
On the Town (1949)
Alternatieve titel: Een Dag te New-York
Verenigde Staten
Muziek / Komedie
98 minuten
geregisseerd door Gene Kelly en Stanley Donen
met Gene Kelly, Frank Sinatra en Betty Garrett
Matrozen Gabey, Chip en Ozzie hebben vierentwintig uur verlof in New York. Chip wil er een cultureel bezoek van maken, maar zijn vrienden hebben geen interesse in de bezienswaardigheden en de toeristische trekpleisters: zij willen een vrouw versieren! Gabey zet zijn zinnen op Ivy Smith, de knappe jongedame die verkozen is tot "Metromeisje van de Maand". Hij is vastbesloten Ivy op te sporen en begint samen met zijn vrienden een wilde zoektocht door de stad. Onderweg valt Ozzie voor de charmes van antropologe Claire en kan Chip niet weerstaan aan de sexy taxichauffeur Brunhilde.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=UZnxipMsfXE
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,4 / 16143)trailer (YouTube)iTunes: € 7,99 / huur € 2,99Google Play: € 8,99 / huur € 2,99Een 3.5*



Eén van de eerste musical verfilmingen waarvoor deels op locatie, in dit geval dus New York, geschoten werd. Tot dan toe was men gewoon om alles op sound stages te doen.
Gene Kelly, Frank Sinatra en Jules Munshin spelen, zingen en dansen de drie matrozen met verve. Bij de vrouwen is het vooral de fenomenale en eerlijk gezegd ontzettend lekkere Ann Miller die opvalt. Jammer dat ze uiteindelijk verder maar zo weinig gedaan heeft.
En dan met name omdat het dansen weer eens subliem wordt uitgevoerd. In een van de ingewikkelder dansscenes zien we dan ook tijdelijk even geen Sinatra en Munshin en dansen er twee andere matrozen. Toch dansen ook Sinatra en Munshin goed. De liedjes zijn met name het sterke punt van deze film want het verhaal is, zoals vaker bij dit soort producties, flinterdun. Gelukkig helpt de, inmiddels ietwat oubollige, humor mee.
Wat ik erg vreemd vond: De kopie die ik bekeken heb was overduidelijk een ingekleurde zwartwitfilm. Ik kan hier echter nergens info over vinden.
Daarnaast viel mij op dat Sinatra, overduidelijk, een gevulde broek draagt. Waarschijnlijk om zijn ietwat dunne benen te maskeren. Maar goed, who cares.
Goed.


Moet zeggen dat films als deze wel een redelijk blij sfeertje uitstraling, hoe langer het duurt hoe meer het mij alleen wat gaat vervelen. Opvallend ook hier weer de lange dansscene rond het uur die een hele recap van het eerste deel geeft. Singing in the Rain had ook al zo'n dansscene tegen het eind die integraal gecut had kunnen worden.
Verder vond ik ook dat er een redelijk groot kwaliteitsverschil zat tussen de gewone dansscene en de tapdansjes; Die laatste zijn redelijk slick, de gewone dansscenes ogen nogal rommelig en gehaast. Niet dat ik een kenner ben, maar vond het er niet echt leuk uitzien.
Verhaaltje gaat nergens over natuurlijk, de humor was wel érg belegen (wel fout grappig, zodat je er nog best een keer om kon lachen).
100 minuten vind ik véél te lang voor een film als deze, waar de film toch nog een half puntje credit verdient is de ultrablije sfeer. Maar echt m'n lievelingscinema zal dit niet worden heb ik het idee

1.0*
Maar goed,
Natuurlijk is dit een absolute klassieker onder de musicals.
Veel leuke liedjes en vooral supergoede dans-scene's..vooral van Ann Miller in het geweldige Prehistoric-man nummer.
En natuurlijk de onvergetelijke Vera-Ellen.
Alice Pearce is ongelovelijk melig als de verkouden Lucy.
Heel leuk.

Ik snap eigenlijk niet zo goed waarom mensen die absoluut niet van musicals houden naar deze film kijken en vervolgens de film neersabelen,omdat ze niet van musicals houden.
Maar goed,
Daar wil ik wel even op reageren, als je het goed vindt, maar als je het niet goed vindt doe ik het toch

Ik ben vooral een muziekliefhebber. O.a. zeer van de jaren '30 t/m '50. Veel van die films waren vroeger gewoon op tv, vooral op de BBC en Duitsland ook wel.
De muziek uit deze films is vaak wel mooi, alleen de uitvoeringen daarvan zijn toch vaak wat anders dan dat ze op plaat zijn gezet. Met dat gedans erbij en de lengte, nogal wisselend allemaal, maar dat weet je niet van tevoren. Pure nieuwsgierigheid dus. Vanuit oogpunt van muziek heb ik veel films destijds bekeken net als die jaren '40-films waarin een Big Band te zien is, want je had toen nog geen YouTube, etc. waar je (muziek)gedeelten van films kan bekijken. Dus zat niks anders op dan zo'n film te bekijken op tv. Hopelijk kan je hier wat mee.
Verder is het gewoon een degelijk gemaakte film. Donens musicals hebben altijd wat meer schwung en camerawerk dan de meeste genregenoten. Zo ook On the Town, maar evengoed is het de minste die ik van hem zag. Dit komt vooral omdat er een echt virtuoos moment ontbrak, zoals de weergaloze balscène uit Seven Brides for Seven Brothers of vele scènes uit Singin' in the Rain. De dansscènes zijn allemaal uitstekend (al loopt Prehistoric Man wat uit de hand wat komische danspasjes betreft), maar geen springt er echt uit (misschien Miss Turnstile). Hetzelfde geld voor de liedjes, die altijd goed, maar nooit écht pakkend zijn. Maar het is verder toch een fijne lichtgewicht musicalcomedy die heerlijk wegkijkt en eigenlijk altijd wel vermaakt. Wel jammer van Munshin. Wat een vervelende acteur zeg.
3,5*
Al met al dus een prima musical dit "On the Town". Maar nogmaals, dit soort musicals moet het voor mij toch vooral van de muziek en de dansnummers hebben en houd je niet van de muziek van Bernstein, dan kun je deze musical beter links laten liggen.
4,0* na herziening
Kelly en Sinatra zijn natuurlijk erg vertrouwd met de genre en vooral Kelly vind ik erg goed kunnen dansen, al heb ik er verder niet zo heel veel kijk op. De ultrablije aanpak en het heerlijke vrolijke sfeertje, dat erover hangt, zorgt ervoor dat het allemaal goed vermaakt. Niet elk nummer is even goed, maar sommige dansjes zijn origineel en erg goed uitgevoerd.
Het verhaal stelt niet al te veel voor, maar ik betrapte me er stiekem op, dat ik hier bij vlagen toch best vrolijk van werd. Het einde was zowaar ook echt leuk en een mooie afsluiter van een best wel leuke musical, het moet gezegd worden.
3,0*
Redelijk flauw verhaaltje, dat - zelfs voor 1949 - nogal amateuristisch overkomt. Nogal een bij elkaar geraapt zooitje met matige liedjes. Maar goed, ik kijk vooral voor de (tap)dans, en die was best leuk, hoewel ik Kelly wel vaker zelf had willen zien dansen.
Heb me op zich wel voldoende vermaakt, alles gaat lekker vlot, en als er een scene is die je niet aanstaat wordt die gauw afgewisseld door iets anders, maar het kan zich niet meten met Kelly's beste.
kleine 3*
Prima zondag of loze dag vermaak maar voor een goed verhaal moet je het niet doen.
3,5*
Erg knap hoe ze het toch wel erg middelmatig verhaal zo goed hebben gecompenseerd met erg veel leuke elementen en heel veel leuke humor. Wat opvalt is dat dit wel heel erg een "not a care in the world" film is die het leven, zeker op dat moment, er mooier uit wil laten zien met heel veel vrolijkheid en een boodschap aan het einde van de film. Het werkt erg goed. Hollywood had dan toch nog best een grote invloed op de wereld. Toch springt de film met sommige elementen net even wat te makkelijk om en had het best iets meer mogen hebben dan het standaard gegeven.
In die vrolijkheid ligt toch de grote kracht van de film. En wie beter in te huren dan Gene Kelly. Ik weet niet wat het is met die man, maar hij straalt zoveel positiviteit uit. Erg fijn om hem aan het werk in zijn acteren te zien. Maar ook de rest van de cast doet het gewoon erg leuk. De balans is erg fijn want elk karakter krijgt zijn of haar moment. Ook erg passend gemaakt voor de acteur/actrice. Vond het moment op de Empire State Building tussen Chip en Brunhilde erg goed bij Sinatra passen bijvoorbeeld. Goed gedaan.
Niet alleen is het een genot om Kelly te zien acteren, maar nog meer om hem te zien zingen en vooral te zien dansen. En wat laat hij het er weer zo gemakkelijk uitzien allemaal. Wat een genot is het in het laatste half uur, waar hij net als in Singin' in the Rain alles van zijn kunnen laat zien in een scene die een klein beetje buiten de boot valt in vergelijking met de rest van de film. Ook de manier waarop hij gebruik maakt van props en omgeving blijft een genot om aan te zien. Ook in de rest waarin hij niet de performer is, is goed zijn hand in de choreografie te zien. Ook erg goed gedaan door de rest van de cast.
Toch meer van genoten dan ik aanvankelijk dacht en blijft ook zeker best goed hangen. Misschien niet het beste wat er in dit genre en uit dat tijdperk te vinden is, maar door de liedjes, zang en dans en de erg goede regie door Donen en Kelly zorgt het net voor een klein halfje meer in waardering.
Ik krijg toch echt meer waardering voor dit genre en begin het echt leuk te vinden.

Afgezet, ik was benieuwd door de muziek met Sinatra en de tijd waarin de film gemaakt is. Maar zoals ik al eerder genoemd heb op deze site, ik trek dat gewoon niet als er mensen ineens gaan zingen in een film.
Probeer deze anders Pal Joey (1957) ook met Sinatra
Nee, ik vond dit allemaal wat minder.

Verder is het inderdaad een luchtige, blije na-oorlogse Technicolor musical, met wat ondeugende dubbelzinnigheid, zolang je geen pre-code schunnigheid verwacht. Schijnbaar moest in het liedje “New York, New York [it's a helluva town].", het woord ‘helluva’ eruit van de Breen office. En toen was alles wonderful. Ach ja, niet dat het heel veel uitmaakt bij een film als deze...
3,5*


De nummers in de film waren ook meer dan prima, niet een fan van alle soorten muzikale films maar On The Town is zeker het zien meer dan waard en smaakt voor mij zelfs wel naar meer.
De film is al heel erg jaren 50, ook al zitten we nog net op het randje van de jaren 40.
3,5*
Wat een vreselijke film, met een aantal lichtpuntjes die dan wel weer opvallen. De film ziet er voor z'n tijd visueel bijvoorbeeld erg goed uit, maar voor de rest is dit echt 1 van de meest vermoeiende films die ik ooit heb gezien. Echt heel, heel moeilijk om doorheen te komen.
Drie bekende namen in de hoofdrollen en toch zulk slecht acteerwerk. Het zal vast wel ergens bij het type horen, maar ik vond niet om aan te zien. De dames doen het dan wel weer beter, maar ook niks dat heel memorabel is. Echter vind ik de heren vooral vervelend en niet snel iets waar ik normaal graag naar kijk.
Alle karakters zijn druk en kinderachtig. Het voelt regelmatig erg aan als een kinderfilm, maar de adult-verwijzingen die regelmatig worden gedaan en de bijzondere kleding voor die tijd doen hinten dat dit helemaal geen kinderfilm betreft. Of het nou voor kinderen gemaakt is of niet, ik blijf het net zo suf vinden.
Visueel is de film dan wel weer opvallend goed. Drukke scenes hier en daar, buiten het gedrag van de personages. De kleurrijke decors hier en daar en opvallend moderne montage en editing doen On The Town toch wel ergens een beetje opvallen. Uiteindelijk blijft het ook bij die momenten, want de rest is niet bepaald goed.
Wat vooral mijn voornaamste punt van kritiek is is dat er niet doorheen te komen valt. Vanaf het begin krijgen we drie veel te enthousiaste heren die de hele 98 minuten doorratelen over jan en alleman en na een half uur werd ik er compleet gestoord van. Toen er qua verhaal ook niks nuttigs bijkwam behalve 3 grappen per 5 minuten en steeds meer drukke gebaren heb ik dan ook besloten met een half oog te kijken.
Aangezien de liedjes uiteindelijk het verhaal zelf gaan overschreeuwen kan ik concluderen dat deze film vooral nutteloos is. Ik vond het veel te druk en vervelend om er blij te worden. Ik moest echt moeite doen om mijn aandacht er goed bij te houden, wat me dus niet eens gelukt is.
Nee, een musical hoeft wat mij betreft niet volgestopt te worden met rare types en geschreeuw. Ik word er totaal niet blij van. Extra credits voor de enthousiaste visuele beelden hier en daar, en daar blijft het dan ook weer bij. Erg vermoeiend.