singin' in the Rain zet die liefde voor film en musical vooraan, de romantiek komt er wat bij. Er is hoofdzakelijk aandacht geschonken aan de nummers. Gene Kelly was creatief gezien duidelijk de baas. Je ziet ook het verschil met het latere La La Land, dat inspiratie haalde bij deze en andere musicals.