On the Town (1949)

Met de eerste uitvoering van Sinatra's "New York, New York" als ik het goed heb.

Inderdaad, gezongen en gedanst door Frank Sinatra, Gene Kelly en Jules Munshin. Deze film kreeg trouwens de Oscar voor Beste Muziek.

Ik heb deze DVD (regio 1) gekocht in Amerika, omdat hij niet uitgegeven is in Nederland. Leuke vlotte musical met goede muziek. Het verhaal is wel dunnetjes, maar tenslotten gaat het in een musical om muziek en dans.

Een 3.5*

De vrolijke en energiek sfeer straalt er vanaf met Sinatra en Kelly. Zag net weer even de openingscenes. Om van op te fleuren dit soort musicals

Deze is nu op tv bij mij .

Ik kan de muziek uit de jaren '50 zeer waarderen maar na het zien van diverse mgm musicalfilms uit die tijd mag het duidelijk zijn dat ik geen liefhebber van musicals ben. Deze film ook weer, begint eigenlijk meteen irritant. Als het moment komt dat New York vol lof wordt bezongen gaat het iets beter maar in zijn geheel, niks aan. Ook best harde luidruchtige muziek.

Energieke, sprankelijke musical. De eerste samenwerking van regisseur Stanley Donen met Gene Kelly, samen later ook verantwoordelijk voor Singin' in the rain.

Eén van de eerste musical verfilmingen waarvoor deels op locatie, in dit geval dus New York, geschoten werd. Tot dan toe was men gewoon om alles op sound stages te doen.

Gene Kelly, Frank Sinatra en Jules Munshin spelen, zingen en dansen de drie matrozen met verve. Bij de vrouwen is het vooral de fenomenale en eerlijk gezegd ontzettend lekkere Ann Miller die opvalt. Jammer dat ze uiteindelijk verder maar zo weinig gedaan heeft.

Prettige verstrooiing. Niet nadenken en geamuseerd kijken heb ik gedaan en .... Sinatra, toch iets anders die de gedoodverfde oude crooner.

Leuk.

En dan met name omdat het dansen weer eens subliem wordt uitgevoerd. In een van de ingewikkelder dansscenes zien we dan ook tijdelijk even geen Sinatra en Munshin en dansen er twee andere matrozen. Toch dansen ook Sinatra en Munshin goed. De liedjes zijn met name het sterke punt van deze film want het verhaal is, zoals vaker bij dit soort producties, flinterdun. Gelukkig helpt de, inmiddels ietwat oubollige, humor mee.

Wat ik erg vreemd vond: De kopie die ik bekeken heb was overduidelijk een ingekleurde zwartwitfilm. Ik kan hier echter nergens info over vinden.

Daarnaast viel mij op dat Sinatra, overduidelijk, een gevulde broek draagt. Waarschijnlijk om zijn ietwat dunne benen te maskeren. Maar goed, who cares.

Goed.

Onderhond, wat doe je je zelf aan? Dit moet wel een hel voor je geweest zijn.

Linn heeft 100 minuten zichtbaar genoten en we hebben ook best wat afgelachen tijdens het kijken.

Moet zeggen dat films als deze wel een redelijk blij sfeertje uitstraling, hoe langer het duurt hoe meer het mij alleen wat gaat vervelen. Opvallend ook hier weer de lange dansscene rond het uur die een hele recap van het eerste deel geeft. Singing in the Rain had ook al zo'n dansscene tegen het eind die integraal gecut had kunnen worden.

Verder vond ik ook dat er een redelijk groot kwaliteitsverschil zat tussen de gewone dansscene en de tapdansjes; Die laatste zijn redelijk slick, de gewone dansscenes ogen nogal rommelig en gehaast. Niet dat ik een kenner ben, maar vond het er niet echt leuk uitzien.

Verhaaltje gaat nergens over natuurlijk, de humor was wel érg belegen (wel fout grappig, zodat je er nog best een keer om kon lachen).

100 minuten vind ik véél te lang voor een film als deze, waar de film toch nog een half puntje credit verdient is de ultrablije sfeer. Maar echt m'n lievelingscinema zal dit niet worden heb ik het idee

1.0*

Ik snap eigenlijk niet zo goed waarom mensen die absoluut niet van musicals houden naar deze film kijken en vervolgens de film neersabelen,omdat ze niet van musicals houden.

Maar goed,

Natuurlijk is dit een absolute klassieker onder de musicals.

Veel leuke liedjes en vooral supergoede dans-scene's..vooral van Ann Miller in het geweldige Prehistoric-man nummer.

En natuurlijk de onvergetelijke Vera-Ellen.

Alice Pearce is ongelovelijk melig als de verkouden Lucy.

Heel leuk.

Daar wil ik wel even op reageren, als je het goed vindt, maar als je het niet goed vindt doe ik het toch

Ik ben vooral een muziekliefhebber. O.a. zeer van de jaren '30 t/m '50. Veel van die films waren vroeger gewoon op tv, vooral op de BBC en Duitsland ook wel.

De muziek uit deze films is vaak wel mooi, alleen de uitvoeringen daarvan zijn toch vaak wat anders dan dat ze op plaat zijn gezet. Met dat gedans erbij en de lengte, nogal wisselend allemaal, maar dat weet je niet van tevoren. Pure nieuwsgierigheid dus. Vanuit oogpunt van muziek heb ik veel films destijds bekeken net als die jaren '40-films waarin een Big Band te zien is, want je had toen nog geen YouTube, etc. waar je (muziek)gedeelten van films kan bekijken. Dus zat niks anders op dan zo'n film te bekijken op tv. Hopelijk kan je hier wat mee.

De jaren '40 en '50 waren waarschijnlijk de meest brave jaren uit de filmgeschiedenis en over het algemeen is er niets bravers te vinden dan de musicals uit die tijd. Of toch wel? On the Town is zelfs voor een musical uit die periode enorm luchtig, maar onderscheidt zich van de massa doordat het bijna onverhult over seks gaat. Dat Prehistoric Man nummer is natuurlijk dubbelzinnig bedoelt, maar eigenlijk is het gewoon recht voor zijn raap en zingt een vrouw over dat ze met een man naar bed wil. Net als die taxichauffeur die Sinatra mee naar haar apartement neemt. Alsof er ook maar iemand aan twijfelt wat er gebeurt als de film wegknipt (latere uitspraak: "He wanted to see the sights and I showed him plenty"). Dus dit is een film over drie matrozen die tijdens hun verlof seks zoeken en twee geile vrouwen vinden en een vrouw die nog overtuigd moet worden (niet echt moeilijk). Nogal een ouderwetse manier om een seksuele musical te maken, maar daar zat hem dan wel weer de humor in.

Verder is het gewoon een degelijk gemaakte film. Donens musicals hebben altijd wat meer schwung en camerawerk dan de meeste genregenoten. Zo ook On the Town, maar evengoed is het de minste die ik van hem zag. Dit komt vooral omdat er een echt virtuoos moment ontbrak, zoals de weergaloze balscène uit Seven Brides for Seven Brothers of vele scènes uit Singin' in the Rain. De dansscènes zijn allemaal uitstekend (al loopt Prehistoric Man wat uit de hand wat komische danspasjes betreft), maar geen springt er echt uit (misschien Miss Turnstile). Hetzelfde geld voor de liedjes, die altijd goed, maar nooit écht pakkend zijn. Maar het is verder toch een fijne lichtgewicht musicalcomedy die heerlijk wegkijkt en eigenlijk altijd wel vermaakt. Wel jammer van Munshin. Wat een vervelende acteur zeg.

3,5*

Een van de betere Hollywood musicals en dat ligt behalve aan de dansnummers, toch ook voor een groot gedeelte aan de sprankelende muziek van Leonard Bernstein. Het jaren vijftig sfeertje sprak me trouwens ook wel aan en Ivy Smith zag er toch zeker niet onaantrekkelijk uit. Deze musical straalde net zoals de meeste andere musicals uit die tijd vooral blijheid uit. Het waren destijds voor Amerika ook politiek onzekere tijden; Koude Oorlog, Korea, McCarthy. De mensen hadden daarom vooral behoefte aan verstrooiing. Vandaar dat dit soort musicals destijds in Amerika zeer populair waren. Deze musical schijnt ook grotendeelsop locatie te zijn opgenomen wat voor die tijd best vernieuwend was.

Al met al dus een prima musical dit "On the Town". Maar nogmaals, dit soort musicals moet het voor mij toch vooral van de muziek en de dansnummers hebben en houd je niet van de muziek van Bernstein, dan kun je deze musical beter links laten liggen.

4,0* na herziening

De eerste onbezorgde naoorlogse kleurenfilm uit Hollywood die ik zie nadat ik Cousins' visie hierop heb meegekregen via de docu 'Story of Film'. Heb deels daardoor wel met een onbevangen blik gekeken. Ik heb er weer eens van genoten alsof ik er noit eentje zag. Dan zie je weer meer de unieke elementen (met name op het laatste abstracte half uur) die Donen/Kelly toevoegden aan film, in plaats van de zoveelste übervrolijke, zoetromantische (onzinnige) dansfilm. Daarom leuk en in zekere zin ook uniek omdat dit de eerste Donen was - hier begon het (Cousins hamert nogal om dingen die voor het eerste ergens voorkomen en het belang ervan voor het vervolg van de cinema - ik ben een tikkie geïnfecteerd).

Vond dit nou niet bepaald een geslaagde musical, terwijl je met Bernstein en New York als decor toch wel iets tofs neer moet kunnen zetten. Drie matrozen (twee ervan zijn Frank Sinatra en Gene Kelly!) beleven een dagje uit samen met wat chickies die ze terloops oppikken. De nummers tussendoor zijn me niet echt bijgebleven, eerder de superoverdreven gekke bekkentrekkerij en eveneens overdreven choreografie. Mên, dat werkte af en toe wel goed op de lachspieren.

Donen en Kelly hebben de musical toch wel behoorlijk wat gebracht. Hoewel dit verre van mijn favoriete gene is en ik er zelfs niet eens zoveel zin in had, is On the Town mij toch behoorlijk goed meegevallen.

Kelly en Sinatra zijn natuurlijk erg vertrouwd met de genre en vooral Kelly vind ik erg goed kunnen dansen, al heb ik er verder niet zo heel veel kijk op. De ultrablije aanpak en het heerlijke vrolijke sfeertje, dat erover hangt, zorgt ervoor dat het allemaal goed vermaakt. Niet elk nummer is even goed, maar sommige dansjes zijn origineel en erg goed uitgevoerd.

Het verhaal stelt niet al te veel voor, maar ik betrapte me er stiekem op, dat ik hier bij vlagen toch best vrolijk van werd. Het einde was zowaar ook echt leuk en een mooie afsluiter van een best wel leuke musical, het moet gezegd worden.

3,0*

Wilde weer eens een leuke Gene Kelly musical zien, maar na an American in Paris en Singin' in the Rain wordt de spoeling blijkbaar dun.

Redelijk flauw verhaaltje, dat - zelfs voor 1949 - nogal amateuristisch overkomt. Nogal een bij elkaar geraapt zooitje met matige liedjes. Maar goed, ik kijk vooral voor de (tap)dans, en die was best leuk, hoewel ik Kelly wel vaker zelf had willen zien dansen.

Heb me op zich wel voldoende vermaakt, alles gaat lekker vlot, en als er een scene is die je niet aanstaat wordt die gauw afgewisseld door iets anders, maar het kan zich niet meten met Kelly's beste.

kleine 3*

Bij verre niet de beste Kelly film maar deze luchtig klucht musical blijft toch erg vermakelijk. Vooral door de redelijk korte speelduur en zichtbaar plezier van de hoofdcast is de film toch de moeite waard. Het hoogtepunt is wel het prachtig dansnummer van Vera-Ellen als Ms Turnstiles en het aanstekelijke komische Prehistoric Man met charmant dansnummer bij heel de cast.

Prima zondag of loze dag vermaak maar voor een goed verhaal moet je het niet doen.

3,5*

Erg fijne feel good film.

Erg knap hoe ze het toch wel erg middelmatig verhaal zo goed hebben gecompenseerd met erg veel leuke elementen en heel veel leuke humor. Wat opvalt is dat dit wel heel erg een "not a care in the world" film is die het leven, zeker op dat moment, er mooier uit wil laten zien met heel veel vrolijkheid en een boodschap aan het einde van de film. Het werkt erg goed. Hollywood had dan toch nog best een grote invloed op de wereld. Toch springt de film met sommige elementen net even wat te makkelijk om en had het best iets meer mogen hebben dan het standaard gegeven.

In die vrolijkheid ligt toch de grote kracht van de film. En wie beter in te huren dan Gene Kelly. Ik weet niet wat het is met die man, maar hij straalt zoveel positiviteit uit. Erg fijn om hem aan het werk in zijn acteren te zien. Maar ook de rest van de cast doet het gewoon erg leuk. De balans is erg fijn want elk karakter krijgt zijn of haar moment. Ook erg passend gemaakt voor de acteur/actrice. Vond het moment op de Empire State Building tussen Chip en Brunhilde erg goed bij Sinatra passen bijvoorbeeld. Goed gedaan.

Niet alleen is het een genot om Kelly te zien acteren, maar nog meer om hem te zien zingen en vooral te zien dansen. En wat laat hij het er weer zo gemakkelijk uitzien allemaal. Wat een genot is het in het laatste half uur, waar hij net als in Singin' in the Rain alles van zijn kunnen laat zien in een scene die een klein beetje buiten de boot valt in vergelijking met de rest van de film. Ook de manier waarop hij gebruik maakt van props en omgeving blijft een genot om aan te zien. Ook in de rest waarin hij niet de performer is, is goed zijn hand in de choreografie te zien. Ook erg goed gedaan door de rest van de cast.

Toch meer van genoten dan ik aanvankelijk dacht en blijft ook zeker best goed hangen. Misschien niet het beste wat er in dit genre en uit dat tijdperk te vinden is, maar door de liedjes, zang en dans en de erg goede regie door Donen en Kelly zorgt het net voor een klein halfje meer in waardering.

Ik krijg toch echt meer waardering voor dit genre en begin het echt leuk te vinden.

Afgezet, ik was benieuwd door de muziek met Sinatra en de tijd waarin de film gemaakt is. Maar zoals ik al eerder genoemd heb op deze site, ik trek dat gewoon niet als er mensen ineens gaan zingen in een film.

Tja, het is een musical.

Probeer deze anders Pal Joey (1957) ook met Sinatra

Tja, ik houd dus wél van de musicals uit deze periode (Holiday Inn, White Christmas, Meet me in St. Louis, Singin' in the Rain), maar de liedjes van Bernstein vond ik eerlijk gezegd (nog) vrij zwak. Nog niet de kwaliteit van West Side Story.

Nee, ik vond dit allemaal wat minder.

Singin’ in the rain is een van mijn all-time favorites en afgelopen woensdag ook wel kunnen genieten van Donens Seven Brides for Seven Brothers (1954), dus het leek me geen slecht idee om er nog eentje achteraan te gooien. Net als in Singin’ speelt ook hier Gene Kelly een van de rollen, en krijg je Sinatra erbij cadeau. Al moet ik zeggen dat het grootste cadeau Ann Miller was. Onmiskenbaar danstalent, maar tevens: Wat.een.benen...

Verder is het inderdaad een luchtige, blije na-oorlogse Technicolor musical, met wat ondeugende dubbelzinnigheid, zolang je geen pre-code schunnigheid verwacht. Schijnbaar moest in het liedje “New York, New York [it's a helluva town].", het woord ‘helluva’ eruit van de Breen office. En toen was alles wonderful. Ach ja, niet dat het heel veel uitmaakt bij een film als deze...

3,5*

Toch wel een hele leuke, vrolijke en sfeervolle musical film! Zoals eerder al aangegeven is het verhaaltje niet bijzonder maar wel uiterst vermakelijk uitgevoerd! Ook de 3 vrouwen in kwestie waren stuk voor stuk een lust voor het oog en de speelvreugde is ook duidelijk van de gezichten af te lezen.

De nummers in de film waren ook meer dan prima, niet een fan van alle soorten muzikale films maar On The Town is zeker het zien meer dan waard en smaakt voor mij zelfs wel naar meer.

De film is al heel erg jaren 50, ook al zitten we nog net op het randje van de jaren 40.

3,5*

Amerikaanse musical vol upbeat liedjes over drie matrozen die een dagje verlof krijgen in NYC. De lyrics zijn niet bepaald diepzinnig te noemen en de nadruk wordt eerder gelegd op choreografie. Enkele dansscènes maakten indruk, vooral tijdens de Mise en abyme (A Day in New York). De vierde muur wordt vaak doorbroken en sommige outfits zijn behoorlijk risqué voor die tijd. Het doet terugdenken aan Busby Berkeley's pre-Code producties. Musicals staan niet gekend voor veelomvattende verhaallijnen, dus als de zang –en dansnummers je niet aanstaan blijft er helaas bitter weinig over dat enig kijkplezier kan verschaffen. Dit blijft een schoolvoorbeeld van hersenloos escapisme, waarin de hoofdpersonages schijnbaar elke vijf minuten een dikke lijn coke door hun neusholte jagen. Het is niet aan mij besteed.

Goeie film over drie matrozen die het meeste proberen te halen uit hun 24 uur verlof in New York. Deze musical uit de hoogtijdagen van de Hollywood musical is voor het grootste gedeelte opgenomen in de studio, maar bevat toch ook wat mooi locatiewerk van het New York eind jaren '40. Het verhaaltje stelt weinig voor, maar het is allemaal vrolijk en vermakelijk gebracht. Een prima dubbel regiedebuut van Gene Kelly en Stanley Donnen. Met gemak 3.5 sterren.

Ugh.

Wat een vreselijke film, met een aantal lichtpuntjes die dan wel weer opvallen. De film ziet er voor z'n tijd visueel bijvoorbeeld erg goed uit, maar voor de rest is dit echt 1 van de meest vermoeiende films die ik ooit heb gezien. Echt heel, heel moeilijk om doorheen te komen.

Drie bekende namen in de hoofdrollen en toch zulk slecht acteerwerk. Het zal vast wel ergens bij het type horen, maar ik vond niet om aan te zien. De dames doen het dan wel weer beter, maar ook niks dat heel memorabel is. Echter vind ik de heren vooral vervelend en niet snel iets waar ik normaal graag naar kijk.

Alle karakters zijn druk en kinderachtig. Het voelt regelmatig erg aan als een kinderfilm, maar de adult-verwijzingen die regelmatig worden gedaan en de bijzondere kleding voor die tijd doen hinten dat dit helemaal geen kinderfilm betreft. Of het nou voor kinderen gemaakt is of niet, ik blijf het net zo suf vinden.

Visueel is de film dan wel weer opvallend goed. Drukke scenes hier en daar, buiten het gedrag van de personages. De kleurrijke decors hier en daar en opvallend moderne montage en editing doen On The Town toch wel ergens een beetje opvallen. Uiteindelijk blijft het ook bij die momenten, want de rest is niet bepaald goed.

Wat vooral mijn voornaamste punt van kritiek is is dat er niet doorheen te komen valt. Vanaf het begin krijgen we drie veel te enthousiaste heren die de hele 98 minuten doorratelen over jan en alleman en na een half uur werd ik er compleet gestoord van. Toen er qua verhaal ook niks nuttigs bijkwam behalve 3 grappen per 5 minuten en steeds meer drukke gebaren heb ik dan ook besloten met een half oog te kijken.

Aangezien de liedjes uiteindelijk het verhaal zelf gaan overschreeuwen kan ik concluderen dat deze film vooral nutteloos is. Ik vond het veel te druk en vervelend om er blij te worden. Ik moest echt moeite doen om mijn aandacht er goed bij te houden, wat me dus niet eens gelukt is.

Nee, een musical hoeft wat mij betreft niet volgestopt te worden met rare types en geschreeuw. Ik word er totaal niet blij van. Extra credits voor de enthousiaste visuele beelden hier en daar, en daar blijft het dan ook weer bij. Erg vermoeiend.

Onlangs zag ik The Band Wagon, een prima film die mij weer wat minder terughoudend maakte tegenover (oude) musicals. On The Town is toch een stukje minder helaas. Een prettig tempo, maar wat meer afgeraffeld en soms wat geforceerd. Hoogtepuntje is het enige nummer waarbij Sinatra solo zingt.

Hm, niet dus. Dat nummer is pas uitgebracht in 1980...

Toegegeven, musicals uit de gouden jaren van Hollywood moesten het nooit hebben van hun complexe plot, maar dít verhaal is zó dun, als je de stof ervan een beetje uitrekt zou je er dwars doorheen kunnen kijken. De energie, de lokaties, de kleuren en de humor houden de balletjes echter knap in de lucht, en de enthousiaste en zeer capabele dansroutines verhullen handig dat van de zes hoofdrolspelers eigenlijk alleen Kelly en Sinatra iets van een uitstraling hebben. Verwacht van mij bovendien geen onvoldoende voor een film (welke dan ook) waarin Gene Kelly zijn danskunsten vertoont. Extra half sterretje voor het feit dat het lelijke eendje (Alice Pearce als Lucy Shmeeler, de flatgenote die Kelly de afwezigheid van zijn Miss Turnstiles moet doen vergeten – vergeefse moeite) uiteindelijk toch haar eigen aandoenlijke moment krijgt en niet als een grap (met dus als het ware nog een trap ná) de film wordt uitgeschopt.