Five Easy Pieces (1970)

Bobby Dupea heeft een aantal eigenschappen die een ander zou benijden, een rijke familie, een talent voor muziek en een trouwe vrouw aan zijn zijde. Toch blijkt hij ongelukkig met het leven, hij neemt een willekeurige arbeidersjob en schijnt geen interesse in een toekomst te hebben. Volgens mij hebben we een Jack Nicholson in ons allemaal, gewoon niet willen deelnemen aan het verplichte carrière maken, opgelegd door onze maatschappij. Beginnend aan de éénentwintigste eeuw, kunnen we tot het besluit komen dat de American of beter gezegd Western Dream (dwz jobzekerheid, gezinnetje, huisje, tuintje, kindje = gelukkig zijn) toch niet waarmaakt wat ze belooft. De existentiële teleurstelling van laat kapitalisme.

Fucking zalige film trouwens.

Voor meer informatie over de film en andere vergeten New Hollywood klassiekers:

New Hollywood's Lost Classics - The Filmtransition

Samen met Stranger than paradise en Naked voor mij toch wel de nummero 1 onder de 'outcastfilms'. Erg sterke vertolking van Nicholson. Geslaagde rauwe sfeertekeningen. Wil er eigenlijk maar niet teveel zinloze woorden over kwijt.

En dan vergeet ik natuurlijk A woman under the influence aan dit illustere rijtje toe te voegen.

En nog een aantal outcast films:

Spider

Stroszek

Taxi Driver

Harold and Maude

Falling Down

The Fisher King

Midnight Cowboy

Le Samouraï

The Pawnbroker

Rocco e i Suoi Fratelli

L'Enfant Sauvage

Popiól i Diament

Mouchette

Wild at Heart

Down By Law

Three Reasons: Five Easy Pieces | The Criterion Collection

45 Jaar geleden vond ik 'm prachtig maar nu kwam dit sombere karakterportret van een man, afkomstig uit de upperclass, die zich nergens thuis voelde en op zoek bleef naar essentie, toch gedateerd op mij over. De dialogen waren pittig en de familie scènes pijnlijk, maar ik miste nu een boeiend en consistent verteld verhaal. De cast speelde absoluut goed en vooral Jack Nicholson meer dan geweldig.

Gisteren liepen we toevallig tegen de film aan (bij wijze van spreken) en na de beschrijving gelezen te hebben, aangeschaft.
En tot heden geen spijt van deze aanschaf gehad, als Nickolson liefhebber vind ik het wel vreemd dat ik deze nog niet eerder had gezien en ook vriendin die veel films heeft gezien moest bekennnen deze ook nog niet te hebben gezien. Gisteravond was dus voor ons de première en we hebben ons goed vermaakt met deze 'gouwe ouwe'.
Nickolson weer op zijn best en de rest van de cast was ook prima op dreef.
En Gauke, het gedateerde viel toch wel mee?, kwaliteit van de film is redelijk, zo ook het geluid. Het enige wat opviel is dat de auto's zo heerlijk museumachtig aandeden maar dat is toch geen ramp?
Als Gauke een film als goed recenseerd, dan weet ik dat we die met een gerust hart (95%) kunnen gaan bekijken, want de smaak komt van onze kant wel overeen.
Vandaar dat ik even reageer op het gedateerde Gauke. De rest van jouw verhaal kunnen wij wel onderschrijven want het was gewoon weer 'gewoon' goed, zoals we met Jack meestal meemaken. Cynische glim(lachjes) op het gezicht en je weet dat hij je bedonderd waar je bijstaat en het lullige is dat de ander dat weet maar er niet naar handeld. Van serveerster Rayette had ik niet verwacht dat zij achter hem aan zou komen naar het ouderlijk huis, dus zo zelfstandig was ze toch wel uiteindelijk. En heerlijk zoals ze daar 'open en bloot' aan de eettafel over hem praat met de familie en zich niets van hem aantrekt als hij steeds nijdiger wordt!
Prachtig stuk!

Een tijdloze film, die voor sommigen herkenbaar is. Gemaakt in een tijd dat God de laan werd uitgestuurd, daar kwam voor in de plaats drugs,muziek en existentialistisch gewauwel. Iemand vraagt zich af wat ie op het bolletje doet en Jack zeker in deze film. De film grijpt gelukkig niet naar drugs en een overdosis muziek of suffe warrige dialogen, wat nogal eens twijfelachtige films opleverde uit die tijd.. Onvergetelijke scenes als het pianospelen op de vrachtauto, de scene met de toast , de monoloog met zijn vader en enkele dialogen met zijn vriendin.Glansrol van Nicholson, de rest mag in zijn buurt komen en meespelen. Filmklassieker met een gouden rand. Voor de oplettende en wat oudere kijker: Sally Struthers, bekend van All in the Family had een kort optreden.....Ze werd passioneel gen..kt door Jack.Moet kunnen............

Robert Dupea moet wel een van de minst sympathieke hoofdpersonages ooit zijn.

Robert Dupea is iemand die met zichzelf overhoop ligt, nergens weet te aarden, zijn draai niet kan vinden. Hij is vooral lastig voor zichzelf. Maar wat doen die twee meeliftende meisjes toch in de film? (zouden ze verwoorden wat Dupea niet onder woorden kan brengen, nl zijn mensenhaat?)

Zij moeten eerder het tijdsbeeld voorstellen, mij dunkt. Hun 'groene' wereldbeeld en het jaar waarin de film is uitgebracht, lijkt het me toch niet moeilijk te gevolgtrekken dat dit doorsnee 'flower powers' zijn. En Robert Dupea's geagiteerde reactie op hen is natuurlijk een sneer naar de leegheid van die subcultuur. Die discussie over Alaska

De ironie is dat Dupea aan het eind in een vrachtwagen stapt richting Alaska, de malle meiden achterna..

Nicholson brengt van begin tot eind een rijk geschakeerd palet aan emoties in deze film; echt een meesterlijke en memorabele karakteruitdieping. Dupea is een man die zich afzet tegen de kleinburgerlijke mentaliteit van zijn artistieke familie. Hij vindt echter geen alternatief: hij leeft van kleine jobs, heeft een vriendin die hij meer haat dan liefheeft en dwaalt doelloos en gefrustreerd rond en weet niet wat hij met zijn bestaan aan moet vangen. Dupea is duidelijk een man met een existentiële crisis. De verhaallijn vond ik wat pover. Alle respect gaat naar Nicholson bij deze film die zijn personage veel complexiteit meegeeft. Hij spat van het scherm.

Bob Rafelson's 'Five Easy Pieces' betekende in 1970 de definitieve doorbraak voor Jack Nicholson (een jaar na zijn ondersteunende rol in 'Easy Rider'). Het bleek achteraf ook het 'finest hour' van Karen Black die de vriendin van Nicholson's personage Robert Eroica Dupea speelt. Zijn tweede voornaam toont al aan dat hij van bijzondere komaf is en dat er door zijn ouders nogal wat van hem werd verwacht als muzikant. Verder dan vijf simpele pianostukken van Chopin, Bach en Mozart komt zijn carriere echter niet. Dit gevecht tegen verwachtingen en de frustratie daarover doet Nicholson soms overkoken, zoals in een beroemde scene over een chicken sandwich.

Behoorlijk deprimerend filmpje, die me aardig wist te boeien. Jack Nicholson speelt op erg overtuigende wijze Bobby Dupea, een man van gegoede komaf uit een intellectuele en zeer muzikale familie, maar die domweg fundamenteel ontevreden is met zichzelf, alles en iedereen. Hij leeft dan ook van simpele baantjes op olievelden, ver weg van zijn familie in Washington, maar ook daar blijft het behelpen met zijn leven. Erg sympathiek is hij daar echter niet bij -naast dat hij nukkig en lichtgeraakt is, heeft hij een vriendin die hij als vuil behandelt, waar hij zich voor schaamt en die hij bedriegt met elke vrouw die maar wil. Als hij vanwege persoonlijke omstandigheden weer terugkomt bij zijn familie blijkt de structurele onvrede met hun leven, met wat de maatschappij van hem verwacht en ook met zijn eigen conflicterende gevoelens nog steeds sterk aanwezig te zijn. Prima in beeld gebracht, wat langzaam maar zeer sterk geacteerd portret van een diep ongelukkig, geconflicteerde man die een film lang emotioneel om zich heen slaat.

Een wat verouderde film over een tijdloos gegeven. Een man die z'n verleden heeft achtergelaten en de enige troost aan zijn nieuwe leven, is dat het niet dat oude is. Maar dan wordt hij terug geconfronteerd met dat nieuwe leven. De bubbel waarin hij gevlucht kwam, barst open. Hij komt zijn verleden en dus ook zichzelf terug tegen. Om uiteindelijk te beseffen dat hij zijn verleden niet zomaar kan achter laten en voor zichzelf kan weglopen. De reden waarom hij op het einde ook z'n vriendin achterlaat. Misschien wel omdat die zich tegen zijn zin nestelde in het ouderlijk huis en daardoor wat deel ervan begon uit te maken. Hij laat alles achter, tot zijn jas, auto en portefeuille om duidelijk afstand te nemen van zijn eigen identiteit. In hoop opnieuw elders antwoorden te vinden.

Dat worstelen met identiteit is van alle tijden. In films zie je dat het vooral samen hangt met een grootse tragedie. Terwijl het hier echt tot de kern gaat met het hoofdpersonage centraal. Minder vuurwerk misschien, maar wel wat rauwer. Met Nicholson duidelijk in vorm.

Ik vond zijn achtergrond eigenlijk niet zo zeer van belang. Zag vooral een man die niet van zichzelf hield en daardoor nergens kon aarden. Constant op de vlucht van zijn eigen zelf.

Boeiend portret, goed gespeeld.

3,5

Anderhalf uur lang volgen we het leven van Robert Eroica Dupea, gespeeld door Jack Nicholson. De man is een supergetalenteerd pianist maar ergens onderweg is het (in zijn hoofd) fout gelopen met hem. Zo zien we dat hij zich soms charmant en beleefd gedraagt, maar meestal sociaal onaangepast en arrogant. Na een lange aanloop met enkele ondergeschikte plotjes - kleine criminaliteit en promiscuïteit in de mix - draait het in de tweede helft van de film rond de ontmoeting van Robert/Bobby met zijn familie en zijn behoevende vader. Waarna we een sleutelscène met zijn vader te zien krijgen, en een minuscuul tipje opgelicht wordt van het familiale verleden. Naar het hoe en waarom van de gedragingen van Bobby blijven we echter het raden hebben. Een drama met existentiële trekjes maar het blijft allemaal in zuurstofarm gebied hangen.

‘Eroica’ (‘de heroïsche’) als tweede naam van de hoofdrol verwijst misschien (maar dat is een veronderstelling van me) naar de bijnaam van de derde symphonie van Beethoven, die Beethoven in eerste instantie opgedragen zou hebben aan zijn ‘held’ Napoleon Bonaparte. De tweede naam van de hoofdrol in de film verwijst dan enerzijds naar diens muzikaliteit maar is anderzijds ook wel sarcastisch op te vatten. De ‘heroïsche’ Bobby van Five Easy Pieces is een nihilistische en ook wel alledaagse anti-held, zijn vermeende droevige jeugd ten spijt.

De film moet het vooral hebben van sfeer en karaktervolle personages, sommigen tot het karikaturale toe (Karen Black als Rayette). Het scenario op zich is echt wel zwak, alsof men op een avond aan de toog een kantje heeft volgekrabbeld en het nadien nooit meer heeft gereviseerd. Het kabbelt maar voort als een fijn kabbelend beekje zonder enige diepgang, tot het einde toe. Weliswaar zijn er de goede acteerprestaties van een aantal betrokkenen. Maar voor mij toch redelijk onbegrijpelijk dat deze film zo fel bejubeld wordt. Als dit een icoon moet voorstellen van de Amerikaanse cultuur/film - wat ik pas nadien gelezen heb - breekt mijn simpele klomp.

Een sterretje voor de acteerprestaties en een halve erbij voor de verbruikte pellicule.

Jaren geleden deze geweldige film gezien. Ik was ook iemand van ondanks goede baan, goed huwelijk, lieve kinderen., mooi huis, 2 auto's..:""Is this all there is?? "" Ik denk dat het een westerse 'disease is. Nooit gelukkig zijn..."'looking for something what isnt really there". Alhoewel ik nooit gebruikt heb, is drugs van daar uit te verklaren. Het zal een gevoel geven, wat met 'huisje, boompje , beestje"..niet bereikt wordt. Onze maatschappij , en daardoor "het leven..is niet zo geweldig Het is vooral gericht op bezit. "'To have or not to have, thats the question". Mijn ex kocht van alles, en alles op de reutel..Op een bepaald moment hadden we 2000 e vaste lasten: hypotheek en heel veel op krediet. Beiden niet gelukkig.

Je moet de film ook zien als "tijdbeeld, waarin het existentialisme (Sartre oa), de vraag naar het "'Zijn, stelde. "God en de kerk was dood", en nog meer heilige zaken zoals het huwelijk, carriere., bezit.......maar wat DAN???

Drugs??Tibet?? Boeddha, seks?? yoga? Zelfexpressie? Ineens was de mens overgeleverd aan zich zelf.....en dat was schrikken. De verworven Vrijheid kwam hard aan....

Jack Nicholson and Bob Rafelson on Five Easy Pieces’ Diner Scene - YouTube

Je hoeft geen boomstammen naar Alaska te brengen...die komen daar vandaan...

Wat een veel woorden, als je de hele film ziet aankomen dat Robert een wending aan zijn leven gaat en wilt geven. De vraag is niet "'of "maar "wanneer'..Dat moment was Catherine maar die koos toch voor Carl. Dan besluit hij maar een ritje ''ik zie wel"...geheel in zijn stijl. Zijn oplossing....

Komen er eigenlijk tegenwoordig nog van dit soort films uit? Die dit soort thema's behandelen?

Het is niet evident om tegen de stroom in te gaan of de vooruitgestippelde paden of verwachtingen van je familie links te laten liggen en je eigen weg te gaan. Robert is er zo eentje en kiest een atypisch traject als arbeider boven een carrière als pianovirtuoos. Qua tegenstelling kan dit wel tellen. Fijne scène was het wel toen hij tijdens de file een verhuiswagen opklom en lustig een deuntje speelde op de opgeslagen piano daar.

De cultuur van het arbeider zijn past hem nochtans beter dan die van afgelikte gentlemen in high society kringen, want bij momenten komt hij eerder boertig en arrogant over dan beleefd en voornaam. En toch kan je je roots niet zomaar uitschakelen. Dit beseft hij des te meer doordat hij zijn familie terug moet opzoeken als zijn vader door ziekte aftakelt. Het is een zoektocht voor hem naar identiteit en loyaliteit.

De film is ietwat verouderd. Niet alles was even interessant, maar in zijn algemeenheid was het boeiend genoeg. Vooral Nicholson springt hierbij in het oog natuurlijk. Verhaaltechnisch nét niet, maar zoals gezegd maakt Nicholson veel goed.

Karen Black speelde subliem in de rol van een vrouw die nog nét niet te dom was om te poepen. Ze zette haar rol als blok aan het been van Jack Nicholson zeer overtuigend neer. Bij de ingetogen maar tegelijkertijd indrukwekkende slotscene dacht ik: "Jack, dit kun je niet maken ten opzichte van haar". Dat einde zorgde bij mij voor veel sympathie richting Karen en voor afgrijzen richting Jack. Één van de twee liftsters die onderweg werden meegenomen, zou ik zelf al na vijf minuten uit de auto hebben gezet. Geweldig geacteerd dus!

De blu-ray omzetting van Criterion (https://www.criterion.com/films/27529-five-easy-pieces) is gewoonweg meeslepend mooi en zorgt voor onvergetelijk kijk- en luisterplezier, evenals de opening van de film waarbij de tophit "Stand by your man" van Tammy Wynette ten gehore werd gebracht.

Deze film staat erg hoog in de top-100 aller tijden van Humo, namelijk op plaats 17. Ik schat de mening van recensent Erik Stockman hoog in, dus ik was erg benieuwd naar Five Easy Pieces.

En het is ook een geweldig stukje cinema wat mij betreft, met weer een fantastische Nicholson. Wat een acteur was hij in die tijd. Met een mindere hoofdrolspeler had deze film een stuk minder gewerkt, vermoed ik.

Toch is de film ook op inhoudelijk vlak erg interessant. Zoals hier al aangehaald: iedereen droomt wel eens weg bij een leven waarin je gewoon foert zegt tegen de prestatiemaatschappij, niet elke dag 'je best' hoeft te doen en je lusten vrij spel geeft wanneer je daar zin in hebt. Toch is het leven dat Dupea heeft gekozen duidelijk ook niet bevredigend.

De ietwat lompe manier waarop hij vrijuit zijn mening geeft, levert een aantal geweldige scènes op zoals de ‘Chicken salad sandwich’-scene. Maar er zitten ook een paar prachtige, meer serieuze scènes in de film.

De rest van de cast doet het ook prima, maar dit is voor mij toch in de eerste plaats de film van Nicholson. Verder ziet Five Easy Pieces er op Blu-ray ook erg knap uit.

Ik zet in op 4*.

Toch maar opletten met die kerel. Spreekt altijd in de wij-vorm, zoals "wij, koning der ...", en gaf 0,5* aan The Age of Adaline.

Niks mis met een gezonde portie kritiek; maar 0,5*...?

The New Hollywood : take 8

Met deze achtste film een klassieker van formaat, een film dat als een icoon wordt gezien voor the new hollywood. Een atypische roadmovie, een anti hero dat nooit evolueert en een verhaalstructuur dat in principe begint met het einde (Bobby is op de vlucht en lijkt gesettled) en gaat over naar het begin (bij zijn familie waarom hij dat besluit genomen heeft) maw Bobby is reeds een zwerver en de redenen worden gesuggereerd wanneer Bobby terugkeert naar het begin (zijn familie). Rafelson toont met FEP mensen die zich niet goed voelen in de maatschappij, die rusteloos zijn, die hopen op een zinvol bestaan te vinden ergens maar het lukt niet. Bobby is tegen alle vormen van restricties (zijn bezitterige lief maar ook een file doet zijn bloed koken) en doet waar hij zin heeft. Het personage evolueert niet en beseft al vanaf het begin dat zijn vlucht uit het aristocratische milieu niet de verlossing is dat hij zocht. Het simpele, ruwe bestaan van in olie raffinaderijen te werken, is niet puur maar vervelend. De omgeving met zijn motels, bowlings en ollie raffinaderijen zijn troosteloos. Rafelson laat in het tweede deel de confrontatie van Bobby met zijn verleden zien, Deze middle class familie, artistiek en intellectueel is wat Bobby dus wou van vluchten, de verstikking van conformisme dat hypocriet en belachelijk is in zijn ogen met de korte affaire met zijn schoonzus dat hem propt verlaat omdat hij een man is zonder liefde voor zichzelf. Dus gaat hij op het einde weer op de vlucht, op zwerftocht en met het laatste beeld (een totaal shot van de truck die wegrijdt met Bobby terwijl zijn vriendin hem loopt te zoeken) weten we nog altijd niet : is dit goed ? De mythe van vrijheid, doen wat hij zin heeft maar zijn leven is ook een leugen. In Texas ontdekt hij dat de mensen daar ook een conformistisch zijn net als zijn aristocratische familie. De confrontatie met zijn familie levert geen loutering op maar opnieuw een vlucht. Het is die vicieuze circel dat de film een beetje tam en onuitgesproken maakt. De reis die we volgen met Bobby is matig interessant. FEP vond ik dan ook maar matig interessant.