Gaslight (1944)

Deze film had als genre mysterie dus ikke kijken. Blijkt dat het een oscar-winnende film met Ingrid Bergman te zijn. De eerste die ik met haar ziet. En wat voor één... Wat een vrouw en Wat een heerlijke film. De film speelt zich af in de Edwardiaanse tijd. Een tijd waarin vrouwen in een geheel andere positie verkeerde dan nu. Dit is van belang omdat (ik tenminste) je soms dacht van: kom op Ingrid, zeg er eens wat van! Wat in die tijd dus niet werd gedaan (volgzaam en gedwee ?) Het thema 'Don't Trust Your Husband' is ook al voor die tijd niet nieuw. Hitchcock deed het al eerder en daar heeft deze film ook wel iets weg van.

Vooral de prestatie van Bergman en hoe ze de film met haar aanwezigheid naar haar hand zet is waarom ze voor haar rol in deze film terecht een Oscar won. Haar mannelijke tegenspeler Charles Boyer deed het verder ook zeer goed. Joseph Cotten die de rol van rechercheur speelde was daartegen erg flets. En euh tja iedereen ken natuurlijk Nancy de huishoudster?

Heerlijke film. Goed gespeeld en een goed verhaal. Het enige minpuntje vind ik dat het middenstuk wel lang gerekt wordt.

Het kostte me wel even een kwartiertje voordat ik een beetje wende aan de toch wat ouderwets aandoende film, en vervolgens duurde het nog zeker een half uur voordat de film echt een beetje loskwam. Maar uiteindelijk is dit een behoorlijk geslaagde noir gebleken, naar een werk van de wat onderschatte Patrick Hamilton. George Anton is een ontzettend naar mannetje, die in een ietwat gecompliceerd misdaadplan zijn vrouw (Ingrid Bergman) compleet domineert en haar een zenuwinzinking in manipuleert. Het acteerwerk is ietwat aan de dik aangezette kant, maar voor een film uit die tijd is dat niet ongebruikelijk, en echt storend is het niet. En uiteindelijk drijft de film ook op de sfeer: een setting in een Victoriaans Londen waar het altijd donker en mistig lijkt, en een donkere claustrofobische sfeer waarin Ingrid Bergman half opgesloten zit en psychologisch geterroriseerd wordt door Anton. Het had wel een beetje compacter gekund, maar dit is toch wel een fijn klassiek werkje.

Paula Alquist Anton: I am mad. I'm always losing things and hiding things and I can never find them, I don't know where I've put them.

Gregory Anton: I knew from the first moment I saw you that you were dangerous to me.

Brian Cameron: I knew from the first moment I saw you that you were dangerous to her.

Gregory Anton: Jewels are wonderful things. They have a life of their own.

Bij sommige films denk je tijdens het kijken dat een bepaalde regisseur er de hand in heeft gehad om er vervolgens achter te komen dat het geheel iemand anders is geweest. Gaslight is zo een type film waar je makkelijk de vergissing kunt begaan te denken dat Alfred Hitchcock de regie in handen had want de film bevat voldoende elementen (opbouwende spanning, een vrouw die door de mangel wordt gehaald, een moord, en niet al te slimme agenten) om er een Hitchcock van te maken bovendien spelen zowel Joseph Cotten als Ingrid Bergman in een aantal films van Hitchcock. Nee, de man die in werkelijkheid krediet verdient is George Cukor, de "vrouwenregisseur" die een meester was in het verfilmen van toneelstukken zoals Gaslight, oorspronkelijk een toneelstuk uit 1941, hoewel de film officieel een MGM-remake is van de Britse film uit 1940 met dezelfde naam.

Een ensemble-stuk zoals dit is erg afhankelijk van een drie fundamenten: een eenvoudig plot, een goede cast en een interessant decor. Cukor is erin geslaagd alle drie deze fundamenten goed tot hun recht te laten komen zonder dat men het gevoel krijgt naar een op film geplaatst toneelstuk te kijken.

Het plot is eenvoudig maar mysterieus genoeg om interessant te blijven en komt erop neer dat Gregory Anton, de manipulatieve echtgenoot, op zoek naar iets is in het huis waar jaren eerder een moord werd gepleegd, en daarvoor geen enkele moeite heeft zijn echtgenote Paula te onderwerpen aan een psychologische marteling.

Wat betreft casting is de film meer dan geslaagd.

Charles Boyer was al een grote ster maar levert hier een van zijn beste prestaties: de manipulatieve en psychologisch martelende echtgenoot die hij hier neerzet is een van zijn beste acteerprestaties, en het mag dan ook geen verbazing wekken dat hij voor een Oscar werd genomineerd.

Ingrid Bergman bracht enige tijd door in een psychatrisch ziekenhuis om zichzelf voor te bereiden op haar rol als Paula Alquist. Hierdoor kon zij zich goed inleven in de angsten en gedragingen van Paula. Dat de tijd die ze daar doorbracht nuttig werd besteed is duidelijk te zien in de sublieme rol die ze als Paula neerzet. Als er één actrice in staat was de storm aan emoties via haar ogen weer te geven, dan was het wel Ingrid Bergman. Bergman laat haar Paula op magistrale wijze steeds verder afdrijven van de werkelijkheid , waarbij haar ogen haar beste wapen zijn. Ze heeft dan ook met recht de Oscar voor Beste Actrice gekregen. Bovendien bleek ze de daar opgedane kennis en ervaring ook goed te kunnen gebruiken in haar volgende film: Spellbound (1945), haar eerste van drie Hitchcock-films, waarin ze de rol van een arts heeft.

Voor Angela Lansbury was Gaslight haar filmdebuut en ze laat duidelijk meteen al zien dat ze een getalenteerde actrice is want een men moet lang en breed zoeken om een flirtende, arrogantere en hooghartigere dienstmeid van de straat te vinden dan die welke Lansbury neerzet. Het is een knappe prestatie om voor je filmdebuut meteen al genomineerd te worden voor Beste Vrouwelijke Bijrol.

Een derde element is het decor. Ensemble-stukken zoals dit die zich voornamelijk op een plaats afspelen krijgen een extra dimensie als het decor een passende, en in dit geval mysterieuze, sfeer uitstraalt. Het door Paul Huldschinsky ontworpen interieur van het oude Vicotriaanse huis blijft een boeiend geheel dat mysterie en angst uitstraalt. Dit krijgt nog een extra lading doordat Huldschinsky op aanwijzing van Cukor het huis vol met spullen liet plaatsen. Huldschinsky won dan ook met recht een Oscar voor zijn werk.

Hoewel de film zich grotendeels in het oude huis afspeelt zijn er voldoende scenes op andere locaties om de film afwisselend genoeg te maken; sterker nog één van de beste scenes tussen Boyer en Bergman speelt zich af tijdens een piano-optreden in het huis van vrienden. Dit uitstekende decorwerk wordt goed ondersteunt door de uitstekende cinematografie en is er gelukkig niet of nauwelijks iets te merken van het statische camerawerk waar films uit de jaren dertig, en dit soort ensemble-stukken in het algemeen, nogal eens onder te lijden hebben.

Cukor weet de spanning langzaam goed op te voeren totdat ze aan het einde gewoon ondragelijk is geworden; vanaf het gelukkige begin tussen de twee geliefden wordt de psychologische marteling van Paula eerst subtiel en later steeds harder ten tonele gebracht. Dit wordt uitstekend gecombineerd met de vraag waarom Gregory did doet, en waarom het gaslampje doet wat het doet. Hoewel de spanning langzaam wordt opgevoerd zijn er enkele scenes die subliem zijn, zowel qua acteerwerk als het narratief en de ontwikkeling van het karakter van Paula. De eerder genoemde scene tijdens het piano-optreden spreekt boekdelen over het manipulatieve karakter van Gregory en de rand van waanzin waarin Paula op dat moment balanceert. Dit geldt ook voor de scene met het schilderijtje.

Gaslight is een film die gaat over liefde, kwetsbaarheid en het gewicht van het drukkende verleden in de schaduw van angst en waanzin die steeds meer en meer gaan overheersen naarmate de film vordert. Maakt dit van Gaslight dan ook een film-noir? Gaslight heeft met noir zeker het pessimisme van de situatie en personages die daar niet uit blijken te komen gemeen. Een ander punt dat het gemeen heeft met noir is het rijke schaduwspel dat de sfeer in het huis mysterieus en bedompt is en blijft. NIettemin moeten we ervoor oppassen Gaslight helemaal gelijk te stellen met film-noir. Zo ontbreekt bijvoorbeeld het cynisme dat men aantreft in de noirs van John Huston en doordat Cukor een enkele keer wat comedy eraan heeft toegevoegd.

Reeds eerder werd aangegeven dat de invloed van Hitchcock merkbaar is in Gaslight, met name op het gebied van spanningsopbouw. Als er films van Hitchcock vergeleken kunnen worden met Gaslight dan zijn Rebecca (1940), Hitchock's eerste film in Hollywood, en Suspicion (1941) en Notorious (1946, eveneens met Ingrid Bergman) de beste kandidaten. Gaslight heeft met deze films gemeen dat een vrouw gemanipuleerd en psychologisch wordt misbruikt, zij het om andere redenen dan in Gaslight. Gaslight voert het psychologisch martelen door het uitstekende werk van Ingrid Bergman en Charles Boyer wel echter naar een hoger niveau en dit is dan ook de reden waarom deze film zo goed in de filmgeschiedenis en psychiatry wordt herinnert en de geboorteplek was van de term "gaslighting" in het Engelse taalgebied.

Deze film is een aanrader voor liefhebbers van films van Alfred Hitchcock, en zij die van intelligente en spannende ensemble-stukken houden.

Goeie film waarin een net getrouwde vrouw terug keert naar de woning waarin haar tante vermoord is. Een goed opgebouwd verhaal met een boeiend psychologisch spelletje. Het valt wel wat in de herhaling waardoor de film wat korter had kunnen zijn. Maar dit wordt goed gemaakt door het uitstekende acteerwerk waarbij dit ook het debuut was van Angela Lansbury.

Nadat ik deze week in een artikel op het internet kennismaakte met de uitdrukking ‘gaslighting’, besloot ik een avondje te wijden aan de bron ervan, zijnde deze film. Een prettige manier om je cultureel vocabularium uit te breiden .
Voor mij is het een goede, trage, onder de huid kruipende psychologische thriller met heel goede performances van het trio Charles Boyer, Ingrid Bergman en Josheph Cotton. Ook een pluim voor het dienstvolk ten huize Boyer (waarvan Angela Lansbury op het moment van dit schrijven nog leeft, stel je voor). Charles Boyer speelt de rol van een enorme creep die je als kijker liefst met de blote handen wilt wurgen. Missie geslaagd dus. Ingrid Bergman speelt dan weer met verve de rol van een verward vogeltje, ook heel sterk. Joseph Cotton komt minder voor, maar geeft ook een goeie performance.
De eindspeech van Bergman in de film gaf me kippenvel, wat me niet gauw overkomt, en dus chapeau voor deze stokoude film.
Regie van Cukor en fotografie in handen van Joseph Ruttenberg zijn super. Het is heerlijk dwalen in de donkere mistige straten van het door gas verlicht Londen uit een vorig tijdperk. Ik had het niet meteen geraden maar deze film is volledig in de studio geschoten.

Deze Gaslight is een remake van de Britse film Gaslight (1940) die naar het schijnt ook van heel hoog niveau is, ook maar eens bekijken dus.

Goede thriller , toch vond ik de meegaandheid van Paula en hoe snel en schijnbaar makkelijk ze aan het twijfelen te brengen was niet heel geloofwaardig , ook al was ze vanaf het begin al niet erg zeker van zichzelf door het huis alleen al .

de sfeer zit er wel goed in zowel binnen in het huis als de opnames buiten in de mistige straten .

Een bevredigende ontknoping maakt het verhaal goed af en het word ook niet te lang uitgerekt .

Met enige reserve opgezet, omdat Cukor me toch wat tegenvalt nu ik me wat in zijn werk aan het verdiepen ben, maar dit is een heerlijke psychologische thriller, en een stuk beter vertier dan de bekende screwball-comedies van de hand van deze regisseur als je het mij vraagt. De term gaslighting kom ik de de laatste jaren nogal eens tegen, dus mooi meegenomen nu ook de bron daarvan te kennen.

Boyer en Bergman zijn beiden uitstekend op dreef, en hoewel de plot vrij snel doorzien is blijft de film toch voortdurend spannend. De film ademt ook sfeer uit, dankzij het camerawerk en de art direction, zowel de buitenopnames in mistige straten als binnen het oude huis. Leuke bijrollen ook van de twee dienstmeiden, waaronder een piepjonge Angela Lansbury.

Cukor is back in business.

In het audiocommentaar bij The Suspect een paar dagen terug had Farrom Smith Nehme het over Gaslight-noir als subgenre. Dat zijn noirs die in het verleden spelen. Grofweg van halverwege de 19e tot begin twintigste eeuw. Verder is dit een van de zeldzame films waarvan de titel een woord is geworden met andere betekenis. In het Engels bestaat tegenwoordig het werkwoord gaslighting. Dat betekent zoiets als wat Charles Boyer met Ingrid Bergman in deze film doet. Iemand psychologisch zo manipuleren dat degene aan zijn eigen ervaringen gaat twijfelen.

In 1938 was er een toneelstuk genaamd Gas Light (met spatie). Twee jaar later verfilmden de Britten dat als Gaslight (Film, 1940) . MGM kocht de remakerechten, zelfs met de eis dat de versie uit 1940 vernietigd zou worden. Dat gebeurde gelukkig niet. Ik zag het origineel niet, maar het schijnt dat de deze film meer MGM gemaakt is. Wat sjiek met zeer verzorgde decors.

Sterkste kant zijn rollen van Boyer en Bergman. Boyer is een heerlijk gladde manipulator. Bergman op het hoogtepunt van haar Hollywoodroem speelt mooi gelaagd. Verder leefde tot voor kort een van de acteurs uit deze film nog. Het was het debuut van Angela Lansbury. Dat is zo'n actrice waar volgens mij niemand een hekel aan kan hebben. Ze speelt het jonge dienstmeisje. Cukor was na Paramount en RKO bij MGM terecht gekomen en daar paste hij wel. Gaslight is heel verzorgd en gemaakt zoals MGM het graag zag. Ik ga ook nog een keer de Britse versie kijken. Die schijnt intiemer te zijn.

Zeer behoorlijke film. Het duurt wel eventjes voordat het verhaal echt op gang komt, de film wordt een stuk beter naarmate de rol van Cotten wat prominenter wordt. Daarvoor ligt de focus veel op de wisselwerking tussen Boyer en Bergman, wat qua plotopbouw op zich ook wel logisch is. Boyer zet overigens prima een manipulatieve en onaangename man neer. Het personage van Bergman lijkt (aanvankelijk) wel wat erg naïef, maar ook haar acteerwerk is zeker in orde. Verder zorgen de zwart-wit beelden voor de nodige sfeer, zodat deze film wel een kijkbeurt waard is.