Wings (1927)

Dit was volgens mij de eerste film die ooit een Oscar won voor Beste Film.

Klopt. Maar, het eerste jaar waren er twee Beste Film Oscars: Best Picture, Production (deze film) en Best Picture, Unique and Artistic Production (die ging naar Sunrise).

Er waren toen ook twee regie categorien: comedy en drama.

Een indrukwekkend goede film, zeker voor z’n leeftijd. De bovengenoemde oscar is zeker niet misplaatst. De film begint vlot met een lichtvoetig, zelfs humoristisch, maar pakkend verhaal. Gaandeweg wordt de toon van de film serieuzer en dramatischer (en daarmee bedoel ik het genre), en komt de actie in beeld. Nu, de luchtgevechten in het eerste deel van de film zijn haast adembenemend. Ontzettend mooi en realistisch gefilmd, en ook spannend!

Maar... dan de minpunten: Over het grootste minpunt kan ik kort zijn. Ik vond de film gewoon te lang. Daarbij werden sommige stukken méér dan uitgebreid in beeld gebracht, terwijl andere stukken i.m.o. werden afgeraffeld. In het tweede deel van de film worden heel veel gevechtsscènes getoond in een bijna documentaire-achtige stijl. Deze scènes geven welliswaar een goed beeld van de oorlog, maar omdat de hoofdpersonen er geen rol in spelen, slaat na herhaling de verveling bij mij toe.

Ook het einde rekt en rekt zich maar; ik zag reikhalzend uit naar het verlossende "The End". Dat ik tevens geen enkele sympathie meer voelde voor de hoofdpersoon, maakt het er allemaal niet beter op.

Wel is duidelijk dat kosten noch moeiten gespaard zijn om deze film te maken.

Misschien moet je films van deze categorie wel léren kijken. Ook bijv. La Terra Trema vond ik een zware zit. Ik kan me voorstellen dat degenen die dát een mooie film vonden, ook Wings kan bekoren. Ik stel hem overigens graag beschikbaar...

'Wings' werd geregisseerd door William A. Wellman, een regisseur die heel wat klassiekers op zijn naam heeft ('The Public Enemy', 'The Ox-Bow Incident', ...) maar ik zelden ergens vermeld zie staan (waar wel een reden voor zal zijn neem ik aan). Het verhaal van 'Wings' is aanvankelijk licht en humoristisch, maar wordt naarmate de film vordert steeds pakkender. De vele lucht (en ook land)gevechten zijn zeer goed in beeld gebracht, zeer spannend. Er werden duidelijk noch kosten noch moeite bespaard. Alleen rekt de film zich toch wat te lang. Uiteindelijk is het zeker een goede film, maar ik vind 'Surnrise', die andere Oscar-winnaar, toch nog van een hoger niveau.

Aparte film om te beoordelen. Het begon nogal oubollig, of het moest zijn dat ik de overschakeling naar de "stomme" film wat moeilijk vond.

Heerlijke beeldtaal, leuke grapjes, en veel unieke gedurfde shots. De gevechten met de vliegtuigen waren spectaculair, en de loopgraafgevechten van WO I erg wrang. En naar het einde toe, dat ik eigenlijk wel mee vond vallen qua lengte, komen er diepe emoties los. Althans bij mij.

Bovendien is het ook een "masterpiece" qua historiciteit.

Nauwelijks verder ook geergerd, toch wel een meesterstukje.

4*

Toch een erg indrukwekkende film, zeker gezien de 80-jarige ouderdom. Ik werd toch meermaals verrast door erg mooie beelden, die ik zeker niet had verwacht.

En ook het verhaal, hoewel af en toe iets te uitvoerig verteld, heeft me toch zeker geboeid. De enkele onbedoeld grappige scenes en het begeleidende orgeltje neem ik voor lief. Een aanrader voor de liefhebber van de 'stille' film.

3,5*

alternatieve poster

Episch spektakelstuk vol aktie, spanning, humor en romantiek.

De hoofdmoot van deze film - de luchtgevechten en de veldslagen op de grond - zijn zondermeer sensationeel te noemen. Zo te zien zijn er duizenden figuranten ingezet om de loopgravenoorlog zo realistich mogelijk weer te geven. Wellman gebruikt , op dat moment zeer geavanceerde helicopterviewshots, om de chaos op de grond schitterend in beeld te brengen.

Ook heel bijzonder zijn de opnames van de luchtgevechten. De twee hoofdrolspelers, Rogers en Arlen, hebben hiervoor echt moeten leren vliegen. Daarnaast moesten ze vanuit de cockpit ook zelf de camera bedienen; en dit alles terwijl zijzelf en de piloten om hen heen de meest halsbrekende toeren uithalen.

De film is echter meer dan alleen special effects. Het drama tussen de twee hoofdpersonen is ook zeer de moeite waard. Aanvankelijk haten ze elkaar, maar in de oorlogsstrijd ontstaat een diepe vriendschap tussen de twee. De vriendschap wordt zwaar op de proef gesteld, vooral door de strijd om een meisje.

Uiteindelijk leidt een luchtgevecht tot een prachtige en dramatische climax met een zeer opmerkelijke afloop waarbij de twee vrienden meer dan alleen vriendschappeljke gevoelens voor elkaar lijken te hebben.

De film heeft de tand des tijds zeer goed doorstaan en is werkelijk een plaatje om te zien. Af en toe misschien een beetje lang, maar al met al prachtige film.

Is het een stomme film?

Volgens Imdb: The only silent movie to win the Best Picture Oscar. Maar het zal op het randje zijn geweest want volgens mij kwamen de eerste geluidsfilms ten tijde van 1927.

De eerste Oscarwinnaar (Best Picture)?

De eerste winnaar van de Oscar voor Beste Film en toevallig de laatste die ik er van zie. De grootste verrassing is dat hij nog goed met de tijd mee kan. De vlieggevechten zijn nog altijd spectaculair en meeslepend en visueel zijn er flinkje hoogstandjes te vinden, zoals een knap getimed shot op een schommel en een meesterlijke tracking shot door een nachtclub. Het is niet moeilijk om te zien waarom deze film zo gewaardeerd werd in die tijd, want het is een meeslepende actiefilm met nog altijd een hoge vaart. Helaas gaat dit ten koste van het verhaal en de personages, die mij niet bijzonder aanspraken, maar er is genoeg om Wings ook nu nog de moeite waard te maken. Helaas is dit de enige Oscarwinaar die nooit op dvd verschenen is.

3,5*

24 jan. 2012: Blu-ray release.

Een behoorlijke spectaculaire film dit, zeker voor een stomme film uit 1927.

Het verhaaltje vond ik niet zo heel bijzonder en is in feite een soort van Pearl Harbour-achtig liefdesverhaaltje, maar dan ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. Visueel is de film echter behoorlijk sterk. De vele vliegtuiggevechten zijn erg goed in beeld gebracht, bevatten veel vaart en dynamiek en zijn uitermate boeiend om te zien.

Het knappe aan de film is ook dat die geen seconde verveelt. Dat komt door het tempo, maar ook doordat de prima actie vandaag de dag nog prima mee zou kunnen. De personages in de film vond ik weinig bijzonder. Die bleven nogal oppervlakkig en ik kreeg er verder niet echt een gevoel mee, ondanks dat ik het einde waarbij de één per ongeluk de ander neerschiet op zich wel bijzonder vond.

Kortom uiteindelijk is dit zeker geen vervelende film. De Oscar voor de beste film kan ik gezien de tijdsperiode goed begrijpen. Het is mooi en degelijk gemaakt, waarbij veel aandacht is geschonken aan de actiescènes, maar iets minder aan de personages.

3,5*

Zondag 9 december en dinsdag 1 januari te zien in EYE.

Blu-ray review: regiovrij.

HD trailer: YouTube - Wings Official Blu-Ray Trailer - First Academy Award Winning Movie (1927)

De door Paramount gerestaureerde versie van 144 minuten was in volle glorie op het EYE-doek te bewonderen. Met een gecomponeerde soundtrack, inclusief achtergrondgeluiden (oa in de bubbel-scène, de vliegtuigen etc). Zal ook wel de blu-ray versie zijn. Hoewel ik stomme films het liefst stil of met live muziek bekijk was de toevoeging van de achtergrondgeluiden wel prettig. Zo'n hysterische 'score' 144 minuten lijkt me geen pretje.

Eindelijk dan ook deze 'eerste' Oscar-winnaar gezien. Ook hier spookte Mark Cousins nog door mijn hoofd, dus bij alle rijders, zooms, cross-cuts en aerials zat ik weer te kijken alsof ik het nog nooit gezien had (de door TOR gememoreerde schommel scène inderdaad). Leuk.

Het verhaal hinkt op nogal wat gedachten, romantiek, vriendschap+, oorlogsheroiek, oorlogsdesillusie, oorlogsacrobatiek en vermaak in de Folies Bergeres etc. Het houdt de vaart erin en geeft een afwisseling gedurende de speelduur. Het zorgt er ook voor dat het nét niet allemaal beklijft of impact heeft. De vliegfilms van Howard Hughes (die andere "ouwe" maakte toch wel iets meer indruk, hier veel van hetzelfde). De loopgravengekte kwam wél erg goed over. En Clara Bow was een snoepje - dat ook.

Ook grappig. Werd vertoond in het kader van '100 Jaar Hollywood' (laatste dag van dat programma), omdat Paramount (en Universal) in 1912 de deuren openden. De bekende Paramount berg in de trailer ging van de nieuwe computerberg met glimmende sterren terug naar alle oude logo's, tot in zwart/wit uit de tijd van 1927. Grappige bijkomstigheid.

De eerste oscarwinnaar voor beste film (samen met Sunrise) en die prijs is deze film het helemaal waard. Wings heeft oorlogsactie, romantiek en hartverscheurend drama, allemaal gecombineerd tot een prima geheel. Twee jonge knapen worden gevolgd in hun carrière als gevechtspiloot. Het hoogtepunt van de film zijn de verschillende uitgebreide gevechtsscenes in de lucht. Echt bijzonder knap hoe dat allemaal gefilmd is . Daartussendoor kakt de film gelukkig niet in en wordt aandacht besteed aan een romantisch plotje, waarbij Clara Bow in schittert.

Moest Metropolis een Amerikaanse film geweest zijn, had die ongetwijfeld een Oscar gewonnen bij de 1e Academy Award, maar de eer ging (niet naar het revolutionaire The Jazz Singer) naar Wings. Nog geen 10 jaar na WO 1 is Wings een vrij actuele film over de eerste wereldoorlog. De film is vooral voor die tijd een grootse mix tussen romantiek, humor, oorlog en drama. Ik heb toch altijd een beetje bewondering voor acteurs uit het stommefilmtijdperk omdat die hun mimiek en lichaamstaal nog meer het werk moeten laten doen, dan een sterke dialoog. De aandacht in de film gaat vooral naar de 2 mannen, maar de ster van de film is toch Clara Bow. Verder is één van de troeven het mooie gebruik van effecten. Zo zien we zeer goeie gevechtscènes en veldslagen tussen de loopgraven. Het probleem van de film is vooral de wat verkeerde focus op de 2 mannen met een sterkere vrouwenrol en het feit dat de film te lang is. Niet dat de film teveel saaie stukken kent, maar je krijgt blokken van verschillende langere genres die elk de aandacht naar zich toetrekken, waarop de film minder een geheel wordt. Het verhaal in Parijs is leuk, maar staat helemaal los van de vlucht van David die tussen de Duitsers terecht komt. Maar toch is Wings een goeie film en is de Oscar niet meteen onverdiend. Het blijft vooral een Amerikaanse blik op de oorlog. Ik heb trouwens ook geen idee hoe een (voor die tijd toch zeer geloofwaardige) film over WO 1 onthaald werd in Europa.

Rijk geschakeerd oorlogsdrama met van tijd tot tijd ruimte voor humor en romantiek. (Het zou mij niks verbazen wanneer de makers van Pearl Harbor (2001) hun inspiratie gevonden hebben in dit verhaal.) De cinematografie is top. Vooral de enscenering van de luchtgevechten is indrukwekkend. Knap, gezien de tijd waarin deze film gemaakt is. Het zal wel een slok op een borrel gescheeld hebben dat regisseur Wellman kon putten uit zijn eigen ervaringen als gevechtspiloot tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Naar verluidt was scènesteler Clara Bow niet erg gelukkig met haar rol, omdat ze die niet sexy genoeg vond en niet bij haar imago vond passen. Wellicht is de korte, overbodige topless scène ingelast om haar onvrede een beetje te temperen.

Ondanks zijn ouderdom nog steeds een film, die meer dan de moeite waard is en die eigenlijk verplichte kost is voor iedere filmliefhebber, al was het alleen maar vanwege het feit dat het de eerste film is die de Oscar voor “Best Picture” in de wacht sleepte. Terecht, voor zover ik dat kan beoordelen.

Knap ook hoe onder verantwoordelijkheid van Paramount de film uit stukken en brokken gerestaureerd is tot een alleszins toonbaar geheel, incl. een passende nieuwe soundtrack.

Superlatieven schieten bijna tekort, want ik was best overdonderd door Wings. Indrukwekkend oorlogsepos met geweldige opnames van luchtgevechten, maar ook de slagveldscènes ogen spectaculair. En passant kom je ook nog te weten dat Fokker aan de verkeerde kant stond tijdens WO1. Naast het knappe camerawerk en de strakke regie zorgen de hoofdrolspelers voor een geloofwaardige bromance, de romantische plot inclusief happy end met de hier bejubelde Clara Bow vond ik dan weer niet helemaal goed passen.Niet dat ze het zo slecht doet maar ze wordt er een beetje met de haren bijgesleept, om op te duiken in enkele sleutelsccènes. Andere kleine minpunten zijn de te lange bubble scène en de orgelscore van Gaylord Carter waar ik na een tijdje wel genoeg van had.

Maar het doet uiteindelijk weinig afbreuk aan Wings. Je kunt de film verwijten soms te sentimenteel te zijn, maar ik was verbaasd door het soms heftige realisme. Amerikaanse piloten die aan flarden worden geschoten, close-ups van hun van pijn verwrongen gezichten, het bloed uit de mond- ik kan me niet herinneren dat eerder zo te hebben gezien in films uit Hollywood's beginjaren. Het zal wellicht te maken hebben met de regisseur, zelf veteraan.

Hollywood doet wat het altijd al doet. Dun verhaaltje met op het eind het nodige spektakel. Dat laatste verouderd helaas snel.

3* leuk om eens gezien te hebben, maar vond het geen hoogvlieger.

Spectaculaire oorlogsfilm. De eerste 20 m. krijgen we zicht op het burgerleventje van Charles Rogers en Richard Arlen, met introductie van de romantische subplot waarin Clara Bow en Jobyna Ralston betrokken zijn. Waarna de oorlogsklok luidt en de jeugd van de USA zich aanmeldt bij het leger, in dit specifiek geval de luchtmacht. Zo ook Rogers en Arlen. Ze zijn afkomstig uit diverse klassen (middenklasse en hogere klasse) maar zullen zij aan zij strijden, zoals dat een patriottische film betaamt. Als kijker maken we nog de opleiding mee van de beide kadetten alvorens ze in de echte strijd geworpen worden. En dat is het - hoe kan het ook anders - hoogtepunt van de film: luchtgevechten tussen de Amerikaanse gevechtsvliegtuigen en de luftwaffe van de Kaiser. We zijn als kijker getuige van taferelen die tot op dat moment ongezien zijn in de cinema. Een prachtige choreografie van bruut geweld op een tiental kilometers hoogte. Maakt ook vandaag nog indruk en het enige dat ik er een beetje jammer aan vind is het feit dat deze scènes me wat vaak onderbroken worden door tussentitels. Maar het kijkplezier overweegt gelukkig.

Deze film is gemaakt 10 j.na de feiten en zo bestaat het dat de regie in handen was van William A. Wellman die zelf ervaring had als gevechtspiloot in WO I. Net zoals Richard Arlen ervaring had bij de luchtmacht en ook de scenarist had oorlogservaring. Deze insteek, alsook de inzet en ondersteuning van de Amerikaanse luchtmacht bij deze productie, maken er een kijkstuk van met hoge realiteitswaarde. Een gelijkaardige prestatie zal enkele jaren later gerealiseerd worden in de vroege soundfilm Hell's Angels (1930) (die een incidentrijker productieverloop kende met een heel aantal dodelijke ongelukken). En net als in genoemde film zijn ook in Wings enkele Duitse zeppelins van de partij. Fantastisch om zien! Maar ook de bewegingen van de grondtroepen worden niet verwaarloosd in Wings - met dank aan het Amerikaanse leger - en komen erg realistisch over. Tussendoor krijgen we enkel nog een stukje romantische subplot in Parijs, met wat flauwe humor erbij én een subliem tracking shot, maar gelukkig blijft dat binnen de perken en wordt de aandacht niet te veel afgeleid van het gevleugeld gedeelte. De finale van de film is er eentje zoals je kan verwachten van een oorlogsfilm, maar maakt daarom niet minder indruk. Vermeldenswaard is verder nog het rolletje van Gary Cooper die tussen haakjes heel wat actiever was achter de schermen in relatie met Clara Bow. Heel geslaagde kijkervaring is dit.

This shot from the movie Wings (1927) is too good for it's time : Damnthatsinteresting - reddit.com

William A. Wellman was ergens niet zo'n logische keuze om deze ambitieuze big budgetfilm te regisseren Maar naar verluid haalde Paramount hem erbij omdat hij in de de oorlog gevlogen had, zijn ervaring waren voornamelijk B-films. Het budget was het toen immense bedrag van 2 miljoen dollar (maar het Amerikaanse leger hielp nog veelal gratis ook). Die vliegscenes zijn spectaculair. Maar de film is op zijn hoogtepunt bij de rustpauze die Dave en John in Parijs hebben. Met echt spectaculaire beelden en details die bewijzen dat we nog voor de Hays-code zitten (een lesbisch stel, een klein beetje naakt). De film kantelt aan het einde snel van heroïek (op het Romantische af) naar desillusie en behoorlijk veel dramatiek. En een vrouw in het leger vond ik ook opmerkelijk. Clara Bow was een ster. Arlen kon al vliegen, Rogers leerde het. En ze vlogen zelf in de film!

Ook deze film leek even verloren. Wat we nu hebben is gerestaureerd van een in Frankrijk opgedoken kopie.

Een film om te bewonderen vooral, als een ambachtswerk en iets bijzonder spectaculairs met de mogelijkheden van toen.

Knappe film uit het interbellum en blijkbaar nog zo eentje zonder geluid. Niet veel later brak de geluidsfilm definitief door. Nog een laatste keer scoren op de Oscars. Niet onterecht want deze film stond destijds hoog aangeschreven en was erg populair. Ik liet me ook vertellen dat Clara Bow haar carrière, toen een grote ster bij menig stomme films, in het slop zat omdat ze bij geluidsfilms weinig rollen kreeg omwille van haar irritante stem. Welwel, dan bracht Gary Cooper het er beter vanaf.

Ik zag de gerestaureerde versie via Archive.org. Een film die de Eerste Wereldoorlog vervolgens verbazingwekkend sterk in beeld brengt. Een topper zelfs en toch een referentie waard als je een film met dat onderwerp wil zien. Een film die zich niet tussen de loopgraven afspeelt, maar vooral wordt bestreden in de lucht. Azen, zoals deze vechtpiloten ook genoemd werden wanneer ze minstens 5 tegenstanders uitschakelden, leverden hallucinante en spannende gevechten af op leven en dood, ook wel dog fights genoemd.

Prima in beeld gebracht hier net als de panoramabeelden van het slagveld. Het oorlogsgebeuren wordt gekoppeld aan een romantisch verhaal van twee hanen en één kip, maar slaagt er wonderwel in het evenwicht te bewaren en sentimentele achterwege te laten, meestal dan toch. De haat voor de Duitsers komt ook af en toe de kop opsteken (de vlag die als voetveeg werd gebruikt), maar al bij al blijft dit binnen de perken. Het einde is heroïsch en typisch voor een film. Het doet denken aan het zwakke Pearl Harbor (Film, 2001), maar werd hier veel beter afgehandeld.