
The Sweet Hereafter (1997)
Canada
Drama
112 minuten
geregisseerd door Atom Egoyan
met Ian Holm, Bruce Greenwood en Sarah Polley
In een vredig dorpje ergens in Brits-Columbia (Canada) raakt een schoolbus van de weg en zakt door het ijs. Veertien kinderen komen daarbij om het leven. Mitchell Stephens, een gerenommeerde advocaat uit de grote stad, tracht de ouders van de jonge slachtoffers zover te krijgen dat ze een proces aanspannen tegen de autoriteiten. Hij wil daarbij het tienermeisje Nicole, die het busongeval overleefde, gebruiken om zijn gelijk te halen.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=F7w-dPZI_LY
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,5 / 32099)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)filmscore (MusicMeter)Hoewel de dubbele bodems en de personages me wel wat deden, gaat het helaas nergens echt de hoogte in. De film heeft soms wat dromerigs en sommige beelden die vergezeld werden met het voorlezen van de rattenvanger van Hamelen hadden erg bezwerend en nog mooier kunnen werken als er wat meer tempo in had gezeten. Het duurde ook even voordat ik door had wat er met al die mensen aan de hand was. Iets meer duidelijkheid en minder subtiliteit had beter gewerkt.
Het script zelf was een kunstwerkje met zeer realistische dialogen, geloofwaardige personages en prachtige verwijzingen naar de Rattenvanger van Hamelen, waarbij het vooral opvalt dat zowel in dat gedicht als in de film de meeste volwassenen op een bepaalde manier zondig zijn: overspelig, kindermisbruiker, alcoholist, misschien zelfs niet-kerkelijk (al is dat laatste misschien wat overdreven)
Ondanks de tekortkomingen van deze personages is het toch in veel gevallen bijna onoverkomelijk om medelijden met ze te hebben, zelfs de advocaat die op het eerste gezicht slechts uit is op geld, roept sympathie op door de flashbacks naar het moment dat zijn eigen dochter bijna stierf (prachtig gefilmd) en de telefoongesprekken met zijn zieke dochter. Het is hier vooral Ian Holm die hier de performance van zijn leven neerzet: mijn mening ten opzichte van deze kunstenaar is in ieder geval malen positiever geworden dan hij als was.
Cinematografisch is het ook genieten met de prachtige shots van de Canadese besneeuwde landschappen. Mede dankzij de sterke regie heb ik bepaalde momenten kippenvel gekregen en dan voornamelijk bij de scene waar de bus door het ijs zakt, iets wat weinig films toch bij me voor elkaar krijgen.
The Sweet Hereafter lijkt overdreven filosofisch geneuzel, maar eigenlijk viel het me op dat de film ondanks het vragende karakter verbazingwekkend down to earth bleef en voor mij eigenlijk behoorlijk duidelijk was (al kan ik me voorstellen dat dit niet voor iedereen zo is).
Voor mij is deze film in ieder geval een waar meesterwerk.
Dit is vintage Egoyan. Een sfeer die je nergens anders tegenkomt.
Op de één of andere manier deed de sfeer me een beetje aan Tykwers Winterschlafer denken.
Maar dat komt wellicht vooral door de setting.
Verder een bijzonder sterk en sfeervol filmpje. Prachtige rol van Ian Holm, maar vond het toch niet Egoyans beste. Felicia's Journey en Ararat waren toch wel wat beter.

Watch the band through a bunch of dancers
Quickly, follow the unknown with something more familiar.
Quickly something familiar
Courage, my word it didn't come it doesn't matter
Sleepwalk, so fast asleep in a motel
that has the lay of home and piss on all of your
background and piss on all your surroundings
Courage, my word, it didn't come, it doesn't matter
Courage, it couldn't come at a worse time
So there's no simple explanation
for anything important any of us do
and yea the human tragedy
consists in the necessity
of living with the consequences
under pressure, under pressure.
Courage, my word, it didn't come, it doesn't matter,
Courage, it couldn't come at a worse time.
Buitengewoon mooie aangrijpende film, die ik in 1997 in de bios voor het eerst zag. Nu ik het gehele werk van Egoyan aan het verzamelen ben, kwam ik eindelijk toe aan een tweede kijk-ervaring. Vooral de structuur van het verhaal vind ik geniaal. Fascinerend hoe zo'n bijna 'lullig' sprookje als de Rattenvanger van Hamelen als echo door meerder lagen van het gehele drame weerklinkt. De symbolische 'rattenvanger' kan je herkennen in verschillende personages en allen lijken uit hun verleden bovendien 'iets' te verbergen. De magische soundtrack en sfeer verhogen de ervaring alsof je zelf in het duistere sprookje gevangen wordt.
Familie-ellende in de meest gruwelijke zin 'lijken' met name betrekking te hebben op zowel Nicole als de dochter van de jurist. En toch geeft Egoyan aan het eind een sprankje hoop.
Ook enigszins kwam het vreemd over. Laat zoiets dan als documentaire zien en niet ergens ertussen in. ik voelde de hele tijd dat dit niet echt gebeurd is. Ik heb het uberhaupt niet eens hoeven verifieren. Niet waargebeurd en toch proberen als docu over te komen of wat er ook tussen in was....
Toch pakte het laatste half uur me dan toch wel:
***
Net zoals de drama van Crash, Babel, The House And Sand And Fog en 21 Grams wordt de mistroostigheid van The Sweet Hereafter te veel opgedrongen. Je hebt geen keus. Het is onmiskenbaar mistroostig en de kijker mag zeker niet zelf conclusies trekken.
Ik ervoer zeker geen (opgedrongen) mistroostigheid. Ik vond dat het net om mooie , sterke mensen ging die met een enorme waardigheid omgingen met een inderdaad wel heel triest gegeven. Ik had er vreemd genoeg (net als bij Exotica) een heel goed gevoel bij.
Een gevoel dat ik op deze manier enkel bij Egoyan heb aangetroffen.
Je vond de mistroostigheid niet erg nadrukkelijk? De grauwe kleuren, de sombere sfeer, de levenloosheid ... De film bood niets dat de zaak relativeerde. Of heb ik iets gemist?
Ja, natuurlijk. Het gaat tenslotte over ongeveer het ergste wat je als ouder kan overkomen: dat je kinderen sterven. Maar uiteindelijk overwint toch de wil om verder te leven en het drama gewoon persoonlijk te verwerken. Dat de gemeenschap (hoewel de verleiding groot is) uiteindelijk niet mee wil in het verhaal om een schuldige aan te wijzen en daar munt uit te slaan, vind ik verheffend.
De advocaat komt in een gemeenschap terecht die collectief de dood van hun kinderen proberen te verwerken. Erger kan je het bijna niet verzinnen. En ja, dat gebeurt dan ook nog eens tijdens de winter, die in Canada erg lang en koud zijn. Ondanks dat blijf ik toch met een positief gevoel zitten op het eind van de film. Alsof ik een 'beter mens' geworden ben. Net omdat het allemaal niet té tranerig wordt, het niet verzuipt in de ellende.
Nu ja, ik begrijp dat het bij jou duidelijk niet dezelfde impact gehad heeft. Gek genoeg heb ik dat gevoel dat jij hebt ook bij de andere voorbeelden die je aanhaalt (Babel en zo, alleen die derde heb ik niet gezien. Maar deze vind ik dus een 'mooie' film. En dat wou ik gewoon even zeggen.

Ondanks het interessante verhaal en het best wel goede acteerwerk, kwam ik nooit echt lekker in de film. Of het nu kwam door de flashbacks, of door iets anders, is moeilijk te zeggen, maar het bleef voor mij allemaal nogal afstandelijk. Ian Holm acteert overigens prima en het was mooi om te zien hoe de relatie met zijn dochter tussen het verhaal door verweven werd. Dat boeide mij uiteindelijk nog wat meer, dan de rest.
Verder kan ik naast het afstandelijke gebeuren er maar weinig slechts over zeggen. Het is allemaal wel goed geschreven en ook niet slecht geregisseerd, maar er zit helaas ook geen enkele moment in, die mij echt raken, of waarvan ik helemaal onder de indruk was. Het tempo is soms wel wat traag, maar als het echt goed is, ligt mij dat vaak ook wel.
Al met al is het zeker niet slecht, maar ook bij lange na niet zo goed als gedacht, al is de zere plek hier maar erg lastig aan te wijzen voor mij.
3,0*
Misschien moet ik nog maar eens kijken. Ik heb 'm toch liggen op DVD.
Opnieuw geprobeerd maar de overdreven zwaarwichtige, dramatische toon blijft me ontzettend storen. Ik kon 'm niet helemaal uitkijken deze keer.
Toch is deze film wat mij betreft een van zijn mindere. Het onderwerp is op zich zonder meer pakkend genoeg, maar mist het op een of andere manier toch om me te raken. Waar hem dat precies in zit is me niet precies duidelijk - of dat in het narratief of in het onderwerp zit. Aan de acteurs en het spel ligt het niet, dat is - zoals ik eigenlijk wel verwacht van Egoyan - perfect op orde; de cast is grotendeels uit de gewone Egoyan-kring, en daar is niet echt een speld tussen te krijgen.
Misschien op een verkeerd moment gezien. Het zij zo.
Mooie sfeer in dat besneeuwde desolate en grauwe landschap waar een behoorlijke tragedie gebeurt is die niet meteen vanaf het begin helemaal duidelijk is. Heel aardig wordt er gespeeld met heden en verleden, een scene en dialoog met vragen en antwoorden waarop de betreffende beelden van eerder volgen. Zo wordt er langzaam naar het betreffende ongeluk toegewerkt. Wat opvalt uiteraard, het verdriet van de mensen en de gemeenschap op zich met de gebruikelijke dingen, valkuilen en eigenaardigheden.
Helaas krijg ik op een gegeven moment ondanks de mooie dromerige sfeer toch moeite mijn aandacht te houden bij die mensen. Vooral Stevens, Holm, blijft me een raadsel. Natuurlijk heeft hij zijn verleden met zijn dochter maar de onsympathieke drive en wil om die mensen te pushen tot een proces blijft een vraagteken. Waarom is die man daarzo vreselijk op gebeten? Pas als hij de degens kruist met Greenwood/Billy, die niet gediend is van Stevens zijn bemoeienissen, en kort weg de anderen oproept niet met hem in zee te gaan, begint de film wat meer te leven, helaas is daar ook snel de angel uit als het meisje leugens begint te vertellen tijdens haar getuigenis. Iets waar vervolgens ook weinig uitleg over volg waarom ze dat doet, vooral omdat het nogal een keerzijde voor haar ouders heeft.
Het is me net wat te gezapig, ondanks het goede acteren en het goede verhaal over verlies en verdriet die soms best wel aangrijpt, en bij de gedachte aan die bus die dat ijs op glijd en er doorzakt krijg ik alweer het kippenvel. Verdomme dat zal je toch zien zoals Billy deed.
Egoyan's film, based on the novel by Russell Banks, is not about the tragedy of dying, but about the grief of surviving. [...] This story is not about lawyers or the law, not about small-town insularity, not about revenge. It is more about the living dead--about people carrying on their lives after hope and meaning have gone. [...] This is one of the best films of the year, an unflinching lament for the human condition.
Dat beeld van die bus die langzaam door het ijs krakt voor de ogen van de de toch echt te ver weg staande vader. Vreselijk. Maar zoals Ebert aanstipt zijn het hoe en waarom niet het onderwerp van deze film. Het gaat Egoyan om wat het teweeg brengt, en dat weet hij zonder bombarie heel voelbaar te maken.
een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 76 : The sweet hereafter
Geen idee of dit een typische film is voor Egoyan, maar erg indrukwekkend vond ik het zeker niet.